Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

J. K. został oskarżony o to, że:

w okresie od 6 czerwca 2014 roku do 13 czerwca 2014 roku w P. przy ul. (...) działając z chęci osiągnięcia korzyści majątkowej ze z góry powziętym zamiarem w krótkich odstępach czasu dokonał kradzieży z terenu posesji (...) sztuk rurek metalowych o długości 430 cm, 10 sztuk rurek metalowych o długości 150 cm oraz bliżej nieokreślonej ilości drobnego złomu, powodując straty o łącznej wartości około 2000 zł. na szkodę P. C., tj. o czyn zakwalifikowany przez prokuratora z art. 278 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim wyrokiem z dnia 24 lutego 2015 roku w sprawie II K 728/14:

1.  uznał oskarżonego za winnego dokonania zarzuconego mu czynu i na podstawie art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności

2.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu 619,92 zł. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej;

3.  zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego i przez oskarżonego. Obrońca zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego, zarzucając w apelacji wyrokowi:

-.

-

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj:



art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, w wyniku której przyjęto wartość skradzionego mienia na kwotę około 2000 zł. a nie na kwotę 125,50 zł;



art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez brak precyzyjnego określenia wartości szkody;

-.

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, że wartość zabranych rurek nie może być ustalona według ceny złomu i konsekwencji przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzuconego mu czynu, podczas gdy zdaniem obrońcy prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna prowadzić do przypisania mu wykroczenia z art. 119 § 1 kw ;

-

rażącą niewspółmierność ( surowość ) wymierzonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W konkluzji obrońca wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie wartości zabranego mienia na kwotę 125,50 zł, a w konsekwencji zmianę kwalifikacji na art. 119 § 1 kw i wymierzenie łagodnej kary;

-

ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Oskarżony zaskarżył wyrok w całości na swoją korzyść. Zarzucił wyrokowi:

-.

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść wyroku poprzez przyjęcie, że wartość zabranych rurek nie może być ustalona według ceny złomu i konsekwencji przypisanie mu popełnienia zarzuconego mu czynu, podczas gdy zdaniem oskarżonego prawidłowa ocena materiału dowodowego powinna prowadzić do przypisania mu wykroczenia z art. 119 § 1 kw ;

-

rażącą niewspółmierność ( surowość ) wymierzonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W konkluzji oskarżony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i przyjęcie kwalifikacji z art. 119 § 1 kw.

Na rozprawie apelacyjnej obrońca popierał własną apelację i wnioski w niej zawarte, przyłączył się też do apelacji oskarżonego.

Ponadto obrońca wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa nieopłaconych kosztów obrony świadczonej oskarżonemu z urzędu.

Oskarżony na rozprawie apelacyjnej popierał własną apelację, przyłączył się również do apelacji swojego obrońcy.

Prokurator na rozprawie apelacyjnej wnosił o nieuwzględnienie obu apelacji i o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy na rozprawie apelacyjnej dopuścił dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy na okoliczność wartości rurek opisanych w zaskarżonym wyroku oraz dowóz z zeznań pracownika punktu skupu złomu A. K..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy była częściowo zasadna, zaś apelacja oskarżonego była bezzasadna, ale obie te apelacje doprowadziły do zmiany zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego.

Wypada zacząć od tego, że w trybie art. 455 kpk Sąd Okręgowy uzupełnił podstawę prawną skazania o art. 12 kk ( i ustalił, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem dyspozycję art. 278 § 1 kk w zw. z art. 12 kk). Opis czynu przypisanego oskarżonemu zawierał znamiona czynu ciągłego ( działanie ze z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu). Takie też były prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego. Przyjęcie czynu ciągłego ( a w zasadzie uzupełnienie podstawy skazania o art. 12 kk) jest zmianą kwalifikacji na korzyść oskarżonego, w przeciwnym bowiem razie odpowiadałby on nie za jedno przestępstwo, tylko za kilka przestępstw ( z uwagi na wartość skradzionych przedmiotów nie wchodziła w grę odpowiedzialność za wykroczenia, o czym szerzej za chwilę). Dlatego Sąd odwoławczy był uprawniony w trybie art. 455 kpk do poprawienia błędnej kwalifikacji niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Sąd Okręgowy uzupełnił również przeoczenie Sądu Rejonowego i na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu J. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności jeden dzień zatrzymania w dniu 13 czerwca 2014 roku ( vide protokół zatrzymania k. 23 ).

Trafny okazał się zarzut obrońcy naruszenia dyspozycji art. 413 § 2 pkt 1 kpk poprzez brak precyzyjnego określenia w wyroku wartości skradzionego mienia. Sąd Okręgowy dopuścił z urzędu dowód z opinii biegłego rzeczoznawcy, który wycenił wartość skradzionych metalowych rurek na kwotę 1309 zł. Opinia ta jest pełna, jasna, została wyczerpująco i logicznie uzasadniona i nie budzi żadnych wątpliwości, dlatego Sąd odwoławczy się na niej oparł.

Sąd Okręgowy konwalidował błąd Sądu Rejonowego polegający na przypisaniu oskarżonemu nieprecyzyjnie opisanego czynu i dokonał zmiany tego opisu w ten sposób, że w miejsce zawartego opisie czynu sformułowania „o łącznej wartości około 2000 zł” konkretnie przyjął, iż wartość skradzionego mienia wynosiła 1309 zł. ( jeden tysiąc trzysta dziewięć złotych). Taka była wartość skradzionych rurek. Prócz tego oskarżony dokonał jeszcze zaboru jakiś nieokreślonych drobnych przedmiotów mających marginalną wartość złomu, ponieważ nie udało się ich ustalić i wycenić, Sąd Okręgowy (działając na korzyść oskarżonego) pominął ich wartość poprzestając jedynie na przypisaniu oskarżonemu wartości rurek, ta bowiem została ustalona w sposób pewny.

Jednocześnie całkowicie bezzasadne okazały się zarzuty obrońcy i oskarżonego ( zarzuty błędnej oceny dowodów i błędów w ustaleniach faktycznych) związane z postulowaną przez nich koncepcją obliczania wartości skradzionych rurek po cenie złomu. Rurki te stanowiły bowiem zakupiony przez pokrzywdzonego materiał budowlany – były to elementy konstrukcyjne bramy i ogrodzenia, pokryte powłoką antykorozyjną. To, że oskarżony sprzedał je za cenę złomu ( jak wynika z zestawienia na k. 11 akt za kwotę 125,50 zł., przy czym w cenę tą wliczono jeszcze wartość innego drobnego złomu) nie oznacza, że w rzeczywistości tyle były warte. Nie były to przedmioty przerdzewiałe – jedynie w nielicznych miejscach, w których odpadła powłoka antykorozyjna, pojawiły się ślady rdzy, ale nie dyskwalifikuje to wartości tych przedmiotów jako materiałów budowlanych. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje tu wnioski płynące z opinii biegłego ds. wyceny ruchomości ( opinia ta była już powyżej omówiona ). Tezy tej opinii są również zgodne z doświadczeniem życiowym i ze zdrowym rozsądkiem. Aprobowanie argumentacji oskarżonego i jego obrońcy prowadziłoby do absurdów. Równie dobrze można by twierdzić, że złodziej samochodu, który dokonuje kradzieży luksusowego auta i sprzedaje go na skup złomu, powinien odpowiadać jak za kradzież złomu. To, że dla oskarżonego skradzione rurki były warte tyle co złom i tak je potraktował nie oznacza, że taką wartość miały w rzeczywistości. W rzeczywistości miały one wartość materiałów budowlanych, która po odliczeniu stopnia ich zużycia wynosiła 1309 zł.

Zawarte w obu apelacjach zarzuty rażącej niewspółmierności kary 6 miesięcy pozbawienia wolności są chybione. Mimo ustalenia, że wartość skradzionych przedmiotów wynosiła 1309 zł., karę 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu uznać należy za sprawiedliwą i wyważoną. Oskarżony był już wielokrotnie karany ( vide k. 63 – 65), przypisane mu przestępstwo popełnił w zdeterminowany sposób, wracając kilkukrotnie na miejsce kradzieży. Nie zasługuje na łagodniejszą karę.

W pozostałym zakresie zaskarżony wyrok jako słuszny i sprawiedliwy, nie naruszający w inny sposób prawa karnego procesowego i wydany bez innej obrazy prawa karnego materialnego należało utrzymać w mocy. Przy czym Sąd Rejonowy po zwrocie akt powinien w trybie art. 420 § 1 kpk orzec jeszcze o dowodach rzeczowych ( k. 35).

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu oskarżonemu na rozprawie apelacyjnej ( w tym na terminach dodatkowych ) Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 618§ 1 pkt 11 kpk oraz § 19 w zw z § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 w zw. z § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. z dnia 3 października 2002 roku. Nr 163 poz. 1348).

Na wydatki w postępowaniu odwoławczym złożył się ryczałt za doręczenia pism procesowych w kwocie 20 złotych oraz 723,24 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej oskarżonemu z urzędu i 198,20 zł. tytułem wynagrodzenia biegłego rzeczoznawcy za wydaną na piśmie opinię.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 49, poz. 223 z 1983r. z późniejszymi zmianami) zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Oskarżony nie wykazuje żadnych istotnych dochodów i nie ma majątku, poniesienie przez niego tych kosztów byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów.

Z powyższych względów orzeczono jak w wyroku.