Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał SO Tomasz Skowron

Protokolant Konrad Woźniak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Zbigniewa Jaworskiego

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2015 roku

sprawy D. M., ur. (...) w J.

s. S. i M. z d. F.

oskarżonego z art. 191 § 2 kk i inne

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 2 marca 2015 r. sygn. akt II K 864/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. M.,

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. 420 złotych tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60 złotych tytułem zwrotu podatku od towarów i usług,

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

D. M. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 18 kwietnia 2013 roku w J. woj. (...) przy ul. (...) zmuszał do określonego zachowania B. W. w ten sposób, że stosując przemoc oraz grożąc wymienionej popełnieniem przestępstwa pobicia, pozbawieniem życia, oraz oszpeceniem twarzy w wyniku oblania jej substancją żrącą wymuszał w ten sposób na pokrzywdzonej zwrot wierzytelności w kwocie nie mniejszej aniżeli 10.000 złotych, to jest o czyn określony w art. 191 § 2 k.k.,

2.  w okresie od dnia 19 lutego 2013 roku do dnia 9 marca 2013 roku w J. woj. (...) działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, wielokrotnie groził poprzez wysyłanie wiadomości tekstowych SMS na numer należący do B. W., popełnieniem na jej szkodę przestępstwa pobicia, uszkodzenia ciała, naruszenia miru domowego przy czym groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, to jest o czyn określony w art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 2 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze, w sprawie II K 864/14:

I.  uznał oskarżonego D. M. za winnego tego, że w okresie od dnia 19 lutego 2013 roku do dnia 18 kwietnia 2013 roku w J., działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w postaci pieniędzy w kwocie 10.000 złotych stosował przemoc w postaci szarpania za ubranie i włosy, ściskania za szyję, a także groził B. W. pobiciem, pozbawieniem życia, naruszeniem miru domowego oraz oszpeceniem twarzy w wyniku oblania jej substancją żrącą, czym działał na szkodę B. W., tj. występku z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 191 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

IV.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonej B. W. w formie pisemnej w terminie 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku;

V.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązał oskarżonego do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej w okresie próby;

VI.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 780 złotych tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oraz kwotę 179,40 złotych tytułem podatku VAT;

VII.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego zarzucając obrazę przepisów prawa procesowego, tj. art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a polegającą na skazaniu oskarżonego za czyn nieobjęty treścią aktu oskarżenia.

Stawiając powyższy zarzut obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest niezasadna.

W sposób oczywiście omyłkowy w skierowanym do Sądu Rejonowego akcie oskarżenia oskarżyciel wskazał datę pierwszego z zarzucanych oskarżonemu czynów – 18 kwietnia 2014 roku, zamiast 18 kwietnia 2013 roku. Błąd zawarty w akcie oskarżenia powielony został w części wstępnej wyroku sądu rejonowego z dnia 2 marca 2015 roku, co wymagało sprostowania i uczynione zostało postanowieniem sądu okręgowego w toku rozprawy odwoławczej.

O oczywistości wskazanej omyłki świadczy treść zeznań B. W. zawarta w protokole przyjęcia w dnia 18 kwietnia 2013 roku ustnego zawiadomienia o przestępstwie (k. 5-9), z którym pokrzywdzona zrelacjonowała zachowanie się wobec niej w tym właśnie dniu D. M.; data 18 kwietnia 2013 roku wskazywana jest w postanowieniach o przedstawieniu D. M. zarzutów (k. 99, 113), wymieniona nadto na k. 1,10, 14-15, 17, 24, 27, 32, 53, 84.

Nie ma racji skarżący podnosząc, iż D. M. został skazany za czyn nieobjęty treścią aktu oskarżenia. Czyn przypisany oskarżonemu w pkt I części dyspozytywnej wyroku był objęty skargą oskarżyciela publicznego zawartą w punkcie 1 aktu oskarżenia i w żadnym razie „zaskarżone orzeczenie nie wykracza znacznie poza ramy przedmiotowego oskarżenia”. Nie jest również prawdziwe twierdzenie obrońcy, iż „ostatecznie zabrakło rozstrzygnięcia sądu co do zarzutu oznaczonego w pkt 1 części wstępnej wyroku a odnoszącego się do czynu, jaki miał zostać popełniony przez D. M. w dniu 18 kwietnia 2014 roku”.

W kontekście zebranych i ujawnionych w toku rozprawy głównej dowodów nie budzi wątpliwości, iż to zachowanie się D. M. wobec B. M. w okresie od 19 lutego 2013 roku do 9 marca 2013 roku i w dniu 13 kwietnia 2013 roku było przedmiotem postępowania przygotowawczego i przestępstwo z art. 191 § 2 kk popełnione w tymże czasie zarzucone zostało oskarżonemu w akcie oskarżenia.

Sąd rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, przestępcze zachowanie oskarżonego prawidłowo zakwalifikował a wymierzonej oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności z zastosowanym dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania w żadnym razie nie sposób uznać za rażąco surową. Słusznie sąd rejonowy orzekł o oddaniu oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, słusznie zobowiązał go do podjęcia starań o uzyskanie stałej pracy zarobkowej a także do przeproszenia pokrzywdzonej. Orzeczone w tej postaci środki probacyjne powinny w wychowawczy sposób wpłynąć na postawę oskarżonego w przyszłości. Nie znajdując podstaw do ingerencji w treść zaskarżonego wyroku sąd odwoławczy wyrok ten utrzymał w mocy.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 roku- Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2014 roku poz. 635 ze zm.) zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. 420 zł tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz 96,60 zł tytułem zwrotu podatku od towarów i usług. Wysokość zasądzonej kwoty sąd ustalił na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461).

Sąd Okręgowy na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa, ponieważ trudna sytuacja majątkowa oskarżonego od czasu orzekania w I instancji nie uległa zmianie.