Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: sekr. sąd Kamil Kowalik

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2015 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) Sp. zo.o. w Ł.

przeciwko (...) S.A.

o zapłatę:

1.  Zasądza od pozwanego (...) S.A. na rzecz powoda (...) Sp. zo.o. w Ł. kwotę 3.264,29 (trzy tysiące dwieście sześćdziesiąt cztery 29/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 656 złotych (sześćset pięćdziesiąt sześć) tytułem zwrotu kosztów procesu;

2.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  Obciąża pozwanego (...) S.A. obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 716 (siedemset szesnaście) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa;

4.  Nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt I C 819/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 10 lipca 2014 r. powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. z siedzibą w Ł. kwoty 3.627,92 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż jest właścicielem pojazdu marki B. (...) Diesel o nr rejestracyjnym (...). Pojazd ten uległ uszkodzeniu wskutek kolizji spowodowanej przez kierującego pojazdem o nr rejestracyjnym (...) L. K., który posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała powódce tytułem odszkodowania kwotę 1.120,85 zł, która w ocenie powódki jest zaniżona.

/pozew k. 3 – 6/

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 września 2014 r. pozwana (...) S.A. z siedzibą w Ł., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o oddalenie powództwa w całości wraz z kosztami postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma strona pozwana przyznała, iż w toku postępowania likwidacyjnego przyjęła na siebie odpowiedzialność za skutki wypadku z 10 czerwca 2013 r., zaś wypłacona kwota odszkodowania jest kwotą wystarczającą do naprawienia szkody. Żądanie ponad tą kwotę jest nieuzasadnione. Pozwana podniosła, iż ustalona przez nią stawka za roboczogodzinę wynosiła 50 zł w dacie naprawy przedmiotowego pojazdu. Ponadto pozwana ustalając wysokość kosztów naprawy posłużyła się w sposób uprawniony częściami zamiennymi pochodzącymi ze źródeł innych niż producenta pojazdu – (...) zgodnie z rozporządzeniem Komisji UE nr (...) z dn. 27 maja 2010 r. sprawie stosowania art. 101 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu UE do kategorii porozumień wertykalnych uzgodnionych w sektorze pojazdów silnikowych. Powódka zaś nie przedstawiła dowodu dokonania jakiejkolwiek naprawy, a także tego, iż części do naprawy zakupiła w (...) oraz że były opatrzone logo producenta.

/odpowiedź na pozew k. 28 – 29/

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2013 r. doszło do kolizji z winy kierującego pojazdem o nr rejestracyjnym (...) L. K., w wyniku którego uszkodzeniu uległ należący do powódki (...) sp. z o.o. pojazd marki B. (...) Diesel o nr rejestracyjnym (...).

/bezsporne, oświadczenie L. K. k. 9/

Szkoda została zgłoszona pozwanej w dniu 13 czerwca 2013 r.

/zgłoszenie szkody k. 10 – 12/

Z kalkulacji naprawy przeprowadzonej na zlecenie powoda wynika, iż koszt naprawy pojazdu wynosi 5.840,99 zł. Przy dokonywaniu wyceny powód zastosował stawki za roboczogodzinę w wysokości 150 zł netto, wyłącznie części oryginalne z logo producenta pojazdu wg cen detalicznych oraz koszt materiałów lakierniczych w pełnej wysokości.

/kalkulacja naprawy k. 14 – 17/

Z kalkulacji sporządzonej przez pozwanego za pomocą systemu EurotaxGlass’s wynika, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 1.120,85 zł netto. Przy dokonywaniu wyceny pozwany zastosował stawkę za roboczogodzinę w wysokości 50 zł netto, dostępne części alternatywne o porównywalnej jakości, obniżenie cen części oryginalnych o 40% oraz obniżenie kosztu materiałów lakierniczych.

/kosztorys nr (...) k. 52/

Strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powódce tytułem odszkodowania kwotę 1.120,85 zł.

/decyzja z dnia 21 czerwca 2013 r. k. 13/

Pismem z dnia 25 kwietnia 2014 r. pełnomocnik powódki wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3.627,92 zł tytułem nieuiszczonej części odszkodowania. Wezwanie zostało doręczone pozwanej w dniu 28 kwietnia 2014 r.

/wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 41/

Przeciętny, ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu powoda przy zastosowaniu nowych i oryginalnych części zamiennych, zakupionych w sieci dilerskiej, wyniósłby w dacie szkody 4.385,14 zł netto. Analogiczny koszt naprawy pojazdu powoda dla warunków autoryzowanej stacji obsługi B. w Ł. (...) sp.j. wyniósłby 4.835,97 zł netto.

Koszt materiałów lakierniczych należało przyjąć wprost z systemu kalkulacyjnego A., gdyż zastosowane przez pozwanego obniżenie wartości materiałów lakierniczych o 50% skutkowałoby koniecznością zastosowania lakierów i komponentów alternatywnych od dystrybutorów mogłoby się wiązać z obniżeniem jakości naprawy.

Poziom stawek warsztatów nieautoryzowanych w dacie szkody na terenie woj. (...) w II kwartale 2013 r. oscylował w przedziale 80 – 120 zł, przy czym niższe stawki dotyczą warsztatów na peryferiach, zaś wysokie dużych warsztatów o wysokim stopniu specjalizacji. Przy przyjęciu tzw. przeciętnych, ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy przeciętną stawkę rynkową stanowiła kwota 100 zł/rbg netto, która dawała możliwość naprawy w zakładzie nieautoryzowanym, dysponującym odpowiednią technologią. Stawka w (...) serwisie (...) wynosiła 150 zł/rbg netto.

O gwarancji przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody możemy mówić, gdy części uszkodzone zostają zastąpione częściami o tej samej, a nie tylko „porównywalnej” jakości.

Biegły ustalił stan pojazdu w oparciu o oględziny, gdyż stan ten nie uległ zmianie od daty szkody. Do wymiany nadawały się pokrycie zderzaka tylnego, prowadnica dolna zderzaka, lampa tylna zewnętrzna lewa i lampa tylna zewnętrzna prawa, zaś do naprawy pas tylny. Podczas oględzin biegły nie stwierdził widocznych uszkodzeń belki zderzaka ani wzmocnienia górnego zderzaka, wzmiankowanych w kalkulacjach wykonanych przez strony. Biegły nie stwierdził śladów wcześniejszych napraw w tylnym obszarze.

/opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej oraz ruchu drogowego W. S. k. 60 – 70/

Uszkodzony pojazd został oddany przez powódkę do naprawy, przy użyciu nowych części oryginalnych. Naprawa nie została zlecona autoryzowanej stacji obsługi B..

/zeznania prezesa powodowej spółki (...) k. 89/

Sąd ustalił stan faktyczny w sprawie w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, w przeważającej zaś mierze w oparciu o opinię biegłego sądowego W. S.. W ocenie Sądu opinia biegłego została sporządzona w sposób wyczerpujący, w oparciu o szczegółowe wyliczenia przy użyciu aktualnych i wiarygodnych programów. Z uwagi na fakt, iż żadna ze stron nie kwestionowała opinii biegłego, Sąd przyznał jej wiarę w całości, uznając za pełnowartościowe źródło wiedzy specjalnej w sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszym postępowaniu powódka dochodzi od pozwanej roszczenia stanowiącego uzupełniające odszkodowanie za szkodę rzeczową w pojeździe B. (...) Diesel o nr rejestracyjnym (...). Pozwany przyjął na siebie odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie co do zasady, kwestionując jedynie wartość szkody podlegającej naprawieniu. Rozstrzygnięcie niniejszej sprawy sprowadza się zatem do ustalenia prawidłowej wysokości odszkodowania należnemu powodowi z tytułu szkody poniesionej w wypadku z dnia 10 czerwca 2013 r.

Żądanie strony powodowej znajduje oparcie w treści art. 822 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Powrót do zasad ogólnych oznacza przede wszystkim ukształtowanie odpowiedzialności na zasadzie winy kierującego pojazdem sformułowanej w przepisie art. 415 k.c. Ze względu jednak na fakt, iż ustawodawca polski wprowadził obowiązkowe ubezpieczenie komunikacyjne, odpowiedzialność za posiadacza mechanicznego środka komunikacji przejmuje ubezpieczyciel. W myśl przepisu art. 19 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpie ­czeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) osoba poszkodowana w wypadku ma prawo dochodzenia roszczenia odszkodowawczego bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Nadto, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojaz­dów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz pojazdu lub kierujący jest obowiązany do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest m.in. utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (por. art. 34 ust. 1 ww. ustawy).

W świetle art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, odpowiedzialnością ubezpieczyciela co do zasady rządzą reguły dotyczące odpowiedzialności odszkodowawczej posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, w tym ogólne przepisy o wynagrodzeniu szkody (zwłaszcza art. 361 – 363 k.c.). Na podstawie odpowiedzialności z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyłącznym sposobem naprawienia szkody jest odszkodowanie pieniężne. Dla spełnienia swej roli wysokość odszkodowania powinna pokrywać wszelkie celowe i uzasadnione ekonomicznie wydatki niezbędne dla przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu. Do wydatków spełniających te kryteria zaliczone zostały koszty nowych części zamiennych, niezbędnych do naprawy pojazdu (por. uchwała w składzie siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112). Wątpliwości czy nowe części zamienne powinny być oryginalnymi częściami zamiennymi sygnowanymi logo producenta czy też częściami zamiennymi o porównywalnej jakości przesądził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2012 r. (III CZP 85/11, Lex nr 1218190) w którym stwierdził, że w przypadku uszkodzenia tych części pojazdu, które przed uszkodzeniem były częściami oryginalnymi sygnowanymi logo producenta, należy uwzględniać ceny nowych części oryginalnych, zaś pomniejszenie ich wartości o wartość zużycia uszkodzonych części dopuszczalne jest jedynie wówczas, gdyby uwzględnienie nowych części w znaczny sposób zwiększało wartość całego pojazdu. Zaprezentowane stanowisko Sądu Najwyższego zasługuje na pełną aprobatę. Punktem wyjścia przy ocenie wysokości odszkodowania powinny być ceny nowych części zamiennych sygnowanych logo producenta. Takie bowiem części co do zasady zapewniają przywrócenie pojazdu do stanu sprzed uszkodzenia, to znaczy do takiego stanu, w którym pod względem użytkowym, estetycznym i technicznym pojazd będzie zaspokajał potrzeby poszkodowanego. Jeśli zaś ubezpieczyciel chciałby podważyć wysokość tak ustalonego odszkodowania, wykazując przykładowo, że ze względu na wiek pojazdu lub jego stan sprzed uszkodzenia odszkodowanie to będzie zawyżone, powinien to wykazać, w tym bowiem zakresie to na nim spoczywa ciężar dowodowy. Dopiero wówczas przy ocenie sposobu obliczania wysokości odszkodowania należy brać pod uwagę, jakie części znajdowały się w pojeździe przed uszkodzeniem, czy były wcześniej naprawiane lub wymieniane, jak długo były eksploatowane oraz jaki jest wiek pojazdu (por. postanowienie SN III CZP 85/11).

Sąd ustalił wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu w oparciu o opinię biegłego W. S., przy uwzględnieniu zastosowania nowych oryginalnych części zamiennych. Sąd przychyla się do powołanego stanowiska Sądu Najwyższego, iż wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego obejmują koszt nowych oryginalnych części zamiennych, jeśli ich użycie było konieczne do naprawienia uszkodzonego pojazdu. Brak jest również podstaw do stosowania korekt i obniżeń w ustalaniu wartości materiałów lakierniczych. Przywrócenie uszkodzonemu przedmiotowi waloru stanu poprzedniego polega bowiem na doprowadzeniu go do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody (por. wyrok SN z 20.10.1972 r., II CR 425/72; uchwała SN z 12.04.2012 r., sygn. III CZP 80/11). Jak słusznie wskazał biegły, tylko części oryginalne dają rękojmię należytej jakości i trwałości funkcjonowania uszkodzonego samochodu. Brak jest uzasadnienia do obarczania poszkodowanej koniecznością korzystania z tańszych i mniej skutecznych zamienników mogących potencjalnie zmniejszyć komfort i bezpieczeństwo korzystania z naprawianej rzeczy.

W niniejszej sprawie strona pozwana nie udowodniła, iż wiek pojazdu lub jego stan uzasadniał użycie do naprawy części nowych bez logo producenta lub używanych. Co więcej, strona pozwana nie ustosunkowała się do opinii biegłego w terminie zakreślonym przez Sąd, przez co należy uznać, że zgodziła się z wartością naprawy pojazdu wskazaną przez biegłego.

Podkreślenia wymaga fakt, iż dla ustalenia wysokości odszkodowania i jego wypłaty irrelewantnym jest fakt, czy poszkodowany w rzeczywistości dokonał naprawy. Utrwalony w orzecznictwie jest pogląd przesądzający o tym, iż szkoda do której naprawienia zobowiązany jest sprawca, istnieje niezależnie od dokonania naprawy ( tak SN w wyroku z dnia 16 maja 2012 r., V CKN 1273/00, LEX 55515).

W świetle tych ustaleń podniesiony w odpowiedzi na pozew zarzut pozwanej, co do nieudowodnienia przez powódkę okoliczności z użyciem jakich części dokonała naprawy pojazdu jest bezzasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Szkoda w wysokości ustalonej przez biegłego W. S. istniałaby bowiem niezależnie od tego, czy powódka zdecydowała się na naprawę i podlega naprawieniu w całości.

Podkreślić również należy, iż Sąd przychylił się do poglądu biegłego, iż przy przyjęciu tzw. przeciętnych, ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy przeciętną stawkę rynkową stanowi kwota 100 zł/rbg netto, która daje możliwość naprawy w zakładzie nieautoryzowanym, dysponującym odpowiednią technologią. Brak jest podstaw do ustalania wysokości odszkodowania przy uwzględnieniu stawek obowiązujących w autoryzowanych salonach. Również sama powódka nie zleciła naprawy pojazdu autoryzowanemu dilerowi B. (...) sp.j., a zwykłemu serwisowi naprawczemu.

Wobec wskazanych wyżej okoliczności ustalenie wysokości odszkodowania w oparciu o koszt naprawy pojazdu z użyciem nowych części oryginalnych przy przyjęciu stawki 100 zł/rbg netto było w niniejszej sprawie uzasadnione i konieczne. Powódka dochodziła odszkodowania w kwocie 3.627,92 zł netto. Ustalona zaś przez biegłego sądowego W. S. i przyjęta przez Sąd kwota odszkodowania należna powodowi wynosi 4.385,14 zł netto. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana wypłaciła powódce kwotę 1.120,85 zł netto. Pozostała do wypłaty kwota odszkodowania za szkodę rzeczową wynosi więc w ocenie Sądu 3.264,29 zł netto.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, który wskazuje, iż zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Termin ten ulega wprawdzie wydłużeniu, ale tylko wówczas, gdyby wyjaśnienie w terminie trzydziestu dni okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe.

Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi dnia 13 czerwca 2013 r. Termin do wypłaty odszkodowania w niniejszej sprawie upłynął więc dnia 13 lipca 2013 r. Wobec faktu, iż roszczenie stało się wymagalne od dnia 14 lipca 2013 r. żądanie powoda zasądzenia odsetek od tej daty do dnia zapłaty było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

W świetle powyższych ustaleń Sąd zasadził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.264,29 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie zaś oddalił powództwo.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c., stosunkowo rozdzielając je między stronami.

Powódka poniosła koszty postępowania w łącznej kwocie 797 zł, na którą to kwotę składa się wynagrodzenie adwokata w wysokości 600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz 182 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu. Strona pozwana poniosła koszty postępowania w łącznej kwocie 617 zł, na którą to kwotę składa się wynagrodzenie adwokata w wysokości 600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Łącznie poniesione przez strony koszty postępowania wynoszą 1.414 zł. Sąd ustalił koszt zastępstwa procesowego stron w postępowaniu na kwoty po 600 zł w oparciu o § 6 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. z 2002r. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

Strona powodowa dochodziła w postępowaniu kwoty 3.627,92 zł, zaś Sąd zasądził na jej rzecz kwotę 3.264,29 zł. Wobec faktu, iż pozwana przegrała proces w 90 %, winna ponieść koszty postępowania w kwocie 1.273 zł (1.414 zł x 90 %). Zasadnym było więc zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania w wysokości 656 zł.

Ze Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w toku postępowania wypłacono tymczasowo kwotę 795,18 zł tytułem wynagrodzenia biegłego sądowego W. S..

Na podstawie art. 83 ust. 1 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) Sąd nakazał pobrać od pozwanej, jako przegrywającej sprawę w 90 %, na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi na pokrycie kosztów sądowych kwotę 716 zł (90 % x 795,18 zł) tytułem brakującej części kosztów poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa (punkt 2. sentencji wyroku).

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd postanowił nie obciążać powódki obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa części nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa, rozstrzygając jak w punkcie 3. sentencji wyroku.