Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 października 2010 roku Nr (...)pozwany - Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, po rozpatrzeniu wniosku Zakładu (...) Sp. z o.o.z siedzibą w T.z dnia 20 września 2010r. znak WT-(...), uzupełnionego pismem z dnia 01 października 2010r. znak WT-(...)w sprawie zmiany VIII taryfy dla ciepła, zatwierdzonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 02 sierpnia 2010r. Nr (...), odmówił zmiany decyzji z dnia 02 sierpnia 2010r. Nr (...), w zakresie wysokości cen i stawek opłat dla odbiorców zaopatrywanych w ciepło ze źródeł ciepła opalanych gazem, tj. grup odbiorców oznaczonych symbolami: K2-IW, K2-IO, K2-IOR, GW, oraz w zakresie zmiany wysokości stawek opłat za przesyłanie i dystrybucję ciepła siecią ciepłowniczą wyprowadzoną ze źródła ciepła KT 1702 (dot. grup odbiorców K2-IW, K2-IO, K2-IOR) zawartych w taryfie dla ciepła, zatwierdzonej ww. decyzją.

Pozwany w uzasadnieniu swej Decyzji podniósł m.in., że biorąc pod uwagę przepis art. 155 kpa oraz § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 października 2006r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło, rozpatrując wniosek o zmianę taryfy w zakresie wnioskowanym przez Przedsiębiorstwo, Prezes URE powinien w szczególności dokonać oceny, czy za zmianą decyzji dotyczącej zatwierdzonej taryfy dla ciepła przemawia interes społeczny, czy też słuszny interes Przedsiębiorstwa uzasadniony nieprzewidzianą, istotną zmianą warunków prowadzenia przez nie działalności gospodarczej. Nadto ewentualna zmiana zatwierdzonej taryfy musi zostać poprzedzona analizą i oceną skutków ekonomicznych tych zmian.

Prezes URE wskazał, że analiza ekonomiczna przedstawiona przez Przedsiębiorstwo, uzasadniająca według niego potrzebę zmiany taryfy, została ograniczona jedynie do zakresu działalności Przedsiębiorstwa związanego z wytwarzaniem ciepła z gazu, gdyż pomija pozostałą działalność gospodarczą Przedsiębiorstwa w zakresie wytwarzania ciepła, w tym dotyczącą ciepła wytwarzanego z miału węgla kamiennego i oleju opałowego. Stąd zdaniem Prezesa URE Przedsiębiorstwo nieprawidłowo ograniczyło się tylko do wykazania skutków ekonomicznych zmian odnosząc je w istocie do niewielkiego fragmentu swojej działalności, z pominięciem nie tylko kosztów, ale i przychodów uzyskiwanych przez Przedsiębiorstwo z działalności ogółem. Jak podał więc Prezes URE, taka fragmentaryczna analiza nie mogła się ostać.

Niezależnie od powyższego Prezes URE podniósł, że nie zaistniała w niniejszej sprawie przesłanka niemożności przewidzenia zmian warunków prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż Przedsiębiorstwo przewidywało podwyżkę cen gazu już na etapie postępowania w sprawie zatwierdzenia VIII taryfy dla ciepła. Natomiast wzrost kosztów ponoszonych przez Przedsiębiorstwo w związku ze zmianą cen gazu wynikającą z zatwierdzonej zmiany taryfy dla (...) oraz związany z nią wzrost kosztów strat ciepła nie ma według Prezesa URE istotnego wpływu na sytuację ekonomiczną całego Przedsiębiorstwa. Pozwany wywiódł, że nieuwzględnienie zmian wnioskowanych przez Przedsiębiorstwo nie spowoduje pogorszenia jego sytuacji finansowej, a uzyskiwane w okresie stosowania taryfy przychody powinny z nadwyżką zrównoważyć ponoszenie przez Przedsiębiorstwo wyższych kosztów związanych z zakupem gazu.

Prezes URE wskazał także, iż za zmianą decyzji nie przemawia interes społeczny, ani słuszny interes strony, gdyż wnioskowana przez Przedsiębiorstwo zmiana taryfy dotyczyła jedynie nieznacznego wzrostu kosztów uzasadnionych, a działania Przedsiębiorstwa nakierowane są wyłącznie na maksymalizację zysku w oderwaniu od uzasadnionych interesów odbiorców, ale i rzeczywistych wskaźników ekonomicznych Przedsiębiorstwa i analizy ekonomicznej zdarzeń gospodarczych.

Od niniejszej Decyzji, powód - Zakład (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. wniósł odwołanie, zarzucając jej:

1. naruszenie art. 23 ust. 2 pkt 2) Prawa energetycznego w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 9 października 2006 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U. z 2006 r. Nr 193, poz. 1423) zwanego dalej Rozporządzeniem taryfowym i art. 7 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego, w tym nieprzeanalizowanie i niezweryfikowanie kosztów przyjmowanych przez powoda jako uzasadnione do kalkulacji cen i stawek opłat zawartych w taryfie w związku z bezpodstawnym uznaniem ich za nie spełniające wymogu analizy i oceny
ekonomicznej skutków zmian w rozumieniu § 27 ust. 1 Rozporządzenia taryfowego.

2. naruszenie art. 77 § 1 k.p.a. poprzez nierozpatrzenie zebranego w sprawie materiału
dowodowego, w szczególności poprzez odmowę uznania, iż przedstawione w sprawie materiały dowodowe stanowią analizę i ocenę skutków ekonomicznych zmian w świetle §27 ust. 1 Rozporządzenia taryfowego,

3. naruszenie art. 8 i art. 9 kpa bowiem Prezes URE nie prowadził postępowania w sposób
pogłębiający zaufanie do organów Państwa i nie informował Powoda o okolicznościach
faktycznych i prawnych które mogły mieć wpływ na ustalenie jego praw i obowiązków, w tym w szczególności nie podjął działań w kierunku całkowitego wyjaśnienia wątpliwości dotyczących materiału dowodowego przedstawionego do analizy skutków ekonomicznych zmian.

4. naruszenie art. 155 k.p.a. w zw. z § 27 ust. 1 Rozporządzenia poprzez brak rozróżnienia dwóch odrębnych i samodzielnych przesłanek zastosowania tego przepisu, czyli „interesu społecznego” oraz „słusznego interesu strony” oraz uznanie, iż powód nie wykazał nieprzewidywalności i istotności zmian warunków wykonywania przez przedsiębiorstwo energetyczne działalności gospodarczej, gdyż:

a) powód nie dochował należytej staranności na etapie postępowania taryfowego poprzez
przewidywanie wydania przez pozwanego decyzji zatwierdzającej zmianę taryfy dla gazu
sprzedawanego przez (...),

b) uznanie, że zmiana warunków wykonywania działalności gospodarczej powoda wskutek
wydania decyzji pozwanego - Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 16 września 2010 r. numer (...) zmieniająca taryfę dla gazu (...), nie miała istotnego wpływu na obowiązującą taryfę powoda.

5. naruszenie art. 155 kp.a. w zw. z art. 47 ustawy Prawo energetyczne - poprzez nadużycie uprawnienia do zatwierdzenia lub odmowy zatwierdzenia taryfy w przypadku jej niezgodności z zasadami i przepisami, o których mowa w art. 44-46 ww. ustawy, jako nie stanowiących nieprzewidzianej, istotnej zmiany warunków wykonywania przez przedsiębiorstwo energetyczne działalności gospodarczej.

6. naruszenie art. 45 ust. 1 pkt 1 Prawa energetycznego poprzez zaprzeczenie, iż kosztami
uzasadnionymi w rozumieniu art. 3 pkt 21 Prawa energetycznego nie są koszty przedstawione przez powoda, wynikające z podwyższenia cen i stawek opłat zawartych w VIII taryfie zatwierdzonej przez Pozwanego dla jedynego dostawcy paliwa gazowego dla powoda oraz że koszty te nie uwzględniają interesu odbiorców.

7. naruszenie art. 7 k.p.a. - poprzez pominięcie rzeczywistych warunków ekonomicznych w jakich funkcjonuje powód, a w szczególności wysokości stosowanych przez powoda cen ciepła w odniesieniu do porównywalnych cen ciepła w kraju, podjętych przez powoda rzeczywistych wysiłków zmierzających do obniżenia kosztów własnej działalności a także rzeczywistej rentowności prowadzonej przez powoda działalności gospodarczej.

8. naruszenie § 11 ust. 3 pkt 3 Rozporządzenia taryfowego - poprzez wskazanie, iż należna powodowi stopa zwrotu z kapitału jako element kosztowy w procesie taryfowym winien stanowić źródło pokrycia dodatkowych kosztów powoda związanych ze wzrostem cen paliwa gazowego.

9. naruszenie § 3 i § 5 pkt 2 Rozporządzenia taryfowego - poprzez wskazanie, iż powód winien pokrywać koszty własnej działalności w zakresie wytwarzania ciepła z paliw gazowych, przychodami z wytwarzania ciepła z paliw węglowych, a więc poprzez subsydiowanie skrośne w rozumieniu art. 3 pkt 32 Prawa energetycznego, oraz że powód nie ma prawa do różnicowania cen ciepła dla poszczególnych grup taryfowych odpowiednio do kosztów uzasadnionych.

Wobec powyższego powód wniósł o:

1. zmianę zaskarżonej Decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z wnioskiem powoda z dnia 20 września 2010 r. znak: WT- (...), uzupełnionego pismem z dnia 1 października 2010 r. znak: WT- (...),

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa
procesowego według norm przepisanych oraz wydatków - opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego i kosztów przejazdu do tut. sądu,

3. przeprowadzenie dowodu z akt sprawy zakończonej wydaniem decyzji przez pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 7 listopada 2008r. nr (...) - na okoliczności wynikające z toczącego się przed Prezesem URE postępowania o zatwierdzenie zmiany taryfy.

Z ostrożności procesowej w przypadku odmowy zmiany zaskarżonej decyzji zgodnie z wnioskiem powoda z dnia 20 września 2010 r. uzupełnionego pismem z dnia 1 października 2010 r. powód wniósł o:

1. uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy organowi administracji do
ponownego rozpoznania;

2. zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa
procesowego według norm przepisanych oraz wydatków - opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego i kosztów przejazdu do tut. sądu.

Natomiast w przypadku braku podstaw do rozpatrzenia niniejszego odwołania ze względu na jego bezprzedmiotowość w związku np. z upływem czasu, wniósł o stwierdzenie naruszenia prawa przez pozwanego przy wydawaniu Decyzji z dnia 26 października 2010 r., znak: (...)

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznając odwołanie ustalił następujący stan faktyczny:

Powód - Zakład (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. jest przedsiębiorstwem energetycznym, działającym na podstawie koncesji na wytwarzanie ciepła Nr (...) z dnia 28 października 1998r., zmienionej późniejszymi decyzjami, oraz koncesji na przesyłanie i dystrybucję ciepła Nr (...) z dnia 28 października 1998r., zmienionej późniejszymi decyzjami (okoliczność bezsporna).

Decyzją z dnia 02 sierpnia 2010r. nr (...) Prezes URE zatwierdził ustaloną przez Przedsiębiorstwo VIII taryfę dla ciepła na okres jej obowiązywania do dnia 31 sierpnia 2011r. (okoliczność bezsporna).

W dniu 20 września 2010r. Przedsiębiorstwo złożyło wniosek o zmianę obowiązującej taryfy wraz z uzasadnieniem tych zmian (w aktach adm.). Wnioskowana zmiana miała polegać na podwyższeniu cen i stawek opłat za ciepło dla odbiorców oznaczonych w przedmiotowej taryfie symbolami K2-IW, K2-IO, K2-IOR, GW oraz na podwyższeniu opłat za przesyłanie siecią ciepłowniczą wyprowadzoną ze źródła ciepła KT 1702.

Wskazane zmiany cen i stawek opłat miały wynikać z wyższych kosztów wytwarzania ciepła w źródłach opalanych gazem w związku ze wzrostem cen zakupywanego przez Przedsiębiorstwo paliwa gazowego od (...) S.A. w W., którego taryfa dla gazu została zmieniona.

Wobec tego pismem z dnia 27 września 2010r. Prezes URE zawiadomił o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie zatwierdzenia zmiany taryfy dla ciepła zatwierdzonej decyzją z dnia 02 sierpnia 2010r., wzywając jednocześnie do uzupełnienia wniosku (k. 48-50 akt adm.).

Przy piśmie z dnia 01 października 2001r. Przedsiębiorstwo nadesłało odpowiedź na powyższe ( k. 52-62 akt adm.).

W dniu 12 października 2010 r. skierowano do Przedsiębiorstwa zawiadomienie o zakończeniu postępowania dowodowego wraz z informacją o możliwości zapoznania się z zebranym materiałem dowodowym i złożenia ewentualnych uwag i wyjaśnień w terminie 10 dni od dnia otrzymania zawiadomienia (k. 109 akt adm.).

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać trzeba, że upływ okresu obowiązywania VIII taryfy dla ciepła Zakładu (...) Sp. z o.o. 31 sierpnia 2011r. nie powoduje, że postępowanie w niniejszej sprawie stało się zbędne. Wygasła bowiem jedynie decyzja taryfowa z dnia 02 sierpnia 2010r., natomiast zaskarżona Decyzja odmawiająca zmiany przedmiotowej decyzji taryfowej nie wygasła, ani nie utraciła mocy obowiązującej. Co prawda po wydaniu decyzji zatwierdzającej nową taryfę zmiana decyzji dotyczącej zatwierdzenia poprzedniej taryfy nie jest możliwa, jednakże nie wpływa to na możliwość dokonania oceny zasadności decyzji odmawiającej zmiany decyzji o zatwierdzeniu taryfy.

Analizując więc zasadność odmowy zmiany decyzji taryfowej należało wziąć pod uwagę regulacje art. 155 kpa i § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 października 2006r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U. z 2006r. Nr 193, poz. 1423).

Zgodnie z art. 155 kpa decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

Z kolei w myśl § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 października 2006r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło, w przypadku nieprzewidzianej, istotnej zmiany warunków wykonywania przez przedsiębiorstwo energetyczne działalności gospodarczej jest możliwa zmiana taryfy wprowadzonej do stosowania, w trybie określonym w art. 47 ustawy lub przez zawarcie umów, o których mowa w § 4 ust. 2, po dokonaniu analizy i oceny skutków ekonomicznych tych zmian.

Zmiana decyzji taryfowej determinowana jest zatem wystąpieniem przesłanek zawartych w powołanych przepisach, gdyż pierwszy z nich określa warunki zmiany decyzji ostatecznej, a drugi warunki zmiany taryfy. W szczególności należało więc ustalić, czy za zmianą VIII taryfy dla ciepła przyjętej dla Zakładu (...) Sp. z o.o. przemawia interes społeczny, czy też słuszny interes Przedsiębiorstwa uzasadniony nieprzewidzianą, istotną zmianą warunków prowadzenia przez nie działalności gospodarczej poprzedzoną analizą i oceną skutków ekonomicznych tych zmian.

W ocenie Sądu Prezes URE przyjął prawidłowo, iż nie zostały spełnione przesłanki, od których zaistnienia zależała możliwość zmiany decyzji taryfowej.

Przede wszystkim zwrócenia uwagi wymaga, iż powód oparł swoją analizę ekonomiczną wyłącznie na wynikach z działalności Przedsiębiorstwa związanego z wytwarzaniem ciepła z gazu, przez co pominięta została pozostała działalność Przedsiębiorstwa w zakresie wytwarzania ciepła, w tym wytwarzanego z miału węgla kamiennego i oleju opałowego. Sąd podziela stanowisko pozwanego, iż prognozowane przez powoda skutki ekonomiczne zmian odnosiłyby się jedynie do niewielkiego wycinka działalności powoda jakim jest wytwarzanie ciepła z gazu, gdy tymczasem powinny zostać poddane analizie w porównaniu do całości działalności tj. wytwarzania ciepła ogółem. Wolumen sprzedawanego przez Przedsiębiorstwo ciepła z gazu w stosunku do ogólnej ilości ciepła sprzedawanego, wynosi, jak podał Prezes URE zaledwie 11,14% planowanej sprzedaży ogółem. Z kolei koszty związane z działalnością gospodarczą w zakresie wytwarzania ciepła z gazu, z uwzględnieniem kosztów związanych z jego przesyłaniem siecią ciepłowniczą stanowią 16,48% łącznych planowanych przez Przedsiębiorstwo kosztów, będących podstawą kalkulacji cen i stawek opłat. Dane te wskazują, iż działalność powoda w zakresie wytwarzania ciepła z gazu także po stronie kosztowej nie stanowi przeważającej części całej działalności powoda, czego powód skutecznie nie zakwestionował. Zatem powodowe Przedsiębiorstwo ograniczyło się do wykazania skutków ekonomicznych zmian warunków prowadzania działalności jedynie do wycinka swojej działalności tj. wytwarzania ciepła z gazu, z pominięciem kosztów i przychodów uzyskiwanych przez przedsiębiorstwo z działalności ujętej ogółem. Tym samym nie można uznać za słuszne stanowiska powoda, który odnosi przedstawiany przez niego wzrost kosztów tylko do części jego przychodów i kosztów, wynikających z zatwierdzonej taryfy dla ciepła ogółem.

Niekwestionowany jest za to sam fakt wzrostu kosztów Przedsiębiorstwa wywołany bezpośrednio wzrostem cen paliwa gazowego zakupywanego od (...) S.A. Trudno jednak uznać, by zmiana ta była nieprzewidywalna skoro, jak wskazywał sam powód, przewidywał podwyżkę cen gazu już w trakcie postępowania w sprawie zatwierdzenia VIII taryfy. Z drugiej jednak strony, jak podawał w wyjaśnieniach do wniosku o zmianę taryfy, podczas postępowania w przedmiocie zatwierdzenia VIII taryfy Przedsiębiorstwo mimo przyjętych założeń zostało wezwane do skorygowania planowanych kosztów gazu ( k. 52, 60 akt adm.).

Zatem w zaistniałych okolicznościach sprawy, zdaniem Sądu zmiany warunków prowadzenia działalności gospodarczej nie można ocenić jako istotnej. W tym miejscu podkreślenia wymaga, iż wywołane tą zmianą dodatkowe koszty zakupu paliwa obliczone zostały przez Przedsiębiorstwo na kwotę 100.871,42 zł. Tymczasem, żeby zmiana była istotna musiałaby wywierać znaczący wpływ na działalność koncesjonowaną Przedsiębiorstwa i osiągane przez nie wskaźniki ekonomiczne. Podana kwota takiego wpływu wywrzeć nie może. Wzrost kosztów wskazywany we wniosku Przedsiębiorstwa powoduje bowiem minimalne obniżenie rentowności Przedsiębiorstwa, ale rentowność ta zostaje nadal zachowana. W tych warunkach Przedsiębiorstwo ma nadal zapewniony zysk, a uzyskiwane w okresie stosowania taryfy przychody powinny z nadwyżką zrównoważyć ponoszenie przez Przedsiębiorstwo wyższych kosztów związanych z zakupem gazu. Ważne jest zatem, iż wzrost kosztów ponoszonych przez Przedsiębiorstwo w związku ze zmianą cen gazu wynikającą z zatwierdzonej zmiany taryfy dla (...) oraz związany z nią wzrost kosztów strat ciepła nie ma istotnego wpływu na sytuację ekonomiczną całego Przedsiębiorstwa, gdyż działalność Przedsiębiorstwa w zakresie wytwarzania ciepła z gazu nie stanowi dominującego elementu w kontekście całej działalności Przedsiębiorstwa.

Za podwyższeniem taryfy nie przemawia także interes społeczny, co oczywiste jest z uwagi na fakt finansowej dolegliwości podwyżki cen gazu oraz z uwagi na wpływ takich podwyżek na inflację przekładającą się na ogólny wzrost cen, który jest niepożądany. Niemniej jednak podkreślenia w tym kontekście wymaga, iż zatwierdzona dla Przedsiębiorstwa średniowskaźnikowa cena ciepła wytworzonego z paliw gazowych jest wysoka i wynosi 69,55 zł/GJ. Natomiast zatwierdzenie wnioskowanej przez Przedsiębiorstwo zmiany ceny ukształtowałoby ją na jeszcze wyższym poziomie 71,35 zł/GJ, biorąc pod uwagę, iż jak podał Prezes URE średniowskaźnikowa cena ciepła dla województwa (...) wyniosła w 2009r. 58,59 zł/GJ, zaś w pierwszym półroczu 2010r. 66,06 zł/GJ.

Trzeba mimo to zwrócić uwagę, iż jak wynika z treści przepisu art. 45 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej Decyzji, taryfa powinna chronić odbiorców przed nieuzasadnionym poziomem cen i stawek opłat, ale co równie istotne winna być ustalona w sposób zapewniający pokrycie kosztów uzasadnionych działalności gospodarczej przedsiębiorstw energetycznych w zakresie wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, dystrybucji lub obrotu paliwami gazowymi i energią oraz magazynowania, skraplania lub regazyfikacji paliw gazowych, wraz z uzasadnionym zwrotem z kapitału zaangażowanego w tę działalność, pokrycie kosztów uzasadnionych ponoszonych przez operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych w związku z realizacją ich zadań.

Taryfa skalkulowana poniżej uzasadnionych kosztów sprzedawcy oznacza korzyść dla odbiorców, gdyż uzyskują oni produkt po cenie zaniżonej. Jednakże interes odbiorców paliwa gazowego nie powinien co do zasady zablokować możliwości urealnienia ceny administracyjnie ustalonej, jeżeli została źle ustalona i może doprowadzić do pokrzywdzenia przedsiębiorstwa energetycznego. Jeśli przedsiębiorstwo energetyczne nie otrzymuje za sprzedane paliwo gazowe ceny pozwalającej pokryć poziom uzasadnionych kosztów, ma ono zatem słuszny interes w zmianie decyzji.

Powyższe wskazuje, że za słuszny interes strony w rozumieniu art. 155 kpa należy uznać potrzebę ukształtowania taryfy na takim poziomie, by zapewnione było pokrycie uzasadnionych kosztów przedsiębiorstwa, ale w niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, Przedsiębiorstwo pokrycie tych kosztów zdecydowanie uzyskuje.

Sąd zważył, iż kwota zwrotu z zaangażowanego kapitału w wysokości 1.902.147,27 zł została uwzględniona w zatwierdzonej taryfie. Przy czym na przestrzeni ostatnich trzech lat w taryfach każdorazowo wzrastała kwota z zaangażowanego kapitału do obecnego, najwyższego jak do tej pory poziomu. Nawet kwota zwrotu z zaangażowanego kapitału w części przypadającej jedynie na źródła gazowe w wysokości 219.828,32 zł z nawiązką może pokryć wyższe koszty Przedsiębiorstwa związane z zakupem paliwa gazowego po wyższych cenach. Stąd nie występuje tu subsydiowanie skrośne, o którym mowa w art. 3 pkt 32 ustawy Prawo energetyczne i które oznacza pokrywanie kosztów jednego rodzaju wykonywanej działalności gospodarczej lub kosztów dotyczących jednej grupy odbiorców, przychodami pochodzącymi z innego rodzaju działalności lub od innej grupy odbiorców.

Przedsiębiorstwo generuje zyski, otrzymując w zatwierdzonych taryfach zarówno środki na pokrycie kosztów związanych z prowadzeniem działalności koncesjonowanej, jak i na pokrycie inwestycji modernizacyjno-rozwojowych, ale również ma zapewnione wynagrodzenie z zaangażowanego kapitału. Znaczące jest, iż jak podał Prezes URE Przedsiębiorstwo generując w okresie obowiązywania znaczące zyski przeznaczało je w całości na wypłatę dywidendy. Zdaniem Sądu nie jest zatem bezpodstawna teza pozwanego odnośnie dążenia powoda do maksymalizacji zysku. Takie zaś działanie powoda nie może znajdować ochrony w świetle art. 45 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energetyczne.

Reasumując, w ocenie Sądu, nawet ewentualne wystąpienie kosztów nieplanowanych nie musi automatycznie pociągać za sobą konieczności zmiany taryfy zgodnie z oczekiwaniami powoda. Należy zauważyć, iż istotna zmiana w rozumieniu § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 października 2006r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło musi mieć charakter nieprzewidywalny, a także musi mieć wpływ na całą działalność Przedsiębiorcy, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca, albowiem powód nie wykazał, by zmiana w zakresie kosztów paliwa gazowego rzutowała na całokształt wskaźników ekonomicznych przedsiębiorstwa, a nieuwzględnienie zmian wnioskowanych przez powoda spowoduje pogorszenie jego sytuacji finansowej.

Wobec powyższego powtórzyć trzeba, iż nie zaszły przesłanki z art. 155 kpa i § 27 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 09 października 2006r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło, warunkujące możliwość zmiany decyzji taryfowej z dnia 02 sierpnia 2010r.

Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z akt sprawy zakończonej wydaniem decyzji przez pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 7 listopada 2008r. nr (...) - na okoliczności wynikające z toczącego się przed Prezesem URE postępowania o zatwierdzenie zmiany taryfy, z uwagi na brak istotnego znaczenia tych okoliczności dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Nadto odnosząc się do zarzutów powoda dotyczących toku procedury administracyjnej Sąd stwierdził, iż nie mogą być one skuteczne w postępowaniu przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Sąd uznał, że nawet gdyby przyjąć, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, bowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 roku, sygn. akt VI ACa 952/06). Podkreślenia wymaga, że postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie stanowi kolejnej instancji postępowania administracyjnego, a wniesienie przez stronę odwołania otwiera drogę postępowania cywilnego o kontradyktoryjnym charakterze, w którym sąd zobowiązany jest osądzić sprawę od nowa (vide Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2006 roku, sygn. akt VI ACa 1026/05).

Biorąc powyższe względy pod uwagę Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

SSO Maria Witkowska