Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 sierpnia 2014 roku powódka F. P. S.P.A. w M. (Republika Włoska) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwoty 30.000,00 Euro wraz z odsetkami liczonymi w stosunku rocznym od kwoty 30.000,00 Euro w wysokości:

- 8% od dnia 26 sierpnia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2012 roku,

- 8,75% od dnia 1 stycznia 2013 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku,

- 8,50% od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku,

- 8,25% od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia zapłaty.

Nadto, wniosła o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podniosła, że na podstawie złożonego przez pozwaną zamówienia, przygotowała towar w postaci przypraw. W korespondencji e-mailowej strony potwierdziły rodzaj zamówionego towaru, ilość oraz cenę. Towar został załadowany przez powódkę w dniu 19 lipca 2012 roku, a następnie, odebrany przez pozwaną w dniu 25 lipca 2012 roku, o godz. 16:20. Odbioru pozwana dokonała bez jakichkolwiek zastrzeżeń. Za sprzedany towar powódka wystawiła fakturę nr (...) z dnia 26 lipca 2012 roku na kwotę 60.143,50 Euro z terminem płatności wyznaczonym na 30 dni od daty wystawienia faktury. Pozwana dokonała częściowej zapłaty należności – w dniu 27 listopada 2012 roku wpłaciła kwotę 30.143,50 Euro. Tym samym, do zapłaty pozostała kwota 30.000,00 Euro. W dniu 12 lutego 2013 roku powódka skierowała do pozwanej wezwanie do zapłaty. W dniu 14 czerwca 2013 roku powódka skierowała do pozwanej kolejne takie wezwanie. Następnie, pismem z dnia 21 lutego 2014 roku pełnomocnik powódki wezwał pozwaną do dobrowolnej zapłaty kwoty 30.000,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie to zostało doręczone pozwanej w dniu 3 marca 2014 roku. W piśmie z dnia 31 marca 2014 roku pełnomocnik pozwanej podniosła, że brak jest podstaw prawnych do zapłaty żądanej kwoty, gdyż dostarczony towar nie był odpowiedniej jakości. Wobec powyższego, pismem z dnia 28 maja 2014 roku pełnomocnik powódki po raz ostatni wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty kwoty 30.000,00 Euro wraz z ustawowymi odsetkami w terminie 10 dni od dnia otrzymania pisma, pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Wezwanie to zostało doręczone pozwanej w dniu 5 czerwca 2014 roku. W piśmie z dnia 11 czerwca 2014 roku pełnomocnik pozwanej podtrzymała dotychczasowe stanowisko. Termin płatności należności wynikających ze spornej faktury ustalony został na dzień 25 sierpnia 2012 roku. Zatem, od dnia 26 sierpnia 2012 roku powódka jest uprawniona do naliczania odsetek.

(pozew k. 4-10)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 9 września 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi, X Wydział Gospodarczy, w sprawie o sygn. akt X GNc 897/14, orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k. 66)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana podniosła, że w wyniku przesłanej przez powódkę oferty za pomocą wiadomości e-mail pozwana dokonała wyboru interesujących ją produktów. Po dostawie zamówionego towaru, pozwana rozpoczęła proces produkcyjny, w wyniku którego doszło do połączenia określonej przyprawy z mięsem. Pomimo stosowania miar przypraw w ilości analogicznej jak u poprzedniego dostawcy, efekt końcowy nie był zadowalający. Klienci pozwanej zgłaszali zastrzeżenia do dostarczonych produktów wytworzonych z użyciem przypraw powódki. Powyższe spowodowało, że pozwana prowadziła rozmowy mające na celu dojście stron do porozumienia w zakresie uregulowania należności i odbioru pozostałego towaru. W interesie pozwanej, po zbadaniu dostarczonego towaru, nie leżało bowiem pozostawienie towaru nieodpowiedniej jakości i obowiązek zapłaty za niego. W tym stanie rzeczy pozwana wzywała powódkę do odbioru pozostałej części przypraw. Do dnia dzisiejszego powódka nie odebrała przedmiotowego towaru. Pozwana podkreśliła, że posiadanie przez powódkę certyfikatów jakości nie oznacza wyłączenia odpowiedzialności dostawcy za jakość towaru. Ponadto, wskazała, że w toku prowadzonych rozmów powódka zapewniała pozwaną o właściwościach dostarczonego produktu, które po jego normalnym użyciu i połączeniu z produktami pozwanej, zyska uznanie na rynku. Tymczasem, po użyciu dostarczonego towaru klienci pozwanej zgłaszali zastrzeżenia do dostarczonych produktów, ograniczając tym samym składane zamówienia. Zatem towar dostarczony przez powódkę nie miał właściwości, o których istnieniu powódka zapewniała w chwili zawarcia umowy. A zatem, wobec braku potwierdzenia przez pozwaną jakości dostarczonej rzeczy, pozwana od umowy odstąpiła. Niewykorzystana część towaru pozostaje w magazynie pozwanej i oczekuje na odbiór przez powódkę.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 73-75)

Na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 roku pełnomocnik powódki wniósł o zasądzenie kosztów postępowania zgodnie ze złożonym spisem.

(e-protokół rozprawy z dnia 12 czerwca 2015 roku (k. 185), czas nagrania: 00:22:11)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka F. P. S.P.A. w M. (Republika Włoska) jest spółką akcyjną, która została wpisana do rejestru przedsiębiorców Izby Handlu, Przemysłu, Rzemiosła i Rolnictwa w M. w dniu 12 marca 1935 roku, pod numerem (...) i której działalność przeważającą stanowi: mielenie, mieszanie i pakowanie przypraw, jelit i produktów do wyrobów masarskich i przemysłu spożywczego. Pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. została wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 28 kwietnia 2011 roku pod numerem (...). Przedmiotem jej działalności jest m.in. przetwarzanie i konserwowanie mięsa, w tym – mięsa z drobiu, produkcja wyrobów z mięsa, włączając wyroby z mięsa drobiowego, wytwarzanie gotowych posiłków i dań.

(odpis z rejestru powódki k. 13-30, odpis z KRS pozwanej k. 31-33v.)

W lipcu 2012 roku pozwana zamówiła u powódki towar w postaci przypraw. W e-mailu z dnia 13 lipca 2012 roku powódka wskazała pozwanej rodzaj, ilość i cenę zamówionego u niej towaru, z prośbą o ich potwierdzenie. Wskazała także, że towary będą gotowe na załadunek pozwanej w dniu 19 lipca 2012 roku. W e-mailu z dnia 16 lipca 2012 roku pozwana potwierdziła rodzaj zamówionego towaru, jego ilość i cenę wskazując, że samochód może zostać wysłany do powódki w dniu 19 lipca 2012 roku. Poprosiła tylko o wskazanie godziny przyjęcia i adresu, na który samochód ma zostać wysłany.

(okoliczność bezsporna, a nadto: korespondencja e-mailowa k. 34, 35, zeznania prezesa pozwanej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 12 czerwca 2015 roku (k. 185), czas nagrania: 00:07:12)

Zamówiony przez pozwaną towar posiadał certyfikaty jakości.

(certyfikaty jakości k. 47-51)

Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, pozwana wysłała do powódki samochód i w dniu 19 lipca 2012 roku powódka załadowała towar zamówiony przez pozwaną. Pozwana odebrała towar w dniu 25 lipca 2012 roku. Uczyniła to bez jakichkolwiek zastrzeżeń. Za sprzedany towar powódka wystawiła pozwanej fakturę nr (...) z dnia 26 lipca 2012 roku na kwotę 60.143,50 Euro, z terminem płatności wyznaczonym na 30 dni od daty wystawienia faktury, tj. do dnia 25 sierpnia 2012 roku.

(list przewozowy CMR k. 36, dokument transportowy – faktura nr (...) k. 37-38)

Pozwana w dniu 27 listopada 2012 roku zapłaciła częściowo dług z faktury nr (...) w kwocie 30.143,50 Euro.

(potwierdzenie przelewu – operacje na rachunku bieżącym k. 39, zeznania prezesa pozwanej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 12 czerwca 2015 roku (k. 185), czas nagrania: 00:07:12, 00:09:58)

Kilka miesięcy po dostawie zamówionego towaru pozwana rozpoczęła proces produkcyjny, w wyniku którego doszło do połączenia zamówionych u powódki przypraw z mięsem produkowanym przez pozwaną. Pomimo zastosowania miar przypraw w ilości analogicznej jak u poprzedniego dostawcy, efekt końcowy nie był dla pozwanej zadowalający. Klienci pozwanej zgłaszali zastrzeżenia do dostarczonych im produktów, wytworzonych z użyciem przypraw powódki.

(zeznania świadka S. R., e-protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2015 roku (k. 112), czas nagrania: 00:09:35, 00:10:33, zeznania świadka J. M., e-protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2015 roku (k. 112), czas nagrania: 00:13:07, 00:13:34, 00:14:55, 00:15:17, zeznania prezesa pozwanej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 12 czerwca 2015 roku (k. 185), czas nagrania: 00:07:12, 00:08:39, 00:15:25, 00:16:21, 00:18:18)

W rozmowach telefonicznych i w korespondencji e-mailowej pozwana wskazywała powódce, że towar przez nią dostarczony jest niezadowalający, że nie chce takiego towaru i jego niewykorzystaną część zamierza zwrócić. Powódka nie zgodziła się na zwrot towaru.

(zeznania świadka S. R., e-protokół rozprawy z dnia 15 kwietnia 2015 roku (k. 112), czas nagrania: 00:08:38, 00:09:51, 00:10:04, 00:10:11, zeznania prezesa pozwanej Spółki (...), e-protokół rozprawy z dnia 12 czerwca 2015 roku (k. 185), czas nagrania: 00:07:12, 00:08:39, 00:11:22, 00:13:12)

W dniu 12 czerwca 2013 roku powódka wysłała pozwanej wiadomość e-mail z informacją, że faktura nr (...) nie została w całości zapłacona i do zapłaty wciąż pozostaje kwota 30.000,00 Euro. Poprosiła o informacje na temat kolejnej wpłaty. W e-mailu z dnia 14 czerwca 2013 roku powódka poinformowała pozwaną, że pomimo wielu listów wzywających ją do zapłaty, wciąż nie odnotowała wpłaty za fakturę nr (...) w brakującej kwocie 30.000,00 Euro.

(korespondencja e-mailowa k. 40 i 41)

W dniu 21 lutego 2014 roku pełnomocnik powódki wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty kwoty 30.000,00 Euro wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności faktury nr (...) z dnia 26 lipca 2012 roku do dnia zapłaty.

(wezwanie do zapłaty z dnia 21 lutego 2014 roku wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 42-43)

W dniu 31 marca 2014 roku pełnomocnik pozwanej, w odpowiedzi na powyższe wezwanie, wskazała, że dostarczony przez powódkę towar nie był odpowiedniej jakości i wobec zgłaszanych przez klientów pozwanej zastrzeżeń, pozwana odstąpiła od umowy i wezwała powódkę do odbioru dostarczonego towaru. Brak jest zatem podstaw prawnych do zapłaty kwoty 30.000,00 Euro. Również dokonana już zapłata nie znajduje podstaw prawnych. W tym stanie rzeczy, pozwana wezwała powódkę do zapłaty kwoty 30.143,50 Euro tytułem nienależnie spełnionego częściowo świadczenia wynikającego z faktury nr (...), w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma, pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

(pismo z dnia 31 marca 2014 roku k. 44)

W dniu 28 maja 2014 roku pełnomocnik powódki ponownie i ostatecznie wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty kwoty 30.000,00 Euro wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności faktury nr (...) z dnia 26 lipca 2012 roku do dnia zapłaty, w terminie 10 dni od dnia otrzymania wezwania, po rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Jednocześnie, w odpowiedzi na stanowisko pozwanej wyrażone w piśmie z marca 2014 roku pełnomocnik powódki podniosła, że towar dostarczony przez powódkę był odpowiedniej jakości, co potwierdzają stosowne certyfikaty jakości na każdy dostarczony rodzaj towaru. Stąd też twierdzenia pozwanej oraz żądanie zapłaty kwoty 30.143,50 Euro są całkowicie bezpodstawne.

(wezwanie do zapłaty z dnia 28 maja 2014 roku wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru k. 45-45v.)

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, pełnomocnik pozwanej w piśmie z dnia 11 czerwca 2014 roku podtrzymała dotychczasowe stanowisko pozwanej.

(pismo z dnia 11 czerwca 2014 roku k. 46-46v.)

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów w postaci dokumentów, zeznań świadków: S. R. i J. M. oraz zeznań prezesa zarządu pozwanej Spółki (...), uznając je za wzajemnie spójne i wiarygodne. Przedstawione wyżej okoliczności nie zostały skutecznie zakwestionowane przez stronę przeciwną do podnoszącej je.

Na rozprawie w dniu 12 czerwca 2015 roku Sąd pominął wnioski dowodowe złożone w piśmie procesowym strony powodowej z dnia 7 listopada 2014 roku (wniosek o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania działającego w imieniu powódki F. C. oraz wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka G. M. – na okoliczność uzgodnień stron w przedmiocie zamówienia złożonego przez pozwaną, składu i właściwości przypraw zamówionych przez pozwaną, braku zgłaszania przez pozwaną zastrzeżeń do odebranych towarów i odpowiedniej jakości dostarczonych towarów) oraz oddalił wniosek pozwanej o udzielenie terminu na złożenie dalszych wniosków dowodowych.

Stosownie do treści art. 227 k.p.c., przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Zgodnie zaś z treścią art. 217 § 3 kpc, sąd pomija twierdzenia i dowody, jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione. W utrwalonym orzecznictwie przyjmuje się, że wyjaśnienie okoliczności spornych następuje wówczas, gdy nie budzą one wątpliwości sądu. Sytuacja, w której prowadzenie dalszych dowodów jest zbędne, skoro zmierzają one do tego samego rezultatu, który został już osiągnięty, nie wymaga komentarza. Stanowi to działanie zmierzające jedynie do zwłoki postępowania (wyr. SN z dnia 13 lutego 1997 roku, I PKN 71/96, OSNAPiUS 1997, nr 19, poz. 377). Omawiany przepis przesądza, że o zakresie postępowania dowodowego rozstrzyga sąd, który pominie środki dowodowe, jeżeli okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione. Dał temu wyraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 marca 1997 roku, II UKN 45/97, OSNAPiUS 1998, nr 1, poz. 24, stwierdzającym, że sąd nie jest obowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych strony tak długo, aż udowodni ona korzystną dla siebie tezę i pomija je od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy. W sytuacji gdy okoliczności sprawy zostały dostatecznie wyjaśnione, prowadzenie postępowania dowodowego jest nie tylko zbędne, ale i niedopuszczalne.

Zdaniem Sądu, dopuszczenie zawnioskowanych przez stronę powodową dowodów, wobec dostatecznego wyjaśnienia okoliczności przedmiotowej sprawy na podstawie dotychczas zaoferowanego materiału dowodowego, było całkowicie zbędne i zmierzało jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

Jeśli zaś chodzi o wniosek pozwanej o udzielenie terminu na złożenie dalszych wniosków dowodowych – to mając na względzie brak precyzyjnego określenia, o jaki konkretnie materiał dowodowy chodzi stronie pozwanej, jak i mając na względzie czas, w którym został on złożony, był on, zdaniem Sądu, spóźniony i jako taki, również zmierzał do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i jako takie, zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim zauważyć należy, że okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy były bezsporne między stronami. Powódka sprzedała i dostarczyła pozwanej, w ramach prowadzonego przedsiębiorstwa, towar objęty przedmiotową fakturą nr (...) na łączną kwotę 60.143,50 Euro. Wynika to bezsprzecznie z załączonej do pozwu faktury oraz dokumentu przewozowego. Sprzedaż towaru objętego pozwem miała miejsce w dniu 26 lipca 2012 roku. Faktura była opatrzona terminem płatności do dnia 25 sierpnia 2012 roku. Fakt zawarcia umowy sprzedaży towaru wymienionego w fakturze, ilość dostarczonego towaru i jego cena nie były między stronami przedmiotem sporu, przede wszystkim zaś – nie zostały skutecznie zakwestionowane przez pozwaną. Co prawda, strona pozwana podnosiła, że tak naprawdę nie chciała przypraw w takiej ilości, w jakiej zaoferowała to powódka. Wolała zakupić mniejszą ich ilość. Nie mniej jednak, ostatecznie, pozwana dała się namówić na zakup 20 ton przypraw i taka też ilość przypraw dostarczona została pozwanej w dniu 25 lipca 2012 roku. Co bezsporne, pozwana odebrała powyższą przesyłkę, nie czyniąc do niej żadnych zastrzeżeń, w tym – zastrzeżeń dotyczących ilości. W tej sytuacji, nie może być mowy o tym, aby fakt zawarcia przez strony umowy kupna-sprzedaży i dostawy przypraw, w kształcie opisanym w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy, był w jakimkolwiek zakresie wątpliwy.

Istotne jest również to, że powódka, jako sprzedawca, w chwili zawarcia umowy miała siedzibę we W., a pozwana, jako kupująca, w Polsce.

Międzynarodową umowę sprzedaży regulują przepisy Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzonej w W. w dniu 11 kwietnia 1980 roku (Dz. U. nr 45 z 1997 roku poz. 286) - (dalej: Konwencja wiedeńska). Republika Włoska (od 1 kwietnia 1988 roku) i Rzeczpospolita Polska (od 1 czerwca 1996 roku) są stronami tej konwencji (oświadczenie rządowe w sprawie ratyfikacji przez Rzeczpospolitą Polską Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzonej w W. w dniu 11 kwietnia 1980 roku - Dz. U. nr 45 z 1997 poz. 287).

Przepisy Konwencji wiedeńskiej znajdują więc zastosowanie w sprawie. Przy czym zgodnie z art. 91 ust 2 Konstytucji - przepisy Konwencji wiedeńskiej mają pierwszeństwo przed niedającymi się z nią pogodzić regulacjami ustawowymi.

W zakresie ustalenia prawa materialnego właściwego dla umowy łączącej strony zastosowanie znajdzie rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 roku w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. I) opublikowane w Dz. Urz. UE nr 4.7.2008 roku. Zgodnie z art. 29 tego rozporządzenia, weszło ono w życie dwudziestego dnia po jego publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, tj. 24 lipca 2008 roku i znajduje zastosowanie do umów zawartych po dniu 17 grudnia 2009 roku (art. 28).

Zgodnie z treścią pkt 19 preambuły w/w rozporządzenia, jeżeli nie dokonano wyboru prawa właściwego, prawo to należy określić zgodnie z zasadą dotyczącą określonego typu umowy. Zgodnie z treścią art. 3 rozporządzenia, umowa podlega prawu wybranemu przez strony. Wybór prawa jest dokonany wyraźnie lub w sposób jednoznaczny wynika z postanowień umowy lub okoliczności sprawy.

Zdaniem Sądu, tego typu wyboru prawa strony nie dokonały. Podstawowym warunkiem uznania skuteczności wyrażenia woli stron w sposób dorozumiany jest istnienie tej woli u osoby wyrażającej ją w sposób dorozumiany. Tymczasem z oświadczeń stron składanych w trakcie procesu wynika, że kwestia wyboru prawa właściwego nie była w ogóle przedmiotem rozważań stron procesu i nie podjęły one żadnej decyzji w tym przedmiocie.

W zakresie, w jakim nie dokonano wyboru prawa właściwego dla umowy, zgodnie z art. 3 i bez uszczerbku dla art. 5 – 8, prawo właściwe dla umowy sprzedaży ustala się w ten sposób, że umowa sprzedaży towarów podlega prawu państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu (art. 4 ust l pkt a).

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 593/2008 z dnia 17 czerwca 2008 roku w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. I) wprost wskazuje jako właściwe prawo państwa, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu, przesądzając tym samym o zastosowaniu prawa włoskiego.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 rozporządzenia R. I, niniejsze rozporządzenie nie uchybia stosowaniu konwencji międzynarodowych, których stronami, w chwili przyjęcia niniejszego rozporządzenia, jest jedno lub więcej państw członkowskich, a które ustanawiają normy kolizyjne odnoszące się do zobowiązań umownych. Tak więc R. I wskazuje na zastosowanie w niniejszej sprawie Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów sporządzonej w Wiedniu w dniu 11 kwietnia 1980 roku. Konwencja wiedeńska ma zatem zastosowanie co do zasady i na jej podstawie stwierdzić należy, że powódka, jako sprzedawca, wykonała ciążące na niej obowiązki, wynikające z treści art. 30 Konwencji wiedeńskiej, albowiem dostarczyła zakupiony towar kupującemu, tj. pozwanej. A zatem, skoro powódka wykonała ciążące na niej obowiązki, kupująca zobowiązana jest do zapłaty ceny zgodnie z umową (art. 53 Konwencji wiedeńskiej).

Zobowiązanie pozwanej do zapłaty ceny nabytych towarów znajduje uzasadnienie również w przepisie art. 1498 Kodeksu Cywilnego Republiki Włoskiej, zgodnie z którym kupujący jest zobowiązany do zapłaty ceny w terminie i w miejscu wskazanym w umowie.

Strona pozwana nie wykazała zaistnienia w sprawie okoliczności zwalniającej jej z zapłaty pozostałej do uregulowania ceny nabytego i dostarczonego jej towaru, tj. kwoty 30.000,00 Euro.

Zdaniem pozwanej, dostarczony przez powódkę towar w postaci przypraw nie spełniał warunków jakościowych. Wszak, kilka miesięcy po jego dostawie pozwana rozpoczęła proces produkcyjny, w wyniku którego doszło do połączenia przypraw zakupionych u powódki z mięsem produkowanym przez pozwaną. Pomimo zastosowania miar przypraw w ilości analogicznej jak u poprzedniego dostawcy, efekt końcowy nie był dla pozwanej zadowalający. Klienci pozwanej zgłaszali zastrzeżenia do dostarczonych im produktów, wytworzonych z użyciem przypraw powódki.

Powyższe twierdzenia pozwanej, usprawiedliwiające, jej zdaniem, brak zapłaty pozostałej ceny sprzedaży dostarczonego przez powódkę towaru w postaci przypraw, nie znalazły akceptacji Sądu orzekającego. Okoliczność, że klientom pozwanej Spółki nie smakowały hamburgery w smakach wykreowanych dzięki przyprawom zakupionym u powódki nie mogła mieć w sprawie żadnego znaczenia. Wszak to nie gusta smakowe klientów decydują o złej jakości dostarczonego towaru, lecz cechy i właściwości samego towaru. Te zaś nie zostały skutecznie zakwestionowane przez pozwaną. Co więcej, powódka załączyła stosowne certyfikaty zaświadczające o dobrej jakości sprzedanych pozwanej przypraw. Owszem, z powołanego przez pozwaną uzasadnienia uchwały SN z dnia 30 grudnia 1988 roku (III CZP 48/88) jasno wynika, że „testy jakości, certyfikaty i różne sformalizowane oznaczenia cech jakości towaru należy traktować w kategoriach zapewnienia, że produkt ma określone właściwości, co nie oznacza, że produkt pozbawiony jest wad fizycznych, w tym – należytej jakości. Dodatkowo, dostarczony produkt może być towarem pełnowartościowym z punktu widzenia jego podstawowych właściwości użytkowych, jednakże w połączeniu z procesem produkcyjnym występującym u odbiorcy mogą ujawnić się liczne wady, za których istnienie odpowiedzialność ponosi dostawca”. Nie mniej jednak, na gruncie przedmiotowej sprawy strona pozwana nie udowodniła w żadnej mierze, aby sprzedane i dostarczone jej przez powódkę przyprawy nie były pełnowartościowym produktem bądź też – aby w połączeniu z procesem produkcyjnym występującym u pozwanej ujawniły jakieś braki jakościowe. Pozwana powołuje wyłącznie argument związany ze smakiem jej klientów, który, w jej subiektywnym odczuciu, podważa dobrą jakość towaru. Jednakże, jak to już wcześniej zostało podkreślone, argument ten nie mógł mieć przesądzającego znaczenia w sprawie.

Owszem, jakość produktu żywnościowego jest ważna zarówno dla konsumenta jak i producenta. Do oceny jakości stosuje się metody organoleptyczne, za pomocą których można wyznaczać cechy niemierzalne oraz metody instrumentalne z zastosowaniem drogiej aparatury, używane do określania cech mierzalnych produktu żywnościowego. Tańszą i szybszą metodą instrumentalną są sztuczne sensory smaku, za pomocą których można określić tę trudno mierzalną cechę jakościową produktu żywnościowego. Walory smakowe są jedną z najważniejszych cech jakościowych produktu żywnościowego, a konsument może go ocenić organoleptycznie lub profesjonalnie – sensorycznie.

Nie mniej jednak, z zeznań prezesa zarządu pozwanej Spółki wyraźnie wynikało, że nie przeprowadził on żadnych ekspertyz i nie zastosował żadnych profesjonalnych metod badawczych, za pomocą których można byłoby właściwie ocenić, czy faktycznie walory smakowe hamburgerów wyprodukowanych z użyciem przypraw powódki zaświadczają o złej jakości produktu zakupionego u powódki, czy też nie. P. P. podniósł wyraźnie, że w zasadzie to nie wie, co jest przyczyną tego, że jego produkt wytworzony przy użyciu przypraw powódki nie smakuje jego klientom. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że to pozwaną łączyła z powódką umowa kupna-sprzedaży przypraw. Skoro tak - pozwana, jako profesjonalny przedsiębiorca, winna dokonać oceny jakość produktu żywnościowego profesjonalnie, a także zadbać o to, aby - w sytuacjach wątpliwych - cechy mierzalne produktu żywnościowego zostały przez nią jasno określone. Pozwana z całą pewnością nie uczyniła tego. Pozwana nie zadbała nawet o to, aby zawnioskować dowód z zeznań świadków w osobach odbiorców wyprodukowanych przez nią wyrobów mięsnych, którzy mogliby zaświadczyć o złych walorach smakowych tych wyrobów, a przez to potwierdzić ewentualną złą jakość towaru zakupionego u powódki.

Wartą uwagi jest i tak okoliczność, że pozwana swoje zastrzeżenia do zakupionego u powódki towaru zaczęła zgłaszać dopiero kilka miesięcy po jego odebraniu. Tymczasem, zgodnie z art. 1497 Kodeksu Cywilnego Republiki Włoskiej, jeżeli sprzedana rzecz pozbawiona jest oczekiwanej jakości lub tej podstawowej, niezbędnej w zastosowaniu, do jakiego rzecz została przeznaczona, kupujący ma prawo otrzymać rozwiązanie umowy wg ogólnych przepisów dotyczących rozwiązania umów w związku z niewywiązywaniem się z postanowień w niej zawartych ( (...) i kolejne), o ile wada jakościowa przekracza limity tolerancji ustalone przez przyjęte praktyki. Jednakże prawo do otrzymania rozwiązania umowy podlega wygaśnięciu lub przedawnieniu określonemu w art. 1495. Przepis art. 1495 stanowi zaś, że kupujący traci prawo do gwarancji, jeżeli nie zgłosi sprzedawcy o wadach rzeczy w ciągu 8 dni od ich odkrycia, za wyjątkiem, gdy termin taki jest inaczej określony przez strony lub przepisy prawa. Strona pozwana nie udowodniła, aby zachowała powyższy termin.

Nadto, zgodnie z art. 38 ust. 1 i 2 Konwencji wiedeńskiej, kupujący powinien dokonać kontroli towarów lub spowodować dokonanie kontroli w najkrótszym, praktycznie możliwym w danych okolicznościach, terminie; jeżeli umowa przewiduje przewóz towarów, kontrola może być dokonana w terminie późniejszym, po dostarczeniu towarów na miejsce przeznaczenia. Kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi sprzedającego o charakterze występujących niezgodności w rozsądnym terminie od chwili, w której niezgodności te zostały przez niego wykryte lub powinny były zostać wykryte – art. 39 ust. 1 Konwencji wiedeńskiej.

Kupujący powinien dokonać kontroli towarów lub spowodować dokonanie kontroli w najkrótszym, praktycznie możliwym w danych okolicznościach, terminie. Na nabywcy ciąży zatem obowiązek zbadania, czy towary odpowiadają umowie, a także czy nie występuje którykolwiek z postaci braku zgodności. Obok obowiązku zbadania towaru na kupującym ciąży także obowiązek zawiadomienia sprzedawcy o wykrytej niezgodności. Celem ustanowienia obowiązku zawiadomienia jest danie sprzedawcy podstawy do zbadania przez siebie towarów, umożliwienie mu dokonania wymiany towaru lub uzdrowienia wykonania w inny sposób, a także danie mu sposobności zebrania i zachowania dowodów potrzebnych w razie ewentualnego sporu. Dlatego też zawiadomienie powinno być nie tylko dokonane w rozsądnym terminie, lecz także precyzować naturę wady. W zawiadomieniu należy określić naturę wady, ocenianą według kryteriów subiektywno-obiektywnych takich jak: sytuacja handlowa obu stron, różnice kulturowe, istota towaru. Nie wystarczy samo stwierdzenie, że towar jest „nie w porządku”, „wadliwy”, „źle wykonany” itp. Należy także zawiadomić o wynikach kontroli towaru, o wykrytych symptomach braku zgodności. Zawiadomienie może być dokonane za pomocą wszelkich środków. W razie niepowiadomienia sprzedawcy przez nabywcę o braku zgodności w rozsądnym czasie, kupujący traci prawo do żądania uzdrowienia wykonania z art. 46, odstąpienia od umowy z art. 49, obniżenia ceny z art. 50 i odszkodowania z art. 74–76 Konwencji wiedeńskiej. W takiej sytuacji, nawet jeżeli towary są niezdatne do użytku, wykazują braki ilościowe albo stanowią aliud, kupujący i tak ma obowiązek uiścić cenę. Jeżeli dostarczono towary w ilości większej niż umówiona, wówczas ma obowiązek dopłaty (art. 52 ust. 2 Konwencji wiedeńskiej). W razie dostarczenia cenniejszego aliud, należy zastosować art. 52 ust. 2 Konwencji wiedeńskiej w drodze analogii. Opisane skutki nie wystąpią w sytuacjach określonych art. 40 lub 44 Konwencji wiedeńskiej, a także gdy sprzedawca zwolnił nabywcę z obowiązku zawiadomienia albo gdyby żądanie zawiadomienia było sprzeczne z pryncypium poszanowania dobrej wiary.

Na gruncie przedmiotowej sprawy pozwana nie udowodniła zarówno tego, aby dokonała kontroli towarów lub spowodowała dokonanie kontroli w najkrótszym, praktycznie możliwym w danych okolicznościach, terminie, po dostarczeniu towarów na miejsce przeznaczenia, a nadto, aby zawiadomiła sprzedawcę, tj. powódkę, o wykrytej niezgodności w sposób, jaki przewiduje zacyt. wyżej przepis.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 30.000,00 Euro, tytułem brakującej części należności z faktury nr (...) z dnia 26 lipca 2012 roku.

Konwencja wiedeńska - poza tym, że w art. 78 stanowi, że jeżeli strona nie dokona zapłaty ceny lub innej należności, druga strona ma prawo do odsetek od zaległej sumy niezależnie od żądania odszkodowawczego należnego na podstawie art. 74, nie reguluje kwestii odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Nieokreślenie stopy odsetek ustawowych jest tzw. luką wewnętrzną, tj. obejmującą kwestie uregulowane omawianą Konwencją, ale wyraźnie w niej nie rozstrzygnięte, a zatem w tym zakresie należy stosować prawo materialne tej strony umowy sprzedaży, które jest właściwe dla danego kontraktu, tj. w sprawie prawo włoskie.

Wysokość odsetek ustawowych reguluje przepis art. 1284 Kodeksu cywilnego Republiki Włoskiej oraz wydany na jego podstawie Dekret z mocą ustawy Prezydenta Republiki z dnia 9 października 2002 roku, nr 231. Zgodnie z przepisami powołanego dekretu znajdującego zastosowanie do wszelkich płatności, w tym wynagrodzenia w transakcjach handlowych, odsetki stają się automatycznie wymagalne od dnia następującego po upływie terminu płatności. Termin płatności należności wynikający z faktury nr (...) ustalony został na dzień 25 sierpnia 2012 roku. Od dnia następnego należą się powódce odsetki za zwłokę w zapłacie, nawet bez konieczności kierowania do pozwanej dodatkowego żądania zapłaty.

Sądowi z urzędu jest wiadome, że w związku z wystąpieniem Sądu w sprawie X GC 914/14, Ministerstwo Sprawiedliwości nadesłało w dniu 4 marca 2015 roku wyjaśnienia dotyczące przepisów prawa włoskiego wraz z podaniem wysokości odsetek. I tak wysokość odsetek za opóźnienie według prawa włoskiego jest ustalana w odniesieniu do stopy bazowej ustalanej przez Europejski Bank Centralny, do której dodaje się 7 punktów procentowych, a od dnia 1 lipca 2013 roku - 8 punktów procentowych. Kalkulator odsetek dostępny jest na wskazanej przez Ministerstwo Sprawiedliwości stronie internetowej pod adresem http://www.avvocati.it/strumento/5/interessi-moratori. Na tej podstawie Sąd ustalił, że od dnia 1 lipca 2012 r. do dnia 31 grudnia 2012 roku odsetki wynosiły 8%, od dnia 1 stycznia 2013 roku do 30 czerwca 2013 roku - 8,75 %, od dnia 1 lipca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku – 8,50 %, od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia 30 czerwca 2014 roku - 8,25%, od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia 31 grudnia 2014 roku – 8,15 %, a od dnia 1 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty – 8,05 % w stosunku rocznym.

Mając to na względzie, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki odsetki od kwoty 30.000,00 Euro w w/w wysokości, z uwzględnieniem dalszych zmian wysokości odsetek według prawa włoskiego.

W przedmiocie kosztów postępowania, na które złożyły się opłata sądowa od pozwu w wysokości 6.297,00 złotych, koszt zastępstwa procesowego powódki w wysokości 3.600,00 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych, koszty tłumaczeń przysięgłych w wysokości 1.330,00 złotych, opłaty kancelaryjne w wysokości 62,00 złotych, koszty dojazdu pełnomocnika powódki na rozprawy z P. do Sądu Okręgowego w Łodzi w wysokości 133,72 złotych - razem 11.439,72 złotych, Sąd orzekł na podstawie art. 98 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 kpc w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 roku, poz. 490).

Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi zastępowanemu przez pełnomocnika będącego adwokatem (radcą prawnym) koszty jego przejazdu do sądu, jeżeli w okolicznościach sprawy były one niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (tak uch. SN z dnia 18 lipca 2012 roku, III CZP 33/12, OSNC 2013/2/14). Zgodnie z art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez tzw. pełnomocnika profesjonalnego zalicza się m.in. wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata. Wydatkiem jest również podróż pełnomocnika w celu wzięcia udziału w rozprawie (post. SN z dnia 20 kwietnia 2011 roku, I CZ 22/11, Lex nr: 846544).

Sąd nie uwzględnił wniosku strony powodowej o przyznanie kosztów zastępstwa procesowego wg złożonego przez nią spisu kosztów wskazującego na kwotę 5.400,00 złotych, a więc w zakresie przekraczającym jednokrotność stawki minimalnej.

Zgodnie z § 2 ust. 2 w/w rozporządzenia z dnia 28 września 2002 roku, podstawę zasądzenia opłaty radcy prawnego (wynagrodzenia za reprezentację z urzędu bądź wynagrodzenia zasądzanego w ramach rozliczenia kosztów procesu od przeciwnika procesowego) stanowią stawki minimalne określone w przepisach szczególnych rozporządzenia. Opłata może zostać ostatecznie ukształtowana na poziomie od jednokrotności do sześciokrotności stawki minimalnej; nie może jednak przewyższać wartości przedmiotu sprawy. Jeżeli przemawia za tym niezbędny nakład pracy pełnomocnika, charakter sprawy oraz jego wkład w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia, wówczas sąd może zasądzić opłatę wyższą, która nie może jednak przewyższyć sześciokrotnej stawki minimalnej ani wartości przedmiotu sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 2010 r., III CZ 64/10, LEX nr 1223593).

W ocenie Sądu, charakter sprawy pod względem jej skomplikowania nie uzasadniał przyznania wynagrodzenia w kwocie przekraczającej 3.600,00 złotych. Bezsporną jest bowiem okoliczność, że materiał dowodowy przedstawiony przez stronę powodową nie był obszerny, zaś jego przeanalizowanie i przygotowanie nie powinno było nastręczać jakichkolwiek trudności. Również nakład pracy r.pr. E. J. nie uzasadniał przyznania wnioskowanej kwoty wynagrodzenia.

z/ odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełn. stron 2015-07-08