Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 maja 2015r.

Sąd Okręgowy w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia S.O. E.Steckiewicz-Ochocka

Protokolant K.Loska

po rozpoznaniu w dniu 21maja 2015r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa J. N.

przeciwko (...) S.A. Oddziałowi (...) w Ł.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) S.A. Oddziału (...) w Ł. na rzecz J. N. kwotę 37.431,85zł (trzydzieści siedem tysięcy czterysta trzydzieści jeden i 85/100)złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 27 lutego 2011r.;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od J. N. na rzecz (...) S.A. Oddziału (...) w Ł. kwotę 3.500(trzy tysiące pięćset)złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów procesu;

4.  umarza postępowanie w zakresie żądania zasądzenia kwoty po 50.000zł rocznie od dnia 30 grudnia 2011r. do dnia usunięcia urządzeń;

5.  ściąga z zasądzonego na rzecz J. N. w punkcie 1 wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 3.500(trzy tysiące pięćset)złotych tytułem części należnych kosztów sądowych;

6.  nakazuje pobrać od (...) S.A. Oddziału (...) w Ł. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 2.225zł(dwa tysiące dwieście dwadzieścia pięć)złotych tytułem należnych kosztów sądowych.

Sygn. akt II C 35/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 lipca 2012 roku skierowanym do Sądu Okręgowego w Sieradzu przeciwko Zakładowi (...) w S. powód J. N. wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz 500.000 zł tytułem bezumownego korzystania w nieruchomości położonej w S. przy ulicy rzecznej 11a oraz kwoty po 50.000zł rocznie od dnia 30 grudnia 2011r. do dnia usunięcia urządzeń. Powód wniósł ponadto o zasądzenie od pozwanego na jegp rzecz kosztów postępowania.

/pozew k. 3-5/

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 lutego 2013 roku pozwana (...) S.A. Oddział (...) S.A. w Ł. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazała, że nie kwestionuje że przez nieruchomość powoda przebiega linia energetyczna oraz że były prowadzone pertraktacje ugodowe, które z uwagi na wygórowane oczekiwania powoda zakończyły się niepowodzeniem. Ponadto strona pozwana złożyła wniosek o przekazanie niniejszej sprawy sądowi właściwemu ze względu na właściwość miejscową ustaloną na podstawie art. 33 k.p.c. i zasądzenie kosztów procesu.

/odpowiedź na pozew k.22-23;58/

Postanowieniem z dnia 25 września 2013 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Łodzi jako właściwemu.

/postanowienie k. 33/

Na rozprawie w dniu 21 maja 2015r. pełnomocnik z urzędu powoda cofnął powództwo z zakresie roszczenia o zapłatę kwoty po 50.000zł rocznie od dnia 30 grudnia 2011r. do dnia usunięcia urządzeń. Wnosił o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu, oświadczył że koszty te nie zostały pokryte ani w całości ani w części.

/protokół rozprawy k.278/

Przed skierowaniem sprawy do sądu strony toczyły pertraktacje ugodowe, w zakresie usunięcia urządzeń i zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości./pisma stron k.9-15/

Pismem z dnia 15 lutego 2011r. powód zażądał od pozwanego zapłaty kwot z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości za okres dziesięciu lat wstecz po 50.000zł rocznie. Wezwanie zostało doręczone pozwanemu w dniu 26 lutego 2011r./pismo wraz z dowodem doręczenia k.140,140v/

W dniu 29 grudnia 2011r. powód zawezwał pozwanego do próby ugodowej. Pozwany wskazał, iż nie widzi możliwości zawarcia ugody na warunkach przedstawionych przez wzywającego./wezwanie k.76, odpowiedź na wezwanie k.77, protokół k.114/

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód J. N. jest właścicielem nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), w obrębie geodezyjnym – 6, przy drodze gruntowej i kanale wodnym . Stanowi ona działkę gruntu nr (...) o powierzchni 7.104 m ² porośniętą dziko rosnącymi drzewami i krzewami. Jest niezabudowana i posiada dostęp do wodociągu miejskiego. Sąd Rejonowy w Sieradzu prowadzi dla tej nieruchomości księgę wieczystą nr (...)/ bezsporne; odpis KW k. 6-7 odw.; opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S. k.201-228; ustna opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S.- protokół pisemny z dnia 21 maja 2015 r./

Przez powyższą nieruchomość powoda przebiega linia średniego napięcia oraz posadowione są na niej dwa słupy elekroenergetyczne. Długość linii energetycznej wynosi 150 m., natomiast jej szerokość wynosi 2 m. Szerokość strefy ochronnej zgodnie z Polską Normą PN –E-05100-1z 1998r oraz PN-EN-50423-1 z 2007 r. wynosi po 3 m. z każdej strony, co skutkuje obszarem oddziaływania linii na powierzchni 1.200 m ^{( 2)}. Ponadto wymagana jest w razie awarii droga dojazdowa od bramy wjazdowej do pasa bezumownego korzystania z nieruchomości o długości 23 m. i szerokości 3 m., co stanowi obszar 69 m ^{( 2)}. W tych obszarach o powierzchni 1.269 m ^{( 2)} zarówno Zakład (...) jak J. N. współkorzystają z nieruchomości, a współczynnik współkorzystania wynosi 0,7, co oznacza, że pozwany w 70% korzysta z tego gruntu. Terenem całkowicie wyłączonym dla właściciela z eksploatacji jest grunt pod słupami elektrycznymi (po 22 m ^{( 2)} pod każdym), stanowiący obszar 44 m ^{( 2)}, co do którego współczynnik wykorzystania został podwyższony do 1. /bezsporne; mapa k. 8-8 odw.; opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S. k.201-228; ustna opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S.- protokół pisemny z dnia 21 maja 2015 r./

Właścicielem wymienionych urządzeń elektroenergetycznych jest pozwany. /okoliczności bezsporne/

Wysokość wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania przez (...) z przedmiotowej nieruchomości, w wartościach nominalnych, wynosi 37.431,85 zł. Natomiast zwaloryzowana na dzień wyceny wysokość tego wynagrodzenia daje kwotę 44.840,15 zł.

/opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S. k.201-228; ustna opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S.- protokół pisemny z dnia 21 maja 2015 r./

Wyceniając nieruchomości i sporządzając operat szacunkowy wykorzystuje się podejście porównawcze lub podejście dochodowe. Podejście porównawcze stosuje się do wyceny wartości rynkowej nieruchomości wyłącznie wówczas gdy nieruchomości podobne do nieruchomości będącej przedmiotem wyceny były w obrocie na określonym rynku w okresie ostatnich dwóch lat poprzedzających wycenę a także, gdy ich ceny i cechy wpływające na te ceny oraz warunki transakcji są znane. Podejście dochodowe polega na określeniu wartości nieruchomości przy założeniu , że jej nabywca zapłaci za nią cenę, której wysokość uzależni od przewidywanego dochodu, jaki uzyska z nieruchomości, oraz, że nie zapłaci za nią więcej od kwoty, za którą mógłby nabyć inną nieruchomość o tej samej rentowności i stopniu ryzyka. Podejście dochodowe stosuje się przy określaniu wartości nieruchomości przynoszących dochód lub potencjalnie mogących przynosić dochód, pod warunkiem, że wysokość tego dochodu jest znana lub możliwa do określenia. Wysokość współczynnika kapitalizacji ustala się na podstawie badania rynku podobnych nieruchomości jako wzajemną relację pomiędzy ceną transakcyjną zapłaconą za nieruchomość a dochodem rocznym netto możliwym do uzyskania z tej nieruchomości ( okres zwrotu kapitału). /opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S. k.201-228/

Średni współczynnik kapitalizacji w 2002 r. wynosił - 7,26, a stawka czynszu rocznego dla 1m ² - 2,1 zł/m ², natomiast w 2003 r. - 7,80, a stawka czynszu rocznego dla 1 m ² - 3,05zł/m ². Średni współczynnik kapitalizacji w 2004 r. wynosił - 8,20, a czynsz roczny 1 m ² - 3,05zł/m ². W 2005 r. i 2006 r. średni współczynnik kapitalizacji wynosił - 8,40, natomiast czynsz roczny 1 m ² 3,54 zł/m ². W roku następnym średni współczynnik kapitalizacji wynosił - 8,80, a stawka czynszu rocznego za 1m ² wynosiła 3,57 zł/m ². Średni współczynnik kapitalizacji w 2008 r. wynosił - 8,90, natomiast stawka czynszu rocznego za 1m ² wynosiła 3,57 zł/m ². W 2009 r. średni współczynnik kapitalizacji wynosił - 9,80, a stawka czynszu rocznego za 1m ² wynosiła 4,33 zł/m ². Średni współczynnik kapitalizacji w 2010 r. wynosił - 10, a stawka czynszu rocznego za 1m ² wzrosła do 4,81 zł/m ². W 2011 r. przy takim samym średnim współczynniku kapitalizacji stawka czynszu za 1m ² wynosiła 8,59 zł/m ². /opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S. k.201-228 ustna opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S.- protokół pisemny z dnia 21 maja 2015 r./

Czynsz roczny w poszczególnych latach należy określić na następującym poziomie:

/opinia biegłego sądowego z zakresu szacunku nieruchomości B. S. k.201-228 wraz z wyjaśnieniami złożonymi na rozprawie/

Dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie Sąd oparł się powołanych dowodach z dokumentów oraz opinii biegłej sądowej B. S., którą należy uznać za wiarygodną, zupełną, logiczną i przejrzystą. Została ona wykonana zgodnie z tezą dowodową w oparciu o znajdującą się w aktach sprawy dokumentację, zaś wszelkie zgłaszane przez stronę powodową wątpliwości zostały wyjaśnione w ustnej opinii uzupełniającej złożonej na rozprawie.

Postanowieniem z dnia 21 maja 2015 roku Sąd oddalił wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, uznając, iż na tle ustalonego stanu faktycznego przeprowadzenie powyższego dowodu jest bezcelowe i zmierzające jedynie do zbędnego przedłużania procesu oraz zwiększania jego kosztów.

Określenie stref ochronnych przez biegłą nastąpiło z zachowaniem obowiązujących zasad, zostało szczegółowo uzasadnione. Strefa ochronna to obszar znajdujący się w bezpośrednim sąsiedztwie linii energetycznej zwany inaczej pasem ochronnym lub co nie jest zupełnie tożsame pasem technologicznym, a jego powierzchnia jest z reguły znacznie większa niż powierzchnia pasa energetycznego leżącego bezpośrednio pod napowietrzną linią elektroenergetyczną. Strefa ochronna jest pasem wyłączonym z jakiegokolwiek użytku, na którego obszarze nie dopuszczalna jest jakakolwiek zabudowa, nie powinno się też prowadzić w strefie ochronnej jakichkolwiek prac .

Wyznaczenie strefy ochronnej w pasie przylegającym do linii elektroenergetycznej podyktowane jest koniecznością ochrony ludzi przed działaniem pola elektrycznego i elektromagnetycznego znajdującego się w bliskości przewodów i urządzeń elektroenergetycznych, ochroną ludzi i mienia przed skutkami awarii linii takich jak choćby jej zerwanie, jak również niebezpieczeństwami związanymi z pracą innych urządzeń elektrycznych w tej strefie.

Pas technologiczny natomiast, często utożsamiany ze strefą ochronną konieczny jest dla prawidłowej obsługi linii elektroenergetycznej i jej urządzeń, zapewniając zakładowi energetycznemu - a szerzej przedsiębiorstwu przesyłowemu - możliwość dokonywania okresowych konserwacji linii, jej ewentualnych modernizacji oraz dokonywania napraw w przypadku awarii. We wszystkich tych przypadkach technicy i inżynierowie zakładu energetycznego muszą mieć swobodny dostęp do urządzeń elektroenergetycznych - kabli, słupów, transformatorów i innych jej elementów. Niemal zawsze w takich sytuacjach konieczny będzie także ciężki sprzęt, który musi wjechać w obszar pasa technologicznego i wykonywać tam swoją pracę.

Szerokość strefy ochronnej (i pasa technologicznego) zależy przede wszystkim od przesyłanego linią elektroenergetyczną napięcia i kształtuje się od kilku metrów - dla linii niskich napięć - do kilkudziesięciu metrów dla linii wysokich napięć, przy czym występuje zależność - im wyższe napięcie tym większy obszar strefy ochronnej.

Dla dochodzenia odszkodowań za bezumowne korzystanie z nieruchomości i ustanowienia służebności przesyłu za opłatą, szerokość pasa ochronnego nie jest jednoznacznie określona w żadnej normie prawnej, co skutkuje koniecznością określania jej na podstawie logicznego wnioskowania opartego o szereg różnych przepisów.

W wielu przypadkach szerokość pasa technologicznego została określona w warunkach budowlanych ustalanych dla konkretnej linii energetycznej, w oparciu o wskazane przepisy znajdujące się w odpowiednich normach, z których najważniejsze to:

⚫

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymania tych poziomów. Dz. U. Nr 192, poz. 1883.

⚫

Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku. Dz. U. Nr 178, z dnia 13 sierpnia 2004 r., poz. 1841.

⚫

Norma PN-E-05100-1:2000. Elektroenergetyczne linie napowietrzne. Projektowanie i budowa. Linie prądu przemiennego z przewodami roboczymi gołymi.

⚫

Norma PN-76/E-05125. Elektroenergetyczne i sygnalizacyjne linie kablowe. Projektowanie i budowa.

Żadna ze wskazanych wyżej norm nie jest bezwzględnie obowiązująca dla określenia odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości i dlatego biegła prawidłowo postąpiła dokonując własnych ustaleń w zakresie obszaru niezbędnego do prowadzenia prac i ochrony przed polem elektromagnetycznym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie powód żądał wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości, a zatem roszczenie wynika z przepisów art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. i art. 230 k.c., które dają podstawę do domagania się przez właściciela rzeczy od jej samoistnego posiadacza (odpowiednio zaś - od jej posiadacza zależnego) w złej wierze zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z owej rzeczy i pogorszenia jego stanu.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest fakt, że powód jest właścicielem nieruchomości, z której korzysta obecnie (...) S.A., a wcześniej jego poprzednicy prawni – w zakresie posadowienia słupów elektroenergetycznych i wykorzystania linii średniego napięcia.

Podstawą dochodzenia roszczeń o wynagrodzenie za korzystanie przez przedsiębiorstwo przesyłowe z urządzeń przesyłowych bez tytułu prawnego są przepisy prawa rzeczowego. Powyższy pogląd przeważa w literaturze przedmiotu (Gerard Bieniek [w:] Urządzenia przesyłowe, Problematyka prawna, Warszawa 2008, str. 105 – 114) oraz w judykaturze (tak SN w wyroku z dnia 3 lutego 2010 r., II CSK 444/09, LEX nr 578038). Przepisy art. 230 w zw. z art. 225 i 224 § 2 k.c. statuują roszczenia przysługujące właścicielowi rzeczy, w tym nieruchomości, wobec posiadacza zależnego tej rzeczy (nieruchomości), wśród których znajduje się prawo żądania wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy. Należy opowiedzieć się za dopuszczalnością zastosowana wskazanych norm do roszczeń właściciela nieruchomości względem przedsiębiorstwa przesyłowego, które sprawuje władztwo względem nieruchomości, w związku z korzystaniem z urządzeń sieci przesyłowej umieszczonej na danej nieruchomości (art. 225 i 224 § 2 w związku z art. 352 § 2 i art. 230 k.c.).

W sprawie niesporna okazała się okoliczność, że napowietrzne linie energetyczne oraz słupy elekroenergetyczne wybudowane zostały co najmniej dziesięć lat przed wytoczeniem powództwa. W związku z powyższym do stosunków objętych żądaniem pozwu w niniejszej sprawie znajdą zastosowanie wskazane powyżej przepisy kodeksu cywilnego.

W myśl przepisu art. 224 § 2 k.c. od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba, że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył. Sytuację samoistnego posiadacza w złej wierze reguluje zaś przepis art. 225 k.c., zgodnie z którym obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba, że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego. Przyjmuje się, że w złej wierze pozostaje posiadacz, który wie lub przy dołożeniu należytej staranności powinien wiedzieć, że nie przysługuje mu prawo podmiotowe do posiadanej rzeczy. Dobra wiara posiadacza istnieje wtedy, gdy posiadacz jest przekonany, że posiada rzecz zgodnie z przysługującym mu prawem, a to jego przekonanie uzasadnione jest okolicznościami danego przypadku, przy czym dobrą wiarę wyłącza nie tylko pozytywna wiadomość o braku uprawnienia ale i brak wiadomości spowodowany niedbalstwem.

Przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego (art. 230 k.c.)

Powyżej przytoczone przepisy znajdują zastosowanie – na mocy przepisu art. 352 § 2 k.c. – do sytuacji, gdy ktoś faktycznie korzysta z cudzej nieruchomości w zakresie odpowiadającym treści służebności. Jest on, bowiem wówczas posiadaczem służebności, a do tego stosunku prawnego stosuje się odpowiednio przepisy o posiadaniu rzeczy (art. 352 § 1 k.c.).

Służebność przesyłu została wprowadzona do polskiego sytemu prawa 3 sierpnia 2008 roku ustawą z dnia 30 maja 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2008 r., Nr 116, poz. 731), jednak, co do okresu poprzedzającego tę datę, stan korzystania z gruntu w celach przesyłowych uznaje się za posiadanie służebności gruntowej odpowiadającej treści służebności przesyłu. Wówczas do tego rodzaju stosunków mogły znaleźć zastosowanie przepisy o służebnościach gruntowych (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2003 r., III CZP 79/02, OSNC 2003/11/142, Prok.i Pr.-wkł. 2003/4/36, Biul.SN 2003/1/6, M.Prawn. 2003/13/608).

W toku niniejszego postępowania ustalono na podstawie opinii biegłego, że za okres od dnia 26 lutego 2002r. do dnia 29 grudnia 2011r. odszkodowanie za bezumowne korzystanie z nieruchomości zamyka się kwotą 37.431,85zł.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu jako pozbawione podstaw.

W opinii przedstawiono także wyliczenie odszkodowania z uwzględnieniem waloryzacji kwot za poszczególne lata, jednakże zaważywszy na dyspozycję art.321pc w braku żądania powoda waloryzacji odszkodowania, kwota ta nie mogła być zasądzona na rzecz powoda.

O odsetkach ustawowych sąd orzekł na zasadzie art.481§1kc zasądzając je od dnia następnego po skutecznym wezwaniu do zapłaty z określeniem żądanej kwoty co nastąpiło w piśmie skierowanym do pozwanego w dniu 15 lutego 2011r., doręczonym pozwanemu w dniu 26 lutego 2011r.

Powództwo o zapłatę odsetek ustawowych w pozostałej części podlegało oddaleniu jako pozbawione podstaw. Zasądzone odszkodowanie nie dzieli się na roszczenia okresowe od których przysługują odsetki za każdy rok z osobna.

W zakresie roszczenia o zapłatę, wobec cofnięcia powództwa i wyrażenia na powyższe zgody prze pozwanego, sąd umorzył postępowanie na zasadzie art.355§1kpc z zw. z art.203§4kpc.

O kosztach procesu sąd orzekł na zasadzie art.100kpc.

Powód wygrał proces w około 7%. Mając na uwadze to, że w momencie wystąpienia na drogę sądową żądania powoda nosiły cechy wiarygodności a mimo prowadzenia pertraktacji pozasądowych strony nie porozumiały się co do należnych kwot, choć pozwany wielokrotnie wskazywał powodowi że jego roszczenia są wygórowane, należało uznać iż zaistniały przesłanki jedynie częściowego obciążenia powoda kosztami zastępstwa procesowego pozwanego.

Dlatego sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.500zł i w pozostałej części nie obciążył powoda tymi kosztami na zasadzie art.100kpc w zw. z przepisem § 6 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 25 lutego 2013 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 490)

Na podstawie § 6 pkt 7 w zw. z § 2 ust. 3 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461) orzeczono o należnym wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu.

W sprawie powstały koszty sądowe nieziszczone koszty sądowe w kwocie 31.789,61zł na które złożyły się opłaty od obu żądań pozwu (25.000zł i 2.500zł), koszty wynagrodzenia biegłego w kwocie 4.289,61zł

Na podstawie ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) ściągnięto z zasądzonego na rzecz powoda roszczenia część obciążających go kosztów sądowych w kwocie 3.500zł, od których został zwolniony przy wszczęciu postępowania, zaś od pozwanego pobrano zgodnie z wynikiem procesu obciążające go koszty w kwocie 2.225zł.