Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powodowie B. I. i Z. I. prowadzący działalność gospodarczą jako wspólnicy spółki cywilnej (...) s.c. z siedzibą w B. domagali się zasądzenia od pozwanej – (...) R. F., I. W. sp.j. z siedzibą w I. kwoty 10.832,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:



880,61 zł płatnych od dnia 28 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty,



71,04 zł płatnych od dnia 21 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty,



2.411,64 zł płatnych od dnia 16 marca 2013 r. do dnia zapłaty,



443,19 zł płatnych od dnia 7 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty,



1.669,42 zł płatnych od dnia 20 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty,



3.835,39 zł płatnych od dnia 19 maja 2013 r. do dnia zapłaty,



315,62 zł płatnych od dnia 8 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty,



1.205,46 zł płatnych od dnia 21 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty.

Ponadto powodowie żądali przyznania kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty z dnia 30 czerwca 2014 r. wydanym w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w sprawie o sygn. akt VIII GNc 3623/14 orzeczono zgodnie z żądaniem powoda.

W zarzutach od nakazu zapłaty pozwana wniosła o uchylenie nakazu zapłaty w całości i o oddalenie powództwa w całości. Ponadto pozwana wniosła o zasądzenie od solidarnie zobowiązanych powodów na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana wskazała, iż strony współpracowały przez pewien okres, efektem czego było zawarcie szeregu umów rodzących obowiązek zapłaty po obu stronach sporu. Umowy te zostały częściowo wykonane poprzez dokonywanie potrąceń, w ramach których należność powodów w kwocie 10.832,37 zł została potrącona z przysługującą pozwanej względem powodów wierzytelnością.

Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy nakaz zapłaty w całości utrzymał w mocy.

Sąd Rejonowy ustalił:

Strony pozostawały w stałych kontaktach handlowych w ramach, których wzajemnie sprzedawały sobie towary znajdujące się w ich ofertach handlowych.

Powód w celu udokumentowania umowy sprzedaży wystawił następujące faktury VAT:

- fakturę VAT nr (...) z dnia 27 listopada 2012 r., na kwotę 1040,06 zł, z terminem zapłaty na dzień 27 grudnia 2012 r., z czego została przez pozwaną zapłacona kwota 159,45 zł,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 21 grudnia 2012 r., na kwotę 71,04 zł, z terminem zapłaty do dnia 20 stycznia 2013 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 13 lutego 2013 r. na kwotę 2.411,64 zł, z terminem zapłaty do dnia 15 marca 2013 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 20 lutego 2013 r., na kwotę 443,19 zł, z terminem zapłaty do dnia 6 kwietnia 2013 r.,

- fakturę VAT nr (...) z dnia 20 marca 2013 r. na kwotę 1.669,42 zł, z terminem zapłaty do dnia 19 kwietnia 2013 r.

- fakturę VAT nr (...) z dnia 18 kwietnia 2013 r. na kwotę 3.835,39 zł z terminem zapłaty do dnia 18 maja 2013 r.

- fakturę VAT nr (...) z dnia 8 maja 2013 r. na kwotę 315,62 zł z terminem zapłaty do dnia 7 czerwca 2013 r.

- fakturę VAT nr (...) z dnia 21 maja 2013 r. na kwotę 1.205,46 zł z terminem płatności do dnia 20 czerwca 2013 r.

Pozwany zapłacił z opóźnieniem częściowo należność wynikającą z faktury VAT nr (...) z dnia 27 listopada 2012 r., na kwotę 1040,06 zł, z terminem zapłaty na dzień 27 grudnia 2012 r., z czego została przez pozwaną zapłacona kwota 159,45 zł. Pozostałe należności nie zostały uregulowane.

Pismem z dnia 13 lutego 2013 r. oznaczonym jako kompensata rozrachunków (...) pozwana chciała dokonać potrącenia przysługujących jej należności z dochodzonymi pozwem należnościami powodów między innymi określonymi fakturą VAT nr (...) z dnia 27 listopada 2012 r. Pisma nie doręczono oświadczenia stronie powodowej, na piśmie złożono częściowo nieczytelny podpis- parafę, nie zawierało pieczątki pozwanej, nie wynika aby pismo zostało podpisane przez któregoś z wspólników pozwanej spółki.

Kolejnym pismem z dnia 23 kwietnia 2013 r. oznaczonym jako kompensata rozrachunków nr (...) pozwana chciała dokonać potrącenia przysługujących jej należności określonych fakturami VAT nr: (...) (tj. w pozostałej części po potraceniu z dnia 13 lutego 2013 r.). (...) (w całości tj. 1.210,31 zł) oraz (...) (w części tj. w wysokości 2.371,39 zł) z zobowiązaniami określonymi fakturami VAT nr (...). Oświadczenie to zostało doręczone stronie powodowej, na piśmie złożono częściowo nieczytelny podpis- parafę, zawierało pieczątkę pozwanej, nie wynika aby pismo zostało podpisane przez któregoś z wspólników pozwanej spółki. Strona powodowa w piśmie z dnia 27 maja 2013 r. zakwestionowała złożone w piśmie pozwanej oświadczenie i odesłała korespondencję pozwanej.

Pismem z dnia 2 czerwca 2014 r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 10.832,37 zł, która stanowiła sumę niezapłaconych należności wynikających z wskazanych powyżej faktur i wykazanych w zestawieniu przeterminowanych należności z dnia 30 maja 2014 r. załączonym do wezwania.

Strona pozwana w pismach z dnia 9 czerwca 2014 r. skierowanych do każdego z wierzycieli złożyła oświadczenie o potrąceniu, przy czym nie skonkretyzowała z jakich tytułów należności wobec powodów zostały potrącone z jej zobowiązaniami, w treści odniesiono się tylko do w.w. kompensat, pismo opatrzono podpisem nie w pełni czytelnym, nie opatrzono pisma pieczęcią pozwanej, złożony podpis wskazuje na inną osobę aniżeli wskazanych kompensatach.

Powodowie w piśmie z dnia 26 czerwca 2014 r. złożyli oświadczenie, iż zgłaszany przez pozwaną zarzut potrącenia jest nieskuteczny i zwrócili pozwanej korespondencję otrzymaną listem poleconym za potwierdzeniem odbioru w dniu 24 czerwca 2014 r.

Do dnia wytoczenia powództwa pozwana nie zapłaciła na rzecz powodów należności dochodzonych przedmiotowym pozwem. Faktury wskazane w kompensacie ( zobowiązania strony powodowej wobec pozwanej) zostały zaksięgowane przez stronę, te należności nie były sporne, natomiast strona powodowa kwestionowała należności z wcześniejszych faktur i według niej nie było wobec tego długu strony powodowej do pozwanej.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o dowody z dokumentów prywatnych znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość, autentyczność i moc dowodowa nie budziły jego wątpliwości. Ponadto Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie zeznań B. I. oraz M. I., albowiem ich zeznania były spójne, logiczne, korespondowały ze sobą wzajemnie, a także znalazły potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd Rejonowy zważył, iż w myśl art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przedmiotem sprzedaży jako stosunku prawnego jest przeniesienie przez sprzedawcę na kupującego własności rzeczy - nieruchomości i rzeczy ruchomych. Obok przeniesienia własności rzeczy, podstawowym obowiązkiem sprzedawcy jest obowiązek jej wydania, co oznacza przeniesienie posiadania rzeczy.

Podstawowym obowiązkiem kupującego jest zapłata świadczenia pieniężnego – ceny. Świadczenie ceny przez kupującego powoduje wygaśnięcie zobowiązania dopiero wówczas, gdy sprzedawca otrzymał gotówkę, lub też uznany został jego rachunek bankowy albo obciążony został rachunek kupującego.

W przypadku, gdy kupujący nie zapłaci sprzedawcy ceny w terminie to dopuszcza się zwłoki w spełnieniu świadczenia (art. 476 k.c.). Stosownie zaś do art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Wydanie 4 zmienione, s. 46). Reasumując w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.).

W myśl art. 451 § 1 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Zgodnie z art. 451 § 2 k.c. jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu. Zaś z § 3 w/w przepisu wynika, iż w braku oświadczenia dłużnika lub wierzyciela spełnione świadczenie zalicza się przede wszystkim na poczet długu wymagalnego, a jeżeli jest kilka długów wymagalnych - na poczet najdawniej wymagalnego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy wskazał, iż pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przez strony umów handlowych, które dokumentowały wystawione przez powodów faktury VAT o nr (...), ani też wykonania przez powodów zobowiązań objętych tymi umowami. Pozwana nie kwestionowała także faktu, iż nie dokonała całkowitej zapłaty za powyżej wskazane faktury, jednakże kwestionowała zasadność roszczenia objętego przedmiotowym pozwem z uwagi na dokonanie przez nią kompensaty należności wraz ze zobowiązaniem powodów przed wytoczeniem powództwa. Strona pozwana w argumentacji swojego stanowiska wskazała, iż pismem z dnia 13 lutego 2013 r. (kompensata rozrachunków nr (...)) dokonała potrącenia przysługujących jej należności z dochodzonymi pozwem należnościami powodów między innymi określonymi fakturą VAT o nr (...) z dnia 27 listopada 2012 r. na kwotę 1.040,06 zł. Następnie pismem z dnia 23 kwietnia 2013 r., oznaczonym jako kompensata rozrachunków nr (...), pozwana dokonała potrącenia przysługujących jej należności określonych fakturami VAT nr: (...) (tj. w pozostałej części po potraceniu z dnia 13 lutego 2013 r.). (...) (w całości tj. 1.210,31 zł) oraz (...) (w części tj. w wysokości 2.371,39 zł) z dochodzonymi pozwem należnościami powodów określonymi fakturami VAT nr (...). Należności powodów określone w/w fakturami VAT wynosiły w chwili dokonywania potrącenia 8.430,68 zł, zaś należności pozwanej – 9.575,00 zł. W wyniku dokonanego potrącenia kwoty określone wystawionymi i dochodzonymi pozwem przez powodów fakturami VAT nr (...) zostały w całości rozliczone. Ponadto strona pozwana wskazała, iż należności powodów określone fakturami nr (...) ora (...) również zostały umorzone w wyniku potrącenia dokonanego wskutek oświadczenia pozwanej z dnia 9 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy nie uznał jednak omówionych oświadczeń o kompensacie za prawnie skuteczne. Sąd Rejonowy wskazał, iż oświadczenie z dnia 13 lutego 2013 r. oznaczone jako: kompensata rozrachunków nr (...) zostało zakwestionowane przez powodów, iż nie zostało im doręczone, pozwana zaś nie przedstawiła dowodu doręczenia pisma z oświadczeniem stronie przeciwnej, a z treści samego oświadczenia złożonego w tym piśmie nie wynika aby składała je osoba, która jest uprawniona do składania oświadczeń tego rodzaju za pozwaną. Z treści drugiego oświadczenia zawartego w piśmie z dnia 23 kwietnia 2013 r. oznaczonego jako kompensata rozrachunków nr (...) i zamieszczonej na nim adnotacji strony powodowej wynika, iż dokonała ona zwrotu pisma, albowiem nie uznaje złożonego w nim oświadczenia pozwanej, gdyż jest niezgodna ze stanem faktycznym, bo nie ma podstaw do kompensaty. Ponadto, w ocenie Sądu Rejonowego, nie zostało także wykazane tak jak w pierwszym oświadczeniu, iż pismo z oświadczeniem o potrąceniu zostało podpisane przez upoważnioną do tego osobę. Odnosząc się natomiast do trzeciego pisma- oświadczenia pozwanej o potrąceniu zawartego w piśmie z dnia 9 czerwca 2014 r. Sąd Rejonowy wskazał, iż po pierwsze również nie wynika, nie ma pewności aby oświadczenie złożyła osoba uprawniona do reprezentacji pozwanej ( każdy z wspólników jest upoważniony do reprezentacji spółki), przede wszystkim zaś w oświadczeniu tym nie zostało skonkretyzowane z jakich tytułów należności pozwanej wobec powodów zostały potrącone ze zobowiązaniami powodów wobec strony pozwanej. Nieskuteczne jest ogólne odwołanie się do jakiś wcześniejszych dokumentów skoro te nie zostały podpisane zgodnie z zasadami reprezentacji. Poza wykazaniem kwot do potrącenia pozwana nie wskazała na poczet, jakiego długu wierzyciel ma zaliczyć, uczyniła to dopiero w sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty. W zakresie przedstawionych kompensat i oświadczenia pozwana zaś konsekwentnie kwestionowała ich zasadność i skuteczność, wobec czego skuteczność przedstawionych dokumentów, zawartych w nich oświadczeń podlegać musiała weryfikacji i ocenie.

Odnosząc powyższe rozważania do istoty sporu w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wskazał, iż potrącenie wzajemnych należności stron nie było możliwe z uwagi na nieskuteczne złożenie oświadczenia o potrąceniu wierzytelności przez pozwanego.

Z powyższych względów Sąd Rejonowy uznał, iż roszczenie powodów objęte przedmiotowym pozwem jest zasadne ( art.535 kpc), i wydany nakaz zapłaty utrzymał w całości mocy (art. 496 k.p.c.) wyrokiem z dnia 28 stycznia 2015 r.

Od powyższego wyroku apelację złożył pozwany zaskarżając go w całości.

Wyrokowi zarzucił:

-1 błędne ustalenie stanu faktycznego przyjętego za podstawę rozstrzygnięcia poprzez ustalenie braku pełnomocnictwa J. K. do składania w imieniu pozwanego oświadczeń o potrąceniu, pomimo niekwestionowania istnienia takiego umocowania przez żadną ze stron, a w konsekwencji nieuzasadnione przyjęcie nieskuteczności oświadczenia o potrąceniu z dnia 23 kwietnia 2013 r.

-2 sprzeczność ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu, że podpis pod oświadczeniem o potrąceniu z dnia 9 czerwca 2014 r. jest nie w pełni czytelny (a zatem nie ma pewności czy oświadczenie podpisała osoba uprawniona do reprezentacji spółki) oraz że na oświadczeniu nie ma pieczątki pozwanego, skoro z treści dokumentu wynika, że pod oświadczeniem czytelnie swoim nazwiskiem podpisał się R. F., a w lewym górnym rogu oświadczenia znajduje się pieczątka pozwanego, a w konsekwencji nieuzasadnione przyjęcie przez sąd nieskuteczności tego oświadczenia o potrąceniu,

- 3 naruszenie prawa materialnego, tj. art. 499 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że odesłanie w treści oświadczenia o potrąceniu do innego dokumentu jako konkretyzującego zakres dokonywanego potrącenia, powoduje nieskuteczność złożonego oświadczenia o potrąceniu, a w konsekwencji nieuzasadnione uznanie przez sąd, że wskutek złożenia oświadczenia z dnia 9 czerwca 2014 r. nie doszło do umorzenia należności powodów względem pozwanych,

-4 naruszenie prawa materialnego, tj. art. 498 k.c. poprzez jego niezastosowanie pomimo zaistnienia przesłanek potrącenia.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany domagała się zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym wydanego przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Wydział VIII Gospodarczy, sygn. akt VIII GNc 3623/14 w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenia solidarnie od powodów kosztów procesu za obie instancje.

Ewentualnie pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania apelacyjnego.

Powodowie w odpowiedzi na apelację pozwanego, wnieśli o oddalenie apelacji jako bezzasadnej i utrzymanie wyroku Sądu I instancji w mocy oraz zasądzenie kosztów procesu od pozwanego na rzecz strony powodowej za postępowanie odwoławcze według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja pozwanego podlegała oddaleniu, jako bezzasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez uchylenie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 30 czerwca 2014 r. i oddalenie powództwa. Sąd Odwoławczy w pełni podziela i uznaje za własne ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy, które w ocenie Sądu Okręgowego są prawidłowe.

Odnosząc się do zarzutów apelacji, należy podkreślić, iż kluczowym dla sprawy okazała się ocena skuteczności złożonych przez pozwanego oświadczeń o potrąceniu. W tym miejscu wypada nadmienić, że potrącenie jest instytucją prawa materialnego, która pozwala na zaspokojenie wierzytelności w drodze jej umorzenia z wzajemną wierzytelnością dłużnika. Skorzystanie z potrącenia przedkłada się zwykle na procesowy zarzut potrącenia, którego istotę stanowi żądanie uwzględnienia materialnoprawnych zmian stanu zobowiązań między stronami, jaki nastąpił w wyniku złożonego oświadczenia o potrąceniu ( zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2007 r., III CZP 58/07, OSNC 2008 nr 5 poz. 44). Zgodnie z przepisem art. 499 k.c. potrącenie dokonuje się przez złożenie oświadczenia woli drugiej stronie. W razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c. oświadczenie to powoduje umorzenie wzajemnych wierzytelności.

W niniejszej sprawie 3 oświadczenia o potrąceniu pozwany złożył przed wytoczeniem pozwu. Pozwany powołał się tu na pismo z dnia 13.02.2013 r. pn. Kompensata rozrachunków nr: (...) (k-49), pismo z dnia 23.04.2013 r. pn. Kompensata rozrachunków nr: (...) (k-50), oświadczenie o potrąceniu z dnia 9.06.2014 r. (k-51) Pisma pn. Kompensata rozrachunków złożył pracownik pozwanego J. K.. Oświadczenia te są jednak nieskuteczne. Składając te oświadczenia J. K. nie wykazała, że do tej czynności jest umocowana. Ze względu na charakter tego oświadczenia, które ma charakter materialnoprawny takie umocowanie jest niezbędne i nie można go domniemywać. Podkreślić tu również należy, iż powodowie nie otrzymali kompensaty (...), a pozwany nie przedstawił dowodu jej doręczenia, stąd nie mogła wywołać skutku prawnego bowiem druga strona nie mogła się z nim zapoznać (art. 61 k.c). Również oświadczenie o potrąceniu z dnia 9.06.2014 r. należy, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy uznać za nieskuteczne. Przede wszystkim w oświadczeniu tym nie zostało skonkretyzowane z jakich tytułów należności pozwanej wobec powodów zostały potrącone. Ten brak jest już wystarczającą przesłanką do zakwestionowania skuteczności zarzutu potrącenia ( vide wyrok SN z dnia 6.10.2006r. syg. akt V CSK 198/06 Lex 327893)

Niezależnie od tego i tak te oświadczenia nie mogły odnieść zamierzonego przez pozwanego skutku. Pozwany podnosząc zarzut potrącenia powołał się tu na roszczenie pozwanego z tytułu zakupu i odbioru towaru. Powodowie w procesie kwestionowali ten fakt. Pozwany natomiast w sprawie nie udowodnił, że osoby którym ten towar został wydany były pracownikami powodów czy też były do tych czynności umocowane. Powoduje to, że takie potrącenie jest nieskuteczne bowiem pozostają wątpliwości co do tego, jakie wzajemne wierzytelności i jakich granicach przysługują jeszcze rozliczającym się w ten sposób stronom. Potrącenie jest jedną z przyczyn wygaśnięcia zobowiązania. Dopuszczalność potrącenia uzależniona jest od ustawowo określonych przesłanek. Jedną jest z nich jest wymagalność obu wierzytelności, co oznacza, że potrącający powinien taką właśnie wymagalną wierzytelnością dysponować. W tym więc zakresie zarzut pozwanego dotyczący jakiegoś spornego roszczenia nie mógł zostać uwzględniony a w konsekwencji nie mógł doprowadzić do oddalenia w tym zakresie powództwa. Wypada w tym miejscu przywołać stanowisko zajęte przez Sądu Najwyższy w wyroku z dnia 13 października 2006 r. III CSK 256/00 (OSNC 2007, Nr 7-8, poz. 116) uznające, że zarzut potrącenia jest jedynie środkiem obrony pozwanego, a nie formą dochodzenia roszczenia. Taki pogląd przeważa w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w którym podkreśla się, że sentencji wyroku sąd nie rozstrzyga o wierzytelności przedstawionej do potrącenia, lecz o żądaniu pozwu, a potrącenie jest tylko zagadnieniem prejudycjalnym warunkującym sposób rozstrzygnięcia. W konsekwencji uznaje się, że podniesienie zarzuty potrącenia nie powoduje stanu zawiłości co do wierzytelności przedstawionej do potrącenia , jak też że powaga rzeczy osądzonej orzeczenia wydanego w procesie, w którym podniesiono zarzut potrącenia nie obejmuje oceny zasadności zarzutu potrącenia , a więc kwestii istnienia lub nieistnienia wierzytelności objętej zarzutem ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1983 r. IV CR 260/830)

W świetle powyższego w sprawie wbrew zarzutom apelacji nie zostały naruszone art.498 k.c i art.499 k.c. i prawidłowo rozstrzygnął Sąd Rejonowy, który utrzymując w mocy nakaz zapłaty z dnia 30 czerwca 2014 r. orzekł o obowiązku solidarnej zapłaty na rzecz powodów przez pozwanego kwoty 10.832,37 zł wraz z należnymi odsetkami i kosztami procesu.

Mając powyższe na uwadze apelację pozwanego należało oddalić w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Koszty te stanowi wynagrodzenie pełnomocnika powoda będącego radcą prawnym zgodnie z § 6 pkt 5 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) w kwocie 1200 zł.