Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 11 grudnia 2014 roku sprawie z powództwa (...) S.A. w W. przeciwko B. N. o zapłatę, Sąd Rejonowy w Pabianicach I Wydział Cywilny oddalił powództwo i ustalił, że koszty procesu ponosi powód.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 28 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, iż do umów ubezpieczenia OC pojazdu, zawartych przed nowelizacją ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowych Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) mają zastosowanie przepisy powyższej ustawy po nowelizacji, a w związku z tym nie ma odpowiedniego zastosowania przepis art. 28 powyższej ustawy;

2.  naruszenie art. 31 ust. 1 o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2003., Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że do umów ubezpieczenia OC pojazdu, zawartych przed nowelizacją ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.) mają zastosowanie przepisy powyższej ustawy po nowelizacji;

3.  naruszenie art. 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 roku o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw poprzez niewłaściwe jej zastosowanie i przyjęcie, że do umów ubezpieczenia zawartych przed nowelizacją ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stosuje się przepisy powyższej ustawy po nowelizacji.

W oparciu o powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 618,69 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 29.01.2014 roku do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za I instancję w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów udzielonego pełnomocnictwa procesowego w wysokości 17 zł oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Na wstępie zaznaczyć trzeba, że wobec faktu, że przedmiotowa sprawa rozpoznawana była w trybie uproszczonym, zaś sąd drugiej instancji nie prowadził postępowania dowodowego, zgodnie z art. 505 ¹³ k.p.c. uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny.

Wszystkie zarzuty podniesione w apelacji uznać natomiast należało za chybione. Mimo przeciwnych sugestii apelacji, Sąd Rejonowy, dokonał bowiem wnikliwej i trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w oparciu o którą wyprowadził również słuszne wnioski jurydyczne w zakresie przepisów regulujących kwestię umowy obowiązkowego ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej. Swoje stanowisko przy tym Sąd ten także przekonująco i wyczerpująco uzasadnił, a przedstawioną przez Sąd Rejonowy argumentację Sąd Okręgowy całkowicie podziela.

Spór w niniejszej sprawie w istocie sprowadzał się do przesądzenia kwestii prawnej polegającej na rozstrzygnięciu, czy w realiach niniejszej sprawy znajdują zastosowanie przepisy w brzmieniu sprzed, czy po zmianie przepisów o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 roku, która weszła w życie 11.02.2012 roku. Istotę apelacji stanowił zarzut niewłaściwie dokonanej przez Sąd Rejonowy interpretacji art. 6 ustawy z dnia 19.08.2011 roku o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2011.2015.1210), zgodnie z którym do umów ubezpieczenia zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

W realiach niniejszej sprawy umowa ubezpieczenia została zawarta na okres od dnia 25 maja 2011 roku do dnia 25 maja 2012 roku, a pozwana uiściła składkę ubezpieczeniową za okres, na który zawarła umowę. Żądanie zapłaty przez powoda składki ubezpieczeniowej
w wysokości 507,52 zł, dotyczyło zaś następnego okresu ubezpieczeniowego związanego z sytuacją, w której umowa ubezpieczenia przedłuża się z mocy art. 28 ust. 1 w/w ustawy, tj. na okres kolejnych dwunastu miesięcy. Zatem rozstrzygnięcie sporu wymagało dokonania oceny, czy umowa została z mocy prawa przedłużona na kolejny okres, a tym samym, czy pozwana jest zobowiązana do uiszczenia zaległej składki oraz czy ze względu na sprzedaż przedmiotu ubezpieczenia kolejnemu nabywcy, pozwana nie została zwolniona z obowiązku opłacenia tej składki.

W ocenie Sądu Okręgowego należy odróżnić umowę ubezpieczenia zawartą w dniu
18 sierpnia 2011 roku (na okres od dnia 25 maja 2011 roku do dnia 25 maja 2012 roku) oraz umowę nową zawartą. O ile dla oceny pierwszej z tych umów jako zawartej przed dniem wejścia w życie nowelizacji należy stosować przepisy dotychczasowe, to w zakresie drugiej – nowej – w tym sposobu jej zawarcia - przepisy po zmianie, jako że umowa ta niewątpliwie nie została zawarta przed wejściem w życie ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 roku.

Przede wszystkim jednak umowa z poprzednim właścicielem pojazdu została zawarta do dnia 25 maja 2012, a zatem do dnia, w którym nie obowiązywał już przepis
o odpowiednim stosowaniu art. 28 do sytuacji, w której nastąpiła zmiana właściciela pojazdu opisana w art. 31 ust. 1 ustawy. Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Okręgowego
w S. (VIII Ga 383/14 wyrok z dnia 15.01.15) oraz Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim (II Ca 786/14 wyrok z dnia 23 grudnia 2014r.) iż, przepisy odnoszące się do ewentualnego przedłużenia umowy stosowane powinny być w brzmieniu obowiązującym w czasie zakończenia poprzedniej umowy. Niewątpliwie w przeciwnym razie do nowej przedłużonej umowy, zawartej już po nowelizacji należałoby stosować przepisy faktycznie nieobowiązujące. Zatem stanowisko strony powodowej, że z uwagi na zawarcie umowy z poprzednim właścicielem przed dniem 11.02.2012 roku w sprawie zastosowanie znajdują przepisy nieznowelizowane nie są zasadne.

Biorąc powyższe pod uwagę w okolicznościach rozważanej sprawy stronie powodowej nie przysługiwało uprawnienie do automatycznego przedłużenia umowy z pozwaną na podstawie art. 28, z kolei na pozwanej w ogóle nie ciążył obowiązek wypowiedzenia umowy celem uniknięcia przedłużenia jej obowiązywania. Umowa ta bowiem ulegała rozwiązaniu z upływem okresu na który została zawarta czyli z upływem
25 maja 2012 roku. Tym samym, zastosowanie przez powoda art. 28 wskazanej wyżej ustawy było nieprawidłowe. W ocenie Sądu Okręgowego w ustalonym stanie faktycznym nie doszło do automatycznego wznowienia umowy ubezpieczenia. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, żeby uznać, że na pozwanej ciąży obowiązek zapłacenia na rzecz powoda należnej składki ubezpieczeniowej. Łącząca strony umowa obowiązywała do dnia 25 maja 2012 roku, ustawa z dnia 19.08.2011 roku o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym funduszu gwarancyjnym i polskim biurze ubezpieczycieli komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw w części obejmującej regulację zawartą w art. 28 i 31 weszła w życie z dniem 11.02.2012 roku, a treść art. 6 powołanej ustawy nie daje podstaw do przyjęcia, że po wskazanej dacie wejścia w życie nowej regulacji powołanych przepisów zachodziła podstawa do stosowania przepisów dotychczasowych w zakresie w jakim regulowały one zasady automatycznego przedłużania obowiązujących umów ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Zatem wbrew stanowisku apelacji, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, trafna jest zasadnicza konkluzja Sądu Rejonowego, że o ile pozwana nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 32 ust. 1 ustawy i nie zawiadomiła ubezpieczyciela o zbyciu pojazdu, to fakt, iż powódka dochodzi składki ubezpieczeniowej za następny okres ubezpieczeniowy związany z sytuacją, w której umowa ubezpieczenia przedłuża się na mocy art. 28 ust. 1 ustawy, to przepis ten z uwagi na zbycie pojazdu i treść art. 31 ust. 1 zdanie ostatnie nie ma zastosowania w przypadku powódki.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych
w apelacji oraz nieujawnienia okoliczności, które winny być uwzględnione w toku postępowania drugoinstancyjnego z urzędu, Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda
w oparciu o art. 385 k.p.c., jako bezzasadną.