Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

G. P. został oskarżony o to, że: dniu 7 czerwca 2014 roku na terenie stadionu miejskiego mieszczącego się przy ulicy (...) w B., woj. (...), podczas trwania imprezy masowej, tj. meczu pierwszej ligi piłki nożnej pomiędzy (...) a S. N. posiadał środki pirotechniczne, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 611 ze zm.)

Sąd Rejonowy w Bełchatowie wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2015 roku w sprawie sygn. II K 214/15 uznał oskarżonego G. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 611 ze zm.) i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 611 ze zm.) wymierzył mu karę grzywny w ilości 180 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość każdej stawki na kwotę 10 złotych;

Na podstawie art. 66 ustawy z dnia 20 marca 2009 roku o bezpieczeństwie imprez masowych (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 611 ze zm.) w zw. z art. 41 b § 1, 2 i 3 kk orzekł wobec oskarżonego G. P. środek karny zakazu wstępu w imprezę masową na okres 2 lat, połączony z obowiązkiem przebywania przez oskarżonego w czasie trwania imprez masowych objętych zakazem w określonym miejscu stałego pobytu, kontrolowanym w sposób określony w przepisach o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego;

Nadto wymierzył oskarżonemu kwotę 180 złotych opłaty oraz zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 400 złotych tytułem wydatków.

Apelację od powyższego wyroku wniósł na korzyść oskarżony G. P. kwestionując punkt 2 wyroku w zakresie wymierzonego środka karnego. Wskazał bowiem, iż w uzgodnionym pierwotnie z Prokuratorem wnioskiem o dobrowolne poddanie się karze w trybie art. 335 § 1 kpk orzeczony miał być środek karny w postaci zakazu wstępu na imprezy masowe na okres 2 lat, jednakże bez obowiązku przebywania przez oskarżonego w czasie trwania imprez masowych w określonym miejscu stałego pobytu.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 4 września 2015 roku:

Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji oskarżonego i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga apelacyjna oskarżonego okazała się zasadna w takim stopniu, że na skutek jej wniesienia powstały podstawy do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bełchatowie.

Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz przebiegu dotychczasowego postępowania rozpoznawczego prowadzi bowiem do wniosku, iż Sąd I instancji w trakcie rozpoznania sprawy dopuścił się tego rodzaju obrazy przepisów prawa procesowego i materialnego, która mogła mieć istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia merytorycznego. Sąd I instancji dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wskutek naruszenia normy wyrażonej w art. 335§1 k.p.k. i 343 § 7 k.p.k. Chodzi tu oczywiście o uwzględnienie przez Sąd Rejonowy wadliwego wniosku złożonego w trybie art. 335§1 k.p.k. przez prokuratora.

Wskazać na wstępie należy, iż przed wydaniem orzeczenia o skazaniu sąd nie przeprowadza w zasadzie postępowania dowodowego (art. 343§4 k.p.k.), poza ujawnianiem albo uznaniem za ujawnione dokumentów wymienionych w art. 394 k.p.k., w trybie określonym w tych przepisach, co poprzedzone jest jednak ustaleniem na podstawie akt sprawy, że spełnione zostały wymogi określone w art. 335§1 k.p.k., w tym przede wszystkim ten, że oskarżony opuścił się zarzucanego mu przestępstwa (por. wyrok SN z dnia 22.08.2001 r., III KKN 372/99, Prok. i Pr. 2002, nr 2, poz. 6), wyraził zgodę na umieszczenie przez prokuratora w akcie oskarżenia wniosku o skazanie, a wniosek ten jest zgodny z przepisami prawa. Sąd orzekający w tym trybie jest związany wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia, gdyż jego treść jest wynikiem porozumienia oskarżyciela i oskarżonego, którzy zgadzają się jedynie na takie jak we wniosku rozstrzygnięcie w sprawie, w szczególności co do kar i środków karnych. Nie ma jednak przeszkód, by wniosek taki został skorygowany przez prokuratora na posiedzeniu, za zgodą oskarżonego. Nie ma też przeszkód, by sąd w toku posiedzenia przedstawił sugestię co do tego, jakie warunki porozumienia (wniosku prokuratora) gotów jest zaakceptować (por. wyrok SN z dnia 26.08.2003 r., V KK 78/03, LEX nr 80703). W wypadku jednak uznania przez Sąd, że nie ma podstaw do uwzględnienia wniosku w trybie art. 335§ 1 kpk sprawa winna zostać skierowana na rozprawę (art. 343 § 7 k.p.k.).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy zauważyć należy, iż wniosek prokuratora załączony do aktu oskarżenia sformułowany został w sposób nieprawidłowy, a kwestia to nie została następnie skorygowana przez Sąd meriti wydając wyrok w trybie art. 335§ 1 kpk. Nakładając bowiem obowiązek określony w art. 4lb § 3 kk sąd określa imprezy masowe, w czasie których obowiązek ten ma być wykonywany, wskazując w szczególności nazwy dyscyplin sportowych, nazwy klubów sportowych oraz zakres terytorialny imprez, których obowiązek dotyczy (art. 41b § 8 kk). W zaskarżonym wyroku te warunki nie zostały jednak spełnione. Sąd meriti nie wskazał ani rodzaju dyscypliny sportowej której zakaz dotyczy ani też nazwy drużyny. Nadto obowiązek ów orzeka się na okres nie krótszy niż 6 miesięcy i nie dłuższy niż 12 miesięcy (art. 41 b § 9 kk). Faktem jest, iż oskarżony G. P. wyraził na piśmie zgodę na uwzględnienie wniosku Prokuratora złożonego w trybie art. 335 § 1 kpk, to jednak analiza treści jego wyjaśnień z dnia 31 marca 2015 roku z k. 139 verte (w trakcie których Prokurator zaproponował oskarżonemu wymiar kary i środka karnego) wskazuje, iż G. P. wyraził zgodę jedynie na orzeczenie wobec niego na okres 2 lat środka karnego w postaci zakazu wstępu na imprezę masową. W treści porozumienia pomiędzy oskarżonym a Prokuratorem nie było określonych jednak żadnych dodatkowych obowiązków, które jednak znalazły się we wniosku załączonym do aktu oskarżenia, no co uwagę zwrócił skarżący w swojej apelacji.

Sąd meriti dopuścił się uchybienia w postaci obrazy prawa materialnego polegającego na orzeczeniu wobec oskarżonego G. P. środek karny zakazu wstępu w imprezę masową na okres 2 lat, w sytuacji gdy można go orzec w tym przypadku maksymalnie na okres 12 miesięcy. Nadto zakaz został połączony z obowiązkiem przebywania przez oskarżonego w czasie trwania imprez masowych objętych zakazem w określonym miejscu stałego pobytu, kontrolowanym w sposób określony w przepisach o wykonywaniu kary pozbawienia wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru elektronicznego. Doszło więc od naruszenia porozumienia zawartego pierwotnie przez Prokuratora i oskarżonego, co następnie nie zostało zweryfikowane przez Sad meriti, który mógł wskazać na zaistniałe rozbieżności co do zawartego porozumienia a złożonego wniosku o wydanie wyroku w trybie art. 335§ 1 kpk. Faktem jest, iż Sąd nie może dokonywać zmian w treści wniosku samodzielnie, jednakże ma obowiązek zarówno rozpoznania, jak i dokonania kontroli merytorycznej wniosku prokuratora złożonego w trybie określonym w art. 335 § 1 k.p.k. W wypadku ustalenia, że wniosek ten nie odpowiada przepisom prawa (okres trwania środka karnego) Sąd powinien wystąpić do stron z propozycją zmodyfikowania wniosku prokuratora, a w przypadku braku zgody stron na modyfikację wniosku, skierować sprawę do rozpoznania na zasadach ogólnych. Podobnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 maja 2009r. w sprawie sygn. akt VKK 110/09 „art. 335 § 1 k.p.k., nie pozwala na formułowanie wniosków co do kar powyżej granic wynikających z prawa materialnego. Wniosku takiego nie wolno jest sądowi uwzględniać na posiedzeniu chyba, że doszłoby tu do jego modyfikacji w tym zakresie, ale jeśli jest ona niemożliwa z uwagi na nieobecność oskarżonego, to winno to skutkować skierowaniem przez sąd sprawy na rozprawę (art. 343 § 7 k.p.k.).” Sąd na gruncie przedmiotowej sprawy winien zatem zwrócić się do stron o zgodę na zmodyfikowanie wniosku co do środka karnego, a następnie w zależności od decyzji stron wniosek uwzględnić lub skierować sprawę na rozprawę.

Co prawda jak wynika z uzasadnienia wyroku orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w takiej postaci było wynikiem niedopatrzenia ze strony Sądu, to w rezultacie tego doszło do rażącego naruszenia prawa procesowego jak i materialnego. W toku postepowania odwoławczego Prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji oskarżonego, dlatego też Sąd odwoławczy uwzględnił apelacje oskarżonego, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Rejonowy, w trybie określonym w art. 335 § 1 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k., rozważy wniosek prokuratora umieszczony w akcie oskarżenia w zakresie jego modyfikacji zgodnie z ustaleniami poczynionymi z oskarżonym albo, ustalając, że nie zachodzą podstawy do uwzględnienia tego wniosku, sprawę rozpozna na rozprawie na zasadach ogólnych (art. 343 § 7 k.p.k.). W przypadku nałożenia obowiązku określonego w art. 41b § 3 kpk winien uwzględnić treść § 8 i 9 tegoż przepisu.

Z tych wszystkich względów, Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.