Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2015 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daria Ratymirska

Protokolant: Daria Paliwoda

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2015 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w K.

przeciwko J. K.

o zapłatę kwoty 781,60 zł

I.  oddala powództwo;

II.  ustala i przyznaje na rzecz kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego J. K. – r. pr. K. J., wynagrodzenie w kwocie 221,40 zł (dwieście dwadzieścia jeden złotych 40/100), które należy wypłacić z zaliczki uiszczonej przez powoda, wpisanej pod poz. 2433000 140394.

Sygn. akt I C 2011/14

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w K. wniósł pozew przeciwko J. K. o zapłatę kwoty 781,60 zł z odsetkami ustawowymi od kwoty 708,03 zł od dnia 5.03.2013r., od kwoty 73,57 zł od dnia 25.06.2013r. do dnia zapłaty. Podał w uzasadnieniu, że dostarczał pozwanemu energię elektryczną do lokalu, związanego z gospodarstwem domowym pozwanego, w miejscowości Ł., w którym zamieszkiwał powód. Za dostarczoną energię elektryczną i usługi dystrybucji powód wystawił fakturę VAT na kwotę 708,03 zł (nr (...)) i noty odsetkowe na kwotę 73,57 zł (nr (...)). Powód podał, że z uwagi na fakt zamieszkiwania pozwanego w tej nieruchomości i korzystanie z dostarczonej tam energii elektrycznej, pozwany w sposób dorozumiany zawarł z powodem umowę na dostawę energii elektrycznej oraz usługi dystrybucyjne. Świadczy o tym fakt, że pozwany przez długi okres korzystał ze świadczonych przez powoda usług.

Kurator ustanowiony dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego wniósł o oddalenie powództwa, zarzucając, że powód nie wykazał, aby pozwany faktycznie zajmował określone gospodarstwo domowe oraz, aby doszło do zawarcia w sposób konkludentny umowy pomiędzy stronami. Zarzucił, że budynek, znajdujący się pod adresem (...), usytuowany jest na działce nr (...), będącej własnością L. P..

Sąd ustalił:

W dniu 10.02.2013r. powód wystawił fakturę VAT nr (...), obciążając pozwanego J. K. obowiązkiem zapłaty kwoty 708,03 zł za energię elektryczną i usługi dystrybucji, dostarczone do nieruchomości położonej w (...), za okres od 19.10.2013r. do 14.02.2013r., płatną do dnia 14.03.2013r.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k-16)

W dniu 10.06.2013r. powód wystawił fakturę VAT nr (...), obciążając pozwanego J. K. obowiązkiem zapłaty kwoty 73,57 zł, za energię elektryczną i usługi dystrybucji, dostarczone do nieruchomości położonej w (...), za okres od 14.02.2013r. do 30.03.2013r., płatną do dnia 24.06.2013r.

Dowód: faktura VAT nr (...) (k-18)

Pismem z dnia 8.11.2013r. powód wezwał pozwanego do zapłaty w.w. kwot w terminie 5 dni. Przesyła wróciła do nadawcy z adnotacją „adresat wyprowadził się”.

Dowód: wezwanie do zapłaty (k-20-22)

Budynek, znajdujący się pod adresem (...), usytuowany jest na działce nr (...), będącej własnością L. P..

Dowód: wydruk ze strony (...) (k-41); wydruk działu I i II księgi wieczystej nr (...) ze strony (...) (k-42-48).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ciężar udowodnienia spełnienia świadczenia zapłaty spoczywa na dłużniku, jednakże to strona powodowa, domagając się od pozwanego zapłaty, z tytułu umowy, powinna była w pierwszej kolejności udowodnić, że strony łączyła umowa na dostawę energii elektrycznej oraz usługi dystrybucyjne w okresie objętym dołączonymi do pozwu fakturami, wysokość roszczenia i termin wymagalności (art. 232 kpc w zw. z art. 6 kc). Tymczasem twierdzenia powoda w tym zakresie pozostały gołosłowne. Przedłożone faktury i wezwanie do zapłaty (wystawione przez powoda) są jedynie dokumentami prywatnymi, stanowiącymi dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 kpc). Dokumenty te nie korzystają z domniemania prawdziwości zawartych w nich twierdzeń, w szczególności nie są dowodem, że strony łączyła umowa, na podstawie której pozwany zobowiązał się do określonego świadczenia zapłaty. Słuszny był ponadto zarzut, że powód nie wykazał, aby pozwany faktycznie zajmował określone gospodarstwo domowe, „przez długi okres” korzystał ze świadczonych przez powoda usług, i w konsekwencji, aby doszło do zawarcia w sposób konkludentny umowy pomiędzy stronami, tym bardziej, że budynek, znajdujący się pod adresem (...), usytuowany jest na działce nr (...), będącej własnością osoby trzeciej.

Mając powyższe na uwadze, skoro powód nie zaoferował żadnego dowodu, pozwalający Sądowi na ustalenie faktu umowy, łączącej strony, w szczególności obowiązku zapłaty pozwanego, a zarazem jego przesłuchanie w charakterze strony (art. 299 kpc) było niemożliwe, wobec nieznanego miejsca pobytu, Sąd oddalił powództwo, jako nieudowodnione.

Sąd nie znalazł podstaw do działania z urzędu w celu poszukiwania dowodów, na poparcie twierdzeń powoda, w sytuacji, gdy strona powodowa działała przez profesjonalnego pełnomocnika. Sąd podziela pogląd, wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000r., V CKN 175/00, OSP 2001 r./7–8/116, iż działanie sądu z urzędu może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). W uzasadnieniu powołanego orzeczenia wyrażono stanowisko, iż ani w toku postępowania dowodowego, ani po wyczerpaniu wniosków dowodowych stron, sąd nie ma obowiązku ustalania, czy sprawa jest dostatecznie wyjaśniona do stanowczego rozstrzygnięcia stosunku spornego i nieaktualny jest już nakaz uzupełniania z urzędu udzielanych przez strony wyjaśnień i przedstawianych przez nie dowodów jak i dokonywania oceny stopnia wyjaśnienia sprawy. Powołanie dowodu przez sąd z urzędu może być korzystne dla jednej ze stron, niekorzystne natomiast dla strony przeciwnej. Przestrzegając zasady równości stron, sąd musi, o ile chodzi o powoływanie dowodów, przestrzegać również zasady kontradyktoryjności, stosownie do której strona może m.in. powoływać dowody i wypowiadać się co do dowodów powołanych przez przeciwnika. Sąd powinien zatem przede wszystkim dbać o to, aby każda ze stron taką możliwość uzyskała. Działanie przez sąd z urzędu nie może prowadzić do zastępowania strony w spełnieniu jej obowiązków i może mieć miejsce tylko w szczególnie wyjątkowych sytuacjach. Sąd nie dopatrzył się podstaw do uznania za taką sytuacji stron w niniejszej sprawie.

Orzeczenie w pkt II oparto na przepisach § 2 ust. 3 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. 2013, poz. 490). Powyższe orzeczono na podstawie przepisów art. 2 ust. 1 i 2, art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 98§1 kpc i art. 130(4)§1 i 4 kpc i art. 143 kpc.