Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2015 roku

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

Przewodniczący:	SSA Wiesław Masłowski
Sędziowie:	SA Sławomir Wlazło SO del. Sławomir Lerman (spr.)
Protokolant:	st. sekr. sądowy Jadwiga Popiołek

przy udziale K. G., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2015 roku

sprawy

1)  A. K. (1) oskarżonego za czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 280 § 2 kk i art. 281 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 65 § 1 kk;

2)  S. W. oskarżonego za czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 280 § 2 kk i art. 281 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 65 § 1 kk;

3)  T. W. (1) oskarżonego za czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 280 § 2 kk i art. 281 kk i art. 275 § 1 kk w zw. z art. 189 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 65 § 1 kk;

4)  R. I. oskarżonego za czyn z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 18 § 3 kk w zw. z art. 284 § 2 kk i art. 294 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk;

5)  J. W. (1) oskarżonego za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 18 § 3 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 286 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 270 § 1 kk, art. 270 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk;

6)  G. B. (1) oskarżonego za czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 18 § 3 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 278 § 1 kk w zw. z art. 65 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk, art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk;

7)  Z. U. oskarżonego za czyn z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 286 § 1 kk, art. 278 §
1 kk;

8)  M. G. oskarżonego za czyn z art. 291 § 1 kk;

9)  J. S. oskarżonego za czyn z art. 291 § 1 kk, art. 291 § 1 kk;

10)  W. B. oskarżonego za czyn z art. 291 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz prokuratora co do oskarżonych: A. K. (1), S. W., T. W. (1), J. W. (1), G. B. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 6 grudnia 2013 roku, sygn. akt IV K 3/10

1.  Na podstawie art. 105 § 1 i 2 kpk prostuje oczywiste omyłki pisarskie w sentencji zaskarżonego wyroku:

a)  w punkcie 2 w miejsce wartości „439,225” wpisuje „439 255 (czterysta trzydzieści dziewięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt pięć)”;

b)  w punkcie 15 w miejsce punktu (...) wpisuje (...);

c)  w punkcie 53 eliminuje z kwalifikacji prawnej skazania § 1 w art. 281 kk;

d)  w punkcie 57a w miejsce punktu (...) wpisuje (...);

e)  w punkcie 57h w miejsce punktu (...) wpisuje (...).

2.  Zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. G. i W. B. w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonych odpowiednio w punktach 40 i 50 kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat.

3.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

4.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. (2) kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej
oskarżonemu W. B. z urzędu w postepowaniu przed sądem II instancji.

5.  Zwalnia wszystkich oskarżonych od kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II AKa 36/15

UZASADNIENIE

A. K. (1), S. W., T. W. (1), R. I., J. W. (1), G. B. (1), zostali oskarżeni o to, że:

I. w okresie od 5 września 1999 roku do 10 października 2006 roku w P. i innych miejscach kraju wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym mającej na celu popełnianie przestępstw, w szczególności przestępstw polegających na kradzieżach samochodów, ich paserstwie, wyłudzaniu odszkodowań, przy czym J. W. (1) i G. B. (1) działali w tejże grupie w okresie od listopada 2000 roku do daty wyżej wskazanej i nie mieli świadomości jej zbrojnego charakteru tj. o przestępstwo z art. 258 § 2 k.k., a w stosunku do J. W. (1) i G. B. (1) o przestępstwo z art. 258 § 1 k.k.

nadto S. W. i T. W. (1) o to, że:

II. w czasie od 5 września 1999 roku do 11 września 1999 roku w P., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu pozbawili wolności F. C. w ten sposób, że podając się za funkcjonariuszy policji, po założeniu kajdanek na ręce i worka na głowę przewieźli w bagażniku samochodu w nieustalone dotychczas miejsce, gdzie przetrzymywali, a ponadto biciem pięściami, pałką i kopaniem oraz groźbami pozbawienia życia poprzez przystawianie do głowy przedmiotu o cechach broni palnej, zmusili w zamian za uwolnienie do przekazania za pośrednictwem osób najbliższych pieniędzy w kwocie 500 000 zł tj. o przestępstwo z art. 252 § 1 k.k. w zw.. z art. 227 k.k. w zw.. z art. 282 k.k. w zw.. z art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

III. w dniu 5 września 1999 roku w P., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu, posługując się przedmiotami o cechach broni palnej oraz zakładając na ręce kajdanki i worek na głowę, doprowadzili F. C. do stanu bezbronności, po czym dokonali zaboru pojazdu M., nieustalonej dotychczas wartości działając na szkodę wymienionego tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

IV. w dniach 11 i 12 września 1999 roku w P. i m. P., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu żądali, a następnie przyjęli od F. C. pieniądze w kwocie 50 000 zł w zamian za zw.rot bezprawnie zabranego samochodu marki M. tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

S. W., T. W. (1), A. K. (1), R. I. o to, że:

V. w czasie po 16 czerwca 2000 roku w miejscowości W. z terenu byłego Państwowego Gospodarstwa Rolnego, działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu, po uprzednim zw.iązaniu i doprowadzeniu do stanu bezbronności dozorującego pracownika, dokonali zaboru 25 000 litrów spirytusu wartości co najmniej 72 000 zł, będącego w posiadaniu nieustalonych osób, pochodzącego z czynu przestępczego na szkodę Przedsiębiorstwa (...) SA w L. tj. o przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

VI. w czasie po 16 czerwca 2000 roku w miejscowości L. gm. S., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu celem utrzymania się w posiadaniu zabranego wcześniej spirytusu, o którym mowa w pkt V użyli w stosunku do J. F., J. D. (1) i J. G. (1) przemocy w postaci siły fizycznej, a nadto przy użyciu przedmiotów o cechach broni palnej, pałki baseballowej i kija golfowego, po czym zabrali w celu przywłaszczenia złoty łańcuszek, portfel z pieniędzmi w kwocie 500 złotych oraz dokumentami w postaci paszportu, dowodu osobistego łącznej wartości 1020 złotych na szkodę J. F., trzy złote łańcuszki, telefon komórkowy marki N. oraz pieniądze w kwocie co najmniej 5000 złotych, łącznej wartości 9000 złotych na szkodę J. G. (1) oraz portfel z pieniędzmi łącznej wartości 3010 złotych i dowodem osobistym na szkodę J. D. (1), po czym pozbawili ich wolności poprzez zamknięcie od zewnątrz w pomieszczeniu gospodarczym tj. o przestępstwo z art. 280 § 2 k.k., 281 k.k., 275 § 1 k.k. w zw.. z art. 189 § 1 k.k. w zw.. z art. 11 § 2 k.k. i art. 65 § 1 k.k.

VII. w czasie od 2000 roku do 2001 roku w miejscowości D. K., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu dokonali zaboru pojazdu S. (...) z ładunkiem 32 beczek ze spirytusem o pojemności 250 l każda, będących w posiadaniu M. i K. W. tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

A. K. (1) i R. I. o to, że:

VIII. we wrześniu 2000 roku w Ł., K. i L. w warunkach grupy przestępczej opisanej w punkcie I udzielili pomocy T. F. (1), M. K. (1), M. K. (2) i innym osobom odpowiadającym w odrębnych postępowaniach w przywłaszczeniu samochodu marki M. nr rej. (...) X wartości 110 000 złotych na szkodę (...) sp. z o.o. w P., przyczepy uniwersalnej nr rej. (...) wartości 25 000 złotych na szkodę (...) sp. z o.o. oraz stanowiącego ładunek pojazdu obuwia wartości 439.225 złotych na szkodę (...) sp. z o.o. w K. w ten sposób, że uczestniczyli w rozładunku obuwia, a następnie R. I. po ukryciu pojazdu w K. przewiózł z M. K. (1) T. F. (1) do L., gdzie zgłoszono fikcyjną kradzież w/w rzeczy tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw.. z art. 284 § 2 k.k. i 294 § 1 k.k. w zw.. z art.65 § 1 k.k.

A. K. (1) o to, że:

IX. w czasie po 15 na 16 września 2001 roku w P. Gm. K. woj. (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu przyjął pochodzące z kradzieży naczepy ciężarowej marki S. nr rej. (...) z ładunkiem mebli B. R. W. łącznej wartości 61 584,04 PLN meble czym działał na szkodę L. M. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

X. w okresie po 25 listopada 2000 roku w nieustalonym miejscu w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I. przyjął od nieustalonych osób skradzioną w dniu 25 listopada 2000 r w K. naczepę ciężarową (...) typ (...), nr rej. (...) nr VIN (...) wraz z ładunkiem rajstop firmy (...) o łącznej wartości 289.000 na szkodę M. W. i firmy (...) tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

R. I. o to, że:

XI. w czasie po 29 sierpnia 2000 roku w Ł. działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą odpowiadającą w odrębnym postępowaniu pomógł w ukryciu samochodu specjalnego – banku ruchomego marki M. (...), nr rej. (...) wartości 120 000 złotych, którego kradzież zgłoszono w dniu 29 sierpnia 2000 r. w Ł. w ten sposób, że rozebrał go na części, przy czym działał na szkodę (...) SA Oddział w P. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

J. W. (1) i G. B. (1) o to, że:

XII. w czasie po 3 listopada 2000 roku w G., województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I wspólnie i w porozumieniu pomogli w ukryciu ciągnika siodłowego marki R. (...) nr rej (...) z naczepą marki K. nr rej (...), łącznej wartości 71 272 zł, którego kradzież w celu wyłudzenia odszkodowania zgłosił A. M., czym działał na szkodę (...) SA (...) w P. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XIII. w czasie po 18 kwietnia 2001 roku w G. województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I., wspólnie i w porozumieniu pomogli do ukryciu naczepę ciężarową (...) nr rej (...) wartości 8000 zł, wiedząc, iż pojazd pochodzi z kradzieży na szkodę K. Z. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XIV. w okresie od 7 czerwca 2001 roku do 13 czerwca 2001 roku w G. Starej woj. (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt, wspólnie i w porozumieniu pomogli A. Ł. (1) i innym osobom odpowiadającym w odrębnym postępowaniu w kradzieży naczepy wywrotki marki K. nr rej (...) wartości 40 000 PLN na szkodę J. Ś. (1) i (...)/N. oraz T. C. w ten sposób, że udostępnili ciągnik siodłowy R. tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw.. z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.,

XV. w okresie po 6 czerwca 2001 roku w G. województwa (...) wspólnie i w porozumieniu pomogli w ukryciu naczepy ciężarowej marki S. (...) nr rej (...) wartości 35 000 PLN pochodzącej z kradzieży na szkodę T. T. (1), a następnie pomogli w jej zbyciu na rzecz R. J. tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 k.k.

XVI. w dniu 16 lutego 2001 roku w miejscowości S., gmina W. województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z inną osobą odpowiadającą w odrębnym postępowaniu zabrali w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki S. (...) nr rej (...). (...) z ładunkiem nawozów sztucznych „ Saletry „ łącznej wartości 48 000 PLN, czym działali na szkodę M. K. (3) tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XVII. w okresie pomiędzy 2001 roku i 2002 roku w G. województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I pomogli w ukryciu naczepy ciężarowej (...) nr rej (...) wartości 36 000 PLN, wiedząc, iż pojazd pochodzi z czynu zabronionego, czym działali na szkodę K. R. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XVIII. w okresie po 15 czerwca 2001 roku w G. województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I , wspólnie i w porozumieniu pomogli do ukrycia ciągnika siodłowego marki S. nr rej (...), której kradzież w celu wyłudzenia odszkodowania w kwocie 38 600 zł z (...) SA zgłosił Z. W., a następnie ciągnik ten zbyli obywatelowi Rosji A. T. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XIX. w okresie po 15 czerwca 2001 roku w G. województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu pomogli w ukryciu przerobionej w warsztacie P. K. naczepy A. nr rej. (...), której kradzież w celu wyłudzenia odszkodowania w kwocie 33 700 zł w (...) SA zgłosił Z. W. odpowiadający w odrębnym postępowaniu tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XX. w okresie od 22 stycznia 2001 roku do 19 sierpnia 2002 roku w W. i W. województwa (...), działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt. I i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela (...) SA co do zaistnienia kradzieży ciągnika siodłowego marki S. nr rej. (...), doprowadzili (...) SA (...) w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 36 733 zł wypłaconej tytułem likwidacji szkody kradzieżowej tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXI. w okresie od 23 stycznia 2001 roku do 10 listopada 2001 roku w G. województwa (...), działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I., wspólnie i w porozumieniu pomogli w ukryciu ciągnika siodłowego marki (...) nr rej. (...), którego kradzież zgłoszono w dniu 23 stycznia 2001 roku w M. w ten sposób, że starli oryginalny numer VIN (...) i w miejscu numeru VIN nabili nr o treści (...). o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXII. w okresie od roku 2002 do 14 marca 2003 roku wspólnie i w porozumieniu przyjęli pochodzącą z przestępstwa przywłaszczenia na szkodę J. B. naczepę (...), o numerze rej. (...), którą następnie w dniu 14 marca 2003 roku w G. woj. (...) sprzedali A. T. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

J. W. (1) o to, że:

XXIII. w czasie od 7 do 8 września 2001 roku w miejscowości M. województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu, zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki S. nr rej (...) wartości 266 000 PLN czym działał na szkodę T. C. i (...) Sp z o.o. z siedzibą w W. oraz (...) SA (...) tj. o przestępstwo art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXIV. w dniu 4 listopada 2001 roku w Ł., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu, zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki T. nr rej (...) wraz z ładunkiem węgla kamiennego, łącznej wartości 65 000 PLN czym działał na szkodę P. J. tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXV. w dniu 12 stycznia 2002 roku w T. województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu, zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki W. nr rej (...) wartości 80 000 PLN czym działał na szkodę M. P. oraz (...) S.A. tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXVI. w czasie po 21 października 2001 roku w Ł. i G. województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I i wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu pomógł do ukrycia ciągnika siodłowego marki M. (...) nr rej (...) wartości 50 000 PLN , którego kradzież w celu wyłudzenia odszkodowania zgłosił J. K. (1) tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXVII. w okresie od 20 do 21 października 2001 roku w Ł. województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki K. nr rej (...) wartości 56 000 tj. czym działał na szkodę M. L. t.j. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXVIII. w okresie od 20 do 21 sierpnia 2001 roku w G. województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I pomógł A. Ł. (1) i innym osobom odpowiadającym w odrębnym postępowaniu do kradzieży naczepy marki K. nr rej (...) wartości 50 000 PLN na szkodę Z. K. w ten sposób , że udostępnił ciągnik siodłowy tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 k.k. w zw.. z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXIX. w nocy 8 na 9 września 2001 roku w G. województwa (...) pomógł do ukrycia naczepy ciężarowej marki W. nr rej K -12132 wartości 60 000 PLN skradzionego na szkodę W. M. o (...) Sp. z o.o. Oddział w K. oraz (...) SA O / Ł. tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXX. w okresie 29 września – 1 października 2001 roku w R. województwa (...) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu, dokonał zaboru naczepy wywrotki marki B. wartości 121 440 zł, czym działał na szkodę K. M. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXXI. w dniu 10 lipca 2003 roku w W. województwa (...) posłużył się sfałszowaną przez nieustaloną osobę umową kupna – sprzedaży z dnia 21.06.2003 r. dotyczącą sprzedaży ciągnika siodłowego R. o numerze rej (...) przez L. S. dla J. W. (1), zgłaszając do odprawy celnej ciągnik siodłowy o numerze rej (...), użył jej jako autentycznej tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

XXXII. w dniu 22 grudnia 2003 roku w W. województwa (...) posłużył się sfałszowaną umową kupna sprzedaży dotyczącą naczepy (...) w której nieustalona osoba zmieniła zapis o treści (...) na zapis (...), zgłaszając do odprawy celnej naczepę (...) o numerze nadwozia (...) użył jej jako autentycznej tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

XXXIII. w dniu 6 lutego 2004 roku w W. województwa (...) zgłaszając do odprawy celnej ciągnik siodłowy R. nr rej (...), użył jako autentycznej sfałszowanej przez nieustalona osobę umowy kupna – sprzedaży dotyczącej ciągnika siodłowego R., nr rej (...) w ten sposób , że zmieniono zapis dotyczący nazw.y towaru z zapisu „ Ciągnik siodłowy R. (...) numer rejestracyjny (...) numer podwozia (...) numer silnika (...) karta pojazdu KP (...) dowód rejestracyjny (...) (...) i cenę towaru z ceny netto 9000, do zapłaty (...) na zapis „ Ciągnik siodłowy R. (...), rok produkcji 1990, numer podwozia (...) numer silnika (...), numer rejestracyjny (...) Do faktury dołączono: dowód rejestracyjny (...), karta pojazdu (...) – (...) i cenę towaru na cenę netto 8000, do zapłaty 9760 tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

XXXIV. w dniu 20 listopada 2004 roku w W. województwa (...) użył jako autentycznej sfałszowanej przez nieustaloną osobę umowy z dn.02.11.2004 dotyczącej sprzedaży przez A. K. (3) dla J. W. (1) naczepy M. nr rej (...), podczas zgłoszenia do odprawy celnej tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

G. B. (1) o to, że :

XXXV. w czasie od 15 do 16 września 2001 roku w P. województwa (...), działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I pomógł do ukrycia naczepy marki S. nr rej (...) wraz z ładunkiem mebli B. R. W. łącznej wartości 91589,04 zł skradzionych między 15, a 16 września 2001 roku w W. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVI. w nocy z 8 na 9 września 2001 roku w L., działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu, zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki W. nr rej (...) wartości 60 000 PLN, czym działał na szkodę W. M. o (...). zo.o. Oddział K. oraz (...) SA tj. o przestępstwo art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVII. w dniu 14 marca 2003 roku w W. województwa (...) zgłaszając do odprawy celnej naczepę marki T. (...) numer (...), użył jako autentycznej przerobionej przez nieustaloną w chwili obecnej osobę umowy dotyczącej sprzedaży w dniu 04.03.2003 w/w naczepy przez J. B. dla (...) tj. o przestępstwo art. 270 § 1 k.k.

XXXVIII. w dniu 12 sierpnia 2004 roku w nieustalonym miejscu użył jako autentycznej faktury VAT nr (...) z dnia 16.01.2004 dotyczącej sprzedaży przez Usługi (...) dla (...) G. B. (1) naczepy (...) nr rej. (...), przy sprzedaży tej naczepy dla firmy (...) tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

XXXIX. w okresie od 1 lutego 2003 roku do 12 sierpnia 2004 roku przyjął pochodzącą z przestępstwa przywłaszczenia na szkodę G. D. naczepę (...) nr rej (...), którą następnie w dniu 12 sierpnia 2004 roku sprzedał dla firmy (...) tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k.

XL. w dniu 6 lutego 2003 roku w W. województwa (...) zgłaszając do odprawy maszyny rolnicze użył jako autentycznej podrobionej umowy użyczenia z dnia 15.01.2003 r. dotyczącej oddania w bezpłatne użyczenie ciągnika siodłowego R. o numerze rej. (...) przez L. S. dla J. W. (1) tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 k.k.

G. B. (1) o to, że:

XLI. w nocy 30 na 31 maja 2001 roku w miejscowości K., działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt I, działając wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu dokonał zaboru naczepy L. nr rej (...) wartości 55000 PLN czym działał na szkodę A. G., (...)/K. oraz (...) SA tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw.. z art. 65 § 1 k.k.

Z. U. o to, że:

LIII. w okresie od 15 czerwca 2001 roku do 17 czerwca 2001 roku w W., województwa (...), działając wspólnie i w porozumieniu, z A. Ł. (2) pomógł Z. W. do wyłudzenia na szkodę (...) SA odszkodowania w kwocie 72 300 zł z tytułu kradzieży ciągnika siodłowego marki S. nr rej (...) i naczepy A. nr rej (...) w ten sposób, iż upozorował kradzież w/w pojazdów, a faktycznie zaprowadził je do warsztatu P. K. w M. tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.,

Z. U. i J. W. (1) o to, że:

LIV. w nocy z 15 na 16 września 2001 roku w W. gm. Opatów, działając wspólnie i w porozumieniu, przy czym J. W. (1) w warunkach grupy przestępczej opisanej w punkcie I także z innymi osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu dokonali zaboru naczepy ciężarowej marki S. nr rej (...) z ładunkiem mebli B. R. W. łącznej wartości 91589,04 zł czym działali na szkodę L. M. tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. , w stosunku do J. W. (1) także w zw. z art. 65 § 1 k.k.

M. G. o to, że:

LV. jesienią 2001 roku w nieustalonym miejscu nabył od M. K. (1), P. M. i M. K. (2) za kwotę 20000,00 zł ciągnik siodłowy marki M. pochodzący z kradzieży dokonanej w Ł. na szkodę nieustalonego podmiotu, a następnie w dniu 17 maja 2002 roku wykorzystując dokumenty rozbitego ciągnika siodłowego m-ki M. o numerze VIN (...) dokonał jego rejestracji w Starostwie Powiatowym w Ł. na nr rej (...) , po czym w dniu 30 listopada 2002 roku w Z. zbył go za kwotę 9760,00 zł firmie (...) tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

LVI. w czasie po 8 września 2001 roku w nieustalonym miejscu nabył naczepę samochodową marki (...) nr rej (...) nr VIN (...) wartości 47 300,00 zł skradzioną w dniu 8 września 2001 roku na szkodę W. M., (...) z o.o. Oddział (...) SA t.j. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

J. S. o to, że :

LXIII. w okresie od 16 czerwca 2000 roku do nieustalonego czasu i w nieustalonym miejscu nabył od M. K. (2) 25 000 litrów spirytusu wartości co najmniej 72 000 zł, wiedząc, że pochodzi od z kradzieży na szkodę przedsiębiorstwa (...) SA w L. tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

LXIV. w okresie od września 2000 roku w nieustalonym miejscu nabył partię obuwia wartości co najmniej 8000 zł, stanowiącą część ładunku o łącznej wartości 439 255 złotych, przywłaszczonego na szkodę (...) sp. z o.o. w K. wraz z samochodem marki M., nr rej (...) wartości 110 000 zł na szkodę C. I. sp z o.o. w P. i przyczepą uniwersalną nr rej. (...) wartości 25 000 zł na szkodę (...) sp z o.o. tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

W. B. o to, że:

LXX. w okresie od 16 czerwca 2000 roku do nieustalonego czasu w miejscowości L., woj. (...), pomógł w ukryciu 25000 litrów spirytusu wartości co najmniej 72 000 zł w ten sposób, że przyjął go na teren swojej posesji pochodzący z czynu przestępczego na szkodę Przedsiębiorstwa (...) SA w L. t.j. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

LXXI . w dniu 19 września 1999 roku w L., woj. (...), przyjął pochodzący z kradzieży samochód osobowy F. (...) nr VIN (...), wartości 21 700 złotych na szkodę J. G. (2) i Górnośląskiego Banku (...) t.j. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

T. W. (1) o to, że:

LXXIV. w czasie od 21 grudnia 2004 roku do 10 października 2006 roku w nieustalonym miejscu, działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w punkcie I w samochodzie V. nr rej. (...) posiadał zamontowane elementy co najmniej w postaci: kierownicy , poduszki powietrznej kierowcy, poduszki powietrznej pasażera, poduszek bocznych foteli przednich, tapicerki i elementów plastikowego wnętrza, tylnych lewych drzw.i, chłodnicy, zderzaka przedniego, lewarka biegów, tunelu środkowego pochodzącego z samochodu marki V. (...) nr rej. (...) wartości 186 676,00 zł, którego kradzież w dniu 21 grudnia 2004 roku w Ł. zgłosił M. B. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXV. w czasie od 13 czerwca 2003 roku do 10 października 2006 roku w nieustalonym miejscu, działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt 1 przyjął od nieustalonej osoby samochód osobowy marki A. (...) o nr VIN (...) wartości nie mniejszej niż 120 000, 00 zł wiedząc, iż pochodzi on z kradzieży dokonanej w dniu 13 czerwca 2003 roku w M./Niemcy na szkodę T. A. tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LXXVI. w czasie od 2 czerwca 2005 roku do 10 października 2006 roku w nieustalonym miejscu, działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej opisanej w pkt.I, przyjął od nieustalonej osoby co najmniej chłodnicę, zderzak przedni, lewarek skrzyni biegów, wyposażenie deski rozdzielczej, przednie błotniki, silnik i skrzynię biegów pochodzące ze skradzionego w dniu 2 czerwca 2005 roku w A. samochodu marki V. (...) nr rej (...) wartości 35 069,07 zł na szkodę (...) SA , a następnie zamontował je w pojeździe marki V. (...) nr rej (...) stanowiącym własność T. W. (2) tj. o przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Łodzi, wyrokiem z dnia 06 grudnia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt IV K 3/10:

1. oskarżonych: S. W. i T. W. (1) uniewinnił od dokonania czynów opisanych w punktach I, II, III, IV i VII, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

2. oskarżonego R. I. w ramach czynu zarzuconego w punkcie VIII uznał za winnego tego, że: w nocy z 23 na 24 września 2000 roku w Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej działając wspólnie i w porozumieniu także z innymi osobami udzielili osobom wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne i osobie wobec której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone pomocy w ukryciu ładunku obuwia o wartości 439.255 złotych stanowiącego własność (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., wiedząc, iż pochodzi on z czynu zabronionego czym wypełnił znamiona art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

3. oskarżonego A. K. (1) uniewinnił od dokonania czynów opisanych w punktach I, VII, VIII, IX i X, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

4. oskarżonego R. I. uniewinnił od czynów opisanych w punktach I, VI, VII i XI, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

5. przyjmując w zakresie czynu z punktu I, iż oskarżeni J. W. (1) i G. B. (1) wspólnie z osobami, odnośnie których materiał dowodowy wyłączony został do odrębnego postępowania brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej w okresie od początku 2000 roku do 16 grudnia 2002 roku co wypełnia znamiona art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k., na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie w tym zakresie umorzył, koszty procesu przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

6. oskarżonych: J. W. (1) i G. B. (1) w ramach czynów zarzuconych w punktach XII i XV i XVII uznał za winnych tego, że :

a. po 2 listopada 2000 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjęli ciągnik siodłowy marki R. (...) numer rejestracyjny (...) o wartości nie mniejszej niż 41 600 złotych, mając świadomość, iż pochodzi on z czynu zabronionego czym wypełnili znamiona art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

b. w okresie po 6 czerwca 2001 roku w G. wspólnie i w porozumieniu w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjęli naczepę ciężarową marki Ś. (...) numer rejestracyjny (...) o wartości nie mniejszej niż 25 000 złotych, wiedząc, iż pochodzi ona z czynu zabronionego popełnionego na szkodę E. T. czym wypełnili znamiona art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

c. w okresie między 2001, a 2002 rokiem w okolicach R. wspólnie i w porozumieniu, w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjęli naczepę ciężarową S. numer rejestracyjny (...) o wartości 36 000 złotych, wiedząc, iż pochodzi ona z czynu zabronionego popełnionego na szkodę K. R. czym wypełnili znamiona art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

i przyjmując, iż powyższe czyny stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył im po 10 miesięcy pozbawienia wolności i po 30 stawek dziennych grzywny, po 150 złotych każda,

7. oskarżonych: J. W. (1) i G. B. (1) w ramach czynu zarzuconego w punkcie XIV uznał za winnych tego, że: między 7, a 13 czerwca 2001 roku w G. wspólnie i w porozumieniu w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielili pomocy A. Ł. (1) oraz innym osobom co do których materiały wyłączone zostały do odrębnego postępowania w dokonaniu zaboru w celu przywłaszczenia w miejscowości G. naczepy wywrotki marki K. numer rejestracyjny (...) o wartości 40 000 złotych stanowiącej własność J. Ś. (2) czym wypełnili znamiona art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art.18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył im kary: po 6 miesięcy pozbawienia wolności i po 20 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

8. oskarżonych: J. W. (1) i G. B. (1) uniewinnił od dokonania czynu z punktu XIII, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

9. oskarżonego J. W. (1) w ramach czynów zarzuconych w punktach: XVI, LIV, XXX, XXVII, XXIV, XXV uznał za winnego tego, że:

a. w dniu 16 lutego 2001 roku w miejscowości S., działając wspólnie i w porozumieniu z G. B. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zorganizowanej grupie przestępczej oraz z osobami wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). (...) z ładunkiem nawozów sztucznych o łącznej wartości 48 000 złotych na szkodę M. K. (3) czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

b. w nocy z 15 na 16 września 2001 roku w W., działając wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. (1), Z. U. w zorganizowanej grupie przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz z innymi osobami co do których materiały wyłączone zostały do odrębnego postępowania zabrał w celu przywłaszczenia naczepę marki S. o numerze rejestracyjnym (...) z ładunkiem mebli B. R. W. o łącznej wartości nie mniejszej niż 83797,15 złotych na szkodę L. M. czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

c. w okresie od 29 września 2001 roku do 1 października 2001 roku w R., działając w zorganizowanej grupie przestępczej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z osobami odpowiadającymi w odrębnym postępowaniu zabrał w celu przywłaszczenia naczepę wywrotkę marki B. numer rejestracyjny (...) o wartości 122 440 złotych stanowiącą własność K. M. czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

d. w okresie od 20 do 21 października 2001 roku w Ł. działając wspólnie i w porozumieniu z osobami wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki K. o numerze rejestracyjnym (...) wartości 56 000 złotych na szkodę M. L. czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

e. w dniu 4 listopada 2001 roku w Ł., działają wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki T. o numerze rejestracyjnym (...) wraz z ładunkiem węgla kamiennego o łącznej wartości 65 000 złotych na szkodę I. J. czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

f. w dniu 12 stycznia 2002 roku w T. działając wspólnie i w porozumieniu z osobami wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne w zorganizowanej grupie przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki W. o numerze rejestracyjnym (...) wartości nie mniejszej niż 50 000 złotych na szkodę PPUH (...) czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

i przyjmując, iż powyższe czyny stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

10. oskarżonego J. W. (1) uznał za winnego czynu zarzuconego w punkcie XXIII czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

11. oskarżonego J. W. (1) uniewinnił od dokonania czynu opisanego w punkcie XXVIII, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

12. oskarżonego J. W. (1) w ramach czynów zarzuconych w punktach XVIII, XIX, XXI i XXVI uznał za winnego tego, że:

a. w okresie po 15 czerwca 2001 roku w G., wspólnie i w porozumieniu z G. B. (1), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zorganizowanej grupie przestępczej, udzielił pomocy ustalonej osobie we wprowadzeniu w błąd przedstawiciela (...) S.A. co do faktu kradzieży ciągnika siodłowego marki S. o numerze rejestracyjnym (...) i naczepy A. numer rejestracyjny (...) i doprowadzenia ubezpieczyciela tych pojazdów do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wypłatę odszkodowania w łącznej kwocie 72 300 złotych w ten sposób, iż po upozorowaniu kradzieży w/w pojazdów, następnie przechowywał je na terenie swojej firmy czym wypełnił znamiona art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

b. w dniu 23 stycznia 2001 roku w G. i L. wspólnie i w porozumieniu z G. B. (1), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zorganizowanej grupie przestępczej udzielił pomocy osobie odpowiadającej w odrębnym postępowaniu w doprowadzeniu (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 78 400 złotych w dniu 29 czerwca 2001 roku poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ubezpieczyciela co do faktu zaistnienia kradzieży ciągnika siodłowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ten sposób, iż upozorował kradzież przedmiotowego pojazdu czym wypełnił znamiona art. 18 § 3 w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

c. w dniu 22 października 2001 roku wspólnie i w porozumieniu , działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił pomocy J. K. (1) we wprowadzeniu w błąd przedstawiciela (...) SA z siedzibą w Ł. co do faktu zaistnienia kradzieży ciągnika siodłowego marki M. numer rejestracyjny (...) i doprowadzenia ubezpieczyciela do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 1223,00 zł tytułem likwidacji szkody w ten sposób, iż upozorował kradzież przedmiotowego pojazdu czym wypełnił znamiona art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

i przyjmując, iż powyższe czyny stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art.91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 30 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

13. oskarżonego G. B. (1) w ramach czynów zarzuconych w punktach XVIII , XIX, XXI uznał za winnego tego, że :

a. w okresie od 15 czerwca 2001 roku w G., wspólnie i w porozumieniu z J. W. (1), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zorganizowanej grupie przestępczej, udzielił pomocy ustalonej osobie we wprowadzeniu w błąd przedstawiciela Państwowego Zakładu (...) S.A. co do faktu kradzieży ciągnika siodłowego marki S. o numerze rejestracyjnym (...) i naczepy A. numer rejestracyjny (...) i doprowadzenia ubezpieczyciela tych pojazdów do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wypłatę odszkodowania w łącznej kwocie 72 300 złotych w ten sposób, iż po upozorowaniu kradzieży w/w pojazdów, następnie przechowywał je na terenie swojej firmy czym wypełnił znamiona art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

b. w dniu 23 stycznia 2001 roku w G. i L. wspólnie i w porozumieniu z J. W. (1), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zorganizowanej grupie przestępczej udzielił pomocy osobie odpowiadającej w odrębnym postępowaniu, w doprowadzeniu (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 78 400 złotych w dniu 29 czerwca 2001 roku poprzez wprowadzenie w błąd przedstawiciela ubezpieczyciela co do faktu zaistnienia kradzieży ciągnika siodłowego marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) w ten sposób, iż upozorował kradzież przedmiotowego pojazdu czym wypełnił znamiona art. 18 § 3 w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

i przyjmując, iż powyższe czyny stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

14. oskarżonych J. W. (1) i G. B. (1) w ramach czynu zarzuconego im w punkcie XX uznał za winnych tego, że: w dniu 19 sierpnia 2001 roku w W. doprowadzili (...) Spółka Akcyjna Oddział w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 37 700 złotych, która wypłacona została tytułem likwidacji szkody kradzieżowej po uprzednim wprowadzeniu w błąd przedstawiciela ubezpieczyciela co do faktu kradzieży w dniu 22 stycznia 2001 roku, w W. ciągnika siodłowego marki S. numer rejestracyjny (...), którą to upozorowali wspólnie i w porozumieniu z B. T. oraz inną ustaloną osobą, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w zorganizowanej grupie przestępczej czym wypełnili znamiona art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył im po 8 miesięcy pozbawienia wolności i po 30 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

15. oskarżonego J. W. (1) uznał za winnego czynów opisanych w punktach XXI, XXXII, XXXIV, z których każdy wypełnia znamiona art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. za każdy z nich wymierzył mu karę po 10 stawek dziennych grzywny, po 150 złotych każda,

16. oskarżonego J. W. (1) uniewinnił od dokonania czynu z punktu XXXIII i XXIX, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

17. oskarżonego G. B. (1) uznał za winnego czynu opisanego w punkcie XXXVIII czym wypełnił znamiona art. 270 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. wymierzył mu karę 10 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

18. oskarżonego G. B. (1) uniewinnił od dokonania czynów opisanych w punktach XXXVII, XXXIX i XL, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

19. oskarżonych J. W. (1) i G. B. (1) uniewinnił od dokonania czynu z punktu XXII, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

20. oskarżonego G. B. (1) w ramach czynów zarzuconych mu w punktach XVI, XLI, XXXVI uznał za winnego tego, że :

a.  w dniu 16 lutego 2001 roku w miejscowości S., działając wspólnie i w porozumieniu z J. W. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w zorganizowanej grupie przestępczej oraz z osobami wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...). (...) z ładunkiem nawozów sztucznych o łącznej wartości 48 000 złotych na szkodę M. K. (3) czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

b.  w nocy z 30 na 31 maja 2001 roku w K., wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w zorganizowanej grupie przestępczej oraz osobami wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie karne zabrał w celu przywłaszczenia naczepę L. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości co najmniej 45 000 złotych na szkodę A. G., (...) Oddział w (...) S.A. czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

c.  w nocy z 8 na 9 września 2001 roku w L. wspólnie i w porozumieniu z osobami wobec których prowadzone jest odrębne postępowanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w zorganizowanej grupie przestępczej zabrał w celu przywłaszczenia naczepę ciężarową marki W. o numerze rejestracyjnym (...) o wartości nie mniejszej niż 74 300 złotych na szkodę W. M., (...) sp. z o.o. Oddział w (...) SA czym wypełnił znamiona art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

i przyjmując, iż powyższe czyny stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

21. oskarżonego G. B. (1) uznał za winnego czynu z punktu XXXV, przyjmując okres popełnienia przestępstwa od 15 września 2001 roku do połowy października 2001 roku i z tym uzupełnieniem, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz przyjmując, iż wartość mienia wynosiła co najmniej 83797,15 zł czym wypełnił znamiona art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

22. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k., art. 91 § 2 k.k. orzekł kary łączne:

a. wobec oskarżonego G. B. (1) 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

b. wobec oskarżonego J. W. (1) karę 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności i 120 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda,

28. oskarżonego J. S. uznał za winnego czynów zarzuconych mu w punktach LXIII i LXIV, z tym uzupełnieniem w odniesieniu do każdego z przypisanych czynów, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i z tą zmianą w zakresie czynu z punktu LXIII, iż nabył on od osoby co do której materiały wyłączone zostały do odrębnego postępowania nie mniej niż 18 000 litrów spirytusu o wartości nie mniejszej niż 52 200 złotych i przyjmując, iż czyny te, z których każdy wypełnia znamiona art. 291 § 1 k.k. stanowią ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91 § 1 k.k., na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i 30 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda,

29. na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego J. S. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na 4 lata,

40. oskarżonego M. G. uznał za winnego czynu z punktu LV z tym uzupełnieniem, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czym wypełnił znamiona art. 291 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i 25 stawek dziennych grzywny po 100 złotych każda,

41. oskarżonego M. G. uniewinnił od dokonania czynu z punktu LVI, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

42. oskarżonego Z. U. uznał za winnego czynów zarzuconych mu w punktach LIII i LIV, z tymi uzupełnieniami w zakresie przypisanych mu czynów, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nadto z tym uzupełnieniem w zakresie czynu z punktu LIII, iż działał wspólnie i w porozumieniu z A. Ł. (1), J. W. (1) i G. B. (1) i z tym uzupełnieniem w zakresie czynu z punktu LIV, iż dopuścił się go wspólnie i w porozumieniu z J. W. (1) i A. Ł. (1), a nadto z tą zmianą w zakresie czynu z punktu LIV, iż wartość zabranego mienia wynosi nie mniej niż 83 797,15 złotych czym wypełnił znamiona :

- czynem z punktu LIII art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. ,

- czynem z punktu LIV znamiona art. 278 § 1 k.k. i za to wymierzył mu kary:

- za czyn z punktu LIII na podstawie art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i w zw. z art. 33 § 2 k.k. – 8 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 70 złotych każda

- za czyn z punktu LIV na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. – 8 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 70 złotych każda,

44. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Z. U. karę łączną 1 roku pozbawienia wolności i karę łączną 30 stawek dziennych grzywny po 70 złotych każda,

45. na podstawie art. 69 § 1 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Z. U. łącznej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na 2 lata,

50. oskarżonego W. B. uznał za winnego czynu z punktu LXX z tą zmianą, iż w miejscowości L. pomógł w ukryciu co najmniej 18 000 litrów spirytusu o wartości nie mniejszej niż 52 200 złotych i z tym uzupełnieniem, iż działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej czym wypełnił znamiona art. 291 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek dziennych grzywny po 40 złotych każda,

51. przyjmując w ramach czynu zarzuconego oskarżonemu W. B. w punkcie LXXI, iż nabył on samochód osobowy F. (...) numer VIN (...) o wartości 21 700 złotych, choć na podstawie towarzyszących okoliczności powinien był i mógł przypuszczać, iż został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego popełnionego na szkodę J. G. (2) i Górnośląskiego Banku (...) co wypełnia znamiona art. 292 § 1 k.k., na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. postępowanie w tym zakresie umorzył, koszty procesu przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

52. oskarżonych: S. W., T. W. (1), A. K. (1) i R. I. w ramach czynu zarzuconego w punkcie V uznał za winnych tego, że: w nocy z 15 na 16 lipca 2000 roku w miejscowości W., wspólnie i w porozumieniu z osobami odnośnie których materiał dowodowy wyłączony został do odrębnego postępowania zabrali w celu przywłaszczenia co najmniej 18 000 litrów spirytusu o wartości nie mniejszej niż 52 200 złotych pochodzącego z czynu zabronionego popełnionego na szkodę Przedsiębiorstwa (...) w L., przy czym oskarżeni S. W., T. W. (1) i A. K. (1) dokonali tego czynu po użyciu przemocy polegającej na uderzeniu w głowę J. W. (2) czym wypełnili: S. W., T. W. (1) i A. K. (1) znamiona art. 280 § 1 k.k., a R. I. znamiona art. 278 § 1 k.k. i za to wymierzył im kary:

- na podstawie art. 280 § 1 k.k. oskarżonym: S. W., T. W. (1) i A. K. (1) – po 2 lata pozbawienia wolności, a na podstawie art. 278 § 1 k.k. oskarżonemu R. I. – 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

53. oskarżonych S. W., T. W. (1) i A. K. (1) w ramach czynu zarzuconego w punkcie VI uznał za winnych tego, że: w dniu 16 lipca 2000 roku w miejscowości L., działając wspólnie i w porozumieniu z osobami wobec których wyłączono materiał dowodowy do odrębnego postępowania, użyli przemocy wobec J. F., J. G. (1) i J. D. (2) w ten sposób, iż bili ich i kopali także przy pomocy przedmiotów przypominających kije bejsbolowe i kij golfowy, a oskarżony T. W. (1) oddał do J. D. (3) strzał, posługując się przedmiotem przypominającym broń palną pneumatyczną w celu utrzymania się w posiadaniu co najmniej 18 000 litrów spirytusu o wartości 52 200 zabranego w celu przywłaszczenia, w nocy z 15 na 16 lipca 2000 roku w miejscowości W. i bezpośrednio po dokonanym zaborze, a następnie zabrali w celu przywłaszczenia złoty łańcuszek, portfel z pieniędzmi w kwocie 500 złotych o łącznej wartości 1020 złotych na szkodę J. F. oraz dokumenty w postaci paszportu i dowodu osobistego wystawione na nazwisko J. F., trzy złote łańcuszki, telefon komórkowy N. oraz pieniądze w kwocie 5000 złotych, łącznej wartości 9000 złotych na szkodę J. G. (3), oraz portfel z pieniędzmi łącznej wartości 2010 złotych na szkodę J. D. (2) oraz wystawiony na jego nazwisko dowód osobisty czym wypełnili znamiona art. 280 § 1 k.k. i art. 281 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył: S. W., A. K. (1) i T. W. (1) po 3 lata pozbawienia wolności,

54. na podstawie art.85 k.k., art. 86 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonych :

- S. W., T. W. (1) i A. K. (1) kary łączne – po 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności

- wobec oskarżonego R. I. karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności,

55. oskarżonego T. W. (1) uniewinnił od dokonania czynów z punktów LXXIV, LXXV, LXXVI, koszty procesu w tym zakresie przejmując na rachunek Skarbu Państwa,

56. na podstawie art. 63 § 1 k.k. za poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył okresy tymczasowego aresztowania:

a. oskarżonemu A. K. (1) od 28 października 2009 roku do 8 lipca 2011 roku,

b. oskarżonemu S. W. od 24 października 2009 roku do 7 lipca 2011 roku,

c. oskarżonemu T. W. (1) od 7 kwietnia 2008 roku do 19 marca 2009 roku,

d. oskarżonemu R. I. od 22 października 2009 roku do 8 lipca 2011 roku,

e. oskarżonemu J. W. (1) od 18 lutego 2007 roku do 30 kwietnia 2008 roku,

f. oskarżonemu G. B. (1) od 18 lutego 2007 roku do 18 sierpnia 2007 roku,

57. na podstawie art.46 § 1 k.k. orzekł:

b. w związku ze skazaniem za czyny z punktu XXXV, LIV zobowiązał oskarżonych: G. B. (1), Z. U. i J. W. (1) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) Zakładu (...) kwoty 22 213,11zł,

c. w związku ze skazaniem za zachowania opisane w punktach XVIII, XIX, LIII zobowiązał oskarżonych: G. B. (1), Z. U. i J. W. (1) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna łącznej kwoty 72 300 zł,

d. w związku ze skazaniem za czyny z punktu XX i LXXII zobowiązał oskarżonych: G. B. (1) i J. W. (1) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna kwoty 37 700 zł,

e. w związku ze skazaniem za zachowania opisane punktach XXI, LXVI zobowiązał oskarżonych: G. B. (1) i J. W. (1) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna kwoty 78 400 zł,

f. w związku ze skazaniem za czyn z punktu XXIII zobowiązał oskarżonego J. W. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna kwoty 266 000zł,

g. w związku ze skazaniem za czyn z punktu XXV zobowiązał oskarżonego J. W. (1) do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna kwoty 50 000zł,

h. w związku ze skazaniem za czyny z punktu XXVI i XLIX zobowiązał oskarżonego G. B. (1) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) Spółka Akcyjna kwoty 47 300 zł,

i. w związku ze skazaniem za czyn z punktu XLI zobowiązał oskarżonego G. B. (1) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz (...) SA kwoty 45 081,97 zł,

k. w związku ze skazaniem za czyny z punktu XXX i XLVII i LVII zobowiązał oskarżonego J. W. (1) do solidarnego naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez zapłatę na rzecz K. M. kwoty 124 440zł,

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli: prokurator, obrońca oskarżonego Z. U., obrońca oskarżonego A. K. (1), obrońca oskarżonych S. W. i T. W. (1), obrońca oskarżonego S. W., obrońca oskarżonego R. I., obrońca oskarżonego J. W. (1), obrońca oskarżonego G. B. (1), obrońca oskarżonego M. G., obrońca oskarżonego J. S. oraz obrońca oskarżonego W. B. .

Prokurator na zasadzie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonych: A. K. (1), S. W., T. W. (1), J. W. (1) i G. B. (1), na ich niekorzyść, w zakresie orzeczenia o karze.

Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi powyższemu prokurator zarzucił rażącą łagodność kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym A. K. (1), S. W., T. W. (1), J. W. (1) i G. B. (1), w wyniku niedostatecznego uwzględnienia bardzo wysokiego stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im czynów a także licznych okoliczności obciążających tych oskarżonych, przy praktycznie braku jakichkolwiek okoliczności łagodzących i nieuzasadnionego zastosowania zasady łączenia kar zbliżonej do pełnej absorpcji.

Na zasadzie art. 427 § l k.p.k. i art. 437 § l i 2 k.p.k. prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

-

wymierzenie kar: A. K. (1), S. W. i T. W. (1), za czyny opisane w punktach V i VI aktu oskarżenia na kary jednostkowe po cztery lata pozbawienia wolności za każdy z nich i orzeczenie kar łącznych po 5 lat pozbawienia wolności,

-

zmianę zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego J. W. (1) przez podwyższenie wymierzonych mu kar cząstkowych pozbawienia wolności za czyny i ciągi czynów: z punktu 6 wyroku do 2 lat pozbawienia wolności, 7 - do 10 miesięcy, 9 - do 2 lat i 6 miesięcy, 10 - do 1 roku i 6 miesięcy, 12 - do 2 lat i 3 i 14 - do jednego roku a kary łącznej - do 6 lat pozbawienia wolności.

- zmianę zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego G. B. (1) przez podwyższenie kar cząstkowych za czyny i ciągi przestępstw: z punktu 6 wyroku - do 2 lat pozbawienia wolności, z punktu 7 - do 10 miesięcy pozbawienia wolności, z punktu 13 - do 2 lat i 3 miesięcy, 14 - do 1 roku, 20 - do 2 lat i 21 - do 1 roku pozbawienia wolności i kary łącznej - do 5 lat pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego Z. U. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w stosunku do oskarżonego Z. U. w całości.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. obrońca oskarżonego powyższemu wyrokowi zarzucił w zakresie obu zarzucanych oskarżonemu czynów, to jest czynów opisanych w pkt LIII oraz w punkcie LIV:

-

obrazę przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na treść zapadłego wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i ]art. 410 k.p.k. polegającą na oparciu ustaleń faktycznych wyroku wobec oskarżonego Z. U. wyłącznie na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego, w szczególności na wzajemnie sprzecznych i niekompletnych wyjaśnieniach A. Ł. (1), a także polegającą na braku ustaleń sądu pierwszej instancji w zakresie strony podmiotowej czynu.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego Z. U. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o jego uchylenie i przekazane sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego A. K. (1) , na zasadzie art. 425 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w stosunku do oskarżonego A. K. (1) w zakresie skazania go za czyny opisane w pkt 52 i 53 sentencji - w całości.

Na zasadzie art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. skarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1. mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania, a mianowicie:

a.  art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegającą na tym, że Sąd I instancji nie odniósł się do wszystkich istotnych w sprawie, a ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności, w szczególności:

- pominięciu dowodów świadczących o tym, że przypisane oskarżonemu czyny przestępne nastąpiły w innym czasie niż przyjętym w zaskarżonym wyroku, mianowicie na początku m-ca lipca 2000r - a konkretnie w weekend z 1/2 lipca 2000r.

- całkowicie dowolnie zdyskredytował wiarygodność i moc dowodową wyjaśnień oskarżonego A. K. (1), znajdujących swoje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym sprawy, w tym zwłaszcza w dokumentach z pobytu w Turcji w zeznaniach - dającego mu alibi - świadka J. K. (2) w zakresie w jakim wskazywał, że w czasie przypisanej mu akcji przestępczej w dniach 15-16 lipca 2000 r. przebywał nad morzem w okolicach W., a co za tym idzie nie mógł współdziałać w przestępstwach popełnionych w odległych o kilkaset km oddalonych od miejscowości W. i L. zarówno w okresie czasu przyjętym przez Sąd jak i w okresie czasu w którym według wszelkiego prawdopodobieństwa zdarzenia te nastąpiły,

- całkowicie dowolnie przypisał przymiot wiarygodności wyjaśnieniom M. K. (2) z postępowania przygotowawczego i oparł na nich rozstrzygnięcie o winie A. K. (1) pomimo, że są one niespójne, nielogiczne, niekonsekwentne, w pewnym stopniu także interesowne, nie poparte innymi dowodami (czy to bezpośrednimi, czy też pośrednimi), złożone w warunkach umożliwiających uknucie intrygi oraz wyłączających kontrolę ze strony oskarżonego, co narusza także zasadę bezpośredniości, kontradyktoryjności i prawo A. K. (1) do rzetelnego procesu,

b.  art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. poprzez przyjęcie ustaleń dowolnych w zakresie uznania winy oskarżonego A. K. (1) nie mających odzwierciedlenia w materiale dowodowym ujawnionym podczas rozprawy głównej, a opartych jedynie na niepotwierdzonych domniemaniach faktycznych i hipotezach Sądu meriti aczkolwiek możliwych, to jednak nie wynikających ze zgromadzonych dowodów, a to wobec ich braku w tym zakresie,

c.  art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu na niekorzyść oskarżonego A. K. (1) nie dających się usunąć, a występujących w sprawie, istotnych wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych.

2. błąd w ustaleniach faktycznych będący następstwem uchybień popełnionych w sferze procedowania przez Sąd Okręgowy i - w konsekwencji - niesłuszne uznanie, że materiał dowodowy zebrany w toku przewodu sądowego jest wystarczający do przypisania oskarżonemu A. K. (1) winy za dwa przestępstwa rozboju pomimo, że w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego nie zaistniały w sprawie wszystkie niezbędne warunki dla udowodnienia jego winy.

3. rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu A. K. (1) bezwzględnej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy i to zarówno w związku z błędną subsumcją jak i wskutek niedostatecznego uwzględnienia zasad wymiaru kary wskazanych w art. 53 k.k. i art. 58 § 1 k.k., w szczególności nadrzędnej dyrektywy, aby dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy.

Podnosząc powyższe zarzuty, w oparciu o przepisy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i § 2 k.p.k., obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego A. K. (1) od dokonania przypisanych mu w pkt 52 i 53 części dyspozytywnej wyroku skazującego przestępstw; alternatywnie - w przypadku nie podzielenia głównego kierunku środka odwoławczego - o zmianę zaskarżonego wyroku przez przyjęcie, że oskarżony A. K. (1):

1. w miejsce przypisanemu mu w pkt 52 czynu z art. 280 § 1 k.k. - dopuścił się przestępstwa kradzieży z art. 278 § 1 k.k. i wymierzenie mu za ten czyn kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

2. w miejsce przepisanego mu w pkt 53 czynu z art. 280 § 1 k.k. i art. 281 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. - dopuścił się przestępstwa kradzieży rozbójniczej z art. 281 § 1 k.k. i wymierzenie mu za ten czyn kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia;

- a w konsekwencji zmianę orzeczenia o karze łącznej z pkt 54 sentencji i wymierzenie jej przy zastosowaniu zasady asperacji zbliżonej do zasady całkowitej absorpcji.

Obrońca oskarżonych S. W. i T. W. (1) , na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w zakresie dotyczącym w/wym. oskarżonych w części, tj. co do pkt 52, 53, 54 i 56 komparycji wyroku w całości.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. skarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a polegającą na:

a) naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 6 k.p.k. i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonych niedających się usunąć wątpliwości co do czasu popełnienia przypisanych czynów, których popełnienie zakreślono na 15-16 lipca 2000 roku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na odrzucenie tezy. że czyny te zostały popełnione w pierwszych dniach lipca 2000 roku. a zatem w czasie kiedy S. W. i T. W. (1) przebywali poza granicami kraju

b) naruszeniu art. 4 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez uznaniu za w pełni wiarygodne i dokonaniu ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa czynów przypisanych S. W. i T. W. (1) w pkt 52 i 53 tenoru wyroku na podstawie wyjaśnień M. K. (2), podczas gdy wyjaśnienia te nie zostały ocenione z ponadprzeciętną skrupulatnością nasuwają szereg wątpliwości co do winy oskarżonych oraz nie zostały potwierdzone żadnym inny spośród zgromadzonych w sprawie dowodów, a w konsekwencji nie mogą stanowić podstawy skazania;

c) naruszeniu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającym na braku wnikliwej i rzetelnej oceny całokształtu materiału dowodowego, skutkującym przyjęciem, iż zeznania świadka M. w pełni korespondują z wyjaśnieniami M. K. (2) i przez to tworzą całkowicie przekonujący obraz zdarzeń, podczas gdy zeznania tegoż świadka musiały korespondować z wyjaśnieniami K., gdyż byt on dla niego jedynym źródłem informacji o wydarzeniach w miejscowościach W. i L., a zatem zeznania te nie mogą przesądzać o prawdziwości wyjaśnień K.;

d) naruszeniu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającym na braku wnikliwej i rzetelnej oceny całokształtu materiału dowodowego, a skutkującym przyjęciem, iż zeznania świadków F., G., D., M. i wyjaśnienia B. w pełni korespondują z wyjaśnieniami K. tworząc bezsporny obraz zdarzeń, podczas gdy cechują się one niekonsekwencją, zmiennością i cle facio uniemożliwiają pozytywne zweryfikowanie relacji M. K. (2);

e) naruszeniu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń stanu faktycznego w zakresie przebiegu zdarzenia opisanego w punkcie 53 wyroku, a zwłaszcza składu osobowego, w oparciu o zeznania świadków F., G. i D.. podczas gdy zeznania te nie zasługują na przyznanie waloru wiarygodności z uwagi na wewnętrzne sprzeczności, wzajemne rozbieżności i niekonsekwencję;

f) naruszeniu art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.lc. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez bezpodstawną odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonych S. W. i T. W. (1) w zakresie znajomości z M. K. (2), źródeł pomówienia oraz niemożności uczestniczenia przez oskarżonych w wydarzeniach objętych przypisanymi czynami, podczas gdy są one konsekwentne, logiczne, spójne, a ponadto znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym;

g) naruszeniu art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, skutkującą przyjęciem, iż w miejscowości W. doszło do zaboru w celu przywłaszczenia 18.000 litrów spirytusu na szkodę Przedsiębiorstwa (...) w L., podczas gdy analiza materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań świadków. F., G., M. i wyjaśnień B., bezsprzecznie prowadzi do wniosku, iż wskutek spuszczania przez w/w spirytusu, jego ilość w czasie zdarzenia musiała być znacznie mniejsza aniżeli 18.000 litrów;

h) naruszeniu art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu skarżonego wyroku, na podstawie jakich dowodów Sąd Okręgowy ustalił wartość spirytusu na kwotę 52.200 złotych, co stanowi dowolną ocenę i cle facto uniemożliwia kontrolę rozstrzygnięcia;

i) naruszeniu art. 5 § 2 k.p.k.. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego T. W. (1) niedających się usunąć wątpliwość! w zakresie postrzelenia pokrzywdzonego D. w miejscowości L. i. a w konsekwencji bezpodstawne przypisanie tego zachowania oskarżonemu, podczas gdy z analizy zeznań świadków wynika, iż nie da się ustalić, kto oddal rzekomy strzał do pokrzywdzonego;

j) naruszeniu art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. polegającym na zaniechaniu uprzedzenia o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym S. W. i T. W. (1) w pkt 52 i 53 wyroku, a w konsekwencji ograniczenie prawa do obrony;

W następstwie wskazanej wyżej obrazy przepisów postępowania, na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonych zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, polegający na:

- przyjęciu, iż w wydarzeniach, jakie rozegrały się w miejscowościach W. i L. brali udział oskarżeni S. W. i T. W. (1), podczas gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza zeznań świadków, nie pozwala na wyprowadzenie takiego wniosku;

- przyjęciu, iż oskarżeni dopuścili się zaboru spirytusu w ilości co najmniej 18.000 litrów o wartości nie mniejszej niż 52.200 złotych, podczas gdy analiza zgromadzonego w .sprawie materiału dowodowego nie pozwala na jednoznaczne ustalenie ilości i wartości spirytusu znajdującego się na posesji w miejscowości W. w momencie zdarzenia objętego pkt 52 komparycji wyroku.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. obrońca oskarżonych wniósł o:

-

uchylenie rozstrzygnięcia w przedmiocie kary łącznej orzeczonej w pkt 54 wyroku,

-

w zakresie czynów przypisanych w pkt 53 i 54 komparycji wyroku - zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych S. W. i T. W. (1),

ewentualnie o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego S. W. , na podstawie art. 425 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. zaskarżył wyżej wymienione orzeczenie w części na korzyść oskarżonego S. W. to jest punkty 52, 53 i 54.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a polegającego na niezasadnym przyjęciu , iż oskarżony rzeczywiście dopuścił się zarzuconych mu czynów opisanych w punktach 52, 53 i 54 zaskarżonego wyroku.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Łodzi do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego R. I. , na zasadzie art. 444 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w części dotyczącej oskarżonego R. I. w zakresie pkt. 2 oraz 52 rozstrzygnięcia - w całości - co do winy.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonego zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść rozstrzygnięcia, a mianowicie:

A/ art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. - poprzez dowolne przypisanie R. I. czynu opisanego w pkt. 2 rozstrzygnięcia, a polegającego na udzieleniu innym osobom w nocy z dnia 23 na 24 września 2000 r. pomocy ukryciu ładunku obuwia o wartości 439.255 zł stanowiącego własność (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., wiedząc, iż pochodzi on z czynu zabronionego

- w sytuacji, gdy zgromadzony w w/w zakresie materiał dowodowy w postaci zmiennych twierdzeń T. F. (1) oraz nie korespondujących ze sobą w w/w zakresie twierdzeń nigdy nie przesłuchanych na rozprawie P. M. i M. K. (2) nie pozwalał na przyjęcie, iż oskarżony R. I. dopuścił się w/w czynu;

B/ art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy polegające na zaniechaniu przesłuchania w charakterze świadka funkcjonariusza policji Z. S. z Wydziału Dochodzeniowo Śledczego KWP w Ł. na okoliczność przebiegu przesłuchania z udziałem T. F. (1) - w tym przede wszystkim na okoliczność zapewnienia świadkowi swobody wypowiedzi oraz zgodności zapisów zawartych w treści protokołu z rzeczywistymi wypowiedziami T. F. (1);

C/ art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. - poprzez dowolne przypisanie R. I. czynu opisanego w pkt. 52 rozstrzygnięcia, a dotyczącego udziału R. I. w kradzieży spirytusu w miejscowości W. na szkodę Przedsiębiorstwa (...) w L. - w sytuacji, gdy ustalenia Sądu w w/w zakresie zostały oparte na wzajemnie sprzecznych twierdzeniach M. K. (2) i P. M., którzy nigdy nie byli przesłuchani w toku postępowania jurysdykcyjnego - przy jednoczesnym pominięciu części zgromadzonego w w/w zakresie materiału dowodowego.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia i mający wpływ na jego treść, a polegający na przyjęciu, że oskarżony R. I. dopuścił się przypisanych mu czynów w kształcie przyjętym w zaskarżonym wyroku - w sytuacji, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz ilość wątpliwości, których usunięcie było niemożliwe nie pozwalały na sformułowanie w/w wniosku.

Z uwagi na powyższe - na podstawie art. 427 § 1 k.p.k., obrońca oskarżonego R. I. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji albo o uniewinnienie oskarżonego R. I. od popełnienia przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem czynów ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. I. od czynu opisanego w pkt. 52 zaskarżonego rozstrzygnięcia, natomiast w zakresie czynu opisanego w pkt. 2 rozstrzygnięcia poprzez przyjęcie, że R. I. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu opisanego w art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 238 k.k. i umorzenie w w/w zakresie postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. wobec przedawnienia karalności czynu.

Obrońca oskarżonego J. W. (1) , na podstawie art. 444 k.p.k. i art. 425 § 2 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok - w odniesieniu do oskarżonego J. W. (1) - w zakresie pkt 6, 7, 9, 10, 12,14,15, 22, 56, 57 sentencji wyroku - w całości na jego korzyść.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. co do przestępstw opisanych w pkt 6a, 6b i 6c sentencji wyroku (czynów zarzucanych w pkt XII, XV i XVII aktu oskarżenia), objętych ciągiem przestępstw przypisanym w pkt 6 sentencji wyroku:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a)  bezzasadne nadanie waloru wiarygodności relacji P. M. i pośrednio M. K. (2), co do udziału oskarżonego J. W. (1) w zarzucanych czynach z art. 291 § 1 k.k., w sytuacji, gdy pozostaje ona w sprzeczności z relacją oskarżonego J. W. (1) oraz w części także G. B. (2), a brak było możliwości weryfikacji treści zeznań świadków w postępowaniu sądowym, wobec nieustalenia miejsc ich pobytu;

b)  nadanie waloru wiarygodności relacji oskarżonego A. Ł. (1), co do pomocnictwa J. W. (1) w kradzieży wywrotki marki K., w sytuacji gdy wyjaśnienia w tym zakresie nie są konsekwentne i kategoryczne, zarówno w zakresie tego kto pomagał w kradzieży, jak i miejsca jej dokonania;

c)  pominięcie w ocenie wyjaśnień oskarżonego J. W. (1) w zakresie, w którym uzasadniał zmianę swoich wyjaśnień w toku postępowania i oparcie się na jego relacji składanej w toku postępowania przygotowawczego, jako relacji wiarygodnej, bez wyjaśnienia, dlaczego Sąd nie uznał prawdziwości twierdzeń oskarżonego przedstawionych w postępowaniu sądowym;

d)  ogólnikową i zbiorczą ocenę wyjaśnień A. Ł. (1) i G. B. (2), jak również zeznań P. M. i M. K. (2) w zakresie zarzucanych czynów z art. 291 § 1 k.k.;

e)  brak jakiegokolwiek odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do materiału dowodowego stanowiącego podstawę przyjęcia wartości pojazdów objętych zarzutami, a w konsekwencji całkowicie dowolne ustalenie wartości pojazdów;

f)  brak jakiegokolwiek wskazania w uzasadnieniu wyroku konkretnych, faktycznych i prawnych podstaw przyjęcia popełniania czynów z art. 291 § 1 k.k., w ramach działania oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej, w warunkach art. 65 k.k.;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w: a) niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. W. (1) popełniając przypisane w ciągu przestępstw czyny z art. 291 § k.k., popełniał każdy z czynów w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym; b) niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów, w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do takowego ustalenia.

II. co do czynu przypisanego w pkt 7 sentencji wyroku, opisanego w pkt XIV aktu oskarżenia:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a)  bezzasadne nadanie waloru wiarygodności relacji P. M., co do udziału oskarżonego J. W. (1) w zarzucanym czynie z art. 278 § 1 k.k., w sytuacji, gdy pozostaje ona w sprzeczności z relacją oskarżonego J. W. (1) oraz oskarżonego A. Ł. (1), a brak było możliwości weryfikacji treści zeznań świadków w postępowaniu sądowym, wobec nieustalenia miejsc ich pobytu;

b)  bezkrytyczne oparcie się na wyjaśnieniach A. Ł. (1) co do roli oskarżonego J. W. (1) w ww. zarzucanym mu czynie, podczas gdy z jego wyjaśnień nie wynika, kto był osobą, która wydała polecenie wzięcia ciągnika w celu zaboru przyczepy,

c)  brak rozstrzygnięcia niedającej się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego J. W. w zakresie niepewności wyrażanej przez A. Ł., co do osoby, która zainicjowała działanie sprawcze;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w:

a) niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. W. (1) popełniając konkretnie przypisany czyn działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

b) niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu, w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do takowego ustalenia.

III. co do przestępstwa opisanego w pkt 9a sentencji wyroku (czynu zarzucanego w pkt XVI aktu oskarżenia), objętego ciągiem przestępstw przypisanym w pkt 9 sentencji wyroku:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez brak jakiegokolwiek wskazania w uzasadnieniu wyroku - co do przypisanego czynu - faktycznych i prawnych podstaw przyjęcia działania oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie w warunkach art. 65 k.k.;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. W. (1) popełniając przypisany czyn działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

IV. co do przestępstw opisanych w pkt 9b, 9c, 9d, 9e, 9f sentencji wyroku (czynów zarzucanych w pkt LIV, XXX, XXVII, XXIV, XXV aktu oskarżenia), objętych cięgiem przestępstw przypisanych w pkt 9 sentencji wyroku:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a) bezzasadne nadanie waloru wiarygodności relacji P. M. i M. K. (2), co do udziału oskarżonego J. W. (1) w zarzucanych czynach z art. 278 § 1 k.k., w sytuacji, gdy pozostaje ona w sprzeczności z relacją oskarżonego J. W. (1) oraz w części także G. B. (1), a brak było możliwości weryfikacji treści zeznań świadków w postępowaniu sądowym, wobec nieustalenia miejsc ich pobytu;

b) nadanie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego A. Ł. (1), co do udziału J. W. (1) w popełnianiu przestępstw z art. 278 § 1 k.k., w sytuacji gdy wyjaśnienia w tym zakresie nie są konsekwentne i kategoryczne;

c) pominięcie w ocenie wyjaśnień oskarżonego J. W. (1) w zakresie, w którym uzasadniał zmianę swoich wyjaśnień w toku postępowania sądowego i oparcie się na jego relacji składanej w toku postępowania przygotowawczego, jako relacji wiarygodnej, bez wyjaśnienia, dlaczego Sąd nie uznał prawdziwości twierdzeń oskarżonego przedstawionych w postępowaniu sądowym;

d) ogólnikową i zbiorczą ocenę wyjaśnień A. Ł. (1) i G. B. (1), jak również zeznań P. M. i M. K. (2) w zakresie zarzucanych czynów z art. 278 § 1 k.k.;

e) brak jakiegokolwiek odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do materiału dowodowego stanowiącego podstawę przyjęcia wartości pojazdów objętych zarzutami, a w konsekwencji całkowicie dowolne ustalenie wartości pojazdów;

f) brak jakiegokolwiek wskazania w uzasadnieniu wyroku konkretnych faktycznych i prawnych podstaw przyjęcia popełniania czynów z art. 278 § 1 k.k., w ramach działania oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej oraz w warunkach art. 65 k.k.;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w:

a) niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. W. (1) popełniając przypisane w ciągu przestępstw czyny z art. 278 § k.k., popełniał każdy z tych czynów w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

b) niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych czynów, w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do takowego ustalenia.

V. co do czynu przypisanego w pkt 10 sentencji wyroku, opisanego w pkt XXIII aktu oskarżenia:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez:

a.  zaniechanie uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu J. W. (1) w pkt XXIII aktu oskarżenia poprzez uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o art. 294 § 1 1 k.k. i dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej w tym zakresie bez procesowego uprzedzenia oskarżonego i jego obrońcy, a co za tym idzie pozbawienie oskarżonego prawa do podjęcia obrony w tym zakresie;

b.  bezzasadne nadanie waloru wiarygodności relacji P. M., co do udziału oskarżonego J. W. (1) w zarzucanych czynach z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., w sytuacji, gdy pozostaje ona w sprzeczności z relacją oskarżonego J. W. (1) przedstawioną w postępowaniu sądowym, a brak było możliwości weryfikacji treści zeznań świadków w postępowaniu sądowym, wobec nieustalenia miejsc ich pobytu;

c.  brak jakiegokolwiek wskazania w uzasadnieniu wyroku faktycznych i prawnych podstaw przyjęcia konkretnie popełnienia czynów w tym zakresie, w ramach przypisanego działania oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej, a co za tym idzie w warunkach z art. 65 k.k.;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w:

a. niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. W. (1) popełniając konkretnie przypisany czyn działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

b. niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego czynu, w sytuacji, gdy materiał dowodowy nie daje podstaw do takowego ustalenia.

VI. co do przestępstwa opisanego w pkt 12a, 12b i 12c sentencji wyroku (połączonych przez Sąd czynów zarzucanych w pkt XVIII i XIX, a także XXI i XXVI) aktu oskarżenia), objętych ciągiem przestępstw przypisanym w pkt 12 sentencji wyroku:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez:

a)  zaniechanie uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu J. W. (1) w pkt XXI aktu oskarżenia poprzez przyjęcie, że zarzucany czyn stanowi pomocnictwo do art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i dokonanie zmiany kwalifikacji prawnej w tym zakresie bez procesowego uprzedzenia oskarżonego i jego obrońcy, a co za tym idzie pozbawienie oskarżonego prawa do podjęcia obrony w tym zakresie;

b)  brak jakiegokolwiek uzasadnienia wyroku w zakresie przyczyn prawnych i faktycznych uzasadniających połączenie w jeden czyn dwóch zarzutów wskazanych w pkt XVIII i XIX aktu oskarżenia;

c)  ogólnikowe odniesienie się do materiału dowodowego w zakresie przypisanego czynu w pkt 12a sentencji wyroku, bez wskazania konkretnych dowodów, na których Sąd opiera rozstrzygnięcie;

d)  nadanie waloru wiarygodności relacji oskarżonego A. Ł. (1), co do udziału J. W. (1) w przypisanych w ramach ciągu przestępstw czynach, w sytuacji, gdy nie znajduje to potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, w tym w wyjaśnieniach Z. U.;

e)  pominięcie w ocenie wyjaśnień oskarżonego J. W. (1) w zakresie, w którym uzasadniał zmianę swoich wyjaśnień w toku postępowania sądowego i oparcie się na jego relacji składanej w toku postępowania przygotowawczego, jako relacji wiarygodnej, bez wyjaśnienia, dlaczego Sąd nie uznał prawdziwości twierdzeń oskarżonego przedstawionych w postępowaniu sądowym;

f)  ogólnikową i zbiorczą ocenę wyjaśnień A. Ł. (1), G. B. (2), Z. U., jak również zeznań P. M. w zakresie przypisanych czynów pomocnictwa do art. 286 § 1 k.k.;

g)  brak jakiegokolwiek odniesienia się w uzasadnieniu wyroku do materiału dowodowego stanowiącego podstawę przyjęcia wartości szkody przyjętej w czynach objętych zarzutami, a w konsekwencji całkowicie dowolne ustalenie wysokości orzeczonego obowiązku naprawienia szkody;

h)  brak jakiegokolwiek wskazania w uzasadnieniu wyroku faktycznych i prawnych podstaw przyjęcia konkretnie popełniania czynów z art. 286 § 1 k.k., w ramach przypisanego działania oskarżonego w zorganizowanej grupie przestępczej i przyjęcia w kwalifikacji prawnej czynów działania w warunkach art. 65 k.k.;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w:

a.  niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. W. (1) popełniając przypisane w ciągu przestępstw pomocnictwa do art. 286 § k.k., popełniał każdy z czynów w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

b.  niezasadnym ustaleniu, że oskarżony J. W. (1) popełnił czyny objęte ciągiem przestępstw wskazanych w pkt 12 sentencji wyroku, w sytuacji gdy materiał dowodowy nie daje takowych podstaw;

VII. co do czynu przypisanego w pkt 14 sentencji wyroku, a zarzucanego w pkt XX aktu oskarżenia:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez brak jakiegokolwiek wskazania w uzasadnieniu wyroku faktycznych i prawnych podstaw przyjęcia działania oskarżonego w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, jak również okoliczności uzasadniających modyfikację opisu czynu w zakresie wysokości przyjętej szkody oraz czasokresu popełniania czynu, a co za tym idzie uniemożliwienie weryfikacji toku argumentacyjnego Sądu w tym zakresie;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w niezasadnym ustaleniu, iż oskarżony J. W. (1) popełniając przypisany czyn działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie przyjęcie działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym;

VIII. co do czynów przypisanych w pkt 15 sentencji wyroku, a zarzucanych w pkt XXXI (w wyroku określonym, jako XXI), XXXII i (...) aktu oskarżenia:

1. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez:

a)  całkowicie dowolne uznanie, iż oskarżony J. W. (1) miał świadomość, że umowa kupna ciągnika R. o nr rej. (...) zawiera podpis osoby, która nie była w istocie osobą sprzedającą, w sytuacji gdy z materiału dowodowego nie wynika, skąd J. W. (1) miałby o tym wiedzieć w chwili przedstawiania umowy przy odprawie celnej;

b)  całkowicie dowolne, bo nie poparte żadnymi dowodami uznanie, że oskarżony świadomie posłużył się umową sprzedaży naczepy (...), jako umową autentyczną, w sytuacji gdy J. W. (1) zawarł takową umowę i brak jest dowodu wskazującego, że ta omyłka była wiadoma oskarżonemu w chwili przedstawiania umowy przy odprawie celnej;

c)  całkowicie dowolne uznanie, iż oskarżony J. W. (1) miał świadomość, że umowa kupna naczepy M. o nr rej. (...) zawiera podpis osoby, która nie była w istocie osobą sprzedającą, w sytuacji gdy z materiału dowodowego nie wynika, skąd J. W. (1) miałby o tym wiedzieć w chwili przedstawiania umowy przy odprawie celnej;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, wyrażający się w:

a)  niezasadnym ustaleniu, że sam fakt przedstawienia przez oskarżonego w dniu 10 lipca 2003 roku umowy kupna ciągnika siodłowego marki R. o nr rej. (...) do odprawy celnej wskazuje o jego świadomości posługiwania się, jako autentyczną, podrobioną umową kupna ciągnika siodłowego marki R. o nr rej. (...), w sytuacji gdy nie zostało to poparte żadnym materiałem dowodowym zebranym w sprawie;

b)  niezasadnym ustaleniu, że oskarżony świadomie posłużył się przy odprawie celnej przerobioną umową sprzedaży naczepy (...), jako umową autentyczną, w sytuacji, gdy brak jest materiału dowodowego potwierdzającego takową okoliczność;

c)  niezasadnym ustaleniu, że sam fakt przedstawienia przez oskarżonego w dniu 20 listopada 2004 roku umowy kupna naczepy M. o nr rej. (...) do odprawy celnej świadczy o jego świadomości posługiwania się, jako autentyczną, podrobioną umową kupna naczepy, w sytuacji gdy nie zostało to poparte żadnym materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

IX. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej, na wypadek nie uwzględnienia przez Sąd Odwoławczy zarzutów wskazanych powyżej, na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 4 k.p.k., obrońca oskarżonego zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych za poszczególne czyny i w konsekwencji orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy oraz kary łącznej grzywny w wysokości 120 stawek dziennych grzywny po 150 złotych każda, jak również orzeczonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody, polegającą na niedostatecznym rozważeniu okoliczności łagodzących dotyczących J. W. (1), mających wpływ na wymiar kary, w tym pozytywnego wywiadu środowiskowego, częściowego przyznania się do popełnionych czynów.

Wobec powyższego, na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k., obrońca oskarżonego J. W. (1) wniósł o:

1.  uchylenie orzeczenia o karze łącznej;

2.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. W. (1) od wszystkich czynów objętych ciągiem przestępstw określonych w pkt 6 sentencji wyroku, tj. czynów opisanych w pkt 6a, 6b, 6c sentencji wyroku (czynów zarzucanych w pkt XII, XV i XVII aktu oskarżenia);

3.  w zakresie czynu przypisanego w pkt 7 sentencji wyroku (zarzucanego w pkt XIV aktu oskarżenia) zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu;

4.  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynów objętych pkt 9 sentencji wyroku, poprzez:

a)  w zakresie pkt 9a (czyn opisany w pkt. XVI aktu oskarżenia) wyeliminowanie z opisu czynu działania oskarżonego J. W. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i z podstawy prawnej skazania art. 65 k.k. i przy uwzględnieniu tych zmian wymierzenie łagodniejszej kary jednostkowej za przypisany czyn w dolnej granicy ustawowego zagrożenia;

b)  w zakresie pkt. 9b, 9c, 9d, 9e, 9f (czynów zarzucanych w pkt. LIV, XXX, XXVII, XXIV, XXV aktu oskarżenia) uniewinnienie oskarżonego od ww. pięciu zarzucanych mu czynów;

5.  w zakresie czynu przypisanego w pkt 10 sentencji wyroku (zarzucanego w pkt XXIII aktu oskarżenia) wnoszę o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu;

6.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. W. (1) od wszystkich czynów objętych ciągiem przestępstw określonych w pkt 12 sentencji wyroku, tj. czynów opisanych w pkt 12a, 12b, 12c sentencji wyroku (czynów zarzucanych w pkt XVIII, XIX, XXI i XXVI aktu oskarżenia);

7.  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie czynu przypisanego w pkt 14 sentencji wyroku (dotyczącego czynu opisanego w pkt XX aktu oskarżenia) i wyeliminowanie z opisu czynu działania oskarżonego J. W. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i z podstawy prawnej skazania art. 65 k.k. i przy uwzględnieniu tych zmian wymierzenie łagodniejszej kary jednostkowej za przypisany czyn w dolnej granicy ustawowego zagrożenia;

8.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. W. (1) od czynów przypisanych w pkt 15 sentencji wyroku, a opisanych w pkt XXXI (w wyroku wskazanym, jako nr XXI), XXXII i XXXIV aktu oskarżenia;

9.  wymierzenie nowej kary łącznej na zasadach pełnej absorpcji;

10.  ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W razie podzielenia przez sąd odwoławczy jedynie zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i środków karnych, zgłoszonego alternatywnie, obrońca oskarżonego wniósł o:

1.  uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej;

2.  złagodzenie wymierzonych kar jednostkowych pozbawienia wolności, kar grzywien oraz środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody;

3.  wymierzenie nowej kary łącznej, stosowanie złagodzonej, w oparciu o zasadę pełnej absorpcji.

Obrońca oskarżonego G. B. (1) , na podstawie art. 425 § 2 k.p.k. i art. 444 k.p.k., zaskarżył wyżej wymienione orzeczenie w całości tj. w zakresie rozstrzygnięć z pkt. 57, pkt. 22, pkt. 13, pkt. 7, pkt. 6 wyroku - na korzyść oskarżonego G. B. (1).

Na podstawie art. 427 § 2 k. p. k. i art. 438 pkt. 2 i 3 k. p. k., zaskarżonemu orzeczeniu obrońca oskarżonego zarzucił:

obrazę przepisów postępowania tj. art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 k.p.k., która miała wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na:

1. co do czynu z pkt. 6 wyroku:

a.  nienależytej ocenie wyjaśnień oskarżonego G. B. w zakresie zdarzeń wchodzących w skład ciągu przestępstw, opisanych pod lit. a, b, c, w których to wyjaśnieniach G. B. konsekwentnie nie przyznawał się do dokonania zarzucanych czynów;

b.  nienależytej ocenie wyjaśnień A. Ł. (1);

c.  nienależytej ocenie fragmentu wyjaśnień J. W. (1), który do dokonania przedmiotowego ciągu przestępstw nie przyznał się;

2. co do czynu z pkt. 7 wyroku:

a.  nienależytą ocenę wyjaśnień G. B. nie przyznającego się do dokonania zarzucanego mu czynu;

b.  nienależytą ocenę wyjaśnień A. Ł. (1), co do roli G. B. (1) w zakresie kradzieży naczepy wywrotki K. nr rej (...);

3. co do czynu z pkt. 13 wyroku:

a.  nienależyta ocenę wyjaśnień oskarżonego G. B. (1), który konsekwentnie nie przyznawał się do udzielenia pomocy do wyłudzenia odszkodowania z tytułu fikcyjnej kradzieży naczepy A. nr rej (...) oraz ciągnika siodłowego marki (...) nr rej (...), natomiast nie kwestionował swojego udziału co do pomocnictwa do wyłudzenia odszkodowania z tytułu kradzieży ciągnika siodłowego marki (...) nr rej (...);

b.  nienależyta ocenę relacji A. N. oraz P. M., w szczególności w zakresie poziomu świadomości oskarżonego co do uczestnictwa w przestępstwach dotyczących naczepy A. i ciągnika (...);

c.  nienależytą ocenę zeznań świadka A. M..

a nadto

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięć w zaskarżonej części, a polegający na bezzasadnym ustaleniu sprawstwa i winy oskarżonego G. B. (1), w sytuacji gdy zgromadzony na obecnym etapie postępowania materiał dowodowy nie dawał ku temu jednoznacznych i wystarczających podstaw.

Na podstawie art. 437 § 3 k. p. k., obrońca oskarżonego G. B. (1) wniósł o:

1.  uchylenie orzeczenia o karze łącznej (pkt. 22 wyroku);

2.  zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięć z pkt. 6, pkt. 7 i częściowo z pkt. 13 wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od dokonania czynów wchodzących w zakresie poszczególnych rozstrzygnięć w tzw. ciągi przestępstw;

ewentualnie

3.  w zakresie wymienionym w pkt. 2 wniosków apelacyjnych o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

4.  wymierzenie nowej kary łącznej za zbiegające się przestępstwa opisane w pkt. 13 lit. a, w pkt. 14, w pkt. 17, w pkt. 20, pkt. 21 wyroku, w oparciu o zasadę absorpcji w wymiarze nie przekraczającym 2 lat pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny;

5.  zastosowanie wobec wnioskowanej jak w pkt. 4 wniosków apelacyjnych kary łącznej pozbawienia wolności dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania tej kary;

6.  zmianę wyroku w zakresie orzeczonego obowiązku naprawienia szkody (pkt. 57 wyroku).

Obrońca oskarżonego M. G. , na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok – w stosunku do oskarżonego M. G. - w części opisanej w punkcie 40 wyroku, a mianowicie w części dotyczącej zarzutu nabycia pochodzącego z przestępstwa samochodu ciężarowego marki M.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zapadłego wyroku, to jest: art. 4 k.p.k., art. 5 § 1 i 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. art. 410 k.p.k. polegającą na dokonaniu ustaleń faktycznych i wniosków z nich wynikających na niepełnym materiale dowodowym, przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego P. M., w sytuacji, w której nie znajdują one wystarczającego potwierdzenia w pozostałej części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego,

-

ewentualnie o jego uchylenie i przekazane w zaskarżonej części sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Obrońca oskarżonego J. S. , na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższe rozstrzygnięcie w części dotyczącej pkt. 28 i 29, w zakresie dotyczącym oskarżonego J. S. - w całości.

Na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżony J. S. dokonał czynów wypełniających znamiona przestępstwa określonego w art. 291 § 1 k.k. podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do przekonania, iż oskarżony nie dopuścił się zarzucanych mu czynów, albowiem sąd oparł zaskarżany wyrok na zeznaniach tylko jednego świadka, odmawiając wiarygodności innym dowodom zgromadzonym w sprawie, w szczególności wyjaśnieniom oskarżonego, wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz nie poddając wiarygodności zeznań świadka jakiejkolwiek krytycznej ocenie w sytuacji braku możliwości przesłuchania go na rozprawie, czym naruszył art. 7 k.p.k.

W związku z powyższym zarzutem, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k. obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. S. od wszystkich zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego W. B. , na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok - w stosunku do oskarżonego W. B. - w części opisanej w punkcie 50 wyroku, a mianowicie w części dotyczącej zarzutu pomocy w ukryciu spirytusu.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1 k.p.k. powyższemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę prawa materialnego, a mianowicie art. 291 § 1 k.k. przez przyjęcie, iż oskarżony W. B. dopuścił się pomocy w ukryciu spirytusu pochodzącego z przestępstwa, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika aby swoją świadomością obejmował wszystkie znamiona czyny zabronionego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w związku z art. 437 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego W. B. wniósł o:

-

zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego

-

ewentualnie o jego uchylenie i przekazane w zaskarżonej części sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje.

Spośród wszystkich wniesionych środków zaskarżenia jedynie apelacje wniesione przez obrońcę oskarżonego M. G. oraz obrońcę oskarżonego W. B. okazały się o tyle zasadne, iż skutkowały zmianą kwestionowanego rozstrzygnięcia w zakresie wymierzonej w/wym. oskarżonym kary. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku pozwoliła również na skorygowanie, na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. pięciu omyłek pisarskich dostrzeżonych przez sąd odwoławczy w sentencji orzeczenia wydanego przez sąd pierwszej instancji. W pozostałym zakresie wyrok sądu meriti – jako prawidłowy i wydany zgodnie z naczelnymi zasadami postępowania karnego – należało utrzymać w mocy, uznając apelacje wniesione przez prokuratora oraz obrońców oskarżonych: Z. U., A. K. (1), S. W., T. W. (1), R. I., J. W. (1), G. B. (1) oraz J. S. za niezasadne.

Na wstępie rozważań, jakie należy podjąć badając wyrok sądu pierwszej instancji w zakresie jego prawidłowości i słuszności, wskazać należy, iż częściowa tożsamość zarzutów zawartych we wszystkich wniesionych środkach odwoławczych uzasadnia łączne ich rozważenie. Metoda sporządzenia skarg apelacyjnych bowiem, polegająca w dużej mierze na wyjątkowej rozbudowie zarzutów obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia oraz zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego orzeczenia, wywołuje konieczność odniesienia się do nich w pewnym zakresie w sposób zbiorczy, uwzględniający poszczególne rodzaje zarzutów, co jest niezbędne dla uzyskania czytelności sporządzonego uzasadnienia, ale również jego precyzyjności i możliwej zwięzłości argumentacyjnej. Nie można przy tym zapomnieć o tym, iż obowiązkiem sądu odwoławczego, odnoszącym się do sporządzenia pisemnych motywów wyroku, jest respektowanie wymogów wynikających z dyspozycji przepisów art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 § 3 k.p.k., jednakże nie oznacza to bezwzględnej konieczności szczegółowego odnoszenia się przez ten sąd do każdego podniesionego we wniesionym środku odwoławczym argumentu, a zwłaszcza odnoszenia się do argumentów podnoszących kwestie o marginalnym znaczeniu dla istoty skarżonego rozstrzygnięcia, w szczególności gdy sąd drugiej instancji w pełni podziela stanowisko sądu pierwszej instancji i dokonaną przez ten sąd ocenę dowodów.

Rozważania powyższe są niezbędne, gdy weźmie się pod uwagę, iż motywy wniesionych środków odwoławczych wskazują wprost, iż ich autorzy prezentują własny pogląd na całą sprawę, a tym samym własną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, opartą na selektywnej i jednokierunkowej analizie, polemizując jednocześnie z ustaleniami faktycznymi oraz oceną dowodów niekorzystnych dla ich mandantów, dokonaną przez sąd pierwszej instancji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez sąd meriti art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, podniesionego w apelacjach: obrońcy oskarżonego Z. U., obrońcy oskarżonego A. K. (1), obrońcy oskarżonego S. W. i oskarżonego T. W. (1), obrońcy oskarżonego R. I., obrońcy oskarżonego J. W. (1), obrońcy oskarżonego G. B. (1) oraz obrońcy oskarżonego M. G.:

Trzeba przypomnieć, iż to sąd pierwszej instancji jest organem właściwym do rozstrzygania sprawy i do oceny dowodów. Zgodnie z art. 7 k.p.k. kształtuje on przy tym swoje przekonanie co do sprawy na zasadzie swobodnej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Co przy tym ważne – ocena swobodna nie jest równoznaczna z oceną dowolną, jako że musi ona zostać przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Co więcej – przeprowadzając ocenę materiału dowodowego sąd jest z urzędu zobowiązany do tego, aby badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Przy tym podkreślić należy, iż możliwość nadania waloru wiarygodności jednym dowodom, przy jednoczesnym odmówieniu tego przymiotu innym jest uprawnieniem orzekającego w sprawie sądu, wynikającym wprost ze statuowanej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów i pozostaje pod pełną kodeksową ochroną.

Wbrew zarzutom podniesionym przez autorów wniesionych środków zaskarżenia stwierdzić należy, że sąd meriti dokonał wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, która znalazła odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd okręgowy w pisemnych motywach zapadłego rozstrzygnięcia przedstawił swój tok rozumowania, który w sposób przekonujący oraz zgodny z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego uzasadnił, co zdaniem sądu apelacyjnego pozostaje pod pełną ochroną statuowanej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów. Uważna analiza rozważań sądu pierwszej instancji zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku upoważnia sąd apelacyjny do stwierdzenia, iż sąd okręgowy dokonał analizy wszystkich zaistniałych w sprawie okoliczności, przy czym, co należy z pełną mocą podkreślić, wziął pod uwagę implikacje wynikające z poszczególnych dowodów we wzajemnym powiązaniu – rozważając tym samym nie tylko każdy dowód z osobna, ale również wszystkie łącznie jako tworzące pewną całość – wspólny i jednolity obraz stanu faktycznego w sprawie. Tego rodzaju uwag nie można zaś poczynić w wyniku analizy zarzutów podniesionych we wszystkich wniesionych apelacjach, których autorzy, oceniając poszczególne dowody w oderwaniu od pozostałych, zgodnie zarzucają sądowi pierwszej instancji wadliwą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zaś bezkrytyczną ocenę dowodów z pomówień (w tym zwłaszcza wyjaśnień M. K. (2) i A. Ł. (1) oraz zeznań P. M.). Jednocześnie nie umyka uwadze sądu odwoławczego, iż argumenty obrońców oskarżonych w głównej mierze stanowią podjęcie próby przedstawienia własnego oglądu i wartościowania zebranych dowodów, w sposób forsujący odmienne wnioski od wywiedzionych przez sąd pierwszej instancji, a sprowadzające się do postawienia tezy, że źródłowy materiał poznawczy nie dostarczył wystarczająco stanowczych przesłanek do uznania zawinionego sprawstwa przypisanych oskarżonym czynów przestępczych.

Tymczasem analiza pisemnych motywów skarżonego rozstrzygnięcia prowadzi sąd apelacyjny do wniosku, iż z prezentowanym przez obrońców oskarżonych Z. U., A. K. (1), S. W., T. W. (1), R. I., J. W. (1), G. B. (1) oraz M. G., stanowiskiem nie sposób się zgodzić.

Sąd Okręgowy w Łodzi, dając wiarę wyjaśnieniom oskarżonych i zeznaniom świadków, dowody te poddał dokładnej, wszechstronnej i krytycznej analizie, bez jakiegokolwiek naruszenia przepisów procedury karnej, w tym art. 7 k.p.k.

Dokonując rozważań odnośnie poszczególnych czynów, w obszernym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku drobiazgowo i z właściwą wnikliwością, oceniając zgromadzone w ich zakresie dowody, sąd pierwszej instancji wyjaśniał, które depozycje oskarżonych i świadków uznał za wiarygodne, którym tego waloru odmówił, jednocześnie zaznaczając argumenty przemawiające za tak przyjętym stanowiskiem. W toczącym się w niniejszej sprawie postępowaniu sąd meriti przyjął konwencję, zgodnie z którą nawet w sytuacji, gdy miał dowód bezpośrednio wskazujący na sprawstwo danego oskarżonego, ale dowód ten nie znajdował żadnego innego wiarygodnego potwierdzenia – uznawał taką sytuację za niedającą się usunąć wątpliwość i uniewinniał konkretnego oskarżonego od zarzutu popełnienia określonego czynu. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż w przypadku bardzo wielu czynów sąd pierwszej instancji dysponował wyjaśnieniami M. K. (2) i zeznaniami P. M. – tak krytycznie ocenionymi przez obrońców oskarżonych w większości wniesionych środków zaskarżenia – które – wbrew twierdzeniom tychże obrońców – poddał weryfikacji – zarówno wzajemnej, jak i w oparciu o inne dowody zgromadzone w sprawie. I tak: w przypadku czynów zarzuconych oskarżonemu J. W. (1) pomocą w weryfikacji okazały się wyjaśnienia G. B. (1) i wyjaśnienia A. Ł. (1); w przypadku czynów zarzuconych M. G. – pomocne okazały się zeznania świadków S. C. oraz L. S.; w przypadku czynów zarzuconych Z. U. – do zweryfikowania depozycji M. K. (2) i P. M. sąd posłużył się wyjaśnieniami G. B. (1) oraz A. Ł. (1), zaś w odniesieniu do czynów popełnionych przez S. i T. W. (1) – zeznaniami świadków J. D. (2), J. F. oraz J. G. (4), a także dowodami z dokumentów, w tym m.in. dowodem z opinii biegłego medyka sądowego, który wypowiedział się odnośnie obrażeń poniesionych przez J. D. (1) wskutek dokonanego na nim rozboju. Powyższe w sposób dobitny świadczy o tym, że orzekający w niniejszej sprawie w pierwszej instancji Sąd Okręgowy w Łodzi przeprowadził wnikliwą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oceniając dowody – w przeciwieństwie do skarżących zapadły wyrok obrońców oskarżonych – z uwzględnieniem wniosków płynących z ich wzajemnych powiązań, a nie patrząc jedynie na każdy dowód z osobna, bez refleksji nad implikacjami płynącymi z ich łącznego rozpatrzenia.

W kontekście powyższego wskazać należy, iż obrońca oskarżonego J. S. zarzucił sądowi meriti oparcie wyroku na zeznaniach jednego tylko świadka – tj. M. K. (2), bez poddania ich krytycznej ocenie. Podobnie z resztą obrońca oskarżonego M. G. zarzucił oparcie rozstrzygnięcia jedynie na zeznaniach P. M.. Wspomnieć należy, iż wyjaśnienia M. K. (2) oraz zeznania P. M. stanowią w istocie tzw. dowód z „pomówienia”, co do którego w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażany jest pogląd, zgodnie z którym faktem jest, iż „dowód z "pomówienia" współoskarżonego jest dowodem niejako szczególnym, dowodem, którego przeprowadzenie wymaga ponadprzeciętnej skrupulatności w jego przeprowadzeniu i ocenie, tak aby ocena tego pomówienia jako podstawy faktycznej co do winy pomówionego, nie nasuwała żadnych zastrzeżeń” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 października 1999 roku, sygn. akt II KKN 506/97, opubl. LEX nr 39428). Jednocześnie wskazać należy, iż w ocenie sądu apelacyjnego, osąd wiarygodności wyjaśnień M. K. (2) dokonany przez sąd pierwszej instancji jest zgodny z prezentowanym przez Sąd Najwyższy stanowiskiem i to również w powiązaniu z innymi materiałami zgromadzonymi w toku całego postępowania, w tym zeznaniami świadka P. M. oraz wyjaśnieniami innych oskarżonych w niniejszej sprawie osób. Ponadto, w kontekście powyższego, nie może umknąć uwadze, iż nie stanowi naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów danie wiary zeznaniom jednych świadków, a odmówienie wiarygodności innym, a także danie wiary wyjaśnieniom jednych oskarżonych, a uznanie za niewiarygodne wyjaśnień innych, po przeprowadzeniu analizy i dokonaniu niezbędnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu. Sąd nie podlega żadnym regułom nakazującym ustalenie stanu faktycznego na podstawie zeznań określonej ilości świadków, którym przyznał walor wiarygodności. Co za tym idzie, sąd ma prawo oprzeć swój wyrok na zeznaniach tylko jednego świadka, które uznał za rzetelne, miarodajne i prawdziwe, pod warunkiem jednakże, iż przekonanie sądu o sprawstwie i winie oskarżonego zostanie w sposób dostateczny umotywowane. W niniejszej sprawie – choć rozstrzygnięcie nie zostało oparte, wbrew twierdzeniom autorów wniesionych środków odwoławczych (obrońcy oskarżonego J. S. oraz obrońcy oskarżonego M. G.), na zeznaniach jednego tylko świadka – kapitalne znaczenie miały wyjaśnienia M. K. (2) oraz zeznania P. M., które poddano wnikliwej analizie oraz krytycznej ocenie. Jak już zostało wyżej wskazane – koncepcja oceny dowodów przyjęta przez sąd meriti w niniejszej sprawie polegała na weryfikowaniu wyjaśnień M. K. (2) i zeznań P. M. z pomocą innych dowodów, tak, iż ani wyjaśnienia M. K. (2), ani zeznania P. M. nie stanowiły jedynego i wystarczającego powodu do uznania winy któregokolwiek z oskarżonych w niniejszym postępowaniu osób, w tym również J. S. czy M. G..

Jeżeli natomiast chodzi o zeznania świadka J. D. (2), kwestionowane przez obrońcę oskarżonych S. i T. W. (1), wskazać należy, iż sąd pierwszej instancji bardzo dokładnie przeanalizował twierdzenia tegoż świadka odnośnie powodów opóźnionego zwrócenia się o pomoc medyczną i nieujawnienia wszystkich obrażeń (świadek wskazywał bowiem wyraźnie na li tylko początkową obawę przed organami ścigania – i ewentualną odpowiedzialność karną za kradzież spirytusu, która w późniejszym okresie ustała). Sąd uwzględnił przy tym opinię biegłego medyka sądowego odnośnie blizny ( notabene umiejscowionej w pachwinie, a nie – jak twierdzi obrońca oskarżonych na lewym udzie – vide k. 8 i 92 uzasadnienia), a także koszulę pochodzącą od pokrzywdzonego. Ocena tych zeznań jawi się jako prawidłowa i przeprowadzona zgodnie z wymogami procedury karnej, jako taka pozostaje zatem pod ochroną art. 7 k.p.k.

Odnosząc się do stawianego rozstrzygnięciu sądu pierwszej instancji zarzutu naruszenia zasady bezpośredniości – poprzez nieprzesłuchanie na rozprawie M. K. (2) oraz P. M., zauważyć należy, iż mają rację ci spośród skarżących, którzy zauważają zastosowanie w niniejszej sprawie odstępstwa od wzmiankowanej zasady, w tym zwłaszcza obrońca oskarżonego A. K. (1) i obrońca oskarżonego J. W. (1) – faktycznie bowiem sąd okręgowy nie miał możliwości zweryfikować ani zeznań M. K. (2), ani zeznań P. M., którzy na etapie postępowania przygotowawczego zadeklarowali chęć współpracy z organami ścigania w celu skorzystania z korzyści płynących z zastosowania art. 60 k.k. Jednakże nie może umknąć uwadze, iż zasada bezpośredniości, choć niezwykle ważna i mająca na celu bezpośrednie zetknięcie się przez organ procesowy z dowodem, nie jest zasadą bezwzględną – doznaje bowiem wyjątków. I tak – działając w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania karnego – sąd meriti ujawnił wyjaśnienia M. K. (2) i zeznania P. M., nie łamiąc przy tym – w żadnym momencie – procedury karnej. Dodatkowo – nie mogąc zweryfikować tychże dowodów poprzez bezpośrednie zetknięcie się z nimi – poddał je wyjątkowo krytycznej ocenie, weryfikując przez pryzmat całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Sąd odniósł przy tym treść wyjaśnień M. K. (2) i zeznań P. M. do treści wyjaśnień poszczególnych oskarżonych, wypunktowując – w sposób rzetelny i skrupulatny wszelkie różnice, błędy i nieścisłości. Omawiane dowody nie zostały w żadnym razie ocenione w sposób zbiorczy – sąd odniósł się do nich bowiem przy każdym czynie oddzielnie, tak, że dokonana ocena tym bardziej jawi się jako staranna i wnikliwa. Co istotne – sąd pierwszej instancji, jak sam podkreślił w pisemnych motywach skarżonego rozstrzygnięcia – w sposób szczególny (ze względu na specyfikę tychże dowodów) zobligowany był do ich oceny przez pryzmat art. 5 § 2 k.p.k., co też zostało przezeń uczynione.

W ramach zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., obrońca oskarżonego R. I., podniósł, iż sąd meriti nie wyjaśnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy wskutek zaniechania przesłuchania funkcjonariusza Policji z Wydziału Dochodzeniowo Śledczego Komendy Wojewódzkiej Policji w Ł. – Z. S. na okoliczność przebiegu przesłuchania zeznającego w niniejszej sprawie w charakterze świadka T. F. (2). Tak postawiony zarzut należy uznać za całkowicie chybiony. Wskazać należy, iż obrońca oskarżonego R. I. nie podniósł wprost zarzutu obrazy art. 167 k.p.k. – choć w istocie tak należałoby traktować postawiony przez niego w apelacji zarzut. Odnosząc się zaś do niego z całą mocą należy podkreślić przede wszystkim fakt, iż obrońca oskarżonego na żadnym etapie toczącego się postępowania takiego wniosku nie złożył, pomimo iż wywodzi, że było to obowiązkiem sądu – mając przy tym na względzie, iż jest on profesjonalistą, zapewniającym fachową pomoc swojemu mandantowi – niezłożenie wniosku o przeprowadzenie dowodów, które uznaje za konieczne dla wyjaśnienia sprawy uznać należy za swoisty przejaw pewnej nielojalności procesowej. Abstrahując zaś od samego faktu niezłożenia przez obrońcę oskarżonego R. I. wniosku, wskazać należy, iż w swej istocie wniosek taki i samo przeprowadzenie dowodu z przesłuchania funkcjonariusza Policji uznać należy za kompletnie zbędne dla toczącego się postępowania. Na sali sądowej padły z ust świadka słowa, iż „był bardzo zdenerwowany”, dlatego podpisał protokół – trudno natomiast w jego słowach doszukiwać się depozycji o biciu, jakie padły na sali apelacyjnej – zatem brak było podstaw do dopuszczenia takiego dowodu z urzędu i ewentualnej weryfikacji sposobu przesłuchania świadka. Nadto podkreślić należy, iż większość przesłuchiwanych osób się denerwuje, gdyż sytuacja przesłuchania przez funkcjonariusza, na posterunku czy komendzie Policji jest sytuacją już ze swej natury stresującą, ale sam fakt bycia zdenerwowanym w trakcie podpisywania protokołu nie czyni jeszcze podstaw do przesłuchiwania osoby przeprowadzającej czynność przesłuchania świadka. Gdyby bowiem tak było – sąd w zasadzie w każdej sprawie powinien przesłuchiwać przesłuchujących – tylko trudno wskazać na jakie okoliczności powinni być oni wówczas słuchani. Nie ma zarzutu wywierania presji na świadka, przesłuchanie przeprowadził podmiot fachowy, a następnie sąd, który – dzięki bezpośredniemu przesłuchaniu T. F. (2) – mógł zweryfikować ten dowód, co też zostało uczynione.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 4 k.p.k. , podniesionego w apelacjach: obrońcy oskarżonego Z. U., obrońcy oskarżonego A. K. (1), obrońcy oskarżonych S. i T. W. (1), obrońcy oskarżonego J. W. (1) oraz obrońcy oskarżonego M. G..

Powyższy zarzut należy uznać za w pełni chybiony. Przepis art. 4 k.p.k. statuuje zasadę obiektywizmu, zgodnie z którą organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Jednakże zgodnie z jednolitym stanowiskiem prezentowanym tak w doktrynie, jak i orzecznictwie, wspomniana zasada obiektywizmu w swej istocie nie sprowadza się do obowiązku interpretowania zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego jedynie na korzyść oskarżonego, a polegać ma na obiektywnym, bezstronnym stosunku organu prowadzącego postępowanie do wszystkich stron procesowych oraz sprowadzać się ma do dokonania sprawiedliwej i nieuprzedzonej analizy i oceny zgromadzonych dowodów (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 20 czerwca 2012 roku, sygn. akt II AKa 98/12, opubl. LEX nr 1216340). Fakt, iż dokonana przez sąd orzekający w sprawie ocena dowodów jest sprzeczna z ich subiektywną oceną dokonaną przez strony postępowania (zwłaszcza oskarżonych i ich obrońców) nie może być wyznacznikiem naruszenia przez ten sąd zasady obiektywizmu. O naruszeniu omawianej zasady może być mowa jedynie w przypadku niezachowania przez sąd bezstronności i dokonania oceny materiału dowodowego w sposób arbitralny, subiektywny, tendencyjny, biorący pod uwagę okoliczności przemawiające tylko lub w znacznej mierze na korzyść lub niekorzyść oskarżonego przy jednoczesnym niedostrzeżeniu i pominięciu okoliczności przeciwnych.

Należy przy tym podkreślić, iż wzmiankowana powyżej, a przyjęta przez sąd meriti koncepcja przypisywania winy tylko i wyłącznie tym oskarżonym, których sprawstwo zostało udowodnione za pomocą wzajemnie zweryfikowanych kilku dowodów, a uniewinnianie tych, na których sprawstwo wskazywal jedynie dowód z pomówienia przez M. K. (2) lub P. M. już samo w sobie wskazuje na zachowanie zasady obiektywizmu. Sąd rozważył wszystkie dowody, zarówno te przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść każdego z oskarżonych z osobna. O naruszeniu zasady obiektywizmu nie może być zatem w niniejszej sprawie mowy.

Odnośnie zarzutu naruszenia przez sąd okręgowy art. 410 k.p.k. podniesionego w apelacjach: obrońcy oskarżonego Z. U., obrońcy oskarżonego A. K. (1), obrońcy oskarżonego M. G., a także podniesionego łącznie z zarzutem naruszenia art. 410 k.p.k. – zarzutu naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. , który pojawił się w apelacjach obrońcy oskarżonych S. i T. W. (1), obrońcy oskarżonego R. I., obrońcy oskarżonego J. W. (1) oraz samodzielnie w apelacji obrońcy oskarżonego G. B. (1):

Zauważyć wypada, iż każde prawidłowo sporządzone uzasadnienie – zgodnie z wymogami zawartymi w art. 424 § 1 i 2 k.p.k. – winno wskazywać, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowonione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, winno wyjaśniać podstawę prawną oraz przytaczać okoliczności wzięte przez sąd pod uwagę przy wymiarze kary, które miały zasadniczy wpływ na jej kształt i rozmiar. Konstruując podstawę faktyczną wyroku, sąd powinien na każde ustalenie powołać dowód, na podstawie którego czyni to ustalenie a dopiero w dalszej części uzasadnienia przeprowadzić analizę wszystkich zebranych dowodów podając przyczyny uwzględnienia tych dowodów, na których oparte zostały ustalenia faktyczne i uzasadniając dlaczego nie uznano dowodów przeciwnych. To dopiero czyni zadość obowiązkom sądu, wynikającym z zasady prawdy obiektywnej unormowanej w treści art. 2 § 2 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. (porównaj wyrok SN z dnia 28 lipca 2004 r., sygn. V KK 103/04 - Prok. i Prawo, z. 11-12 z 2004 r., poz. 6, a także orzecznictwo Sądów Apelacyjnych: w Katowicach - Biuletyn SA w Katowicach, z. 4/2001, s. 15, w Krakowie - KZS 2000 r., z. 4, poz. 47, w Lublinie - Biuletyn SA w Lublinie 1999 r., z. 2, poz. 12). Uzasadnienie wyroku niespełniające powyższych wymogów uniemożliwiałoby sądowi odwoławczemu przeprowadzenie kontroli skarżonego orzeczenia i ocenę zarzutów podniesionych we wniesionych środkach odwoławczych.

Ponadto zgodnie z wymogiem określonym treścią przepisu art. 410 k.p.k. wydając wyrok sąd, za podstawę swojego orzeczenia, powinien przyjmować całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a zatem przedmiotem jego rozważań powinny być wszystkie dowody przeprowadzone na rozprawie. W konsekwencji sąd nie tylko nie może opierać się na materiale nieujawnionym na rozprawie, ale też nie wolno mu wydać wyroku jedynie na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego. Zawsze bowiem wydanie wyroku musi być następstwem analizy całokształtu okoliczności, w tym również i tych, które jego trafność podważają. Stąd też pominięcie przy tym istotnych dla sprawy okoliczności, które mogą mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy, stanowi oczywistą obrazę tego przepisu.

Analiza akt postępowania oraz pisemnych motywów zapadłego rozstrzygnięcia prowadzi sąd odwoławczy do wniosku, iż sąd pierwszej instancji procedując w niniejszej sprawie nie naruszył ani przepisu art. 424 k.p.k., ani przepisu art. 410 k.p.k. Uzasadnienie skarżonego wyroku odpowiada wymogom statuowanym w przepisach prawa karnego procesowego, jest w pełni logiczne, zupełne oraz niezawierające wewnętrznych sprzeczności, które uniemożliwiałyby jego kontrolę instancyjną. Ponadto podstawę wyroku w toczącym się postępowaniu stanowił całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, co uniemożliwia skuteczne zarzucenie sądowi meriti obrazę przepisu art. 410 k.p.k.

W szczególności zaś nie sposób się zgodzić z obrońcą oskarżonego J. W. (1), iż zaskarżony wyrok nie zawiera w swym uzasadnieniu prawnych motywów połączenia w jeden czyn zarzutów XVIII i XIX. Uważna lektura sporządzonego przez sąd pierwszej instancji wyroku prowadzi do wniosku, iż sąd ten wyraźnie wskazał (k. 148 – 149 uzasadnienia), iż czyny zarzucone oskarżonemu J. W. (1) w punktach XVIII, XIX, XXI i XXVI aktu oskarżenia, a przypisane w punktach 12a – 12c wyroku stawią ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k., gdyż zostały popełnione w krótkich odstępach czasu, w podobny sposób oraz z uwagi na tożsamość ich kwalifikacji prawnej. Nie jest zatem wiadomym, skąd w apelacji obrońcy oskarżonego J. W. (1) zarzut naruszenia art. 424 k.p.k. poprzez niezawarcie uzasadnienia prawnego takiej decyzji.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. , podniesionego w apelacjach: apelacjach: obrońcy oskarżonego Z. U., obrońcy oskarżonego A. K. (1), obrońcy oskarżonych S. i T. W. (1), obrońcy oskarżonego J. W. (1), obrońcy oskarżonego G. B. (1) oraz obrońcy oskarżonego M. G.:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazała na brak jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia naruszenia, wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k., zasady in dubio pro reo. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 27 września 2013 roku (sygn. akt II KK 223/13) wskazał, iż „reguła z art. 5 § 2 k.p.k. nie może być wykorzystywana do uproszczonego traktowania wszelkich wątpliwości zachodzących w procesie. Zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega bynajmniej na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z wyjaśnień i zeznań o niejednakowej treści. Nie jest więc sprzeczny z tą zasadą wybór wersji mniej korzystnej, oczywiście znajdującej oparcie w dowodach, jeżeli w przeciwieństwie do korzystniejszej, właśnie one pasują do obrazu zdarzenia jako logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym dopełnienie, gdy pozostałe elementy zdarzenia nie są w ogóle kwestionowane” (opubl. na stronie internetowej Sądu Najwyższego – sn.pl), w tym samym postanowieniu Sąd Najwyższy wskazał ponadto, że „w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo”. Z całą mocą należy podkreślić, że dla oceny zasadności zarzutu naruszenia zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. nie mają znaczenia podnoszone w apelacji wątpliwości strony postępowania, co do ustaleń poczynionych w sprawie. Bez znaczenia pozostają odmienne od sądu zapatrywania strony procesowej na daną okoliczność. Istotnym jest tylko, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście takowe wątpliwości powziął, których wobec braku możliwości usunięcia, nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego. Tylko w takiej sytuacji dochodzi bowiem do złamania jednej z naczelnych zasad postępowania karnego, nakazującej rozstrzyganie niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. W innym przypadku – gdy sąd rozstrzygając wątpliwości daje wiarę tej bądź innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a jedynie o korzystaniu przez orzekający sąd z jednej ze swoich podstawowych prerogatyw – swobodnej oceny dowodów. Z taką sytuacją sąd apelacyjny zetknął się w niniejszym postępowaniu – to strony postępowania szerzą wątpliwości związane zwłaszcza z dokonaną przez sąd okręgowy oceną dowodów, w szczególności oceną dowodów z pomówień – wyjaśnień M. K. (2), A. Ł. (1), częściowo również Z. U. i G. B. (1), a także z zeznań świadka P. M., których to wątpliwości sąd pierwszej instancji nie powziął i – z analizy zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż – powziąć nie powinien. Dobitnym przykładem na szerokie stosowanie w niniejszej sprawie zasady in dubio pro reo jest natomiast fakt ilości uniewinnień orzeczonych przez sąd pierwszej instancji – za każdym razem bowiem, gdy sąd nie był w stanie zweryfikować jakimkolwiek dowodem depozycji M. K. (2) czy P. M. – wobec niedających się usunąć wątpliwości uniewinniał oskarżonego (i tak np. w punkcie 1 wyroku uniewinnił oskarżonych S. W. i T. W. (1) od zarzutów z punktów I, II, III, IV i VII aktu oskarżenia, w punkcie 3 wyroku uniewinnił oskarżonego A. K. (1) od zarzutów z punktów I, VII, VIII, IX i X aktu oskarżenia, w punkcie 4 wyroku uniewinnił oskarżonego R. I. od zarzutów z punktów I, VI, VII i XI aktu oskarżenia; itd.).

Naruszenia zasady rozstrzygania niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego obrońcy oskarżonego A. K. (1) oraz oskarżonych S. i T. W. (1) upatrywali dodatkowo w błędnym – ich zdaniem – ustaleniu przez sąd meriti daty wydarzeń, jakie miały związek z kradzieżą spirytusu z gorzelni i zdarzeniami w miejscowości L.. Data tego czynu została ustalona przez Sąd Okręgowy w Łodzi na noc z 15 na 16 lipca 2000 roku, przy czym przy jej ustalaniu sąd ten oparł się na wiarygodnych zeznaniach J. D. (2) (który podał, iż po dokonanym na nim rozboju zgłosił się do lekarza około 3 – 4 dni po zdarzeniu, a z dokumentacji lekarskiej wynika, iż była to dokładnie data 19 lipca 2000 roku), a także ustaleniach w zakresie daty, w jakiej doszło do podpalenia ciągnika siodłowego i cysterny ze spirytusem. Co istotne, należy się w tym miejscu odnieść do kwestii podnoszonych przez obrońcę oskarżonego A. K. (1), który we wniesionym środku odwoławczym z jednej strony wyraźnie wskazuje na opinię biegłego medyka sądowego – dr. P. B., który stwierdził, że obrażenia opisane w dokumentacji lekarskiej z dnia 19 lipca 2000 roku powstały nie później niż 48 – 72 godzin przed badaniem, z drugiej zaś strony wskazuje, iż obrażenia jakich doznał J. D. (1) w czasie czynu mogły ulec wygojeniu, a ten ujawnione podczas badania w dniu 19 lipca 2000 roku mogły powstać wskutek upadku w wyniku ataku padaczkowego i uderzenia głową o twarde podłoże, a nie wskutek pobicia przez oskarżonych, jako że świadek od 1973 roku leczy się z powodu encefalopatii pourazowej i zespołu psychoorganicznego (które takie ataki padaczki mogą u niego wywoływać). Dywagacje obrońcy oskarżonego A. K. (1) – w świetle zgromadzonego materiału dowodowego – jawią się jako zupełnie dowolne. Obrońca oskarżonego próbuje bowiem wykorzystać dane dotyczące świadka J. D. (2) tak, by stworzyć wersję wydarzeń, która mogłaby podważyć ustalenia dokonane przez sąd odnośnie daty czynu, co jednak nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodach. Obrońca oskarżonego S. W. w treści wniesionego środka odwoławczego, kwestionując ustalenia co do daty rozboju na osobie J. D. (2) idzie o krok dalej – twierdząc, iż charakter odniesionych przez pokrzywdzonego obrażeń wykluczał, aby do zdarzenia mogło dojść dwa – trzy dni przed datą badania. Tym samym podważył opinię biegłego medyka sądowego, który wyraźnie wskazał, że charakter obrażeń wskazuje na to, że powstały one nie później niż 24 – 72 godzin przed badaniem wykonanym w dniu 19 lipca 2000 roku, niewykazując przy tym w ogóle jakichkolwiek argumentów przeciwko zakwestionowanej opinii. W ocenie sądu odwoławczego natomiast brak jest podstaw do podważenia tegoż dowodu i płynących z niego wniosków dotyczących czasu powstania obrażeń stwierdzonych u J. D. (2), brak jest też podstaw do twierdzenia, iż powstałe one w innych okolicznościach niż wskazywane przez świadka.

Ustalenie daty zdarzeń, jakie rozegrały się w miejscowościach W. oraz L. dokonane przez sąd opierało się zatem na ocenie zgromadzonych dowodów w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, czego nie można powiedzieć o ustaleniach dokonanych przez obrońców oskarżonych A. K. (1) oraz S. i T. W. (1). W świetle powyższego wskazanie przez nich daty 1/2 lipca 2000 roku – tak by wykazać, iż ich mandanci mieli wiarygodne alibi na ten czas jawi się jako dowolne i będące przejawem nieuzasadnionej polemiki z ustaleniami sądu meriti.

W świetle powyższych rozważań nie może być zatem mowy o naruszeniu w niniejszym postępowaniu przez sąd meriti zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.

Jednym z zarzutów natury procesowej stawianych wyrokowi sądu pierwszej instancji był nadto zarzut naruszenia art. 399 § 1 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k. poprzez nieuprzedzenie o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonym w akcie oskarżenia, który wysunęli: obrońca oskarżonych S. i T. W. (1) oraz obrońca oskarżonego J. W. (1).

Odnosząc się do tak postawionego zarzutu, wskazać należy, iż rzeczywiście w trzech z czterech takich przypadków nie uprzedzono stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym w akcie oskarżenia, ale w tych konkretnych przypadkach nie była to obraza przepisu procedury, która mogła mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia oraz na prawo do obrony. Trzeba mieć bowiem na względzie jakich konkretnie zmian dotyczyły modyfikacje w kwalifikacjach prawnych poszczególnych czynów zarzuconych oskarżonym T. i S. W. oraz J. W. (1):

1.  jeżeli chodzi o oskarżonych T. i S. W., to:

a)  w punkcie 52 wyroku z zarzutu V aktu oskarżenia wyeliminowano przepis art. 65 § 1 k.k. – co jest oczywiste wobec uniewinnienia w/wym. oskarżonych w punkcie 1 wyroku od stawianego im w punkcie I aktu oskarżenia zarzutu udziału w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym;

b)  w punkcie 53 wyroku w zarzucie VI aktu oskarżenia ograniczono kwalifikację prawną przypisanego oskarżonym czynu do art. 280 § 1 k.k. i art. 281 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., eliminując wskazane przez prokuratora pozostałe przepisy;

2.  jeżeli chodzi o oskarżonego J. W. (1), to:

c)  w punkcie 10 wyroku (zarzut XXIII aktu oskarżenia) dodanie art. 294 § 1 k.k. do kwalifikacji prawnej wyniknęło ze zmiany art. 115 § 5 k.k. (tj. definicji mienia znacznej wartości – od 08 czerwca 2010 roku mieniem znacznej wartości jest bowiem mienie, którego wartość w czasie popełnienia czynu zabronionego przekracza 200.000 złotych);

d)  w punkcie 12 wyroku przypisano oskarżonemu ciąg przestępstw opisanych w zarzutach XII, XVIII, XIX i XXVI, podczas gdy sąd powinien był przypisać ciąg obejmujący zarzuty: XVIII, XIX, XXI i XXVI – jednakże nie jest to obraza art. 399 k.p.k., a jedynie oczywista omyłka pisarska – tym bardziej gdy weźmie się pod uwagę, iż zarzut XII dotyczy przestępstwa z art. 291 k.k., zaś zarzut XXI – przestępstwa z art. 286 k.k. (tak jak inne z całego ciągu). Już jedynie na marginesie dodać należy, iż na jednym z terminów rozpraw (k. 5865) strony zostały uprzedzone o możliwości ujęcia wskazanych zarzutów w ciąg przestępstw – podnoszenie w tym miejscu zarzutu w postaci obrazy art. 399 k.p.k. (a nie jedynie zwrócenia uwagi na omyłkę pisarską) uznać należy za nielojalność procesową ze strony obrońcy oskarżonego.

Odnosząc się do zmiany jaka nastąpiła w punkcie 10 zaskarżonego wyroku, a polegającej na dodaniu do kwalifikacji prawnej czynu art. 294 § 1 k.k., zaznaczyć należy, iż w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym „nie jest zmianą kwalifikacji prawnej wymagającą uprzedzenia obecnych na rozprawie stron o możliwości zakwalifikowania czynu według innego przepisu prawnego, uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu wymuszone zmianą brzmienia przepisu, przyjętego w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonego” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2006 roku, w sprawie o sygn. akt III KK 333/05, opubl. OSNwSK 2006 nr 1, poz. 1422). W świetle powyższego dodanie w punkcie 10 wyroku do przyjętej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu J. W. (1) art. 294 § 1 k.k. jako wymuszone zmianą przepisów prawa karnego materialnego nie wymagało uprzedzenia stron – stosownie do treści art. 399 § 1 k.p.k. i w związku z powyższym nie stanowiło obrazy ani tego przepisu, ani statuowanego w art. 6 k.p.k. prawa do obrony.

Poza zarzutami natury procesowej, w środkach odwoławczych wniesionych przez: obrońcę oskarżonego A. K. (1), obrońcę oskarżonych T. i S. W., obrońcę oskarżonego S. W., obrońcę oskarżonego R. I., obrońcę oskarżonego J. W. (1), obrońcę oskarżonego G. B. (1) oraz obrońcę oskarżonego J. S., skarżący ci podnieśli zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść skarżonego rozstrzygnięcia.

Ustosunkowując się do powyższego w pierwszej kolejności wskazać należy na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku, wielokrotnie następnie cytowane w późniejszych rozstrzygnięciach, w którym Sąd ten wskazał, iż „zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych” (sygn. akt II KR 355/75, opubl. OSNGP 9/75, poz. 84, s. 12). Ponadto zwrócić uwagę należy na wyrażony tak w judykaturze, jak i w doktrynie pogląd, zgodnie z którym „ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdy w procedurze dochodzenia do nich sąd orzekający uchybił dyrektywom z art. 7 k.p.k., to jest pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno – odwoławczej” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 06 czerwca 2013 roku, sygn. akt II AKa 159/13, opubl. na stronie internetowej orzeczenia.ms.gov.pl). Jak wyżej wskazano, sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie uchybienia zasadzie wyrażonej w art. 7 k.p.k., a co za tym idzie nie stwierdzono również popełnienia przez sąd pierwszej instancji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Argumenty skarżących podniesione we wszystkich wniesionych apelacjach, dotyczące zarzutu naruszenia tak zasady swobodnej oceny dowodów, jak i błędu w ustaleniach faktycznych, nie odnosiły się do okoliczności pominiętych lub niedostrzeżonych przez sąd okręgowy, a jedynie sprowadzały się do polemiki z ustaleniami sądu meriti i dokonaną przez ten sąd analizą i oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Wszyscy skarżący podnosząc powyższy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wskazywali bowiem przede wszystkim na niewłaściwą ocenę wyjaśnień M. K. (2), a także częściowo A. Ł. (1) i J. W. (1) oraz zeznań P. M., która doprowadzić miała do błędnego ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Mając na uwadze podjęte przez sąd apelacyjny rozważania odnośnie nietrafności zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy w Łodzi zasady swobodnej oceny dowodów, powtarzanie powyższej argumentacji w tym miejscu uznać należy za pozbawione jakiegokolwiek sensu.

Odnieść należy się natomiast do kilku kwestii podniesionych w apelacjach, które – podobnie jak zarzut błędnego ustalenia stanu faktycznego na podstawie dowolnej, a nie swobodnej oceny wskazanych powyżej wyjaśnień i zeznań – również zostały poruszone przez skarżących przy okazji wytknięcia uchybień, o których mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k.:

Po pierwsze, obrońca oskarżonego J. W. (1) zarzucił sądowi meriti, iż błędnie przyjął, że oskarżony popełniając poszczególne czyny działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a co za tym idzie błędnie przyjął działania oskarżonego w warunkach art. 65 k.k., w sytuacji gdy takowe ustalenie nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Z tak postawionym zarzutem nie sposób się jednakże zgodzić. Sąd okręgowy poczynił bowiem szerokie ustalenia w zakresie funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej, w której skład wchodzili A. Ł. (1), J. W. (1) i G. B. (1), wskazując na istnienie określonej jej struktury wraz z kierownictwem w osobie M. K. (1), określoną trwałość porozumienia, wskazał również na jej modus operandi, polegający w znacznej mierze na kradzieży naczep pozostawionych bez opieki przez ich właścicieli. W grupie istniał określony podział ról – ustalony i omówiony przez sąd pierwszej instancji, określona hierarchia, a także pewna gotowość jej członków do popełniania kolejnych przestępstw. Jednocześnie – z uwagi na przyjęcie, iż zorganizowana grupa przestępcza, w której skład wchodzili m.in. J. W. (1) i G. B. (1), funkcjonowała do grudnia 2002 roku – z uwagi na przedawnienie karalności przestępstwa z art. 258 § 1 k.k. należało umorzyć postępowanie w tym zakresie na mocy art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. Ustalenia poczynione przez sąd pierwszej instancji w zakresie funkcjonowania grupy pozwoliły natomiast na zakwalifikowanie poszczególnych przestępstw popełnionych m.in. przez J. W. (1) jako popełnionych w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, a zatem na zastosowanie w kwalifikacji prawnej poszczególnych czynów art. 65 § 1 k.k. Takie stanowisko sądu meriti należy uznać za trafne, tym bardziej gdy weźmie się pod uwagę dotychczasowe orzecznictwo tutejszego sądu apelacyjnego, zgodnie z którym „umorzenie postępowania o czyn z art. 258 § 1 k.k. nie wyklucza możliwości zastosowania art. 65 k.k. Wymieniona w nim przesłanka „działania w zorganizowanej grupie przestępczej” wymaga każdorazowo ustalenia w stosunku do konkretnego czynu i stanowi element kwalifikacji prawnej, jak i podstawy wymiaru kary, niezależnie od tego czy danemu sprawcy przypisano popełnienie przestępstwa z art. 258 § 1 k.k.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 31 lipca 2014 roku, w sprawie o sygn. akt II AKa 18/14, opubl. Legalis nr 1092900). Sąd prawidłowo ustalił popełnienie przez oskarżonego J. W. (1) poszczególnych czynów – w stosunku do każdego z osobna – w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i prawidłowo w ich kwalifikacji prawnej zastosował przepis art. 65 § 1 k.k.

Po drugie obrońca oskarżonych S. i T. W. (1) kwestionował zarówno przyjętą przez sąd meriti ilość i wartość skradzionego spirytusu, ustalenia dotyczące postrzału J. D. (2) oraz w ogóle udział obu oskarżonych w zdarzeniach, jakie rozegrały się w miejscowościach W. oraz L.. Jak już zostało wyżej wielokrotnie zaakcentowane – ocena dowodów dokonana przez sąd okręgowy w niniejszej sprawie jest oceną prawidłową, dokonaną zgodnie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego i jako taka pozostaje pod kodeksową ochroną art. 7 k.p.k. Nie ma zatem potrzeby ponownego przytaczania argumentów sądu pierwszej instancji przemawiających za dokonanymi ustaleniami. Podkreślić jedynie należy, iż kwestionowanie udziału w/wym. oskarżonych w zdarzeniach w miejscowościach W. oraz L. wynika z przyjętego przez ich obrońcę a priori założenia, iż zdarzenia te rozegrały się w weekend 01 – 02 lipca 2000 roku, a nie tak jak – słusznie z resztą – ustalił sąd w weekend 15 – 16 lipca 2000 roku. Nie ulega bowiem kwestii dyskusji, iż na pierwsze dni lipca 2000 roku faktycznie oskarżeni T. i S. W. mają alibi w postaci dokumentów świadczących o tym, iż przebywali wówczas za granicą – ale to nie w tych dniach – jak chciałby tego ich obrońca – został popełniony czyn, lecz dwa tygodnie później – na kiedy obaj oskarżeni wiarygodnego alibi już nie posiadają.

Po trzecie, odnosząc się do błędnego – w ocenie obrońcy oskarżonego W. B. (który notabene nie podnosi wprost zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, a jedynie zarzut obrazy prawa materialnego – o czym niżej) – ustalenia w zakresie nazwy miejscowości, w której doszło do zdarzenia w weekend 15 – 16 lipca 2000 roku, wskazać należy, iż zarówno w komparycji, sentencji, jak i uzasadnieniu wyroku wymieniona została miejscowość L., a nie miejscowość S.. Błąd, jaki wytyka obrońca oskarżonego W. B. wystąpił li tylko w uzasadnieniu aktu oskarżenia (k-23 , k-1795 akt ) i – wobec prawidłowo poczynionych ustaleń – pozostaje bez znaczenia w sprawie. W świetle bowiem zgromadzonych dowodów – jak sam przypuszcza skarżący – pojawienie się w akcie oskarżenia miejscowości S. stanowi omyłkę prokuratora – nie sposób się przy tym zgodzić ze skarżącym, iż wątpliwość co do nazwy miejscowości nie została wyjaśniona, a sąd poczynił ustalenia z goła odmienne od tych z postępowania przygotowawczego. Nie sposób się również zgodzić z twierdzeniem obrońcy oskarżonego, iż chodzi o miejscowość L. tylko dlatego, iż w tej konkretnie miejscowości znajduje się gospodarstwo (...).

Po czwarte, odnosząc się do treści zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego J. W. (1) dotyczącego ustaleń w zakresie zarzutów XXXI, XXXII oraz XXXIV aktu oskarżenia uznać należało, iż – podobnie jak inne zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych powołane w pozostałych wniesionych na korzyść oskarżonych środkach odwoławczych – jest on całkowicie chybiony. W ocenie obrońcy oskarżonego J. W. (1) błąd sądu meriti polegał na niezasadnym ustaleniu, że sam fakt przedstawienia umów: kupna ciągnika R. (...), kupna naczepy F. oraz kupna naczepy M. do odpraw celnych świadczy o świadomości tegoż oskarżonego co do faktu, iż umowy te nie były autentyczne (co do ciągnika R. i naczepy M. – że podpis na umowie nie jest podpisem osoby sprzedającej, a w przypadku naczepy F. – że na umowie znajdują się niewłaściwe dane naczepy). Z takim rozumowaniem obrońcy oskarżonego J. W. (1) nie sposób się zgodzić, a treść tego rozumowania może świadczyć o pobieżnym jedynie zapoznaniu się przez niego z uzasadnieniem sądu meriti. W pisemnych motywach skarżonego rozstrzygnięcia sąd pierwszej instancji wskazał bowiem, iż:

1)  w przypadku zarzutu XXXI – na podstawie zeznań L. S. ustalono bezsprzecznie, iż świadek ten nie podpisał się na umowie i nie znał J. W. (1) – świadomość oskarżonego co do braku autentyczności umowy wynika zatem z zeznań świadka – posługując się umową, na której z pewnością nie znajdował się podpis L. S. (ale widniał na niej jako strona umowy) – J. W. (1) musiał bowiem wiedzieć, że została ona podrobiona;

2)  w przypadku zarzutu XXXII – na podstawie zeznań M. C., W. R. i L. R. ustalono treść umowy zawartej pomiędzy L. R., a J. W. (1) – przedstawiając do odprawy celnej umowę o zupełnie innej treści – zmienioną co do jej essentialia negotii (zmieniono bowiem oznaczenie przedmiotu umowy, a zatem danych dotyczących naczepy F.) – oskarżony musiał mieć świadomość co do braku jej autentyczności;

3)  w przypadku zarzutu XXXIV – na podstawie zeznań A. K. (3) ustalono, iż nie podpisał on żadnej umowy z J. W. (1), skoro zatem oskarżony posłużył się umową, na której widniał jako strona umowy A. K. (3), a na której z pewnością nie znajdował się podpis jego rzekomego kontrahenta – musiał mieć świadomość, że nie jest ona autentyczna.

W żadnym z w/wym. przypadków sąd nie wnioskuje o świadomości J. W. (1) co do braku autentyczności umów z samego faktu przedstawienia ich do odprawy celnej – jak usiłuje wykazać to jego obrońca – każdorazowo świadomość ta wynika bowiem z okoliczności zdarzeń ustalonych na podstawie zeznań świadków.

Odnosząc się natomiast do podniesionego przez obrońcę oskarżonego W. B. zarzutu obrazy prawa materialnego, która miała polegać na błędnym uznaniu, iż w/wym. oskarżony swoją świadomością obejmował wszystkie znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego, polegającego na udzieleniu pomocy do ukrycia spirytusu pochodzącego z przestępstwa, stwierdzić należy, iż powyższy zarzut w swej istocie stanowi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę skarżonego rozstrzygnięcia, nie zaś zarzut obrazy prawa materialnego. Otóż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „Obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu w orzeczeniu, które zostało oparte na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Tym samym obraza prawa materialnego nie ma miejsca, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2014 roku, sygn. akt IV KK 288/14, opubl. LEX nr 1541264). W świetle powyższego, kwestionowanie przez obrońcę oskarżonego W. B. dokonanych przez sąd meriti ustaleń w zakresie jednego ze znamion przypisanego mu przestępstwa wypełniającego dyspozycję art. 291 § 1 k.k., a mianowicie świadomości W. B., iż swoim zachowaniem pomaga w ukryciu skradzionego spirytusu uznać należy za kwestionowanie ustaleń faktycznych – a zatem zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.). Odnosząc się natomiast do tak sprecyzowanego zarzutu uznać należy, iż jest on bezzasadny. Sąd ocenił całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – nie oparł się jedynie na wyjaśnieniach oskarżonego W. B., jak czyni to jego obrońca – lecz na wszystkich dowodach, a zatem i wyjaśnieniach oskarżonego i m.in. zeznaniach świadków J. D. (2), J. F. i J. G. (1), dochodząc do słusznego wniosku, iż W. B. obejmował swoją świadomością fakt, iż swoim zachowaniem pomaga do ukrycia spirytusu pochodzącego z przestępstwa. Przypisanie mu winy za czyn wyczerpujący znamiona z art. 291 § 1 k.k. było zatem jak najbardziej zasadne.

Ostatnim z podnoszonych przez skarżących zarzutów był zarzut rażącej niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Zarzut taki został podniesiony w apelacji prokuratora – co do oskarżonych: A. K. (1), S. W., T. W. (1), J. W. (1) oraz G. B. (1) – jako zarzut kary rażąco niewspółmiernie łagodnej oraz w apelacjach obrońcy oskarżonego A. K. (1), obrońcy oskarżonego J. W. (1) oraz (pośrednio – w uzasadnieniu) obrońcy oskarżonego G. B. (1) – jako zarzut kary rażąco niewspółmiernie surowej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż nastąpiła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k., przy czym zauważyć wypada, iż zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym tak w judykaturze, jak i w doktrynie „na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczasową nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco niewspółmierną", to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Innymi słowy zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnieść tylko wówczas, gdy orzeczona kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowość sprawcy - a więc, gdy jest w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 06 września 2012 roku, sygn. akt II AKa 269/12, opubl. LEX nr 1236120).

Ustosunkowując się do pozostałych zarzutów w zakresie kary podniesionych we wniesionych w tym zakresie środkach zaskarżenia, wskazać należy, iż prokurator podnosząc, iż orzeczone w stosunku do oskarżonych: A. K. (1), S. W., T. W. (1), J. W. (1) i G. B. (1) kary są rażąco niewspółmiernie łagodne wskazał, iż sąd pierwszej instancji w sposób niedostateczny uwzględnił bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynów oraz liczne okoliczności obciążające przy braku jakichkolwiek okoliczności łagodzących, a także w nieuzasadniony sposób zastosował zasadę łączenia kar zbliżoną do pełnej absorpcji; z kolei obrońca oskarżonego A. K. (1) – podnosząc zarzut rażącej surowości wymierzonej kary zauważył, iż w jego ocenie z uwagi na błędną subsumcję oraz wskutek niedostatecznego uwzględnienia zasad wymiaru kary, w szczególności dyrektywy, zgodnie z którą dolegliwość kary nie powinna przekraczać stopnia winy orzeczona w stosunku do jego mandanta kara jest niewłaściwa; obrońca oskarżonego J. W. (1) – podnosząc ten sam zarzut – wskazał, iż sąd meriti niedostatecznie rozważył okoliczności łagodzące w tym pozytywny wywiad środowiskowy oraz częściowe przyznanie się do popełnionych czynów przez J. W. (1), zaś obrońca oskarżonego G. B. (1) w uzasadnieniu wniesionego środka odwoławczego zaakcentował niewzięcie przez sąd pierwszej instancji pod uwagę znacznej odległości czasowej, jaka dzieli daty czynów i chwilę wyrokowania. Z tak postawionymi zarzutami nie sposób się zgodzić – uzasadnienie sądu meriti w zakresie orzeczonych w/wym. oskarżonym wskazuje, iż w stosunku do każdego z nich orzeczona kara jest prawidłowa, uwzględniająca dyrektywy wymiaru kary płynące z treści art. 53 k.k. Każdorazowo sąd odniósł się zarówno do okoliczności obciążających (o których wspomniał prokurator w apelacji), jak i okoliczności łagodzących (w szczególności nie sposób się zgodzić z obrońcą oskarżonego J. W. (1), iż nie zostały wzięte wnioski płynące z wywiadu środowiskowego – sąd wyraźnie wskazał, iż zarówno wywiad środowiskowy, jak i częściowe przyznanie się do winy zostało wzięte pod uwagę i wpłynęło na wymiar orzeczonej w stosunku do tego oskarżonego kary łącznej). Sąd w dostateczny sposób wziął również pod uwagę takie okoliczności jak fakt, iż zarzucone (w szczególności oskarżonym J. W. (1) i G. B. (4)) przestępstwa pozostają ze sobą w określonym związku czasowym, a także ilość przypisanych przestępstw i ciągów przestępstw każdemu z oskarżonych oraz przedział czasowy jaki dzieli daty czynów i datę wyrokowania w niniejszej sprawie, nie bez znaczenia pozostało również to, iż oskarżeni nie utrudniali toczącego się przeciwko nim postępowania, a także nie weszli ponownie w konflikt z prawem. To wszystko czyni wymierzone oskarżonym: A. K. (1), S. W., T. W. (1), J. W. (1) oraz G. B. (4) kary sprawiedliwymi i prawidłowymi, nie noszącymi znamion ani kar rażąco niewspółmiernie łagodnych, ani rażąco niewspółmiernie surowych.

Jednocześnie Sąd Apelacyjny w Łodzi uznał, iż wewnętrzna sprawiedliwość wyroku wymaga dokonania zmiany w zakresie kar wymierzonych oskarżonym: M. G. oraz W. B. poprzez zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia ich wykonania. Obaj oskarżeni nie byli wcześniej karani, dopuścili się pojedynczych czynów paserstwa, a od daty ich popełnienia do chwili wyrokowania upłynął długi okres czasu. Ich postawa świadczy o tym, iż można wobec nich postawić pozytywną prognozę kryminologiczno – społeczną. Uwzględniając bowiem wszystkie okoliczności niniejszej sprawy sąd odwoławczy jest zdania, iż pomimo niewykonania orzeczonych w stosunku do M. G. i W. B. kar pozbawienia wolności, będą oni przestrzegać porządku prawnego i nie popełnią ponownie przestępstw. Wymierzenie zatem tego rodzaju kary – z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania – będzie w ocenie sądu apelacyjnego wystarczające dla osiągnięcia celów kary określonych w art. 53 k.k.

Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny w Łodzi uznał wniesione na korzyść oskarżonych Z. U., A. K. (1), S. W., T. W. (1), R. I., J. W. (1), G. B. (1) oraz J. S. środki odwoławcze oraz wniesiony przez prokuratora na niekorzyść oskarżonych: A. K. (1), S. W., T. W. (1), J. W. (1) oraz G. B. (1) środek odwoławczy za niezasadne i związku z tym na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w tej części, zaś uznając apelacje wniesione na korzyść oskarżonych M. G. i W. B. za o tyle zasadne, iż doprowadziły do kontroli instancyjnej wyroku sądu pierwszej instancji i jego wzruszenia w tym zakresie, na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że warunkowo zawiesił wobec w/wym. oskarżonych wymierzone im odpowiednio w punktach 40 i 50 zaskarżonego wyroku kary pozbawienia wolności na okres próby lat 3.

Jednocześnie kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia pozwoliła na dostrzeżenie przez sąd odwoławczy pięciu omyłek pisarskich, co skutkowało ich sprostowaniem na podstawie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. I tak:

a) w punkcie 2 zaskarżonego wyroku w miejsce wartości „439,225” wpisano wartość „439 255 (czterysta trzydzieści dziewięć tysięcy dwieście pięćdziesiąt pięć)”;

b) w punkcie 15 w miejsce punktu (...) wpisano (...);

c) w punkcie 53 wyeliminowano z kwalifikacji prawnej skazania § 1 w art. 281 k.k. (przy czym nie jest to zmiana kwalifikacji prawnej, a jedynie sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej, gdyż przepis art. 281 k.k. w ogóle nie zawiera § 1);

d) w punkcie 57a w miejsce punktu (...) wpisano (...);

e) w punkcie 57h w miejsce punktu (...) wpisano (...).

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu W. B. z urzędu przed sądem apelacyjnym orzeczono na podstawie § 2, § 14 ust. 2 pkt 5 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Sąd Apelacyjny w Łodzi zasądził na rzecz adw. A. K. (2) kwotę 738 złotych, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu W. B. z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił wszystkich oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, iż uiszczenie tych kosztów byłoby dla każdego z nich zbyt uciążliwe ze względu na ich aktualną sytuację osobistą i majątkową.