Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 września 2015 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, Wydział I Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Żywicki

Protokolant: protokolant N. Al (...)

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2015r. w Olsztynie,

na rozprawie,

sprawy z powództwa W. (...) Oddział (...) w O.,

przeciwko Gminie O.,

o zapłatę,

I  zasądza od pozwanej Gminy O. na rzecz powoda W. (...) Oddział (...) w O. kwotę 9.105,82 zł (dziewięć tysięcy sto pięć złotych 82/100 groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia 25 czerwca 2014r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 918 zł (dziewięćset osiemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w Olsztynie) od pozwanej kwotę 137,40 (sto trzydzieści siedem złotych 40/100) oraz od powódki kwotę 549,58 zł (pięćset czterdzieści dziewięć złotych 58/100) tytułem tymczasowo poniesionych wydatków.

/-/ SSR Piotr Żywicki

Sygn. akt I C 1639/14

UZASADNIENIE

Powódka W. (...) z siedzibą w W., oddział regionalny w O. domagała się zasądzenia od pozwanej Gminy O. kwoty 43.506,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że dochodzona pozwem kwota stanowi należne jej odszkodowanie za poniesioną szkodę powstałą na skutek niewykonania przez pozwaną obowiązku zapewnienia lokalu socjalnego przyznanego K. A. (1) i K. A. (2) wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25 czerwca 2009r. w sprawie I C 374/09. Odszkodowanie obejmuje kwoty odpowiadające wysokości czynszu oraz kwot należnych z tytułu zużycia mediów, które do czasu wykonania wyroku eksmisyjnego obowiązani byli uiszczać lokatorzy. Powódka bezskutecznie dochodziła tych należności od lokatorów. Jako podstawę prawną swojego roszczenie powódka wskazała art. 417 kc w zw. z art. 29b ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U z 2010r., nr 206 poz. 1367). Powódka dochodzi ww. kwot za okres od dnia 01 sierpnia 2009r. do 31 maja 2010r. i od dnia 01 sierpnia 2010r. do dnia 31 października 2013r. albowiem jej roszczenie za okres od czerwca do lipca 2010r. zostało objęte wyrokiem Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 08 kwietnia 2011r. w sprawie I C 1233/10 (k. 2-8).

Pozwana Gmina O. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosła, że lokal socjalny został przyznany jedynie dwóm spośród siedmiu zamieszkujących lokal powódki osób. Ponadto wskazała, że wyrok eksmisyjny zawierał rozstrzygnięcie, w świetle którego powódce nie przysługiwało miesięczne odszkodowanie od K. A. (2) i K. A. (1) do czasu uzyskania przez nich pełnoletniości, co nastąpiło odpowiednio w dniach 15.04.2012r. oraz 03.10.2014r. Wskazała, że powódka będzie uprawniona do odszkodowania za niedostarczenie osobom uprawnionym lokalu socjalnego o ile udowodni, że poniósł szkodę oraz jej wysokość spowodowaną zajmowanie lokalu przez konkretnie dwie osoby co do których istnieje obowiązek Gminy. Tym samym zakwestionowała załączone do pozwu dokumenty dotyczące rozliczenia opłat naliczonych na 7 osób. Podniosła także zarzut przedawnienia roszczenia, wskazując na upływ trzyletniego terminu, przewidzianego dla roszczeń o świadczenia okresowe. Zarzuciła także powódce, że nie podjęła żadnych czynności w celu opróżnienia lokalu z pozostałych pięciu osób, którym nie przyznano lokali socjalnych (k. 143-146).

W odpowiedzi na stanowisko pozwanej powódka wskazała, że bezspornym jest, że w okresie objętym pozwem w lokalu zamieszkiwało 7 osób, zaś fakt stwierdzonej w wyroku eksmisyjnym niemożności dochodzenia roszczeń od małoletnich, którym przyznano prawo do lokalu nie jest tożsamy z niemożliwością dochodzenia roszczeń przeciwko pozwanej. Odnosząc się do zarzutu przedawnienia powołała się na stanowisko Sądu Okręgowego w Olsztynie wyrażone w toku sprawy IX Ca 853/13 w której przyjęto 10 letni termin. Ponadto wskazała, że gdyby powódka wskazała uprawnionym lokal socjalny, to pozostałe osoby mieszkające dobrowolnie opuściłyby ten lokal a gdyby tego nie uczyniły, powódka skorzystałaby z możliwości wykwaterowania ich na podstawie art. 48a ustawy ww. ustawy (k. 306-307).

Na rozprawie pozwana zakwestionowała ilość osób zamieszkujących w lokalu powódki w okresie objętym pozwem, oraz twierdzenia powódki co do dobrowolności opuszczenia pozostałych zamieszkanych w lokalu osób w sytuacji zapewnienia uprawnionym prawa do lokalu socjalnego (k. 381).

Sąd ustalił, co następuje:

Powódka jest właścicielką lokalu położonego przy ul. (...) w O..

(bezsporne)

Lokal ten w okresie objętym pozwem zamieszkiwało co najmniej 6 osób, w tym K. A. (2) i K. A. (1) z rodzicami.

(protokół przesłuchania świadków z dnia 25.08.2015r. w sprawie I C 3637/14 tutejszego Sądu)

K. A. (2) uzyskała pełnoletniość w dniu 15.04.2012r. zaś K. A. (1) w dniu 03.10.2014r. Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2009r. w sprawie I C 374/09 Sąd Rejonowy w Olsztynie nakazał (małoletnim wówczas) pozwanym K. A. (2) i K. A. (1) aby opuścili, opróżnili i wydali powódce W. (...) O. (...) w O. lokal mieszkalny położony w O. przy ulicy (...). Jednocześnie Sąd przyznał wymienionym prawo do lokalu socjalnego i nakazał wstrzymanie opróżnienia lokalu przez tychże pozwanych o czasu złożenia im przez Gminę O. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Określił też, że powódce nie przysługuje od małoletnich pozwanych miesięczne odszkodowanie za korzystanie z lokalu do czasu uzyskania pełnoletniości. Wyrok uprawomocnił się w dniu 12.08.2009r.

(bezsporne, por. wyrok k. 17)

Powódka wzywała pozwaną do zapłaty kwoty tytułem odszkodowania za niedostarczenie uprawnionym lokalu socjalnego. Pozwana żądanej kwoty nie zapłaciła.

(bezsporne, por. dokumenty k. 73-74, k. 99-100)

Za okres objęty pozwem, tj. za okres od dnia 01 sierpnia 2009r. do 31 maja 2010r. i od dnia 01 sierpnia 2010r. do dnia 31 października 2013r. przy przyjęciu że lokal przy ul. (...) zamieszkiwało siedem osób, wysokość należnych opłat za mieszkanie i media wynosiła 43.505,86 zł. Przy przyjęciu, że lokal ten zamieszkiwały cztery osoby, należności te wynosiłyby 34.400,04 zł (tj. o 9.105,82 zł mniej) zaś przy przyjęciu że lokal ten zamieszkiwałyby trzy osoby, wysokość ich wysokość wynosiłaby 31.364,77 zł (tj. o 12.141,09 zł mniej). W sytuacji, gdyby lokal ten zamieszkiwały dwie osoby, wysokość należności wynosiłaby 28.329,49 zł, (tj. o 15.176,36 zł mniej)

(opinia biegłej k. 334-345)

Egzekucja wobec osób zamieszkujących lokal okazałą się bezskuteczna.

(bezsporne, por. postanowienie komornika k. 285)

Sąd zważył, co następuje:

W świetle poczynionych w sprawie ustaleń żądanie powódki okazało się zasadne jedynie w części.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na niespornych twierdzeniach stron, dokumentach oraz opinii biegłej, która kwestionowana nie była.

Zgodnie art. 29b ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U z 2010r., nr 206 poz. 1367) jeżeli gmina nie wykonała wyroku sądowego w zakresie dostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej, Agencji przysługuje roszczenie o odszkodowanie od gminy na podstawie art. 417 kc. Według zaś art. 417 kc za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przepis ten przewiduje odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, zdefiniowanym jako „niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej". Dla określenia odpowiedzialności odszkodowawczej władz publicznych, obok zdarzenia sprawczego, konieczne jest ustalenie pozostałych przesłanek odpowiedzialności deliktowej, a więc szkody i związku przyczynowego. Przepis art. 417 kc nie zawiera w tej kwestii żadnej regulacji, a tym samym znajdą zastosowanie ogólne reguły dotyczące szkody oraz koncepcji związku przyczynowego (por. wyrok TK z dnia 4 grudnia 2001 r., SK 18/00, OTK 2001, nr 8, poz. 256; wyrok TK z dnia 23 września 2003 r., K 20/02, OTK-A 2003, nr 7, poz. 76, oraz wyrok SN z dnia 7 listopada 2013 r., V CSK 519/12, LEX nr 1391709).

W pierwszej kolejności odnieść należy się do podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia. Zarzut ten był nie był zasadny. Podzielić należało pogląd wyrażony w uzasadnieniu Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie IX Ca 853/13, że odszkodowanie oparte na tej podstawie prawnej nie ma charakteru okresowego i dlatego nie może mieć do niego zastosowania trzyletni termin przedawnienia przewidziany dla świadczeń okresowych. Świadczenie bowiem gminy, która nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku stanowi ogólną kwotę, na którą składają się wartości odpowiadające wysokości czynszu za poszczególne miesiące, w których lokator bezprawnie korzystał z lokalu. Jest to opłata jednorazowa za cały okres objęty rozliczeniem. Zgodnie z art. 118 kc przedawnienie dziesięcioletnie jest regułą. Oznacza to, że roszczenia majątkowe, dla których prawo nie przewiduje innych terminów przedawnienia, przedawniają się z upływem dziesięciu lat. Okresowej płatności odszkodowania na podstawie art. 417 k.c. żaden przepis ustawy nie przewiduje.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ww. ustawy, osoby zajmujące lokal mieszkalny mają obowiązek uiszczania opłaty za używanie lokalu w wysokości nie większej niż 3 % wartości odtworzeniowej lokalu w skali rocznej, określonej na podstawie ust. 2 tegoz przepisu, oraz zaliczki na opłaty pośrednie w terminie do piętnastego dnia każdego miesiąca, od dnia przekazania lokalu mieszkalnego. Według art. 1a ust. 1 pkt 12 ustawy opłatami za używanie lokalu są: świadczenie pieniężne za korzystanie z lokalu mieszkalnego, które obejmuje koszty administrowania, koszty konserwacji, koszty utrzymania technicznego nieruchomości, odpis na fundusz remontowy, koszty utrzymania zieleni, koszty utrzymania pomieszczeń wspólnego użytkowania, w tym koszty związane z utrzymaniem czystości, koszty energii cieplnej, elektrycznej i wody na potrzeby części wspólnej, zwrot kosztów z tytułu podatku od nieruchomości, opłatę za antenę zbiorczą lub telewizję kablową, opłaty z tytułu legalizacji przyrządów pomiarowych zamontowanych na potrzeby lokalu mieszkalnego oraz opłaty z tytułu użytkowania dźwigu osobowego i konserwacji urządzeń domofonowych. Według zaś art. 1a ust. 1 pkt 13 za opłaty pośrednie należy rozumień opłaty za energię cieplną, elektryczną, gaz, wodę oraz za odbiór nieczystości stałych i płynnych.

Powódka domagała się odszkodowania za okres od dnia 01 sierpnia 2009r. do 31 maja 2010r. i od dnia 01 sierpnia 2010r. do dnia 31 października 2013r. Powództwo swoje opierała na bezspornym fakcie niezapewnienia przez pozwaną lokalu socjalnego dwóm osobom uprawnionym z mocy wyroku Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 25 czerwca 2009r. w sprawie I C 374/09. O ile zatem uznać należy, że niezapewnienie tegoż lokalu socjalnego wbrew obowiązkowi nałożonemu na pozwaną przez Sąd stanowi niezgodne z prawem zaniechanie, o tyle obowiązkiem powódki było wykazanie i udowodnienie pozostałych przesłanek aktualizujących odpowiedzialność pozwanej za szkodę jaką powódka poniosła. Szkodą pozostającą w bezpośrednim związku przyczynowym z zaniechaniem pozwanej było to, co powódka uzyskałaby lub czego nie utraciła, gdyby wyrok eksmisyjny został wykonany, tj. gdyby pozwana gmina zapewniła lokal socjalny dwojgu uprawnionych małoletnich.

Początkowo bezspornym był fakt, że w lokalu w okresie objętym pozwem zamieszkiwało 7 osób, w tym dwie uprawnione do lokalu socjalnego (por. k. 301, k. 306-307). Na ostatniej rozprawie pozwana zakwestionowała ten fakt, w związku z czym na wniosek powódki został dopuszczony dowód z dokumentu w postaci protokołu rozprawy w sprawie toczącej się w tut. Sądzie pod sygnaturą I C 3637/14 zawierający zeznania świadków. Pozwana temu wnioskowi nie oponowała. Z zeznań świadków wynika, że w lokalu tym zamieszkiwało co najmniej 6 osób, w tym uprawnieni do lokalu socjalnego i ich rodzice oraz pełnoletnie rodzeństwo.

Nie ulega wątpliwości, że pozwana może odpowiadać jedynie za fakt niezapewnienia lokalu socjalnego dwóm osobom. Tym samym należne powódce odszkodowanie, które pozostaje w związku przyczynowym z niezapewnieniem lokalu socjalnego dwóm spośród wszystkich zamieszkujących ten lokal osobom odpowiadać powinno różnicy miedzy wysokością poniesionych przez powódkę opłat a wysokością opłat, jakie i tak powódka ewentualnie uiszczałaby, gdyby pozwana zapewniła lokal uprawnionym. To na powódce bowiem ciążył obowiązek udowodnienia zarówno samego powstania szkody i jej wysokości oraz związku przyczynowego między powstaniem szkody a niezgodnym z prawem działaniem pozwanej (art. 417 kc).

Ponieważ pozwana zakwestionowała twierdzenia powódki co do dobrowolności opuszczenia lokalu przez pozostałe zamieszkujące w nim osoby w sytuacji, gdyby dwojgu uprawnionym zapewniono lokal socjalny, rolą powódki było to twierdzenie udowodnić. Zgodnie z art. 6 kc, ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, natomiast w myśl art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Przepisy powyższe nie nakładają zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, w obecnym stanie prawnym rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd też nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek bowiem przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). Wyrażona w art. 6 kc ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu jest regułą w znaczeniu materialnym wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Powódka w żadne sposób nie udowodniła, że zapewnienie lokalu dwojgu osobom doprowadzi do wydania lokalu przez pozostałe osoby tam zamieszkujące. Okoliczność ta jest o tyle istotna, że nawet obecność jednej osoby, która pozostałaby w lokalu powódki (po opuszczeniu go przez uprawnionych do lokalu socjalnego) powodowałaby szkodę w majątku powódki. Za zaistnienie tej szkody Gmina w żadnym razie odpowiedzialności nie mogłaby ponosić. Tym samym ewentualne odszkodowanie należne powódce w niniejszej sprawie wymagało ustalenia liczby osób, które na skutek zapewnienia osobom uprawnionym lokalu socjalnego opuściłyby lokal powódki oraz różnicy między kwotą naliczoną dotychczas za 7 osób (której powódka domagała się w pozwie) i kwotą jaką musiałby płacić po opuszczeniu lokalu przez określoną liczbę osób na skutek zapewnienia lokalu socjalnego.

Jak już wyżej wspomniano powódka co do tej okoliczności pozostała bierna dowodowo. Nie mniej jednak mając na uwadze fakt, że osoby uprawnione do lokalu socjalnego były małoletnimi, należało rozważyć ile osób co najmniej musiało opuścić lokal przy założeniu, że pozwana zapewni lokal socjalny małoletnim uprawnionym. W świetle art. 92 krio dziecko pozostaje aż do pełnoletności pod władzą rodzicielską. Władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom (art. 93 §1 krio). Przy czym według art. 95 §1 władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw. Zgodnie zaś z art. 26 §1 kc miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest miejsce zamieszkania rodziców albo tego z rodziców, któremu wyłącznie przysługuje władza rodzicielska lub któremu zostało powierzone wykonywanie władzy rodzicielskiej. Jeżeli władza rodzicielska przysługuje na równi obojgu rodzicom mającym osobne miejsce zamieszkania, miejsce zamieszkania dziecka jest u tego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy (§2). Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 kc).

Z treści powołanych przepisów wynika, że nawet w przypadku gdy władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom możliwa i dopuszczalna przez prawo jest sytuacja, że małoletnie dziecko zamieszkuje jedynie z jednym z rodziców i to w dodatku w innej miejscowości niż drugie z rodziców. Tym bardziej zatem możliwa i dopuszczalna jest sytuacja, gdy wszyscy oni mieszkają w jednej miejscowości lecz pod innymi adresami. W konsekwencji uznać należało, że żaden przepis nie nakłada obowiązku równoczesnego zamieszkiwania z małoletnim przez oboje rodziców.

Przenosząc powyższa uwagę na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że okres objęty pozwem (tj. od 01 sierpnia 2009r. do 31 maja 2010r. i od dnia 01 sierpnia 2010r. do dnia 31 października 2013r.) można podzielić na dwa oddzielne okresy:

- pierwszy od 01.08.2009r. do 31.05.2010r. i od dnia 01.08.2010r. do dnia 14.04.2012r., tj. do dnia poprzedzającego uzyskania pełnoletniości przez uprawnioną do lokalu K. A. (2); w tym okresie zapewnienie lokalu socjalnego obojgu małoletnim spowodowałoby opuszczenie lokalu co najmniej przez 3 osoby, tj. dwójkę małoletnich K. i K. A. (1) i co najmniej jednego ich rodzica;

- drugi: od dnia 15.04.2014r. do dnia 31.10.2013r.; w tym okresie zapewnienie lokalu socjalnego uprawnionym spowodowałoby opuszczenie lokalu również przez co najmniej 3 osoby, tj. małoletniego K. A. (1) i co najmniej jednego rodzica oraz pełnoletnią już K. A. (3).

Twierdzenia powódki o możliwości opuszczenia lokalu przez inne jeszcze osoby, w tym przez oboje rodziców - jak już wyżej wskazano - zostały zakwestionowane przez pozwaną i nie zostały w żaden sposób udowodnione.

Ponieważ powódka domagała się kwoty 43.506,09 zł naliczonej za 7 osób (poprawność wyliczenia tej kwoty została potwierdzona przez biegłą w niekwestionowanej przez strony opinii), od kwoty tej należało odjąć różnicę jaką powódka musiałaby płacić przy założeniu, że lokal ten opuściłyby 3 osoby wskutek zapewnienia im przez pozwaną lokalu socjalnego. Z opinii biegłej wynika, że różnica ta wynosiła 9.105,82 zł (wariant 2 – k. 340). W wariancie tym biegła nie ustrzegła się wprawdzie oczywistej omyłki pisarskiej wskazując że chodzi o opłaty „ w przypadku zamieszkiwania siedmiu osób”, jednakże z tytułu wariantu 2 i porównania kwot i rozliczeń wynikających z wariantu 1 dotyczącego właśnie 7 osób oczywistość tej omyłki pisarskiej nie ulega wątpliwości.

Nie ma przy tym znaczenia fakt, że ustalenia faktyczne dokonane przez sad w niniejszym postepowaniu wskazywały, że w lokalu tym w okresie objętym pozwem mieszkało sześć osób (a nie siedem co początkowo było bezspornym i co przyjęto w tezie dowodowej i opinii). Szkoda bowiem za którą odpowiedzialna jest pozwana dotyczy jedynie zwiększonych kosztów ponoszonych przez powódkę z powodu zamieszkiwania trzech osób. Dzieląc kwotę 9.105,82 zł na trzy osoby wynika, że z każda jedna osoba zwiększała (bądź zmniejszała w przypadku opuszczenia lokalu) koszty poniesione przez powódkę dokładnie o 3.035,27 zł. Przy 4 osobach mniej koszty byłyby bowiem mniejsze o 12.141,09 zł (12.141,09 : 4 = 3.035,27 zł) – wariant 3 opinii; przy 5 osobach mniej byłoby to 15.176,36 zł (15.176,36 zł :5 = 3.035,27 zł) – wariant 4 opinii.

Z powyższego zatem wynika, że w przypadku opuszczenia lokalu przez trzy osoby, w sytuacji gdy w lokalu pozostałaby chociaż jedna osoba, szkoda powódki zawsze byłaby mniejsza o kwotę 9.105,82 zł (3 x 3.035,27 zł).

Tym samym sąd nie podzielił poglądu wyrażonego w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 23.07.2014r. w sprawie I ACa 246/14, zaprezentowanego przez pełnomocnika powódki na rozprawie w dniu 07.11.2014r. (k. 314).

W konsekwencji w oparciu o powołane wyżej przepisy należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9.105,82 zł z ustawowymi odsetkami – zgodnie z żądanie pozwu - od dnia jego wniesienia, tj. od dnia 25.06.2014r. do dnia zapłaty (art. 481 §1 i 2 kc).

W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić (pkt II wyroku).

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 kpc. Ponieważ powódka wygrała sprawę w 20% w takim zakresie przysługuje jej od pozwanej zwrot kosztów procesu. Koszty jakie poniosła wynosiły 5010 zł (tj. 2176 zł opłaty sądowej, 400 zł zaliczki na wynagrodzenie biegłego, 2.400 zł wynagrodzenia pełnomocnika oraz 34 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictw), tym samym należy się jej pod pozwanej zwrot 1002 zł (5.010 x 20 %). Pozwana wygrała sprawę w 80% a tym samym w takim zakresie należy jej się od powódki zwrot poniesionych przez kosztów procesu na które składało się jedynie wynagrodzenie pełnomocnika (2400 zł x 80%=1920 zł). Ostatecznie należało zasądzić od powódki na rzec pozwanej kwotę 918 zł (1920 zł – 1002 zł).

W pkt IV wyroku w oparciu o art. 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (DzU.2010.90.594 j.t.) w zw. z art. 100 kpc orzeczono o obowiązku zwrotu tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa kosztów, nakazując ściągnąć od obu stron odpowiednio - w zakresie w jakim sprawę przegrały – tj. od pozwanej 20% z kwoty 686,98 zł (tj. 137,40 zł) oraz od powódki 80% tej kwoty (tj. 549,58 zł).

/-/SSR Piotr Żywicki