Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Sędziowie SSO Dorota Kropiewnicka

SSR del. do SO Ireneusz Stembalski (spr.)

Protokolant Artur Łukiańczyk

przy udziale B. M. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2013r.

sprawy R. F.

oskarżonego o przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 18 września 2012 roku sygn. akt V K 1396/10

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia) na rzecz adwokata K. K. kwotę 516,60 złotych (pięciuset szesnastu i 60/100, w tym VAT), tytułem nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. IVK 252/13

UZASADNIENIE

R. F. został oskarżony o to, że :

I. w dniu 9 lipca 2010 r. we W. dokonał rozboju na osobie M. W. w ten sposób, że zagrodził pokrzywdzonemu drogę a następnie grożąc natychmiastowym użyciem przemocy doprowadził go do stanu bezbronności po czym dokonał kradzieży jego pieniędzy w kwocie 40.50 zł czym działał na szkodę wymienionego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie Wydział IX Karny z dnia 13 stycznia 2004 roku, sygn. akt IX K 1477/02 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 lipca 2002 roku do 19 stycznia 2004 roku oraz od dnia 22 września 2005 roku do dnia 4 września 2006 roku oraz wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście Wydział V Karny z dnia 25 kwietnia 2005 roku, sygn. akt V K 1964/04 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 września 2006 roku do 1 grudnia 2007 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej Wydział II Karny z dnia 22 maja 2006 roku, sygn. akt II K 352/06 za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 1 grudnia 2007 roku do 1 czerwca 2008 roku, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej Wydział II Karny z dnia 7 marca 2007 roku, sygn. akt II K 1036/06 na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 września 2006 roku do 1 grudnia 2007 roku z zaliczeniem na jej poczet okresów od 16 czerwca 2004 roku do 14 września 2004 roku oraz od 19 marca 2005 roku do 22 września 2005 roku,

to jest o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II. w miejscu i czasie jak wyżej usiłował dokonać rozboju na osobie T. K. w ten sposób, że zagrodził pokrzywdzonemu drogę a następnie grożąc natychmiastowym użyciem przemocy doprowadził go do stanu bezbronności po czym zażądał wydania zegarka marki B. o wartości 100 zł, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego, czym działał na jego szkodę, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie Wydział IX Karny z dnia 13 stycznia 2004 roku, sygn. akt IX K 1477/02 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 lipca 2002 roku do 19 stycznia 2004 roku oraz od dnia 22 września 2005 roku do dnia 4 września 2006 roku oraz wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście Wydział V Karny z dnia 25 kwietnia 2005 roku, sygn. akt V K 1964/04 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 września 2006 roku do 1 grudnia 2007 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej Wydział II Karny z dnia 22 maja 2006 roku, sygn. akt II K 352/06 za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 1 grudnia 2007 roku do 1 czerwca 2008 roku, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej Wydział II Karny z dnia 7 marca 2007 roku, sygn. akt II K 1036/06 na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 września 2006 roku do 1 grudnia 2007 roku z zaliczeniem na jej poczet okresów od 16 czerwca 2004 roku do 14 września 2004 roku oraz od 19 marca 2005 roku do 22 września 2005 roku,

to jest o czyn z art. 13 § l k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia - Śródmieścia we Wrocławiu w V Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 18 września 2012 r. sygn. V K 1396/10:

I. uznał oskarżonego R. F. za winnego popełnienia tego, że w dniu 9 lipca 2010 roku we W. dokonał rozboju na osobie M. W. w ten sposób, że grożąc mu natychmiastowym użyciem przemocy, a także zagradzając mu drogę dokonał kradzieży jego pieniędzy w kwocie 40.50 zł czym działał na szkodę wymienionego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie Wydział IX Karny z dnia 13 stycznia 2004 roku, sygn. akt IX K 1477/02 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 lipca 2002 roku do 19 stycznia 2004 roku oraz od dnia 22 września 2005 roku do dnia 4 września 2006 roku oraz wyrokami Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście Wydział V Karny z dnia 25 kwietnia 2005 roku, sygn. akt V K 1964/04 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 września 2006 roku do 1 grudnia 2007 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej Wydział II Karny z dnia 22 maja 2006 roku, sygn. akt II K 352/06 za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 1 grudnia 2007 roku do 1 czerwca 2008 roku, objętych następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej Wydział II Karny z dnia 7 marca 2007 roku, sygn. akt II K 1034/06 na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 8 czerwca 2009 roku do 16 lipca 2009 roku z zaliczeniem na jej poczet okresów od 4 września 2006 roku do 23 października 2007 roku, od 15 czerwca 2004 roku do 14 września 2004 roku oraz od 19 marca 2005 roku do 22 września 2005 roku, to jest przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. uznał oskarżonego R. F. za winnego popełnienia tego, że w dniu 9 lipca 2010 roku we W. grożąc T. K. natychmiastowym użyciem przemocy, a także zagradzając mu drogę zmuszał go do pozostania w miejscu w jakim się znajdował, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie Wydział IX Karny z dnia 13 stycznia 2004 roku, sygn. akt IX K 1477/02 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 lipca 2002 roku do 19 stycznia 2004 roku oraz od dnia 22 września 2005 roku do dnia 4 września 2006 roku oraz wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieście Wydział V Karny z dnia 25 kwietnia 2005 roku, sygn. akt V K 1964/04 za czyn z art. 280 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 4 września 2006 roku do 1 grudnia 2007 roku, objętym następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej Wydział II Karny z dnia 7 marca 2007 roku, sygn. akt II K 1034/06 na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 8 czerwca 2009 roku do 16 lipca 2009 roku z zaliczeniem na jej poczet okresów od 4 września 2006 roku do 23 października 2007 roku, od 15 czerwca 2004 roku do 14 września 2004 roku oraz od 19 marca 2005 roku do 22 września 2005 roku, to jest przestępstwa z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 191 § 1 k.k., wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył wymierzone oskarżonemu w pkt I i II wyroku kary pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

IV. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (zatrzymania i tymczasowego aresztowania) od dnia 09 lipca 2010 roku do dnia 15 września 2010 roku przyjmując, że jeden dzień pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

V. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego R. F. do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz M. W. kwoty 40,50 zł (czterdzieści złotych 50/100);

VI. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze i § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. kwotę 1653,12 zł (jeden tysiąc sześćset pięćdziesiąt trzy złote 12/100) obejmującą należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu;

VII. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego R. F. w zakresie rozstrzygnięcia o winie. Apelujący zarzucił orzeczeniu

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, a polegający na przyjęciu, iż oskarżony R. F. w dniu 9 lipca 2010 r. dokonał rozboju na osobie M. W. w sposób opisany w pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a jednocześnie, że oskarżony ten w tym samym miejscu i czasie grożąc T. K. natychmiastowym użyciem przemocy a także zagradzając mu drogę zmuszał go do pozostania w miejscu w jakim się znajdował, w sposób opisany w pkt. II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, tj. wypełnił dyspozycję przestępstwa z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § ł k.k., gdy tymczasem w ocenie oskarżonego zebrany w aktach sprawy materiał dowodowy nie dawał podstaw do poczynienia takich ustaleń;

II. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to przepisu art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., 424 § 1 k.p.k. poprzez badanie i uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, przy jednoczesnym nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na jego korzyść, a wynikających z wyjaśnień oskarżonego, w których - co do zasady - nie przyznawał się do winy, zeznań świadek N. S. (1), która w krytycznym czasie i miejscu - będąc wraz z oskarżonym R. F. - potwierdziła jedynie, że oskarżony ten rozmawiał z pokrzywdzonymi, to jednocześnie zaprzeczyła żeby „widziała i wiedziała" że oskarżony ten dokonał rozboju na osobie M. W. oraz zmuszał T. K. poprzez grożenie użycia przemocy do pozostania w miejscu, a także na skutek zaniechania rozstrzygnięcia nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, a w konsekwencji poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i dokonanie jej w sposób dowolny z pominięciem kryteriów obiektywnych jak wiedza i doświadczenie życiowe, a w szczególności poprzez odmowę uznania w całości za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego.

Podnosząc przytoczone powyżej zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego R. F. od przypisanych mu zaskarżonym wyrokiem czynów ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie. Kontrola odwoławcza przedmiotowej sprawy, a zwłaszcza argumentów zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia, pozwoliła Sądowi Okręgowemu na stwierdzenie, iż zarzuty podniesione przez obrońcę oskarżonego nie mogą zostać uznane za słuszne.

Oceniając prawidłowość zaskarżonego wyroku w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji starannie i wszechstronnie przeprowadził postępowanie dowodowe zmierzające do weryfikacji zarzutów aktu oskarżenia w kwestii winy i sprawstwa oskarżonego R. F.. Dokonał również prawidłowej analizy materiału dowodowego, przyjmując za podstawę orzeczenia całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy ocenił zgodnie z zasadami logiki, wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a zatem zgodnie z wymaganiami art. 7 kpk, a wydany w sprawie wyrok należycie uzasadnił, szczegółowo wskazując, które dowody uznał za wiarygodne, a którym tego waloru odmówił.

Sąd odwoławczy uznaje za zbędne powielanie argumentów przedstawionych w uzasadnieniu orzeczenia Sądu I instancji. Wskazać jednakże należy, że zarzuty apelującego co do dokonania przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i dowolnej oceny dowodów są chybione, zaś tezy skarżącego w tym zakresie należy uznać wyłącznie za polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami Sądu I instancji co do sprawstwa i winy oskarżonego. Dokonana przez Sąd odwoławczy analiza materiału dowodowego zgromadzonego w toku niniejszego postępowania oraz wyczerpującego i precyzyjnego pisemnego uzasadnienia rozstrzygnięcia w żaden sposób nie pozwala na przypisanie Sądowi Rejonowemu błędów i dowolności w ustalaniu stanu faktycznego, jak również nieprawidłowości przy ocenie poszczególnych dowodów. Należy podkreślić, że Sąd I instancji starannie przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, wszechstronnie ocenił całość materiału dowodowego oraz prawidłowo ustalił przebieg krytycznego zdarzenia.

Sąd Okręgowy w pełni podziela dokonaną przez Sąd I instancji ocenę zeznań pokrzywdzonych M. W. i T. K., zaś zawarte w pisemnym uzasadnieniu wyroku rozważania dotyczące wiarygodności i obiektywizmu tych relacji zasługują na całkowitą aprobatę. Byli oni bezpośrednimi świadkami zdarzenia a ich zeznania w pełni ze sobą korespondują i logicznie się uzupełniają. W pisemnych motywach Sąd I instancji wskazał na przyczyny, dla których uznał zeznania wyżej wskazanych świadków za wiarygodne. Zeznania tych świadków potraktowane zostały przez Sąd meriti z należytą ostrożnością i rozwagą. Zeznania ich Sąd ten ocenił jako kategoryczne i spójne. W uprawniony sposób oparł się na nich swe stanowisko i należycie uzasadnił. Sąd przeprowadził przekonywującą analizę i ocenę tych zeznań, zawierającą kompleksowe wyjaśnienie przyjętego przez Sąd stanowiska.

Sąd wskazał też precyzyjnie powody, którymi kierował się, nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonego R. F.. Wyjaśnienia oskarżonego w świetle całokształtu przeprowadzonych dowodów nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych, co Sąd I instancji słusznie dostrzegł oraz krytycznie i wyczerpująco ocenił.

W pełni przekonujące są też argumenty Sądu meriti co do przyczyn odmówienia w części wiarygodności zeznaniom świadek N. S. (2). Wobec dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań świadka N. S. (2), którą Sąd w pełni podziela, bez znaczenia w ocenie Sądu jest kwestia dopuszczenia opinii biegłej psycholog. Sąd bowiem dokonując analizy zeznań świadek miał na uwadze, że świadek była w ciągu alkoholowym.

Skarżący w apelacji zarzuca wyrokowi Sądu pierwszej instancji, że w sprawie jest zbyt dużo nieścisłości, aby uznać oskarżonego za winnego przypisanych mu czynów. Z takim stanowiskiem skarżącego również nie można się zgodzić. Zgodnie z art. 5 § 2 kpk, nie dające się rozstrzygnąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. W przedmiotowej sprawie Sąd nie dostrzegł żadnych wątpliwości, które skutkowałyby koniecznością takiego rozstrzygnięcia. Szczegółowa analiza zgromadzonego materiału w szczególności zeznań świadków M. W. i T. K. jednoznacznie wskazuje, że oskarżony dopuścił się czynów przypisanych mu w wyroku Sądu pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy dokonał także oceny zaskarżonego wyroku pod kątem trafności kary wymierzonej oskarżonemu, nie dopatrując się w niej rażącej i niewspółmiernej surowości. Także i w tym przedmiocie Sąd Rejonowy przedstawił racjonalne i zgodne z ustawowymi dyrektywami wymiaru kary uzasadnienie swego stanowiska, które należy podzielić. Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący wskazał jakie przesłanki legły u podstaw wymierzenia oskarżonemu kary 3 lat pozbawienia wolności. Stwierdzić należy, że orzeczona kara jest adekwatna do społecznego poczucia sprawiedliwości, jeśli zważyć na te wszystkie okoliczności, które podniósł Sąd Rejonowy uzasadniając wymiar orzeczonej kary.

Wysokość wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu ustalono na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09. (...). w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

A zatem, wobec niestwierdzenia uchybień w postępowaniu prowadzonym przez Sąd pierwszej instancji, apelację oskarżonego należało uznać za oczywiście bezzasadną, a zaskarżony wyrok na podstawie art. 437 § 1 kpk należało utrzymać w mocy.

Z uwagi na odbywanie przez oskarżonego długoterminowej kary pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy zwolnił R. F. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.