Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. L. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie pomiędzy dniem 3 marca 2013 roku, a dniem 4 marca 2013 roku w W. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki A. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że uprzednim wybiciu szyby w drzwiach przednich po stronie pasażera dokonał zaboru w celu przywłaszczenia wbudowanego radioodtwarzacza wraz z nawigacją samochodową A. (...) (bdd), czym spowodował straty w wysokości 16.520,00 złotych na szkodę W. R., przy czym czynu tego dopuścił się on w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

II.  w okresie pomiędzy dniem 23 maja 2013 roku, a dniem 24 maja 2013 roku w W. przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia z pojazdu marki M. o nr rej. (...) dowodu rejestracyjnego o nr (...) do w/w pojazdu oraz radioodtwarzacza samochodowego (bdd), czym spowodował straty w wysokości około 400,00 złotych na szkodę firmy (...) sp. z o.o., przy czym czynu tego dopuścił się on w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

III.  w dniu 1 lipca 2013 roku w W. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach przednich po stronie pasażera dokonał zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w wysokości 3.000,00 złotych i nawigacji samochodowej marki M. (bdd), powodując straty w łącznej wysokości 3.550,00 złotych na szkodę K. K., oraz dokonał zaboru w celu przywłaszczenia portfela z zawartością dokumentów w postaci dowodu osobistego, prawa jazdy i karty kredytowej mBank na nazwisko R. F. oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) działając na szkodę w/w osób, przy czym czynu tego dopuścił się on w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zb. z art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

IV.  W dniu 16 września 2013 roku w W. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki O. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach przednich po stronie pasażera dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej AutoMapa Samsung (bdd), okularów przeciwsłonecznych U. (...), 40 sztuk płyt CD z muzyką, czym spowodował straty w łącznej wysokości 575,35 złotych na szkodę E. B. i P. B., przy czym czynu tego dopuścił się on w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

V.  W okresie pomiędzy dniem 16 września 2013 roku, a dniem 17 września 2013 roku w W. przy ul. (...) róg (...) dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu marki T. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim uszkodzeniu zamka oraz wybiciu szyby w drzwiach tylnich po stronie pasażera dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej marki G. (...) o nr seryjnym (...), radioodtwarzacza samochodowego marki L. (...) o nr seryjnym (...), czym spowodował straty w łącznej wysokości około 530,00 złotych na szkodę B. K. (1) oraz I. K., przy czym czynu tego dopuścił się on w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

VI.  w dniu 29/30 kwietnia 2013 r. w W. przy ul. (...) działając czynem ciągłym z góry powziętym zamiarem dokonał kradzieży z włamaniem do pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) i zaboru mienia w postaci radia samochodowego, saszetki z zawartością dokumentów w postaci dowodu osobistego, prawa jazdy, karty bankomatowej banku (...) oraz skrzynki z narzędziami po uprzednim uszkodzeniu zamka i wybiciu szyby w drzwiach kierowcy gdzie starty na szkodę Inny T. wyniosły 300 zł oraz w tym samym dniu przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) 13 i zaboru mienia w postaci nawigacji samochodowej, radia (...) i dwóch sztuk ładowarek samochodowych do telefonu, po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach kierowcy, gdzie łączna suma strat na szkodę I. S. (1) wyniosła 1100 zł przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym w warunkach recydywy, określonej w art. 64 § 1 kk, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

VII.  w dniu 18/19 lutego 2013 r. w W. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do pojazdu marki B. (...) o nr rej. (...) i zaboru mienia w postaci radia samochodowego marki S. po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach kierowcy gdzie starty na szkodę K. i J. B. wyniosły 400 zł przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk., tj. o czyn z art. 279§ 1 kk w zw. z art. 64§ 2 kk

VIII.  w dniu 11/12 marca 2013 r. w W. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) i zaboru mienia w postaci etui z zawartością 10 sztuk płyt CD po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach kierowcy, gdzie starty na szkodę G. K. wyniosły 100 zł przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk, tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

IX.  w dniu 10/11 kwietnia 2013 r. w W. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do pojazdu marki T. (...) o nr rej. (...) i zaboru mienia w postaci fabrycznej nawigacji samochodowej oraz aparatu fotograficznego marki K. po uprzednim wybiciu szyby w drzwiach przednich pasażera, gdzie starty na szkodę D. W. wyniosły 6020 zł przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne będąc uprzednio skazanym w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił, co następuje:

W nocy z 4 na 5 maja 2013 r. S. L. na ul. (...) w W. włamał się do samochodu marki H. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby od strony kierowcy. Z wnętrza samochodu dokonał zaboru radia (...) wraz z panelem marki A. model (...) na szkodę K. J. w wysokości 1200 zł.

W dniu 5 maja 2013 r. około godz. 01:00 przy ul. (...) K. N. zauważył S. L., który stał przy jego samochodzie i świecąc latarką, zaglądał do wnętrza pojazdu. K. N. wezwał policję i zszedł na parking, gdzie dokonał zatrzymania S. L., który w międzyczasie odrzucił na trawnik panel od radia. Po przybyciu na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy Policji, S. L. został zatrzymany i przewieziony do KP W. T.. Zabezpieczono również odrzucony przez S. L. panel od radia. W dniu 18 grudnia 2013 r. panel od radia marki A. model (...) został rozpoznany przez K. J., jako skradziony z należącego do niego samochodu marki H. (...) o nr rej. (...).

W dniu 16 lipca 2013 r. S. L. przy ul. przy ul. (...) w W. po uprzednim wybiciu szyby w przednich drzwiach od strony pasażera w samochodzie marki B. o nr rej. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia radioodtwarzacza samochodowego marki P. (...) UB, czym spowodował straty w wysokości około 1.500 zł. na szkodę A. P..

W dniu 18 września 2013 r. przy ul. (...) w W. S. L. będąc pod wpływem alkoholu, próbował włamać się do samochodu marki S. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby w drzwiach przednich od strony kierowcy i dokonanie kradzieży radioodtwarzacza marki P. wraz z panelem o wartości 700 zł na szkodę J. L..

J. L., znajdująca się w tym czasie w pomieszczeniu usługowym przy ul. (...) zauważyła, że mężczyzna znajdujący się przy jej samochodzie wybił szybę i sięgał do wnętrza pojazdu. J. L. wybiegła z pomieszczenia i złapała S. L. nie pozwalając mu na oddalenie się z miejsca zdarzenia. Kobieta zauważyła, że S. L. trzyma w ręku panel od radia z należącego do niej samochodu. S. L. wyrywał się i chciał uciec. J. L. wezwała do pomocy pracownika S. D., który do momentu przybycia funkcjonariuszy trzymał S. L. uniemożliwiając mu ucieczkę. W wyniku usiłowania przez S. L. kradzieży z włamaniem wartość szkód stanowiła kwotę 700 złotych.

Na miejsce zdarzenia wezwani zostali funkcjonariusze policji, którzy dokonali zatrzymania S. L., który został przewieziony do (...) W. VI.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonego (k.104,113,381-382,ze sprawy IV K 260/14 39v-40,169v,298), zeznań świadków: J. L. (k.424), S. D. (k.424), K. J. (k.27v,251v,383-384), A. P. (k.545, ze sprawy IV K 260/14 k.247v), S. M. (k.595-596, ze sprawy IV K 260/14 k24v), M. R. (1) (k.16v,427) oraz innych dowodów ujawnionych na rozprawie.

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony S. L. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów w pkt I – V aktu oskarżenia w sprawie 5 Ds. 116/14 i wyjaśnił, że w nocy 4/5 maja 2013 r. w W. przy ul. (...) włamał się do pojazdu marki H. (...) o nr rej. (...), wybijając boczną szybę od strony kierowcy i zabrał radio (...) z panelem. Tej nocy włamał się do samochodu H. (...), w podobny sposób poprzez wybicie szyby w drzwiach kierowcy i dokonał kradzieży radia.

W nocy z 29/30 kwietnia 2013 r. na ul. (...) zauważył samochód marki F. (...). Doprowadził do pęknięcia bocznej szyby od strony kierowcy poprzez podważenie jej śrubokrętem. Z wnętrza zabrał saszetkę i narzędzia. Następnie poszedł na ul. (...) i przy bloku nr 9 w ten sam sposób włamał się do F. (...), z którego ukradł radio (...), dwie ładowarki samochodowe oraz nawigację samochodową.

W nocy 18/19 lutego 2013 r. na ul. (...) włamał się do B., poprzez wybicie szyby od strony kierowcy i ukradł radio samochodowe.

W nocy 11/12 marca 2013 r. na ul. (...) włamał się do pojazdu O. (...) o nr rej. (...), w którym wybił boczną szybę od strony kierowcy, z wnętrza zabrał etui, które następnie wyrzucił.

W nocy 10/11 kwietnia 2013 r. na ul. (...) poprzez wybicie bocznej szyby od strony pasażera dokonał włamania do samochodu T. (...) o nr rej. (...) i zabrał nawigację samochodową oraz aparat fotograficzny (k.104)

Przesłuchany ponownie oskarżony S. L. ponownie przyznał się do popełnienia ww. czynów i podtrzymał złożone wcześniej wyjaśnienia (k.113)

Przesłuchany w dniu 19 września 2013 r. w toku postępowania przygotowawczego oskarżony S. L. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt VII aktu oskarżenia w sprawie 3Ds. 1139/13 i wyjaśnił, że w dniu 18 września 2013 r. znajdował się pod wpływem alkoholu i nie pamięta przebiegu zdarzenia. Z relacji funkcjonariuszy Policji dowiedział się, że dokonał włamania do samochodu przy ul. (...) w W., wybijając szybę i chciał ukraść radio.

Do samochodów włamywał się poprzez wybicie szyby, zazwyczaj w przednich drzwiach, za pomocą śrubokrętu lub kamienia. Zawsze był pijany, gdy dokonywał włamań. Kradł z samochodów nawigacje, radia, sprzęt, który mógł łatwo sprzedać. Rzeczy nieprzydatne wyrzucał do śmietnika. Pamięta, że w maju włamał się do samochodu przy ul. (...) i ukradł radio. Nie pamięta marki, był wtedy pijany. Po miesiącu włamał się do samochodu przy Ż., nie pamięta marki samochodu. Zrobił to jak zwykle. Nie pamięta, żeby włamywał się w sierpniu, dopiero we wrześniu ponownie dokonywał włamań. Dwa lub trzy dni przed przesłuchaniem włamał się do dwóch samochodów przy ul. (...), nie pamięta marek. Z pierwszego pojazdu ukradł radio, a z drugiego nawigację samochodową. (k.39v-40 sygn. akt IV K 260/14)

Przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego oskarżony S. L. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynu w pkt I – VII aktu oskarżenia w sprawie 3Ds. 1139/13 i podtrzymał złożone wcześniej wyjaśnienia (k.169v sygn. akt IV K 260/14)

Przesłuchany ponownie w toku prowadzonego śledztwa oskarżony S. L. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Nie pamięta tych kradzieży, najlepiej pamięta ostatnią kradzież, kiedy został zatrzymany. W tym czasie spożywał duże ilości alkoholu. Włamywał się do samochodów podważając szyby śrubokrętem, które następnie pękały. Przeważnie zabierał radia i nawigacje. Nie kojarzył okazanych mu samochodów, jednak poznał swój sposób działania. (k. 298 sygn. akt IV K 260/14)

W toku rozprawy głównej oskarżony S. L. przyznał się do stawianych mu zarzutów, odmówił składania wyjaśnień i odpowiadając na pytania oświadczył, że podczas przesłuchań na komendzie nie wymieniał numerów rejestracyjnych samochodów, to policjanci wstawiali numery rejestracyjne do protokołu ma za słabą pamięć, żeby pamiętać wszystkie numery rejestracyjne. Były mu pokazywane zdjęcia. Przyznał się do tych włamań, ponieważ dokonano ich jego metodą, a on dokonywał w tym okresie włamań. Policjanci chcieli mu dodać inne zarzuty, ale był pewien, że to nie on ich dokonał, widział zdjęcia i niektóre włamania dokonywane były przez zamki, a to nie jest jego sposób. Widział, w jaki sposób zostały zbite szyby. Nie ma pewności, że tylko on używa takiego sposobu. Nie jest pewny czy włamał się do wszystkich samochodów opisanych w zarzutach (k.381-382)

W toku rozprawy głównej oskarżony wskazał także, że powiedziano mu, że zostanie wobec niego zastosowane tymczasowe aresztowanie, gdy nie przyzna się do zarzucanych mu czynów i nie będzie mógł poddać się operacji. Policjanci wypełnili wnioski o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności, on je tylko podpisał. Miał odpowiadać z wolnej stopy. Niejednego z samochodów nie widział, jak samochód pod bramą przy ul. (...) czy samochód Włocha. Przyznał się bo chciał, żeby sprawa się zakończyła. Nigdy nie robił takich zniszczeń w samochodach, nie kradł nawigacji, nie wiedział jak ją wyjąć. Zaprzeczył, żeby włamał się do samochodu marki A. o nr rej. (...). Wybijał szyby od strony kierowcy, a nie pasażera. Oskarżony nie przyznał się również do kradzieży z włamaniem do samochodu marki F. (...) o nr rej. (...). Okazywano mu samochody, twierdził, że rozpoznaje, ale tak naprawdę nie rozpoznawał. Chciał dostać wyrok zaocznie, ma problemy zdrowotne, zależało mu na szybkim zakończeniu sprawy. Po okazaniu zdjęcia T. (...) nr rej. (...) nie przyznał się do włamania do tego samochodu i wskazał, że tam były przecięte kable, a on nie robił takich szkód. Zawsze wybijał szybę śrubokrętem. Przeważnie podchodził od strony kierowcy. Zaprzeczył również, że dokonał włamania do F. o nr rej. (...), F. (...) o nr rej. (...), H. L., o nr rej. (...), H. (...) o nr rej. (...), Zaprzeczył, że dokonał włamań na ul. (...). Nie przyznał się do włamania do samochodu przy ul. (...), do samochodu T. (...) o nr rej. (...). Nie wybijał tylnich szyb, nie umiał otwierać zamków. Nie kojarzył również samochodu marki O. (...) o nr rej. (...). Przyznał, że ze S. (...) dokonał kradzieży radia, przyznał się do włamania do samochodu B.. Nie przyznał do oklejonego F. (...). Przyznał się do samochodu B., nie wie nic o samochodzie O. (...) z ul. (...). Z samochodów zabierał radia, raz zabrał nawigację, ale nie umiał jej uruchomić.

Sąd zważył co następuje:

Na wstępie należy podkreślić, iż materiał dowodowy jaki zgromadzono w toku prowadzonego postępowania przygotowawczego na potrzeby postępowania karnego wszczętego przeciwko oskarżonemu w niniejszej sprawie pozwolił jedynie na uznanie za winnego oskarżonego S. L. w zakresie czynów ujętych w pkt VI, VII i VIII w zakresie włamania do samochodu H. (...). Oskarżony w składanych wyjaśnieniach przyznał się do popełnienia tych czynów, ponadto wyjaśnienia w zakresie usiłowania dokonania kradzieży z włamaniem w dniu 18 września 2013 r. przy ul. (...) do samochodu S. (...) nr rej. (...) znajdują potwierdzenie w zeznaniach naocznych świadków J. L. oraz S. D.. Natomiast w pozostałym zakresie, materiał dowodowy jaki został przedstawiony przez oskarżyciela publicznego uniemożliwił sądowi poczynienie jednoznacznych, a więc nie budzących żadnych wątpliwości ustaleń faktycznych co do okoliczności istotnych w zakresie czynów.

Oskarżyciel publiczny skierował do sądu przeciwko S. L. akt oskarżenia, w którym zarzucił oskarżonemu popełnienie szeregu występków z art. 279 § 1 kk. Wskazać należy, iż podstawą przedstawienia oskarżonemu S. L. zarzutów popełnienia przestępstw była wyłącznie treść złożonych podczas prowadzonego śledztwa przez niego wyjaśnień, w których przyznał się do zarzucanych mu czynów.

Sąd uznał jednak, iż stanowisko oskarżonego przedstawione w toku rozprawy głównej poddaje w wątpliwość wiarygodność wyjaśnień złożonych przez niego w toku śledztwa, a tym samym uznaniu, że rzeczywiście to on był sprawcą włamań do samochodów wymieniowych w pkt I-V oraz IX-XII. Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego zarówno w sprawie 5 Ds. 116/14 jak i 3 Ds. 1139/13 potwierdził swoje sprawstwo odnośnie zarzucanych mu czynów. Natomiast w toku rozprawy głównej w dniu 15 maja 2015 r. S. L. złożył zupełnie odmienne wyjaśnienia, nie przyznając się do popełnienia ww. czynów i wskazując, że przyznanie się było spowodowane chęcią wydostania się na wolność, z uwagi na ówczesny stan zdrowia. Oskarżony chciał poddać się operacji i zależało mu na jak najszybszym wyjściu na wolność oraz niestosowaniu środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, co gwarantowało mu przyznanie się do popełnienia czynów i umożliwiło mu szybsze zwolnienie. Wskazać należy, iż nie można nie uwzględnić tej wersji oskarżonego. Jak bowiem wskazano powyżej w tym zakresie oskarżyciel publiczny nie dostarczył żadnych dowodów, które podważałyby wiarygodność wyjaśnień oskarżonego w takim brzmieniu. Zdaniem Sądu wyjaśnienia oskarżonego jakie złożył na rozprawie, należy uznać za dopuszczalną linię obrony, albowiem w świetle obowiązujących przepisów prawa karnego – oskarżony nie ma obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść, a ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na organach ścigania.

Zgromadzony w sprawie niniejszej podczas całego procesu karnego materiał dowodowy, wobec pojawiających się rozbieżnych wersji przedstawionych przez oskarżonego w wyjaśnieniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego oraz przed sądem nie pozwolił na uzyskanie jednoznacznej odpowiedzi czy oskarżony S. L. popełnił zarzucane mu czyny. W tej sytuacji Sąd powyższe wątpliwości sąd zgodnie z obowiązującymi przepisami wyjaśnił na korzyść oskarżonego.

Sąd uwzględnił zeznania świadka J. L.. Świadek w swoich zeznaniach przedstawiła przebieg zdarzenia, wskazując, że oskarżony przez wybitą szybę w samochodzie S. (...) o nr rej. (...). Świadek ponadto dokonała ujęcia oskarżonego.

Na uwzględnienie zasługują również zeznania S. D., który pomógł J. L. w zatrzymaniu oskarżonego w trakcie dokonywanej kradzieży.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków I. S. (2), K. B. , K. J., N. K., Inny T., M. R. (2), W. R., R. F. K. K., I. K., A. P., G. K., E. M., J. B. , B. K. (2), P. B. złożonym przez ww. osoby w trakcie niniejszego postępowania. Zeznania wskazanych świadków niewiele wniosły do niniejszej sprawy. Świadkowie nie posiadali szczegółowej wiedzy, która pozwoliłaby ustalić dokładnie okoliczności zdarzenia oraz ich sprawcę albowiem o dokonanych przestępstwach dowiedzieli się po ich dokonaniu, a M. R. (2), K. K. oraz B. K. (1) posiadają wiedzę jedynie z relacji innych osób. Ich treść potwierdza jedynie rodzaj i rozmiar poniesionych szkód.

Sąd nie dokonał przesłuchania w charakterze świadków K. N., P. T. , A. W., I. N., P. K. poprzestając na ujawnieniu i odczytaniu w trybie art. 392 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk treści ich zeznań złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego, uznając, iż bezpośrednie przesłuchanie świadków na rozprawie głównej za zbędne.

Sąd pominął przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie zeznania świadka A. G. , Z. B. , M. R. (1) oraz C. B. funkcjonariuszy Policji. Świadkowie nie posiadali wiedzy odnośnie zdarzeń objętych niniejszym postępowaniem. Świadek A. G. potwierdził jedynie, że dokonał przesłuchania oskarżonego w związku z dokonanymi włamaniami, Z. B. zeznał, że to on sporządził postanowienie w przedmiocie, jednak nie pamięta na jakiej podstawie zostały przedstawione zarzuty oskarżonemu, natomiast C. B. z uwagi na upływ czasu nie kojarzył osoby S. L..

Nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie zeznania S. W., nie miała ona żadnej wiedzy odnośnie popełnionego przez oskarżonego czynu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka S. M. albowiem są zgodne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym Świadek w dniu 18 września 2013 r. dokonał zatrzymania S. L., Świadek potwierdził, że oskarżony zachowywał się agresywnie, znajdował się pod wpływem alkoholu. Nie posiadał jednak wiadomości odnośnie innych włamań.

W ten sam sposób Sąd ocenił zeznania świadka M. R. (1), funkcjonariusza Policji, który dokonał zatrzymania oskarżonego w dniu 5 maja 2013 r. Świadek potwierdził również, że na trawniku ujawniono radioodtwarzacz samochody marki A..

Sąd nie dopatrzył się powodów, aby przyjąć, iż zeznania ww. świadków są niezgodne z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia i wskazują na okoliczności, które nie miały miejsca, tym bardziej, że pochodzą od funkcjonariuszy publicznych działających w ramach swoich obowiązków służbowych.

Z treści opinii sądowo-psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego S. L. wynika, że biegli nie rozpoznali u niego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast osobowość dyssocjalną. Biegli uznali, iż w chwili czynów oskarżony miał zachowaną zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, może brać udział w czynnościach procesowych. (k.236-237).

W związku z wnioskiem obrony o przesłuchanie biegłych psychiatrów z uwagi na wskazanie przez oskarżonego, że została u niego zdiagnozowana psychoza paranoidalna, a brak jest informacji o tym, czy biegłe posiadały wiedzę na ten temat oraz braku brak wypowiedzenie się czy spożywany przez oskarżonego alkohol oraz narkotyki mogły mieć wpływ na jego zachowanie, Sąd dopuścił dowód z przesłuchania biegłych psychiatrów. Biegła K. M. wskazała, że znana była jej informacja, że oskarżony przebył psychozę paranoidalną, szczególnie, że przyjmował okazjonalnie substancje psychoaktywne jak amfetamina, która w okresie intoksykacji ma tendencję do wywoływania u niektórych psychoz, podobnych nawet do schizofrenii, czyli paranoidalnych. W stanie psychozy paranoidalnej oskarżony nie dokonywałby pospolitych włamań. Nie ma wątpliwości, że oskarżony działał w stanie poczytalności i te zaburzenia psychiczne nie miały żadnego znaczenia. Do stanowiska biegłej przychyliła się biegła T. B.. Ponadto biegłe podtrzymały wnioski zawarte w opiniach.

Sąd podzielił wnioski płynące z ww. opinii sądowo – psychiatrycznej albowiem jest jasna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna oraz została sporządzona przez osoby fachowe, zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami procedury karnej.

Wnioski płynące z opinii kryminalistycznych z zakresu badań biologicznych, śladów daktyloskopijnych oraz osmologicznych Sąd podziela, opinie są sporządzone zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami. W sprawie nie ujawniły się również żadne okoliczności, które podważałyby obiektywność sporządzających powyższych opinii. Jednakże sporządzone w sprawie pisemne opinie nie pozwoliły na zidentyfikowanie oskarżonego S. L. jako sprawcy kradzieży z włamaniem do samochodu A. (...) o nr rej. (...), F. (...) o nr rej (...) o nr rej. (...) oraz O. (...) o nr rej. (...).

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 394 § 1 i 2 kpk, Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności, a także prawdziwości zawartych w nich treści.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który został poddany ocenie w oparciu o kryteria wskazane w art. 7 kpk Sąd uznał oskarżonego S. L. za winnego tego za winnych popełnienia czynów z pkt VI, VII i VIII aktu oskarżenia.

Jednocześnie Sąd ustalił, iż oskarżony S. L. czynów z pkk IV i VII tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne, będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych art. 64 § 1 k.k. albowiem na mocy wyroku z dnia 7 października 2008 r. wydanego przez Sąd Okręgowy Warszawa P. V Wydział Karny w sprawie o sygn. akt V K 85/07, zmienionym wyrokiem z dnia 14 stycznia 2009 r. Sądu Apelacyjnego II Wydział Karny w sprawie AKa 403/08, został skazany za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zb z art. 156 § 1 pkt 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i art. 11 § 2 kk na karę 15 lat pozbawienia wolności, którą to karę odbywa w okresie od dnia 28 lipca 2008 r. do dnia 24 stycznia 2013 r. oraz od 18 września 2013 r. do dnia 8 września 2022 r. (odpis wyroku – IV K 260/14 k.263). Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego: "Warunkiem skazania na podstawie art. 64 § 2 k.k. między innymi jest, aby sprawca popełnił co najmniej trzecie umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźby jej użycia - "ponownie". Pojęcie "ponowności" odnosi się nie do jakiegokolwiek poprzednio popełnionego przestępstwa, a jedynie do przestępstw objętych skazaniem z art. 64 § 1 k.k. należących do grupy przestępstw wymienionych w art. 64 § 2 k.k. (wyrok SN z 17.11.2004 r., V KK 321/04, LEX nr 141342).

W związku z tym jego zachowanie należy zakwalifikować jako przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

Ponadto Sąd wyeliminował z opisu czynu ujętego w pkt VIII dokonanie kradzieży z włamaniem do samochodu H. L. o nr rej. (...), uznając iż brak jest materiału dowodowego, który pozwalałby na przypisanie sprawstwa oskarżonemu S. L.. W tej sytuacji należało również wyeliminować z kwalifikacji prawnej czynu art. 12 kk.

Sąd zakwalifikował wymienione w pkt IV, VII i VIII czyny popełnione przez oskarżonego jako stanowiące ciąg przestępstw z art. 91 § 1 kk, albowiem S. L. dopuścił się tych czynów w krótkich odstępach czasu, w okresie od 4/5 maja do 18 września 2013 r. dokonał trzech czynów zabronionych, działając w podobny sposób, po uprzednim wybiciu szyby dokonał kradzieży radia samochodowego. Ponadto zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nie prawomocny co do któregokolwiek z nich. Oskarżony dokonał ww. przestępstw w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. uzyskania środków pieniężnych, ze sprzedaży mienia. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego: „Przestępstwa popełnione w formie dokonania i usiłowania mogą wchodzić w skład jednego ciągu przestępstw w rozumieniu art. 91 § kk” (uchwała SN z 11.08.2000 r., I KZP 17/00, OSNKW 2000/7-8/5).

Przy wymiarze kary jako okoliczności obciążające Sąd potraktował wysoką społeczną szkodliwość popełnionego przestępstwa, ponadto uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu (karta karna k. 584-585), także działanie pod wpływem alkoholu, działanie z niskich pobudek, bez racjonalnego powodu. Okoliczność obciążającą stanowi także fakt, iż działanie oskarżonego miało miejsce w ramach powrotu do przestępstwa w rozumieniu art. 64 § 2 kk.

Sąd nie dopatrzył się w stosunku do oskarżonego okoliczności łagodzących.

Sąd wymierzył oskarżonemu S. L. karę dwóch lat pozbawienia wolności uznając, iż jest ona adekwatna zarówno do stopnia winy, jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a także wystarczająca dla realizacji celów wychowawczych i poprawczych wobec niego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Powyższa kara w ocenie Sądu wpłynie pozytywnie na zachowanie oskarżonego uświadamiając mu niewłaściwość dotychczasowego postępowania i co za tym idzie spełni swą rolę wychowawczą. Podkreślić należy, iż S. L. jest osobą wielokrotnie karaną. Dotychczasowe skazania, nie skłoniły oskarżonego do głębszej refleksji dotyczącej swojego postępowania, nie wpłynęły na niego pozytywnie i nie wzbudziły u niego poczucia respektu dla obowiązujących norm prawnych, zaś sposób i okoliczności popełnionego czynu, fakt, iż przestępnego zachowania dopuścił się w warunkach recydywy szczególnej wielokrotnej w rozumieniu art. 64 § 2 kk, świadczy o znacznym stopniu jego demoralizacji i braku respektu dla obowiązującego porządku prawnego. Sąd uznał zatem, iż bezwzględna kara pozbawienia wolności orzeczona w odpowiednio długim wymiarze, biorąc pod uwagę demoralizację i niepoprawność zachowania oskarżonego, jest jedyną karą, która w odczuciu społecznym uznania zostanie za sprawiedliwą.

W ocenie Sądu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego po dokonaniu jego oceny w oparciu o dyrektywy wskazane w art. 7 kpk należy stwierdzić, że nie jest możliwe ustalenie w sposób nie budzący żadnych wątpliwości, iż oskarżony S. L. popełnił przestępstwa zarzucane mu w pkt I-V oraz IX-XII. W świetle znaczących rozbieżności występujących w treści wyjaśnień oskarżonego, braku innych dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie istniejących wątpliwości, sąd zobowiązany był uniewinnić oskarżonego od w/w czynów. Podkreślić należy, iż oskarżony jest tą stroną procesu, która zgodnie obowiązującą zasadą domniemania niewinności nie ma obowiązku dowodzenia swojej niewinności, ani obowiązku dostarczania dowodów na swoją niekorzyść. Co więcej oskarżony nie ma obowiązku po pierwsze składać wyjaśnień, po drugie składać wyjaśnień o treści zgodnej z rzeczywistością. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na oskarżycielu publicznym, który powinien dostarczyć dowody celem wykazania w sposób nie budzący wątpliwości, iż osoba oskarżony dopuścił się czynów w sposób i w okolicznościach zarzucanych jej aktem oskarżenia.

Mając powyższe na uwadze w świetle treści art. 5 § 2 kpk istniejące w tym zakresie wątpliwości, sąd rozstrzygnął na korzyść oskarżonego S. L. i uniewinnił od popełnienia przestępstw zarzucanych w pkt. I-V i IX-XII aktu oskarżenia. Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty postępowania w części uniewinniającej obciążają Skarb Państwa.

Na podstawie art. 44 § 1 kk Sąd orzekł o przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci śrubokrętów zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych pod nr Drz 613/13 z k. 2013 poz. 1 i 3 akt IV K 260/14 oraz w wykazie dowodów rzeczowych z k. 254 poz. 1 i 2 akt IV K 159/14.

Na poczet orzeczonej kary stosownie do dyspozycji art. 63 § 1 kk Sąd zaliczył okres zatrzymania w tej sprawie w dniach 18-19 września 2013 r. oraz 5-6 maja 2013 r.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. A. kwotę 1033,20 złotych wraz z należnym podatkiem VAT tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu S. L. z urzędu.

Uwzględniając sytuację majątkową i finansową oskarżonego S. L. Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił go w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.