Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania J. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 26 czerwca 2014 roku nr (...)

w sprawie J. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu J. G. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 marca 2014 roku na okres dwóch lat.

2.  ustala, iż organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Sygn. akt IV U 849/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 24 lipca 2015 r.

Decyzją z dnia 26.06.2014 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. , na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), odmówił J. G. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 20.06.2014 r. stwierdziła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł J. G., domagając się jej zmiany
i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że stan zdrowia wywołany zmianami zwyrodnieniowymi stawu kolanowego
i kręgosłupa, powodującymi ból kończyn dolnych i utrudniającymi poruszanie się, uniemożliwia mu wykonywanie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że J. G., urodzony (...) r.,
z zawodu jest ślusarzem- mechanikiem i w zawodzie tym pracował. Był też operatorem urządzeń do wykańczania taśm, ślusarzem, wózkowym i mrożonkowym.

Od 30.08.2006 r. do 28.02.2014 r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 20.01.2014 r. wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o przyznanie mu prawa do renty na dalszy okres.

W orzeczeniu z dnia 29.05.2014 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Na skutek sprzeciwu, sprawa skierowana została do komisji lekarskiej ZUS, która
w orzeczeniu z dnia 20.06.2014 r. podtrzymała stanowisko wyrażone przez lekarza orzecznika.

Na tej podstawie, decyzją z dnia 26.06.2014 r. ZUS Oddział w T. odmówił J. G. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

U odwołującego zdiagnozowano:

-

zmiany zwyrodnieniowe prawego kolana,

-

zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego z kręgozmykiem L5-S1 I stopnia i stenozą otworów międzykręgowych,

-

obustronną rwę kulszową w wywiadzie,

-

płaskostopie,

-

nadciśnienie tętnicze pierwotne,

-

epizod zaburzeń rytmu serca po umiarowieniu kardiowersją,

-

zaburzenia lipidowe,

-

otyłość,

Wnioskodawca jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 01.03.2014 r. na okres dwóch lat.

Aktualny stan zdrowia odwołującego jest ograniczony w znacznym stopniu
i długotrwale. Dysfunkcja układu ruchu, a zwłaszcza kończyn dolnych i kręgosłupa, stanowi zasadniczy powód uznania ubezpieczonego za osobę częściowo okresowo niezdolną do pracy zarówno w wyuczonym, jak i wykonywanym ostatnio zawodzie. Przekwalifikowanie zawodowe przed ukończeniem leczenia ortopedycznego wydaje się w jego przypadku niecelowe.

Destrukcja kolana prawego powoduje u opiniowanego ból związany ze staniem
i poruszaniem się. Ruchomość kończyny w stawie jest ograniczona. Badany porusza się
z podparciem, utykając na chorą kończynę. Z tego powodu, zakwalifikowany został do wymiany stawu kolanowego w maju 2015 r. W sytuacji powodzenia tego zabiegu, będzie wymagał dalszego postępowania rehabilitacyjnego z dużym prawdopodobieństwem uzyskania poprawy w zakresie bólu i ogólnej sprawności.

Ubezpieczony leczy się równolegle na dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa lędźwiowego. Po badaniu neurochirurgicznym, zakwalifikowany został do leczenia operacyjnego na kręgosłup, po uprzednim zakończenia leczenia ortopedycznego.

dowód:

-

opinia sądowo- lekarska z dnia 26.05.2015 r.- k. 8-11,

Sąd podzielił wnioski wynikające z opinii biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa i kardiologa, ponieważ opinia ta sporządzona została w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonego oraz bardzo szczegółowej
i wszechstronnej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, przy czym biegli legitymowali się fachową wiedzą oraz odpowiednim doświadczeniem zawodowym. W ocenie Sądu, dokonana przez biegłych diagnoza schorzeń występujących
u wnioskodawcy jest prawidłowa, zaś wnioski wynikające z opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz bazują na wynikach przeprowadzonego badania, co czyni opinię wewnętrznie spójną, logiczną i kompletną. Opinia w sposób jednoznaczny i przejrzysty obrazuje stan zdrowia odwołującego i w oparciu o aktualne wskazania wiedzy medycznej kategorycznie rozstrzyga kwestię wpływu stwierdzonych
u niego schorzeń na zdolność do pracy. Z tych też powodów, Sąd w pełni podzielił wnioski wynikające z opinii sądowo- lekarskiej o częściowej okresowej niezdolności badanego do pracy zarobkowej.

Żadna ze stron opinii tej nie kwestionowała.

Uwzględniając powyższe, na podstawie wydanej w sprawie opinii, ocenionej pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie od decyzji ZUS Oddział w T. z dnia 26.06.2014 r., w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa, zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 107 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Jak stanowi art. 57 ust. 1 powołanej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ust. 1 ustawy, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie, jak stanowi art. 13 ust. 1 ustawy, przy ocenie stopnia
i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak również możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Jak wynika z wydanej w niniejszej sprawie opinii biegłych chirurga ortopedy- traumatologa, neurologa i kardiologa, odwołujący z uwagi na zmiany zwyrodnieniowe prawego kolana, zmiany zwyrodnieniowo- dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego
z kręgozmykiem L5-S1 I stopnia i stenozą otworów międzykręgowych oraz obustronną rwę kulszową w wywiadzie, jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 01.03.2014 r. na okres dwóch lat.

Destrukcja kolana prawego powoduje u wnioskodawcy ból związany ze staniem
i poruszaniem się. Ruchomość kończyny w stawie jest ograniczona. Odwołujący porusza się
z podparciem, utykając na chorą kończynę. Z tego powodu, zakwalifikowany został do wymiany stawu kolanowego. Po operacji będzie wymagał dalszego postępowania rehabilitacyjnego. Wnioskodawca leczy się równolegle na dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa lędźwiowego. Zakwalifikowany został do leczenia operacyjnego na kręgosłup, po uprzednim zakończenia leczenia ortopedycznego. Aktualny stan zdrowia odwołującego jest ograniczony w znacznym stopniu i długotrwale. Dysfunkcja układu ruchu, a zwłaszcza kończyn dolnych i kręgosłupa, stanowi zasadniczy powód uznania go za osobę częściowo okresowo niezdolną do pracy zarówno w wyuczonym, jak i wykonywanym ostatnio zawodzie. Przekwalifikowanie zawodowe przed ukończeniem leczenia ortopedycznego wydaje się w przypadku wnioskodawcy niecelowe.

W toku postępowania odwołujący przedłożył co prawda dokumenty medyczne z daty po wniesieniu odwołania, tj. kartę informacyjną leczenia szpitalnego z dnia 17.11.2014 r., skierowanie na konsultację elektrofizjologiczną z tej samej daty, skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 24.11.2014 r., zaświadczenie lekarskie z dnia 13.01.2015 r. i wynik badania MR stawu kolanowego prawego z kontrastem z dnia 23.01.2015 r., jednak pamiętać trzeba, że w postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania. Ocena stanu zdrowia osoby ubezpieczonej może być więc dokonana wyłącznie na dzień wydania decyzji (w tej sprawie decyzja pochodzi z dnia 26.06.2014 r., a nowa dokumentacja medyczna z listopada 2014 r. i stycznia 2015 r.). Jeżeli więc po tej dacie albo później w stanie zdrowia ubezpieczonego nastąpiło pogorszenie, to zawsze może on złożyć nowy wniosek o prawo do renty na dalszy okres (por. wyroki SA w Szczecinie: z dnia 07.03.2014 r., III AUa 961/12, Legalis nr 831542 i z dnia 17.01.2013 r., III AUa 669/12, Legalis nr 746445, uzasadnienie wyroku SN z dnia 11.12.2013 r., III UK 20/13, Legalis
nr 1121074).

Skoro więc zaskarżona przez J. G. decyzja ZUS Oddział w T.
z dnia 26.06.2014 r. nie była zasadna, należało uwzględnić jego odwołanie, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 107, art. 57 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 i 3 ustawy
z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Tym samym, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.03.2014 r. na okres dwóch lat (punkt 1 wyroku).

Jednocześnie, Sąd stwierdził, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż dokonał niewłaściwej oceny stanu zdrowia badanego. W tym względzie Sąd miał na uwadze przepis art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z art. 118 ust. 1 tej ustawy, organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, z uwzględnieniem tego, iż w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji (ust. 1a). W zdaniu drugim ust. 1a art. 118 ustawy dodano, że organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21.06.2012 r., III UK 110/11 ( Legalis nr 537327), błąd organu rentowego skutkujący jego „odpowiedzialnością odsetkową” może stanowić efekt błędu w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Jeśli zatem wydanie nieprawidłowej decyzji w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy byłoby następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie dokonanej przez lekarza orzecznika lub głównego lekarza orzecznika oddziału, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych, to błąd taki należy uznać za błąd organu rentowego, powodujący jego odpowiedzialność na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz. U. z 2013 r. poz. 1442 ze zm.) (punkt 2 wyroku).