Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2015 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. L. (1)

o uznanie za bezskuteczną ugody sądowej

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Bielsku-Białej

z dnia 9 lutego 2015 r., sygn. akt I C 330/14,

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 1 800 (tysiąc osiemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

IACa 442/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w Bielsku-Białej:

1) uznał za bezskuteczną w stosunku do strony powodowej Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. ugodę sądową, zawartą przez małoletnią pozwaną M. L. (1), reprezentowaną przez przedstawicielkę ustawową A. L. z J. L., przed Sądem Rejonowym w B., IV Wydział Rodzinny i Nieletnich, w dniu 7 lipca 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt IV RC 784/13 na mocy, której J. L. zobowiązał się do płacenia, tytułem alimentów, na rzecz pozwanej małoletniej M. L. (1) kwotę po 1.000 zł miesięcznie, począwszy od dnia 1 marca 2010 roku, w zakresie świadczeń za okres od 1 marca 2010 roku do 20 sierpnia 2013 roku, w celu zaspokojenia wierzytelności przysługującej stronie powodowej wobec dłużnika J. L. w kwocie 701.064,72 zł, stwierdzonej bankowym tytułem egzekucyjnym z dnia 24 października 2013 roku, numer (...) wraz ze wskazanymi tam dalszymi odsetkami, któremu Sąd Rejonowy w B. nadał klauzulę wykonalności w dniu 6.11.2013 roku w sprawie I Co 5020/13;

2) w pozostałej części powództwo oddalił;

3) odstąpił od obciążania małoletniej pozwanej M. L. (1) kosztami postępowania.

Rozstrzygnięcie powyższe oparł Sąd na następujących ustaleniach i zważeniach (istotnych z uwag na zakres zaskarżenia):

J. L. jest ojcem małoletniej pozwanej M. L. (1). Jej matką jest A. L.- żona J. L.. J. L. jest także ojcem małoletniego M. L. (2) ze związku pozamałżeńskiego. Pozwana M. L. (1) urodziła się (...). M. L. (2) urodził się (...).

W dniu 17.3.2014 roku Sąd Rejonowy w B. wydał wyrok, którym zasądził od J. L. na rzecz małoletniego M. L. (2) alimenty w wysokości po 550 zł miesięcznie od dnia 9.11.2012 roku. W dniu 21.8.2013 roku pozwana, działająca przez matkę A. L. złożyła pozew o alimenty przeciwko ojcu J. L., domagając się zasądzenia alimentów w kwocie 1000 zł miesięcznie, począwszy od marca 2010 roku. Na rozprawie w dniu 7.7.2014 roku strony zawarły ugodę, na mocy której J. L. zobowiązał się do zapłaty alimentów na rzecz małoletniej M. L. (1) w kwocie po 1000 zł miesięcznie, począwszy od 1 marca 2010 roku.

Postanowieniem z dnia 6.11.2013 roku Sąd Rejonowy B. nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 24.10.2013 roku, wystawionemu przez stronę powodową przeciwko dłużnikowi J. L.. Wymagalne zobowiązanie dłużnika na dzień 23.10.2013 roku wynosiło 701.064,72 zł. Zobowiązanie to wynikało z umowy pożyczki hipotecznej z dnia 10.9.2010 oraz umowy ugody z dnia 14.2.2013 roku. W dniu 19.11.2013 roku do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w K. K. C. wpłynął wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko dłużnikowi w oparciu o powyższy tytuł wykonawczy. W toku postępowania egzekucyjnego nieruchomość dłużnika obj. kw (...) została oszacowana na kwotę 148.371 zł., a nieruchomość obj. kw (...) została oszacowana na kwotę 154.024 zł. Obie nieruchomości zostały nabyte na drugiej licytacji w dniu 17.6.2014 roku za cenę 102.000 zł oraz 106.000 zł. Egzekucja z innych części majątku dłużnika prowadzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w K. K. C. była bezskuteczna. Przeciwko J. L. prowadzone były także postępowania egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w B. A. M.. Komornik prowadził postępowania co do nieruchomości obj. kw (...), obj. kw (...), (...). Nieruchomość obj. kw (...) została oszacowana na kwotę 237.500 zł. Nieruchomość obj. kw (...) została oszacowana na kwotę 826.400 zł.

Matka pozwanej A. L. prowadzi własną działalność gospodarczą i osiąga dochód w granicach 2000 zł - 4000 zł miesięcznie. Mieszka wraz z pozwaną w domu jednorodzinnym, 4-pokojowym, który jest własnością dłużnika. A. L. i J. L. mają ustanowioną rozdzielność majątkową od 2004 roku. Od 2011 roku wyłącznie A. L. ponosi koszty utrzymania domu, w którym mieszka. Koszty utrzymania domu wynoszą ok.2000 zł miesięcznie.

Przedstawiciel ustawowy pozwanej dłużnik J. L. nie ma stałej pracy-nie miał jej także podpisując ugodę z dnia 7.7.2014 roku. Wcześniej pracował w spółce, której prezesem zarządu była A. L. za co otrzymywał ok.340 zł wynagrodzenia. Utrzymuje się z prac dorywczych. Od czasu do czasu jest w stanie zarobić 1000-2000 zł. Pomaga mu w utrzymaniu także ojciec, a wczesnej pomagała żona. W przeszłości pracował jako mistrz silników spalinowych, był programatorem maszyn komputerowych, pracował na budowie w dozorze, prowadził wypożyczalnię samochodów. Zna język n.. Często w N. przebywa. Ma średnie wykształcenie. W ostatnim okresie czasu uczęszczał na kursy dotyczące energii odnawialnej.

Pozwana ma obecnie 16 lat. Wydatki związane ze szkołą wynoszą ok.250 zł miesięcznie- w tym dojazdy do szkoły, koszty jedzenia do szkoły, zakup odzieży ochronnej. Pozwana jeździ wyczynowo na desce snowboardowej , co wiąże się z kosztami zakupu odzieży, kasku, deski. Od roku pozwana trenuje także siatkówkę. Trzeba jej w związku z tym kupować buty, strój do gry, ochraniacze. Matka wozi pozwaną na treningi z J. do W. dwa razy w tygodniu. Korzysta z samochodu starszej córki, ale sama ponosi koszty paliwa. Pozwana ma telefon z abonamentem 100 zł od 3-4 lat. W 2014 roku koszty utrzymania pozwanej wynosiły ok. 1.500 zł miesięcznie.

Sąd Okręgowy uznał, że powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Wskazał, że skarga z art. 527 § 1 k.c. nie może mieć zastosowania do czynności prawnej dłużnika polegającej na spełnieniu świadczenia wobec wierzyciela, nawet gdyby ta czynność prowadziła do pokrzywdzenia pozostałych wierzycieli. Dłużnik ma bowiem obowiązek spełnić świadczenie i nie można czynić mu zarzutu z wypełnienia tego obowiązku. Ugoda z dnia 7.7.2014 roku stanowi (częściowo) wyraz wywiązania się z ustawowego obowiązku dłużnika J. L., jakim jest obowiązek alimentacyjny wobec dziecka, wynikający z art. 133§1 krio.Wskazując na treść art. 135 § 1i 2 krio Sąd Okręgowy rozważył, jaki powinien być zakres świadczeń alimentacyjnych dłużnika wobec córki (pozwanej). Za wiarygodne uznał twierdzenia matki pozwanej, że koszty utrzymania małoletniej kształtują się na poziomie ok.1500 zł miesięcznie.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, pomimo iż dłużnik pozostawał bez stałej pracy w czasie zawierania ugody jego możliwości zarobkowe pozwalały na przyjęcie, iż będzie w stanie płacić alimenty w wysokości 1000 zł miesięcznie. Był już w tym czasie zobowiązany do zapłaty alimentów na rzecz syna M. w wysokości 550 zł miesięcznie, posiadał jednak duże doświadczenie zawodowe w różnych dziedzinach. Ponadto znał język n., często przebywał na terenie N., dokształcał się zawodowo. Prowadził w przeszłości działalność gospodarczą pozwalającą na zgromadzenie znacznego majątku, o czym świadczy wartość nieruchomości zajętych przez komorników. Jak wynika z jego zeznań podejmował się dorywczych prac, z których osiągał dochody w wysokości 1000-2000 zł. Należy więc przyjąć, że kwota 2000 zł to minimum jakie dłużnik był w stanie osiągnąć miesięcznie. Zobowiązanie się dłużnika do zapłaty alimentów w wysokości 1000 zł miesięcznie leżało więc w zasięgu jego możliwości zarobkowych i uwzględniało fakt, że także przedstawicielka ustawowa pozwanej powinna pokrywać koszty utrzymania córki.

Zdaniem Sądu Okręgowego z powyższego wynika, że dłużnik J. L. zobowiązując się do zapłaty kwoty 1000 zł miesięcznie tytułem alimentów na rzecz córki wypełniał swój ustawowy obowiązek wobec niej, w zakresie mającym oparcie w przepisach kodeksu rodzinnego i opiekuńczego za okres od wytoczenia powództwa o alimenty, co nie może być skutecznie wzruszone skargą pauliańską.

Dłużnik J. L. zobowiązał się w ugodzie także do zapłaty na rzecz córki alimentów w wysokości 1000 zł miesięcznie, za okres poprzedzający wniesienie powództwa, sięgający 1 marca 2010 roku. Pozwana nie wykazała, że przysługiwało jej własne prawo do żądania alimentów za okres sprzed wniesienia powództwa w sprawie IV RC 784/13 Sądu Rejonowego w B., na skutek istnienia jej niezaspokojonych potrzeb. Należy więc uznać, że w zakresie świadczeń za okres od 1 marca 2010 roku do 20 sierpnia 2013 roku pozwana uzyskała korzyść majątkową, ponieważ dłużnik J. L. w chwili zawierania ugody nie był zobowiązany do zapłaty na jej rzecz alimentów za ten okres. Z powyższych względów skargą pauliańską mogła skutecznie zostać objęta ugoda z dnia 7.7.2014 roku w zakresie świadczeń od 1 marca 2010 roku do 20 sierpnia 2013 roku i w tym zakresie należało ocenić czy czynność ta dokonana została z pokrzywdzeniem strony powodowej .

Wskutek zawartej ugody dłużnik stał się niewypłacalny w wyższym stopniu niż poprzednio. Zdaniem Sądu pierwszej instancji dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Mocą ugody z dnia 7.7.2014 roku dłużnik J. L. zobowiązał się do zapłaty alimentów na rzecz swojej córki, a więc osoby będącej z nim w bliskim stosunku. Domniemywa się więc, iż pozwana (w imieniu, której działała matka A. L., będąca w stałym kontakcie z dłużnikiem- swoim mężem) wiedziała, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.Na skutek zawartej ugody pozwana w zakresie kwot poprzedzających dzień wniesienia pozwu o alimenty otrzymała korzyść majątkową uzyskaną bezpłatnie w rozumieniu art. 528 k.c. Nawet więc gdyby nie obowiązywało domniemanie, o którym mowa w art. 527§3 kpc strona powodowa i tak mogłaby domagać się uznania ugody z dnia 7.7.2014 roku za bezskuteczną w stosunku do niego (art.528 kc).

Z powyższych względów Sąd uznał za bezskuteczną w stosunku do strony powodowej przedmiotową ugodę sądową, zawartą przez małoletnią pozwaną z J. L. przed Sądem Rejonowym w B., IV Wydział Rodzinny i Nieletnich, w dniu 7 lipca 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt IV RC 784/13 - w zakresie świadczeń za okres od 1 marca 2010 roku do 20 sierpnia 2013 roku, w celu zaspokojenia wierzytelności przysługującej stronie powodowej wobec dłużnika J. L. w kwocie 701.064,72 zł, stwierdzonej bankowym tytułem egzekucyjnym z dnia 24 października 2013 roku, numer (...) wraz ze wskazanymi tam dalszymi odsetkami, któremu Sąd Rejonowy w B. nadał klauzulę wykonalności w dniu 6.11.2013 roku w sprawie I Co 5020/13, a w pozostałej części powództwo oddalił.

Na mocy art. 102 kpc Sąd odstąpił od obciążania pozwanej kosztami procesu.

Powód wniósł apelację od powyższego wyroku, zaskarżając go w części obejmującej całość punktów 2 i 3.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez:

1.1.1.  przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i sformułowanie na podstawie zeznań A. L. błędnego wniosku prowadzącego do uznania, że dłużnik J. L. przebywa w ich wspólnym domu jedynie okresowo (czasami przyjeżdża na 2-3 dni), A. L. osiąga dochód w granicach 2.000,00-4000,00 zł miesięcznie z czego sama pokrywa koszty utrzymania domu w wysokości 2.000,00 zł miesięcznie oraz sama pokrywa koszty utrzymania pozwanej w wysokości ok. 1.500,00 zł miesięcznie, pomimo tego, że treść tych zeznań jest niewiarygodna, sprzeczna z twierdzeniami pozwanej (reprezentowanej przez przedstawicielkę ustawową A. L.) zawartymi w pismach procesowych składanych w niniejszej sprawie i z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie; ponadto Sąd dokonał oceny zeznań A. L. wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego,

1.1.2.  przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i sformułowanie na podstawie dowodów w postaci zeznań A. L., J. L., umowy o pracę J. L. błędnego wniosku prowadzącego do uznania, że zobowiązanie się J. L. w ugodzie zawartej z pozwaną do uiszczania na jej rzecz kwoty 1.000,00 miesięcznie tytułem alimentów leżało w zasięgu jego możliwości zarobkowych, pomimo że prawidłowa ocena tych dowodów - w świetle zasad doświadczenia życiowego - powinna prowadzić do wniosku, że dłużnik J. L. nie miał możliwości płatniczych do zapłaty alimentów w kwocie ustalonej ugodą z dnia 7 lipca 2014 roku,

1.1.3.  ustalenie przez Sąd I instancji na podstawie dowodów w postaci zeznań A. L., J. L., umowy o pracę J. L., że dłużnik J. L. miał możliwości zarobkowe do uiszczania na rzecz pozwanej bieżących alimentów, pomimo tego, że ustalenie to jest sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, w tym z pozwem pozwanej o zasądzenie alimentów z dnia 20 sierpnia 2013 roku, umową o pracę dłużnika J. L., zaświadczeniem dłużnika o zarobkach, zawiadomieniem dłużnika o terminie opisu i oszacowania nieruchomości z dnia 11 lutego 2013 roku, 15 lutego 2013 roku, postanowieniem o dokonaniu planu podziału ruchomości dłużnika, rozliczeniem podatkowym dłużnika za rok 2012, wykazem majątku dłużnika,

- naruszenie prawa materialnego, tj.:

11.1.  naruszenie art. 135 § 1 k.r. i o., art. 6 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że dłużnik J. L. zobowiązując się do zapłaty kwoty 1.000,00 zł miesięcznie tytułem alimentów na rzecz Pozwanej wypełniał swój ustawowy obowiązek wobec niej za okres od wytoczenia powództwa o zasądzenie alimentów, pomimo braku wykazania przez pozwaną istnienia usprawiedliwionych potrzeb pozwanej oraz możliwości zarobkowych dłużnika J. L. do zapłaty alimentów bieżących w kwocie określonej ugodą z dnia 7 lipca 2014 roku,

11.2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 527 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że zawarcie ugody z dnia 7 lipca 2014 roku w zakresie zapłaty alimentów na rzecz pozwanej za okres począwszy od dnia wniesienia powództwa nie może zostać uznane za czynność bezskuteczną w stosunku do powoda pomimo, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że doszło do materializacji wszystkich przesłanek przyznania powodowi ochrony pauliańskiej,

i wniósł o:

1)  zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części przez uwzględnienie powództwa w całości, tj. uznanie za bezskuteczną w stosunku do powoda ugody sądowej zawartej przez Pozwaną reprezentowaną przez przedstawicielkę ustawową A. L., z J. L. przed Sądem Rejonowym w B., IV Wydział Rodzinnych i Nieletnich, w dniu 7 lipca 2014 roku, sygn. akt IV RC 784/13, także w zakresie w jakim J. L. zobowiązał się do płacenia tytułem alimentów na rzecz pozwanej kwoty po 1.000.00 zł miesięcznie od dnia 21 sierpnia 2013 roku, w celu zaspokojenia wierzytelności przysługującej powodowi,

2)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję według norm przepisanych.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji powódki i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacja była niezasadna.

Sąd Okręgowy przeprowadził w sprawie staranne i wnikliwe postępowanie dowodowe, którego wyniki przedstawił obszernie i wyczerpująco w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Postawiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów nie dotyczył konkretnych ustaleń Sądu pierwszej instancji dotyczących stosunków prawnych pomiędzy powódką a jej dłużnikiem J. L., czasu i przebiegu postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez powódkę przeciwko ojcu małoletniej pozwanej, wreszcie - danych o kwalifikacjach, zatrudnieniu, źródłach i wysokości dochodów rodziców małoletniej pozwanej w przedmiotowym dla sprawy czasie, gdy zawarta została ugoda sądowa przed Sądem Rejonowym w B. z dnia 7 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt IV RC 784/13.

Według powoda, Sąd Okręgowy dopuścił się uchybienia wyprowadzając z prawidłowo ustalonych faktów błędny wniosek o tym, że w dacie zawarcia przedmiotowej ugody dłużnik J. L. miał takie możliwości płatnicze, iż mógłby świadczyć na rzecz swej córki -małoletniej pozwanej w niniejszej sprawie, alimenty w wysokości 1.000 zł miesięcznie, jak zostało ustalone w powołanej ugodzie sądowej.

Kwestia ta miała kluczowe znaczenie w okolicznościach niniejszej sprawy, z uwagi na to, że częściowe oddalenie powództwa, od którego odwoływał się apelujący powód, dotyczyło tej części przedmiotowej czynności prawnej z 7 lipca 2014 r., która w cenie Sądu pierwszej instancji stanowiła wyraz wywiązania się dłużnika J. L. z ciążącego na nim z mocy art. 133§1 krio ustawowego obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanej, w zakresie wynikającym z artykułu z 135 § 1 krio.

Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że skarga z art. 527 § 1 kc nie znajduje zastosowania w odniesieniu do czynności prawnej dłużnika polegającej na spełnieniu wobec innego wierzyciela świadczenia, co do którego dłużnik miał obowiązek takiego wykonania zobowiązania, wobec czego nie można czynić mu zarzutu, że wywiązując się ze swej powinności pokrzywdził innych wierzycieli. Tego słusznego poglądu prawnego apelujący nie negował.

Oczywistym jest natomiast to, że niedopuszczalność skierowania przez wierzyciela skargi pauliańskiej przeciwko czynności dokonanej przez jej dłużnika z osobą trzecią dotyczy wyłącznie takiej czynności prawnej, która dotyczy świadczenia objętego - tak co do zasady, jak i co do wysokości - bezwzględnym, rzeczywistym obowiązkiem prawnym dłużnika.

Art. 135 § 1 i 2 krio stanowi, że zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Nie ulega wątpliwości, że jako ojciec małoletniej pozwanej, J. L. jest obowiązany do jej alimentowania. Ocenną była natomiast kwestia, jaki powinienem być zakres pieniężny tego obowiązku, z uwagi na przesłanki powołanego wyżej przepisu.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, wbrew zarzutom i wywodom skarżącego, Sąd Okręgowy dokonał w przedmiotowym zakresie oceny prawidłowej, nie pozostającej w logicznej sprzeczności z wymową zgromadzonych dowodów oraz zasadami doświadczenia życiowego. Podkreślić należy, że zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa w sprawach alimentacyjnych, podstawą do określenia wysokości świadczenia alimentacyjnego nie są faktyczne dochody zobowiązanego, ale jego możliwości zarobkowe. W tym kontekście przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że dłużnik J. L. dysponował w dacie zawarcia przedmiotowej ugody sądowej możliwościami uzyskiwania dochodów wystarczających dla płacenia na rzecz pozwanej alimentów w kwocie 1000 zł miesięcznie, ocenić należy jako prawidłowe. Zawierając przedmiotową ugodę dłużnik powoda pozostawał bez pracy i stałego dochodu, deklarował jedynie okazjonalne dorywcze zarobki w wysokości 1000 - 2000 zł miesięcznie. Wbrew temu, co twierdzi skarżący, taki stan faktyczny nie mógł być przyjęty przez Sąd za miarodajny dla określenia wysokości obowiązku alimentacyjnego ojca pozwanej. Nie budzi też wątpliwości, że punktem odniesienia nie może być kwota 340 zł wynagrodzenia, jakie pobierał J. L. w czasie, gdy był oficjalnie zatrudniony u swojej żony. Zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, że o zdolnościach i możliwościach dłużnika powódki w zakresie zarobkowania świadczy zgromadzony przez niego majątek, który poddany został opisanym w uzasadnieniu wyroku działaniom egzekucyjnym. Jeśli uwzględnić doświadczenie ojca pozwanej w prowadzeniu rozbudowanej działalności gospodarczej, dotyczącej także obrotu zagranicznego, podawane przez niego informacje o kursach zawodowych, na które ostatnio uczęszczał, nie ma podstaw by twierdzić, iż w wieku 54 lat nie ma on potencjału do znalezienia źródła dochodu pozwalającego na alimentowanie córki kwotą 1000 zł miesięcznie.

Okoliczność, że J. L. mieszka w tej chwili w N., gdzie szuka pracy, przy czym włada on językiem n., nie jest, wbrew wywodom apelacji, okolicznością irrelewantną, zdecydowanie zwiększa to bowiem możliwości pracy i zarobku po stronie J. L., natomiast różnice w poziomie płac w N. i w Polsce pozwalają na założenie, że jest on w stanie zarobić za granicą zdecydowanie więcej niż gdyby pracował w Polsce. Sąd Okręgowy przyjął, że kwota 2000 zł to minimum, jakie dłużnik powoda był w stanie osiągnąć miesięcznie. Należy się zgodzić z tą oceną. Możliwości zarobkowe J. L. przekraczają wymienioną kwotę.

Zaakcentować należy, że apelujący nie kwestionował przyjęcia przez Sąd Okręgowy, iż zakres usprawiedliwionych potrzeb małoletniej pozwanej w rozumieniu artykułu 135 § 1 krio wynosi około 1.500 zł miesięcznie. Biorąc pod uwagę wiek, etap kształcenia, aktywność sportową i wydatki związane z miejscem zamieszkania małoletniej, kwota ta jawi się jako adekwatna, tym bardziej, że alimenty na jej czteroletniego przyrodniego brata M. określone zostały - nie ugodą lecz wyrokiem Sądu - na 550 zł.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, argumenty apelacji powoda nie zdołały podważyć wniosków wyprowadzonych przez Sąd Okręgowy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Tym samym, niesłuszny był również zarzut naruszenia prawa materialnego, a to art. 135 § 1 krio oraz art. 527 § 1 i 2 kc, gdyż z opisanych wyżej przyczyn nie było podstaw do uznania wniesionej przez powoda skargi paulińskiej za skuteczną w odniesieniu do całej przedmiotowej czynności prawnej. Zaskarżony wyrok stanowi wynik trafnie dokonanych ustaleń i właściwie zastosowanych przepisów prawa materialnego .

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w sentencji, na mocy art. 385 kpc. O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto na zasadzie art. 98 kpc w zw. z art.391 § 1 kpc oraz § 6 pkt.5 w zw. z § 13 ust.1 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j.Dz.U. z 2013 r., poz.461).