Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 4 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Christophera Świerka

po rozpoznaniu w sprawie P. I.

zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 25 września 2015 roku, sygn. akt III K 87/15

w przedmiocie umorzenia postępowania o wydanie wyroku łącznego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

1.  zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy;

2.  przyznać od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. z Kancelarii Adwokackiej w S. kwotę 147,60 (stu czterdziestu siedmiu złotych sześćdziesięciu groszy) – w tym podatek VAT - tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu przez obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 25.09.2015 roku, sygn. akt: III K 87/15, Sąd Okręgowy w Szczecinie umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego obejmującego kary wymierzone P. I. (pkt 1 ), przyznał
od Skarbu Państwa na rzecz na rzecz adw. M. C. kwotę 147,60 zł, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu (pkt 2) i zwolnił skazanego
z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych (pkt 3 orzeczenia).

W uzasadnieniu Sąd I Instancji podniósł, że P. I. karany był dziesięciokrotnie
i wszystkie wyroki uprawomocniły się przed dniem 1 lipca 2015 r. (ostatni 5 grudnia 2012 r.), wobec czego zastosowanie w sprawie mają nadal przepisy dotychczasowe,
tj. sprzed nowelizacji. Nadto, w dniu 4 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie wydał wyrok łączny o sygn. III K 294/12, który obejmował wszystkie dotychczasowe skazania P. I.. Od tamtej pory sytuacja skazanego nie zmieniła się, gdyż
nie zapadł wobec niego żaden nowy wyrok. Z uwagi zatem na wcześniejsze orzeczenie wobec niego wyroku łącznego obejmującego wszystkie skazania jednostkowe postępowanie w sprawie należało umorzyć.

Powyższe postanowienie zaskarżył skazany i zarzucił, że Sąd Okręgowy
nie dokonał wszechstronnego rozpoznania sprawy i okoliczności rażącego naruszenia prawa w sprawie o sygn. III K 289/07, przewlekłości postępowania w sprawie o sygn. III K 239/10 oraz wydania nieprawidłowego wyroku łącznego z dnia 4.04.2013r., sygn. III K 294/12.

Tak argumentując żalący wniósł o „rozwiązanie wyroków łącznych i wydanie nowego wyroku łącznego”.

W piśmie procesowym z dnia 15.10.2015r., skazany poprosił o wyjaśnienie, czy
w toku postępowania rozpoznawczego był reprezentowany przez obrońcę oraz z jakich przyczyn obrońca nie skontaktował się z nim w celu poczynienia ustaleń i złożenia zażalenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, prawidłowo Sąd Okręgowy przyjął,
że w stosunku do P. I. brak jest obecnie podstaw do wydania wyroku łącznego i nowego połączenia kar z uwagi na powagę rzeczy osądzonej w związku
z wydanym uprzednio wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 4.04.2013 r., sygn. III K 294/12. Należy bowiem stwierdzić, że toczyło się i zostało już prawomocnie zakończone postępowanie w sprawie wniosku skazanego
w przedmiocie wydania wyroku łącznego i połączenia kar wymierzonych przed tym postępowaniem, i nie pojawiły się żadne nowe okoliczności. Ponownie orzekanie
w przedmiocie wydania wyroku łącznego – mimo powtórzenia tego żądanie
w zażaleniu, jest niedopuszczalne, gdyż prowadziłoby do wzruszenia prawomocnego orzeczenia sądu. Należy wyjaśnić, że wynikająca z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. przesłanka powagi rzeczy osądzonej odnosi się także do orzeczeń wydanych w kwestii wyroku łącznego i ma ona charakter bezwzględny. Zachodzi wówczas, gdy wszystkie, będące przedmiotem obecnego postępowania skazania, były przedmiotem wcześniejszego prawomocnie zakończonego postępowania (tożsamość podmiotowo-przedmiotowa) oznaczając tym samym zakaz dwukrotnego orzekania w tej samej kwestii. Właśnie
z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Nie pojawią się w sprawie nowe okoliczności, które w zasadzie mogą sprowadzać się wyłącznie do nowych wyroków skazujących, a takich w przypadku skazanego obecnie nie ma ujawnionych w karcie karnej, a również skazany powołał się na nowe wyroki z karami mogącymi podlegać połączeniu. Sąd Apelacyjny wskazuje, iż w tym stanie faktycznym nie ma obecnie przesłanek umożliwiających wydanie kolejnego wyroku łącznego i połączenie kar wskazanych przez skazanego. W postępowaniu o wydanie wyroku łącznego
nie dokonuje się ocen postępowań sądowych, czy trafności zapadłych wyroków, ewentualnie kar wymierzonych w innych sprawach, a zatem i w tym zakresie zarzut środka odwoławczego nie mógł być uwzględniony.

W tym stanie rzeczy Sąd pierwszej instancji prawidłowo rozstrzygnął
po wszczęciu postępowania, iż z uwagi na stwierdzoną powagę rzeczy osądzonej, należało je umorzyć. Odnośnie dodatkowo złożonego pisma z dnia 15.10.2015r. należy wyjaśnić, że obrońca zapoznał się z aktami sprawy i stawił się na posiedzenie z dnia 25.09.2015r., na którym reprezentował interesy skazanego popierając jego wniosek. Skazany nie był przy tym pozbawiony uprawnienia do wywiedzenia środka odwoławczego osobiście, z którego to zresztą prawa skorzystał. Złożone przez P. I. zażalenie spowodowało wszczęcie postępowania odwoławczego i dokonanie
ponownej oceny prawnej sprawy z wniosku skazanego. Kwestia kontaktu skazanego
z obrońcą po wydaniu postanowienia nie miała wpływu na trafność orzeczenia Sądu
I Instancji. Należy dodać, że skazany był reprezentowany przez obrońcę również
na posiedzeniu odwoławczym.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny uznając zaskarżone rozstrzygnięcie za prawidłowe, a wywiedzione zażalenie za niezasadne, orzekł jak w punkcie
1 postanowienia. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu
z urzędu w postępowaniu odwoławczym orzekł w punkcie następnym na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015r. poz. 615) w zw. z § 14 pkt 5 i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U.
z 2013r., poz. 461, ze zm.).

Tak argumentując Sąd Apelacyjny postanowił jak na wstępie.