Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKz 399/15

POSTANOWIENIE

Dnia 4 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca:

SSA Bogumiła Metecka-Draus

Protokolant:

st. sekr. sądowy Anita Jagielska

przy udziale prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Christophera Świerka

po rozpoznaniu w sprawie M. D.

zażalenia wniesionego przez skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie

z dnia 30 września 2015 roku, sygn. akt III K 105/15

w przedmiocie umorzenia postępowania o wydanie wyroku łącznego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

1.  zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy;

2.  przyznać od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. F. 147,60 (stu czterdziestu siedmiu złotych sześćdziesięciu groszy) – w tym podatek VAT - tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu przez obrońcę
z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

M. D. złożył wniosek o wydanie kolejnego wyroku łącznego
i zastosowanie zasady absorpcji (k.1,4) wskazując, iż sąd wydając poprzedni wyrok łączny, nie objął nim kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej
w sprawie III K 95/13. Uzupełniając wniosek dodał, że „nie złożył zażalenia” na poprzedni wyrok łączny, ponieważ został wprowadzony w błąd przez adwokata
i dlatego obecnie domaga się wydania nowego wyroku łącznego.

Postanowieniem z dnia 30 września 2015 r., Sąd Okręgowy w Szczecinie umorzył postępowanie odnośnie wniosku skazanego. Uzasadniając powyższe wskazał, iż na podstawie informacji z (...) M. D. był skazany w Polsce wyrokami:

1. Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 19 czerwca 2008r., sygn. akt IV K 1833/07;

2. Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie z dnia 5 lipca 2010r., sygn. akt IV K 635/10;

3. Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie z dnia 26 września 2011r., sygn. akt IV K 757/11;

4. Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 31 lipca 2013r., sygn. akt III K 95/13;

5. Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie z dnia 25 października 2013r., sygn. akt IV K 890/12;

6. Wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 29 lipca 2014r., sygn. akt III K 103/14 wymierzono karę łączną w sprawach prawomocnie zakończonych wyrokami Sądu Rejonowego Szczecin Centrum w Szczecinie o sygn. akt IV K 757/11
i IV K 890/12 , zaś umorzono postępowanie w sprawach o sygn. akt IV K 1833/07, IV K 635/10 i III K 95/13.

Jak wynika z powyższego Sąd Okręgowy w Szczecinie orzekając dnia 29 lipca

2014 r. w przedmiocie wyroku łącznego uwzględnił wszystkie skazania M. D. w Polsce. Z kolei z informacji nadesłanej przez (...)nie wynika, aby po dacie wyroku łącznego zapadł w jego sprawie kolejny wyrok. Wobec powyższego zaistniała negatywna przesłanka procesowa i postępowanie
w przedmiocie wydania wyroku łącznego należało umorzyć na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Z kolei zgodnie z art. 92a k.k. obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. wyrokiem łącznym nie obejmuje się orzeczeń skazujących wydanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Sąd zastosował przepisy obowiązujące do dnia 1 lipca 2015r., bowiem zgodnie z art.19 ust.1 przepisów przejściowych, obecnie obowiązujących przepisów w zakresie kary łącznej nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015r., chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku
z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie tej ustawy, a taka sytuacja
w niniejszej sprawie nie miała miejsca.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył skazany, który wydanemu rozstrzygnięciu zarzucił obrazę prawa materialnego poprzez błąd subsumcji wyrażającej się w braku zastosowania do sytuacji procesowej skazanego zasady wyrażonej w art. 4 § 1 kk. Tak podnosząc, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Szczecinie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy skazanego nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż słuszne jest stanowisko sądu meriti, iż w przypadku skazanego nie mają zastosowania nowe przepisy dotyczące łączenia kary przy wydawaniu wyroku łącznego. Zgodnie z treścią art. 19 ust.
1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r., o zmianie ustawy - kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015.396), który to jest przepisem intertemporalnym i wskazuje, kiedy stosujemy nowe przepisy rozdziału IX kodeksu karnego, a kiedy stare. I tak nowych przepisów kodeksu karnego z rozdziału IX nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem 1 lipca 2015 r., chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po 1 lipca 2015 r. Wobec skazanego nie było żadnego prawomocnego skazania po dniu 1 lipca 2015 r. Wszystkie skazania nastąpiły przed dniem 1 lipca 2015 r., zatem w sytuacji skazanego zastosowanie mają stare przepisy rozdziału IX kodeksu karnego zatytułowanego ,,Zbieg przestępstw oraz łączenie kar i środków karnych”.

Przechodząc dalej wskazać należy, iż wyrokowi łącznemu bezspornie przysługuje cecha prawomocności. Traci on moc tylko wtedy, gdy ujawni się potrzeba wydania kolejnego wyroku łącznego, a więc gdy ujawni się skazanie, które podlega połączeniu z karami już objętymi wyrokiem łącznym - z chwilą wydania nowego wyroku łącznego (art. 575 § 1 k.p.k.), albo w razie uchylenia lub zmiany jednego z wyroków,
z których kary wyrokiem łącznym zostały objęte. W przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z żadną z opisanych wyżej sytuacji. Jednocześnie, jak trafnie wskazał sąd rozstrzygający, po dacie wydania wyroku łącznego z dnia 29 lipca 2014 r., nie zapadł żaden nowy wyrok, również żaden z wyroków nie utracił mocy lub nie uległ zmianie, a tylko w takim wypadku wydany wobec skazanego ostatnio wyrok łączny mógłby utracić moc. Jednocześnie podkreślić należy, iż wyroki wymienione w punkcie 1, 3, 6 karty karnej skazanego (k. 11-13) w tym wyrok w sprawie III K 95/13 wskazywany przez M. D. we wniosku, nie objęte dotychczas wyrokiem łącznym, nie nadają się do połącznia, co ustalił już z urzędu Sąd Okręgowy w trakcie procedowania
w sprawie III K 103/14 i co zaskutkowało także wówczas umorzeniem postępowania w tym zakresie. Obecnie zaś nic w powyższej kwestii się nie zmieniło.

W tej więc sytuacji prawidłowo Sąd I instancji uznał, iż w sprawie wystąpiła negatywna przesłanka procesowa, a to powaga rzeczy osądzonej. Zgodnie bowiem
z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone. Przesłanka ta ma zastosowanie także w przypadku postępowania
o wydanie wyroku łącznego, gdy przedmiotem wcześniejszej oceny sądu orzekającego w kwestii wydania wyroku łącznego były skazania objęte wszystkimi tymi samymi wyrokami, które mają być przedmiotem obecnego postępowania.

Mając na uwadze przedstawioną argumentację Sąd Apelacyjny utrzymał
w mocy zaskarżone postanowienie.

O kosztach obrony udzielonej z urzędu w przedmiotowym postępowaniu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie § 14 pkt 5 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U 02.163.1348
z późn. zm.).

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13