Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie sprawy z powództwa T. B.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim

z dnia 3 marca 2015 roku, sygn. akt I C 354/13

1. zmienia zaskarżony wyrok w punktach:

- I (pierwszym) podpunkt 1 (pierwszy) w ten sposób, że powództwo o zadośćuczynienie oddala;

- I (pierwszym) podpunkt 3 (trzecim) w ten sposób, że zasądzoną w nim kwotę 790 zł obniża do kwoty 540 (pięćset czterdzieści) złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 490 (czterysta dziewięćdziesiąt) zł od dnia 4 lutego 2012 roku do dnia zapłaty i od kwoty 50 (pięćdziesiąt) zł od dnia 15 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty;

- III (trzecim) w ten sposób, że nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kosztów procesu;

2. oddala powództwo o odszkodowanie i apelację w pozostałej części;

3. nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu na rzecz pozwanego kosztów procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 477/15

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 marca 2015r. wydanym w sprawie I C 354/13 Sąd Rejonowy w T. po rozpoznaniu sprawy z powództwa T. B. przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. zasądził od pozwanego na rzecz powoda: kwotę 5.000,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 lutego 2012 roku do dnia zapłaty, kwotę 200,00 zł tytułem odszkodowania za utracony dochód wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 lutego 2012 roku do dnia zapłaty, kwotę 790,00 zł tytułem odszkodowania za poniesione koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami - od kwoty 500,00 zł od dnia 04 lutego 2012r. do dnia, a od kwoty 290,00 zł od dnia 15 stycznia 2015r. do dnia zapłaty; oddalił powództwo w pozostałej części, zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 960,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz orzekł o nieuiszczonej opłacie sądowej od rozszerzonej części powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 28 kwietnia 2011 roku, powód jechał pociągiem relacji W.- G. Główna na spotkanie autorskie, gdzie miał zaprezentować materiały z przygotowywanej książki poetyckiej w Centrum (...) w G.. W czasie podróży, na przejazd kolejowy na szlaku G.- L. wjechał pomimo działającej sygnalizacji świetlnej, pojazd ciężarowy, który został uderzony przez pociąg. Wyłączną winę za spowodowywanie tego zdarzenia ponosił kierujący pojazdem ciężarowym marki S. o numerze rej. (...).

Na miejsce zdarzenia zostało wezwane Pogotowie (...), które zabrało powoda T. B. do szpitala w S.. Po wykonaniu niezbędnych badań w postaci badania rtg kręgosłupa L-S, powód jeszcze tego samego dnia opuścił szpital. Obecnie powód T. B. skarży się na powysiłkowe okresowe bóle pleców, głownie kręgosłupa L-S trwające 2-3 dni i ustępujące samoistnie.

W wyniku wypadku z dnia 28.04.2011r. powód T. B. doznał stłuczenia głowy i kręgosłupa L-S. Wykonane badania obrazowe (rtg i RM) nie wykazały zmian pourazowych tych okolic ciała. Z tytułu doznanych obrażeń, u powoda nie wystąpił trwały uszczerbek na zdrowiu, o którym mowa w Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002r.

Dolegliwości bólowe o znacznym stopniu nasilenia utrzymywały się do 6 tygodni. W tym czasie powód T. B. przyjmował leki p/bólowe. W trakcie leczenia powód T. B. poniósł koszty: zakupu leków p/bólowych w kwocie ok. 50 zł, wykonania rezonansu w kwocie 500 zł, komercyjnych wizyt lekarskich (2 lub 3) po 80 zł każda.

Z powodu przebytego urazu powód T. B. nie wymaga dalszego leczenia. Po zdarzeniu, nie występowały u powoda takie ograniczenia funkcji narządu ruchu, aby wymagał on opieki i pomocy osób trzecich.

W wyniku przedmiotowego wypadku, w obszarze psychiatrycznym u powoda T. B. nie doszło do istotnych następstw psychiatrycznych i nie doszło do długotrwałego w tym zakresie uszczerbku na zdrowiu. Nieznaczne ograniczenia funkcjonowania psychospołecznego utrzymywały się u powoda przez okres maksymalnie do 3 miesięcy. Obecne zaburzenia lękowe mają charakter łagodny i jedynie epizodyczny, a widoku na przyszłość są dobre.

Za spotkanie autorskie w (...) im. (...) w G., powód T. B. miał otrzymać honorarium w kwocie 200 zł netto.

Wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że odpowiedzialność strony pozwanej za skutki wypadku, któremu uległ powód, nie budzi wątpliwości i nie była przez żądną ze stron kwestionowana. Ustawową przesłanką odpowiedzialności pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. stanowi przepis art. 822 k.c. stanowiący, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Przepis art. 444 § 1 k.c. stanowi, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Uzasadniając wysokość zasądzonego zadośćuczynienia Sąd Rejonowy wskazał na okoliczności mające wpływ na doznane przez powoda krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych oraz trwałość skutków czynu niedozwolonego. Z analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że dolegliwości bólowe o znacznym nasileniu związane z doznanym stłuczeniem głowy i kręgosłupa L-S powód odczuwał przez okres do 6 tygodni od zdarzenia, a nieznaczne ograniczenia funkcjonowania psychospołecznego utrzymywały się u powoda przez okres maksymalnie do 3 miesięcy. Odwołując się do kompensacyjnego celu zadośćuczynienia (jego ekonomicznie odczuwalnej wartości) oraz uwzględniając ustalony w trakcie postępowania likwidacyjnego uszczerbek na zdrowiu powoda T. B. wynoszący 5 %, a ponadto dotychczas wypłaconą powodowi kwotę zadośćuczynienia w wysokości 5.500,00 zł, Sąd dostrzegł podstawy do zasądzenia na jego rzecz kwoty 5.000,00 zł tytułem należnego dalszego zadośćuczynienia.

Wysokość odszkodowania za utracony dochód Sąd I instancji ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy zaświadczenie (...) im. (...) w G. z dnia 25.09.2011r. Natomiast wysokość kosztów leczenia została ustalona na podstawie opinii biegłego ortopedy z której wynikało.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach stanowił przepis art. 100 k.p.c., który przewiduje zasadę stosunkowego rozłożenia kosztów.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany (...) S.A. z siedzibą w W. skarżąc go w części tj. w zakresie uwzględniającym powództwo, a w konsekwencji także w zakresie rozstrzygnięć o kosztach procesu i zarzucając:

I. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to:

1) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez:

a)  dokonanie oceny dowodów w sposób sprzeczny z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym, czego skutkiem było zasądzenie na rzecz powoda wygórowanej wysokości tytułem zadośćuczynienia, podczas gdy przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności faktycznych, w tym wypłat dokonanych na rzecz powoda w postępowaniu likwidacyjnym, i wyjaśnieniu wszelkich wątpliwości żądanie to powinno być nieuwzględnione w dochodzonej wysokości,

b)  nieuwzględnienie wydanych w sprawie opinii biegłych ortopedy i psychiatry w całości, poprzez pominięcie ich wniosków, które jednoznacznie wskazywały na brak trwałych i długotrwałych następstw wypadku w stanie zdrowia powoda;

2) art. 316 § 1 k.p.c, poprzez pominięcie przy ocenie należnego powodowi zadośćuczynienia stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy,

II. naruszenie prawa materialnego, a to: art. 445 § 1 k.c., 446 § 3 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c, poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi ustalonymi od dnia 4.02.2012 roku oraz od dnia 15.01.2015 roku, podczas gdy w razie ustalania wysokości zadośćuczynienia i odszkodowania według stanu istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, uzasadnionym było przyznanie odsetek dopiero od chwili wyrokowania tj. od dnia 3 marca 2015 roku do dnia zapłaty.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części oraz zmianę postanowienia o kosztach procesu i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, stosownie do wyniku sprawy oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego w całości.

Powód wnosił o oddalenie apelacji i zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w drugiej instancji według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne, dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia, za wyjątkiem ustalenia dotyczącego wysokości poniesionych przez powoda kosztów leczenia.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił:

W związku z przebytym urazem powód ponosił koszty zakupu leków przeciwbólowych oraz poniósł koszty badania rezonansem magnetycznym odcinka lędźwiowego kręgosłupa w wysokości 490 zł.

/dowód: opis badania MR odcinka lędźwiowego kręgosłupa k. 25, rachunek za wykonanie badania MR odcinka lędźwiowego kręgosłupa w aktach szkody –płyta k. 31, zeznania świadka A. B. k. 102 odwrót, zeznania powoda k. 152 odwrót, k. 101 odwrót/

W wykonanym badaniu rezonansem magnetycznym kręgosłupa lędźwiowego nie stwierdzono odchyleń od normy. Przyczyną zgłaszanych przez powoda dolegliwości w postaci powysiłkowych okresowych bólów pleców, głównie kręgosłupa L-S trwających 2 – 3 dni i ustępujących samoistnie jest schorzenie samoistne pod postacią bocznego skrzywienia kręgosłupa.

/dowód: opinia biegłego w dziedzinie ortopedii J. B. k. 112 -112 odwrót/

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest częściowo zasadna.

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. jest trafny w zakresie w jakim kwestionuje ustalenia faktyczne, dotyczące poniesienia przez powoda kosztów leczenia. Sąd Rejonowy oparł kwestionowane ustalenia na dowodzie z opinii biegłego w dziedzinie ortopedii. Jak stanowi przepis art. 278 § 1 k.p.c. dowód z opinii biegłego służy ustaleniu okoliczności wymagających wiadomości specjalnych. Zadaniem biegłego nie jest ustalenie stanu faktycznego sprawy, lecz naświetlenie i umożliwienie wyjaśnienia przez sąd okoliczności z punktu widzenia posiadanych przez biegłego wiadomości specjalnych przy uwzględnieniu zebranego i udostępnionego mu materiału sprawy (por. wyrok SN z dnia 11 lipca 1969 r., I CR 140/69, OSNC 1970, nr 5, poz. 85; uzasadnienie wyroku SN z dnia 19 grudnia 2006 r., V CSK 360/06, LEX nr 238973). Sama wysokość poniesionych kosztów leczenia nie jest zagadnieniem wykraczających poza zakres wiadomości i doświadczenia życiowego sędziego. Podstawą ustaleń w tym zakresie powinny być zatem dowody z dokumentów bądź świadków, a posiłkowo dowód z przesłuchania stron. Wiedzy specjalistycznej wymagałaby natomiast ustalenie czy poniesione wydatki były uzasadnione i celowe, jeśli kwestia ta okazałaby się sporna między stronami.

Odnosząc powyższe uwagi, do realiów rozstrzyganej sprawy stwierdzić należy, że Sąd I instancji powinien był samodzielnie dokonać ustaleń dotyczących wysokości kosztów leczenia poniesionych przez powoda na podstawie wszechstronnego rozważania całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego, a nie wyręczać się w tym zakresie biegłym, który nie jest powołany do dokonywania ustaleń faktycznych i weryfikacji zgromadzonego materiału dowodowego. Opinia biegłego w tej części stanowi zresztą wyłącznie zrelacjonowanie twierdzeń powoda.

Powód załączył do pozwu opis badania MR odcinka lędźwiowego kręgosłupa z dnia 28.08.2011 r., a w toku likwidacji szkody przedstawił stronie pozwanej rachunek potwierdzający dokonane zapłaty za wykonanie powyższego badania w kwocie 490 zł. Ponadto jak wynika z opinii biegłego w dziedzinie ortopedii powód odczuwał dolegliwości bólowe o znacznym stopniu nasilenia do 6 tygodni. Wiarygodne są zatem zeznania świadka A. B. oraz zeznania powoda wskazujące, że powód przyjmował w tym czasie leki przeciwbólowe. Ponieważ ścisłe udowodnienie wysokości kosztów zakupu tych leków mogło być nadmiernie utrudnione, Sąd Okręgowy ocenił, że ich wysokość ustalona przez Sąd Rejonowy na poziomie 50 zł zgodnie z wnioskiem biegłego w dziedzinie ortopedii, stanowi odpowiednią sumę, opartą na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (art. 322 k.p.c.).

Powód nie przedstawił natomiast dowodów potwierdzających poniesienie opłat za porady lekarskie w postaci rachunków bądź dokumentacji leczenia w prywatnym gabinecie lekarskim. Z zebranego materiału wynika natomiast, że powód był konsultowany przez lekarza ortopedę w Izbie Przyjęć Szpitala w S. (bezpośrednio po wypadku) oraz w Poradni (...) w T.. (13.09.2011 r.). W obu przypadkach nie stwierdzono zmian pourazowych oraz konieczności dalszego leczenia. Ponadto powód odbył jedną wizytę w Poradni O. w T. z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego. Otrzymał wówczas skierowanie do szpitala, do którego nie został przyjęty, a jedynie skierowany do kontroli w Poradni O.. W świetle całokształtu okoliczności sprawy brak było zatem podstaw do przyjęcia, że wydatki na wizyty komercyjne u lekarzy specjalistów miały miejsce, a ponadto były uzasadnione i konieczne. W konsekwencji błędne było ustalenie Sądu I instancji, że poniesione przez powoda koszty leczenia wyniosły 790 zł.

Na podstawie zebranego materiału dowodowego wysokość tych kosztów należało ustalić na kwotę 540 zł, obejmującą koszty badania rezonansem magnetycznym w kwocie 490 zł oraz koszty zakupu leków przeciwbólowych w wysokości 50 zł.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku był także chybiony w zakresie kwestionującym utratę przez powoda dochodu za spotkanie autorskie w wysokości 200 zł. Powód przedstawił dokument prywatny potwierdzający, że w dniu zdarzenia miał odbyć spotkanie autorskie, a honorarium za spotkanie wynosiło 200 zł netto. Strona pozwana nie kwestionowała wiarygodności i mocy dowodowej tego dokumentu. W wyniku wypadku powód doznał stłuczenia głowy i kręgosłupa, skutkujących dolegliwościami bólowymi o znacznym stopniu nasilenia. Po wypadku powód został przewieziony do Szpitala w S. gdzie został poddany diagnostyce na Izbie Przyjęć. Powód nie był zatem w stanie dotrzeć na spotkanie w umówionym terminie i wziąć w nim udziału zarówno ze względów psychofizycznych, jak i technicznych. Przekonywujące są zatem twierdzenia jego twierdzenia, że po opuszczeniu szpitala udał się do swojego miejsca zamieszkania.

Dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego w zakresie okoliczności mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia Sąd Rejonowy pominął istotny wniosek opinii biegłego w dziedzinie ortopedii, który wskazuje, że przyczyną zgłaszanych obecnie przez powoda okresowych dolegliwości bólowych kręgosłupa L-S jest schorzenie samoistne, a nie przebyty uraz. W pozostałej części Sąd I instancji prawidłowo ustalił podstawę faktyczną rozstrzygnięcia o zadośćuczynieniu uwzględniając całokształt zebranego materiału dowodowego, który w istocie był niesporny. Uzasadnienie zarzutu naruszenia prawa procesowego w zakresie tego elementu stanu faktycznego koncentruje się na kwestii szacunku należnego powodowi zadośćuczynienia. Ta kwestia nie jest objęta stanem faktycznym i nie stanowi przedmiotu dowodzenia. Jest natomiast elementem stosowania prawa materialnego, a konkretnie przepisu art. 445 § 1 k.c. Zagadnienie to zostanie omówione szerzej na etapie analizy zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Ze względu na częściową zasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy nie podzielił ustalenia Sądu Rejonowego dotyczącego wysokości poniesionych przez powoda kosztów leczenia, dokonując w tym zakresie własnych ustaleń, a nadto uzupełniających ustaleń dotyczących przyczyn utrzymujących się u powoda okresowych dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego.

Jakkolwiek Sąd Rejonowy dokonał w zasadzie prawidłowej rekonstrukcji stanu faktycznego niniejszej sprawy, a nadto w ramach szacunku należnego powodowi zadośćuczynienia posłużył się uznanymi w doktrynie i orzecznictwie miernikami wyznaczającymi jego wysokość, to nie sposób przyjąć, że zasądzona ostatecznie na rzecz powoda suma spełnia wymóg odpowiedniości w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Tym samym usprawiedliwiony okazał się zarzut naruszenia tego przepisu.

Analiza treści uzasadnienia wyroku Sądu I instancji prowadzi do wniosku, że nie wszystkie znamienne dla sprawy okoliczności, wskazujące na rozmiar krzywdy powoda, zostały w wystarczającym stopniu rozważone na etapie ustalania rozmiaru zadośćuczynienia, odpowiedniego z punktu widzenia kompensaty krzywdy, w następstwie czego zasądzona na rzecz powoda kwota jawi się jako rażąco wygórowana.

W świetle poczynionych uwag dostrzegalny jest zwłaszcza brak odniesienia procesu kształtowania wysokości przedmiotowego zadośćuczynienia do zakresu i okresu rozstroju zdrowia powoda będącego następstwem czynu niedozwolonego. W wyniku zdarzenia powód doznał stłuczenia głowy i kręgosłupa L – S. Skutkiem urazu były dolegliwości bólowe utrzymujące się do 6 tygodni oraz nieznaczne ograniczenia funkcjonowania psychospołecznego powoda utrzymujące się przez okres maksymalnie do 3 miesięcy. Przebyty uraz nie spowodował trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Nie wymagał długotrwałego leczenia oraz stosowania bolesnych zabiegów. Nie wyłączył powoda za aktywnego życia. Utrzymujące się u powoda do chwili obecnej okresowe dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego nie są następstwem przebytego urazu, ale schorzenia samoistnego. Nasilenie i czasokres cierpień fizycznych i psychicznych powoda wywołanych urazem nie były zatem znaczne.

Określając wysokość należnego zadośćuczynienia Sąd I instancji bezpodstawnie odwołał się do wysokości uszczerbku na zdrowiu powoda ustalonej w postępowaniu likwidacyjnym. Po pierwsze okoliczność ta nie została objęta podstawą faktyczną wyroku, a zatem nie mogła wywierać wpływu na wysokość zasądzonego świadczenia. Po drugie pozostaje w sprzeczności z ustalonym przez Sąd Rejonowy stanem faktycznym istniejącym w dacie zamknięcia rozprawy, z którego wynika, że doznany uraz nie wywołał trwałego bądź długotrwałego uszczerbku na zdrowiu powoda.

Uwzględnienie wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar szkody niemajątkowej prowadzi do wniosku, że powód doznał krzywdy o mniejszym natężeniu w stosunku do tej, jaką uznał Sąd Rejonowy, którego ponadto została należycie skompensowana świadczeniem przyznanym w postępowaniu likwidacyjnym w wysokości 5 500 zł. Nie było więc podstaw do zasądzenia na rzecz powoda zadośćuczynienia ponad kwotę wcześniej przyznaną i wpłaconą w ramach postępowania likwidacyjnego.

Ze względu na częściową zmianę ustalonego stanu faktycznego zaskarżony wyrok ulegał korekcie w zakresie wysokości zasądzonego odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia, albowiem wysokość udowodnionej przez powoda szkody jest niższa od przyjętej przez Sąd Rejonowy. W tym znaczeniu zarzut naruszenia art. 444 § 1 k.c. był usprawiedliwiony.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy uwzględniając częściowo apelację na podstawie art. 386 k.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniżył zasądzone odszkodowanie z kwoty 790 zł do kwoty 540 zł oraz oddalił powództwo o zadośćuczynienie.

Zmianie podlegało również rozstrzygnięcie o kosztach procesu. Zakres w jakim każda strona utrzymała się ze swoimi żądaniami uzasadniałaby włożenie na powoda obowiązku zwrotu kosztów procesu poniesionych przez stronę pozwaną. Sąd Okręgowy uznał jednak za uzasadnione zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. i odstąpienie od obciążenia powoda kosztami na rzecz strony pozwanej, wynikającymi ze stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Sąd miał na uwadze odszkodowawczy charakter roszczeń dochodzonych przez powoda, okoliczność, że ustalenie wysokości należnych mu świadczeń zależało od oceny sądu oraz sytuację materialną i osobistą powoda. Powód jest studentem i nie posiada jeszcze własnych dochodów, pozostając na utrzymaniu rodziców. Ze względu na wysokość uszczerbku na jego zdrowiu stwierdzoną w postępowaniu służącym likwidacji szkody, powód miał pewne podstawy do formułowania, jak się później okazało, wygórowanego żądania w zakresie zadośćuczynienia. W takich okolicznościach obciążenie powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej byłoby sprzeczne z zasadami słuszności.

W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw (art. 385 k.p.c.). Jak bowiem wynika z ustalonego stanu faktycznego powód poniósł szkodę w łącznej wysokości 740 zł, która jest normalnym następstwem czynu niedozwolonego, za który strona pozwana ponosi odpowiedzialność gwarancyjną.

O kosztach postępowania odwoławczego rozstrzygnięto przy odwołaniu się do instytucji unormowanej w art. 102 k. p. c. z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu rozstrzygnięcia o kosztach procesu poniesionych w postępowaniu przed Sądem I instancji.