Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia, 03 czerwca 2013r

Sąd Rejonowy w Oleśnicy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Aleksandra Sobieska

Protokolant Agnieszka Mazur

po rozpoznaniu w dniu 03 czerwca 2013r w Oleśnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa P. B.

przeciwko Powiatowi (...)

o zapłatę

powództwo oddala.

Z/

- kal 21 dni

27.05.2013r

Sygn. akt I C 1354/13

UZASADNIENIE

Powód P. B. wystąpił z powództwem przeciwko pozwanemu Powiatowi (...) wnosząc o zasądzenie na jego rzecz kwoty 425 zł z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia 6 czerwca 2009r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 26.08.2004r. Wydział Komunikacji Starostwa Powiatowego w O. na rachunku zakupu dokonał adnotacji o rejestracji samochodu marki B. nr rej. (...), w dniu 22.12.2004r. wydał powodowi decyzję o rejestracji samochodu marki V. (...) nr rej. (...), które to pojazdy nabył wcześniej na terenie Unii Europejskiej. Powód każdorazowo był zobligowany do zapłaty kwoty 500 zł na rzecz pozwanego tytułem opłaty za wydanie karty pojazdu, co było niezbędne do odbioru zarówno tego dokumentu jak i pozostałych dokumentów koniecznych do użytkowania tego auta. Kwotę 500 zł i inne opłaty administracyjne powód wpłacił na rachunek bankowy pozwanego. O tym, że rzeczywiste koszty związane z wystawieniem i dostarczeniem w/w dokumentu są wielokrotnie niższe niż pobierana opłata oraz że praktyka nakładania takich opłat jest niezgodna z obowiązującym w Polsce od 1 maja 2004r. prawem Wspólnot Europejskich powód dowiedział się znacznie później. Pismem z dnia 26.05.2009r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 850 zł tytułem zwrotu nadpłaty opłaty pobranej przez pozwanego. Pozwany nie zapłacił żądanej kwoty. Powód wskazał, że za dopuszczalnością drogi sądowej przemawia okoliczność, że dla dochodzonego roszczenia brak jest podstaw do stosowania przepisów ustawy ordynacja podatkowa. Nienależnie pobrane opłaty za kartę pojazdu nie mogą być traktowane jako nadpłaty podatku podlegające szczególnemu unormowaniu w zakresie zasad i trybu ustalania nadpłaty podatkowej i jej zwrotu, co wyłączałoby dla ich dochodzenia drogę sądową. Wysokość opłaty nie jest ustalana w drodze decyzji administracyjnej, co wyłącza możliwość zastosowania instytucji wznowienia postępowania administracyjnego. Powód dodał, że w podobny sposób wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 16.05.2007r., III CZP 35/07, jak i uchwale z dnia 06.06.2012r., III CZP 24/12. Legitymacja bierna w procesie o zwrot nienależnego świadczenia spełnionego na podstawie aktu prawnego uznanego za niezgodny z prawem Wspólnot Europejskich przysługuje podmiotowi na rzecz którego nastąpiło spełnienie świadczenia. Podmiotem tym jest pozwany, jako powiat, gdyż opłata za kartę pojazdu jest daniną publicznoprawną stanowiącą dochód powiatu i miasta na prawach powiatu w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy z 13.11.2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego. Powód podniósł, że § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu jest sprzeczna z Prawem Wspólnotowym. Art. 90 akapit pierwszy Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on opłacie, takiej jak przewidziana a § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28.07.2003r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu, która to opłata w praktyce jest nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodu przywiezionego z innego państwa członkowskiego, lecz nie jest nakładana w związku z nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeżeli jest on tam już zarejestrowany. Powód określił, że domaga się zapłaty kwoty 850 zł na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Uiszczona opłata w zakresie nadwyżki ponad 75 zł powinna być traktowana jako świadczenie nienależne. Podstawa przedmiotowego świadczenia, mimo iż według prawa krajowego obowiązywała w chwili jego spełnienia, pozostawała w sprzeczności z art. 90 TWE. Organ, który ją pobrał zobowiązany jest zatem do jego zwrotu, jako świadczenia nienależnego. Na wypadek gdyby pozwany podniósł, że zużył korzyść w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, powód wskazał, że przepis art. 409 k.c. stanowi, iż obowiązek zwrotu uzyskanej korzyści istnieje, jeżeli wyzbywający się powinien był liczyć się z obowiązaniem zwrotu. Pozwany powinien był się liczyć z obowiązkiem zwrotu kwoty pobieranej opłaty, gdy przewyższał ona faktyczne koszty wydania karty pojazdu lub wtórnika karty pojazdu. Pozwany, jako organ administracji, a zatem podmiot profesjonalny przy wykonywaniu swoich zadań nie może pomijać stosowania zasad i przepisów obowiązujących we Wspólnocie Europejskiej. Od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej porządek prawny Wspólnoty stał się krajowym porządkiem prawnym, który winien być stosowany bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z normami państwowymi, a bezpośrednie stosowanie norm Prawa Wspólnotowego polega na podejmowaniu na ich podstawie decyzji indywidualnych i konkretnych w postępowaniach przed właściwymi organami władzy publicznej.

W odpowiedzi na pozew pozwany Powiat (...) wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów. W uzasadnieniu wskazał, że wobec niedołączenia do pozwu dokumentów potwierdzających fakt zarejestrowania nabytego na podstawie rachunku zakupu samochodu marki B. i wydania karty pojazdu nie sposób uznać, iż powód wykonał swój obowiązek nałożony na niego na mocy art. 6 k.c. Powód domagał się zapłaty kwoty dochodzonej pozwem na podstawie przepisów
o bezpodstawnym wzbogaceniu, a ściślej o nienależnym świadczeniu,
w szczególności przepisie art. 410 kc. Powód powołuje się na tzw. conditio ibdehiti. Wymaga to jednak nieistnienia zobowiązania w chwili świadczenia. Pozwany dodał, że powinien odmówić stosowania niezgodnego z porządkiem prawnym wspólnot przepisu, co z pewnością by uczynił, gdyby taką wiedzę posiadał. Pozwany stosując zasady pierwszeństwa stosowania prawa wspólnotowego nie mógł stwierdzić, że podstawa zobowiązania powoda do uiszczenia opłaty w wysokości 500 zł była sprzecza z prawem wspólnotowym. Sama sprzeczność natomiast nie powoduje, że podstawa świadczenia odpadła lub nie istniała w momencie pobierania opłaty i może rodzić ewentualne roszczenie odszkodowawcze Skarbu Państwa odpowiedzialnego za wydanie sprzecznych z prawem wspólnotowym przepisów. Pozwany dodał, że stoi na stanowisku, że obowiązek niestosowania przepisu nie może być utożsamiany z odpadnięciem podstawy świadczenia po jego spełnieniu ani też z brakiem podstawy świadczenia w chwili jego spełnienia. Stąd też przepisy dotyczące bezpodstawnego wzbogacenia oraz nienależnego świadczenia nie mogą znaleźć zastosowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 lipca 2004r. na rzecz P. B. wystawiona została w języku niemieckim faktura dotycząca zakupu samochodu marki B. (...).

(dowód: faktura z dnia 30.07.2004r. – k. 6)

W dniu 22 grudnia 2004r. Starosta (...) wydał decyzję nr KD5430/05296/04 w sprawie czasowej rejestracji pojazdu marki V. (...) o nr nadwozia (...), nr silnika (...) wydając: pozwolenie czasowe seria numer (...), tablice rejestracyjne nr (...), nalepkę kontrolną (...), znak legalizacyjny (...).

(dowód: decyzja z dnia 22.12.2004r. – k. 7)

Pismem z dnia 26 maja 2009r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 850 zł tytułem zwrotu nadpłaty części opłaty z tytułu wydania karty pojazdu dla pojazdów B., zarejestrowanego pod nr rej. (...), V. (...), zarejestrowanego pod nr rej, DOL 50SJ, w terminie 7 dni od otrzymania wezwania na podany przez siebie numer rachunku bankowego.

(dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 26.05.2009r. – k. 8)

Pozwany Powiat (...) nie zareagował w żaden sposób na to wezwanie.

(bezsporne)

Sąd zważył:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Nie można było co prawda podzielić poglądu strony pozwanej, aby pozostawało ono nieuprawnione co do zasady, zgodzić się zaś należało z tą stroną, że powództwo pozostawało nieudowodnione. Podkreślić należy, że wielokrotnie w swoich orzeczeniach Sąd Okręgowy we Wrocławiu wskazywał, że opłata za kartę pojazdu uiszczona w kwocie ponad 75 zł była świadczeniem nienależnym. W taki sposób wypowiedział się m.in. w orzeczeniach II Ca 1321/09 oraz II Ca 856/09, gdzie podkreślił, że od chwili wydania rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu opłata w wysokości 500 zł pozostawała nieuprawniona. W uzasadnieniach wskazanych orzeczeń Sąd Okręgowy bardzo szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko, którego nie sposób kwestionować. Stanowisko to negował obecnie pozwany Powiat, jedynkże w ocenie Sądu niezasadnie. Powtórzyć zatem należy, iż regulacja ta stała w sprzeczności z prawem wspólnotowym. Z dniem przystąpienia Polski do Unii Europejskiej w świetle art. 91 Konstytucji RP integralną częścią polskiego porządku prawnego stał się również cały dorobek prawny Wspólnoty. Od dnia 1 maja 2004 r. Rzeczpospolita na podstawie art. 2 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia, będącego integralną częścią Traktatu podpisanego w dniu 16 kwietnia 2003 r. w Atenach (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864) jest związana po pierwsze, postanowieniami Traktatów założycielskich w tym Traktatem Ustanawiającym Wspólnotę Europejską (Dz. U. 04.90.864/2) (TWE) jako pierwotnym prawem wspólnotowym, po drugie, aktami przyjętymi przez instytucje Wspólnot (wtórnym prawem wspólnotowym) i po trzecie, wykładnią i stosowaniem prawa wspólnotowego wynikającą z orzecznictwa ETS. Jedną z podstawowych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego jest zasada pierwszeństwa. Znajduje ona zastosowanie w przypadku sprzeczności norm krajowych i wspólnotowych poprzez nałożenie obowiązku stosowania normy wspólnotowej z pominięciem normy krajowej. Zasada pierwszeństwa ma charakter bezwarunkowy i nieograniczony. Zgodnie z tą zasadą, na każdym organie państwa członkowskiego spoczywa obowiązek stosowania przepisu wspólnotowego z pominięciem sprzecznego z nim przepisu krajowego. Z zasady pierwszeństwa prawa wspólnotowego wypływa wniosek, że krajowy organ władzy stosując prawo jest zobowiązany pominąć normę krajową w takim zakresie, w jakim jest ona sprzeczna z normą wspólnotową ( por.wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 lutego 2009 r. III SA/Gl 1304/08 LEX nr 484850).

Regulacje związane ze swobodą przepływu towarów zawiera m.in. art. 90 TWE (zakaz dyskryminacji). Zgodnie z tym przepisem żadne państwo członkowskie nie nakłada bezpośrednio lub pośrednio na produkty innych państw członkowskich podatków wewnętrznych jakiegokolwiek rodzaju wyższych od tych, które nakłada bezpośrednio lub pośrednio na podobne produkty krajowe. Ponadto żadne państwo członkowskie nie nakłada na produkty innych państw członkowskich podatków wewnętrznych, które pośrednio chronią inne produkty. Artykuł 90 TWE zawiera zatem zakaz dyskryminacji lub protekcjonistycznego stosowania krajowego systemu podatkowego i ma charakter bezwzględny. Zgodnie z omawianym § 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu za wydanie karty pojazdu przy pierwszej jego rejestracji na terytorium RP organ rejestrujący pobierał opłatę w wysokości 500 zł, a za wydanie wtórnika karty - opłatę w wysokości 75 zł. Skoro opłata od pierwszej rejestracji pojazdów samochodowych ma w oczywisty sposób charakter podatkowy i jest pobierana nie w związku z przekroczeniem granicy państwa członkowskiego, które ją ustanowiło, lecz przy pierwszej rejestracji pojazdu samochodowego na terytorium tego państwa, należy uznać, że jest ona objęta ogólnym reżymem obciążeń wewnętrznych nakładanych na towary, a zatem należy ją zbadać w świetle art. 90 WE. W tym zakresie wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości (rozstrzygając w sprawie o tożsamym stanie faktycznym), wskazując w postanowieniu z 10 grudnia 2007 r. ( C 134/07 LEX nr 354541, Dz.U.UE.C 2008/64/15), iż artykuł 90 akapit pierwszy WE należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on opłacie, którą należy zapłacić w danym państwie członkowskim za wydanie pierwszej karty pojazdu, która to opłata jest w praktyce nakładana w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego przywiezionego z innego państwa członkowskiego, lecz nie jest nakładana w związku z nabyciem w państwie pobierającym opłatę używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on tam już zarejestrowany. W świetle powyższego nie może budzić wątpliwości, że konstrukcja opłaty za kartę pojazdu w wysokości 500 zł naruszała przepis art. 90 ust. 1 TWE mówiący o zakazie dyskryminacji jakichkolwiek towarów w obrębie Wspólnoty Europejskiej. Zatem pomiędzy przepisami krajowymi i prawem wspólnotowym zachodziła sprzeczność, która powinna być, zgodnie z zasadą pierwszeństwa i bezpośredniego stosowania, oraz normą kolizyjną wynikającą z treści art. 91 ust. 3 Konstytucji RP, rozstrzygnięta poprzez zastosowanie prawa wspólnotowego. Powyższe oznacza, że również organy administracji powinny uwzględnić z urzędu treść art. 90 akapit 1 TWE.

Co do zasady powództwo pozostawało zatem uprawnione, nie oznacza to jednak, że powód był zwolniony z obowiązku wykazania, że została na jego rzecz wydana karta pojazdu, zwłaszcza w sytuacji, gdy pozwany kwestionował powództwo i nie przyznał okoliczności wydania na rzecz powoda kart pojazdu i pobrania w związku z tym opłat.

W tym zakresie wskazać należy, że w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada, iż w razie istnienia sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego obowiązek (ciężar dowodu) udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Unormowania kodeksowe przywiązują duże znaczenie do zasad kontradyktoryjności i dyspozycyjności, co znajduje szczególny wyraz w tym, że strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Stosownie do zasady wyrażonej w art. 3 k.p.c., a rozwiniętej m.in. w art. 232 zd. 1 k.p.c., dowody są obowiązane przedstawiać strony, a rozkład ciężaru dowodu wynikający także z art. 6 k.c. powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia środkami dowodowymi, z których może skorzystać, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia takich dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może być oddalone. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak: Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna”, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.04.1975 r., III CRN 26/75, LEX nr 7692).

Wskazać należy, że dokumenty przedłożone przez powoda nie mogły zostać ocenione, jako wykazujące fakt wydania na rzecz powoda kart pojazdu dla samochodów B. (...) oraz V. (...). W ocenie Sądu minimalnym obowiązkiem powoda w tym zakresie pozostawało wykazanie, że przedmiotowe pojazdy zostały zarejestrowane. Ewentualnie pozwalałoby to na zastosowania regulacji art. 231 k.p.c., zgodnie z którym Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (domniemanie faktyczne). Uzyskanie karty pojazdu następowało w szczególnym trybie postępowania administracyjnego i wydanie decyzji o zarejestrowaniu pojazdu uzależnione zostało od uiszczenia przez wnioskodawcę niezbędnej opłaty. Organ administracyjny może wydać dowód rejestracyjny, tablice rejestracyjne i kartę pojazdu wtedy, gdy dokonuje rejestracji pojazdu (wydaje decyzję administracyjną o zarejestrowaniu pojazdu), to zaś uzależnione jest od wniesienia opłat za dowód rejestracyjny, tablice rejestracyjne i kartę. Wydanie karty pojazdu oraz wydanie dowodu rejestracyjnego jest konsekwencją rejestracji pojazdu, co również mogłoby świadczy o uiszczeniu przez powoda przedmiotowych opłat. Powód nie przedłożył jednak ani samej karty pojazdu, ani nie wykazał faktu zarejestrowania przedmiotowych pojazdów. Powód przedłożył bowiem wyłącznie kserokopię faktury w języku niemieckim, na której został dokonany odręcznie zapis (...) wraz z przybitą datownikiem datą 2004 08 26. Przedmiotowy zapisek nie został podpisany, nie wiadomo zatem od kogo pochodzi i czego faktycznie dotyczy. Zwłaszcza nie wynika z niego, że przedmiotowa adnotacja została dokonana przez pozwany Powiat, a nie przez inną osobę i że dotyczy numerów rejestracyjnych nadanych faktycznie temu pojazdowi w związku z jego rejestracją na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podobnie, zdaniem Sądu, faktu wydania karty pojazdu dla pojazdu marki V. (...), nie wykazywała przedłożona decyzja z dnia 22 kwietnia 2004r. Decyzja ta dotyczy bowiem jedynie czasowej rejestracji tego pojazdu. Zgodnie z treścią art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (w brzmieniu obowiązującym w dacie uzyskania decyzji przez powoda) czasowej rejestracji pojazdu dokonuje, w przypadkach określonych w ust. 2, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania (siedzibę) właściciela pojazdu, wydając pozwolenie czasowe i zalegalizowane tablice (tablicę) rejestracyjne. 2. Czasowej rejestracji dokonuje się:

1) z urzędu - po złożeniu wniosku o rejestrację pojazdu;

2)na wniosek właściciela pojazdu - w celu umożliwienia:

a)wywozu pojazdu za granicę,

b)przejazdu pojazdu z miejsca jego zakupu lub odbioru na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

c)przejazdu pojazdu związanego z koniecznością dokonania jego badania technicznego lub naprawy;

3)na wniosek jednostki upoważnionej do przeprowadzania badań homologacyjnych lub jednostki badawczej producenta pojazdu, jego wyposażenia lub części - w celu umożliwienia odpowiednich badań.

3. Czasowej rejestracji dokonuje się na okres nieprzekraczający 30 dni, z zastrzeżeniem ust. 4. Termin ten może być jednorazowo przedłużony o 14 dni w celu wyjaśnienia spraw związanych z rejestracją pojazdu.

Rejestrując czasowo pojazd, organ rejestrujący:

- nadaje pojazdowi tymczasowy numer rejestracyjny i na podstawie przedstawionych dokumentów zamieszcza w bazie danych dane i informacje;

- wystawia pozwolenie czasowe;

- nakleja na tymczasowe tablice rejestracyjne nalepkę z określoną na niej, przez wycięcie odpowiednich pól, datą ważności pozwolenia;

- wpisuje w części "B" wniosku o rejestrację decyzję o czasowym zarejestrowaniu pojazdu, a na wniosek właściciela pojazdu wydaje mu odpis tej decyzji albo uwierzytelnioną kserokopię;

- wydaje za pisemnym potwierdzeniem właściciela pojazdu w części "C" wniosku o rejestrację pozwolenie czasowe oraz tymczasowe tablice rejestracyjne z nalepką na tablice tymczasowe.

Zgodnie zaś z art. 77 ust. 3 powołanej ustawy kartę pojazdu dla pojazdu samochodowego, innego niż określony w ust. 1, wydaje, za opłatą i po uiszczeniu opłaty ewidencyjnej, właściwy w sprawach rejestracji starosta przy pierwszej rejestracji pojazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Pierwsza rejestracja pojazdu pozostaje odmienną czynnością od czasowej rejestracji pojazdu. Sama karta pojazdu pozostaje zaś dokumentem zindywidualizowanym, posiadającym swoje numeryczne oznaczenie, gdyby zatem faktycznie wraz z wydaniem przedmiotowej decyzji wydana została karta pojazdu to numer tego dokumentu byłby wymieniony w wydawanej decyzji. W decyzji tej zostały bowiem szczegółowo opisane wydawane dokumenty tj. pozwolenie czasowe nr (...), tablice Rejestracyjne nr (...), nalepka kontrolna nr (...) oraz znak legalizacyjny nr (...), nie jest zaś opisany numer karty pojazdu. Z dołączonej decyzji można zatem wywieść, że taki dokument nie został wydany powodowi wraz z czasową rejestracją pojazdu.

Z uzasadnienia pozwu wynikało zaś, że powód uiścił niezbędne opłaty na rachunek bankowy pozwanego, nie przedłożył jednak żadnego potwierdzenia przelewu bądź innego dokumentu wykazującego ten fakt.

Skoro okoliczność uzyskania przez powoda karty pojazdu nie została wykazana w sposób nie budzący wątpliwości, a był to fakt kwestionowana przez pozwanego, nie można było tym samym przyjąć aby powód rzeczywiście uszczuplił swój majątek.

W tej sytuacji Sąd uznał, że powód nie wykazał zasadności powództwa, na nim zaś spoczywał ciężar dowodu w niniejszej sprawie, w związku z czym powództwo oddalił.

Sąd nie orzekł o obowiązku poniesienia przez powoda kosztów procesu pozwanego albowiem nie wykazał on, aby poniósł jakiekolwiek koszty podlegające zwrotowi.