Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Magdalena Czaplińska

Protokolant Roksana Grabowska

przy udziale oskarżyciela skarbowego D. R. z Pierwszego Urzędu Skarbowego w G. oraz Prokuratora Krystyny Tracz

po rozpoznaniu w dniach 05.03.2015 r., 15.07.2015 r., 23.09.2015 r. sprawy

D. J. , syna H. i B.,

urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

1. w dniu 28.04.2008 r. w G. wbrew art. 3 ust. 1 oraz art. 9 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych podał nieprawdę, poprzez niewykazanie kosztów uzyskania przychodu z tytułu działalności gospodarczej oraz zaniżenie przychodu w złożonym w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznaniu PIT – 36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2007, przy jednoczesnym nierzetelnym prowadzeniu księgi przychodów i rozchodów za okres od lipca do grudnia 2007 r., przez co uszczuplił podatek dochodowy w kwocie 304.751,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s.;

2. w dniu 30.04.2009 r. w G., wbrew art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych uchylał się od opodatkowania przez niezłożenie w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT – 36 za 2008 rok, przy jednoczesnym nierzetelnym prowadzeniu księgi przychodów i rozchodów za okres od stycznia do listopada 2008 r., czym uszczuplił podatek w kwocie 731.956,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s.;

3. w dniu 29.01.2010 r. w G., wbrew art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podał nieprawdę poprzez złożenie zeznania o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych PIT – 28 za 2009 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. zamiast zeznania PIT – 36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2009 oraz poprzez nieujawnienie wszystkich przychodów uzyskanych w 2009 r., przy jednoczesnym nierzetelnym prowadzeniu księgi przychodów i rozchodów za miesiąc styczeń 2009 r., przez co uszczuplił podatek dochodowy w kwocie 328.361,00 zł,

tj. o przestępstwo skarbowe z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s.;

I.  oskarżonego D. J. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. i za to na podstawie art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1, 2 i 3 k. k. s skazuje go na karę grzywny w wymiarze 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych każda;

II.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2. aktu oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. i za to na podstawie art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1, 2 i 3 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych każda;

III.  oskarżonego w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie 3. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w 2009 r. w G., wbrew art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podał nieprawdę poprzez złożenie zeznania o wysokości uzyskanego przychodu, wysokości dokonanych odliczeń i należnego ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych PIT – 28 za 2009 r. w Pierwszym Urzędzie Skarbowym w G. poprzez ujęcie w nim wystawianych przez siebie nierzetelnych faktur, które nie dokumentowały rzeczywistych transakcji i posłużenie się nimi, przy jednoczesnym nierzetelnym prowadzeniu księgi przychodów i rozchodów za 2009 r., przez co uszczuplił podatek dochodowy w kwocie 328.361,00 zł, czyn ten kwalifikuje z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zb. z art. 62 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. i za to na podstawie art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zb. z art. 62 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. w zw. z art. 23 § 1, 2 i 3 k. k. s. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych każda;

IV.  na podstawie art. 39 § 1 k. k. s. łączy orzeczone wobec oskarżonego w punktach I. – III. sentencji wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierza mu karę łączną 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych każda;

V.  na podstawie art. 626 § 1 k. p. k., art. 627 k. p. k. w zw. z art. 113 § 1 k. k. s. oraz art. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 3.478,62 złotych, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 3.000 złotych.

Sygn. akt II K 1013/14

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. J. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą pod firmą (...). Głównym przedmiotem działalności przedsiębiorstwa, prowadzonego pod adresem ul. (...) w G., była sprzedaż hurtowa odpadów i złomu. D. J. samodzielnie dokonywał czynności związanych z obsługą księgową przedsiębiorstwa.

Dowód: decyzje Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. - k. 2-7, 16-21v, 33-40

W sierpniu 2007 roku D. J. zawarł 4 umowy sprzedaży złomu z R. M. prowadzącym przedsiębiorstwo (...) R. M., stwierdzone fakturami nr (...). Z tytułu wspomnianych umów D. J. osiągnął przychód netto w łącznej kwocie 204.534 złote.

Dowód: kopie faktur VAT - k. 30-32 załącznika z materiałami postępowania podatkowego;

Łączny przychód netto osiągnięty przez D. J. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za rok 2007 wyniósł 819,268,14 złotych. Mimo to, w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za ten rok pominął on przychód osiągnięty z tytułu umów zawartych z R. M. w sierpniu 2007 roku i wykazał przychód w łącznej kwocie 614.734,14 złotych. Dnia 28 kwietnia 2008 roku D. J. złożył w I Urzędzie Skarbowym w G. zeznanie o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym 2007 (PIT-36). W dokumencie podał, że jego przychód z działalności gospodarczej wyniósł w 2007 roku 61.473,14 złote. Biorąc tę wartość za podstawę opodatkowania, dokonał następnie obliczenia należnego podatku na kwotę 13.095 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. - k. 16-21v; kopie faktur VAT - k.1, 2,-2v, 3, 28-33 załącznika z materiałami postępowania podatkowego; informacja o złożonych deklaracjach - k. 29-30

Dnia 26 marca 2010 roku na mocy postanowienia Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. wszczęto wobec D. J. postępowanie podatkowe w zakresie prawidłowości rozliczenia się z podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 rok. Wykazało ono, że w deklaracji za rok 2007 zaniżył on przychód w łącznej kwocie 757.795 złotych poprzez niewykazanie przychodu na podstawie 4 faktur wystawionych na rzecz R. M. w sierpniu 2007 roku (nr 4/07, 5/07, 6/07, 7/07) oraz błędnie wskazaną kwotę przychodu za 2007 rok. Nadto ustalono, że w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za 2007 rok oskarżony nie zaewidencjonował wszystkich zdarzeń gospodarczych dotyczących osiąganych przychodów oraz kosztów prowadzonej działalności z zakresu sprzedaży złomu (głównie kosztów transportu). W związku z tym, na mocy decyzji z dnia 8 grudnia 2010 roku Naczelnik I Urzędu Skarbowego w G. określił zobowiązanie podatkowe D. J. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 rok w wysokości 304.751 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. - k. 16-21v

Łączny przychód netto osiągnięty przez D. J. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za rok 2008 wyniósł 1.908.980 złotych. Kwota ta została przez niego wykazana w pełnej wysokości w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za ten rok. Mimo to, D. J. nie złożył w I Urzędzie Skarbowym w G. zeznania o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym 2008 (PIT-36). W związku z niezłożeniem deklaracji za rok 2008, dnia 26 marca 2010 roku na mocy postanowienia Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. wszczęto wobec D. J. postępowanie podatkowe w zakresie prawidłowości rozliczenia się z podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 rok. Wykazało ono, że w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za ten rok oskarżony wprawdzie prawidłowo wykazał osiągnięty przychód, lecz jednocześnie nie zaewidencjonował tam zdarzeń gospodarczych dotyczących kosztów prowadzonej działalności z zakresu sprzedaży złomu (kosztów transportu złomu).

Dowód: decyzja Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. - k. 2-7; kopie faktur VAT - k. 3v-13v, 53v-58v załącznika z materiałami postępowania podatkowego

Na mocy decyzji z dnia 8 grudnia 2010 roku Naczelnik I Urzędu Skarbowego w G. określił zobowiązanie podatkowe D. J. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 rok w wysokości 751.956 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. - k. 2-7

W roku 2009 D. J. w rzeczywistości nie prowadził działalności gospodarczej, a jedynie wystawiał na rzecz (...) sp. z o.o. oraz na rzecz R. M. prowadzącego przedsiębiorstwo (...) fikcyjne faktury z tytułu sprzedaży złomu, które nie odzwierciedlają dokonanych w rzeczywistości transakcji. Łączny przychód netto osiągnięty rzekomo przez D. J. z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za rok 2009 wyniósł 1.085.752,10 złote. W szczególności, w marcu oraz sierpniu 2009 roku D. J. zawarł 2 fikcyjne umowy sprzedaży złomu z R. M. prowadzącym przedsiębiorstwo (...) R. M., stwierdzone fakturami nr (...). Z tytułu wspomnianych umów D. J. osiągnął rzekomy przychód netto w łącznej kwocie 76.720 złotych. Mimo to, w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za ten rok pominął on tenże przychód i wykazał przychód w łącznej kwocie 1.009.032,10 złotych. Dnia 2 lutego 2010 roku D. J. złożył w I Urzędzie Skarbowym w G. zeznanie o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym 2009 (PIT-28). W dokumencie podał, że jego przychód z działalności gospodarczej w 2009 roku wyniósł 1.009.032,10 złote. Biorąc tę wartość za podstawę opodatkowania, dokonał następnie obliczenia należnego podatku na kwotę 85.768 złotych.

Dowód: decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. z dnia 22 lutego 2012 roku - k. 183-195; kopie faktur VAT - k. 14-27, 47-53 załącznika z materiałami postępowania podatkowego; kopia zeznania PIT-28 - k. 34-36 załącznika z materiałami postępowania podatkowego

Dnia 26 marca 2010 roku na mocy postanowienia Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. wszczęto wobec D. J. postępowanie podatkowe w zakresie prawidłowości rozliczenia się z podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 rok. Wykazało ono, że w deklaracji za rok 2009 zaniżył on przychód w łącznej kwocie 76.720 złotych poprzez niewykazanie przychodu na podstawie 2 faktur wystawionych na rzecz R. M. w marcu oraz sierpniu 2009 roku (nr 1/09 oraz 2/09) oraz, że w podatkowej księdze przychodów i rozchodów za ten roku nie zaewidencjonował zdarzeń gospodarczych dotyczących kosztów prowadzonej działalności z zakresu sprzedaży złomu (głównie kosztów transportu). Jednocześnie ustalono, że D. J. nie złożył w I Urzędzie Skarbowym w G. oświadczenia o wyborze opodatkowania w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych na zasadach określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym. Zatem jego przychody winny być opodatkowane na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, na mocy decyzji z dnia 8 grudnia 2010 roku Naczelnik I Urzędu Skarbowego w G. określił zobowiązanie podatkowe D. J. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2009 rok w wysokości 328.361 złotych.

Dowód: decyzja Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. - k. 33-40

Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony D. J. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że nie chciał uchylać się od opodatkowania. Wszystko na początku było dobrze. Płacił podatki.

wyjaśnienia oskarżonego D. J. - k. 69 – 70

Przesłuchany na rozprawie głównej oskarżony D. J. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że problemy finansowe, które miał, spowodowały, że nie płacił tego podatku i wcale się nie uchylał, tylko nie był w stanie go zapłacić. Miał problemy z firmą i nie płacił, bo na rozpoczęcie działalności pożyczył pieniądze i wie, że Skarb Państwa, by mu tego „nie podarował”. Oskarżony wyjaśnił, że chce to spłacić. Po wyjściu z zakładu karnego ma zapewnioną pracę. Nie chciał się dorobić na Skarbie Państwa i same odsetki, które są naliczone, są dla niego wysoką karą.

wyjaśnienia oskarżonego D. J. - k. 210

Według biegłych z zakresu psychiatrii, oskarżony D. J. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Brak było podstaw do przyjęcia, by w chwili popełnienia czynu działał był on w stanie ostrych zaburzeń psychotycznych. Jego sprawność intelektualna kształtuje się w granicach normy i jest dostateczna do przewidywania skutków działań, jakie są przedmiotem obecnej sprawy karnej. W momencie popełnienia czynu D. J. nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinie sądowo - psychiatryczne - k. 115-116, 253-257

Oskarżony D. J. był uprzednio czterokrotnie karany przez sąd:

1.  wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 6 listopada 1998 r. w sprawie o sygnaturze akt IV K 343/98 za przestępstwo z art. 279 § 1 k. k.;

2.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 118/09 za przestępstwo z art. 280 § 1 k. k. w zb. z art. 157 § 2 k. k. w zw. z art. 11 § 2 k. k.;

3.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 11 marca 2013 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 1347/12 za przestępstwo z art. 191 § 2 k. k.;

4.  wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 7 maja 2014 r. w sprawie o sygnaturze akt X K 52/14 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k.

Dowód: dane o karalności - k. 239-241

Sąd zważył, co następuje:

Opisany powyżej stan faktyczny jest bezsporny i nie budzi wątpliwości Sądu. Został on ustalony na podstawie treści zebranych dokumentów urzędowych oraz dwóch opinii biegłych z zakresu psychiatrii.

Sąd dał wiarę dokumentom urzędowym przywołanym w ustaleniach faktycznych, gdyż zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i w prawem przepisanej formie. Ich autentyczność nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności. Sąd nie znalazł żadnych podstaw dla podważenia ich wartości dowodowej. Na ich podstawie odtworzyć można szczegółowy i spójny obraz nieprawidłowości w wypełnianiu zobowiązań podatkowych, jakich dopuścił się oskarżony. Są one przejrzyste. W jasny sposób wskazują zakres zaległości fiskalnych i daty zaistnienia zdarzeń, które doprowadziły do ich powstania.

Za w pełni rzetelne uznał Sąd opinie biegłych z zakresu psychiatrii. Zostały one bowiem wydane przez osoby posiadające niezbędne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe w tej dziedzinie nauki. Opinie te są przejrzyste, spójne i formułują jednoznaczne odpowiedzi na pytania postawione w postanowieniach o dopuszczeniu tych dowodów. Nie były one również kwestionowane przez żadną ze stron.

Wyjaśnienia oskarżonego D. J. wzbudziły wątpliwość Sądu jedynie w tej części, w której zaprzeczał on, że celem jego zachowań było uchylanie się od opodatkowania. Z zebranych dowodów wynika bowiem, że oskarżony samodzielnie prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz sporządzał deklaracje PIT, a przy tym osobiście wystawiał faktury. Stąd oczywistym jest, że miał świadomość zaistnienia zdarzeń niosących przychód oraz dokumentów je stwierdzających, lecz mimo to, część kwot świadomie pominął przy wpisywaniu odpowiednich pozycji w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz w złożonych deklaracjach. Tym samym, zaniżał podstawę opodatkowania. Sąd dał natomiast wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. J. w pozostałej części, ponieważ są one konsekwentne, spójne i korespondują z pozostałymi dowodami stanowiącymi podstawę ustaleń faktycznych. Oskarżony w szczególności nie kwestionował faktu, że doprowadził do powstania znacznych zaległości podatkowych.

Ustalony stan faktyczny daje podstawę do przypisania D. J. wszystkich czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia, kwalifikowanych odpowiednio z art. 56 § 1 k. k .s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s., art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k.k. oraz art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zb. z art. 62 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s. Brak jest jakichkolwiek wątpliwości, że zachowania oskarżonego odpowiadają opisom zawartym we wskazanych wyżej przepisach.

W przypadku czynów wymienionych w punktach 1. i 3. aktu oskarżenia, D. J. składając odpowiednio deklaracje PIT-36 oraz PIT-28 w I Urzędzie Skarbowym w G. podał nieprawdę, zaniżając kwoty przychodu osiągniętego w roku podatkowym 2007 oraz 2009 z tytułu umów sprzedaży złomu. W pierwszym przypadku, różnica pomiędzy zadeklarowaną a rzeczywistą kwotą osiągniętego przychodu wyniosła 757.795 złotych, w drugim zaś - 76.720 złotych. W efekcie, w obu przypadkach zaniżona została podstawa opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku czynu opisanego w punkcie 2. aktu oskarżenia, oskarżony nie złożył deklaracji, w której wykazałby kwotę pieniężną stanowiącą przychód osiągnięty z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w 2008 roku. Sąd nie miał wątpliwości, że D. J. był do tego obowiązany w myśl art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sąd nie miał również wątpliwości, że D. J. poprzez swoje działanie uchylał się opodatkowania. Oskarżony miał pełną świadomość obowiązków nałożonych na osoby prowadzące działalność gospodarczą w zakresie obliczenia należnego podatku i złożenia deklaracji PIT-36, w tym znał ustawowy termin przewidziany dla dokonania tej czynności. Mimo to, w roku 2009 bez wyraźnego powodu zaniechał wypełniania tych obowiązków. Poprzez niezłożenie deklaracji PIT-36 zataił osiągnięty przychód. Podobnie, jak w przypadku czynów wymienionych w punktach 1. i 3. aktu oskarżenia, wywołał przez to skutek w postaci konkretnego narażenia na niebezpieczeństwo, tj. stworzył wysoki stopień prawdopodobieństwa, że wynikające z przepisów prawnych należności nie zostaną pobrane lub zostaną uiszczone w kwocie niższej aniżeli należna (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2005 roku w sprawie V KK 377/04).

W każdym z badanych przypadków kwota podatku narażonego na uszczuplenie przekroczyła dwustukrotność minimalnego wynagrodzenia za pracę za rok, w którym doszło do popełnienia czynu. Fakt ten nie pozwolił uznać wskazanych kwot za kwoty małej wartości w rozumieniu kodeksu (art. 53 § 14 k. k. s.).

Postępowanie podatkowe wykazało, że we wszystkich przypadkach opisanych w akcie oskarżenia, D. J. prowadził w sposób nierzetelny podatkową księgę przychodów i rozchodów (art. 61 § 1 k. k. s.). Oskarżony nie ewidencjonował w niej bowiem zdarzeń gospodarczych, w wyniku których osiągał (albo rzekomo osiągał, jak w przypadku czynu wymienionego w punkcje 3. aktu oskarżenia) w roku podatkowym przychód oraz ponosił koszty jego uzyskania, przez co dochodziło do zaniżenia podstawy opodatkowania.

Wreszcie, jak wykazało postępowanie przeprowadzone przez Urząd Kontroli Skarbowej w G. (k. 183-195), wszystkie faktury sporządzone przez D. J. w 2009 roku zostały wystawione w sposób nierzetelny. Oskarżony dokumentował w nich bowiem dostawy złomu na rzecz (...) sp. z o.o. oraz R. M., które w rzeczywistości nie miały miejsca, umożliwiając przez to tym osobom dokonanie odliczenia podatku naliczonego. Następnie zaś posłużył się nimi, przedkładając je w toku postępowania podatkowego wszczętego na skutek postanowienia Naczelnika I Urzędu Skarbowego w G. z dnia 26 marca 2010 roku. W związku z powyższym, Sąd, zgodnie z wnioskiem oskarżyciela skarbowego, rozszerzył kwalifikację prawną czynu wymienionego w punkcie 3. aktu oskarżenia o art. 62 § 2 k. k. s.

Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły również żadne okoliczności wyłączające winę D. J.. Nie był on w szczególności ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. D. J. jest i już w trakcie popełniania czynów była osobą dorosłą. W inkryminowanym czasie nie zaszła także czasowa niepoczytalność oskarżonego. Sprawca naruszył przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę z ich treści i zagrożenia karnego, jakie niesie zachowanie w opisanym kształcie. D. J. jest całkowicie zdolny do poniesienia odpowiedzialności karnej za zachowanie, którego się dopuścił.

Stopień szkodliwości społecznej czynów D. J. należy określić jako niemały. Swoim zachowaniem godził on w mienie Skarbu Państwa, będącego emanacją dobra wspólnego wszystkich obywateli. W wyniku naruszenia przez oskarżonego obowiązków wynikających z prawa podatkowego powstał stan zagrożenia uiszczenia należności publicznoprawnych w kwocie, którą, na tle osiąganych w kraju średnich rocznych wynagrodzeń i ogólnego poziomu życia, należy uznać za znaczną. W niniejszym postępowaniu wykazano ponad wszelką wątpliwość, że D. J. dopuścił się zarzucanych czynów z premedytacją, w zamiarze bezpośrednim (o czym przekonuje zwłaszcza wzgląd na okoliczności popełnienia czynu opisanego w punkcie 3. aktu oskarżenia, który miał na celu umożliwienie innej osobie niezasadne odliczenie naliczonego podatku). Mając na uwadze sposób działania oraz wielość zachowań oskarżonego, nie sposób uznać, ażeby jego czyn był jedynie wynikiem zaniedbań i był spowodowany brakiem świadomości prawnej. Nie ulega wątpliwości, że D. J. działał przy tym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Konfrontując ustalony stan faktyczny z przepisami ustawy, Sąd stwierdził, iż, w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do wydania wyroku skazującego. I tak:

1)  w punkcie I. wyroku, za czyn z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s., Sąd wymierzył oskarżonemu karę 70 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 200 złotych;

2)  w punkcie II. wyroku, za czyn z art. 54 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s., Sąd wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 200 złotych;

3)  w punkcie III. wyroku, za czyn z art. 56 § 1 k. k. s. w zb. z art. 61 § 1 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 6 § 2 k. k. s. w zw. z art. 7 § 1 k. k. s., Sąd wymierzył oskarżonemu karę 70 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na 200 złotych.

Na niekorzyść D. J. przemawiają okoliczności wpływające na ocenę stopnia szkodliwości społecznej przypisanych mu czynów (omówione powyżej), a zwłaszcza wzgląd na rodzaj naruszonego dobra i przyświecającą mu motywację. W każdym z rozpatrywanym przypadków Sąd brał również pod uwagę wysokość kwoty podatku narażonego na uszczuplenie. Za okoliczność obciążającą należy uznać fakt uprzedniej wielokrotnej karalności oskarżonego, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Na korzyść D. J. przemawia fakt, że przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Określając wymiar stawek dziennych grzywny, Sąd miał na względzie warunki osobiste i rodzinne oskarżonego oraz jego stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe. Oskarżony jest młodym, zdrowym człowiekiem, w styczniu 2016 r. kończy odbywanie kary pozbawienia wolności i - jak sam wyjaśnił – od razu po opuszczeniu zakładu karnego ma zapewnioną pracę.

Orzeczenie wobec oskarżonego jednym wyrokiem trzech jednorodzajowych kar, zrodziło, na podstawie art. 39 § 1 k. k. s., konieczność ich połączenia. W punkcie IV. sentencji wyroku wymierzono D. J. karę łączną 150 stawek dziennych grzywny po 200 złotych każda. Za przyjęciem w badanym przypadku w przeważającej mierze zasady absorpcji przemawia tożsamość naruszonego przez oskarżonego dobra (interes ekonomiczny Skarbu Państwa), podobny sposób działania oraz ta sama postać zamiaru. Za częściową kumulacją kar przemawia natomiast odległość czasowa dzieląca badane czyny.

Sąd doszedł do przekonania, że orzeczona kara grzywny jest najtrafniejszym środkiem reakcji karnej, jaki można było zastosować wobec oskarżonego D. J.. Wprawdzie, uwadze Sądu nie umknęło, że oskarżony był wielokrotnie karany, a ponieważ ponownie popełnił przestępstwo, motywowany chęcią osiągnięcia korzyści majątkowej, możnaby podnieść, że orzeczone w przeszłości kary nie spełniły należycie celu prewencyjnego i wysunąć postulat zastosowania w przedmiotowej sprawie kary izolacyjnej. Jednakże, w ocenie Sądu, orzeczenie wobec D. J. za czyny będące przedmiotem niniejszego postępowania kary pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, stanowiłoby sankcję nieadekwatnie surową i dolegliwą. Nie można bowiem tracić z pola widzenia faktu, że czyny, których dotyczyły poprzednie skazania, godziły w diametralnie różne dobro prawne, gdyż naruszały mienie podmiotów prywatnych. Przedmiotowe czyny stanowią natomiast pierwszy przypadek, kiedy to oskarżony dopuścił się zamachu na interes majątkowy Skarbu Państwa. W ocenie Sądu, mając na względzie postawę oskarżonego, który, rozpoczynając działalność gospodarczą, podjął próbę uczciwego powrotu na łono społeczeństwa można uznać, że D. J. nie jest osobą aż tak zdemoralizowaną, by mogło to uzasadniać zastosowanie wobec niego kary izolacyjnej za czyny, które nie odznaczają się przecież znacznym stopniem szkodliwości społecznej. W związku z tym, w ocenie Sądu, zasadnym jest umożliwienie oskarżonemu bytowania w warunkach wolnościowych i danie mu przez to szansy uiszczenia należności publicznoprawnych, które zostały uszczuplone na skutek jego działań. Dlatego, w punktach I.-III. sentencji wyroku orzeczono wobec oskarżonego kary stanowiące realną dolegliwość o charakterze finansowym, które uległy połączeniu w punkcie IV. sentencji orzeczenia. Mając na względzie charakterystykę oskarżonego oraz postawę, jaką przejawiał w toku całego postępowania, Sąd uznał, iż można mieć nadzieję, że orzeczona wobec niego kara sprawi, że (...) on swe postępowanie i zaniecha popełniania przestępstw w przyszłości. Za orzeczeniem kary grzywny w badanym wypadku przemawia również fakt, że oskarżony posiada dwoje małoletnich dzieci. Mając na uwadze stopień szkodliwości społecznej badanych czynów, sposób życia D. J. bezpośrednio przed popełnieniem przestępstw, a także warunki osobiste oskarżonego, Sąd doszedł do przekonania, że również dobro dzieci przemawia w badanym przypadku za odstąpieniem od izolacji D. J.. Nadto, w ocenie Sądu, stosowanie surowszych kar, w przypadkach podobnych do badanego, mogłoby doprowadzić w społecznym odczuciu do inflacji kary pozbawienia wolności.

Mając na uwadze fakt, że D. J. jest zdolny do podjęcia zatrudnienia, Sąd uznał również, iż zasadne będzie zasądzenie od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu, w tym wymierzenie mu stosownej opłaty (punkt V. wyroku), albowiem swoim zachowaniem przyczynił się do ich powstania.