Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Rzeźniowiecka

Sędziowie: SSA Ewa Naze

SSA Iwona Szybka (spr.)

Protokolant: st. sekr. sąd. Joanna Sztuka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2015 r. w Ł.

sprawy J. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji organu rentowego

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 18 grudnia 2014 r. sygn. akt V U 5567/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. na rzecz J. R. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sygn. akt III AUa 152/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lipca 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. M.. odmówił J. R. prawa do emerytury wcześniejszej, podnosząc w uzasadnieniu, iż nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Zaskarżonym wyrokiem z 18 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim zmienił decyzję organu rentowego i przyznał J. R. prawo do emerytury z dniem 17 lipca 2014 r.

Powyższe orzeczenie poprzedziły następujące ustalenia faktyczne: J. R., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 16 czerwca 2014 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury. Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999 r. wnioskodawca udowodnił staż pracy wynoszący 29 lat, 4 miesiące i 3 dni. Do okresów pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie zaliczył żadnego okresu zatrudnienia wnioskodawcy.

Od 1 września 1969 roku do 31 sierpnia 2000 roku wnioskodawca był zatrudniony na podstawie umowy o pracę, w pełnym wymiarze czasu pracy, w Fabryce (...) w P. Tryb. Fabryka (...) w P. Tryb. wystawiła wnioskodawcy dwa tożsame w swej treści świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 31 sierpnia 2000 roku oraz z dnia 18 czerwca 2014 roku, w których potwierdziła, iż J. R. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym i atomowowodowrowym w okresach od 1 lipca 1972 roku do 23 października 1973 roku i od 3 listopada 1975 roku do 31 sierpnia 2000 roku na stanowisku ślusarza (pracownik zatrudniony w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych w wydziałach spawalniczych – stała praca w warunkach , w których nie są zachowane higieniczne normy pracy), wymienione w dziale XIV poz. 12 pkt 18 wykazu stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach). J. R. od 1 lipca 1972 roku był zatrudniony na podstawie umowy o pracę jako ślusarz na oddziale RA. Z dniem 14 kwietnia 1973 roku został prześniony do pracy na oddział RU1, gdzie pracował aż do powołania do wojska, czyli do 23 października 1973r. W okresie od dnia 24 października 1973 roku do dnia 13 października 1975r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową. Od dnia 3 listopada 1975 roku pracował jako ślusarz na wydziale M-43. Z dniem 1 marca 1977 roku został przeniesiony do pracy jako ślusarz na wydział M-37. Od 1 stycznia 1984 roku wnioskodawca pracował jako ślusarz na wydziale M-34. Na wydziale tym wnioskodawca pracował do końca zatrudnienia tj. do dnia 31 sierpnia 2000 roku. Wydział M-34 był to wydział montażu urządzeń górniczych o dużych gabarytach. Poprzednio nosił nazwę RU1. Na wydziale tym montowano górnicze urządzenia szybowe i wyciągowe tj. klatki, skipy, przenośniki taśmowe i kubełkowe, kolejki podwieszane spalinowe. Montowano również urządzenia służące do przeróbki mechanicznej węgla tj. filtry tarczowe, odmulniki, osadzarki, wzbogacalniki, zwałowarki. Wnioskodawca zarówno na wydziale RU1 w okresie od 14 kwietnia 1973 roku do 23 października 1973 r. jak i na wydziale M 34 w okresie od 1 stycznia 1984 r. do 31 sierpnia 2000 r. pracował w brygadzie, która zajmowała się montażem w/w urządzeń górniczych. Praca ubezpieczonego polegała na cięciu blach oraz kątowników palnikiem wodorotlenowym, a następnie wstępnym zespawaniu (sczepianiu) ze sobą wcześniej wyciętych elementów celem złożenia urządzenia. Te czynności wykonywał według rysunku technicznego. W ten sposób wnioskodawca wykonywał podzespoły wszystkich urządzeń szybowych, wyciągowych i przeróbkowych. Wnioskodawca wykonywał również rozwierty pod nity przy pomocy wiertarki pneumatycznej oraz nitował urządzenie młotem pneumatycznym. Następnie spawacz zajmował się precyzyjnym spawaniem złożonego przez wnioskodawcę urządzenia celem jego wykończenia. W dalszej części produkcji (po powrocie ze stanowisk spawalniczych) wnioskodawca przy pomocy palnika acetylenowo-tlenowego prostował odkształcone podczas spawania metalowe elementy urządzenia, aby każdy z nich do siebie pasował. Gotowy wyrób wnioskodawca następnie szlifował przy pomocy szlifierki pneumatycznej. Wnioskodawca swoje obowiązki wykonywał stale, w pełnym wymiarze czasu pracy. Na wydziale M-43 były składane mniejsze urządzenia górnicze, produkowane seryjnie.

W świetle powyższych ustaleń faktycznych Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że odwołanie ubezpieczonego zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala stwierdzić, że w okresie zatrudnienia w Fabryce (...) S.A. (...) w P. od 14 kwietnia 1973r. do 23 października 1973r. i od 1 stycznia 1984 do 31 grudnia 1998r. ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę w szczególnych warunkach, o której mowa w art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prace wykonywane przez ubezpieczonego w powyższych okresach wymienione są w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wykazie A dziale XIV poz. 12 (wycinanie gazowe i spawanie wstępne), w dziale III poz. 78 (szlifowanie wyrobów metalowych) oraz w dziale XIV poz. 18 (praca przy obsłudze młota pneumatycznego). Sąd Okręgowy wskazał, że z zeznań świadków i wnioskodawcy wynika, że wszystkie wykonywane przez wnioskodawcę prace w ramach obowiązującego go ośmiogodzinnego czasu pracy, były pracami w szczególnych warunkach. Zeznania te Sąd Okręgowy ocenił jako spójne, logiczne i wzajemnie korespondujące ze sobą. Zeznania te znajdują potwierdzenie także w dokumentach znajdujących się w aktach osobowych. Jakkolwiek z angaży wynika, że wnioskodawca pracował na stanowisku ślusarza, to jednak nie stanowisko, ale faktycznie wykonywane czynności przesądzają o zaliczeniu pracy do pracy w warunkach szczególnych.

Wyrok Sądu Okręgowego zaskarżył apelacją Zakład Ubezpieczeń Społecznych zarzucając”

- naruszenie prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz sprzeczność ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i przyjęcie, że w sprawie występują przesłanki uzasadniające przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury od dnia 17 lipca 2014 r., podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego winna prowadzić do wniosku, iż ubezpieczony nie spełnia warunków do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, bowiem nie pracował przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach;

- naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 32 ust. 1, 2 i 4, art. 27 i art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przez błędne przyznanie wnioskodawcy prawa do emerytury od 17 lipca 2014 r., podczas gdy ubezpieczony nie ma prawa do emerytury, gdyż nie spełnia warunków do jej przyznania.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że prace wykonywane przez ubezpieczonego (prace ślusarskie) nie zostały wymienione w treści załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W ocenie organu rentowego prace wykonywane w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych nie mieszczą się w określeniu „prace przy spawaniu” wymienionym w wykazie A, stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze i nie uprawnia do uzyskania wcześniejszej emerytury. Co za tym idzie, poza pracami, rzeczywiście odpowiadającymi treści rozporządzenia tj. pracami polegającymi na spawaniu, ubezpieczony z racji ww. stanowiska pracy, jako ślusarz wykonywać musiał odpowiadające mu czynności, które nie zostały w wykazie uwzględnione. Prace opisane zaś w dziale III poz. 78 (szlifowanie) dotyczyć mogą wyłącznie pracowników zatrudnionych w hutnictwie i przemyśle metalowym, a w takiej branży ubezpieczony nie pracował. Z tych powodów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację J. R. wniósł o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, które przyjmuje za własne i podziela ocenę prawną dowodów dokonaną przez ten Sąd.

Zarzut apelującego dotyczący naruszenia art. 233 k.p.c. nie jest trafny. Zgodnie z tym, przepisem sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według swego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Powszechnie przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może polegać na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów. Postawienie zarzutu naruszenia tego przepisu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył sąd przy ocenie określonych dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 r., IV CK 387/04, L.). Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.,) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, L.).

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego ocena dowodów wyrażona przez Sąd Okręgowy została dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, przy uwzględnieniu wszystkich przeprowadzonych dowodów i okoliczności mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Poczynione ustalenia faktyczne nie wykazują błędów tak faktycznych, ani logicznych, a wyprowadzone przez Sąd wnioski mają należyte umocowanie w zebranym materiale dowodowym. Ustalenia faktyczne Sądu I instancji, wbrew zarzutom skarżącego, nie są w żadnym stopniu sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Trafnie Sąd Okręgowy podniósł, że świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach nie stanowi dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 KPC, a świadectwo to traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. Tym samym treść świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach podlega weryfikacji zarówno w toku postępowania administracyjnego przed organem rentowym, jak i w toku postępowania sądowego przed sądami ubezpieczeń społecznych. Sąd Okręgowy poddał weryfikacji świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych i na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego ustalił, że ubezpieczony w okresie od 14 kwietnia 1973r. do 23 października 1973r. i od 1 stycznia 1984 do 31 grudnia 1998r. faktycznie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w warunkach szczególnych.

Słusznie Sąd Okręgowy twierdzi, że okoliczność, że wnioskodawca na Wydziale RU1 i M-34 pracował na stanowisku ślusarza nie wyklucza uznania, jak tego chce organ rentowy, że pracował on w warunkach szczególnych, skoro o szczególnych warunkach nie decyduje nazwa zajmowanego stanowiska, a faktycznie wykonywane stale obowiązki pracownicze. Te wykonywane stale obowiązki pracownicze Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zeznań świadków S. M. i R. W. oraz zeznań ubezpieczonego. Na stronie 9 uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowy w sposób szczegółowy wymienił prace, które faktycznie ubezpieczony w okresach zatrudnienia na wydziale RU1 i M-34 wykonywał. Następnie Sąd Okręgowy dokonał oceny prawnej zeznań owych świadków i ubezpieczonego i należycie uzasadnił tę ocenę. Wskazał, że świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą na tym samym co on stanowisku i na tych samych wydziałach, zatem posiadają wiedzę na temat pracy odwołującego. Zeznania te Sąd Okręgowy ocenił jako logiczne, spójne, korespondujące z zeznaniami wnioskodawcy i dokumentami znajdującymi się w aktach sprawy. Sąd Okręgowy dokonując oceny zeznań świadków i ubezpieczonego podkreślił, że organ rentowy nie przedstawił jakichkolwiek dowodów, które podważałyby wiarygodność złożonych zeznań. Ponadto Sąd Okręgowy wskazał, że świadkowie A. W. i S. M. wyrokami Sądu otrzymali prawo do emerytury właśnie po zaliczeniu okresu pracy w P., a apelacja organu rentowego w sprawie A. W. została oddalona.

Z uzasadnienia apelacji wynika, że organ rentowy nie zauważa zupełnie, że Sąd Okręgowy nie ustalił, że ubezpieczony pracował w warunkach szczególnych, bo pracował w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych. Takiego ustalenia Sąd Okręgowy nie poczynił. To nie praca wykonywana w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych była uznana przez sąd jako praca wykonywana w warunkach szczególnych, a praca przy spawaniu, szlifowanie i praca przy użyciu młota pneumatycznego. Tymczasem przeważająca część uzasadnienia apelacji stara się przekonać Sąd Apelacyjny o trafności tego, co dyskusji żadnej już nie podlega, że praca tylko w bezpośrednim sąsiedztwie stanowisk spawalniczych sama w sobie nie jest pracą wykonywaną w warunkach szczególnych.

W aspekcie materiału dowodowego zebranego w sprawie jako dowolne jawi się stanowisko apelującego, że oprócz prac spawalniczych ubezpieczony wykonywał także inne czynności, np. ślusarskie oraz pozostałe zlecone przez przełożonego. Autor apelacji nie wskazuje źródła tych informacji, co pozwala uznać je za gołosłowne. Niezależnie od powyższego przypomnieć należy skarżącemu, że w orzecznictwie od wielu lat dominuje pogląd, że zawarte w dziale XIV, poz. 12 określenie „prace przy spawaniu” obejmuje nie tylko zatrudnienie na stanowisku spawacza, ale i prace wykonywane w przebiegu procesu spawania (por. wyrok SN z dnia 29 stycznia 2008 r., I UK 192/07, OSNP 2009/5-6/79). W uzasadnieniu wyroku z dnia 8 czerwca 2011 r. (I UK 393/10, LEX nr 950426) Sąd Najwyższy wywiódł, że prace ślusarskie, polegające na przygotowaniu materiałów do spawania, mogą być uznane za prace „przy spawaniu i wycinaniu” pod warunkiem, że w toku tych czynności przygotowawczych są wykonywane prace spawalnicze lub wycinanie metalu, bowiem to praca przy spawaniu i wycinaniu została uznana za pracę o znacznej szkodliwości dla zdrowia. Za prace "przy spawaniu" mogą być uznane prace wykonywane przez osoby zatrudnione nie tylko na stanowisku spawacza, pod warunkiem jednakże, że uczestniczą one w procesie spawania np. pomocnik spawacza (por. wyrok Sądu Najwyższego z 2 sierpnia 2012 r. w sprawie II UK 16/12, opubl. w LEX nr 1265564). Sąd Apelacyjny w pełni podziela powyższy pogląd stojąc na stanowisku, że do czynności związanych ze spawaniem należą prace jakie ubezpieczony wykonywał w ramach obowiązującego go czasu pracy, gdyż czynności te były objęte procesem spawania i wycinania.

Wobec braku zasadności zarzutu błędnych ustaleń Sądu, zarzut naruszenia prawa materialnego ocenić należało, jako nietrafny. Podstawę ustalenia prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach stanowi art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie z jego treścią ubezpieczonemu, urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 roku, przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życia ustawy tj. na dzień 1 stycznia 1999 roku, osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) tj. 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, czyli 25 lat. Stosownie zaś do treści art. 184 ust. 2 emerytura przysługuje pod warunkiem nie przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. W myśl § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

W niniejszej sprawie w sporze pozostawało tylko to, czy J. R. w okresie zatrudnienia w Fabryce (...) w P. od 14 kwietnia 1973r. do 23 października 1973r. i od 1 stycznia 1984 do 31 grudnia 1998r. wykonywał pracę w szczególnych warunkach. Pozostałe warunki do nabycia emerytury ubezpieczony bowiem spełnił, zatem sporny pozostawał tylko warunek 15 lat pracy w warunkach szczególnych. W ustalonym przez Sąd Okręgowy stanie faktycznym, jaki został zaprezentowany w uzasadnieniu wyroku, brak jest podstaw do stwierdzenia, że zostało naruszone prawo materialne, tj. 32 ust. 1, 2 i 4, art. 27 i art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Sąd Okręgowy trafnie bowiem ustalił, i ustalenie to było przedmiotem kontroli instancyjnej przez Sąd Apelacyjny, że wnioskodawca w spornych okresach zatrudnienia od 14 kwietnia 1973r. do 23 października 1973r. i od 1 stycznia 1984 do 31 grudnia 1998r. faktycznie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A dziale XIV pkt 12 , dziale III poz. 78 oraz dziale XIV poz.18 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm).

Odnośnie twierdzenia skarżącego, że prace polegające na szlifowaniu nie mogą zostać uwzględnione z uwagi na gałąź przemysłu do którego należy Fabryka (...), to wskazać należy, że co do zasady przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach, ale nie zawsze wynika ono z funkcjonowania zakładu pracy w określonym resorcie. Może się bowiem zdarzyć, że zakład pracy podległy określonemu ministrowi wykonuje także zadania całkowicie odpowiadające innemu działowi gospodarki, leżącemu w sferze zainteresowania innego ministra. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2014 r., I UK 337/13, L. i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2014 r., II UK 368/13, L.. Ze złożonego do akt sprawy III AUa 842/14 (dot. J. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. o emeryturę) wypisu z Krajowego Rejestru Sądowego wynik, że Fabryka (...) w P. (dział 3, rubryka 1) prowadzi działalność m.in. w zakresie produkcji konstrukcji metalowych i ich części (pkt. 12), produkcji pozostałych zbiorników, cystern i pojemników metalowych (poz. 13), kucie, prasowanie, wytłaczanie i walcowanie metali, metalurgia proszków (poz. 14), obróbka metali i nakładanie powłok na metale (poz. 15), obróbka mechaniczna elementów metalowych (poz. 16), produkcja maszyn do obróbki metalu (poz. 24) oraz produkcja maszyn dla górnictwa i do wydobywania oraz budownictwa (poz.25). Brak więc podstaw, by odmawiać kwalifikacji pracy wykonywanej przez ubezpieczonego zgodnie z treścią działu III, w którym wyróżniono prace polegające na szlifowaniu wyrobów metalowych.

Mając na uwadze, że ubezpieczony wykonywał czynności wymienione w Wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, sporne okresy zatrudnienia należy wbrew wnioskom skarżącego traktować, jako okresy pracy w szczególnych warunkach, o których mowa w ustawie.

W tych okolicznościach Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, że wnioskodawca spełnił wszystkie przesłanki uprawniające do emerytury w obniżonym wieku. W związku z powyższym, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

W przedmiocie kosztów procesu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie w art. 98 k.p.c. Mając na uwadze wynik postępowania Sąd zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w T. na rzecz J. R. kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję. Wysokość wynagrodzenia Sąd ustalił na podstawie § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 490, ze zmianami).