Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 sierpnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2015 r. w Gdańsku

sprawy J. U.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o datę przyznania prawa do deputatu węglowego w formie ekwiwalentu pieniężnego

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. akt VII U 1948/14

zmienia zaskarżony wyrok i oddala odwołanie.

SSA Daria Stanek SSA Jerzy Andrzejewski SSA Iwona Krzeczowska – Lasoń

Sygn. akt III AUa 420/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 28 sierpnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...) (Dz. U. 2014 1160 j. t.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego, od 1 sierpnia 2014 r. tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek ponownie ustalił emeryturę, tj. przyznał wnioskodawcy deputat węglowy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł J. U.. W uzasadnieniu decyzji skarżący powołał się na art. 74 ust. 10 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...) , który stanowi, iż: „emeryci i renciści nabywają prawo do ekwiwalentu pieniężnego z dniem przyznania emerytury lub renty”.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie. Jednocześnie pozwany podkreślił, iż wnioskodawca na dzień przyznania prawa do emerytury nie wykazał, aby pobierał deputat węglowy. Z dokumentów wcześniej zgromadzonych w sprawie nie wynikało, aby ubezpieczony był pracownikiem kolei, czy pracownikiem zakładu zrównanego z praca na kolei i aby pracodawca wypłacał mu deputata węglowy. Dopiero w dniu 26 sierpnia 2014 r. skarżący przedłożył na te okoliczność stosowne dokumenty.

W piśmie procesowym z dnia 24 listopada 2014 r. ubezpieczony, powołując się na treść art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. wskazał, iż domaga się wypłaty świadczenia za okres 3 lat wstecz od daty zgłoszenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy oraz zasadzenie ustawowych odsetek od ekwiwalentu za deputata węglowy za okres 3 lat.

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do deputatu węglowego od dnia 1 sierpnia 2011 roku.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących ustaleniach i rozważaniach:

Ubezpieczony J. U., urodzony w dniu (...) mocą decyzji pozwanego organu rentowego z dnia 24 lutego 2005 r. jest uprawniony do świadczenia emerytalnego począwszy od dnia 20 marca 2005 r.

W dniu 26 sierpnia 2014 r. ubezpieczony zwrócił się do pozwanego o przyznanie mu deputatu węglowego w formie ekwiwalentu pieniężnego, przedkładając w organie rentowym stosowne dokumenty w postaci zaświadczeń. Jednocześnie skarżący wyjaśnił, iż za okres przepracowany na kolei lub za okres równorzędny należy uznać:

- okres od 11 marca 1973 r. do 31 grudnia 1982 r. z tytułu zatrudnienia w Zakładach Budownictwa (...)

- okres od 1 stycznia 1983 r. do 30 września 1991 r. z tytułu zatrudnienia w (...) – Zakłady Budownictwa (...)

- okres od 1 października 1991 r. do 31 maja 1992 r. z tytułu zatrudnienia w Zakładach budownictwa (...)

Skarżący podkreślił jednocześnie, iż pobierał deputat węglowy w okresie od 1 września 1883 r. do 31 grudnia 1988 r. oraz od 01 lutego 1989 r. do 30 września 1991 r.

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 28 sierpnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. na podstawie ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...) (Dz. U. 2014 1160 j. t.) Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku ubezpieczonego J. U. z dnia 26 sierpnia 2014 r., od 1 sierpnia 2014 r. tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek ponownie ustalił emeryturę tj. przyznała wnioskodawcy deputat węglowy.

W uzasadnieniu decyzji wskazano także, że deputat za II półrocze 2014 r. wynosi 748,23 zł i zostanie przekazany łącznie z emeryturą za miesiąc wrzesień 2014 r. Z uwagi na to, że wniosek wraz z dodatkowymi dokumentami ubezpieczony przedłożył 26 sierpnia 2014 r. brak jest podstaw do wyrównania deputatu od dnia przyznania emerytur.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie dokumentacji zgromadzonej w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ubezpieczeniowych pozwanego organu, której prawdziwość i rzetelność nie była przez żadną ze stron kwestionowana, w związku z czym Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia jej wiarygodności z urzędu. Stan ten był także niesporny między stronami.

Sąd Okręgowy wskazał, iż przedmiot sporu dotyczył daty, od której wnioskodawca uprawniony jest do świadczenia w postaci deputatu węglowego.

Zasady dotyczące przyznawania świadczenia w postaci deputatu węglowego zostały szczegółowo uregulowane w ustawie z dnia z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...) (Dz. U. z 2014.1160 j.t), dalej: ustawa.

W myśl art. 74 ust. ust. 1 ustawy byłemu pracownikowi kolejowemu pobierającemu emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy, przyznaną na podstawie przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin lub przepisów ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 144, ze zm.) albo przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118, z 1999 r. Nr 38, poz. 360, Nr 70, poz. 774, Nr 72, poz. 801 i 802 i Nr 106, poz. 1215 oraz z 2000 r. Nr 2, poz. 26, Nr 9, poz. 118, Nr 19, poz. 238 i Nr 56, poz. 678), a także członkom rodziny tego pracownika pobierającym po nim rentę rodzinną przyznaną na podstawie wymienionych przepisów, przysługuje prawo do deputatu węglowego w ilości 1800 kg węgla kamiennego rocznie, w formie ekwiwalentu pieniężnego.

Powyższa kwestia została doprecyzowana w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 marca 2012 r. o sygn. akt III AUa 1699/11, którym wyjaśniono, że prawo do deputatu węglowego przysługuje pracownikom pracującym na kolei. Przysługuje ono również byłym pracownikom kolejowym, którzy na podstawie właśnie tego zatrudnienia nabyli emeryturę lub rentę. Tym samym nabycie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o zatrudnienie wykonywane poza koleją, wyklucza skuteczne przyznanie prawa do deputatu węglowego. Nie zmienia tego fakt wcześniejszego wykonywania pracy na kolei, czy też pobierania renty kolejowej, gdyż jak wynika z art. 74 ust. 11 ustawy z 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego "Polskie Koleje Państwowe" wraz z ustaniem zatrudnienia na kolei, czy też ustaniem prawa do renty kolejowej, ustaje prawo do deputatu węglowego. Zatem istotne jest ustalenie, czy przyznana renta w oparciu o przepisy u.e.r.f.u.s. została ustalona na podstawie zatrudnienia kolejowego i wówczas prawo do deputatu węglowego przysługuje, czy też zatrudnienia poza koleją, co uniemożliwia nabycie prawa do tego świadczenia.

Zgodnie natomiast z ustępem 10 cytowanego przepisu, emeryci i renciści nabywają prawo do ekwiwalentu pieniężnego z dniem przyznania emerytury lub renty.

W przedmiotowej sprawie nie budziło wątpliwości Sądu Okręgowego, iż przy ustalaniu prawa do emerytury pozwany uwzględnił okres zatrudnienia skarżącego na kolei. Z uwagi na powyższe jak również mając na względzie treść znajdujących się w aktach rentowych zaświadczeń (k. 143-144), w ocenie Sądu I instancji organ rentowy w pełni zasadnie stwierdził, iż skarżący jest uprawniony do deputatu węglowego.

Przedmiot sporu w niniejszym postępowaniu koncentrował się jedynie wokół daty, od której przedmiotowe świadczenie winno przysługiwać skarżącemu.

Sąd Okręgowy wskazał zatem, iż zgodnie z art. 74 ust. 10 ustawy, emeryci i renciści nabywają prawo do ekwiwalentu pieniężnego z dniem przyznania emerytury lub renty. Zgodnie natomiast z treścią art. 133 ust. 1 pkt 1-2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2013, 1440 j.t.), w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż:

1) od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu, z zastrzeżeniem art. 107a ust. 3;

2) za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1, jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego.

Sąd I instancji przywołał także wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 czerwca 2010 r. III AUa 3917/09, w którym wyjaśniono, iż redakcja art. 133 ust. 1 ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oznacza, iż w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości obowiązują ogólne zasady wypłaty emerytur i rent, tj. świadczenie przyznane lub podwyższone wypłaca się nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydano decyzję z urzędu. Wyjątek stanowi tu sytuacja, w której ponowne ustalenie prawa do świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu rentowego lub odwoławczego. Jeżeli w tych warunkach organ rentowy lub odwoławczy przyzna lub podwyższy świadczenie, wypłaca się je od miesiąca złożenia pierwotnego wniosku lub wydania decyzji z urzędu, nie dłużej jednak niż za okres 3 lat wstecz, liczonych od daty zgłoszenia wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy (LEX nr 785489, OSA 2011/12/100-106).

Z kolei w wyroku z dnia 19 lutego 2002 r. II UKN 116/01 Sąd Najwyższy wskazywał, że przepis art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) nie uchyla ograniczenia do trzech lat okresu wypłaty podwyższonych świadczeń - licząc wstecz od daty złożenia wniosku - także wtedy, gdy błąd organu rentowego jest wynikiem zawinienia jego pracownika.

W uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 października 2012 r. o sygn. akt III AUa 535/12, wyjaśniono, że użyte w omawianym przepisie określenie "błąd organu rentowego" obejmuje sytuacje, w których organ rentowy miał podstawy do przyznania podwyższonego świadczenia lecz z przyczyn leżących po jego stronie tego nie uczynił. Za takie przyczyny można uznać wszelkie zaniedbania tego organu, w tym także popełnioną na skutek niedbalstwa pracownika omyłkę przy kompletowaniu dokumentacji i wydawaniu decyzji.

W ocenie Sądu Okręgowego, fakt, iż pozwany uwzględnił okres zatrudnienia wnioskodawcy na kolei jak również okres z tym zrównany wydając decyzję z dnia 24 lutego 2005, ustalając dla skarżącego prawa do świadczenia emerytalnego, które przysługuje wnioskodawcy począwszy od 20 marca 2005 r. jak również dysponował na tę okoliczność stosowną dokumentacją – przy jednoczesnym braku przyznania ubezpieczonemu prawa do deputatu węglowego niewątpliwie winno być traktowane jako uchybienie pozwanego.

Mając na uwadze powyższe oraz treść art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Sąd Okręgowy uwzględnił sformułowane w treści pisma procesowego z dnia 24 listopada 2014 r. żądanie strony w zakresie w jakim odwołujący się domagał się zasądzenia deputatu węglowego za okres 3 lat wstecz licząc od daty wystąpienia przez wnioskodawcę z ponownym wnioskiem (tj. od daty 26 sierpnia 2014 r.), uznając je za zasadne.

Na marginesie powyższych rozważań Sąd Okręgowy wyjaśnił, iż z uwagi na fakt, iż zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja w swej treści nie odnosiła się do kwestii odsetek, Sąd nie jest legitymowany by orzekać w tej materii. Z uwagi na powyższe, wnioskodawca w celu dochodzenia należnych odsetek winien wystosować w tym zakresie stosowny wniosek do zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Z powyżej wskazanych względów, uznając odwołanie ubezpieczonego za niezasadne, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. w związku z powołanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od wyroku wywiódł pozwany organ rentowy, zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie przepisów:

- art.129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku w związku z § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalne – rentowe oraz w związku z art. treści art. 74 ust 4 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...)„

- art.133 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

- naruszenie przepisu postępowania - art. 233 §1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy skutkujące niewłaściwą oceną stanu faktycznego.

Wskazując na powyższe pozwany wniósł o uwzględnienie apelacji i zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołanie ubezpieczonego, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd l instancji.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł, że wnioskodawca ani na dzień przyznania prawa do emerytury, ani na dzień 1 sierpnia 2011 roku (tj. dzień ustalenia prawa do deputatu węglowego ustalonego przez Sąd I instancji) nie wykazał swoich uprawnień do deputatu węglowego.

Z dokumentów wcześniej zgromadzonych w sprawie w aktach ZUS nie wynikało, aby ubezpieczony legitymował się okresami pracy na kolei lub okresami równorzędnymi z zatrudnieniem na kolei i aby pracodawca wypłacał mu deputat węglowy. Dlatego też brak było podstaw do przyznania prawa do deputatu węglowego w formie ekwiwalentu pieniężnego od dnia przyznania świadczenia emerytalnego. Świadectwo pracy z Zakładu Budownictwa (...) w W. z dnia 01.06.1992r nie wskazuje, iż okres pracy ubezpieczonego w tym zakładzie jest okresem pracy na kolei lub równorzędnym i że wnioskodawca był uprawniony do deputatu węglowego.

Wnioskodawca dopiero w dniu 26.08.2014 r. złożył wniosek o przyznanie mu deputatu kolejowego i przedłożył dodatkowe dokumenty potwierdzające zatrudnienie na kolei oraz zatrudnienie równorzędne z zatrudnieniem na kolei w okresie od 11 marca 1973 r. do 3 grudnia 1982 r., od 1 stycznia 1983 r. do 30 września 1991 r., od 1 października 1991 r. do 31 maja 1992r.

Apelujący poniósł, iż z treści art. 74 ust 4 ustawy z dnia 8 września 2000r o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...) wynika, iż prawo do deputatu węglowego nie przysługuje jednak emerytowi lub renciście, jeżeli nie przysługiwało mu w okresie zatrudnienia, z tytułu którego powstało prawo do emerytury lub renty. Brak zatem podstaw do wypłaty deputatu węglowego za okres wcześniejszy przed datą złożenia wniosku i datą przedłożenia dokumentów potwierdzających uprawnienia do deputatu węglowego tj. przed 1 sierpniem 2014 r.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego okazała się zasadna, skutkując zmianą zaskarżonego wyroku i oddaleniem odwołania.

Przedmiotem niniejszej sprawy była kwestia przysługiwania wnioskodawcy J. U. prawa do deputatu węglowego od dnia przyznania mu prawa do emerytury, tj. od dnia 20 marca 2005 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał bowiem ubezpieczonemu prawo do ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy, ale od daty złożenia wniosku o to świadczenie, tj. od 1 sierpnia 2014 r.

W powyższym zakresie Sąd I instancji przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe oraz zasadniczo prawidłowo ustalił stan faktyczny. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd I instancji dokonał jednak błędnej interpretacji przepisów prawnych, w konsekwencji dochodząc do niewłaściwego wniosku, iż wnioskodawcy przysługiwał deputat węglowy w spornym okresie.

Podstawę prawna przyznania prawa do deputatu węglowego w przypadku byłego pracownika kolejowego stanowi art. 74 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego (...) (Dz. U. 2014 1160 j. t. – dalej: ustawa o komercjalizacji), zgodnie z którym byłemu pracownikowi kolejowemu pobierającemu emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy, przyznaną na podstawie przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników kolejowych i ich rodzin lub przepisów ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych albo przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a także członkom rodziny tego pracownika pobierającym po nim rentę rodzinną przyznaną na podstawie wymienionych przepisów, przysługuje prawo do deputatu węglowego w ilości 1800 kg węgla kamiennego rocznie, w formie ekwiwalentu pieniężnego.

Sąd Okręgowy, przyznając wnioskodawcy prawo do ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy, powołał się na treść art. 74 ust. 10 ustawy o komercjalizacji, zgodnie z którym emeryci i renciści nabywają prawo do ekwiwalentu pieniężnego z dniem przyznania emerytury lub renty.

Sąd I instancji powołał się także na przepis art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ustawa emerytalna), zgodnie z którym w razie ponownego ustalenia przez organ rentowy prawa do świadczeń lub ich wysokości, przyznane lub podwyższone świadczenia wypłaca się, poczynając od miesiąca, w którym powstało prawo do tych świadczeń lub do ich podwyższenia, jednak nie wcześniej niż za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, o którym mowa w pkt 1 (tj. miesiąc, w którym zgłoszono wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy), jeżeli odmowa lub przyznanie niższych świadczeń były następstwem błędu organu rentowego lub odwoławczego. W ocenie Sądu Okręgowego, w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z ponownym ustaleniem prawa do świadczenia na skutek błędu organu rentowego, bowiem Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie przyznał wnioskodawcy z urzędu prawa do deputatu węglowego, pomimo iż już w marcu 2005 r. dysponował stosowną dokumentacją.

Z powyższą argumentacją zgodzić się jednak nie można.

Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z ust. 3 art. 74 ustawy o komercjalizacji, świadczenie określone w ust. 1 przysługuje również emerytowi lub renciście, który pobiera emeryturę lub rentę z tytułu zatrudnienia w okresach równorzędnych z okresami zatrudnienia na kolei, oraz osobie, której przyznano kolejową emeryturę lub rentę w drodze wyjątku. Ust. 4 tego przepisu stanowi natomiast, iż prawo do deputatu węglowego nie przysługuje jednak emerytowi lub renciście, jeżeli nie przysługiwało mu w okresie zatrudnienia, z tytułu którego powstało prawo do emerytury lub renty.

Jak wynika z treści powyższych przepisów, przesłankami niezbędnymi do przyznania emerytowi prawa do deputatu węglowego są fakt zatrudnienia na kolei oraz pobieranie już wówczas ekwiwalentu pieniężnego za ten deputat.

W ocenie Sądu II instancji, ubezpieczony J. U. przesłanki przyznania prawa do deputatu węglowego wykazał jednak dopiero w postępowaniu wywołanym wnioskiem o przyznanie deputatu węglowego, czyli w sierpniu 2014 r. Wbrew bowiem twierdzeniom Sądu I instancji, z dokumentów złożonych przez wnioskodawcę w 2005 r., czyli na potrzeby postępowania o przyznanie zasiłku przedemerytalnego, nie wynikało, iż wnioskodawca był zatrudniony na kolei. O powyższym przesądzać nie może zaakcentowany przez Sąd Okręgowy fakt, iż organ rentowy ustalając wnioskodawcy prawo do świadczenia przedemerytalnego, okres zatrudnienia na kolei uwzględnił do okresów składkowych. Okres ten został zaliczony do okresów zatrudnienia, bowiem z przedłożonych świadectw pracy z dnia 1 czerwca 1992 r. oraz z 29 marca 2002 r. wynikał jedynie sam fakt zatrudnienia. Fakt zatrudnienia na kolei nie wynikał natomiast ani ze wskazanych w świadectwach nazwy pracodawcy ( Zakłady Budownictwa (...)) ani też stanowiska pracy wnioskodawcy (kierowca). Z dokumentacji, którą dysponował organ rentowy w 2005 r. nie wynikało również, iż wnioskodawca w okresie zatrudnienia na kolei lub w okresach równorzędnych pobierał ekwiwalent pieniężny za deputat węglowy. Okoliczność taka wynika jedynie z dokumentów przedłożonych przez ubezpieczonego na potrzeby postępowania w 2014 r., tj. z zaświadczeń z 15 lipca 2014 r. (k. 143 – 144 akt rentowych), w związku z czym błędne było założenie Sądu I instancji, iż wnioskodawcy nie przyznano prawa do ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy od daty przysługiwania prawa do emerytury na skutek błędu organu rentowego.

Art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej stanowi zaś, iż świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

W związku z powyższym, mając na uwadze treść art. 74 ust. 3 i 4 ustawy o komercjalizacji oraz art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, stwierdzić należy, iż Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo przyznał wnioskodawcy prawo do deputatu węglowego od dnia 1 sierpnia 2014 r.

Wobec powyższego, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie.