Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w S. IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Struski

Sędziowie SO: Dorota Curzydło, Wanda Dumanowska (spr.)

Protokolant: sekr. sądowy Kamila Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2015 r. w S.

na rozprawie

sprawy z powództwa A. J.

przeciwko A. P. i P. P. (1)

o naruszenie posiadania

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego
w C. z dnia 17 kwietnia 2015r., sygn. akt I C 376/14

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od powoda A. J. na rzecz pozwanych A. P. i P. P. (1) solidarnie kwotę 78 (siedemdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt IV Ca 436/15

UZASADNIENIE

Powód A. J. wniósł przeciwko pozwanym A. P. i P. P. (1) o przywrócenie utraconego posiadania pokoju położonego na (...) piętrze usytuowanym nad pomieszczeniami zajmowanymi na (...) przez pozwanych w nieruchomości położonej w P. nr (...) poprzez nakazanie pozwanym wydania tego pokoju powodowi z jednoczesnym umożliwieniem dostępu do tego pokoju i tym samym przywrócenie sposobu korzystania z przedmiotowej nieruchomości w sposób, który istniał przed naruszeniem prawa powoda i zasądzenie od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego.

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych solidarnie kosztów postępowania. W odpowiedzi na pozew podnieśli zarzut wygaśnięcia roszczenia o ochronę posiadania wobec upływu rocznego terminu od chwili rzekomego naruszenia. Wskazali, że powód udostępnił pozwanemu klucze do jego części lokalu i wyraził zgodę na opróżnienie pomieszczenia z rzeczy i dokonanie prac remontowych. Po wydaniu wyroku nakazowego przeciwko pozwanej (...) odwołał wszelkie wcześniejsze ustalenia co do zgody pomiędzy stronami co do zamiany pomieszczeń.

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2015r. Sąd Rejonowy w C.oddalił powództwo, zasądził od powoda A. J. na rzecz pozwanych P. P. (1) i A. P. solidarnie kwotę 617 zł tytułem kosztów procesu oraz nakazał ściągnąć od powoda A. J. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w C. kwotę 1.408 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Powyższe orzeczenie zapadło na podstawie następującego stanu faktycznego:

(...) J. J. (1) są współwłaścicielami wyodrębnionego lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w (...)/(...) składającego się z dwóch pokoi, jednego na (...) i drugiego na(...), kuchni i łazienki o łącznej pow. 57,6 m2. Pozwani są współwłaścicielami lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w (...) (...)o identycznym układzie, jak lokal powoda. Strony postępowania są współwłaścicielami po 1/2 części gruntu nieruchomości i we wspólnych częściach budynku położnego w P. nr działki (...).

Jak ustalił Sąd Rejonowy, w dniu 12.12.2012 r. w pokoju pozwanych na(...) budynku położnego w P. nr (...) w godzinach pomiędzy 5.50 a 6.00 wybuchł pożar, na skutek którego uległo spaleniu (...) użytkowane przez pozwanych tj. więźba dachowa i pokrycie dachu, stolarka okienna i drzwiowa, nastąpiło nadpalenie stropu nad parterem, który uległ zniszczeniu przez zalanie w trakcie gaszenia pożaru oraz uległa zniszczeniu część ściany działowej trzcinowo-wapiennej na(...) tak, że można było swobodnie przechodzić na (...)z części pozwanych na część powoda.

Do dnia pożaru układ pomieszczeń w bliźniaczym domu stron był tzw. krzyżowy, tj. pokój pozwanych na (...) był usytuowany nad częścią(...) należącą do powoda i pokój na (...)użytkowany przez powoda był nad (...)należącym do pozwanych a strony wyrażały chęć zamiany pokoi na (...). Pozwani w tym budynku zamieszkiwali na stałe, natomiast powód z rodziną wykorzystywał swoją część doraźnie w czasie wakacji, dwa miesiące w roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że (...) .U. S.A. w W., jako ubezpieczyciel powoda, w dniu (...) r. dokonało oględzin szkód po pożarze w nieruchomości powoda położonej w P., wymieniając uszkodzone elementy i stwierdzając zdemontowanie (...) na(...) i zabezpieczenie spalanego (...) folią.

Strony podczas rozprawy administracyjnej w dniu 26.04.2013r. oświadczyły wolę odbudowy budynku, który uległ zniszczeniu po pożarze. Decyzją Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) z dnia 13 maja 2013 r. nakazano stronom, w budynku zlokalizowanym na działce nr (...) w P., wykonanie do 30 maja 2015 r. nowej więźby dachowej wraz z pokryciem dachu, naprawę uszkodzonego stropu, wymianę uszkodzonej stolarki okiennej i drzwiowej oraz wymianę uszkodzonych tynków.

Pozwani decyzją (...) z dnia 23.01.2013r. otrzymali 20.000 zł odszkodowania i decyzją z 8.02.2013r. kwotę 9.492,96 zł z tytułu ubezpieczenia domu. Powód natomiast, decyzją ubezpieczyciela (...) z 19.07.2013 r., otrzymał kwotę 22.174,50 zł z tytułu szkody spowodowanej pożarem.

Pozwany P. P. (1) 17.12.2012 r. i 28.06.2013 r. nabył (...)

Nadto Sąd Rejonowy ustalił, że z uwagi na zniszczenie części ściany działowej oraz posiadanie kluczy do części powoda przez (...)pozwanej, pozwani mieli dostęp do części domu powoda.

Wyrokiem nakazowym z dnia 26.03.2013r. pozwana została uznana winną wykroczenia, polegającego na użytkowaniu (...) co spowodowało pożar.

W dniu 26.04.2013r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) przeprowadził rozprawę administracyjną w sprawie stanu technicznego budynku mieszkalnego dwurodzinnego, który uległ zniszczeniu po pożarze, w której uczestniczył powód i pozwani.

Z ustaleń Sądu Rejonowego wynikało także, że latem 2013r., w domu (...) powoda A. O. (1) w P., doszło do spotkania powoda, jego żony i pozwanych. Podczas tego spotkania powód zgodził się na zamianę pokoi na poddaszu pod warunkiem by wymienić legary drewniane w konstrukcji stropu lub wykonania ekspertyzy, że są w należytym stanie i wykonania remontu spalonego pokoju tak, żeby było można normalnie mieszkać. Powód podczas tego spotkania zaproponował remont całego dachu.

Powód i jego żona pisemnie na odpisie mapy sytuacyjno-wysokościowej, wydanej dnia 27.05.2013r., wyrazili zgodę pozwanym na wykonanie prac remontowych, wymianę konstrukcji dachu i zmianę pokrycia dachowego, co potwierdził powód we wniosku z 18.02.2014 r. skierowanym do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...).

Wiosną 2013r. pozwani przystąpili do uporządkowania (...) tj. wyniesienia rzeczy pozwanych z ich pokoju do ich mieszkania na (...), usunięcia pozostałości ścianki działowej a latem na przełomie lipca i sierpnia do remontu całego dachu, polegającego na rozebraniu starego dachu, wylaniu betonowych wieńców, wykonania nowej więźby dachowej, pokrycia dachu oraz postawienia nowej ścianki działowej dzielącej poddasze na dwie równe części. We wrześniu 2013r. pozwany poinformował powoda, że kładzie blachę na dach, powód stwierdził, że jest za drogo i pozwany pokrył tylko swoją połowę dachu blachą.

Latem 2013r. powód pokazywał M. K. narysowaną mapkę, na której był narysowany czerwoną linią podział jego nieruchomości i pozwanych.

W styczniu 2014r. powód został telefonicznie poinformowany przez A. O. (1), że u góry jest pomurowana ściana, że wszystkie rzeczy są zniesione na dół.

Powód, pismem z 18.02.2014r., wniósł do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...) o zmianę decyzji z 13.05.2013 r. przez wskazanie, że osobami na których ciąży obowiązek wykonania tej decyzji są wyłącznie pozwani oraz poinformował o zmianie konstrukcji dachu i zmianie użytkowania części lokalowej. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...), postanowieniem z 9.06.2014 r., po dokonaniu oględzin budynku stron wstrzymał prace remontowe. (...) Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w G. decyzją z 27.03.2015r. uchylił decyzję z 9.06.2014r. w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

(...) .U. S.A. w W., pismem z 26.06.2014 r., wezwało pozwaną w związku z wypłatą powodowi odszkodowania do zapłaty kwoty 22.174,50 zł z tytułu należności regresowej.

Pomiędzy stronami zawisła sprawa o zniesienie współwłasności.

Oceniając tak ustalony stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy zważył, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Mając na uwadze przepisy art. 344 kc, art. 142 kc, art. 432 kc oraz art. 478-479 kc, Sąd I-ej instancji uznał za wiarygodne twierdzenia pozwanych o tym, że powód zgodził się na remont budynku i na zamianę pokoi na(...). Zeznania powodów w tym zakresie znajdują potwierdzenie m.in. również w wiarygodnych zeznaniach(...) powoda A. O. (1) i(...) powoda J. J. (1) o tym, że latem 2013r. w domu A. O. (1) odbyło się spotkanie powoda i jego żony z pozwanymi, podczas którego powód zgodził się na wymianę dachu nad budynkiem stron oraz zamianę pokoi na(...), pod warunkiem wymiany legarów drewnianych w konstrukcji stropu lub wykonania ekspertyzy, że są w należytym stanie i wykonania remontu spalonego(...) tak, żeby było można normalnie mieszkać. Konkluzja ta, według Sądu Rejonowego, znajduje potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, z którym sprzeczne są zeznania powoda, w których twierdzi, że nie wyraził zgody na zamianę pokoi na poddaszu i że pozwani wykonali samowolkę na jego części – skoro wcześniej powód wyraził pisemną zgodę na pokrycie dachu, potwierdzoną w piśmie powoda z 18.02.2014r., skierowanym do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie (...). Nadto, co innego wynika z zeznań pozwanych oraz świadków: A. O. (1) i J. J. (1). Sam powód zeznał, że pozwani mieli wykonać wszystkie prace nakazane przez inspektorat nadzoru budowalnego i że pozwani mieli wykonać ekspertyzę stanu legarów pomieszczenia na (...).

Zdaniem Sądu Rejonowego powód wyraził zgodę zarówno na remont domu, jak i na zamianę (...), a zmienił zdanie, gdy prace remontowe nie przebiegły po jego myśli tj. pozwani wybudowali nową lukarnę oraz nie wykonali ekspertyzy legarów w podłodze, zajmowanego przez nich wcześniej pokoju na (...) i nie dokończyli remontu (...), który w wyniku zamiany miał jemu przypaść. Zresztą z zasad doświadczenia życiowego wynika, że strony nie uzgadniałyby najpierw odtworzenia krzyżowego układu pomieszczeń w budynku będącym współwłasnością stron, by następnie przystąpić do kolejnych prac remontowych, zabudowy ściany i drzwi, innego połączenia centralnego ogrzewania do pieca czy instalacji elektrycznej do licznika, celem zamiany pomieszczeń, tak by bliźniaczy budynek był podzielony po połowie według prostej linii wertykalnej. Sąd I-ej instancji zauważył też, że powód z żoną jeszcze przed pożarem dążyli do zamiany z pozwanymi (...). Nadto skonkludował, że pozwani do remontu dachu przystąpili na przełomie lipca i sierpnia 2013r., przy czym z zeznań świadka A. O. (2) wynika, że ściana działowa na poddaszu została wykonana w czasie remontu dachu, gdy były wylewane wieńce na murach, przeto dopiero oddzielenie pomieszczeń na(...) ścianą działową stanowi o przejęciu władztwa nad dotychczasową częścią powoda przez pozwanych. Jednak zdaniem Sądu Rejonowego nie można było przyjąć, że pozwani samowolnie, bez zgody powoda, naruszyli jego posiadanie pokoju na (...) w budynku położonym w (...). Mając na względzie powyższe Sąd I-ej instancji na podstawie przepisu art. 344 § 1 kc a contrario oddalił powództwo, orzekając o kosztach procesu na podstawie art. 98 kpc.

Z rozstrzygnięciem powyższym nie zgodził się powód, który za pomocą wywiedzionej apelacji zaskarżył wydany wyrok w całości, podnosząc zarzuty poczynienia przez Sąd Rejonowy błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że działanie pozwanych nie było samowolne, ponieważ zaistniało po wyrażeniu przez powoda zgodny na zamianę (...), które to stwierdzenie jest sprzeczne z kolejnym, a mianowicie, że zgoda ta miała być udzielona pod warunkiem, że pozwani wymienią legary drewniane w konstrukcji stropu lub wykonają ekspertyzy, że są one w należytym stanie oraz wykonają remont spalonego pokoju. Zdaniem apelującego Sąd I-ej instancji nie dostrzegł, że nie spełnienie określonego warunku skutkowało brakiem zgody i brakiem akceptacji wprowadzenia się pozwanych do zajętego przez nich pokoju. Nadto apelujący zarzucił wadliwość podstawy faktycznej będącej efektem naruszenia art. 232 kpc skutkującego błędnym ustaleniem, że nie zaistniało samowolne naruszenie posiadania powoda przez pozwanych oraz że powód wyraził zgodę na zamianę (...)w sytuacji, gdy taka wersja wydarzeń jest sprzeczna z zasadami logiki i oparta na założeniu, że powód mógłby działać w sposób nieracjonalny, pozbawiony celu gospodarczego i sprzeczny z własnym interesem.

W efekcie powyższego powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uwzględnienie powództwa w całości i przywrócenie utraconego posiadania (...)położonego na(...) nad pomieszczeniami zajmowanymi na (...) przez pozwanych w nieruchomości położonej w P. poprzez nakazanie pozwanym wydanie tego pokoju powodowi z jednoczesnym umożliwieniem dostępu do niego i tym samym przywrócenie sposobu korzystania z nieruchomości w sposób, który istniał przed naruszeniem prawa powoda, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w C. przy uwzględnieniu kosztów postępowania apelacyjnego, a ponadto o zasądzenie od pozwanych na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację pozwani wnieśli o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od powoda kosztów postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu m.in. podtrzymali swe stanowisko o tym, że powód wyraził zgodę na zamianę(...), wobec czego nie można mówić o samowolnym naruszeniu posiadania. Podkreślili, że wskazywany w apelacji warunek należy rozumieć w sposób potoczny, nie skutkujący jej wycofaniem, W ocenie pozwanych zgoda powoda była bezwarunkowa, a sam zaś „warunek” był elementem ich umowy.

Sąd II-ej instancji zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zważyć należało, że wobec treści zarzutów apelacyjnych, rzeczą Sądu Okręgowego było w istocie rozważenie, czy rzeczywiście, jak na to wskazywał apelujący powód, w postępowaniu przed I instancją poczynione zostały błędne ustalenia faktyczne rzutujące na kształt wydanego w nim rozstrzygnięcia.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie przez Sąd a quo pozwolił Sądowi rozpoznającemu apelację na konstatację, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest jednak prawidłowe. Sąd II instancji w pełni podziela i przyjmuje za własne wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia ustalenia Sądu I instancji oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę prawną.

Przede wszystkim na uwadze mieć należało specyfikę niniejszego postępowania. Przepis art. 478 kpc przewiduje bardzo ograniczoną kognicję sądu procesowego orzekającego w sprawie o naruszenie posiadania. Ustawodawca podkreślił, że w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Z kolei z przepisu art. 344 kc wynika, że Przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem (§ 1). Roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia (§ 2).

Literatura prawnicza, na kanwie ww. regulacji, przyjmuje, że ochrona posiadania, a więc - ochrona samego stanu faktycznego - jest ochroną posesoryjną w odróżnieniu od ochrony petytoryjnej, która jest ochroną prawa. Ma ona charakter obiektywny i przysługuje posiadaczowi niezależnie od tego, czy działanie osoby, która naruszyła posiadanie, było zawinione (por. orzeczenie SN z dnia 4 listopada 1959 r., II CR 669/59, OSPiKA 1962, nr 4, poz. 106). Z ochrony posesoryjnej może skorzystać posiadacz niezależnie od kwalifikacji jego posiadania, a więc będący nawet w złej wierze. Posiadacz, któremu przysługuje określone prawo podmiotowe do rzeczy, ma wybór pomiędzy roszczeniem petytoryjnym a posesoryjnym, natomiast posiadaczowi władającemu rzeczą bez tytułu prawnego pozostaje jedynie roszczenie posesoryjne. Naruszeniem posiadania jest takie zachowanie określonej osoby, którego skutkiem jest wkroczenie w sferę władztwa posiadacza. Sądowa ochrona przysługuje posiadaczowi, gdy naruszenie jego posiadania było samowolne. Przez samowolne naruszenie posiadania rozumie się wkroczenie w sferę cudzego posiadania przez osobę, która nie jest do tego uprawniona, a więc czyni to bezprawnie (por. m.in. J. Ignatowicz (w:) Komentarz, t. II, 1972, s. 788 i n.; E. Gniewek, Komentarz, 2001, s. 806 i n.; S. Rudnicki, Komentarz, 2007, s. 549 i n.).

Naruszenie cudzego posiadania może przybrać dwojaką postać: albo pozbawienia posiadania (wyzucia z posiadania), albo zakłócenia posiadania. Przez pozbawienie posiadania należy rozumieć takie działanie, którego skutkiem jest utrata przez posiadacza władztwa nad rzeczą. Natomiast przez zakłócenie posiadania rozumie się wtargnięcie w sferę władztwa posiadacza, które jednak go tego władztwa nad rzeczą nie pozbawia, na przykład przejeżdżanie przez cudzą nieruchomość (por. w szczególności J. Ignatowicz (w:) Komentarz, t. 1, 1972, s. 791; A. Kunicki (w:) System Prawa Cywilnego, t. II, 1977, s. 876; E. Gniewek, Komentarz, 2001, s. 807). W razie naruszenia posiadania powstaje dla posiadacza roszczenie o ochronę posiadania. Zależnie od występującej postaci naruszenia posiadania, posiadacz może żądać przywrócenia stanu poprzedniego przez wydanie rzeczy lub przywrócenia posiadania przez wydanie pozwanemu odpowiednich zakazów i nakazów; w szczególności zaniechania dalszych naruszeń, o ile istnieje realne zagrożenie ich wystąpienia. Legitymacja czynna do wytoczenia powództwa posesoryjnego przysługuje tylko posiadaczowi rzeczy, zarówno samoistnemu, jak i zależnemu. Legitymowanym biernie jest ten, kto dopuścił się naruszenia posiadania, oraz osoba, na której korzyść naruszenia dokonano. Posiadacz może pozwać każdą z tych osób lub obydwie łącznie (za - T.A. Filipiak (w): A. Kidyba, K.A. Dadańska, T.A. Filipiak: Kodeks cywilny. Komentarz. T. II Własność i inne prawa rzeczowe, LEX 2009, t. 1, 2, 3, 4 do art. 344).

Sąd Okręgowy podzielając wyżej przedstawione wywody prawne, jednocześnie stoi na stanowisku, że dokonana przez Sąd I instancji analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego była prawidłowa. W szczególności stwierdzić należało, że Sąd I instancji prawidłowo ustalił moment przejęcia przez pozwanych władztwa nad pokojem powoda, ale i słusznie uznał, że przejęcie to odbyło się za zgodą powoda, a zatem brak jest podstaw do tego, aby zasadnie twierdzić, że pozwani samowolnie naruszyli posiadanie powoda, co dopiero mogłoby stanowić warunek sine qua non zasadności jego powództwa.

W niniejszej sprawie należało przede wszystkim odróżnić dwie kwestie: wykonywania prac remontowych po pożarze budynku z dnia 12.12.2012r. oraz zamiany pokoi na (...)budynku, które to zdarzenie, jak wynika z okoliczności sprawy, było wprawdzie powiązane z pierwszym, niemniej jednak ma zasadnicze znaczenie dla wyniku sprawy. Z kolei rozmowy stron w zakresie podejmowanych prac w ramach odbudowania budynku i jego poszczególnych pomieszczeń w związku z zaistniałym pożarem, w tym także, czy, kto i na jakich, zwłaszcza finansowych, zasadach miałby ten remont przeprowadzać, nie dotyczą istoty niniejszej sprawy. Ponadto obowiązek rozpoczęcia i wykonania prac budowlanych w tym zakresie potwierdzała decyzja (...) z dnia 13.05.2013r. (k.11).

W realiach niniejszej sprawy istotnymi były okoliczności zamiany pokoi (...), w szczególności, czy powód wyraził zgodę na tę zamianę. Zdaniem Sądu Okręgowego co do tej kwestii nie można było mieć wątpliwości. Słusznie Sąd Rejonowy zauważył, że strony już wcześniej, a zatem nawet przed pożarem z dnia 12.12.2012r. rozważały kwestię możliwości zamienienia się na pokoje na(...). W tej sytuacji uznać należało zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, że ów pożar stał się logicznym przyczynkiem do realizacji tych wcześniejszych przemyśliwań stron. Taką konkluzję potwierdził świadek A. O. (1), który zeznając na rozprawie w dniu 30.10.2014r. wprost wskazał, że „obie strony były zainteresowane zamianą pokoi, przed pożarem, jak i po pożarze” (vide: zeznania świadka A. O. - k. 66v). Ponadto świadek ten zeznał, że w lecie 2013r. odbyło się u niego spotkanie stron (tj. małżonków J. oraz małżonków P.), podczas którego „powód zgodził się na zamianę pokoi (...) pod jednym warunkiem, że będą wymienione legary drewniane w konstrukcji stropu, albo gdy będzie zrobiona ekspertyza, że te legary są w należytym stanie”. Zważyć należało, że świadek ten nie pamiętał, kiedy dokładnie odbyło się wyżej wspomniane spotkanie (wskazał jedynie, że „rozmowa odbyła się w czasie wakacji”). Łącząc jednakowoż te zeznania tego świadka z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności mając na uwadze stanowiska stron postępowania, przyjąć za słuszne należało ustalenia Sądu I instancji, że spotkanie to musiał mieć miejsce na przełomie lipca i sierpnia 2013r. W tym czasie strony wiedziały już o swych obowiązkach wynikających z decyzji (...) z dnia 13.05.2013r. W konsekwencji pozwani przystąpili do prac remontowych, jak i do wdrażania w życie porozumienia związanego z zamianą pokoi. W tym miejscu wskazać też należało, że Sąd Rejonowy nie ustalił, wbrew apelacji, że remont rozpoczął się wiosną 2013r. Z ustaleń Sądu I instancji wynika jedynie, że pozwani wiosną 2013r. przystąpili do porządkowania (...), a dopiero latem, a dokładnie na przełomie lipca i sierpnia 2013r. rozpoczęli właściwe prace remontowe. Taki harmonogram prac jest w ocenie Sądu Okręgowego naturalną oraz logiczną konsekwencją otrzymania przywoływanej już decyzji administracyjnej, a ponadto wyjaśnia, dlaczego powód, który, jak wynika z jego wysłuchania informacyjnego w „lipcu-sierpniu 2013r.” przybył do P., by sprawdzić, czy może remontować (...) i który był w tym czasie też w pokoju (...), nie stwierdził, by było tam cokolwiek robione (vide: oświadczenie powoda – k. 51v). Wprawdzie wysłuchanie informacyjne nie ma mocy dowodowej, jednak uwzględniając art. 3 kpc, zbieżność lub sprzeczność wyjaśnień informacyjnych z wypowiedzią strony w trybie dowodu z przesłuchania tej samej strony nie może być obojętna dla oceny jej wiarygodności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.06.1973 r., II CR 257/73, OSNC 1974, nr 4, poz. 76).

Nie bez znaczenia w niniejszej sprawie jest stanowisko samego powoda, który nawet w tak zasadniczej kwestii, czy wyraził, czy też nie pozwanym zgodę na zamianę pokoi, nie był konsekwentny. Zauważyć należało, że w apelacji powód raz twierdził, iż wyraził zgodę na zamianę lecz pod warunkiem, innym razem, że takiej zgody w ogóle nie wyrażał.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do wnioskowania, że taka zgoda została przez powoda wyrażona. W efekcie rację ma Sąd I instancji, że w tej sytuacji nie sposób jest mówić o tym, że pozwani samowolnie, bez zgody powoda, naruszyli jego posiadanie pokoju (...) budynku położonego w (...). Konkluzji tej nie zmienia argumentacja przywoływana w apelacji, iż owa zgoda powoda była warunkowa, a wobec niewypełnienia przez pozwanych warunku, ich działanie było jednak samowolne. Abstrahując od tego, że tego rodzaju argumentacja została przedstawiona dopiero na etapie postępowania apelacyjnego i niewątpliwie na jego potrzeby, uznać należało, że nie ma ona mocy skutecznego podważenia wydanego rozstrzygnięcia. Przyjęta na tym etapie postępowania linia obrony racji powoda całkowicie bowiem pomija istotę niniejszego postępowania. Jak była o tym mowa powyżej z przepisu art. 344 kc wynikają konkretne uprawnienia powoda w ramach ochrony posesoryjnej: posiadaczowi, którego posiadanie zostało naruszone przysługuje roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Posiadaczowi takiemu nie przysługują natomiast żadne inne roszczenia. W szczególności, jeżeli powód stoi na stanowisku, że pozwani nie wywiązali się z przyjętego na siebie w dniu spotkania u A. O. (1) zobowiązania polegającego na wymianie legarów lub wykonania ekspertyzy, że są one w należytym stanie, jak i wykonania remontu spalonego pokoju, może tych swych roszczeń dochodzić, lecz już w innym postępowaniu. W niniejszym bowiem Sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia. W realiach rozpoznawanej sprawy nie ma wątpliwości co do tego, że do naruszenia przez pozwanych posiadania powoda nie mogło dojść, skoro co do zasady zgodził się on na zamianę pokoi. Obwarowanie tej zgody warunkami dowodzi jedynie, że strony zawarły swoistą umowę, której owe warunki stanowiły essentialia negotii. Wypełnienie tych warunków jest jednak kwestią niezwiązaną z istotą niniejszego postępowania.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda, jako bezzasadną, orzekając o tym na podstawie art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II –ej instancji orzekł na podstawie art. 108 § 1 kpc, na zasadzie 98 § 1 kpc oraz przy uwzględnieniu § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 8 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U z 2013r., poz. 461 ze zm.).