Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2014 roku w Tarnowskich Górach na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko M. D. (D.)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn akt I C 376/14

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. w dniu 29 października 2013 r. wniosła pozew przeciwko M. D. o zapłatę kwoty 2349,37 zł wraz z odsetkami umownymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu podał, że należność dochodzona pozwem wynika z braku spłaty przez pozwaną zaległości wynikających z zawartej w dniu 12 września 2007 r. z poprzednikiem prawnym powoda Bankiem (...) spółką akcyjną w W. umowy pożyczki. Powód nabył wierzytelność przeciwko pozwanemu na podstawie umowy z dnia 15 kwietnia 2013 r. Wobec nieterminowych spłat i wypowiedzenia umowy roszczenie powoda stało się wymagalne. Pozwana nie spłaciła zadłużenia mimo wezwań do zapłaty. Wysokość roszczenia pozwanego została stwierdzona dokumentem księgowym w postaci wyciągu z ksiąg funduszu.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie dnia 13 grudnia 2013 r. w sprawie sygn. akt VI Nc – e (...) wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości podnosząc zarzut przedawnienia.

Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tarnowskich Górach (k. 20 verte).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 sierpnia 2007 r. w P. pozwana zawarła z Bankiem (...) w W. umowę o kartę kredytową C.. W przypadku nieterminowych spłat Bank uprawniony był do wypowiedzenia umowy. (dowód: umowa – k. 12 akt I Co 1531/10 )

Wnioskiem z dnia 17 marca 2010 roku Bank (...) w W. wystąpił o nadanie klauzuli wykonalności Bankowemu tytułowi egzekcyjnemu nr (...) wystawionemu w dniu 11.3.2010 przeciwko pozwanej co do kwoty 1283,6 zł. Postanowieniem z dnia 30 marca 2010 sygn akt I Co 1531/10 nadano wskazanemu tytułowi klauzulę wykonalności. Odpis postanowienie doręczono pełnomocnikowi wnioskodawcy w dniu 23 kwietnia 2010 roku. (wniosek k 2-4, bte k 5 postanowienie k 20, zpo k 22 akt I Co 1531/10)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd w oparciu o przepis art. 233 § 1 kpc ocenia wiarygodność i moc przeprowadzonych dowodów wedle własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału, do czego też sprowadzić należy sprawowanie w warunkach niezawisłości sędziowskiej wymiaru sprawiedliwości.

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie przedstawionych, prawdziwości i rzetelności których żadna ze stron nie przeczyła.

NA rozprawie w dniu 17 lipca 2014 roku oddalono wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z kserokopii niepotwierdzonych za zgodność z oryginałem dokumentów w postaci umowy, odpisu z KRS, umowy o przelew wierzytelności, wezwania do zapłaty. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela stanowisko zgodnie z którym kopia dokumentu niepoświadczona podpisem strony nie jest dokumentem (uchwała SN z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 37/94, OSNC 1994, Nr 11, poz. 206). Warunkiem uznania kserokopii za dokument jest umieszczenie na niej zaopatrzonego podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem dokumentu (uzasadnienie postanowienia SN z dnia 27 lutego 1997 r., III CKU 7/97, LEX nr 50764, wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2009 r., II CSK 459/08, LEX nr 607254; wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08, LEX nr 584200.

W odniesieniu do niniejszej sprawy wskazać należy, iż wszystkie załączniki do pozwu złożone przez stronę powodową stanowią jedynie niepotwierdzone kserokopie z których dowodu nie sposób było przeprowadzić.

W konsekwencji powyższego nie sposób było przyjąć by strona powodowa w sposób wystarczający wykazała przejście na jej rzecz wierzytelności wynikającej z zawartej przez pozwaną z Bankiem (...) w W. umowy.

Ciężar dowodu zasadności roszczenia w świetle przepisu art. 6 k.c. na podstawie którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne spoczywał na powodzie. Zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c. Sąd powinien przyjąć za prawdziwe fakty udowodnione przez stronę obciążoną dowodem i pominąć te, których nie wykazała w sposób przekonujący. Sąd powinien rozstrzygnąć na niekorzyść osoby, która opierała swe twierdzenia na faktach nieudowodnionych (P. Machnikowski (w:) Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, t. I, s. 34; podobnie K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., red. K. Piasecki, s. 770). Zdaniem Sądu powód nie wywiązał się z tego obowiązku w sposób pozwalający na przyjęcie zasadności pozwu. Powód, jako podmiot domagający się świadczenia pieniężnego od pozwanego winien wykazać istnienie zobowiązania pozwanego, jego wysokość i termin spełnienia oraz sposób wyliczenia roszczenia i termin jego wymagalności, w szczególności w sytuacji, gdy te okoliczności zostały zakwestionowane przez stronę przeciwną.

Zdaniem Sądu powód nie wywiązał się z tego obowiązku w sposób pozwalający na przyjęcie zasadności pozwu. Powód na uzasadnienie swoich twierdzeń o istnieniu wymagalnej i niezapłaconej wierzytelności powołał się jedynie na dowód w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych.

Sąd orzekający podziela w pełni stanowisko wyrażone w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 roku wydanej w sprawie III CZP 65/09, gdzie Sąd Najwyższy stwierdził, że samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność ta istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje. Wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji, o tyle do wykazania istnienia wierzytelności lub skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego w razie zaprzeczenia przez pozwaną – co w tej sprawie miało wszak miejsce – konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów, a czego w tym procesie powodowa strona skutecznie nie uczyniła.

Nadto zauważyć trzeba, że art. 194 powyższej ustawy został wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku w sprawie P 1/10 uznany za niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zd. 1 i art. 76 Konstytucji RP w zakresie, w jakim nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postepowaniu cywilnym, co w ocenie Sądu powoduje stwierdzenie, że na potrzeby niniejszej sprawy taki wyciąg może funkcjonować jedynie jako dokument prywatny, a nie jako dokument urzędowy.

Wobec powyższego wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu należy jedynie utożsamiać z dokumentem prywatnym, o którym mowa w art. 245 k.p.c. , tym samym stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, a przez to nie może stanowić dowodu uzasadniającego fakt istnienia i wysokości wierzytelności.

Nadto mając na uwadze treść art. 244 kpc zważyć, należy, że postanowienie sądu o nadaniu bankowemu tytułów egzekucyjnemu korzysta z mocy dokumentu urzędowego, z którym wiąże się domniemanie autentyczności o prawdziwości tego co zostało w nim urzędowo zaświadczone, a zatem wykonalność bankowego tytułu egzekucyjnego odnośnie wskazanego w nim zobowiązania. Niemniej sama wymagalność kwoty objętej bankowym tytułem egzekucyjnym, jak i dane ujmowane w księgach rachunkowych funduszu oraz wyciągu z tych ksiąg nie stanowią dowodu istnienie i wysokości nabytej wierzytelności. Zasadność dochodzenia takiej a nie innej kwoty winien powód wykazać innymi dostępnymi środkami dowodowymi czego nie uczynił.

Konsekwencją normy z art. 6 k.c. jest to, że na pierwszym miejscu strona powodowa powinna wykazać zasadność roszczenia – czyli brak zapłaty, postanowienia umów i regulaminów potwierdzających zasadność obciążania pozwaną sporną kwotą oraz skuteczność nabytej wierzytelności, a następnie pozwana biorąc pod uwagę ten materiał dowodowy powinna się „bronić” i innymi dowodami wykazać swoje racje.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż ozwana w sprzeciwie podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego od niej roszczenia.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. (art 117 kc)

Zgodnie z art 118 kc jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Zgodnie z przepisem art 123 . § 1 kc bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia;

Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. (a rt. 124 . § 1 kc)

Sąd podziela stanowisko, wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego sygn akt III CZP 20/09 z dnia 2009-05-07 (OSNC 2010/1/12) zgodnie z którą termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne określa art. 118 k.c., jak również w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2005 r., sygn akt V CK 655/04, Lex nr 152449 zgodnie z którym roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego.

Skoro bieg terminu przedawnienia w odniesieniu do dochodzonej pozwem należności głównej uległ przerwaniu w związku z wystąpieniem przez pierwotnego wierzyciela w dniu 17 marca 2010 roku z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi, jego bieg rozpoczął się na nowo z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia, kończącego postępowanie. Orzeczenie to uprawomocniło się w stosunku do wierzyciela w dniu 1 maja 2010 roku.

Mając na uwadze powyższe roszczenie uległo przedawnieniu z dniem 1 maja 2013 roku.

Pozew w niniejszej sprawie wniesiono już po upływie okresu przedawnienia bo w dniu 29 października 2013 roku.

Z chwilą podniesienia przez pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenie powoda przekształciło się w roszczenie naturalne, co oznacza pozbawienie tego roszczenia ochrony sądowej.

Powyższe implikuje orzeczenie jak w wyroku.