Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2015 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Natalia Lipińska

Protokolant: Sylwia Wardzała

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2015 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 maja 2015 roku nr (...)

w sprawie S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu się S. K. prawo do emerytury od dnia (...)roku.

Sygn. akt IV U 649/15

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 9 października 2015 r.

Decyzją z dnia 22 maja 2015 r., nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.) oraz przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.), odmówił S. K. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie spełnia wymogów określonych w art. 184 powołanej ustawy, od wystąpienia których uzależnione jest nabycie prawa do emerytury, ponieważ na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, a jedynie 10 lat, 6 miesięcy i jeden dzień takiej pracy. W stażu tym organ rentowy nie uwzględnił wnioskodawcy okresu jego zatrudnienia od 6 marca
1979 r. do 31 sierpnia 1980 r. w (...)w T. w charakterze pomocnika zbrojarza oraz od 1 maja 1982 r. do
15 lutego 1989 r. i od 1 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) w T. na stanowisku kierowcy, ponieważ w oparciu o dokumentację archiwalną nie można stwierdzić, jaki był rzeczywiście charakter pracy ubezpieczonego
w tym czasie.

Decyzję tę zaskarżył S. K., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do emerytury. W uzasadnieniu odwołujący podniósł, że legitymuje się co najmniej
15- letnim okresem pracy w szczególnych warunkach, ponieważ pracę taką wykonywał od
1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. w Zakładzie (...)
w T. w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, co dokumentuje świadectwo wykonywania pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, załączone do wniosku
o emeryturę.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Podał też, że za okres zatrudnienia ubezpieczonego od 6 marca 1979 r. do 31 sierpnia 1980 r. w (...) w T. brak jest świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zaś z treści świadectwa pracy z dnia 31 sierpnia 1980 r. wynika, że w spornym okresie wnioskodawca był pomocnikiem zbrojarza. Odnośnie zatrudnienia wnioskodawcy od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. i od 1 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...)
w T. wskazał, że co prawda w aktach sprawy znajduje się świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 1 czerwca 2009 r., obejmujące okres od 1 maja 1982 r. do 31 października 1997 r., jednak w umowie o pracę
z dnia 1 maja 1982 r. zawartej z (...)Zakład (...)
w T. podano tylko stanowisko kierowcy bez określenia rodzaju prowadzonego przez wnioskodawcę pojazdu.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że ubezpieczony S. K., urodzony
(...) r., w dniu (...)r. osiągnął 60 lat życia. Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udokumentował 26 lat, 11 miesięcy i 2 dni okresów składkowych
i nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 10 lat, 6 miesięcy
i 1 dnia z tytułu zatrudnienia od 3 maja 1977 r. do 30 listopada 1978 r. w (...) w S., od 11 grudnia 1978 r. do 5 marca 1979 r. w (...)Zakład (...) w T. oraz od 16 lutego 1989 r. do 31 października 1997 r. w (...)w T.- na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

We wniosku z dnia 8 kwietnia 2015 r. odwołujący wniósł o przyznanie mu prawa do emerytury.

Zaskarżoną decyzją z dnia 22 maja 2015 r. ZUS Oddział w T. odmówił S. K. przyznania prawa do tego świadczenia, ponieważ wnioskodawca nie udokumentował 15- letniego stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze.

Odwołujący nie jest członkiem OFE.

(okoliczności bezsporne)

Sąd ustalił ponadto następujący stan faktyczny sprawy:

Od 6 marca 1979 r. do 31 sierpnia 1980 r. odwołujący S. K. pracował
w (...) Zakład (...) w T.
w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pomocnika zbrojarza.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 31.08.1980 r.- k. 19 cz. II akt ZUS,

-

karta obiegowa zmiany z dnia 29.08.1980 r.- k. 25 cz. II akt ZUS,

-

angaż z dnia 05.04.1979 r.- k. 35 cz. II akt ZUS,

Od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. odwołujący był zatrudniony w (...)Zakład (...)w T. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. W takim samym charakterze pracował w (...) w T. od 1 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r.

dowód:

-

świadectwo pracy z dnia 01.06.2009 r.- k. 42 cz. II akt ZUS,

-

umowa o pracę z dnia 01.05.1982 r.- k. 18 cz. III akt ZUS, akta osobowe,

Zakład (...)w T. miał swoją siedzibę przy ul. (...) i ul. (...). Świadczył usługi transportowe dla przemysłu spożywczego. Zatrudnieni w nim kierowcy przewozili warzywa, owoce miękkie i mrożonki sezonowe do różnych spółdzielni w całej Polsce. Zakład zatrudniał ponad 100 osób we wszystkich oddziałach- (...), (...), (...)i w D.. Przy
ul. (...) mieściły się biura. Przy ul. (...) znajdowała się baza z samochodami ciężarowymi o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony typu S., J.
i K., która miała swojego kierownika transportu. Samochodów ciężarowych było tyle ilu kierowców. Jeden pracownik w zaopatrzeniu jeździł Ż.. Kierowcy samochodów ciężarowych nie byli kierowani do jazdy Ż.. S. miał ładowność 5 ton plus masa samochodu, co dawało łącznie około 9 ton. W razie potrzeby dochodziła do tego przyczepa. Samochód J. miał 8 ton ładowności, nie licząc przyczepy. W bazie w T. pracowało około 20 kierowców. Kierowcy przypisani byli do poszczególnych samochodów ciężarowych. Wszyscy kierowcy samochodów ciężarowych wozili ten sam towar. Wyjeżdżali po towar z bazy, który był ładowany na samochody przez pracowników danej firmy. Dyspozytor z bazy wydawał kierowcom karty drogowe. Naprawą samochodów ciężarowych zajmowali się mechanicy z warsztatu. Odwołujący był kierowcą samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Do 1985 r. jeździł S., a potem J. z przyczepą. Pracę tę wykonywał stale i pełnym wymiarze godzin. W ramach dobowego wymiaru godzin nie był kierowany do wykonywania żadnych innych zadań.

dowód:

-

zeznania świadka A. B.- 00:13:12-00:27:50,

-

zeznania świadka T. F.- 00:32:45-00:40:58,

-

zeznania świadka I. N.- 00:46:45,

-

zeznania świadka T. P.- 00:55:17-00:59:21,

-

zeznania odwołującego S. K.- 01:01:51,

Stan faktyczny w sprawie Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zeznania świadków i odwołującego.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości, zaś ich treść i forma nie były kwestionowane przez strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich, jakie należałoby uwzględnić z urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków A. B., T. F., I. N. i T. P., którzy wskazali na okoliczności istotne z punktu widzenia rozstrzygnięcia, dotyczące charakteru i warunków pracy oraz rodzaju czynności wykonywanych przez ubezpieczonego w (...) Zakład(...)
(...) w T.. Zeznania te zasługiwały na walor pełnej wiarygodności, gdyż wzajemnie ze sobą korespondowały, były wewnętrznie spójne, logiczne, a przy tym przekonujące w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań tych wynika, że
w spornym okresie od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. na stanowisku kierowcy ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jeździł samochodami ciężarowymi
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Okoliczność tę potwierdził
w swoich zeznaniach odwołujący S. K.. Podniósł ponadto, że w takim samym charakterze pracował w (...) w T. od
1 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. Zeznania ubezpieczonego Sąd uznał za wiarygodne w całości, gdyż były, jasne, logiczne i znalazły pokrycie w treści zeznań świadków.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. z 2013 poz. 1440 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn oraz 2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

Wymagany w art. 184 ust. 1 pkt 2 okres składkowy i nieskładkowy przewiduje
art. 27 powołanej ustawy, w świetle którego wynosi on co najmniej 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn.

Przepis art. 32 ustawy statuuje natomiast, iż ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 1. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu- za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Stosownie do treści art. 32 ust. 4 ustawy, wiek emerytalny, o którym mowa
w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Mowa tu o rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Jak wynika z § 1 wskazanego rozporządzenia, stosuje się je do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienione w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia.

W myśl § 2 ust. 1, okresami uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy, o których mowa w ust. 1, stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy (ust. 2).

Zgodnie zaś z § 4 ust. 1, prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A rozporządzenia, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz legitymuje się wymaganym okresem zatrudnienia, w tym co najmniej okresem 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący osiągnął wiek 60 lat, posiadał na dzień 1 stycznia 1999 r. wymagany 25- letni okres ubezpieczenia i nie jest członkiem OFE.

Rozstrzygnąć natomiast należało, czy wnioskodawca legitymuje się co najmniej
15- letnim stażem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Przed organem rentowym ubezpieczony udowodnił taki staż w wymiarze 10 lat,
6 miesięcy i 1 dnia. Do wykazania 15 lat pracy w szczególnych warunkach zabrakło mu zatem 4 lat, 5 miesięcy i 29 dni.

W stażu tym organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu okresu jego zatrudnienia od 6 marca 1979 r. do 31 sierpnia 1980 r. w (...)Zakład (...) w T. w charakterze pomocnika zbrojarza oraz od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. i od 1 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. w (...) w T. na stanowisku kierowcy.

Za okres zatrudnienia od 6 marca 1979 r. do 31 sierpnia 1980 r. w (...)Zakład (...)w T. odwołujący nie przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie przekreśla możliwości ustalania, że ubezpieczony pracę w takim charakterze rzeczywiście wykonywał. W szczególności wnioskodawca może wykazywać innymi środkami dowodowymi, że jego praca świadczona była w warunkach szczególnych. W postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych stosuje się bowiem te same reguły dowodzenia, jak w zwykłym procesie cywilnym. Zastosowanie mają zatem art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. Świadectwo pracy
w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi tylko domniemanie, iż okres pracy w nim podany jest okresem pracy w warunkach szczególnych,
o którym mowa w art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z FUS. W sytuacji zatem, kiedy brak wymaganego świadectwa wystawionego przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była realizowana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia i czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych
w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. np. wyrok SA w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 r., III AUa 3113/08, LEX nr 552003).

W niniejszej sprawie Sąd postępowanie takie przeprowadził.

W aktach organu rentowego znajduje się świadectwo pracy z dnia 31 sierpnia 1980 r. (k. 19 cz. II tych akt) z okresu zatrudnienia odwołującego od 11 grudnia 1978 r. do
31 sierpnia 1980 r. w Zakładzie (...)w T.. W świadectwie tym pracodawca potwierdził pełny wymiar czasu pracy ubezpieczonego na stanowisku kierowcy do dnia 5 marca 1980 r., w pozostałym zaś okresie na stanowisku pomocnika zbrojarza. Okres od 11 grudnia 1978 r. do 5 marca 1980 r. został zaliczony wnioskodawcy do stażu pracy
w szczególnych warunkach. O tym, że od 6 marca 1980 r. do 31 sierpnia 1980 r. odwołujący zajmował w Zakładzie (...)w T. stanowisko pomocnika zbrojarza świadczy treść innych dokumentów. Wprawdzie w piśmie z dnia 4 kwietnia 1979 r. ubezpieczony zwrócił się do pracodawcy z prośbą o przeniesienie ze stanowiska kierowcy do pracy na budowie w charakterze zbrojarza (k. 34 cz. II akt ZUS), jednak z treści angażu z dnia 5 kwietnia 1979 r. wynika, że z tym dniem przeniesiono go ze stanowiska kierowcy na stanowisko pomocnika zbrojarza (k. 35 cz. II akt ZUS). Takie stanowisko pracy,
tj. pomocnika zbrojarza, wymienione zostało w karcie obiegowej zmiany z dnia 29 sierpnia 1980 r., w której uczyniono adnotację, że z dniem 1 września 1980 r. ubezpieczony został zwolniony z pracy.

Wynika stąd, że począwszy od 6 marca 1980 r. aż do 31 sierpnia 1980 r. odwołujący był pomocnikiem zbrojarza.

Okresu tego nie można było jednak zaliczyć odwołującemu do stażu pracy
w szczególnych warunkach, ponieważ praca pomocnika zbrojarza nie została wymieniona
w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego
1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W Dziale V, zatytułowanym:
„W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych” w pkt 4 ustawodawca wymienił tylko prace zbrojarskie i betoniarskie.

Każda praca określana jako praca w warunkach szczególnych musi zaś odpowiadać jednemu konkretnemu punktowi działu wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia,
a przepisy regulujące prawo do przejścia na emeryturę w wieku obniżonym z uwagi na ich szczególny charakter nie podlegają wykładni rozszerzającej.

Za pracę w szczególnych warunkach może zostać uznana wyłącznie praca, która wymieniona została w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, o ile wykonywana była stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie zaś każda, która w subiektywnej ocenie ubezpieczonego świadczona była w trudnych, czy nawet niebezpiecznych warunkach (por. wyrok SA w Rzeszowie z dnia 25 września 2014 r., III AUa 350/14, Legalis nr 1080112). Ocena, czy dana praca wykonywana jest
w szczególnych warunkach powinna nastąpić w oparciu o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a to przez przyporządkowanie wykonywanej przez ubezpieczonego pracy do rodzajów prac wymienionych w jego załączniku- wykazie A i B. Powołane rozporządzenie jest podstawowym aktem prawnym ustalającym warunki wcześniejszej emerytury, w tym kwalifikującym oznaczoną pracę jako pracę w szczególnych warunkach, której stałe wykonywanie w pełnym wymiarze czasu pracy może rodzić uprawnienia emerytalne (por. wyrok SA w Rzeszowie z dnia 25 września
2014 r., III AUa 337/14, Legalis nr 1080110).

W odwołaniu od zaskarżonej decyzji ubezpieczony domagał się uwzględnienia
w stażu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. w Zakładzie (...)w T. w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Pomimo, że w aktach organu rentowego znajduje się świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 1 czerwca 2009 r. wystawione przez likwidatora, potwierdzające okres zatrudnienia odwołującego od 1 maja 1982 r. do 31 października 1997 r. na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, to z uwagi na pozyskanie z archiwum dokumentacji pracowniczej, ZUS odmówił ubezpieczonemu uznania za pracę w szczególnych warunkach okresu od 1 maja 1980 r. do
15 lutego 1989 r. Jak bowiem wskazał, w umowie o pracę z dnia 1 maja 1982 r., jaką wnioskodawca zawarł z (...) Zakład (...)
w T., podano tylko stanowisko kierowcy, nie określając rodzaju kierowanego przez pracownika pojazdu. Pozostały okres od 16 lutego 1989 r. do 31 października 1997 r. został uznany przez ZUS za pracę w szczególnych warunkach i wliczony ubezpieczonemu do stażu pracy w takim charakterze.

W ocenie Sądu, świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze z dnia 1 czerwca 2009 r. wystawione zostało w sposób prawidłowy.

Faktem jest, że w umowie o pracę z dnia 1 maja 1982 r., jaką odwołujący zawarł
z (...) Zakład (...) w T., pracodawca wymienił stanowisko kierowcy, podczas gdy w umowie podpisanej w dniu 16 lutego 1989 r. ze (...)w T. wskazał na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, jednak z profilu działalności prowadzonej przez (...)Zakład (...)w T. wynika, że kierowcą samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony ubezpieczony był również w okresie od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. Już z samej nazwy zakładu pracy można wnioskować, że zakład ten zajmował się świadczeniem usług transportowych i miał na swoim stanie tylko tego typu pojazdy. W aktach organu rentowego znajduje się również świadectwo pracy z dnia 1 czerwca 2009 r. wystawione przez likwidatora, potwierdzające cały okres zatrudnienia odwołującego w(...) w likwidacji od 1 maja 1982 r. do 31 maja 2009 r. na stanowiskach kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, magazyniera i sprzedawcy. W punkcie 8 tego dokumentu likwidator podał, że wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach od 1 maja 1982 r. do 31 października 1997 r.

To, że w takim charakterze na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony odwołujący pracował w okresie od
1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. potwierdzili wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie.

Z logicznych, spójnych i korespondujących ze sobą zeznań świadków wynika, że Zakład (...) w T. świadczył usługi transportowe dla przemysłu spożywczego. Miał swoją bazę transportową z około 20 samochodami ciężarowymi typu S., J. i K.. Zatrudniał tyle samo kierowców samochodów ciężarowych, którzy pojazdami tymi wozili warzywa, owoce miękkie i mrożonki. Jednym
z nich był odwołujący. Świadkowie zgodnie podali, że w takim charakterze ubezpieczony pracował stale i w pełnym wymiarze godzin, co było zresztą w sprawie okolicznością bezsporną, wynikającą z umowy o pracy z dnia 1 maja 1982 r. i świadectwa pracy z dnia
1 czerwca 2009 r.

Zeznania te potwierdził odwołujący, który podniósł, że w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony w pełnym wymiarze godzin pracował również od 1 listopada 1997 r. do 31 grudnia 1998 r.
w (...)w T..

Okres od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. (6 lat, 9 miesięcy i 15 dni) był jednak wystarczający do uzupełnienia uznanego przez organ rentowy stażu pracy w szczególnych warunkach do wymaganych przepisami 15 lat pracy w takim charakterze. Sąd uznał, że
w wymienionym wyżej okresie ubezpieczony był kierowcą samochodu ciężarowego
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Praca ta wymieniona została w Dziale VIII, zatytułowanym: „W transporcie
i łączności”, w pkt 2 wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Pracodawca likwidator zasadnie zatem potwierdził ciągłość zatrudnienia odwołującego na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony od 1 maja 1980 do 31 października 1997 r. w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia
1 czerwca 2009 r. Skoro wystawił świadectwo o takiej treści już jakiś czas temu, najwyraźniej dysponował dokumentacją obszerniejszą niż ta pozyskana w toku postępowania sądowego. Mogły to być na przykład listy płac, czy inne dokumenty,
z których wynikało, że ubezpieczony prowadził tego rodzaju pojazd od 1 maja 1982 r. Sąd pozyskał akta osobowe wnioskodawcy, ale potwierdzają one tylko zawarcie przez odwołującego dwóch umów o pracę: z dnia 1 maja 1982 r. i z dnia 16 lutego 1989 r. Uzupełnił jednak postępowanie dowodowe i przesłuchał zawnioskowanych przez ubezpieczonego świadków i samego odwołującego. Zeznania świadków i ubezpieczonego potwierdziły, że w spornym okresie od 1 maja 1982 r. do 15 lutego 1989 r. S. K. świadczył pracę w szczególnych warunkach.

W tym stanie faktycznym i prawnym Sąd uznał, że zaskarżona decyzja ZUS Oddział w T. z dnia 22 maja 2015 r. nie była zasadna. Na dzień 1 stycznia 1999 r. odwołujący wykazał bowiem co najmniej 15- letni okres pracy w szczególnych warunkach.

Mając to na uwadze, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu prawo do emerytury od (...)., tj. od daty wniosku.