Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015 roku

Sąd Rejonowy w Ostrołęce V Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Anna Andrzejewska

Protokolant: st. sekr. sądowy Małgorzata Mierzejewska

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015 roku w Ostrołęce

na rozprawie

po rozpoznaniu sprawy z powództwa

(...) Spółka z o.o. w W. (KRS Nr (...))

przeciwko

(...) Spółka z o.o. w O. (KRS Nr (...))

o zapłatę kwoty 6 296,83 zł

orzeka:

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółka z o.o. w O. na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. w W. kwotę 6 211,34 zł (sześć tysięcy dwieście jedenaście złotych 34/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 21 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  tytułem zwrotu kosztów procesu zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 467,00 zł, w tym kwotę 1 200,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Anna Andrzejewska

****** poczatektekstu

(...)_01

[ Przewodniczący 00:24:22.573]

Uzasadnienie. Powód (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. złożyła pozew przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości O., w którym domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kwoty 6296 złotych 83 grosze z odsetkami ustawowymi od dnia 21 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty. Wniosła też o zasądzenie, na rzecz powoda, kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powództwa powódka wskazała, że w dniu 29 czerwca 2012 roku strony zawarły umowę o przyłączenie do sieci numer (...), w której powód zobowiązał się do przyłączenia do sieci gazowej, między innymi obiektu budowlanego stanowiącego własność pozwanego położonego w O. (1) przy ulicy (...). Wysokość opłaty przyłączeniowej została określona w paragrafie 4 umowy na kwotę 6211 złotych 34 grosze. Opłata za przyłącze do sieci uległa ostatecznie zmianie i wyniosła 6296 złotych 83 grosze, czyli w kwocie dochodzonej pozwem. O ostatecznej kwocie opłaty za, o przyłącze poinformował pozwanego mailem z dnia 5 grudnia 2013 roku pracownik powoda M. D.. Zgodnie z umową po wykonaniu przyłączy powód w dniu 15 listopada 2013 roku wystawił na tę kwotę fakturę (...) z terminem płatności do 15 grudnia 2013 roku (termin płatności 30 dni od daty wystawienia faktury –paragraf 3 punkt 1 ogólnych warunków umowy o przyłączenie –załącznik numer 1 do umowy). Jednak zgodnie z treścią maila powód przesunął termin płatności faktury i dochodzi odsetek od 21 grudnia 2013 roku. Powód wskazał, że przyłącze zostało wybudowane zgodnie z umową, a w związku z niezapłaceniem należnej kwoty, powódka wysłała do pozwanego kilkakrotnie, listem poleconym wezwanie do zapłaty należności. Wezwania wysłane były także na potwierdzeniem odbioru, a kwota należna powodowi nie została zapłacona przez stronę pozwaną. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Ostrołęce w dniu 22 maja 2015 roku w sprawie V GNc 440/15 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (karta 27 akt sprawy). Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wniosła strona pozwana. Pozwana (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w O. powyższy nakaz w całości. Podniosła brak wymagalności roszczenia objętego powództwem i wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu strona pozwana wskazała, że przyznaje, że powód wykonał sieć gazową do obiektu stanowiącego własność pozwanej, położoną w O. (1) przy ulicy (...). Na wykonanie sieci została wystawiona faktura w wysokości znacznie zawyżonej. Podniosła również, że w momencie składania wniosku, poinformowana została, że opłata za przyłącze wynosi około 2000 złotych brutto. Nadto umowa została zawarta z pozwanym w formie wzorca umownego w związku z czym pozwany podpisał ostatnią stronę, nie widział zapisu w paragrafie 4 o wstępnej opłacie w wysokości 5049 złotych 87 groszy netto. W związku z powyższym niezrozumiałe, w ocenie strony pozwanej, jest stanowisko powoda, który obecnie domaga się zapłaty wbrew informacji, których udziela konsumentom, iż opłata za przyłącze kształtuje się na poziomie 2000 złotych brutto. Sąd ustalił co następuje. W dniu 29 czerwca 2012 roku przedsiębiorstwo gazownicze (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. i (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości O. (...) umowę o przyłączenie do sieci gazowej numer (...) (karta 11 akt sprawy). Przedmiotem tej umowy było przyłączenie do sieci gazowej przedsiębiorstwa gazowniczego, obiektu budowlanego, podmiotu ubiegającego się o przyłączenie zlokalizowanego w miejscowości O. (1) przy ulicy (...), posadowionego na działce numer (...) w celu umożliwienia dostarczenia i odbioru paliwa gazowego. W celu realizacji przyłączenia obiektu budowlanego, podmiotu ubiegającego się o przyłączenie, przedsiębiorstwo gazownicze zobowiązało się wybudować sieć gazową (paragraf 1 umowy z dnia 29 czerwca 2012 –karta 11 akt sprawy). W paragrafie 1 ustępie 3 tej umowy zapisano, że szczegółowe warunki dokonania umowy określone są w ogólnych warunkach umowy (zwanych dalej OWU) stanowiących załącznik numer 1 do umowy. Budowa sieci gazowej miała na celu przyłączenie obiektu budowlanego, podmiotu ubiegającego się o przyłączenie i obejmowała budowę przyłącza gazowego w następującym zakresie: cieśnienie średnie, materiał PE, średnica 25 milimetrów, długość około 64 metry od miejsca podłączenia do sieci gazowej, o którym mowa w umowie (paragraf 2 ustęp 1 umowy z dnia 29 czerwca 2012 roku). W paragrafie 4 ustęp 1 umowy strony ustaliły, że wstępna wysokość opłaty za przyłączenie, wyliczona w oparciu o obowiązującą w dniu zawarcia umowy taryfę dla usług dystrybucji paliw gazowych dla mocy przyłączeniowej do 10 metrów sześciennych/h i długości przyłącza, o której mowa w paragrafie 2 umowy wynosi 5049 złotych 87 groszy plus 23 procent VAT, to jest 6211 złotych 34 grosze. Kalkulacja opłaty za przyłączenie stanowi załącznik numer 5 do umowy. Ostateczna wysokość opłaty za przyłączenie zostanie określona zgodnie z paragrafem 5 punkt 1 OWU. Zgodnie z paragrafem 7 ustęp 3 umowy podmiot ubiegający się o przyłączenie oświadcza, iż zapoznał się z OWU otrzymanymi od przedsiębiorstwa gazowniczego. Stosownie do paragrafu 3 ustęp 1 ogólnych warunków umowy o przyłączenie do sieci gazowej (karta 13), dokonanie wpłaty, opłaty za przyłączenie w terminie 30 dni od daty wystawienia przez przedsiębiorstwo gazownicze faktury, za opłatę za przyłączenie na rachunek bankowy przedsiębiorstwa gazowniczego wskazany w fakturze należy do obowiązków podmiotu ubiegającego się o przyłączenie. W myśl paragrafu 4 ustęp 1 tych ogólnych warunków, obowiązkiem przedsiębiorstwa gazowniczego jest wystawienie faktury za opłatę za przyłączenie w terminie 7 dni od daty podpisania protokołu odbioru końcowego sieci gazowej i przesłanie jej podmiotowi ubiegającemu się o przyłączenie listem zwykłym na adres wskazany w umowie. Zgodnie z paragrafem 5 ustęp 1 ogólnych warunków umowy o przyłączenie do sieci gazowej (karta 14), rozliczenie umowy o przyłączenie, wysokość opłaty za przyłączenie określona w umowie o przyłączenie może ulec zmianie, w przypadku zmiany długości przyłącza gazowego, zastosowania elementów ponadstandardowych niewymienionych w kalkulacji opłaty za przyłączenie, zmiany wysokości stawki podatku od towarów i usług VAT. Ostateczna wysokość opłaty za przyłączenie będzie wyliczona na podstawie protokołu odbioru końcowego. Powyższa zmiana nie stanowi zmiany umowy w rozumieniu paragrafu 7 punkt 1 umowy. Zgodnie z paragrafem 6 ustęp 9 ogólnych warunków (karta 14), w przypadku niedotrzymania przez podmiot ubiegający się o przyłączenie terminu wpłaty, opłaty za przyłączenie przedsiębiorstwu gazowniczemu przysługują odsetki ustawowe. Kalkulacja opłaty za przyłącze załączona została do umowy i obejmowała zapisy zgodne z postanowieniami umowy. Łączna kwota tej opłaty ustalona została w kalkulacji na kwotę 6211 złotych 34 grosze (karta15). Protokołem odbioru przyłącza numer (...) stwierdzono wybudowanie przyłącza średniego ciśnienia, jako zgodnego z projektem technicznym (karta 16). W dniu 9 listopada 2013 roku sporządzono protokół odbioru przyłącza numer (...) (karta 16 verte akt sprawy). W dniu 15 listopada 2013 roku powód wystawił pozwanej fakturę VAT numer (...) (karta 19 akt sprawy), tytułem opłaty przyłączeniowej dotyczącej nieruchomości, zlokalizowanej w miejscowości O. (1) ulica (...) na łączną kwotę 6296 złotych 83 grosze z terminem płatności 15 grudnia 2013 roku. Pismem z dnia 5 grudnia 2013 roku pracownik powoda poinformował pozwaną mailem, że do dnia 20 grudnia 2013 roku nie będą naliczane pozwanej odsetki od należności objętej opisaną wyżej fakturą (karta 18 akt sprawy). Pozwana nie uregulowała należności objętej pozwem, pomimo wezwania jej do zapłaty przez stronę powodową. Powyższe okoliczności wynikają z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów i nie zostały zakwestionowane przez pozwaną. Sąd zważył co następuje. Strony zawarły umowę o wykonanie przyłącza do sieci gazowej. Taką umowę należy zakwalifikować, jako umowę o dzieło (artykuł 627 kodeksu cywilnego). Zgodnie z artykułem 627 kodeksu cywilnego przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Do zawarcia umowy o dzieło stosuje się ogólne zasady dotyczące zawierania umów konsensualnych. W kodeksie cywilnym nie ma szczególnych postanowień odnoszących się do zawarcia umowy o dzieło. Nie wymaga ona zachowania formy szczególnych, zawarcia umowy może dojść, zatem także ustnie, a nawet w sposób dorozumiany. W umowie o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Przy czym, do zawarcia umowy nie jest konieczne, aby strony określiły w niej wysokość należnego wynagrodzenia, nawet przez wskazanie tylko podstaw do jego ustalenia. W braku tego rodzaju postanowień umownych, zgodnie z regułą interpretacyjną artykułu 628 paragraf 1 kc należy przyjąć, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło danego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić...

[ Koniec części 00:41:22.664]

(...)_02

[ Przewodniczący 00:41:23.001]

[ ns 00:41:23.001]

wysokości wynagrodzenia należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie. Takie stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 10 grudnia 2003 roku w sprawie I ACa 1144/03, który Sąd Rejonowy podzielił. W niniejszej sprawie strony zawarły umowę w formie pisemnej i określiły wstępną wysokość wynagrodzenia oraz zasady ustalania wysokości wynagrodzenia ostatecznego. Pozwana twierdziła, że faktyczna wysokość wstępnego wynagrodzenia ustalonego przez strony była inna, bo wynosiła około 2000 złotych brutto, a podpisana umowa stanowiła wzorzec umowny, z którego treścią pozwana w momencie podpisywania umowy nie zapoznała się. W pierwszej kolejności ocenie podlegać powinna ważność przedmiotowej umowy pisemnej stron przez pryzmat jej skuteczności w warunkach przystąpienia przez pozwaną do wzorca umownego w rozumieniu artykułu 384 paragraf 1 kodeksu cywilnego. Bezsprzecznie zatwierdzona taryfa dla usług dystrybucji paliw gazowych stanowi wzorzec umowny w rozumieniu artykułu 384 kodeksu cywilnego. Według postanowienia paragrafu 4 zawartej przez strony umowy w dniu 29 czerwca 2012 roku taka taryfa stanowiła podstawę wyliczenia wstępnej opłaty w wysokości 6211 złotych 34 grosze brutto. Pojęcie wzorca nie zostało w przepisach prawa polskiego zdefiniowane, natomiast według podglądów doktryny wzorzec umowny to jednostronnie i uprzednio przygotowane zestawienie klauzul umownych, ujętych w sposób generalny i abstrakcyjny z przeznaczeniem do wykorzystania w nieograniczonej liczbie przypadków. Takie stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Warszawie w orzeczeniu z 16 stycznia 2014 roku w sprawie VI ACa 830/13, które należało podzielić. Zgodnie z artykułem 384 paragraf 1 kodeksu cywilnego ustalony przez jedną ze stron wzorzec umowy w szczególności ustne warunki umów, wzór umowy regulamin wiąże drugą stronę, jeżeli został jej doręczony przed zawarciem umowy. Zgodnie z paragrafem 2 tego przepisu w razie, gdy posługiwanie się wzorcem jest w stosunkach danego rodzaju zwyczajowo przyjęte, wiążą także wtedy, gdy druga strona mogła się z łatwością dowiedzieć o jego treści. Nie dotyczy to jednak umów zawieranych z udziałem konsumentów z wyjątkiem umów powszechnie zawieranych w drobnych bieżących sprawach życia codziennego. Zauważyć przy tym należy, że zarzuty co do wzorca umownego pozwana kierowała, co do zapisów o wysokości wstępnej opłaty za przyłącze, a nadto, że pozwana nie jest konsumentem ale przedsiębiorcą, co do którego stawiane są wyższe wymagania z uwagi na zawodowy charakter jego działalności. Przedsiębiorca zawierający w ramach prowadzonej działalności gospodarczej umowy –także z użyciem wzorców umownych –winien zachować należytą staranność (artykuł 355 paragraf 2 kodeksu cywilnego), tym bardziej, że spółki gazowe zwykle posługują się wzorcami w stosunkach związanych z działalnością ich przedsiębiorstwa. Zaniechanie zapoznania się z treścią podpisanej umowy obciąża zatem pozwaną. Pozwana zakwestionowała wysokość dochodzonego pozwem roszczenia, twierdziła, że jest ona zawyżona, gdyż z ustaleń dokonanych w momencie zawierania umowy wynagrodzenie za wykonanie przyłącza miało wynosić około 2000 złotych brutto. Takie twierdzenia pozwanej świadczą o tym, że co do wysokości zakwestionowała ona roszczenie powoda jedynie w części przewyższającej 2000 złotych. Kwestię ustalenia wysokości opłaty za przyłączenie do sieci gazowej ustawodawca pozostawił przedsiębiorstwu energetycznemu zgodnie z artykułem 46 ustawy Prawo energetyczne. Zasady kształtowania i kalkulacji taryf określa Minister właściwy dla spraw gospodarki w drodze rozporządzenia. I tak, zgodnie z paragrafem 32 punkt 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 28 czerwca 2013 roku w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi (Dziennik Ustaw z 2013 roku, pozycja 820) przedsiębiorstwo energetyczne ustala wysokość opłaty za przyłączenie do sieci gazowej dla podmiotów zaliczanych do grupy przyłączeniowej B na podstawie ustalonych w taryfie stawek opłat kalkulowanych w zależności od wielkości mocy przyłączeniowej i długości odcinka sieci służącego do przyłączenia podmiotów ubiegających się o przyłączenie. Zgodnie z paragrafem 33 ustęp 1tego rozporządzenia stawki opłat za przyłączenie do sieci gazowej podmiotów zaliczanych do grupy przyłączeniowej B kalkuluje się na podstawie 1/4 średniorocznych nakładów inwestycyjnych na budowę odcinków sieci służących do przyłączenia tych podmiotów określonych w planie rozwoju. W myśl paragrafu 34 tego rozporządzenia opłata za przyłączenie do sieci gazowej podmiotów zaliczonych do grupy przyłączeniowej B kalkulowana na podstawie ustalonych w taryfie stawek opłat za przyłączenie do sieci stanowi sumę opłaty ryczałtowej za budowę odcinka przyłącza o długości do 15 metrów, opłaty za budowę odcinka przyłącza o długości powyżej 15 metrów stanowiącej iloczyn stawki opłaty za każdy metr przyłącza do sieci gazowej i długości przyłącza powyżej 15 metrów. Opłatę za przyłączenie do sieci gazowej ustala się według wzoru wskazanego w rozporządzeniu, natomiast zgodnie z paragrafem 35 ustęp 1 powołanego rozporządzenia sposób wnoszenia opłat za przyłącze określa umowa. Ustalenie zatem wysokości wstępnej opłaty za przyłącze wyłączone zostało w ten sposób z zakresu swobodnych umów, o której mowa w artykule 353(1) kodeksu cywilnego. Oznacza to, że nie mogły być uznane za oparte na prawdzie gołosłowne twierdzenia pozwanej o rzekomej umowie, umownie ustalonej wysokości opłaty za przyłącze w niedoprecyzowanej zresztą wysokości wynoszącej około 2000 złotych. Jak wskazano wyżej wprawdzie taryfa kwalifikowana jest w orzecznictwie jednolicie jako wzorzec umowy w rozumieniu artykułu 384 kc, którym strony są związane, jednakże w przypadku taryf zatwierdzanych przez prezesa URE jak w niniejszej sprawie, stanowią one szczególną odmianę wzorca umownego. W uchwale Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z 15 lutego 2007 roku w sprawie III CZP 111/06 przesądzono, że w kwestii terminu obowiązywania nowej taryfy dla energii pierwszeństwo znajduje artykuł 47 ustęp 4 prawa energetycznego przed artykułem 384(1) kodeksu cywilnego. Artykuł 384(1) kc nie ma zastosowania również w zakresie, w którym odwołując się do treści 384 kc określa sposób prawidłowego zakomunikowania drugiej stronie treści nowego wzorca (przez doręczenie), zgodnie bowiem z artykułem 5 ustęp 5 prawa energetycznego nie ma obowiązku doręczenia oferentowi zatwierdzonych taryf. Taryfy te muszą być natomiast opublikowane (artykuł 47 ustęp 3 prawa energetycznego). O przewidzianej w nich podwyżce cen lub stawek opłat sprzedawca energii obowiązany jest powiadomić odbiorców w ciągu jednego okresu rozliczeniowego od dnia tej podwyżki (artykuł 5 ustęp 6 prawa energetycznego). Przyjmuje się przy tym, że jeżeli nowa taryfa wchodzi w życie w trakcie obowiązywania umowy o dostawę paliw lub energii, o tym od kiedy wiąże strony decydują przede wszystkim postanowienia umowy. Takie stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Krakowie w orzeczeniu z dnia 9 lipca 2014 roku w sprawie I ACa 598/14, które należało podzielić. Powyższe znajduje odpowiednie zastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy. Postanowienia łączącej strony umowy przesądzają, że wyliczenia wstępnej wysokości opłaty za przyłącze, zastosowanie znajdują stawki taryfy obowiązujące w dniu zawarcia umowy (29 czerwca 2012 roku) zgodnie z paragrafem 4 umowy( karta 11) a ostateczna wysokość tych stawek może ulec zmianie tylko w przypadkach wymienionych w paragrafie 5 ustęp 1 ogólnych warunków umowy (karta 14). Świadek M. D. wprawdzie zeznał, że w sprawie nastąpiła zmiana długości przyłącza, ale okoliczność ta nie została potwierdzona dokumentami. Jest to tym bardziej istotne, że według zeznań tego świadka w sytuacji podwyższenia wstępnej opłaty za przyłącze, informacja o tym stanie rzeczy jest zazwyczaj kierowana do klienta na piśmie. Takiego pisma strona powodowa nie przedłożyła. Powód zatem nie wykazał, by nastąpiła którakolwiek z tych okoliczności, które zostały wymienione w paragrafie 5 ustęp 1 ogólnych warunków umowy, a zatem zasadne jest zasądzenie w niniejszej sprawie wysokości pierwotnie określonej przez strony w umowie. Do obowiązków powoda należało wykazanie, jak dokładnie wyliczył należność dochodzoną pozwem, a tego nie uczynił. Zeznania świadka, który w imieniu powódki zawierał przedmiotową umowę i wystawił fakturę VAT na kwotę wyższą niż opłata wskazana w umowie (karta 19) nie są w tym zakresie wystarczające. Wykazanie wiarygodnymi i przekonującymi dowodami zasadności podwyższenia ceny za wykonane przyłącze w stosunku do umowy stron było natomiast szczególnie istotne, gdy pozwana zakwestionowała wysokość roszczenia. W sytuacji bowiem skutecznego zakwestionowania przez pozwaną wysokości dochodzonego przez powoda świadczenia, ciężar dowodu w tym zakresie oczywiście leżał po stronie powoda. Obowiązkowi temu powód nie sprostał ponad kwotę wymienioną w umowie stron. Celem udowodnienia wysokości roszczenia powód złożył umowę stron z załącznikami i fakturę VAT, a także dowód z zeznań świadka M. D. na okoliczność ostatecznej kwoty opłaty za przyłącze. Dowody te jak wykazano wyżej okazały się niewystarczające w części obejmującej różnice pomiędzy kwotą stanowiącą cenę za przyłącze a kwotą wskazaną w fakturze VAT i w tym zakresie powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Pozwana nie zakwestionowała natomiast zasadności wystawienia przez powoda faktury VAT (karta 19), zaprzeczyła bowiem, że przyłącze zostało... nie zaprzeczyła bowiem, że przyłącze zostało wykonane przez powódkę, wręcz przyznała tę okoliczność. Nie zakwestionowała też faktu dokonania odbioru w dniu 9 listopada 2013 roku (karta 16v akt sprawy), a analiza przedłożonych przez stronę powodową dokumentów wskazuje, że przedłożona faktura wystawiona została zgodnie z zapisami umowy o przyłącze do sieci gazowej nr (...) z dnia 29 czerwca 2012 roku (karta 11–akt sprawy) w szczególności z zachowaniem zasad określonych w paragrafie 4 ustęp 1 i paragrafie 3 ustęp 1 ogólnych warunków umowy o przyłączenie do sieci gazowej (karta 13) stanowiących załącznik do umowy stron (paragraf 1 ustęp 3 i paragraf 7 ustęp 2 i 3 umowy, karta 11–akt sprawy). I tak 9 listopada 2013 roku został wystawiony protokół odbioru. Termin do wystawienia faktury VAT zgodnie z paragrafem 4 ustęp 1 umowy upływał w dniu 16 listopada 2013 roku. W dniu 15 listopada 2013 roku, a więc z zachowaniem powyższego terminu wystawiono fakturę VAT z terminem płatności zgodnym z paragrafem 3 ustęp 1 umowy. Termin płatności wskazany został na 15 grudnia 2013 roku. Niemniej w dniu 20 grudnia 2013 roku do dnia 20 grudnia 2013 roku nastąpiła prolongata terminu płatności, co powód uczynił pismem skierowanym do pozwanej drogą elektroniczną. Termin wymagalności roszczenia to 21 grudnia 2013 roku jak prawidłowo wskazał powód w pozwie. Strona powodowa wykazała zatem wymagalność roszczenia w kwocie objętej paragrafem 4 umowy, karta 11 na dzień 21 grudnia 2013 roku. Wobec podniesienia przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty, że całe roszczenie dochodzone pozwem nie jest jeszcze wymagalne, to na nią został przerzucony ciężar dowodu w zakresie wykazania takiej okoliczności. Skoro zatem pozwana w sprzeciwie zarzut taki podniosła i skoro wywodziła niego skutki prawne dla siebie, to powinna go udowodnić (artykuł 6 kodeksu cywilnego). Zaoferowane przez pozwaną dowody w postaci dowodu z przesłuchania jej w charakterze strony okazały się w tym zakresie niewystarczające tym bardziej, że Sąd pominął ten dowód wobec nieusprawiedliwionej nieobecności na rozprawie w dniu 28 października 2015 roku strony pozwanej. Zeznania pozwanej stanowiłyby i tak jednostronne twierdzenia, które znajdują potwierdzenie których wiarygodność byłaby oceniana z punktu widzenia dokumentów złożonych do akt sprawy i z uwzględnieniem analizy całokształtu materiału dowodowego przeanalizowanego przez Sąd w niniejszej sprawie a przedstawionego wyżej. Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji na mocy artykułu 627 kodeksu cywilnego. O odsetkach ustawowych orzeczono na mocy artykułu 481 paragraf 1 kodeksu cywilnego. O kosztach procesu orzeczono na mocy artykułu 98 kodeksu postępowania cywilnego, zgodnie z zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik sporu, gdyż powództwo uwzględnione zostało w znacznej części (99 procent żądania). To wszystko.

[ Koniec części 00:58:24.640]