Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 12 lutego 2015 r. sygn. (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 311/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. K. prawa do emerytury. W uzasadnieniu podniesiono, iż wnioskodawca nie wykazał, aby pracował w warunkach szczególnych.

W dniu 13 marca 2015 r. pełnomocnik wnioskodawcy J. K. wniósł odwołanie od tej decyzji, wnosząc o jej zmianę i przyznanie swojemu mocodawcy prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że jego mocodawca pracował w szczególnych warunkach w latach 1973-1985 w (...) w P. oraz w latach 1992-1998 w (...) w B. na stanowisku murarza przemysłowego przy budowie instalacji przemysłowych i na wysokości.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. K. urodził się w dniu (...).

W dniu 12 marca 2013r. złożył wniosek o emeryturę.

Decyzją z dnia 29 marca 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił J. K. prawa do emerytury.

W odwołaniu od tej decyzji J. K. wniósł o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 30 października 1973r. do 30 września 1991r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P.

Wyrokiem z dnia 23 lipca 2013r. w sprawie VU 600/13 Sąd Okręgowy w P.. oddalił odwołanie odmawiając zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych w/w okresu.

Apelacja od tego wyroku została oddalona przez Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 2 września 2014 w sprawie III AUa 2456/13. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny podniósł, iż prawidłowo Sąd Okręgowy ocenił, że wnioskodawca pracując na stanowisku lastrykarza, posadzkarza i pracownika budowlanego od 1 czerwca 1985r. nie wykonywał prac w szczególnych warunkach. Natomiast co do okresu wcześniejszego od 30 października 1973r. do 31 maja 1985r., gdy wnioskodawca pracował na stanowisku montera konstrukcji żelbetowych na wysokości, to jego ewentualne zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych, nadal nie uprawnia skarżącego do emerytury, gdyż jest to okres krótszy od wymaganego ustawą okresu 15 lat.

(dowód: wyrok – k. 28 akt VU 600/13, uzasadnienie wyroku – k. 32-40 akt VU 600/13, wyrok SA – k. 68 akt VU 600/13)

W dniu 27 listopada 2014 roku J. K. złożył kolejny wniosek o przyznanie prawa emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-4 plik IV akt ZUS)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący ponad
25 lat. Do pracy w szczególnych warunkach Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. nie zaliczył wnioskodawcy żadnego okresu zatrudnienia.

(okoliczność bezsporna)

W okresie od 30 października 1973 roku do dnia 30 września 1991 roku wnioskodawca pracował na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P.

W okresie od dnia 30 października 1973 roku do dnia 1 maja 1979 roku wnioskodawca pracował jako robotnik budowlany.

Od dnia 2 maja 1979 roku do dnia 1 stycznia 1982 roku pracował jako monter konstrukcji żelbetonowych.

Z dniem 2 stycznia 1982 roku wnioskodawcy powierzono obowiązki posadzkarza, które wykonywał do 30 września 1986r..

Z dniem 1 października 1986 roku, w związku z dokonanym w dniu 10 czerwca 1986 roku wypowiedzeniem warunków pracy, wnioskodawcy zostały powierzone obowiązki dozorcy. Jako dozorca wnioskodawca pracował do 31 grudnia 1987r.

Od 1 stycznia 1988 roku do końca zatrudnienia czyli 30 września 1991r. wnioskodawca pracował na stanowisku posadzkarza i lastrykarza.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 30 września 1991 roku k. 9 akt ZUS, zaświadczenia kwalifikacyjne z dnia 30 października 1973 roku i z dnia 1 kwietnia 1974 roku k. 13, angaże k. 12, angaż z dnia 12.01.1982 r. k. 10 akt ZUS, wypowiedzenia k. 23 akt, k. 26, angaż z dnia 8 października 1986 roku k. 25 akt, angaże k. 27-32 k. 35)

Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) w P., zajmowało się budownictwem mieszkaniowym.

W okresie od 30 października 1973 roku do 1 stycznia 1982 roku wnioskodawca pracował przy budowie bloków z tzw. wielkiej płyty. Brygada, w której pracował wnioskodawca składała się z czterech pracowników: montera, pomocnika montera, spawacza i hakowego. W początkowym okresie, gdy wnioskodawca pracował na stanowisku robotnika budowlanego był pomocnikiem montera, a od 2 maja 1979r. był monterem konstrukcji żelbetowych. Zakres obowiązków montera i jego pomocnika był taki sam. W całym zatem okresie od 30 października 1973r. do 1 stycznia 1982r. do stałych obowiązków wnioskodawcy należało rozprowadzanie zaprawy betonowej i ustawianie (pionizowanie) na niej betonowych płyt, z których wznoszono bloki mieszkalne. Płyty były podawane do góry przez dźwig. Po ustawieniu przez wnioskodawcę płyt, spawacz sczepiał ze sobą ich metalowe końcówki. Natomiast hakowy przygotowywał na dole betonową zaprawę. Wnioskodawca pracował przy budowie bloków 4 piętrowych oraz przy budowie wieżowców.

W okresie od 2 stycznia 1982 roku do 30 września 1986 roku wnioskodawca pracował na stanowisku posadzkarza. Do jego obowiązków należało rozprowadzanie i wyrównywanie packą na podłogach oraz na balkonach betonu w nowo wybudowanych blokach. Następnie był dozorcą. Natomiast od 1 stycznia 1988 roku 30 września 1991r. jako lastrykarz kładł na podłogach lastryko.

(dowód: zeznania świadka W. S. protokół rozprawy z dnia 10 września 2015 roku nagranie od minuty 4.50 do minuty 11.20, zeznania świadka E. K. protokół rozprawy z dnia 10 września 2015 roku nagranie od minuty 11.35 do minuty 17.20, zeznania świadka K. K. protokół rozprawy z dnia 10 września 2015 roku nagranie od minuty 17.35 do minuty 22.45, zeznania wnioskodawcy k. 50-51)

W okresie od dnia 7 maja 1992 roku do 20 lutego 2005 roku wnioskodawca pracował na podstawie umowy o pracę w Przedsiębiorstwie (...) Spółce Akcyjnej w B. w pełnym wymiarze czasu pracy, cały czas na stanowisku murarza.

(dowód: świadectwo pracy z dnia 20 lutego 2005 roku k. 33 akt ZUS)

W okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) Spółce Akcyjnej w B. wnioskodawca pracował na budowach eksportowych w charakterze murarza w okresach:

-od 19 lipca 1994r. do 30 września 1994r. w RFN- do pracy powrócił w dniu 10 października 1994r.;

- od 24 lipca 1995 roku do 21 grudnia 1995 roku w B. - do pracy powrócił w dniu 8 stycznia 1996r.,

- od 13 czerwca 1996 roku do 30 listopada 1996 roku w B. na stanowisku murarz ; W okresie od 18 grudnia 1996r. do 12 lutego 1997r. wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym

- od 13 lutego 1997r. do 17 lipca 1997r. w RFN. W okresie od 18 lipca 1997r. do 23 sierpnia 1997r. wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym. Do pracy wrócił w dniu 25 sierpnia 1997r.

(dowód: umowy o prace na czas określony na budowie eksportowej k. 17, 21, 22, 27, 28, 29, 34 akt osobowych, karta obiegowa zmiany (...) – k. 18, 24, 38 akt osobowych, rozliczenie pracownika w okresu pracy na budowie eksportowej - k. 23, 30 i 35 akt osobowych, wniosek o urlop – l. 31, 32, 33 akt osobowych)

Pracodawca wnioskodawcy zajmował się wykonywaniem usług budowlanych na rzecz różnych firm w tym na rzecz (...).

Do podstawowych obowiązków J. K. w macierzystym zakładzie pracy należało wykonywanie zbrojeń fundamentów oraz zbrojeń stropów w halach oraz wylewanie gotowego betonu na posadzkach w nowo wznoszonych budynkach i zalewanie betonem nowo budowanych dróg dojazdowych.

(dowód: zeznania świadka W. K. k. 50, zeznania świadka B. K. k. 50, zeznania wnioskodawcy k. 50-51)

W świadectwie pracy z dnia 20 lutego 2005 r. wystawionym przez Przedsiębiorstwo (...) Spółkę Akcyjną w Ł. pracodawca zaświadczył w pkt 8 , że wnioskodawca w okresie zatrudnienia w w/w Spółce tj. od dnia 7 maja 1992 roku do 20 lutego 2005 roku nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach ani w szczególnym charakterze.

(dowód: świadectwo pracy – k. 33 akt emerytalnych)

S ąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

-

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

Z zestawienia § 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest tylko praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Zgodnie zaś z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000r. II UKN 39/00, (OSNAP 2002/11/272) warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. w okresie od 30 października 1973 roku do 30 września 1991 roku i w Przedsiębiorstwie (...) Spółce Akcyjnej w B. w okresie od dnia 7 maja 1992 roku do 20 lutego 2005 roku był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach ubezpieczeniowych.

Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w w/w okresach tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

Organ rentowy zakwestionował, aby wnioskodawca w spornych okresach pracował w szczególnych warunkach, gdyż nie dysponował on świadectwem pracy w szczególnych warunkach. Wprawdzie stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wobec nie dysponowania przez wnioskodawcę świadectwem pracy w szczególnych warunkach, spoczywał na nim ciężar wykazania, że taką pracę wykonywał i to przez okres co najmniej 15 lat. Wnioskodawca nie sprostał temu obowiązkowi.

Przeprowadzone bowiem postępowanie dowodowe wykazało, że w szczególnych warunkach skarżący pracował jedynie w początkowym okresie zatrudnienia w (...) w P. tj. w okresie od 30 września 1973r. do 1 stycznia 1982r., czyli przez okres 8 lat i 3 miesięcy.

Wówczas bowiem wnioskodawca pracował w charakterze montażysty płyt żelbetowych, z których były budowane bloki tzw. wielkiej płyty. Wprawdzie angaż montera konstrukcji żelbetowych skarżący otrzymał dopiero od 1 maja 1979r., ale jak wynika z zeznań świadków: E. K. i K. K., którzy w spornym okresie razem z nim pracowali w jednej brygadzie budowlanej, od początku zatrudnienia w (...) obowiązki skarżącego były takie same, z tym że w okresie wcześniejszym był jedynie pomocnikiem montera. Dlatego jego stanowisko nosiło nazwę robotnika budowlanego. Zarówno jednak po 1 maja 1979r. jak i przed tą datą od początku zatrudnienia w (...) do stałych obowiązków skarżącego należało rozprowadzanie zaprawy betonowej i ustawianie (pionizowanie) na niej betonowych płyt, z których wznoszono bloki mieszkalne. Taki zakres obowiązków miał zarówno monter jak i jego pomocnik. Brygada, w której pracował wnioskodawca składała się z czterech pracowników: montera, pomocnika montera, spawacza i hakowego. Płyty były podawane do góry monterowi i jego pomocnikowi przez dźwig. Po ustawieniu płyt przez montera i pomocnika, kolejny pracownik z brygady budowlanej - spawacz sczepiał ze sobą metalowe końcówki płyt. Natomiast hakowy przygotowywał na dole betonową zaprawę. Wnioskodawca pracował cały czas na wysokości, bloki które budował składały się bowiem co najmniej z czterech kondygnacji, zdarzało się że pracował też przy budowie wieżowców.

Świadkowie przyznali, że wnioskodawca pracował jako monter konstrukcji żelbetowych do 1982r. Zeznania świadków korespondują z angażami znajdującymi się w aktach osobowych skarżącego. Biorąc pod uwagę zeznania świadków oraz angaż z dnia 12 stycznia 1982 roku (k. 22 akt osobowych), z którego wynika że od dnia 2 stycznia 1982 roku, stanowisko pracy wnioskodawcy zostało zmienione na posadzkarza, Sąd przyjął, że jako monter konstrukcji żelbetowych na wysokości skarżący pracował do 1 stycznia 1982r.

Praca przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości, a za takie należy uznać prace wykonywane przez wnioskodawcę przy montażu konstrukcji żelbetowych (płyt) jest pracą w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A dział V ( w budownictwie) poz. 5 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Wnioskodawca nie wykazał natomiast, aby prace w szczególnych warunkach wykonywał w późniejszym okresie zatrudnienia w (...) tj. od 2 stycznia 1982r. do 30 września 1991r.

Należy przypomnieć, że z angaży wynika, że okresie od 2 stycznia 1982 roku do 30 września 1986 roku wnioskodawca pracował na stanowisku posadzkarza, w okresie od 1 października 1986r. do 31 grudnia 1987r. na stanowisku dozorcy, a od 1 stycznia 1988 roku 30 września 1991r. w charakterze lastrykarza. Nie ulega wątpliwości, że praca dozorcy jako nie wymieniona w wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów nie jest pracą w szczególnych warunkach. Wprawdzie wnioskodawca twierdził, że cały czas w drugim okresie pracował jako lastrykarz i posadzkarz. Nie mniej wobec treści angaży Sąd w tym zakresie nie dał mu wiary. Nie wiele to jednak zmienia w sytuacji skarżącego, zważywszy, że praca posadzkarza i lastrykarza także – w ocenie Sądu – nie jest pracą w warunkach szczególnych.

Z zeznań świadka W. S., który pracował razem ze skarżącym jako posadzkarz i lastrykarz wynika, że do obowiązków wnioskodawcy jako posadzkarza należało rozprowadzanie i wyrównywanie packą na podłogach oraz na balkonach betonu w nowo wybudowanych blokach, a jako lastrykarza kładzenie na podłogach lastryka.

Wnioskodawca pracował w przedsiębiorstwie budowlanym, zatem w branży budowlanej, należy poszukiwać stanowisk pracy, na których pracę wykonywaną przez wnioskodawcę można uznać za pracę w warunkach szczególnych. Branży tej dotyczy dział V wykazu A będącego załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

Skarżący twierdził, że prace posadzkarza i lastrykarza wchodzą w skład prac betoniarskich i jako takie należy je zaliczyć do prac w szczególnych warunkach wymienionymi w wykazie A dział V poz.4

Nie sposób podzielić stanowiska wnioskodawcy. Pracami betoniarskimi są prace przy wykonywaniu mieszanki betonowej i wytwarzaniu z niej gotowych elementów budowlanych (półfabrykatów), a nie przy wylewaniu gotowego betonu czy lastryka na podłoże, jak chce wnioskodawca. Ustawodawca wiąże szczególne warunki pracy z jej uciążliwością. Prace betoniarskie dlatego są pracami w szczególnych warunkach, gdyż praca przy wykonywaniu mieszanki betonowej jest bardzo szkodliwa dla zdrowia (z uwagi na szkodliwe składniki używane do jego wytworzenia oraz duże zapylenie przy jego wytwarzaniu), a nadto odpowiedzialna z uwagi na właściwy dobór składników mieszanki. Niewłaściwie wykonany beton i półfabrykaty betonowe, które posłużą do budowy budynków, mogą wszak doprowadzić do katastrofy budowlanej. Prace wykonywane przez wnioskodawcę przy wykonywaniu betonowych posadzek oraz kładzeniu lastryka nie charakteryzowały się taką uciążliwością. Wnioskodawca nie wytwarzał betonu ani lastryka. Prace posadzkarza i lastrykarza nie są wymienione w Wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983r.

Należy podkreślić, że prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym jest przywilejem w stosunku do emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. Tym samym przepisy regulujące nabywanie prawa do tego szczególnego świadczenia emerytalnego muszą być interpretowane ściśle, a ustalenia dotyczące faktu wykonywania pracy w warunkach szczególnych muszą być precyzyjne i nie budzące wątpliwości. Oznacza to w niniejszej sprawie niedopuszczalność dokonywania rozszerzającej wykładni przepisów dotyczących prac betoniarskich (wykaz A dział V pkt 4) przez zaliczanie do nich prac wykonywanych przez wnioskodawcę jako lastrykarz i posadzkarz.

Dodatkowo należy podnieść, że wnioskodawca ubiegał się już na drodze sądowej o przyznanie mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym w sprawie V U 600/13. W tym postępowaniu Sąd I i II instancji kategorycznie ustalił, że skarżący nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach w okresie zatrudnienia w (...) na stanowisku lastrykarza i posadzkarza. Sąd w niniejszym postępowaniu jest związany tymi ustaleniami co do charakteru pracy skarżącego z uwagi na treść art. 366 k.p.c.

Brak podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach także okresu jego pracy w Przedsiębiorstwie (...) Spółce Akcyjnej w B. od dnia 7 maja 1992 roku do 31 grudnia 1998r. Z dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych wynika, że w tym okresie skarżący pracował jako murarz. A w wystawionym świadectwie pracy jego pracodawca zaświadczył, że wnioskodawca w spornym okresie nie wykonywał pracy w szczególnych warunkach ani w szczególnym charakterze.

Zakres obowiązków skarżącego w okresie pracy w macierzystym zakładzie pracy jak wynika z zeznań świadków: W. K. i B. K., którzy razem z nim pracowali, był złożony i polegał zarówno na wykonywaniu zbrojeń fundamentów pod budynkami oraz zbrojeń stropów w halach, jak i na wylewaniu gotowego betonu na posadzkach w nowo wznoszonych budynkach i zalewaniu betonem nowo budowanych dróg dojazdowych.

Z tych prac jedynie prace zbrojarskie są pracami w szczególnych warunkach. Nie mniej oprócz nich skarżący wykonywał prace polegające na wylewaniu i wyrównywaniu betonu na posadzkach w budynkach oraz pracował przy budowie dróg dojazdowych, kładąc na nie beton. Wykonywał zatem podobne prace jak w okresie zatrudnienia w (...) w latach 1982-1991. Prac tych ustawodawca nie zalicza do prac w szczególnych warunkach. Nie mieszczą się one w zakresie prac betoniarskich, jak to już wyżej uzasadniono.

W judykaturze ugruntowane jest stanowisko, że nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów - wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu - pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wymaganej do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym - innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, postanowienie Sądu Najwyższego z 16 października 2012r., I UK 287/12).

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala zatem na poczynienie ustalenia, że wnioskodawca w spornym okresie od dnia 7 maja 1992 roku do 31 grudnia 1998r. wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Oprócz bowiem prac, które szkodliwie wpływały na jego zdrowie (prace zbrojarskie), wykonywał także prace w ramach obowiązującego go 8-godzinnego czasu pracy, które takiego charakteru nie miały (wykonywanie wylewek betonowych na posadzkach, wylewanie i rozprowadzanie betonu na budowanych drogach dojazdowych).

W tym miejscu należy zauważyć, że w okresie zatrudnienia w (...) skarżący przez dwa lata przebywał na budowach eksportowych w NRD i RFN. Na okoliczność charakteru swojej pracy podczas pobytów na budowach eksportowych wnioskodawca nie przedstawił jakiegokolwiek dowodu. Co więcej nawet nie wspomniał, że na takich budowach przebywał. Natomiast z dokumentów wynika, że na każdej budowie eksportowej pracował w charakterze murarza. Praca w takim charakterze nie jest zaliczona do prac w szczególnych warunkach przez ustawodawcę.

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca nie spełnił podstawowego warunku, od którego zależy przyznanie prawa do emerytury, a mianowicie nie wykazał 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, należy uznać że wydana przez organ rentowy decyzja jest prawidłowa, a zatem brak podstaw do uwzględnienia odwołania.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.