Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grażyna Tokarczyk

Protokolant Katarzyna Kajda-Broniewska

przy udziale przedstawiciela KMP w G. sierż. sztab. R. W.

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2015 r.

sprawy G. O. zd. B. c. H. i L.,

ur. (...) w P.

obwinionej z art. 92 ust. 3-6 ustawy o transporcie drogowym w zw. z lp. 15 załącznika nr 2 do tej ustwy, za które ustawa przewiduje karę grzywny w wysokości 2.000 zł

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 18 czerwca 2015 r. sygnatura akt II W 233/15

na mocy art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw i art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 200 (dwieście) złotych.

sygn. akt VI Ka 877/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015 r. sygn. akt II W 233/15 uznał G. O. za winną wykroczenia z art. 92 ust. 3 ustawy z dnia 6.09.2001r. o transporcie drogowym polegającego na tym, że jako osoba zarządzająca transportem w przedsiębiorstwie: Przedsiębiorstwo (...), (...) Spółka Jawna z siedzibą w: (...)-(...) W., (...), dopuściła się w dniu: 31.07.2014r. do naruszenia przepisów o czasie prowadzenia pojazdu, obowiązkowych przerwach i odpoczynku przez kierowcę Pana A. R., wykonującego przewozy drogowe w imieniu i na rzecz w/w przedsiębiorcy i za top wymierzył jej karę grzywny w kwocie 2000 złotych.

W osobistej apelacji obwiniona zaskarżając wyrok w całości zarzuciła orzeczeniu rażącą obrazę przepisów postępowania, a mianowicie przepisu:

a) przepisu art. 5 § l pkt 7 oraz/lub 10 KPW (w zw. z art. 92a ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r. póz. 1414 z późn. zm.), poprzez jego nie zastosowanie, pomimo iż zgodnie z przepisem art. 92a ust. 5 w /w ustawy o transporcie drogowym nie podlegam orzecznictwu podstawie niniejszego kodeksu, ew. zachodzi okoliczność wyłączająca orzekanie na podstawie niniejszego kodeksu;

b) art. 35 § l KPW polegającą na sporządzeniu nieprawidłowego uzasadnienia, w którym nie odnoszącego się do kwestii mających zasadnicze dla rozstrzygnięcia sprawy, a w tym niewskazanie na jakich konkretnie dowodach oparł się Sąd wydając zaskarżony Wyrok. dlaczego i w jakim zakresie Sąd odmów ii wian godności wyjaśnieniom obwinionej, co \v konsekwencji uniemożliwia w pełni kontrolę instancyjną,

l2) obrazę przepisów prawa materialnego, a to przepisu art. 92a ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U- z 2013 r. póz. 1414 z póżn. zm.) poprzez jego niezastosowanie, pomimo, iż zostałam już ukarana w drodze administracyjnej za to samo naruszenie, a to na podstawie decyzji (...) \\ (...)z dnia 26.09.2014 r. (karta 42) karą pieniężną w kwocie 900.00 złotych - jako odpowiedzialna całym majątkiem za zobowiązania spółki osobowej - Przedsiębiorstwo (...) G. O., (...) Spółka Jawna w W..

Apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, na podstawie art. 5 § l pkt 7 oraz/lub 10 KPW w zw. z art. 92a ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r. póz. 1414 z późn. zm.) ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania uniewinnienie oskarżonej od zarzucanego jej czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego Wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji:

Jednocześnie wnosząc o przedstawienie Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia budzącego poważne wątpliwości interpretacyjne zagadnienia prawnego - ..czy przepis art. 92a ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2013 r. póz. 1414 z późn. zm.) o treści: „Jeżeli czyn będący naruszeniem przepisów, o których mowa w ust. 1. wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, w stosunku do podmiotu będącego osobą fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy o odpowiedzialności administracyjnej" ma zastosowanie do wspólników spółki osobowej jawnej, którzy ponoszą odpowiedzialność za zobowiązania spółki w sposób nieograniczony całym swoim majątkiem i mogą być pozywani równocześnie z samą spółką".

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionej nie zasługuje na uwzględnienie, w toku jej rozpoznania nie ujawniła się również okoliczność uzasadniająca przedstawienie Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy zgodnie z art. 109 § 2 kpw w zw. z art. 441 § 1 kpk.

Sąd I instancji w niniejszej sprawie przeprowadził pełne postępowanie, wbrew tezom apelacji zgromadzone dowody poddał ocenie zgodnej z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a sposób rozumowania przedstawił w wyczerpujących pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Można przy tym zauważyć, że obwiniona nie była zainteresowana osobistym udziałem w rozprawie, co nie stanowiło i nie mogło też stanowić przeszkody w rozpoznaniu wniosku o ukaranie. Obwiniona w toku postępowania prowadzonego przez oskarżyciela publicznego była przez niego należycie i wyczerpująco informowana o przedmiocie sprawy, a tym samym udzielono jej możliwości złożenia stosownych wyjaśnień, czy podjęcia inicjatywy dowodowej.

Nie może budzić w sprawie wątpliwości, że w dniu 27 sierpnia 2014r. funkcjonariusze (...) w K. w trakcie kontroli karty kierowcy A. R. ujawnili naruszenie w postaci skrócenia dziennego czasu odpoczynku, a podmiotem wykonującym przewóz i dysponującym przedmiotowym pojazdem jest Przedsiębiorstwo (...), (...) Spółka Jawna z siedzibą w W., ul. (...). Dodatkowo to obwiniona we wskazanym podmiocie jest osobą zarządzającą transportem.

Słusznie też Sąd I instancji krytycznie ocenił wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim chciała wykazywać, że nie tylko nie miała świadomości, ale i wpływu na sposób wykonywania transportu.

To obowiązkiem obwinionej, jako osoby zarządzającej transportem było nie dopuszczenie do sytuacji objętej zarzutem, a stało się tak ze względu na nie zachowanie wymaganej od niej w danych okolicznościach ostrożności. Podejmując się określonych obowiązków winna tak je zorganizować, aby kierowca postępował zgodnie z przepisami wykonywania przewozów drogowych.

Obwiniona twierdziła nadto, że nie może ponosić odpowiedzialności za wykroczenia, albowiem jest podmiotem, o którym mowa w art. 92a ust. 5 ustawy z dnia 6.09.2001r. o transporcie drogowym, a zatem znajduje do niej zastosowania norma stanowiąca, że jeżeli czyn będący naruszeniem przepisów, o których mowa w ust. 1, wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, w stosunku do podmiotu będącego osobą fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy o odpowiedzialności administracyjnej. Ponieważ zaś (...) G. O., H. O. Spółka taką odpowiedzialność poniosło, czy raczej obwiniona osobiście, to nie może być ukarana za wykroczenie.

Stanowisko to jest oczywiście błędne, bo w sprawie o wykroczenie pociągnięta doi odpowiedzialności została obwiniona, jako osoba fizyczna zarządzająca transportem w podmiocie wykonującym przewóz drogowy, z kolei w trybie art. 92 a ust. 1 ustawy z dnia 6.09.2001r. o transporcie drogowym (...) G. O., H. O. Spółka (a nie G. O., czy H. O.).

Przepisy prawa nie upoważniają do uznania, iż tożsamymi podmiotami są wspólnicy spółki jawnej i sama spółka. Począwszy od regulacji Kodeksu cywilnego, do Kodeksu spółek handlowych. Niewątpliwie, bowiem jednostką organizacyjną, o której mowa w art 33 ¹ § 1 kc, jest taka niebędąca osobą prawną, której ustawa przyznaje zdolność prawną, w tym spółki osobowe prawa handlowego, a to spółka jawna, partnerska, komandytowa i komandytowo-akcyjna.

Wprost w tym przedmiocie wypowiadał się Sąd Najwyższy wskazując, że zgodnie z art. 8 ksh oraz art. 33 ¹ kc spółka jawna jest więc odrębnym podmiotem od jej wspólników, w przeciwieństwie do spółki cywilnej, która nie ma własnej podmiotowości i występuje w obrocie poprzez wspólników takiej spółki (por. postanowienie SN z 8 lipca 2003 r., IV CK 13/03, LEX nr 355384).

Odmiennych regulacji nie można wywodzić z prawa podatkowego, nie upoważnia ono również do wykładni przepisów ustawy z dnia 6.09.2001r. o transporcie drogowym, w taki sposób by była ona sprzeczna z powołanymi wcześniej przepisami.

Wreszcie stanowisko orzecznictwa administracyjnego jest zgodne wskazując, że jeżeli czyn będący naruszeniem przepisów, o których mowa w art. 92a ust. 1 u.t.d., wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, w stosunku do podmiotu będącego osobą fizyczną stosuje się wyłącznie przepisy o odpowiedzialności administracyjnej. Oznacza to, a contrario, iż jeżeli czyn, będący naruszeniem przepisów, o których mowa w art. 92a ust. 1 u.t.d., wyczerpuje jednocześnie znamiona wykroczenia, w stosunku do podmiotu niebędącego osobą fizyczną, tj. np. spółką prawa handlowego, zastosowanie mają przepisy o obu rodzajach kar pieniężnych. Przedsiębiorcy - podmiotowi wykonującemu przewóz drogowy może być wymierzona administracyjna kara pieniężna na podstawie art. 92a u.t.d., a kierowcy i osobie zarządzającej przedsiębiorstwem lub osobie zarządzającej transportem w przedsiębiorstwie może być wymierzona kara grzywny na podstawie art. 92 ust. 3 u.t.d. Z powyższego wynika konkluzja, iż przedsiębiorcy - podmiotowi wykonującemu przewóz drogowy, niebędącemu osobą fizyczną, może być wymierzona administracyjna kara pieniężna, jeżeli doszło do naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego określonych w załączniku nr 3 do u.t.d., niezależnie od okoliczności, czy w przedsiębiorstwie tym osoba zarządzająca przedsiębiorstwem lub osoba zarządzająca transportem w przedsiębiorstwie ponosiłaby odpowiedzialność w trybie określonym w kodeksie postępowania w sprawach o wykroczenia ( por. wyrok WSA w Olsztynie z 11 marca 2014 r., II SA/Ol 68/14, LEX nr 1447454).

Odnosząc się do wniosku o wystąpienie do Sądu Najwyższego przypomnieć wypada, że sąd odwoławczy zwraca się z pytaniem prawnym tylko wówczas, gdy dojdzie do wniosku, iż przy rozpoznawaniu apelacji wyłoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni ustawy (postanow. SN z 28.10. 2010 r. sygn. V KK 142/10, OSNwSK 2010/1/2093). Na pewno zaś brak wypowiedzi Sądu Najwyższego w zakresie wykładni określonych przepisów nie uprawnia do korzystania z instytucji wskazanej w art. 441 § 1 k.p.k. (postanow. SN z 19.01.2012 r., sygn. I KZP 20/11, OSNKW 2012/1/4).

W niniejszej sprawie w świetle jasnego brzmienia przepisów ustawy z dnia 6.09.2001r. o transporcie drogowym oraz ich oparcia w innych gałęziach prawa, niesprzecznej wykładni prezentowanej w orzecznictwie powszechnym i administracyjnym, nie sposób było powziąć wątpliwości uzasadniających wystąpienie do Sądu Najwyższego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku, akceptując rozstrzygnięcie o karze.