Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2015 r. w S.

sprawy A. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o ustalenie kapitału początkowego, o emeryturę

na skutek odwołania A. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 26 lutego 2014 roku, nr (...)-2003,

z dnia 13 czerwca 2014r., nr (...)

oddala odwołania.

SSR del. Elżbieta Góralska

Sygn. akt VI U 764/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26 lutego 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. po rozpatrzeniu wniosku A. J. z dnia 23 stycznia 2014 r. o doliczenie do stażu pracy okresu wykonywania praktycznej nauki zawodu od września 1966 r. do końca lipca 1969 r. odmówił ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r., ponieważ ubezpieczony nie przedłożył do wniosku żadnych dowodów stwierdzających wykonywanie nauki zawodu w wyżej wymienionym okresie.

W odwołaniu od decyzji A. J. wniósł o zaliczenie do kapitału początkowego nauki zawodu w latach 1966 - 1969 r., prac wykonywanych na podstawie umowy zlecenie w okresie zatrudnienia w (...), umów zlecenia zawartych z R. J. i L. Ż.. Jednocześnie ubezpieczony wniósł o wcześniejszą emeryturę z wyrównaniem od 30 czerwca 2012 r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie w całości z argumentacją jak w zaskarżonej decyzji. Ponadto organ rentowy wskazał, iż przedłożone do odwołania dokumenty nie stanowią nowych dowodów, ich oryginały znajdują się w aktach sprawy i były przedmiotem oceny organu rentowego.

Sprawa z odwołania ubezpieczonego od decyzji ZUS z dnia 26 lutego 2014 r. została zarejestrowana pod sygn. akt VIU 764/14.

Postanowieniem z dnia 15 maja 2014 r. Sąd na podstawie art. 464 k.p.c. przekazał Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. wniosek ubezpieczonego o emeryturę celem załatwienia sprawy poprzez wydanie decyzji (k. 14).

Decyzją z dnia 13 czerwca 2014 r. (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił A. J. prawa do emerytury. Przytaczając treść art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. organ rentowy wskazał, iż w dniu 16 listopada 2011 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę z tytułu pracy w warunkach szczególnych, który decyzją z dnia 21 grudnia 2011 r. został załatwiony odmownie, ponieważ ubezpieczony nie udowodnił 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy wskazał, iż od tej decyzji ubezpieczony wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego w Szczecinie, które wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. zostało oddalone. ZUS podniósł, iż przy wniosku z dnia 27 marca 2014 r. ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów które miałyby wpływ na prawo do świadczenia lub jego wysokości, wobec powyższego ZUS odmówił ubezpieczonemu prawa do ponownego rozpoznania wniosku.

W odwołaniu od decyzji A. J. wniósł o zaliczenie pracy w trakcie nauki zawodu do kapitału początkowego, przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury oraz zaliczenie pracy na umowy zlecenie z wyrównaniem od 30 czerwca 2012 r.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie w całości z argumentacją jak w zaskarżonej decyzji. Ponadto ZUS wskazał, iż decyzją z dnia 21 grudnia 2011 r. odmówiono ubezpieczonemu prawa do emerytury z uwagi na niespełnienie wszystkich przesłanek niezbędnych do przyznania prawa do emerytury, bowiem na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony nie udowodnił co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych oraz nie udokumentował rozwiązania stosunku pracy. Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Sprawa z odwołania ubezpieczonego od decyzji ZUS z dnia 13 czerwca 2014 r. została zarejestrowana pod sygn. akt VIU 1375/14.

Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2015 r. Sąd połączył sprawy z odwołań ubezpieczonego celem łącznego rozpoznania i odrębnego wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. J. urodzony (...) w dniu 28 czerwca 1969 r. ukończył (...) Szkołę Zawodową Budowlaną w zawodzie murarz – tynkarz o trzyletnim okresie nauczania. W zakres programowy nauki wchodziły przedmioty zawodowe: zarys budownictwa ogólnego, rysunek odręczny, warsztaty pomocnicze, rysunek zawodowy, technologia, materiałoznawstwo, gospodarka przedsiębiorstw, elektrotechnika, maszynoznawstwo.

W trakcie nauki ubezpieczony prócz zajęć teoretycznych odbywał praktyki (warsztaty) w pierwszej klasie 2 dni w tygodniu, w drugiej i trzeciej klasie 3 dni w tygodniu. Zajęcia praktyczne odbywały się w Kombinacie Budowlanym w O. oraz w (...). W trakcie praktyk w godzinach od 8 do 14 uczniowie wykonywali prace ogólnobudowlane pod nadzorem instruktora. Za uczestnictwo w praktykach ubezpieczony nie otrzymywał wynagrodzenia.

Dowód:

- świadectwo szkolne z 29.06.1968r. k. 17 plik VII akt ZUS, k. 23

- świadectwo szkolne z 24.06.1967r. k. 18 plik VII akt ZUS, k. 23

- świadectwo z 30.08.1969r. k. 23

- świadectwa k 7-8

- świadectwo z 28.06.1969r. (duplikat) k. 16 plik VII akt ZUS

- zeznania świadka W. S. protokół k. 88-89

- zeznania świadka Z. Z. (1) protokół k. 89

W okresie od 8 sierpnia 1969 r. do 2 kwietnia 1970 r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w P. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku murarza - tynkarza. W dniu 8 sierpnia 1969r. wnioskodawca podpisał z pracodawcą umowę o odbyciu wstępnego, trzymiesięcznego stażu pracy w zawodzie murarz-tynkarz.

Dowód:

- świadectwo pracy z 16.11.1982r. k. 5 plik IX akt ZUS

- karta zatrudnienia k. 23

- świadectwo pracy z 06.04.1970r. k. 6 plik IX akt ZUS

- umowa z dnia 8-8-69 k 204

W okresie od 16 kwietnia 1970 r. do 7 sierpnia 1970 r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w O. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku murarza.

Niesporne a nadto:

- świadectwo pracy z 20.11.2001r. k. 7 plik IX akt ZUS

W okresie od 7 września 1970 r. do 25 lipca 1972 r. A. J. był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie (...) w O., (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku murarza.

Dowód:

- świadectwo pracy z 16.07.1974r. k. 8 plik IX akt ZUS

- świadectwo pracy z 17.11.1982r. k. 9 plik IX akt ZUS

W okresie od 26 lipca 1972 r. do 13 lipca 1974 r. ubezpieczony pełnił zasadniczą służbę wojskową.

Niesporne, a nadto:

- wyciąg z książeczki wojskowej k. 4 plik IX akt ZUS

- zaświadczenie z 13.07.1974r. k. 5

W okresie od 25 lipca 1974 r. do 28 lutego 1990 r. A. J. był zatrudniony w (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy.

W dniu 29 lipca 1974 r. ubezpieczony zawarł z (...)umowę zlecenie, na mocy której wnioskodawcy powierzono z dniem 25 lipca 1974 r. wykonywanie czynności dodatkowych nie wchodzących w zakres normalnych obowiązków kierowcy samochodu dostawczego: czynny udział przy załadunku i rozładunku przewożonych materiałów, zabezpieczenie ładunku na samochodzie przed uszkodzeniem, nadzór nad ładunkiem podczas transportu i postoju, osobisty odbiór i zdawanie przewożonego sprzętu gospodarczego i technicznego.

W związku z objęciem od dnia 1 lipca 1975 r. samochodu Ż. oraz podwyższeniem kategorii prawa jazdy wnioskodawcy przyznano zryczałtowane uposażenie miesięczne.

W dniu 1 lipca 1975 r. ubezpieczony zawarł z (...)umowę zlecenie na mocy której wnioskodawcy powierzono stały udział przy czynnościach za i wyładunkowych, wykonywanie czynności spedycyjnych w ograniczonym zakresie (pomoc przy przygotowaniu wysyłek, zarówno kopii jak i innych materiałów, wnoszenie i znoszenie, nadawanie i odbiór przesyłek, zabezpieczanie i konwojowanie ładunku, opłacanie należności spedycyjnych, załatwienie formalności dokumentacyjnych).

W związku z powierzeniem wnioskodawcy do obsługi samochodu marki S. typ SW-200 oraz pojazdu N. typ mikrobus z dniem 1 października 1988 r. ubezpieczonemu zmieniona została wysokość wynagrodzenia.

A. J. zatrudniony jako kierowca pełnił jednocześnie obowiązki palacza CO w okresach: od 10 października 1983 r. do 15 kwietnia 1984 r., od 1 lutego 1985 r. do 14 kwietnia 1985 r., od 15 października 1985 do 15 kwietnia 1986 r. Obowiązki palacza wykonywał rano od 6.00 do 7.00 i po południu od 15.00 do 16.00. Jako palacz wnioskodawca obsługiwał piec ogrzewający pomieszczenia o łącznej powierzchni 150 mkw.

W okresie od 25 lipca 1974 r. do 28 lutego 1990 r. ubezpieczony pracował jako kierowca samochodu N., Ż., czasami marki S.. Wnioskodawca dodatkowo wykonywał prace przy załadunku i rozładunku filmów pakowanych w skrzynie ważące od 25 do 50 kg. Podstawowym obowiązkiem wnioskodawcy było rozwożenie filmów na terenie województw (...) i (...), do kin, na dworce autobusowe i kolejowe. Czasami rozwoził także materiały budowlane.

Dowód:

- świadectwo pracy z 28.02.1990r. k. 10 plik IX akt ZUS

- umowa zlecenie z 29.07.1974r. k. 27 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- umowa zlecenie z 01.07.1975r. k. 25 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- pismo z 01.07.1975r. k. 26 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- zmiana angażu z 08.11.1985r. k. 23 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- zmiana angażu z 322.10.1988r. k. 23 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- zaświadczenie z 16.11.1991r. k. 23

- angaż z 11.10.1983r. k. 23

- angaż z 06.02.1985r. k. 23

- angaż z 08.11.1985r. k. 23

- zeznania A. J. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 160, 161,236, transkrypcja k. 165-168,241-246

- zeznania świadka J. M. k 236

- zeznania świadka J. B. k 236

- zeznania świadka M. W. k 236

W okresie od 1 marca 1990 r. do 12 października 1991 r. ubezpieczony był zatrudniony w Zespole Szkół (...) w S. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu dostawczego.

Umową z dnia 28 lutego 1990 r. zakład pracy zlecił ubezpieczonemu dodatkowe czynności spedycyjne, stały udział w czynności za i wyładunkowych, nadzór nad ładunkiem łącznie przejęciem odpowiedzialności za konwojowanie przewożonych ładunków.

W okresie od 1 marca 1990 r. do 12 października 1991 r. ubezpieczony jeździł tylko Ż. i N. przewożąc warzywa, ziemniaki, mleko itp.

Dowód:

- świadectwo pracy z 11.10.1991r. k. 13 plik IX akt ZUS, k. 14

- umowa zlecenie z 28.02.1990r. k. 125

- aneks z 11.03.1991r. k. 125

- świadectwo pracy z 15.07.2015r. k. 127

- zeznania A. J. w wersji elektronicznej oraz protokół k. 160, 161,236, transkrypcja k. 165-168,241-246

- pismo z dnia 11-6-15 k 127

- pismo z dnia 15-7-15 k 28 akt osobowych

- umowa o pracę z 1-1-91 k 11 w aktach osobowych

W okresie od 14 października 1991 r. do 29 czerwca 2012 r. ubezpieczony był zatrudniony w (...) spółce z o.o. w S. na stanowisku kierowcy autobusu.

W okresie od 3 grudnia 1991 r. do 29 czerwca 2012 r. A. J. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy autobusu zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz.U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) na stanowisku kierowcy autobusu o liczbie miejsc powyżej 15 wymienionym w wykazie A, Dziale VIII poz. 2.

Niesporne, a nadto:

- zaświadczenie z 06.06.2002r. k. 15 plik IX akt ZUS

- karta zasiłkowa z 21.05.2003r. k. 17 plik IX akt ZUS

- świadectwo pracy z 29.06.2012r. k. 23 plik VIII akt ZUS

- świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 29.06.2012r. k. 14 plik VIII akt ZUS

W dniu 15 listopada 2011 r. A. J. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury. Wraz z wnioskiem ubezpieczony przedłożył świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach w z 14 listopada 2011 r. w (...) spółce z o.o. w S..

Decyzją z dnia 21 grudnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił A. J. prawa do emerytury wskazując, iż ubezpieczony nie udokumentował rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem ustalania prawa do emerytury, ponadto wnioskodawca nie udowodnił 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Na dzień 1 stycznia 1999 r. ZUS przyjął za udowodnione 29 lat, 3 miesiące i 14 dni okresów ubezpieczenia, w tym 28 lat, 10 miesięcy i 21 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 23 dni okresów nieskładkowych, w tym 6 lat, 8 miesięcy i 18 dni stażu pracy w szczególnych warunkach.

Sprawa z odwołania ubezpieczonego od decyzji ZUS z dnia 21 grudnia 2011 r. toczyła się przed Sądem Okręgowym w Szczecinie.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2012 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VIU 542/12 Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego. Uzasadnienie wyroku nie zostało sporządzone.

W dacie złożenia wniosku oraz w dacie wyrokowania ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu.

Niesporne, a nadto:

- wniosek z 15.11.2011r. k. 1-2 plik VII akt ZUS

- zaświadczenie z 14 lipca 2011r. k. 7 plik VII akt ZUS

- decyzja ZUS z 21.12.2011r. k. 30 plik VII akt ZUS

- odwołanie z 27.01.2012r. k. 2 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- odpowiedź na odwołanie z 21.02.2012r. akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- oświadczenie A. J. z 19.04.2012r. k. 51 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

- wyrok SO z 19.04.2012r. w sprawie VIU 542/12 k. 53 akt sprawy o sygn. VIU 542/12

Na dzień 1 stycznia 1999 r. ubezpieczony udowodnił 29 lat, 3 miesiące i 14 dni okresów ubezpieczenia, w tym 28 lat, 10 miesięcy i 21 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 23 dni okresów nieskładkowych, w tym 6 lat, 8 miesięcy i 18 dni stażu pracy w szczególnych warunkach.

Ubezpieczony nie jest członkiem OFE.

Dowód:

- karta przebiegu zatrudnienia z 13.07.2012r. k. 16 plik VIII akt ZUS

- świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z 29.06.2012r. k. 14 plik VIII akt ZUS

W 2001 r. ubezpieczony osiągnął przychód z tytułu wykonywania umowy zlecenia na rzecz K. S. w wysokości 1.447,92 zł.

W 2002 r. ubezpieczony osiągnął przychód z tytułu wykonywania umowy zlecenia na rzecz K. S. w wysokości 1.255,43 zł.

Niesporne, a nadto:

- PIT-8B za 2001r. k. 23

- PIT-8B za 2002r. k. 23

- (...) 01/04/2001, 01/04/2001, 01/07/2001, k. 23

- potwierdzenia wykonania pracy k. 23

- umowy zlecenia z 26.01.2001r., 01.01.2002r., k. 23

W 2002 r. ubezpieczony osiągnął przychód z tytułu wykonywania umowy zlecenia na rzecz R. K. w wysokości 527,62 zł.

W 2003 r. ubezpieczony osiągnął przychód z tytułu wykonywania umowy zlecenia na rzecz R. K. w wysokości 1.126,92 zł.

Niesporne, a nadto:

- PIT-8B za 2002r. k. 23

- PIT-8B za 2003r. k. 23

- zaświadczenie z 23.02.2012r. k. 23

W okresie od 8 lipca 2003 r. do 30 czerwca 2010 r. A. J. był zatrudniony u R. J. na umowę zlecenie jako kierowca autobusów komunikacji miejskiej na liniach autobusowych. Z tego tytułu ubezpieczony osiągnął przychód w 2003 r. 453,68, 2004 r. – 3.305,57 zł, 2005 r. – 5.441,27 zł, 2006 r. – 5.456,30 zł, 2007 r. – 4.795,02 zł, 2008 r. – 4.489,50 zł, 2009 r. – 2.948,62 zł, 2010 r. – 1.676,07 zł.

Niesporne, a nadto:

- zaświadczenie z 23.02.2012r. k. 23

- umowa zlecenie z 07.07.2003r., 08.07.2005r., 07.07.2006r., 01..07.2007 k. 23

- aneksy z 09.03.2007r., 09.06.2006r., 08.07.2004r., 01.10.2007r. k. 23

- PIT-8B za 2003r. k. 23

- PIT-8B za 2004r. k. 23

- PIT-8B za 2005r. k. 23

- PIT-8B za 2006r. k. 23

- PIT-11 za 2007r. k. 23

- PIT-11 za 2008r. k. 23

- PIT-11 za 2009r. k. 23

- PIT-11 za 2010r. k. 23

W okresie od 1 lipca 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. A. J. świadczył usługi na podstawie umowy zlecenia na rzecz L. Ż.. Z tego tytułu ubezpieczony osiągnął przychód 1.015,99 zł.

Niesporne, a nadto:

- zaświadczenie z 27.02.2012r. k. 23

- umowa zlecenie a 01.07.2010r. k. 23

- aneks 2010k. 23

- potwierdzenie wykonania pracy k. 23

- PIT-11 za 2010 r. k. 23

Decyzją z dnia 31 sierpnia 2004 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił A. J. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wysokości 168.857,37 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz do obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1989 r. do 31 grudnia 1998 r., przez co otrzymano wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego w wysokości 120,72%. Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono na kwotę 1.473,86 zł w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 120,72 % przez kwotę 1.220,89 zł, tj. kwotę bazową określoną w ustawie emerytalno-rentowej. Do obliczenia wartości kapitału początkowego przyjęto okresy składkowe ubezpieczonego wynoszące łącznie 28 lat, 10 miesięcy, 21 dni tj. 346 miesięcy przeliczone według współczynnika 1,3%, okresy nieskładkowe wynoszące łącznie 4 miesiące, 23 dni tj. 4 miesiące. ZUS wskazał, iż współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 r. wieku, oraz okresu składkowego i nieskładkowego w wyniósł dla A. J. 86,05%, zaś 24% kwoty bazowej wyniosło 293,01zł, średnie dalsze trwanie życia ubezpieczonego ustalono na 209 miesięcy.

Niesporne, a nadto:

- decyzja ZUS z 31.08.2004r. k. 27-28 plik IX akt ZUS

- obliczenie (...) k. 29 plik IX akt ZUS

- pismo ZUS z 24.02.2015r.

Decyzją z dnia 6 lipca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych z urzędu, zgodnie z ustawą z dnia 28 lipca 2011 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 8 września 2011 r. Nr 187 poz. 1112) ponownie ustalił A. J. kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wysokości 169.120,71 zł. Podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 1.473,86 zł przyjęto z decyzji z dnia 31 sierpnia 2004 r. Do obliczenia wartości kapitału początkowego przyjęto okresy składkowe ubezpieczonego wynoszące łącznie 28 lat, 10 miesięcy, 21 dni tj. 346 miesięcy przeliczone według współczynnika 1,3%, okresy nieskładkowe wynoszące łącznie 4 miesiące, 23 dni tj. 4 miesiące. ZUS wskazał, iż współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do 31 grudnia 1998 r. wieku, oraz okresu składkowego i nieskładkowego w wyniósł dla A. J. 86,48%, zaś 24% kwoty bazowej wyniosło 293,01 zł, średnie dalsze trwanie życia ubezpieczonego ustalono na 209 miesięcy. Do obliczenia współczynnika przyjęto okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie 29 lat, 3 miesiące i 14 dni.

Niesporne, a nadto:

- decyzja ZUS z 06.07.2012r. k. 31-32 plik IX akt ZUS

Pismem z dnia 23 stycznia 2014r. wnioskodawca wniósł do organu rentowego o przeliczenie kapitału początkowego z uwzględnieniem okresu nauki zawodu w latach 1966-1969 oraz prac wykonywanych na umowy zlecenia.

Niesporne, a nadto:

- wniosek k 37a

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania ubezpieczonego nie zasługiwały na uwzględnienie.

Analizę prawidłowości zaskarżonych decyzji rozpocząć wypada od przypomnienia, iż postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, w tym w sprawach o emeryturę, prowadzone jest w wyniku wniesienia przez ubezpieczonego odwołania od decyzji organu rentowego. Ma więc ono charakter odwoławczy. W takiej sprawie, treść decyzji wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz rozstrzygnięcia sądu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 13 maja 1999 r. II UZ 52/99).

Przedmiotem zaskarżonej przez wnioskodawcę decyzji z dnia 13 czerwca 2014 r. wydanej w związku z wnioskiem skarżącego sformułowanym w dniu 27 marca 2014 r. była odmowa przyznania wnioskodawcy oprawa do emerytury z uwagi na nieprzedłożenie przez wnioskodawcę nowych dowodów mających wpływ na zmianę stanowiska zawartego w decyzji z 21 grudnia 2011 r. Wskazaną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił A. J. prawa do emerytury z uwagi na nieudokumentowanie przez ubezpieczonego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem ustalania prawa do emerytury oraz nie udowodnienie przez skarżącego 15 lat pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Zgodnie z treścią art. 114 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.) postępowanie o ponowne ustalenie prawa do świadczenia może być wszczęte w przypadku przedłożenia nowych dowodów, którymi organ rentowy nie dysponował w poprzednim postępowaniu, oraz ujawnienia okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji, a nie uwzględnionych przez organ rentowy.

W doktrynie i orzecznictwie przesłanka ujawnionych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji rentowej ujmowana jest sposób swoisty i szeroki. Okoliczności te nie muszą być tylko faktami, na które strony realizacyjnego stosunku prawnego ubezpieczeń społecznych nie mogły się powołać w poprzednim postępowaniu (wtedy ich nie znały), lecz także takimi faktami, które powinny być znane przy dołożeniu należytej staranności, jednakże na skutek błędu, zaniedbania, przeoczenia czy nieznajomości przepisów nie zostały uwzględnione. Ujawnione okoliczności mogą zatem wynikać zarówno ze zgłoszenia nowych (nieznanych) dowodów wpływających na odmienną, od dokonanej pierwotnie, ocenę stanu faktycznego, jak i stanowić podstawę do ponownego ustalenia prawa do emerytury w sytuacji wydania decyzji nieuwzględniającej lub błędnie uwzględniającej te okoliczności (niekoniecznie nieznane, ale istniejące przed podjęciem decyzji), które wpłynęły na wadliwe nabycie prawa do świadczenia lub przyczyniły się do nieuzasadnionej odmowy przyznania uprawnień ubezpieczeniowych.

Składając wniosek o emeryturę ubezpieczony nie dołączył nowych środków dowodowych, niemniej w dniu 29 czerwca 2012 r. wnioskodawca rozwiązał stosunek pracy pracodawcą, na rzecz którego praca była wykonywana bezpośrednio przed dniem ustalania prawa do emerytury (co stanowiło jedną z przyczyn odmowy prawa do świadczenia poprzednio), okoliczność ta niewątpliwie stanowi zmianę stanu faktycznego, która nastąpiła po wydaniu przez ZUS decyzji z dnia 21 grudnia 2011 r. i jako taka winna być wzięta pod uwagę przez organ rentowy przy ustaleniu prawa do świadczenia. Tymczasem organ rentowy wskutek wniosku o ponowne ustalenie prawa do emerytury wydał decyzję, którą odmówił prawa do emerytury, a jedynie w uzasadnieniu decyzji wskazał, że ubezpieczony nie przedłożył nowych dowodów mających wpływ na ustalenie prawa do świadczenia. Z tych też względów, zdaniem Sądu celowe było zbadanie, czy decyzja o odmowie prawa do emerytury była prawidłowa.

Uwadze Sądu nie uszło przy tym, iż w przedmiocie ustalenia prawa wnioskodawcy do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych toczył się już spór na skutek odwołania od odmownej decyzji ZUS z dnia 21 grudnia 2011 r. Odwołanie ubezpieczonego zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 12 września 2012 r. wydanym w sprawie o sygn. akt VIU 542/12.

Zgodnie z art. 365 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe. Prawomocny wyrok korzysta z powagi rzeczy osądzonej (art. 366 k.p.c.), oznacza to, że nie jest dopuszczalne ponowne rozpoznanie sprawy między tymi samymi stronami o te same roszczenia, o których w nim rozstrzygnięto (art. 379 pkt 3 k.p.c.).

Wskazać jednak należy, iż decyzja ZUS z dnia 13 czerwca 2014 r., której prawidłowość oceniana była w niniejszym postępowaniu wydana została po rozpoznaniu wniosku ubezpieczonego z dnia 27 marca 2014 r. W ocenie Sądu złożony przez ubezpieczonego wniosek emerytalny mógł skutkować zatem ponowną oceną jego uprawnień do dochodzonego świadczenia emerytalnego, niezależnie od powołanego prawomocnego wyroku sądowego, przy czym wniesienie odwołania od kolejnej merytorycznej decyzji ZUS z dnia 13 kwietnia 2014 r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do emerytury uprawniało Sąd do ponownego osądu sprawy w pełnym jej zakresie i przy wykorzystaniu wszelkich możliwych dowodów.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy o emeryturach i rentach ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32-34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do ust. 2 tego przepisu, emerytura określona w tym przepisie przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Na podstawie tego przepisu prawo do emerytury nabywa pracownik, który w dniu wejścia ustawy w życie (1 stycznia 1999 r.) spełnił określone w niej wymogi stażowe, a po tej dacie osiągnął wymagany dla mężczyzn wiek 60 lat.

Zgodnie z art. 27 ust. 1pkt. 2 ustawy ubezpieczonym przysługuje emerytura, jeżeli mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Zgodnie natomiast z § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.) pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn; ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Dodatkowo wskazać należy, iż w myśl zaś § 2 ust. 1 cytowanego rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Łączna analiza przepisów ustawowych (przepis art. 184 w zw. z przepisem art. 27 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.) oraz przepisów wykonawczych, prowadzi do określenia zespołu przesłanek, których wystąpienie skutkować będzie nabyciem przez ubezpieczonego uprawnień do wcześniejszej emerytury, tj. osiągnięcie 60 roku życia, minimum 25 letni okres ubezpieczenia, 15 -letni staż pracy w warunkach szczególnych oraz pozostawanie poza otwartym funduszem emerytalnym. Warunki te winny być spełnione na dzień wejścia w życie przedmiotowej ustawy, tj. na dzień 1 stycznia 1999 r.

W niniejszej sprawie poza ramami sporu pozostawał fakt, iż A. J. urodzony (...) na dzień wydania zaskarżonej decyzji osiągnął wiek emerytalny uprawniający go do skorzystania z wcześniejszej emerytury, a na dzień 1 stycznia 1999 r. udowodnił 29 lat, 3 miesiące i 14 dni okresów ubezpieczenia, w tym 6 lat, 8 miesięcy i 18 dni stażu pracy w szczególnych warunkach. Poza sporem pozostaje również fakt, iż ubezpieczony nie jest członkiem OFE. Przedmiotem sporu było zatem jedynie ustalenie czy wnioskodawca posiada wymagany 15 - letni okres zatrudnienia w szczególnym charakterze uprawniający do obniżenia wieku emerytalnego.

Ustalając prawo do emerytury organ rentowy przyjął za udowodnione 6 lat, 8 miesięcy i 18 dni stażu pracy w warunkach szczególnych z tytułu zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w S. w trakcie którego ubezpieczony w okresie od 3 grudnia 1991 r. do 31 grudnia 1998 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowcy autobusu (punkt 2, dział VIII, wykazu A rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983r.).

Mając na względzie specyfikę postępowania w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, jak również fakt, iż w przedmiotowej sprawie pomiędzy A. J., a organem rentowym powstał spór dotyczący spełnienia przesłanek niezbędnych do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury – Sąd uznał, iż przy rozstrzygnięciu niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie winna znaleźć zasada wyrażona w art. 6 k.c., zastosowana odpowiednio w postępowaniu z zakresu ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sama zasada skonkretyzowana w art. 6 k.c., jest jasna. Ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga pierwsza, część ogólna. Stanisław Dmowski i Stanisław Rudnicki, Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2005 r., Wydanie 6).

Przenosząc powyższą regułę na grunt niniejszego sporu należało przyjąć, iż w niniejszej sprawie ciężar dowodu wykazania legitymowania się na dzień 1 stycznia 1999 r. okresem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 15 lat (art. 6 k.c.) spoczywał na ubezpieczonym. Tym samym to A. J. zaprzeczając twierdzeniom organu rentowego, który na podstawie zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów dokonał niekorzystnych dla niego ustaleń, winien w postępowaniu przed Sądem nie tylko podważyć ich trafność, ale również, wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materiale dowodowym, z których możliwe byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych z stanowiskiem reprezentowanym w odwołaniu od decyzji. Obowiązkowi temu ubezpieczony nie podołał.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do przyjęcia, iż A. J. na dzień 1 stycznia 1999r. legitymuje się 15 letnim stażem pracy w szczególnych warunkach.

Przede wszystkim pracą w szczególnych warunkach nie jest praca jaką wykonywał wnioskodawca na stanowiskach murarza, czy tynkarza, gdyż stanowiska te nie są wymienione w wykazach A i B określających pracę w warunkach szczególnych stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Podstawy do zaliczenia wnioskodawcy wyżej wymienionych okresów pracy na stanowiskach murarz – tynkarz i murarz do stażu pracy w warunkach szczególnych nie mógł stanowić wykaz C. Przede wszystkim należy zauważyć, iż możliwość przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych należy oceniać według stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji przez organ rentowy. Wykaz C w dacie wydania zaskarżonej decyzji tj. 7 czerwca 2013 r. nie obowiązywał. Został on skreślony z dniem 7 czerwca 1996 r. przez § 1 pkt 5 lit. b) rozporządzenia z dnia 21 maja 1996 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1996 r., nr 63, poz. 292). Zatem chociażby z tego względu wykaz C nie mógł stanowić podstawy orzekania w tej sprawie.

Do okresu pracy w szczególnych warunkach nie można zaliczyć okresu zatrudnienia w (...). W tym okresie zatrudnienia wnioskodawca pracował bowiem jako kierowca samochodów marki N., Ż., czasami S.. Z zeznań wnioskodawcy i świadków wynika, iż nie można wyodrębnić żadnego okresu, w którym wnioskodawca wykonywałby tylko obowiązki kierowcy samochodu ciężarowego o ładowności powyżej 3,5 tony. W aktach osobowych wnioskodawcy znajduje się pismo z dnia 22 sierpnia 1988r. z którego wynika, iż wnioskodawca w tym samym czasie jeździł S. oraz N. (k 36). Także z umów zleceń jakie podpisywał wnioskodawca z pracodawcą wynika, iż w tym okresie zatrudnienia A. J. głównie jeździł samochodami dostawczymi, Ż. i N.. Nie sposób też uznać by wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe w transporcie (wymienione w punkcie 1 działu VIII, wykazu A), chociażby dlatego, że w tym samym okresie zatrudnienia zajmował się rozwożeniem filmów na terenie województw (...) i (...), co musiało zajmować około połowy wymiaru czasu pracy. Zauważyć należy, że w aktach osobowych wnioskodawcy znajduje się jego pismo, w którym jest mowa o wykonywaniu tras do 500 km na dobę. W oparciu o zeznania wnioskodawcy i świadków (którzy nie potrafili wskazać jakiego typu kocioł znajdował się w kotłowni) nie sposób uznać, iż wnioskodawca wykonywał prace palaczy opisane w punkcie 1 działu XIV wykazu A (prace nie zautomatyzowane palaczy i rusztowych kotłów parowych lub wodnych typu przemysłowego). Wnioskodawca jako palacz ogrzewał pomieszczenia o powierzchni około 150 mkw, zatem nie sposób uznać, iż obsługiwał kocioł typu przemysłowego, a nadto praca palacza wykonywana w sezonach grzewczych wskazanych w stanie faktycznym uzasadnienia zajmowała wnioskodawcy około dwóch godzin dziennie, gdyż w pozostałym czasie pracy wnioskodawca pracował jako kierowca.

Także w Zespole Szkół (...) w S. wnioskodawca pracował jako kierowca samochodu dostawczego w zaopatrzeniu. Z pism dyrektora zespołu szkół z dnia 11 czerwca 2015r. oraz z dnia 15 lipca 2015r wynika, iż w całym okresie zatrudnienia wnioskodawca jeździł jedynie samochodami dostawczymi marki N. i Ż.. Także wnioskodawca zeznał, iż jeździł tylko Ż. i N. (k 243 verte). Nie sposób też uznać, by wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w Zespole Szkół (...) ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe w transporcie (wymienione w punkcie 1 działu VIII, wykazu A), chociażby dlatego, że w tym samym okresie zatrudnienia wykonywał pracę kierowcy samochodów dostawczych. W świadectwie pracy z dnia 15 lipca 2015r pracodawca wyraźnie zaprzeczył, by A. J. pracował w szczególnych warunkach wskazując, że był on kierowcą samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze poniżej 3,5 tony.

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego o uprawnieniu do emerytury na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze decyduje łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2001 r. II UKN 598/00 OSNP 2003/17/419). Podkreślić należy, iż praca wnioskodawcy nie może zostać uznana za pracę w warunkach szczególnych, z tego tylko powodu, iż w odczuciu ubezpieczonego pracował on bardzo ciężko.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd uznał, iż A. J. nie udowodnił 15 letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, legitymuje się bowiem jedynie stażem pracy w warunkach szczególnych w wymiarze 6 lat, 8 miesięcy i 18 dni (na stanowisku kierowcy autobusu).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 13 czerwca 2014r.

Na marginesie wskazać należy, iż wobec oddalenia wniosku o emeryturę za bezskuteczne uznać należy zgłoszone na etapie postępowania sądowego wnioski o doliczenie do stażu pracy okresów wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym rodziców (k 205, 2540). Dodatkowo Sąd zauważył, iż w piśmie z dnia 30 września 2015r. wnioskodawca wskazał, iż pomoc w gospodarstwie rolnym niósł do 15 roku życia. Tymczasem z art. 10 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach wynika, iż przy ustalaniu prawa do emerytury oraz przy obliczaniu jej wysokości uwzględnia się również przypadające przed dniem 1 stycznia 1983 r. okresy pracy w gospodarstwie rolnym po ukończeniu 16 roku życia, i tylko jeżeli okresy składkowe i nieskładkowe, ustalone na zasadach określonych w art. 5-7, są krótsze od okresu wymaganego do przyznania emerytury, w zakresie niezbędnym do uzupełnienia tego okresu.

Prawidłowa okazała się także decyzja z dnia 26 lutego 2014r. o odmowie ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 r. Również bowiem w tym przypadku w postępowaniu przed Sądem Okręgowym wnioskodawca nie przedstawił dowodów umożliwiających uwzględnienie okresu od września 1966 r. do lipca 1969 r. przy ustalaniu kapitału początkowego.

Zgodnie z treścią art. 173 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach dla ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia 1948 r., którzy przed dniem wejścia w życie ustawy opłacali składki na ubezpieczenie społeczne lub za których składki opłacali płatnicy składek, ustala się kapitał początkowy. Kapitał początkowy stanowi równowartość kwoty obliczonej według zasad określonych w art. 174 pomnożonej przez wyrażone w miesiącach średnie dalsze trwanie życia ustalone zgodnie z art. 26 ust. 3 dla osób w wieku 62 lat (ust. 2). Wartość kapitału początkowego ustala się na dzień wejścia w życie ustawy (ust. 3). W myśl zaś art. 174 kapitał początkowy ustala się na zasadach określonych w art. 53, z tym, że przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy: 1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6; 2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5;

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-3 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2. (ust. 1 i 2). Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r.(ust.3).

Wnioskodawca posiadający wiele dokumentów z okresu szkoły podstawowej i zawodowej nie przedstawił żadnego dokumentu potwierdzającego, iż w okresie września 1966 r. do lipca 1969 r. realizował umowę o naukę zawodu w (...). Z zeznań wnioskodawcy wynika, także, iż utożsamiał praktyki odbywane w ramach szkoły zawodowej z umową o naukę zawodu stwierdzając, że „było to, to samo”. Wnioskodawca przyznał, iż ani on, ani jego matka nie podpisywali umowy o naukę zawodu, gdyż umowę taką podpisywała szkoła z zakładem pracy. Także wskazani przez wnioskodawcę świadkowie przyznali, iż w czasie odbywania nauki w szkole zawodowej nie zawierali umów o naukę zawodu i nie otrzymywali wynagrodzenia za pracę. Zgodnie z treścią § 2 ust. 1, 2 i 3 uchwały nr 364 Rady Ministrów z dnia 28 września 1958r. w sprawie zatrudnienia młodocianych przez zakład pracy w celu nauki zawodu, przyuczania do określonej pracy i odbywania wstępnego stażu pracy zakład zatrudniający młodocianego – w celu nauki zawodu – zawierał z nim na piśmie umowę o naukę zawodu, przy czym w razie nieukończenia przez młodocianego 16 roku życia umowa o naukę zawodu powinna być podpisana też przez prawnego opiekuna młodocianego. W świetle cytowanej regulacji już samo przyznanie przez wnioskodawcę faktu, iż nie podpisywał umowy o naukę zawodu z żadnym zakładem pracy uniemożliwia ustalenie, że odbywał on naukę zawodu. Twierdzenie powoda, że umowę podpisywali dyrektorzy szkoły i przedsiębiorstwa wskazuje zaś jednoznacznie, iż powód pomylił praktyki zawodowe z nauką zawodu.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty i nie wykazanie faktu pracy w ramach umowy o naukę zawodu stosownie do treści art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. odwołanie od decyzji z dnia 26 lutego 2014r. należało oddalić jako bezzasadne.

Na etapie postępowania przed Sądem wnioskodawca doprecyzował nierozpoznany przez organ rentowy wniosek o uwzględnienie przy ustalaniu kapitału początkowego okresów wykonywania pracy w ramach umów zlecenia zawieranych po 1999r. Z K. S., R. J. i L. Ż.. Wobec tego, iż kwestia ta nie została objęta zaskarżoną decyzją, jedynie na marginesie wskazać można, iż - biorąc pod uwagę wskazaną wyżej regulację art. 174 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach, zgodnie z którą wysokość kapitału ustala się z okresu kolejnych 10 lat kalendarzowych z okresu przed dniem 1 stycznia 1999 r. - wniosek o doliczenie okresów zleceń wykonywanych po 1999r nie może odnieść skutku. Zauważyć też należy, że wynagrodzenia z umów zlecenia zawieranych z Okręgową Instytucją Rozpowszechniania Filmów w S. były brane pod uwagę przez organ rentowy przy ustalaniu kapitału na podstawie zaświadczeń o zatrudnieniu i wynagrodzeniu przedkładanych przez Okręgową Instytucją Rozpowszechniania Filmów w S. (k 11-12 akt (...)).

Ustalony w sprawie stan faktyczny oparto na podstawie niebudzących wątpliwości Sądu oraz niekwestionowanych przez strony dowodów z dokumentów. Autentyczność dokumentów nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy w zakresie w jakim wskazywał, iż pracował na podstawie umowy o naukę zawodu. Przeczą temu stwierdzeniu zeznania świadków Z. i S., treść świadectwa ukończenia szkoły zawodowej nie zawierająca adnotacji o ukończeniu umowy o naukę zawodu, przyznany przez wnioskodawcę fakt niepodpisania umowy o naukę zawodu. Jako w pełni wiarygodne Sąd ocenił zeznania wszystkich przesłuchanych w postępowaniu świadków, gdyż ich wypowiedzi były konsekwentne, logiczne, spójne, a nadto korespondowały z dowodami w postaci dokumentów.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3. (...)