Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 września 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Monika Makowska

Protokolant: Karolina Szczęsna

Oskarżyciel publiczny: P. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 09 września 2015 roku w W.

sprawy J. J.

syna E. i H.

urodzonego (...) w S.

obwinionego o to, że:

w dniu 13 marca 2015r. ok. godziny 22:35 na ul. (...) vis a vis nr 35 w W., kierując samochodem Taxi marki F. o numerze rej. (...) wjechał i dokonał postoju na chodniku z dala od krawędzi jezdni oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów od przejścia dla pieszych,

tj. o wykroczenie z art. 97 kw w związku z art. 47 ust. 2 Pord oraz art. 49 ust. 1 pkt 2 Pord

orzeka

I.  obwinionego J. J. uznaje za winnego tego, że w dniu 13 marca 2015r. ok. godziny 22:35 na ul. (...) vis a vis nr 32 w W., kierując samochodem Taxi marki F. o numerze rej. (...) wjechał i dokonał postoju na chodniku z dala od krawędzi jezdni oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów od przejścia dla pieszych, który to czyn stanowi wykroczenie z art. 97 kw i za to na podstawie art. 97 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 5421/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 marca 2015 roku około godziny 22:35 na ul. (...) vis a vis nr 32 w W. J. J., kierujący pojazdem TAXI marki F. o nr rej. (...), zaparkował pojazd na chodniku z dala od krawędzi jezdni (około 2 metrów) oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejścia dla pieszych. Powyższy fakt zauważyli funkcjonariusze Straży Miejskiej - P. R. i R. G., którzy pouczyli kierowcę o naruszeniu przepisów prawa o ruchu drogowym. J. J. oświadczył, że stoi prawidłowo i żadnych przepisów nie naruszył. Wobec czego funkcjonariusze odstąpili od postępowania mandatowego. J. J. został pouczony o skierowaniu wniosku o ukaranie do Sądu. W trakcie kontroli dokumentów kierowcy funkcjonariusze ujawnili dodatkowo brak identyfikatora Taxi, w związku z czym wezwali patrol Policji, który kontynuował czynności kontrolne wobec J. J., w tym zakresie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego (k. 7, 52), zeznań świadka P. R. (k. 9, 52), notatek urzędowych (k. 1-2, 14), dokumentacji fotograficznych (k. 10 – 13, 28-29), kserokopii wezwania wraz z protokołem kontroli drogowej (k. 30-32), danych z K. (k. 42), danych z rejestru ukaranych za wykroczenia (k. 45), pisma zarządu (...) wraz z planem organizacji ruchu (k. 43 - 44).

Obwiniony w trakcie postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i twierdził, że nie uchybił przepisom Prawa o ruchu drogowym. Zdaniem obwinionego nie można prowadzić dwóch kontroli jednocześnie. Jeżeli zatem Policja przeprowadziła kontrolę to Straż Miejska nie miała do tego prawa. Ponadto obwiniony wskazał, iż zatrzymując się w przedmiotowym miejscu nie uchybił przepisom o ruchu drogowym, gdyż zatrzymał się przed znakiem zakazu zatrzymywania, możliwie jak najbliżej krawędzi jezdni. Bliżej zatrzymać się nie mógł, z uwagi na rosnące w tym miejscu drzewo. Pozostawił jednocześnie z prawej strony ok. 7-8 metrów szerokości chodnika, co niczym nie utrudniało ruchu dla pieszych. Ponadto podkreśli, że zarzut niezachowania przez niego podczas parkowania 10 m. od przejścia dla pieszych jest nieuzasadniony, gdyż przejście jest przez jezdnię a nie przez chodnik.

W takcie postępowania sądowego obwiniony podtrzymał złożone w toku czynności wyjaśniających wyjaśnienia. Dodał, że gdyby naruszył przepisy prawa o ruchu drogowym, to Policja ukarałaby go mandatem karnym za wykroczenie drogowe a nie jedynie karą administracyjną za brak identyfikatora TAXI. Podkreślił, że był kontrolowany jako taksówkarz i Straż Miejska nie miała prawa go kontrolować. Wyjaśnił, że intencją ustawodawcy w art. 47 ust. 2 prawa o ruchu drogowym było aby usytuowanie pojazdu nie utrudniało ruchu pieszym. Wskazał ponadto, iż zgodnie z art. 2 pkt 15 prawa o ruchu drogowym, przejście dla pieszych jest częścią jezdni, natomiast jezdnia jest częścią drogi przeznaczoną do ruchu pojazdów. Zdaniem obwinionego, zatrzymując się na chodniku, nie uchybił przepisom z art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym, bowiem usytuowanie pojazdu miało miejsce na chodniku, a nie na jezdni.

Sąd zważył, co następuje:

Za prawdziwą uznano tylko część wyjaśnień obwinionego, w której potwierdził on, iż dnia 13 marca 2015 roku zatrzymał pojazd na chodniku na ul. (...) vis a vis nr 32 w W. oraz fakt przeprowadzenia wobec niego interwencji przez Straż Miejską i Policję.

Natomiast zdaniem Sądu, wyjaśnienia obwinionego, w których nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie zasługują na wiarę. Stanowią one przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. W ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionego: w zakresie w jaki twierdzi, że Straż Miejska scedowała kontrolę na Policję i w ten sposób nie była już uprawniona do prowadzenia postępowania wyjaśniającego oraz odnoszące się do naruszenia przez niego przepisów o ruchu drogowym, są oparte na błędnej analizie prawnej stanu faktycznego.

Sąd obdarzył przymiotem wiarygodności zeznania świadka P. R. funkcjonariusza Straży Miejskiej, który w dniu 13 marca 2015 roku pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym, na ul. (...). Świadek zeznał, iż obwiniony zaparkował swój pojazd na chodniku z dala od krawędzi jezdni, około 2 metrów oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów od przejścia dla pieszych, za tym przejściem. Funkcjonariusz ten naocznie stwierdził fakt popełnienia wykroczenia przez obwinionego. Jest on osobą obcą dla obwinionego, a podjęte przez niego czynności wynikały z pełnionych obowiązków służbowych, co również wpływa na wiarygodność zeznań tego świadka. Nie ma żadnych podstaw by przyjąć, iż bezpodstawnie chciałby obciążyć osobę obwinionego.

Sąd obdarzył wiarą pozostałe dokumenty, ujawnione na rozprawie w postaci: notatek urzędowych (k. 1-2, 14), kserokopii wezwania wraz z protokołem kontroli drogowej (k. 30-32), danych z K. (k. 42), danych z rejestru ukaranych za wykroczenia (k. 45), planu organizacji ruchu (...) (k. 43-44), dokumentacji fotograficznej (k.10-13), które zostały uznane na rozprawie za ujawnione na podstawie art. 76 § 1 kpw. Nie zachodzą bowiem, żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność. Zostały sporządzone przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku przewodu sądowego nie kwestionowały ich prawdziwości. Sąd dał również wiarę dokumentacji fotograficznej załączonej przez obwinionego - jako przedstawiającej miejsce zdarzenia (k. 28-29).

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, iż obwiniony dokonując postoju pojazdu na chodniku z dala od krawędzi jezdni oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów od przejścia dla pieszych, popełnił wykroczenie z art. 97 kw.

Odpowiedzialności z art. 97 kw podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na tej podstawie. Wykroczenie to ma charakter formalny. Do jego znamion nie należy skutek w postaci spowodowania wypadku drogowego czy stworzenia sytuacji zagrożenia w ruchu. Przedmiotem ochrony przepisu art. 97 kw jest bezpieczeństwo i porządek ruchu na drogach publicznych. Dyspozycja normy z art. 97 ma charakter blankietowy. Odsyła do przepisów spoza kodeksu wykroczeń. Owe inne przepisy o bezpieczeństwie lub porządku ruchu na drogach publicznych to wszelkie akty prawne, zarówno ustawy, jak i wydawane na ich podstawie rozporządzenia zawierające uregulowania dotyczące bezpieczeństwa i porządku na drodze publicznej. Zgodnie z art. 47 ust. 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.) dopuszcza się, przy zachowaniu warunków określonych w ust. 1 pkt 2, zatrzymanie lub postój na chodniku przy krawędzi jezdni całego samochodu osobowego, motocykla, motoroweru, roweru lub wózka rowerowego. Natomiast zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy zabrania się zatrzymania pojazdu na przejściu dla pieszych, na przejeździe dla rowerzystów oraz w odległości mniejszej niż 10 m przed tym przejściem lub przejazdem; na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu zakaz ten obowiązuje także za tym przejściem lub przejazdem. Naruszenie wskazanych przepisów skutkuje ponoszeniem odpowiedzialności z art. 97 kw.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy podkreślić, że J. J. nie zastosował się do przepisów art. 47 ust. 2 oraz art. 49 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy.

Przy czym wbrew twierdzeniom obwinionego Straż Miejska jest uprawniona do prowadzenia postępowań – stosownie do udzielonych jej na mocy art. 129b ustawy Prawo o ruchu drogowym w zw. z art. 17 § 3 kpw, kompetencji. Obwiniony popełnił wykroczenie, jako kierowca i w tym zakresie Straż Miejska prowadziła wobec niego czynności wyjaśniające. Bez znaczenia natomiast jest fakt, iż obwiniony w tym czasie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wykonywał przewóz osób. Brak bowiem identyfikatora ujawniony przez Straż Miejską nie jest przedmiotem niniejszego postępowania. Z uwagi na brak kompetencji Straż Miejska przekazała postępowanie w tym zakresie Policji, co należy podkreślić nie pozbawiło jej prawa do prowadzenia postępowania, z uwagi na popełnione wykroczenie.

Odnosząc się natomiast do naruszenia przez obwinionego przepisów prawa o ruchu drogowym wskazać należy, iż art. 47 ust. 2 prawa o ruchu drogowym nakłada na kierowcę obwiązek zatrzymania lub postoju pojazdu wyłącznie przy krawędzi jezdni. W przepisie tym nie ma zapisu pozwalającego kierowcy na zaparkowanie pojazdu „jak najbliżej krawędzi jezdni”. Zatem w ocenie Sądu fakt, iż obwiniony nie mógł zaparkować przy krawędzi jezdni, z uwagi na rosnące tam drzewo jest bez znaczenia dla oceny jego odpowiedzialności za naruszenie wskazanego przepisu. Tak doświadczony kierowca, jak obwiniony powinien mieć świadomość, iż niemożliwość zaparkowania przy krawędzi jezdni oznaczała jednocześnie zakaz zaparkowania pojazdu na chodniku w miejscu wskazanym w zarzucie.

W ocenie Sądu obwiniony uchybił również przepisowi art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym parkując pojazd na chodniku w odległości mniejszej niż 10 metrów. Podnieść należy, iż art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym stanowi, iż zakaz zatrzymywania się na drodze dwukierunkowej o dwóch pasach ruchu obowiązuje także za tym przejściem lub przejazdem. Natomiast przepis art. 2 pkt 1 w/w ustawy wskazuje definicję drogi, jako wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczonym do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt. Błędnie więc wskazywał obwiniony, iż przepis art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym określa jednoznacznie, iż zakaz postoju dotyczy jedynie jezdni. Jak wskazuje przywołany wyżej przepis art. 2 pkt 1 prawa o ruchu drogowym chodnik jest częścią drogi. Zatem zakaz ten dotyczący również drogi dwukierunkowej, obejmuje chodnik, będący jej częścią.

Zatem w ocenie Sądu J. J. w dniu 13 marca 2015 roku około godziny 22:35 na ul. (...) vis a vis nr 32w W., kierując samochodem Taxi marki F. o numerze rej. (...) dokonując postoju na chodniku z dala od krawędzi jezdni oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów od przejścia dla pieszych naruszył przepis art. 47 ust. 2 prawa o ruchu drogowym oraz przepis art. 49 ust. 1 pkt 2 prawa o ruchu drogowym popełniający tym samym wykroczenie z art. 97 kw.

Sąd zmienił opis czynu precyzując, że wykroczenie zostało popełnione na ul. (...) vis a vis nr 32 w W..

Zadaniem Sądu czyn obwinionego jest zawiniony. Obwinionemu można postawić zarzut jego popełnienia. Wiek, rozwój intelektualny, emocjonalny i związana z nim możliwość przyswojenia sobie reguł ruchu drogowego oraz zdolności percepcyjne wskazują, że jest on zdatny do przypisania mu winy. Będąc dodatkowo kierowcą Taxi powinien zwracać szczególną uwagę na przestrzeganie przepisów prawa o ruchu drogowym. Należy stwierdzić, iż obwiniony świadomie zaparkował pojazd w miejscu niedozwolonym, z dala od krawędzi jezdni oraz w odległości mniejszej niż 10 metrów od przejścia dla pieszych. Obwiniony zatem umyślnie nie zastosował się do przepisów Prawa o ruchu drogowym licząc, że uda mu się uniknąć jakiejkolwiek odpowiedzialności. Parkując w niedozwolonym miejscu w pełni godził się na popełnienie wykroczenia. Zatem w ocenie Sądu obwiniony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie z zamiarem ewentualnym.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 zł, mając na uwadze dyrektywy zawarte w treści art. 33 § 1 i 2 kw.

Sąd wziął pod uwagę okoliczności popełnienia czynu oraz stopień zawinienia przy popełnieniu wykroczenia (świadomie nie zastosował się do przepisów ruchu drogowego, dokonując postoju w niedozwolonym miejscu), jak również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara ma w stosunku do sprawcy osiągnąć. W przekonaniu Sądu, orzeczona kara w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy obwinionego, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do okoliczności tej konkretnej sprawy. Sąd zważył, że stopień społecznej szkodliwości czynu którego dopuścił się obwiniony jest wyższy niż znikomy. Zachowanie obwinionego spowodowało, iż zostały naruszone zasady ruchu drogowego. Sąd wymierzając karę grzywny wziął pod uwagę również okoliczności obciążające w sprawie, w tym dotychczasową karalność obwinionego za wykroczenia drogowe (dane z rejestru ukaranych za wykroczenia k. 44). Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że orzeczona kara grzywny będzie stanowiła odpowiednie ostrzeżenie dla obwinionego na przyszłość oraz spowoduje, że obwiniony będzie zwracał większą uwagę na zachowanie zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd uwzględnił warunki materialne i finansowe obwinionego, który osiąga dochody w kwocie 3000 złotych miesięcznie, nie ma nikogo na utrzymaniu. Orzeczona kara jest karą spełniającą swe cele zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i przede wszystkim indywidualnej. Jest ona adekwatna do okoliczności przypisanego czynu i jego społecznej szkodliwości.

O kosztach Sąd orzekł zgodnie z ogólnymi zasadami ich ponoszenia przez obwinionego. Brak bowiem w sprawie okoliczności, które wskazywałyby aby obowiązek ich poniesienia był zbyt uciążliwy. Wobec tego, Sąd na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 30 złotych tytułem opłaty sądowej od kary, ustaloną na podstawie art. 3 ust.1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych oraz zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. nr 118 poz. 1269).

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w wyroku.