Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 16 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Protokolant: protokolant sądowy Piotr Maczuga

po rozpoznaniu w dniu 16 października 2015 roku w Krakowie

na rozprawie

sprawy ze skargi (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o wznowienie postępowania

z wniosku Spółdzielni (...) w K.

przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta K., L. L., G. L., I. S. z d L., R. L., B. L., H. L., R. S. z d L., M. L. i M. L.

o zniesienie współwłasności

na skutek apelacji skarżącego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

od postanowienia Sądu Rejonowego dla Krakowa- Podgórza w Krakowie z dnia 8 maja 2015 roku, sygnatura akt XII Ns 430/15/P

postanawia:

1.  oddalić apelację;

2.  zasądzić od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz wnioskodawcy Spółdzielni (...) w K. 1200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

3.  zasądzić od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz uczestnika Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta K. 1800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

4.  przyznać od Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Krakowa- Podgórza w Krakowie na rzecz K. W. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora dla uczestników nieznanych z miejsca pobytu w postępowaniu odwoławczym;

5.  nakazać ściągnąć od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu rejonowego dla Krakowa Podgórza w Krakowie kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze środków budżetowych.

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 16 października 2015 r.

Postanowieniem z dnia 8 maja 2015 r. Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie oddalił skargę (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. o wznowienie postępowania (pkt I). W punkcie II przyznał kuratorowi dla nieznanych z miejsca pobytu uczestników, K. W. wynagrodzenie w kwocie 2 400 złotych i kwotę tę postanowił wyłożyć tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie, którą nakazał ściągnąć od skarżącego (pkt IV); w punkcie III zasądził od skarżącej na rzecz wnioskodawcy Spółdzielni (...) w K. kwotę 2417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji wskazał, że (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością domagała się wznowienia postępowania o zniesienie współwłasności zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z dnia 8 lipca 2009 roku, sygn. akt I Ns 862/06/P . Skarżąca podała, że ww. postępowanie dotyczyło m.in. działki nr (...), która powstała z działki nr (...), objętej księgą wieczystą (...). (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością była współwłaścicielem tej nieruchomości w ½ części i pozostawała wpisana do księgi wieczystej do dnia 2 kwietnia 2007 roku, kiedy to Skarb Państwa w sposób nieuprawniony dokonał wpisu swego prawa w jej miejsce. Postępowanie w sprawie zostało wszczęte w dniu 26 marca 2006 roku, a skarżąca nigdy nie została zawiadomiona o tym postępowaniu i nigdy nie brała w nim udziału. Ostatecznie domagała się zmiany orzeczenia w sprawie I Ns 862/06/P poprzez zasądzenie na jej rzecz od Skarbu Państwa kwoty 52.100 złotych tytułem spłaty, która została nienależnie przyznana temu uczestnikowi, z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się postanowienia z dnia 8 lipca 2009 r.

Wnioskodawczyni Spółdzielnia (...) w K. domagała się odrzucenia, względnie oddalenia skargi. Zarzuciła, że w księdze wieczystej jako współwłaściciel wpisany był Skarb Państwa, nie zaś skarżąca, co rodzi określone skutki prawne. Od czerwca 2010 roku treść ksiąg wieczystych jest dostępna w internecie, co zapewniało skarżącej dostęp do informacji o zakończeniu postępowania o zniesienie współwłasności już 4 lata wcześniej. W związku z powyższym, zdaniem wnioskodawcy, skarga powinna być odrzucona z uwagi na przekroczenie terminu do jej złożenia. Na wypadek wznowienia postępowania wskazała, że stan prawny przedmiotowej nieruchomości uległ nieodwracalnej zmianie, z uwagi na jej sprzedaż w dobrej wierze na rzecz osób trzecich.

Uczestnik Skarb Państwa i kurator dla nieznanych z miejsca pobytu uczestników pozostawili skargę do uznania Sądu.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy wynikało, że stan faktyczny w sprawie nie był sporny i przedstawiał się następująco:

Postanowieniem z dnia 8 lipca 2009 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa – Podgórza w Krakowie w sprawie I Ns 862/06/P dokonał zniesienia współwłasności nieruchomości obejmującej działkę ewidencyjną nr (...) o powierzchni 0,0122 ha położonej w K. obr. (...), powstałą z działki nr (...), która z kolei powstała z podziału działki nr (...), objętej księgą wieczystą (...) w ten sposób, że dz. nr (...) przyznał na wyłączną własność wnioskodawcy Spółdzielni (...) w K.. Tytułem spłaty zasądził od wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa kwotę 52 100 złotych, a na rzecz nieznanej z miejsca pobytu G. L. kwotę 26 050 złotych, które to kwoty zostały uiszczone. Wnioskodawca zbył następnie przyznaną nieruchomość na rzecz osób trzecich. Obecnie jest ona zabudowana budynkami mieszkalnymi, w których wyodrębniono kilkadziesiąt lokali mieszkalnych.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. była współwłaścicielem tej nieruchomości w ½ części i pozostawała wpisana do księgi wieczystej do dnia 27 kwietnia 2007 r., kiedy to Skarb Państwa dokonał wpisu swojego prawa w jej miejsce. Postępowanie w sprawie I Ns 862/06/P zostało wszczęte w dniu 26 marca 2006 r., a skarżąca nie brała w nim udziału. Skarb Państwa nabył mienie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. na skutek nacjonalizacji. W protokole objęcia mienia nie wskazano udziału w spornej nieruchomości.

Przechodząc do rozważań Sąd Rejonowy odniósł się w pierwszej kolejności do zachowania terminu wpływu skargi o wznowienie postępowania, co było kwestionowane przez wnioskodawcę. Sąd pierwszej instancji podzielił pogląd Sadu Najwyższego, zgodnie z którym dniem, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia jest dzień, w którym faktycznie dowiedziała się o istnieniu tej podstawy, a nie dzień, w którym mogłaby się dowiedzieć przy dołożeniu należytej staranności. Przyjmując, że skarżąca o wydanym w sprawie I Ns 862/06/P postanowieniu dowiedziała się w dniu 7 marca 2014 r., kiedy to jej pełnomocnik zbadał akta księgi wieczystej, Sąd Rejonowy uznał, że skarga została wniesiona z zachowaniem ustawowego terminu z art. 407 k.p.c. i co za tym idzie nie było podstaw do jej odrzucenia.

Odnosząc się do istoty sprawy Sąd Rejonowy uznał, że skarżąca co prawda była podmiotem zainteresowanym w sprawie o zniesienie współwłasności, jednakże skarga o wznowienie postępowania nie mogła odnieść skutku, co prowadziło do jej oddalenia i zasądzenia – na zasadzie art. 520 § 2 k.p.c. – od skarżącej na rzecz Spółdzielni (...) w K. kosztów postępowania. Sąd pierwszej instancji wskazał, że sąd wydając wyrok po ponownym rozpoznaniu sprawy w wyniku wznowienia postępowania, bierze za podstawę rozstrzygnięcia stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy w postępowaniu ze skargi o wznowienie postępowania, a to na zasadzie art. 316 § 1 k.p.c. w zw. z art. 410 § 1 k.p.c. in fine, art. 406 k.p.c. oraz art. 412 § 1 i 2 k.p.c. Natomiast na kanwie rozpoznawanej sprawy Sąd ten miał na względzie, że po uprawomocnieniu się postanowienia znoszącego współwłasność całkowicie zmienił się stan prawny nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) i ani skarżącej, ani żadnemu z podmiotów uczestniczących w postępowaniu o zniesienie współwłasności nie przysługiwało do niej prawo. Zasądzenie spłaty na rzecz skarżącej wymagałoby natomiast ustalenia, że jest ona – wbrew treści księgi wieczystej – współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości, którego ustalenia Sąd Rejonowy nie mógł poczynić, gdyż prawo własności – jak zostało to podniesione wyżej – bezspornie przysługiwało osobom trzecim. W związku z powyższym, Sąd Rejonowy - biorąc pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy – uznał, że brak jest podstaw do zasądzenia jakichkolwiek kwot na rzecz skarżącej z tytułu zniesienia współwłasności. Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że przy rozpoznawaniu skargi o wznowienie postępowania jest on związany nie tylko jej podstawami, ale również zakresem zaskarżenia objętego skargą, a samo orzeczenie nie może podlegać wzruszeniu w zakresie niezaskarżonym. Skarżąca domagając się zmiany orzeczenia w sprawie I Ns 862/06/P poprzez zasądzenie na jej rzecz od Skarbu Państwa – któremu, jak sama wskazała, w ogóle nie przysługiwał udział we własności nieruchomości – kwoty 52.100 złotych tytułem spłaty, z odsetkami ustawowymi od dnia uprawomocnienia się postanowienia, wystąpiła w istocie z roszczeniem o charakterze odszkodowawczym, a takie nie może podlegać uwzględnieniu w ramach postępowania o zniesienie współwłasności.

W apelacji od powyższego postanowienia skarżąca (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. domagała się zmiany zaskarżonego postanowienia i uwzględnienia żądania skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie z 8 lipca 2009 roku sygnatura akt I Ns 862/06/P oraz zasądzenia na jej rzecz spłaty wynikającej z odpowiedniej wyceny wartości przysługującego tej spółce udziału w nieruchomości. Względnie domagała się uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Zaskarżonemu wyrokowi skarżąca zarzuciła naruszenie art. 412 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 316 § 1 k.p.c. poprzez oddalenie skargi o wznowienie postępowania, podczas gdy ustalony przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny obligował Sąd do zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez orzeczenie spłaty na rzecz skarżącej.

Wnioskodawczyni Spółdzielnia (...) w K. wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego.

Uczestnik Skarb Państwa wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego.

Kurator dla nieznanych z miejsca pobytu pozostawił rozstrzygnięcie w gestii Sądu i wniósł o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego – wynagrodzenia kuratora.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd Okręgowy przyjął za własny stan faktyczny ustalony przez Sąd pierwszej instancji, wobec jego niekwestionowania przez skarżącą.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja nie była zasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty podniesione w apelacji nie mogły doprowadzić do zmiany, bądź uchylenia zaskarżonego postanowienia. W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z art. 378 §1 k.p.c. w związku z art. 13 §2 k.p.c. oraz stanowiskiem wyrażonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. uchwałę składu 7 sędziów z dnia 31.01.2008r. III CZP 49/07, OSNC 2008/6/55), Sąd drugiej instancji jest związany zarzutami naruszenia prawa procesowego, jak również zarzutami dotyczącymi ustaleń faktycznych, natomiast nie wiążą go zarzuty naruszenia prawa materialnego.

W niniejszej sprawie skarżąca nie kwestionowała prawidłowości ustaleń faktycznych, a jedynie zarzuciła naruszenie art. 412 §1 i §2 k.p.c. w związku z art. 316 §1 k.p.c. poprzez oddalenie skargi o wznowienie postępowania, podczas gdy ustalony przez Sąd pierwszej instancji stan faktyczny obligował Sąd do zmiany zaskarżonego postanowienia poprzez orzeczenie spłaty na rzecz skarżącej. W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty te nie są trafne. Należy stwierdzić, że niezasadnie zarzuca apelacja Sądowi pierwszej instancji, że ten dopuścił się naruszenia wymienionych na wstępie przepisów. W pierwszej kolejności należy podnieść, że przepis art. 316 k.p.c. wskazuje wprost, że po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, czyli tak okoliczności faktyczne sprawy, jak i przepisy prawa na podstawie, których ma zostać wydane rozstrzygnięcie. Przy czym, jak słusznie zaznaczył Sąd Rejonowy, podzielając przy tym pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w postanowieniu z dnia 7 kwietnia 1994 roku sygn. akt III CZP 41/94, wydając wyrok po ponownym rozpoznaniu sprawy w wyniku wznowienia postępowania, sąd bierze za podstawę rozstrzygnięcia stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy w postępowaniu ze skargi o wznowienie postępowania. W tym miejscu stwierdzić należy, że jakkolwiek skarżąca formułując powyższy zarzut procesowy nie powołała art. 13 §2 k.p.c., to ten brak należy uznać za oczywistą niedokładność, gdyż nie budzi wątpliwości, że niniejsze postępowanie toczy się trybie nieprocesowym, do którego przepisy o procesie znajdują odpowiednie zastosowanie poprzez art. 13 §2 k.p.c. Kontynuując rozważania co do w/w zarzutu stwierdzić trzeba, że z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia jednoznacznie wynika, że Sąd pierwszej instancji miał na uwadze wszelkie okoliczności faktyczne sprawy istniejące w chwili zamknięcia rozprawy w postępowaniu ze skargi o wznowienie postępowania, w tym zwłaszcza fakt zmiany stanu prawnego nieruchomości stanowiącej działkę nr (...) w taki sposób, że ani skarżącej, ani żadnemu z podmiotów uczestniczących nie przysługiwało prawo do nieruchomości, które to ustalenie stanowiło punkt wyjścia wydanego w sprawie postanowienia. Biorąc pod uwagę, że skarżąca w uzasadnieniu swojego zarzutu nie wskazała jaki to inny stan sprawy, niż istniejący w chwili zamknięcia sprawy, uwzględnił Sąd Rejonowy, wydając zaskarżone postanowienie, zarzut naruszenia art. 316 §1 k.p.c. w związku z art. 13 §2 k.p.c. należy uznać za bezzasadny.

Odnosząc się z kolei do - powiązanego z omówionym wyżej - zarzutu naruszenia art. 412 § 1 i §2 k.p.c. stwierdzić należy, iż także on nie zasługuje na uwzględnienie. Paragraf 1 tego przepisu stanowi, że sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. Przepis ten określa przedmiot badania sądu, jakim w stadium merytorycznego rozpoznania skargi o wznowienie postępowania jest istnienie podstawy wznowienia podanej przez skarżącego. Zdaniem Sądu Okręgowego nie można Sądowi pierwszej instancji postawić skutecznego zarzutu, iż wykroczył poza ten zakres, jak również, iż nie uwzględnił powołanej podstawy wznowienia. Sąd Rejonowy w toku postępowania badał czy skarżąca była uczestnikiem postępowania w sprawie objętej skargą, jak również czy w rozumieniu art. 510 §1 k.p.c. była podmiotem zainteresowanym. W powyższym zakresie Sąd pierwszej instancji poczynił stosowne ustalenia, jak również dokonał ich oceny prawnej. Sąd ten brał także pod uwagę treść żądania skarżącej zawartego w skardze o wznowienie postępowania. Odnosząc się do twierdzeń apelacji, jakoby skarżąca nie sprecyzowała skargi w zakresie wskazania podmiotów, od których domaga się spłaty wynikającej z wyceny wartości przysługującego spółce udziału w nieruchomości (k.199), podnieść należy, że pełnomocnik skarżącej sprecyzował żądanie skargi o wznowienie postępowania na rozprawie w dniu 8 maja 2015 roku (k. 182), wskazując, że podmiotem od którego skarżąca domagała się zasądzenia tytułem spłaty kwoty 52.100 złotych był Skarb Państwa. Zdaniem Sądu Okręgowego tak sformułowane żądanie nie mogło zostać uwzględnione w niniejszej sprawie. Skarżąca bowiem w toku postępowania w sposób jednoznaczny kwestionowała tytuł prawny Skarbu Państwa do udziału we współwłasności nieruchomości, a nadto nie domagała się zmiany postanowienia z dnia 8 lipca 2009 roku (I Ns 862/06/P) w zakresie podmiotu, któremu miała przypaść na własność nieruchomość objęta postępowaniem o zniesienie współwłasności. W tej sytuacji żądanie skarżącej zmierzało do zasądzenia na jej rzecz spłaty od podmiotu, który wyniku zniesienia współwłasności nie otrzymał jakiejkolwiek części fizycznej wspólnej nieruchomości. Takie żądanie nie mogło zostać uwzględnione w ramach postępowania wywołanego skargą o wznowienie postępowania o zniesienie współwłasności, gdyż nie znajdowało podstawy prawnej w art. 212 §2 k.c., zaś jakiekolwiek inne rozstrzygniecie stanowiłoby naruszenie art. 412 §1 k.p.c. w związku z art. 321 §1 k.p.c. i art. 13 §2 k.p.c. Słusznie Sąd pierwszej instancji wskazał, że tego rodzaju żądanie ma w istocie charakter odszkodowawczy i nie może być rozpoznane w ramach postępowania o zniesienie współwłasności. W tej sytuacji nie można stwierdzić naruszenia art. 412 §1 k.p.c., gdyż Sąd Rejonowy wydając rozstrzygnięcie wziął pod uwagę wszystkie te okoliczności, które stanowiły podstawę skargi o wznowienie postępowania. Zgodnie z dyspozycją powołanego wyżej przepisu Sąd pierwszej instancji dokonał ustaleń w zakresie posiadania przez skarżącą przymiotu zainteresowanego w sprawie o zniesienie współwłasności, uznając jednocześnie, że nie wykazała, aby zaskarżone postanowienie naruszało jej prawa.

Przechodząc do zasadności zarzutu ostatniego zaskarżonego przepisu tj. artykuł 412 § 2 k.p.c. stwierdzić należy, że także on nie zasługuje na uwzględnienie. Powołany przepis przewiduje w postępowaniu ze skargi o wznowienie postępowania, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wydanie dwóch rodzajów rozstrzygnięć – merytorycznych (oddalenie skargi albo jej uwzględnienie i zmianę zaskarżonego orzeczenia) oraz formalnych (uchylenie wyroku i odrzucenie pozwu albo umorzenie postępowania). Sąd pierwszej instancji na etapie merytorycznego badania skargi o wznowienie uznał, że brak jest podstaw do jej uwzględnienia, wobec czego zasadnie skargę oddalił i w konsekwencji orzekł zgodnie z dyspozycją art. 412 § 2 k.p.c. Naruszenie wskazanego przepisu mogłoby mieć miejsce jedynie w sytuacji, gdyby Sąd pomimo uznania istnienia przesłanek do wznowienia postępowania skargę oddalił, bądź przeciwnie w sytuacji uznania, że nie zachodziły przesłanki do wznowienia postępowania zmienił lub uchylił orzeczenie kończące postępowanie objęte skargą. Taka sytuacja w tej sprawie nie miała miejsca.

Podnieść w tym miejscu należy, że apelująca nie zarzuciła w swoim środku odwoławczym naruszenia art. 524 §2 k.p.c., który stanowi podstawę wznowienia postępowania nieprocesowego w sytuacji, gdy skarżący nie był uczestnikiem pierwotnego postępowania. Z powyższych względów Sąd drugiej instancji nie ma podstaw do badania czy zaskarżone postanowienie nie narusza wskazanego przepisu. W myśl art. 524 § 2 k.p.c. wznowienie postępowania nieprocesowego na skutek skargi podmiotu, który nie był uczestnikiem postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem co do istoty sprawy, może nastąpić gdy skarżący jest zainteresowanym w sprawie w rozumieniu art. 510 § 1 k.p.c. i nie brał udziału w tym postępowaniu bez własnej winy, a nadto gdy orzeczenie kończące postępowanie w sprawie narusza jego interes. Brak zarzutu naruszenia powyższego przepisu wyklucza możliwość badania, czy ocena dokonana przez Sąd pierwszej instancji była prawidłowa. Na marginesie jedynie wskazać należy, że z ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy nie wynika, aby skarżąca w chwili wydania postanowienia z dnia 8 lipca 2009 roku była współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości, a jedynie iż była wpisana do księgi wieczystej jako współwłaściciel do dnia 2 kwietnia 2007 roku, po czym w jej miejsce został wpisany Skarb Państwa. Należy wskazać, że art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o księgach wieczystych i hipotece statuuje domniemanie prawne, iż prawo jawne wpisane do księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Domniemanie to jest wzruszalne, ale z ustaleń Sądu Rejonowego nie wynika, aby Sąd ten uznał, że stan prawny w księdze wieczystej w chwili znoszenia współwłasności nie odpowiadał stanowi rzeczywistemu. Wobec braku jakichkolwiek zarzutów związanych z ustalonym stanem faktycznym, Sąd Okręgowy nie był uprawniony do oceny jego prawidłowości.

Mając na uwadze powyższe, na zasadzie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak punkcie 1 sentencji.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na zasadzie art. 520 § 3 k.p.c., uznając za niewątpliwie sprzeczne interesy skarżącej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wnioskodawcy Spółdzielni (...) w K. i uczestnika Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta K.. W związku z powyższym, jako że apelacja podlegała oddaleniu, Sąd włożył na skarżącą obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez ww. podmioty uczestniczące w postępowaniu. Zasądzona – na zasadzie art. 520 § 3 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. - w punkcie 2 sentencji kwota stanowi równowartość wynagrodzenia adwokata reprezentującego wnioskodawcę w postępowaniu odwoławczym, a jej wysokość została określona na podstawie §2, §6 pkt 5, §8 pkt 6 i §13 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r. poz. 461). W punkcie 3 sentencji – na zasadzie art. 520 § 3 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zw. z art. 13 § 2 k.p.c. – zasądzono kwotę stanowiącą równowartość wynagrodzenia radcy prawnego reprezentującego uczestnika w postępowaniu odwoławczym, przy czym jej wysokość została ustalona na podstawie §2, §6 pkt 6, §7 pkt 6 i §12 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013r. poz. 490). Określając wysokość należnego wynagrodzenia Sąd uwzględnił fakt, iż wnioskodawcy i uczestnikowi przysługiwały różne udziały we współwłasności nieruchomości objętej skargą.

Sąd Okręgowy przyznał kuratorowi dla nieznanych z miejsca pobytu uczestników: L. L., G. L., I. S. z d. L., R. L., B. L., H. L., R. S. z d. L., M. L. i M. L., aplikantowi adwokackiemu K. W., wynagrodzenie należne za postępowanie odwoławcze. Wysokość wynagrodzenia została obliczona na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 roku w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1476) w zw. z § 6 pkt 5 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Wynagrodzenie to przyznano w wysokości nie przekraczającej stawek minimalnych określonych we wskazanym wyżej rozporządzeniu. Sąd Okręgowy uwzględnił okoliczność niewielkiego nakładu pracy kuratora, a także okoliczność, iż reprezentowane przez niego osoby z wyjątkiem G. L. w ogóle nie są zainteresowane wynikiem tego postępowania, gdyż ich udział w sprawie zniesienie współwłasności związanych był nieruchomością objętą postanowieniem częściowym z dnia 7 listopada 2007 roku sygn. I Ns 862/06/P, nie zaś z nieruchomością objętą postanowieniem z 8 lipca 2009 roku.

W punkcie 5 sentencji, na podstawie art. 83 ust. 2 w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014r., poz. 1025) Sąd Okręgowy nakazał ściągnąć od skarżącej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Krakowa – Podgórza w Krakowie kwotę 600 złotych tytułem wydatków związanych z pełnieniem przez aplikanta adwokackiego K. W. funkcji kuratora dla nieznanych z miejsca pobytu uczestników.

SSO Katarzyna Biernat-Jarek SSO Grzegorz Buła SSR Agata Maniecka-Kurotaki