Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Bożeny Grochowskiej-Małek

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 r.

sprawy A. M. i A. P. (1)

oskarżonych o przestępstwo z art. 280 §1 kk i in.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych A. M. i A. P. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim

z dnia 15 czerwca 2015 r. sygn. akt II K 593/14

wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten tylko sposób, że podwyższa orzeczoną na rzecz obrońcy oskarżonego A. P. (1) kwotę wynagrodzenia za obronę z urzędu , wykonywaną przed Sądem I instancji do kwoty 2066,40 zł ( w tym 386,40 podatku vat); w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. P. w M. oraz na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego A. B. w S. po 516,60 zł (w tym 96,60 podatku vat) z tytułu wykonywania obrony z urzędu oskarżonych A. M. i A. P. (1) w postępowaniu odwoławczym; zwalnia oskarżonych od kosztów sądowych za II instancję stwierdzając, że wydatki postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 533/15

UZASADNIENIE

A. M., A. S. i A. P. (1) zostali oskarżeni o to, że w dniu 29 kwietnia 2011 r. w S., powiat (...), woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu, w tym również z ustalonymi osobami nieletnimi, po uprzednim użyciu wobec P. R. przemocy polegającej na kopnięciu pokrzywdzonego nogą w brzuch, co spowodowało jego upa­dek na ziemię a następnie kopaniu nogami i uderzaniu rękoma po całym ciele w tym w okolice głowy i twarzy, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci między innymi zasinienia pod lewym okiem z podbiegnięciem krwawym, otarcia naskórka twarzy i licznych zadrapań zwłaszcza po stronie lewej, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telefonu komórkowego marki S. z kartą SIM o wartości 50 zł., karty miejskiej o wartości 78 zł. i klucza do furtki, czym spowo­dowali straty o łącznej wartości 128 zł., na szkodę P. R.,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

przy czym A. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestęp­stwo podobne,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 15 czerwca 2015 r., sygn. akt II K 593/14, Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim:

I. w ramach zarzucanego oskarżonym, aktem oskarżenia czynu:

1/A. M., A. S. oraz A. P. (1) uznał za winnych tego, że w dniu 29 kwietnia 2011 roku w S., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w tym również z innymi ustalonymi osobami nieletnimi, wzięli udział w pobiciu P. R. w ten sposób, że po uprzednim kopnięciu go w brzuch w wyniku czego pokrzywdzony upadł, uderzali go rękoma po całym ciele i kopali go, w tym w twarzoczaszkę, w wy­niku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci: stłuczenia twarzoczaszki w okolicy czoła nad prawym łukiem brwiowym z uszkodzeniem (rozcięciem) i otar­ciem naskórka, w okolicy dolnej części oczodołu lewego i lewego łuku jarzmowego z wylewem krwawym i uszkodzeniami naskórka (zadrapaniami), w okolicy nosa po stro­nie lewej z uszkodzeniem naskórka (otarciem), w okolicy ust (obu warg) z uszko­dzeniem ciągłości wargi górnej (po stronie prawej), czym narazili pokrzywdzonego co najmniej na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 k.k., przy czym A. P. (1) czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczo­nej za umyślne przestępstwo podobne, tj. dokonania czynu wyczerpującego dyspo­zycję art. 158 § 1 k.k. w przypadku oskarżonych A. M. i A. S. oraz dokonania czynu wyczerpującego dyspozycję art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w przypadku oskarżonego A. P. (1) i za ten czyn:

- na podstawie art. 158 § 1 k.k. skazał oskarżonego A. M. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 lata, na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 40 stawek dziennych w kwocie po 20 zł każda z nich,

- na podstawie art. 158 § 1 k.k. skazał oskarżonego A. S. na karę 8 mie­sięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k. oraz art. 70 § 2 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 3 lata, na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego grzywnę w wysokości 40 stawek dziennych w kwocie po 20 zł każda z nich, na podstawie art. 73 § 2 k.k. w okresie próby oddał oskarżonego pod dozór kuratora;

- na podstawie art. 158 § 1 k.k. skazał oskarżonego A. P. (1) na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności,

2/ ustalając, że: A. M., A. S. i A. P. (1) w dniu 29 kwietnia 2011 roku w S., pow. (...), woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w tym również z innymi ustalonymi osobami nieletnimi, dokonali kradzieży telefonu komórkowego marki S. z kartą SIM o wartości 50 zł., karty miejskiej o wartości 78 zł. i klucza do furtki, powodując straty o łącznej wartości 128 zł na szkodę P. R., czym wyczerpali dyspozycję art. 119 § 1 k.w. – na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. w zw. z art. 45 § 1 k.w. umorzył postępowanie wobec wyżej wymienionych oskarżonych w zakresie tego wykroczenia z uwagi na przedawnienie orzekania;

II. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonym: A. M. i A. S. na poczet orzeczonej kary grzywny okres zatrzymania w dniach od 29 kwietnia 2011 roku do 01 maja 2011 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywi­stego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny, zaś oskarżonemu A. P. (1) zaliczył na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniach od 10 maja 2011 roku do 11 maja 2011 roku, przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

III. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. P. – Kancelaria Adwokacka w M. i adw. D. J. – Kancelaria Adwokacka w M. kwoty po 1136,52 zł na rzecz każdego z nich, w tym po 212,52 zł VAT - tytułem kosztów nieopłaconej obrony sprawowanej z urzę­du;

IV. zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonych: R. S. kwotę 150 zł, a od A. M. kwotę 250 zł tytułem zwrotu części wydatków ponie­sionych w sprawie, a w pozostałej części i od opłaty zwolnił oskarżonych, resztę wydatków przejmując na rachunek Skarbu Państwa, zaś oskarżonego A. P. (1) zwolnił w całości od kosztów postępowania.

Apelacje od przedstawionego wyżej wyroku wywiedli obrońcy oskarżonych A. M. i A. P. (1).

Obrońca A. M. zaskarżył zaprezentowany wyżej wyrok w czę­ści dotyczącej skazania tego oskarżonego za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 158 § 1 k.k.- tj. punkt I. podpunkt 1. wyroku, zarzucając mu obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie obrazę:

- art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., których naruszenie polegało na jedno­stronnej i niekorzystnej dla oskarżonego ocenie materiału dowodowego, przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej wbrew regułom prawidłowego rozumowania,

a w konsekwencji:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść poprzez przyjęcie, że oskarżony A. M. dopuścił się dokonania zarzucanego mu czynu, w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego prowadzi do wniosków odmiennych.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy przez uniewinnienie oskarżonego A. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Obrońca A. P. (1) zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w całości, zarzucając mu:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, który miał wpływ na jego treść, polegający na nieprawidłowym przyjęciu, iż oskarżony A. P. (1) 29 kwietnia 2011 r. w S., pow. (...), woj. (...) działając wspól­nie i w porozumieniu z innymi osobami, użył przemocy fizycznej polegającej na kopnięciu pokrzywdzonego nogą w brzuch, a następnie kopaniu nogami i uderzaniu rękoma po całym ciele pokrzywdzonego w tym w okolice głowy, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci na czas powyżej dni 7, tj. popełnił czyn z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., podczas gdy oskarżony czynu tego nie popełnił,

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 626 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podnosząc, że w razie uchylenia orzeczenia przez Sąd II instancji i przekazania sprawy do ponow­nego rozpoznania adwokatowi należą się minimalne stawki wynagrodzenia za każdą instancję z osobna i tym samym niewydanie w orzeczeniu kończącym postępowanie rozstrzygnięcia o wypłaceniu należności za wszystkie obrony z urzędu, tj. łącznej kwoty 2066,40 zł (w tym VAT).

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie zaś o uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a nadto na podstawie art. 626 § 3 k.p.k. wniósł o przyznanie wynagrodzenia z tytułu sprawowanej obrony z urzędu w łącznej kwocie 2066,40 zł w tym VAT.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego A. P. (1) poparł swoją apelację i wniosek w niej zawarty oraz wniósł o zasądzenie kosztów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym oświadczając, że nie zostały uiszczone w całości ani w części. Obrońca oskarżonego A. M. poparł swoją apelację i wniosek w niej zawarty oraz wniósł o zasądzenie kosz­tów obrony z urzędu oskarżonego w postępowaniu odwoławczym oświadczając, że nie zostały uiszczone w całości ani w części. Prokurator wniósł o nieuwzględnienie obu apelacji i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy. Oskarżony A. P. (1) przyłączył się do apelacji swojego obrońcy i wniósł o uniewinnienie go od przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy A. P. (1) okazała się zasadną jedynie o tyle, o ile doprowadziła do zmiany rozstrzygnięcia w przedmiocie wynagrodzenia za obronę z urzędu tego oskarżonego wykonywaną przed Sądem I instancji. Na po­dzie­lenie nie zasługiwały natomiast racje podniesione w środku odwoławczym wywie­dzionym przez obrońcę A. M.. Zważywszy, że z wnioskiem o sporzą­dzenie uzasadnienia wystąpił jedynie przedstawiciel procesowy A. P. (1), ograniczając zarazem jego zakres do tej części wyroku Sądu Okręgowego, którą rozstrzygnięto o utrzymaniu w mocy wyroku Sądu Rejonowego, Sąd II instancji dokonał zawężenia swych rozważań do powodów, które doprowadziły do zajęcia rzeczonego stanowiska.

Przede wszystkim nie ma racji skarżący, jeżeli kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę materiału dowodowego przez podważenie wartościowania relacji po­krzyw­dzonego P. R.. Przystępując do rozważań w przedmiotowej materii podkreślić należy, że akcentowana przez apelującego problematyka wpływu spożycia alkoholu przez tegoż na prawidłowość postrzegania, zapamię­tywania i od­twa­rzania przezeń zdarzeń może być badana jedynie przez pryzmat starannej analizy pozyska­nych tą drogą informacji i zestawienia ich z innymi dowodami ( por. wyrok Sądu Ape­la­cyj­nego w Warszawie z 8 maja 2015 r., II AKa 104/15, LEX nr 1747369, wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2004 r., V KK 314/03, LEX nr 162600). Stano­wisko takiej treści nie oznacza jednakże, iż samo stwierdzenie, że deskrypcje proce­sowe po­krzyw­dzonego są w większym lub mniejszym stopniu wewnętrznie sprzecz­ne oraz sprzecz­ne z wyjaśnieniami oskarżonych, wystarczy aby je na tej podstawie en bloc odrzucić jako niewiarygodne, bo przecież owe sprzecz­ności niekoniecznie muszą mieć związek z próbą świadomego zafałszowania rzeczy­wistości, lecz równie dobrze mogą być spowodowane innymi okolicz­nościami, w tym wynikać mogą z nie­do­stat­ków ludzkiej pamięci. Nie rzecz zatem w tym, że określone sprzeczności w ogóle się pojawiły w relacjach pokrzywdzonego i oskarżonych; istotne jest jedynie to, czy i w jakim stopniu dowody te odzwierciedlają rzeczywisty stan rzeczy ( podobnie: wyrok Sądu Apelacyj­nego w Krakowie z 24 października 2012 r., II AKa 173/12, LEX nr 1236876). Wbrew wywodom obrońcy, zeznania P. R. wolne są od sprzecz­ności takiej wagi, która nakazywałaby ich dyskredytację.

Inaczej niż chce tego apelujący, relacje pokrzywdzonego w zakresie wyglądu mężczyzny, który zaatakował go jako pierwszy są stosun­kowo konse­kwentne i jako takie nie świadczą o ślepym dążeniu do obciążenia A. P. (1). Po­krzyw­dzony już od początkowego etapu postępowania przygo­to­waw­czego podawał bowiem, że w czasie zajścia wymieniony był ubrany w ogrodniczki koloru niebie­skiego i koszulkę z krótkim rękawem (m.in. k. 22v, 33, 84, 87, 321). W związku z tym nie można sugerować, tak jak uczyniono w uzasadnieniu środka odwoławczego (k. 948), że informacje takiej treści pojawiły się dopiero na etapie postę­powania jurys­dykcyjnego. Wbrew zapatrywaniom skarżącego, zeznań P. R. w przed­mioto­wym zakresie nie sposób stanowczo zakwestionować także przez powołanie się na treść relacji P. G.. Faktem jest, że tenże podał, iż osoba, która jako pierwsza zaatakowała nieznanego mu mężczyznę była ubrana w niebieskie jeansy i czarną kurtkę. Sprecyzował jednakże zarazem, że wspomniane spodnie były brudne, zaś rękawy kurtki były „trochę podwinięte” i dzięki temu zaobserwował jakiś tatuaż na jego ręku (k. 174, 334, 546v, 884v). Informacje takiej treści korespondują w pewnym zakresie z podaniem przez pokrzywdzonego, że ogrodniczki napastnika były koloru niebieskiego (k. 33) i były ubrudzone czymś białym (k. 321, 786). Wska­zanie przez P. G. na podwinięte rękawy kurtki tłumaczy natomiast pojawienie się w deskrypcjach pokrzywdzonego koszulki z krótkim ręka­wem. Pamię­tać przy tym trzeba, że osoby relacjonujące poszczególne zdarzenia, w różnym stopniu mogą być w nie emocjo­nalnie zaangażowane, obserwują je z różnej perspektywy, co może powodować u każdej z nich częściowo odmienną rejestrację w pamięci komu­nikatów o nim ( vide wyrok Sądu Okręgowego w Kielcach z 6 sierpnia 2013 r., IX Ka 714/13, LEX nr 1717741). Nieszcze­rości informacji przekazanych przez pokrzyw­dzonego nie sposób upatrywać także w treści złożonych przezeń oświadczeń dotyczą­cych tatuażu zaobser­wowanego na ręku pierwszego z atakujących. Faktem jest, że P. R. podawał, iż widział tatuaż obrazujący pajęczynę w okolicach nad­garstka, na wewnętrznej stronie ręki napastnika (k. 23, 33), zaś w toku rozprawy głównej okazało się, że takowy znajduje się w okolicach łokcia A. P. (1) (k. 785). Rozbieżność pomiędzy informacjami przekaza­nymi przez pokrzywdzonego, a wskazaną okolicznością, sta­nowi w ocenie Sądu Okrę­go­wego, jedynie naturalną konsekwencję dynamicznego charak­teru zajścia z dnia 29 kwiet­nia 2011 r. Pamięć ludzka ma charakter genera­tywny, a nie jest wierną kopią rzeczy­wistości, co sprawia, że jest ona podatna na znie­kształcenia ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 13 grudnia 2007 r., II AKa 164/07, LEX nr 567374), zwłaszcza w warunkach niesprzyjających poczynieniu dokładnych spostrzeżeń. Apelu­jący myli się także o tyle, o ile zakłada, że dowodem wyłączającym możliwość uzna­nia sprawstwa A. P. (1) są zeznania P. R. dotyczące wzrostu mężczyzny, który miał go kopnąć w brzuch. Podkreślić trzeba, że w toku pierwszego przesłuchania na etapie postępowania przygo­towawczego pokrzywdzony podał, iż tenże mężczyzna był wyższy od niego i miał ok. 175 cm wzrostu (k. 22v, 575, 787). Informacji tej nie sposób odrywać od późniejszego stwierdzenia przez pokrzywdzonego, że napastnik był wysoki (k. 33, 575, 787v). W takim kontekście okoliczność, iż z protokołu przesłu­chania A. P. (1) wynika, że ma on 170 cm (k. 134) nie nabiera szczególnego znaczenia. Nie bez znaczenia pozostaje też fakt, iż pokrzywdzony oceniał wzrost napastników z pozycji leżącej.

Zamykając rozważania w materii wartościowania zeznań P. R. stwier­dzić trzeba, że trudno uznać, iż pokrzywdzony bezpodstawnie obciążał A. P. (1). Wbrew stanowisku obrońcy, de facto nie miał po temu interesu. Zważyć w tym miejscu trzeba, że wersja zaprezentowana przez wymienionego oskar­żonego, a sprowadzającą się do wskazania na mającą motywować zeznania pokrzyw­dzonego chęć zemsty za oplucie jego osoby ( wyjaśnienia A. P. (1) k. 136, 330v) nie znalazła potwierdzenia nawet w relacjach wskazanego przez niego świadka ( zeznania U. R.- k. 197, 380- 380v, 548v). Skoro obrażenia stwierdzone u pokrzywdzonego miałyby zostać spowodowane bez udziału A. P. (1), to P. R. nie wskazywałby na niego, jako na jednego ze sprawców. Z treści jego zeznań bezspornie wynika, że zależałoby mu na pociągnię­ciu do odpowiedzialności rzeczywistych napastników, a nie przy­padko­wej- i wedle twierdzeń samego A. P. (1) (k. 136, 330v, 784v) znanej mu jedynie z widzenia osoby, która z po­wsta­niem wspomnianych urazów nie miała nic wspólnego. Jest to dodatkowy argument przemawiający za stwierdzeniem prawidłowości doko­nanej przez Sąd I in­stan­cji oceny zeznań pokrzywdzonego.

W świetle powyższego, Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się, by ocena materiału dowodowego, poczyniona przez Sąd Rejonowy, nosiła cechy dowolności. Nie zmienia tego konstatacja obrońcy o konsekwencji wyjaśnień wszystkich oskarżonych nieprzyznających się do winy. Zestawienie środków dowodo­wych zgromadzonych w sprawie z treścią pierwszoinstancyjnych ustaleń faktycznych nie pozwoliło na podzielenie ogólnikowo sformułowanego zarzutu błędu w ustale­niach faktycznych. W przekonaniu Sądu II instancji, Sąd I instancji rekonstruując zaistniały stan rzeczy nie pominął istotnych w sprawie okoliczności wynikających z właściwie ocenionych dowodów, ani też nie ustalił faktów, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, lecz zostały przeinaczone ( por. D. S. Świecki, Postępowanie odwoławcze w sprawach karnych. Komentarz. Orzecznictwo, Warszawa 2013, s. 175). W związku z tym za chybione uznać należało również gołosłowne wskazanie na obrazę zasady in dubio pro reo, statuowanej przepisem art. 5 § 2 k.p.k.

W tym stanie rzeczy apelacja obrońcy w części kwestionującej winę A. P. (1) jest bezzasadna. Nietrafność zarzutów postawionych w tej materii przesądziła również o niemożności uwzględnienia któregokolwiek ze sformułowanych w tymże zakresie wniosków.

Wymierzając A. P. (1) karę 10 miesięcy pozbawie­nia wolności ,Sąd Rejonowy w spo­sób prawidłowy zważył tak stopień społecznej szko­dli­wości przypisanego mu czynu, jak i okoliczności stricte osobiste sprawcy (k. 934). Orzeczona kara odpowiada więc dyrektywom art. 53 § 1 i 2 k.k. i nie nosi żadnych cech niewspółmierności. Spełnia wszystkie swe funkcje, tak w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej. W stosunku do A. P. (1) szczególnego znaczenia nabiera pierwsza z wymienionych funkcji kary, albowiem ten, jak słusznie podkreślił Sąd I instancji, był już wielokrotnie karany, zaś przypisanego mu czynu dopuścił się w niedługim czasie po opuszczeniu zakładu karnego. Okoliczności te prze­czą możliwości sformułowania względem niego pozytywnej prognozy krymino­logicznej.

Z tych wszystkich względów i przy braku przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k. Sąd Okręgowy orzekł, jak w części dyspozytywnej swego wyroku.

Na podstawie art. 22 ³ ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 507 z późn. zm.) Sąd Okręgowy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego A. B. w S. 516,60 zł (w tym 96,60 zł podatku VAT) z tytułu wykonywania obrony z urzędu oskarżonego A. P. (1) w postępowaniu odwoławczym (§ 12a ust. 2 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu- tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 z późn. zm.).

Z uwagi na przebywanie przez A. P. (1) w Zakładzie Karnym Sąd Okręgowy, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił go od kosztów sądo­wych za II instancję stwierdzając, że wydatki postępowania odwoławczego także
w czę­ści dotyczącej jego osoby ponosi Skarb Państwa.