Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2015 r.

sprawy M. Ś.

oskarżonego o przestępstwo z art. 79 pkt 4 ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości Dz. U.Nr 76 z 2002 r. poz. 694 z późn. zm.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 9 lipca 2015 r. sygn. akt VII K 733/14

zaskarżony wyrok zmienia w ten tylko sposób, że przyjmuje, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw będąc członkiem zarządu i udziałowcem większościowym Spółki (...) w S.; w pozostałej części wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 120 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 573/15

UZASADNIENIE

M. Ś. został oskarżony o to, że:

I.będąc prezesem zarządu spółki (...) z siedzibą w S. przy ul. (...) w obowiązującym terminie do 15.07.2012r., tj. w ciągu 15 dni od podjęcia uchwały zatwierdzającej sprawozdanie finansowe nie złożył w Sądzie Rejonowym dla. m. st. Warszawy w Warszawie Sąd Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego sprawozdania finansowego spółki za 2011 rok,

tj. o czyn z art. 79 ust. 4 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 76 z 2002r. poz. 694 z późn. zm.)

II. będąc prezesem zarządu spółki (...) z siedzibą w S. przy ul. (...) w obowiązującym terminie do 15.07.2013r., tj. w ciągu 15 dni od podjęcia uchwały zatwierdzającej sprawozdanie finansowe nie złożył w Sądzie Rejonowym dla. m. st. Warszawy w Warszawie Sąd Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego sprawozdania finansowego spółki za 2012 rok,

tj. o czyn z art. 79 ust. 4 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 76 z 2002r. poz. 694 z późn. zm.)

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 9 lipca 2015r. orzekł:

1.oskarżonego M. Ś. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, przy czym uznał, iż zostały one popełnione w podobny sposób w krótkich odstępach czasu i za to na podstawie art. 79 ust. 4 ustawy z dnia 29.09.1994 roku „o rachunkowości” w zw. z art. 91 § 1 kk skazał go na karę 40 stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 25 złotych;

2. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem opłaty oraz 70 złotych tytułem kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości i zarzucił mu naruszenie przepisu art. 79 pkt 4 w zw. z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2013r. o rachunkowości (Dz. U. 2013, poz. 330) i art. 202 § 4 ksh polegające na błędnym zastosowaniu i przyjęciu, iż oskarżony jest odpowiedzialny za złożenie sprawozdań finansowych za lata obrotowe 2011-2012, pomimo odwołania go z funkcji członka Zarządu Spółki (...) Sp. z o.o. uchwałą z dnia 29 kwietnia 2008r.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

W toku rozprawy odwoławczej obrońca oskarżonego poparł swoją apelację i wniosek w niej zawarty.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Okręgowy po wnikliwym zapoznaniu się z aktami przedmiotowej sprawy stwierdził, że Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy, zgodny z obowiązującymi przepisami, zebrał wszystkie możliwe i niezbędne dowody. W ocenie Sądu Okręgowego zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, odpowiada zasadom logicznego rozumowania i zasadom doświadczenia życiowego. Fakt ten nie pozwala zatem przyjąć, iż w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a tym samym, dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mogącego mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia co do czynów zarzucanych oskarżonemu w akcie oskarżenia. W świetle powyższego, Sąd Okręgowy uznał, iż zarówno ocena zebranych w sprawie dowodów, jak też poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne są prawidłowe i nie noszą cech błędu.

Dokonując oceny dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Siedlcach sprostał wymogom płynącym z artykułu 7 kpk, tj. rozważał i oceniał te dowody zgodnie z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z całkowitą aprobatą ze strony Sądu Odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty w tym zakresie. Sąd Rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie należycie wykazał winę oskarżonego M. Ś.. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji szczegółowo wskazał dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd Rejonowy są zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu, co prowadzi do przekonania, iż zarzut apelacyjny podnoszony przez obrońcę oskarżonego jest chybiony.

Nie ulega wątpliwości, wbrew twierdzeniom skarżącego że zachowanie M. Ś. wypełniało wszystkie znamiona przypisanego mu czynu, którego opis został zmodyfikowany przez Sąd, o czym podnoszone będzie niżej. Bezspornie M. Ś. w dacie obu czynów był zobowiązany do złożenia sprawozdania finansowego za lata 2011 i 2012r. z działalności tejże spółki. Nie istotnym w tym względzie było twierdzenie oskarżonego, iż w tym okresie spółka nie przynosiła dochodów. Obowiązek ten wynikał z treści art. 69 ust. 1 ustawy o rachunkowości, zgodnie z którym kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, opinię biegłego rewidenta, jeżeli podlegało ono badaniu, odpis uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a w przypadku jednostek, o których mowa w art. 49 ust. 1 - także sprawozdanie z działalności - w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego. Przez kierownika jednostki rozumie się zaś członka zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy - członków tego organu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę (art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości). Wprawdzie jak przyjął Sąd Rejonowy oskarżony w czasie zarzutu pełnił funkcję Prezesa Zarządu rzeczonej spółki, jednakże Sąd Odwoławczy nie podzielił tego stanowiska, uznając, iż zgodnie z uchwałą Zgromadzenia Wspólników spółki (...) Sp. z o.o. w S. M. Ś. z dniem 29 kwietnia 2008r. (k. 34 akt sprawy) został odwołany z funkcji prezesa tejże spółki. Powyższe nie zmienia jednak faktu, iż w dalszym ciągu był on członkiem zarządu i większościowym udziałowcem spółki, co znajduje potwierdzenie w wypisie z Krajowego Rejestru Sądowego (k. 9-14 akt sprawy), z którego wynika, iż członkami Zarządu Spółki (...) byli M. Ś., R. C. i M. K.. Okoliczność tę potwierdza także obrońca oskarżonego w swojej apelacji. I dlatego chociażby z racji posiadania udziałów w przedmiotowej spółce oskarżony interesował się jej sprawami, w tym przyjął jako prezes tej spółki rezygnację R. C. z członka zarządu spółki w dniu 30 czerwca 2008r., kiedy to już formalnie nie był jej prezesem (k. 6 akt sprawy). Dlatego Sąd Odwoławczy zmienił opis czynu zarzucanego oskarżonemu w ten sposób, że przyjął, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw będąc członkiem zarządu i udziałowcem większościowym Spółki (...) w S.. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż jako członek zarządu wraz z innymi jego członkami był zobowiązany do złożenia sprawozdania (...) Sp. z o.o. w S.. Wbrew twierdzeniom skarżącego oskarżony nie pełnił tylko funkcji prezesa zarządu, w dalszym ciągu pozostając jego członkiem. Sprawy spółki w danym okresie nie były zatem oskarżonemu obce, a sytuacja do jakiej doszło wynikła ze zwykłego niedbalstwa i braku troski oskarżonego o interesy spółki, w której posiadał największy pakiet udziałów. Z tego właśnie względu musiał on zatem posiadać świadomość co do tego, co dzieje się w rzeczonej spółce, dlatego obarczony był on także obowiązkiem złożenia sprawozdania finansowego za lata 2011r. i 2012r.

Biorąc zaś pod uwagę tożsamość obu czynów zarzucanych oskarżonemu aktem oskarżenia, Sąd Rejonowy słusznie przyjął, iż zachowania te zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw. Spełniają albowiem one przesłanki określone w art. 91 § 1 kk w postaci podobnego sposobu ich popełnienia w krótkich odstępach czasu i wyczerpywania znamion tego samego czynu zabronionego. Dlatego Sąd Rejonowy zakwalifikował czyn przypisany oskarżonemu z art. 79 ust. 4 ustawy z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 76 z 2002r. poz. 694 z późn. zm.) w zw. z art. 91 § 1 kk.

Sąd Okręgowy nie uwzględniając apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 9 lipca 2015r., korygując go tylko w zakresie przyjęcia, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw będąc członkiem zarządu i udziałowcem większościowym Spółki (...) w S..

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973 r. ( Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.), obciążając nimi oskarżonego.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.