Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S., F. S.

przeciwko Gminie M. P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej Gminy M. P. na rzecz powodów J. S. i F. S. kwoty po 53.500 (pięćdziesiąt trzy tysiące pięćset) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 5 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej Gminy M. P. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 10.701,32 zł (dziesięć tysięcy siedemset jeden złotych trzydzieści dwa grosze) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa;

4.  nie obciąża powodów J. S. i F. S. kosztami sądowymi od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt I C 1523/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 5 listopada 2014 roku skierowanym przeciwko Gminie M. P. J. S. i F. S. wnieśli o zasądzenie od pozwanej Gminy kwot po 77.701,50 zł (formułując w pozwie żądanie zasądzenia kwoty 155.403 złote – solidarnie po 50% dla każdego ze współwłaścicieli) tytułem odszkodowania za spadek wartości nieruchomości, której są współwłaścicielami, do którego doszło na skutek uchwalenia innego przeznaczenia nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 stycznia 2015 roku Gmina M. P. wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, podnosząc, iż powodowie nie spełniają przesłanek roszczenia z art. 36 u.p.z.p. , a ponadto wartość roszczenia nie została udowodniona w prawidłowy sposób. (k. 25)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. i F. S. są współwłaścicielami po ½ (jednej drugiej) części nieruchomości położonej w P. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka gruntu numer (...), w obrębie 17, o powierzchni 5706 metrów kwadratowych, dla której Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim prowadzi księgą wieczystą KW (...). Własność nieruchomości nabyli w 1991 roku w drodze dziedziczenia po rodzicach.

/okoliczność niesporna/

Nieruchomość wchodziła w skład gospodarstwa rolnego. W latach osiemdziesiątych w tej części P. wybudowano zbiornik retencyjny B.. Od tego czasu wody gruntowe w jego pobliżu zaczęły systematycznie się podnosić.

/okoliczność niesporna: przesłuchanie powoda – k. 179 w zw. z k 45-46./

Do końca lat 90-tych ubiegłego wieku powód wykorzystywał działkę numer (...) rolniczo.

/okoliczność niesporna: dowód: przesłuchanie powoda – k. 179 w zw. z k 45-46/

Zgodnie z archiwalnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla miasta P. zatwierdzonym Uchwałą numer XXV/140/88 Miejskiej Rady Narodowej w P. z dnia 25 maja 1988 roku (Dz. Urz. Woj. (...) Nr 14 poz. 128 objętym wykazem aktów prawa miejscowego Dz. Urz. Woj. (...) Nr 4 z 1991 r. poz. 51) oraz późniejszymi zmianami – w szczególności (uchwała Nr II/14/94 z dnia 3 sierpnia 1994 roku Dz. Urz. Woj. (...) Nr 23 poz. 139) nieruchomość obejmującej działkę numer (...) znajdowała się w jednostkach urbanistycznych oznaczonych symbolami 7.12.E2.U i Z1/2 o następujących ustaleniach: U – tereny usługowe; E – strefa terenów systemu ekologicznego; E2 tereny parków, ogrodów działkowych, cmentarzy, sadów itp.; 7.12.E2.U – tereny lokalizacji usług i rekreacji towarzyszącej zbiornikowi wodnemu B. oraz Z1/2 ulica (...).

W 2009 roku doszło do uchwalenia nowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla obszaru ulic (...) oraz jeziora B. w P. zatwierdzonym Uchwałą numer XL/723/09 Rady Miasta P. z dnia 30 września 2009 roku ze zmianami (Dz. Urz. Woj. (...) Nr 337 z dnia 17 listopada 2009 r. poz. 2787) ze zmianami (Dz. Urz. Woj. (...) Nr 18 z dnia 22 stycznia 2010 r. poz. 124 i Dz. Urz. Woj. (...) z dnia 18 kwietnia 2013 r. poz. 2186) nieruchomość obejmującej działkę numer (...) znajdowała się w jednostkach urbanistycznych oznaczonych symbolem 1ZN i 1 (...). Dla terenów oznaczonych symbolem 1ZN przeznaczeniem podstawowym są tereny zieleni nieurządzonej cenne przyrodniczo. Szczegółowo plan w tym zakresie ustala: 1ZN, plan ustala:

1) przeznaczenie podstawowe - tereny zieleni nieurządzonej cenne przyrodniczo;

2) przeznaczenie uzupełniające - nieutwardzone ścieżki edukacyjne;

3) zachowanie powiązań przyrodniczych z Użytkiem Ekologicznym (...);

4) możliwość budowy w terenie gazociągu wysokiego ciśnienia DN 400 na zasadach określonych w § 11, ust. 8-11;

5) na terenie zabrania się:

a) uszkadzania i zanieczyszczania gleby,

b) niszczenia siedlisk i ostoi występujących tu dziko zwierząt, grzybów i roślin objętych ochroną prawną (§ 8 pkt 1 ust. 10 uchwały),

c) wydobywanie skał w tym torfów,

d) zmiany istniejących stosunków wodnych jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarki wodnej,

e) budowy budynków, budowli, obiektów małej architektury i tymczasowych obiektów budowlanych,

f) umieszczania tablic i innych nośników reklamowych,

g) stosowania agresywnych kolorów, również koloru białego;

6) plan dopuszcza:

a) realizację nieutwardzonych ścieżek edukacyjnych,

b) prowadzenia edukacji ekologicznej i przyrodniczej,

c) realizację tablic informacyjnych interesujących obiektów przyrodniczych, tablice powinny być wykonane z materiałów naturalnych, tj. drewno, z zastosowaniem naturalnej kolorystyki,

d) obserwacje i dokumentowanie (monitoring), stanowisk, ostoi i populacji gatunkowych. (§ 18 uchwały)

Dla terenu oznaczonego symbolem 1 (...) obowiązywał system dróg/ulic ogólnodostępnych, obsługujących komunikacyjnie obszar planu, w skład których wchodzi droga zbiorcza – ulica (...). (§ 26 uchwały)

Plan wszedł w życie z dniem 18 grudnia 2009 roku. (§ 38 uchwały)

/okoliczność niesporna: dowód: opinia biegłego – k 52-93; wyciąg z planu – k. 88-91/

Ze sporządzonego w dniu 11 sierpnia 2014 roku na zlecenie powodów przez rzeczoznawcę majątkowego A. J. operatu szacunkowego wynika, że wartość rynkowa prawa własności przedmiotowej nieruchomości gruntowej według jej stanu przed wejściem w życie nowego planu zagospodarowania przestrzennego wynosiła 176.313 złotych, zaś po jego uchwaleniu 82.052 złote (różnica 94.261 złotych).

/operat szacunkowy – załącznik pisma powodów z dnia 5 lutego 2015 - k. 44/

Wartość rynkowa prawa własności nieruchomości położonej w P. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka gruntu numer (...), w obrębie 17, o powierzchni 5706 metrów kwadratowych przed uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru ulic (...) oraz jeziora B. w P. zatwierdzonym Uchwałą numer XL/723/09 Rady Miasta P. z dnia 30 września 2009 roku według stanu nieruchomości na dzień 18 grudnia 2009 roku i cen aktualnych wynosiła 191.300 złotych.

Wartość rynkowa prawa własności nieruchomości położonej w P. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka gruntu numer (...), w obrębie 17, o powierzchni 5706 metrów kwadratowych po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru ulic (...) oraz jeziora B. w P. zatwierdzonym Uchwałą numer XL/723/09 Rady Miasta P. z dnia 30 września 2009 roku według stanu nieruchomości na dzień 18 grudnia 2009 roku i cen aktualnych wynosi 84.300 złotych.

Zmniejszenie wartość nieruchomości położonej w P. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka gruntu numer (...), w obrębie 17, o powierzchni 5706 metrów kwadratowych w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 30 września 2009 roku wynosi 107.000 złotych.

/opinia biegłego z zakresu budownictwa i (...) – k. 52-93/

Stan faktyczny w ustalonym zakresie niemal w całości pozostawał niesporny. Kwestie własności nieruchomości i numeru działki objętej żądaniem pozwu zostały wyjaśnione między stronami i na chwilę zamknięcia rozprawy nie było wątpliwości ani co do przedmiotu procesu, ani przysługującej powodom współwłasności. Podobnie niesporne były ustalenia poszczególnych planów zagospodarowania przestrzennego. Z tego powody sąd zaniechała zobowiązywania stron do przedstawienia dokumentów dotyczących okoliczności niespornych. Kwestią sporną była wycena wartości nieruchomości. W tym zakresie Sąd w całości oparł się na opinii powołanego w toku sprawy biegłego z zakresu (...). Opinia jest - w ocenie Sądu - logiczna, spójna, precyzyjna i dokładnie udziela odpowiedzi na postawione pytania objęte tezą dowodową. Sąd, oceniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii i zaakceptował jako całkowicie przekonywujące wnioski wynikające z jej treści. Opinia ta sporządzona została zgodnie z wymaganiami fachowości, a przy ich wydawaniu, biegły dysponował potrzebną dokumentacją. Wszelkie zgłaszane przez strony wątpliwości co do opinii zostały wyjaśnione w opiniach uzupełniających. Biegły szczegółowo wyjaśnił dlaczego brak jest podstaw do przyjęcia innej wartości stawki za metr kwadratowy gruntu. Strona powodowa nie dostarczyła danych pozwalających zakwestionować przyjęte przez biegłego stawki. Co znamienne kwota ustalonych przez biegłego wartości jest zbliżona do wartości wynikających z prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powodów. Opinia uwzględnia również fakt, że zarówno pod rządami poprzedniego planu jak i obecnie przez nieruchomość przebiegały linie wysokiego napięcia. Biegły odniósł się również do kwestii technicznej możliwości posadowienia budynku na spornym terenie. Teren był terenem podmokłym zarówno przed jak i po zmianie planu zagospodarowania przestrzennego. Warto przy tym zauważyć, że co najmniej część zarzutów sformułowanych przez pozwanego było spóźnionych. W zakreślonym zarządzeniem z dnia 23 czerwca 2015 roku terminie (k. 94) strona pozwana nie powołała wszystkich zastrzeżeń jakie na tym etapie postępowania mogła sformułować. Nie było przeszkód aby zarzuty z pisma z dnia 1 października 2015 roku (k. 158) zgłosić na wcześniejszym etapie postępowania. Biegły zasadnie jednak wskazał, że przy aktualnych sposobach fundamentowania istnieje fizyczna możliwość posadowienia budynku na niemal na każdym terenie. Wskazał również, że materiał dowodowy sprawy nie dostarczał danych pozwalających uznać, ze na wskazanym terenie znajdują się torfowiska utrudniające posadowienie budynków. Najistotniejsza jest jednak powołana wyżej konstatacja, że zarówno praed uchwaleniem nowego planu zagospodarowania jak i wcześniej teren działki numer (...) znajdował się w tym samym stanie. Podobnie ma się rzecz z zarzutami sformułowanymi przez powodów w piśmie procesowym z dnia 23 października 2015 roku. Kwestia innej wartości nieruchomości oznaczonej numerem 143 w obrębie 18 P. nie jest w stanie wpłynąć na wartość nieruchomości objętej przedmiotem pozwu. Istotne znaczenie dla wyceny mają nieruchomości o porównywalnym charakterze. Wskazana przez powodów nieruchomość takiego warunku nie spełnia. Biegły w pierwszej opinii uzupełniającej szczegółowo odniósł się do tego rodzaju zarzutów i Sąd w całości akceptuje powołaną tam argumentacje, której nie ma potrzeby przywoływać w tym miejscu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w przeważającej części jest uzasadnione.

Żądanie pozwu opiera się na art. 36 i 37 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2012 r., poz. 647).

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy jeżeli, w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy:

1. odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę albo

2. wykupienia nieruchomości lub jej części.

W ocenie Sądu użyte w art. 36 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. pojęcie "rzeczywista szkoda" obejmuje także obiektywny spadek wartości nieruchomości wynikający z uniemożliwienia lub istotnego ograniczenia możliwości korzystania z niej w dotychczasowy sposób lub w sposób zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem.

Wbrew twierdzeniom pozwanego do realizacji roszczenia powodów nie jest konieczna sprzedaż nieruchomości, ani tez jej faktyczne wykorzystywanie w sposób zgodny z ustaleniami dotychczasowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Takie stanowisko kilkakrotnie już wyrażone w orzecznictwie sądów powszechnych. Warto tu w obszernych fragmentach przytoczyć wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015 roku wydany w sprawie II CSK 336/14 (Lex 1683406), w którym jednoznacznie wskazano, że s tosownie do art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.u.p.z.p., ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Władztwo planistyczne przysługuje gminom, jako zadanie własne, a plan jest aktem powszechnie obowiązującego prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 u.p.z.p.). Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości (art. 6 ust. 1 u.p.z.p.). Z przeznaczenia gruntu na określony cel wskazany w planie wynika dopuszczalny sposób jego użytkowania, wpływający na wartość nieruchomości. Zmiana planu skutkująca zmianą dotychczasowego przeznaczenia gruntu może pociągać za sobą niekorzystne dla właściciela gruntu skutki, stąd dla wyeliminowania lub zminimalizowania skutków tych władczych, wyznaczanych interesem publicznym, ingerencji w konstytucyjnie chronione prawo własności, ustawa o p.z.p. przewiduje w art. 36 i 37 szczególne uprawnienia przysługujące wymienionym w nich podmiotom.

Stosownie do art. 36 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p., jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą, korzystanie z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe bądź istotnie ograniczone, właściciel albo użytkownik wieczysty nieruchomości może, z zastrzeżeniem ust. 2, żądać od gminy odszkodowania za poniesioną rzeczywistą szkodę. Przewidziane w tym przepisie alternatywnie roszczenia przysługują właścicielowi nieruchomości bądź użytkownikowi wieczystemu, gdy uchwalony lub zmieniony plan uniemożliwia im lub istotnie ogranicza zarówno kontynuowanie dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości, jak i pozbawia ich potencjalnej możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem wynikającym z planu zagospodarowania przestrzennego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2006 r., V CSK 332/06, niepubl.). O tym, czy korzystanie z nieruchomości lub jej części zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone i czy w związku z tym właściciel poniósł rzeczywistą szkodę, decydują zmiany dotyczące danego obszaru wprowadzone przez nowy plan zagospodarowania przestrzennego w porównaniu do przeznaczenia danego obszaru w planie poprzednio obowiązującym. Artykuł 36 u.p.z.p. dotyczy bowiem także takiej sytuacji, w której stronie przysługiwało wynikające z prawa własności (art. 140 k.c.) uprawnienie do korzystania z nieruchomości w określony sposób, nawet jeżeli właściciel z uprawnienia tego nie korzystał. Uprawnienie to obejmuje sposoby korzystania nie tylko faktyczne, ale również potencjalne, o ile mieszczą się w granicach podmiotowego prawa własności. Niewątpliwie zaś ograniczenie lub uniemożliwienie korzystania z nieruchomości w sposób, w który nieruchomość dotychczas nie była wykorzystywana, lecz potencjalnie mogła być wykorzystywana zgodnie ze swoim przeznaczeniem, w tym przeznaczeniem przewidzianym w planie zagospodarowania przestrzennego, godzi w prawo własności. Sama bowiem możliwość właściciela wykorzystywania rzeczy w określony sposób jest jego prawem podmiotowym wywodzącym się z istoty prawa własności.

Podążając za rozumowaniem wskazanym w przytoczonym orzeczeniu należało skonstatować, że powodowie w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru ulic (...) oraz jeziora B. w P. zatwierdzonym Uchwałą numer XL/723/09 Rady Miasta P. z dnia 30 września 2009 roku doznali ograniczeń w korzystaniu ze swoich działek w sposób zgodny z dotychczasowym ich przeznaczeniem przewidzianym w poprzednim planie z 1988 r. Z ustaleń niniejszej sprawy wynika, że w świetle obowiązującego do dnia 18 grudnia 2009 r. planu zagospodarowania przestrzennego S. zatwierdzonego Uchwałą numer XXV/140/88 Miejskiej Rady Narodowej w P. z dnia 25 maja 1988 roku, działka powodów położona były na obszarze oznaczonym symbolami U – tereny usługowe; E – strefa terenów systemu ekologicznego; E2 tereny parków, ogrodów działkowych, cmentarzy, sadów itp.; 7.12.E2.U – tereny lokalizacji usług i rekreacji towarzyszącej zbiornikowi wodnemu B..

Zgodnie zaś z nowym planem z 2009 r., działka powodów została przeznaczona w na realizację celu publicznego w postaci zarezerwowania tych terenów dla jako terenów zieleni nieurządzonej cennych przyrodniczo. Jak to trafnie zauważył powód w swoich zeznaniach: aktualnie na tym terenie może co najwyżej zajmować się obserwowaniem przyrody.

W zakresie jednostki oznaczonej symbolem 1ZN, plan w§ 18 uchwały zabrania:

a) uszkadzania i zanieczyszczania gleby,

b) niszczenia siedlisk i ostoi występujących tu dziko zwierząt, grzybów i roślin objętych ochroną prawną (§ 8 pkt 1 ust. 10 uchwały),

c) wydobywanie skał w tym torfów,

d) zmiany istniejących stosunków wodnych jeżeli zmiany te nie służą ochronie przyrody lub racjonalnej gospodarki wodnej,

e) budowy budynków, budowli, obiektów małej architektury i tymczasowych obiektów budowlanych,

f) umieszczania tablic i innych nośników reklamowych,

g) stosowania agresywnych kolorów, również koloru białego;

Plan dopuszcza jedynie:

a) realizację nieutwardzonych ścieżek edukacyjnych,

b) prowadzenia edukacji ekologicznej i przyrodniczej,

c) realizację tablic informacyjnych interesujących obiektów przyrodniczych, tablice powinny być wykonane z materiałów naturalnych, tj. drewno, z zastosowaniem naturalnej kolorystyki,

d) obserwacje i dokumentowanie (monitoring), stanowisk, ostoi i populacji gatunkowych.

Wcześniej powodowie wykorzystywali tę działkę rolniczo. Ponadto mieli prawo do wykorzystania jej na cele usługowe, łącznie z prawem zabudowy pod cele usługowe. Nieruchomość nie była wykorzystania pod cele usługowe, ale w każdej chwili decyzją właścicieli takie jej zagospodarowanie w świetle postanowień planu zagospodarowania przestrzennego było możliwe.

Właściciel ma prawo, a nie obowiązek, korzystać z należącej do niego nieruchomości, co oznacza, że dla realizacji roszczeń z art. 36 u.p.z.p., opartych na drugiej z wymienionych w nim przesłanek, nie ma znaczenia faktyczny stan zagospodarowania należącej do niego nieruchomości. Istotne jest porównanie potencjalnej możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem. (Patrz wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2015 roku I ACa 1152/14 (LEX nr 1680049)

Z obu powołanych orzeczeń wynika, że wykorzystywanie nieruchomości jako lasu lub wręcz pozostawienie go ugorem nie wynika, iż nie zachodzi druga z przesłanek art. 36 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p.

Przewidziane w art. 36 ust. 1 u.p.z.p. roszczenia przysługują właścicielowi nieruchomości bądź użytkownikowi wieczystemu, gdy uchwalony lub zmieniony plan uniemożliwia im lub istotnie ogranicza zarówno kontynuowanie dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości, jak i pozbawia ich potencjalnej możliwości korzystania z nieruchomości zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem.

W konsekwencji zasądzeniu na rzecz powodów podlegała kwota 107.000 złotych jako zmniejszenie wartość nieruchomości położonej w P. przy ulicy (...) oznaczonej jako działka gruntu numer (...), w obrębie 17, o powierzchni 5706 metrów kwadratowych w związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z 30 września 2009 roku. Powodowie są współwłaścicielami po ½ części stąd zasądzono kwoty po 53.500 złotych. Ustalone wartości wynikają wprost z opinii biegłego.

O kosztach orzeczono na podstawie art. art. 113. ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, który stanowi, że kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator (powódki były zwolnione od kosztów sądowych), sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim kwotę 5.350 złotych jako nieuiszczoną opłatę sądową należną od uwzględnionej części powództwa, a także kwotę 5.351,32 złotych poniesionych w sprawie wydatków.

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w prawach cywilnych Sąd odstąpił od obciążenia powodów nieuiszczonymi opłatami sądowymi od oddalonej części powództwa, mając na uwadze odszkodowawczy charakter dochodzonych roszczeń. W związku z tym o obowiązku zwrotu kosztów sądowych, od których powodowie zostali zwolnieni, Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c. i zasądził od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim łącznie kwotę 10.701,32 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.