Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 30 marca 2015 r. Sąd Rejonowy w Łowiczu zobowiązał pozwanego J. J. do:

- dopuszczenia powódki W. J. do współposiadania budynku mieszkalnego położonego w Ł. przy ul. (...), poprzez udostępnienie W. J. klucza do zamka umieszczonego nad klamką, tj. górnego zamka w drzwiach znajdujących się w przedmiotowym budynku mieszkalnym, a usytuowanych na parterze bezpośrednio pod drzwiami wejściowym przedmiotowego budynku mieszkalnego oraz

- nie blokowania powódce W. J. drzwi do garażu, znajdujących się od frontu budynku mieszkalnego stron,

a w pozostałym zakresie umorzył postępowanie oraz orzekł o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wyrażającej się w odmowie wiarygodności i mocy dowodowej zeznań pozwanego w sytuacji, gdy powódka potwierdzała podczas postępowania, że ma dostęp do współposiadania całej nieruchomości i rzeczy się tam znajdujących, a jedynie zarzucała, że drzwi piwniczne są zamknięte, w sytuacji gdy wejście do pomieszczenia piwnicznego (wszystkich pomieszczeń piwnicznych) jest dostępne i nieograniczone;

- art. 316 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy powódka miała dostęp do współposiadania nieruchomości przy ul. (...) w Ł., a Sąd wydając orzeczenie zobowiązał pozwanego do dopuszczenia powódki do współposiadania budynku mieszkalnego;

- art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, co skutkowało bezzasadnym udzieleniem ochrony prawnej powódce w sytuacji gdy sama rażąco narusza prawa pozwanego.

W konsekwencji ww. zarzutów, skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez oddalenie powództwa lub umorzenie postępowania w całości oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Argumentacja skarżącego sprowadza się do próby wykazania, że powódka w toku sprawy miała dostęp do przedmiotowego budynku mieszkalnego i że to ona bezprawnie i niezgodnie z zasadami współżycia społecznego wyzuła go z posiadania, co w konsekwencji stanowi o bezprzedmiotowości niniejszego postępowania.

Powyższe nie znajduje uzasadnienia w świetle prawidłowo ustalonego przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego sprawy, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne. W myśl art. 233 § 1 k.p.c., którego naruszenie skarżący niesłusznie zarzuca Sądowi Rejonowemu, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje zatem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. W razie tylko pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego, zaś skarżący w żaden sposób nie wykazał, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c., co nadaje twierdzeniom apelacji polemiczny charakter.

Z ustaleń faktycznych sprawy, poczynionych w szczególności w oparciu o zeznania pozwanego, wynika bowiem jednoznacznie, że pozwany wymienił dwa zamki, tj. po jednym zamku w drzwiach wejściowych i drzwiach znajdujących się pod nimi oraz blokował drzwi garażowe ze względów bezpieczeństwa. Z kolei powódka, wbrew stanowisku pozwanego, konsekwentnie twierdziła, że w dniu 20 grudnia 2011 r. (po raz pierwszy), a następnie od 11 stycznia 2012 r. nie mogła wejść do przedmiotowego budynku mieszkalnego ani przez drzwi wejściowe ani przez garażowe. Ostatnia z tych okoliczności jest zatem nie tylko logiczną konsekwencja twierdzeń pozwanego, ale również znajduje uzasadnienie w materiale dowodowym sprawy (zeznaniach powódki, wydruków z poczty mailowej powódki, wezwań powódki do wydania kluczy). Tak więc, pozwany swoim zachowaniem uniemożliwił powódce współposiadanie budynku mieszkalnego. Powódka zaś ma prawo do korzystania ze wszystkich drzwi jakie znajdują się w budynku.

W tym stanie rzeczy, Sąd Rejonowy prawidłowo zastosował normy prawa materialnego, tj. art. 34 ¹ k.r. i o. oraz art. 206 k.c. uwzględniając zmodyfikowane powództwo i orzekając o obowiązku pozwanego udostępnienia powódce kluczy do zamka górnego w drzwiach parterowych budynku oraz zobowiązując go do nieblokowania powódce drzwi garażowych.

Całkowicie chybionym był przy tym zarzut skarżącego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 k.c. poprzez jego niezastosowanie w okolicznościach niniejszej sprawy. W żaden sposób nie można dopatrzyć się po stronie powodowej jakiegokolwiek działania sprzecznego z zasadami współżycia społecznego, a w dodatku na tyle rażącego, aby uzasadniało ono pozbawienie powódki ochrony przysługującego jej prawa. Nijak się bowiem mają do oceny zasadności żądania powódki jej zachowania względem pozwanego polegające na „opuszczeniu go w chorobie”, czy też zabrania wszystkich wspólnych kluczy. W kontekście tej ostatniej okoliczności nie można postawić powódce zarzutu, że wyzuła pozwanego z posiadania, skoro miał on możliwość wejścia do domu, czego powódka została całkowicie pozbawiona. W świetle powyższego, powołanie się przez skarżącego na art. 5 k.c. nie mogło odnieść skutku.

Zważyć należy ponadto, iż z materiału dowodowego wynika wprost, iż wbrew twierdzeniom pozwanego przedmiotowe powództwo nie zostało przez niego uznane przy pierwszej czynności, co powoduje, iż niezasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 101 k.p.c.

Mając na uwadze wszystko powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez powódkę w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie jej pełnomocnika w osobie adwokata, którego wysokość ustalono na podstawie § 2 ust. 1 i 2, § 8 pkt. 4 w zw. z § 13 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 461).