Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie VII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie

Przewodniczący SSO Małgorzata Tomkiewicz

Protokolant st.sekr.sądowy Rafał Banaszewski

przy udziale oskarżyciela publicznego podkom. Jacka Kępińskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2015 r

sprawy Ł. Ł.

obwinionego o wykroczenie z art. 86§2 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Giżycku II Wydziału Karnego

z dnia 26 maja 2015 sygn. akt II W 1894/13

I.zaskarżony wyrok uchyla i na podstawie art. 5 §1 kpow w zw. z art. 45 §1 kw postępowanie wobec Ł. Ł. umarza;

II.kosztami procesu za obie instancje obciąża Skarb Państwa;

III.zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. R. kwotę 1.549,80zł. tytułem zastępstwa procesowego w sprawie.

UZASADNIENIE

Ł. Ł. został obwiniony o to, że w dniu 24 lipca 2013 r. ok. godz. 22:26 w G. na ul. (...), na parkingu między blokami (...) i (...), w strefie zamieszkania, prowadząc pojazd marki A. o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości nie zachował należytej ostrożności, i uderzył w tył pojazdu marki T. o nr rej. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla innych osób, tj. o wykroczenie z art. 86 § 2 k.w.

Wyrokiem z dnia 26 maja 2015 r. Sąd Rejonowy w Giżycku uznał obwinionego Ł. Ł. za winnego popełnienia tego, że w dniu 24 lipca 2014 r. około godziny 22.26 na ulicy (...) na parkingu między blokami (...) (...) w strefie zamieszkania prowadząc pojazd marki A. o nr rej. (...) będąc w stanie po użyciu alkoholu nie zachował należytej ostrożności i uderzył w tył pojazdu marki T. o nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla innych osób, tj. wykroczenia z art. 86 § 2 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. skazał go na karę grzywny w wysokości 500 złotych. W pkt II Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami procesu.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obrońca, stawiając szereg zarzutów dotyczących błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mających wpływ na jego treść, oraz obrazę przepisów prawa procesowego w postaci art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 424 k.p.k., art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.k.

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od dokonania przypisanego mu czynu, formułując alternatywny

wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacja musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i umorzeniem postępowania. Zaistniała bowiem bezwzględna przyczyna odwoławcza z art. 104 § 1 pkt 7 k.p.o.w. w postaci przedawnienia orzekania.

Mając na uwadze, że stan faktyczny sprawy został ustalony po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, które nie wymagało uzupełnienia, należy przywołać pogląd z orzecznictwa Sądu Najwyższego, zgodnie z którym w takim wypadku faktyczne podstawy umorzenia postępowania mają pierwszeństwo względem przesłanek formalnych (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 r., I KZP 27/10, OSNKW 2011, Nr 1, poz. 5).

W związku z powyższym w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom zawartym w środku odwoławczym wniesionym przez obrońcę obwinionego Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy, opierając się w tym zakresie na wszechstronnie zgromadzonym materiale dowodowym, który został oceniony w sposób wnikliwy i jasny, zgodnie z zasadami logiki, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W szczególności fakt, iż do spożywania alkoholu przez obwinionego doszło przed popełnieniem czynu został bezspornie ustalony w oparciu o kopie protokołu pobrania krwi i wyniku badań, oraz zeznania pokrzywdzonej.

Wymieniona kategorycznie wskazała, że samo jego zachowanie wskazywało, że znajdował się on pod wpływem alkoholu. Także późniejsza rozmowa obwinionego i jego żony z pokrzywdzoną, którą prosili oni, by nie wzywała Policji, wskazuje na to, że obwiniony był świadomy, że nie powinien prowadzić pojazdu. Co znamienne, sam obwiniony w protokole badania stanu trzeźwości wskazał, że od trzech dni spożywał alkohol w postaci

piwa. Nie sposób założyć, by w ciągu zaledwie 10 minut, które minęły do czasu przyjazdu Policji, obwiniony mógł spożyć alkohol i to w takiej ilości, która spowodowała 2,74 promila jego stężenia we krwi. W tak ustalonym stanie faktycznym prawidłowo dokonano kwalifikacji prawnej czynu obwinionego i słusznie przypisano mu winę.

Choć negatywna przesłanka procesowa w postaci przedawnienia nie istniała w dacie wyrokowania przez Sąd pierwszej instancji, wydane orzeczenie na skutek zaskarżenia nie uprawomocniło się. W takim wypadku nadal biegnie termin określony w art. 45 § 1 k.w. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2011 r., III KK 209/11). Mając na uwadze, że w okresie roku od czasu popełnienia czynu, tj. w dniu 18 października 2013 r. (k. 35) wszczęto postępowanie, termin ten zakończył bieg z upływem kolejnego roku od tej daty, a więc w dniu 24 lipca 2015 r.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.o.w. nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie orzekania. Wobec tego, że wymieniona negatywna przesłanka prowadzenia procesu uległa zaktualizowaniu, zaskarżony wyrok należało uchylić, a postępowanie umorzyć, o czym orzeczono w oparciu o art. 104 § 1 pkt 7 k.p.o.w. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.o.w.

W pkt II kosztami procesu za obie instancje należało obciążyć Skarb Państwa, o czym orzeczono na podstawie art. 630 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w.

Z kolei w pkt III zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. R. kwotę 1.549 złotych tytułem zastępstwa procesowego w sprawie, zgodnie z przedłożonym na rozprawie odwoławczej spisem kosztów. Zasądzona opłata nie przekracza sześciokrotności stawki minimalnej, o której mowa w § 14 pkt 2 ppkt 2 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.