Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

26 października 2015r.

Sąd Okręgowy w Koninie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący : SSO Marek Ziółkowski

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Sobieraj

w obecności Adriana Lewandowskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniach: 19.05.2014r., 18.06.2014r., 23.07.2014r., 10.09.2014r., 18.11.2014r., 26.10.2015r. sprawy:

M. Z. (1) , s., Z. i M. z domu S., ur. (...) w Z., zam. P., ul. (...), nie karanego,

oskarżonego o to, że:

1. w okresie od września 1998 roku do 24 lutego 1999 roku w P., K., K., S., T. ,. (...) T., W., S., P., W. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z R. P. i A. K. (1) poprzez wprowa­dzenie w błąd co do wiarygodności zarejestrowanej na T. W. (1) firmy Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) z siedzibą w K. i posługiwanie się przerobionymi doku­mentami polis ubezpieczeniowych oraz składanie obietnic uregulo­wania należności za pobrany towar w późniejszym terminie doprowadzili sprzedawców do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wyłudzając:

- w dniu 10 listopada 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrali ładowarkę warto­ści 219.000,00 złotych na szkodę P. z siedzibą w W..

- w dniu 18 listopada 1998 roku pod pozorem przeprowadzenia remontu i wystroju patronackiego Stacji Paliw w K. pobrali pieniądze w wysokości 192.113,00 złotych na szkodę P. P.,

- w okresie od 09 listopada do 20 grudnia 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrał wózek widłowy wartości 48.000,00 złotych na szkodę
spółki z o.o. (...) z siedzibą w S.,

- w okresie od 17 do 31 grudnia 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 35 dni pobrali wyroby spirytusowe o łącznej wartości 94.201,99 złotych na szkodę Zakładów (...) S.A z siedzibą w T.,

- w okresie od 23 grudnia 1998 roku do 20 stycznia 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrali wyroby spirytusowe o łącznej wartości 315.554,00 złotych na szkodę spółki z o.o (...) z sie­dzibą w O.,

- w okresie od 21 grudnia 1998 roku do 21 stycznia 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrali wyroby spirytusowe o łącznej wartości 126.896,74 złotych na szkodę zakładów (...) S. A z siedzibą w P.,

- w okresie od 21 stycznia do 01 lutego 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 14 dni pobrał paliwa o łącznej wartości 301.686,38 złotych na szkodę P. P.,

- w okresie od 25 stycznia do 22 lutego 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni w firmie PHU (...) z siedzibą w W. pobrali miał węglowy o łącznej wartości 192.162,00 złotych na szkodę ubez­pieczającego umowę Towarzystwa (...) S.A z siedzibą w S.,

- w okresie od 12 do 22 lutego 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni oraz posługując się przerobioną umową ubezpieczenia kredytu kupieckiego z Towarzystwa (...) S.A z siedzibą w S. pobrali miał węglowy o łącznej wartości 272.614,00 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa (...) z siedzibą w T.,

- w grudniu 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregu­lowania należności w ciągu 30 dni oraz posługując się przero­bioną umową ubezpieczenia kredytu kupieckiego z Towarzystwa (...) S.A z siedzibę w S. i proponując jako zabezpieczenie umowy wyłudzone wcześniej wózek widłowy i ładowarkę usiłowali wyłudzić węgiel o łącznej wartości 270.000,00 złotych na szkodę firmy (...) S.A. z siedzibą w S. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zorientowanie się przez pokrzywdzonego w rzeczywistych zamiarach sprawców,

- w styczniu 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregu­lowania należności w późniejszym terminie proponując jako zabezpieczenie wyłudzone wcześniej wózek widłowy i ładowarkę usiłował wyłudzić sprzęt AGD o łącznej wartości 100.000,00 złotych na szkodę spółki z o.o I- (...) z siedzibą w G. lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zorientowanie się przez pokrzywdzonego w rzeczywistych zamiarach sprawcy,

- w lutym 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowa­nia należności w ciągu 30 dni oraz posługując się przerobioną umową ubezpieczenia kredytu kupieckiego z T. S.A, z siedzibą w S. usiłowali wyłudzić węgiel o łącznej wartości 230.000,00 złotych na szkodę firmy (...) z siedzibą we W. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zorientowanie się przez pokrzywdzonego w rzeczywistych zamiarach sprawcy,

- w okresie od 09 do 22 lutego 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni oraz posługu­jąc się przerobioną umową ubezpieczenia kredytu kupieckiego z T. S.A z siedzibą w S. usiłowali wyłudzić 150.000 litrów paliwa o łącznej wartości 240.000,00 złotych na szkodę spółki z o. o. (...) z siedzibą w P. lecz zamierzonego celu nie osiągnę­li z uwagi na zatrzymanie T. W. (1) przez Policję,

- łącznie wyłudzając mienie wartości 1.714.228 złotych i usiłując wyłudzić mienie o łącznej wartości 840.000,00 złotych na szkodę w/w podmiotów gospodarczych

tj. o przestępstwo z art. 270 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art . 294 § 1 kk w zw. z art.12kk w zw . z art. 11 § 2 kk, art . 270 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art . 286 § 1 kk w zw . z art . 294 § 1 kk w zw . z art . 12 kk w zw . z art . 11 § 2kk

P. H. (1) s. W. i E. zd. W., ur. (...) w P., zam. P., ul. (...), nie karanego

M. W. (1) , s. R. i K. zd. J., ur. (...) w K., zam. P., Osiedle (...), nie karanego

oskarżonych o to, że:

2. w okresie od września 1998 roku do 24 lutego 1999 roku w P., K. i K. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu w zamiarze aby R. P., T. W. (1), A. K. (2)­ski i M. Z. (1) dokonali czynu zabronionego przewożąc ich samochodami w z góry ustalone miejsce, dokonując załadunku towarów i udzielając informacji pomogli tym osobom w tym, że poprzez wprowadzenie w błąd co do wiarygodności zarejestrowanej na T. W. (1) firmy Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) z siedzibą w K. i posługiwanie się prze­robionymi dokumentami polis ubezpieczeniowych oraz składanie obietnic uregulowania należności na pobrany towar w późniejszym terminie doprowadzili sprzedawców do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wyłudzając:

- w dniu 10 listopada 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrali ładowarkę wartości 219.000,00 złotych na szkodę P.

z siedzibą w W.,

- w dniu 18 listopada 1998 roku pod pozorem przeprowadzenia re­montu i wystroju patronackiego Stacji Paliw w K. pobrali pieniądze w wysokości 192.113, 00 złotych na szkodę P. P.,

- w okresie od 09 listopada do 20 grudnia 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrali wózek widłowy wartości 48.000,00 złotych na szkodę spółki z o.o (...) z siedzibą w S.,

- w okresie od 17 do 31 grudnia 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrali wyroby spirytusowe o łącznej wartości 94.201,99 złotych na szkodę Zakładów (...) S.A. z siedzibą w T.,

- w okresie od 23 grudnia 1998 roku do 21 stycznia 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni pobrali wyroby spirytusowe o łącznej wartości 126.896,74 złotych na szkodę zakładów (...) S.A. z siedzibę w P.,

- w okresie od 21 stycznia do 01 lutego 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 14 dni pobrali paliwa o łącznej wartości 301.686,38 złotych na szkodę P. P.,

- w okresie od 25 stycznia do 25 lutego 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni w firmie PHU (...) z siedzibą we W. pobrali miał węglowy o łącznej wartości 192.162 złotych na szkodę ubezpie­czającego umowę Towarzystwa (...) S.A z siedzibą w S.,

- w okresie od 12 do 26 lutego 1999 roku po złożeniu zamówie­nia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni oraz posługując się przerobioną umową ubezpieczenia kredytu kupiec­kiego z Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w S., pobrali miał węglowy o łącznej wartości 272.614 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa (...) S.A. z siedzibą w T.,

- w grudniu 1998 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregu­lowania należności w ciągu 30 dni oraz posługując się przero­bioną umową ubezpieczenia kredytu kupieckiego z Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w S. i proponując jako zabezpieczenie umowy wyłudzone wcześniej wózek widłowy i ładowarkę usiłowali wyłudzić węgiel o łącznej wartości 270.000,00 złotych na szkodę firmy (...) S.A. z siedzibą w S. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zorientowanie się przez pokrzywdzonego w rzeczywistych zamiarach sprawców,

- w styczniu 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregu­lowania należności w późniejszym terminie proponując jako zabezpieczenie wyłudzone wcześniej wózek widłowy i ładowarkę

usiłowali wyłudzić sprzęt AGD o łącznej wartości 100.000 złotych na szkodę spółki z o.o. I- (...) z siedzibą w G. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zorientowanie się przez pokrzywdzonego w rzeczywistych zamiarach sprawców,

- w lutym 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowa­nia należności w ciągu 30 dni oraz posługując się przerobioną umową ubezpieczenia kredytu kupieckiego z T. S.A. z siedzibą w S. usiłowali wyłudzić węgiel o łącznej wartości 230.000,00 złotych na szkodę firmy (...) z siedzibą we W. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zorientowanie się przez pokrzywdzonego w rzeczywistych zamiarach sprawców,

- w okresie od 09 lutego do 24 lutego 1999 roku po złożeniu zamówienia i obietnicy uregulowania należności w ciągu 30 dni oraz posługując się przerobioną umową ubezpieczania kredytu kupieckiego z Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w S. usiłowali wyłudzić 150.000 litrów paliwa o łącznej wartości 240.000 złotych na szkodę spółki z o. o (...) z siedzibą w P. lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie T. W. (1) przez Policję

łącznie pomagając w wyłudzeniu mienia wartości 1..714.228 złotych i usiłowaniach wyłudzenia mienia wartości 840.000 złotych na szkodę w/w podmiotów gospodarczych,

tj. o przestępstwo z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 11 § 2 kk, z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 11 § 2 kk

I.  Oskarżonego M. Z. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w akcie oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art.12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, art . 270 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

II.  Oskarżonych P. H. (1) i M. W. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego im czynu opisanego w akcie oskarżenia, tj. popełnienia przestępstwa z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 11 § 2 kk, z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 270 § 1 kk i art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 11 § 2 kk

III.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. S. (1) kwotę 1918,80zł z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. Z. (1) z urzędu.

IV.  Kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W roku 1998 r. w hotelu (...) znajdującym się w K., R. P. prowadził kantor oraz lombard (k. 1923-1923v). W lipcu 1998 r. R. P. postanowił namówić T. W. (1) na rozpoczęcie pod własnym nazwiskiem działalności gospodarczej. Założona firma miała wyłudzać towary w ten sposób, że miała go zakupywać z odroczonym terminem płatności, nie mając przy tym zamiaru regulowania powstałego w ten sposób zobowiązania. W firmie zatrudniony został A. K. (1), któremu propozycję podjęcia pracy złożył R. P. (k. 1773-1775).

Za pośrednictwem R. P., osoby T. W. (1) i A. K. (1) poznali oskarżeni M. W. (1), M. Z. (1) i P. H. (1). Z polecenia R. P., w drugiej połowie 1998 r. co najmniej trzykrotnie, jeździli do K. w celu prowadzenia rozmów z T. W. (1) (k. 1868-1869, 1886-1887, 1902-1902v). Oskarżeni współpracowali już wcześniej z R. P. otrzymując zlecenia odzyskania zaległych zobowiązań od jego dłużników.

W dniu 7 lipca 1998 r. Urząd Miejski w K. wydał zaświadczenie o wpisie do Ewidencji działalności gospodarczej Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...). Jako miejsce wykonywania działalności wskazano K., ul. (...). T. W. (1) zadeklarował rozpoczęcie działalności gospodarczej z dniem 14 lipca 1998 r. (k. 935). W tym samym dniu, tj. 7 lipca 1998 r. nadano T. W. (1) numer identyfikacyjny REGON: (...). (k. 928). Następnie, decyzją Urzędu Skarbowego P. Ś. z dnia 23 lipca 1998 r., nadano T. W. (1) numer identyfikacji podatkowej 778-133-41-35 (k. 937).

W dniu 21 lipca 1998 r. C. K. (1) działając w imieniu i na rzecz Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowego-Usługowego (...) Sp. z o.o. w K. oraz J. M. rozwiązali przedwstępną umowę sprzedaży dotyczącą użytkowania wieczystego gruntu i własności zlokalizowanego na nim budynku oraz urządzenia (stacji paliw) tj. działki o nr (...) położonej w K. przy ulicy (...) – umowa sprzedaży zawarta w formie aktu notarialnego Rep. A (...). Tą samą umową C. K. (2) reprezentujący PPHU (...) Sp. z o.o. sprzedał T. W. (2) opisane wyżej prawo użytkowania wieczystego działki nr (...) wraz z budynkiem i stacją paliw znajdującą się na nieruchomości (k. 723-727). Zakupiona stacja wykorzystywana była przez R. P. do prowadzenia przestępczej działalności gospodarczej za pośrednictwem firmy zarejestrowanej przez T. W. (1). W tym samym celu, w dniu 17 sierpnia 1998 r., T. W. (1) zawarł z firmą (...) M. N., umowę najmu pomieszczenia magazynowego o powierzchni 350 m ² (k. 832-834). Przez kilka miesięcy hala nie była wykorzystywana do przechowywania towarów, lecz stała pusta. Po tym czasie w hali zostało wydzielone biuro, do którego zakupiono meble i inne urządzenia niezbędne do prowadzenia działalności. Zazwyczaj przebywali tam A. K. (1) oraz H. S. zatrudniona w firmie (...) jako główna księgowa.

Od września 1998 r., z polecenia R. P., prowadzone były przez A. K. (1) z dyrektorem P. R. A., rozmowy dotyczące zakupu ładowarki budowlanej w systemie leasingowym (k. 2162-2164). Do sfinalizowania transakcji doszło w dniu 10 listopada 1998 r. w W.. Podpisano wówczas pomiędzy PHU (...), a Polskie Centrum (...) Sp. z o.o. w W., umowę leasingu na ładowarkę typu Ł- (...), rok produkcji 1998 r., numer maszyny (...), o wartości 180.000 netto (k. 983-985). Z tytułu wykonania umowy dokonano jedynie dwóch wpłat: pierwsza w dniu 20 listopada 1998 r. w kwocie 30.150 zł (k. 986), druga w dniu 26 listopada 1998 r. w kwocie 11.000 zł (k. 2204-2205). Ładowarka została zakupiona za pośrednictwem firmy (...) Sp. z o.o. we W. i dostarczona przez firmę (...) S.A. we W. (k. 1019v-1020). Z uwagi na brak wpłat rat leasingowych, pismem z dnia 22 marca 1999 r., leasingodawca rozwiązał umowę ze skutkiem natychmiastowym (k. 989). Zakupiona koparka była następnie przedmiotem dwóch fikcyjnych faktur VAT: z dnia 22 grudnia 1998 r., nr 102/98 wystawionej przez PPHU (...) w B. (k. 65) oraz z dnia 5 listopada 1998 r., nr 102/98 wystawiona przez B. M. B. (k. 295). Jako kupujący na w/w fakturach VAT wskazana została firma PHU (...).

Od początku sierpnia 1998 r. prowadzone były rozmowy o nawiązaniu współpracy pomiędzy T. W. (1) oraz Petrochemią P. (k. 715). W dniu 18 listopada 1998 r. T. W. (1) przyjechał do siedziby P. P., gdzie została podpisana umowa nr (...) o uczestnictwie w sieci stacji paliw płynnych pod patronatem (...) S.A. Dotyczyła ona stacji paliw w K., której właścicielem był T. W. (1) (k. 708-709). W dniu 24 listopada 1998 r., Petrochemia P. skierowała do realizacji fakturę VAT nr (...) na kwotę 192.114,40 zł (k. 754). Kwota ta w dniu 2 grudnia 1998 r. wpłynęła na rachunek bankowy T. W. (1) prowadzony przez Bank (...) S.A. Przekazane pieniądze miały zostać przeznaczone na wykonanie wystroju stacji należącej do T. W. (1) w sposób określony w umowie. Kwota ta została wypłacona czekami w dwóch częściach: w dniu 4 grudnia 1998 r. w kwocie 190.000 zł oraz w dniu 21 grudnia 1998 r. w kwocie 2.000 zł (k. 392). Pieniądze zostały odebrane przez T. W. (1) oraz A. K. (1) (k. 1772-1775). Do banku zostali oni przywiezieni przez nieustalone osoby. Następnie wszystkie w/w osoby udały się do biura firmy (...), gdzie pomiędzy R. P., T. W. (1) oraz J. M. prowadzone były rozmowy na bliżej nieustalony temat. W dniu 4 grudnia 1998 r. oskarżony P. H. (1) przebywał w Egipcie (k. 4873-4875, 4884).

W okresie od 21 stycznia 1999 r. do 1 lutego 1999 r. PHU (...) dokonał zakupów w P. P. paliw płynnych z odroczonym terminem płatności na łączną kwotę 301.686,49 zł. Zakupione paliwa miał być rzekomo sprzedawane na stacji paliw T. W. (1) w K.. Dostawy paliw tj. oleju napędowego, etyliny 95 oraz etyliny 98 miały miejsce: w dniu 21 stycznia 1999 r. na kwotę 28.550,49 zł (k. 1582), w dniu 23 stycznia 1999 r. na kwoty 28.538,58 zł (k. 1583) i 37.694,63 zł (k. 1584), w dniu 24 stycznia 1999 r. na kwoty 37.144,75 zł (k. 1585), 24.937,98 zł, 14.358,62 zł (k. 1586), w dniu 25 stycznia 1999 r. na kwotę 37.000,40 zł (k. 1587), w dniu 27 stycznia 1999 r. na kwoty 37.882,76 zł (k. 1588), 11.977,15 zł, 14.666,99 zł (k. 1589)oraz w dniu 1 lutego 1999 r. na kwotę 28.994,03 zł (k. 1590).

Na przełomie października i listopada 1998 r. nieustalona osoba, jednakże działająca w imieniu PHU (...), prowadziła rozmowy z W. S. prowadzącym wspólnie z żoną E. S. (2) firmę (...) Sp. z o.o. w S., a których przedmiotem był zakup wózka widłowego. Na umówione spotkanie, które miało miejsce w listopadzie 1998 r. w siedzibie (...) Sp. z o.o. w S., przyjechało czterech mężczyzn. Do biura spółki weszło dwóch mężczyzn. Byli to T. W. (1) oraz A. K. (1). Pozostali zostali w samochodzie. T. W. (1) i A. K. (1) złożyli W. S. ofertę zakupu wózka widłowego. Po wyjeździe W. S. na urlop, dalszą część transakcji prowadziła jego żona (k. 2485v-2487v, 2490-2491). W sumie miały miejsce 3 wizyty w/w mężczyzn w siedzibie (...) Sp. z o.o. Za każdym razem przyjeżdżały te same osoby (k. 5006-5006v). Do zawarcia umowy sprzedaży wózka widłowego doszło w dniu 3 listopada 1998 r. Do transakcji została wystawiona faktura VAT nr (...) i opiewała ona na kwotę 60.756 zł (k. 1310). T. W. (1) przy zakupie dokonał wpłaty gotówkowej w wysokości 12.000 zł. W dniu 9 listopada 1998 r. w kancelarii notarialnej w W. został sporządzony akt notarialny, którym T. W. (1) zobowiązał się do zapłaty kwoty 48.756 zł do dnia 20 grudnia 1998 r. (k. 1307-1309). Z uwagi na fakt, iż do 20 grudnia 1998 r. kwota ta nie została uregulowana, W. S. kilkukrotnie jeździł do siedziby firmy PHU (...) celem odzyskania długu. Rozmawiał wówczas zarówno z T. W. (1) jak i A. K. (1). Pomimo tego nie odzyskał należnych mu pieniędzy. W czasie tych wizyt nie spotkał żadnego z oskarżonych (k. 3043v-3044v). W dniu 22 grudnia 1998 r. została fikcyjna faktura VAT przez PPHU (...) w B. na zakup przez PHU (...) wózka widłowego za kwotę 240.000 zł (k. 64). Kolejna fikcyjna faktura VAT mająca za przedmiot wózek widłowy, wystawiona została przez PPHU (...). Jako kupujący wskazany został T. W. (1). Faktura opiewała na kwotę 60.756 zł.

W dniu 25 listopada 1998 r. T. W. (1) i A. K. (1) udali się do firmy (...) S.A. w P.. Prowadzili tam rozmowy mające na celu zakup towarów alkoholowych z odroczonym terminem płatności (k. 372v). Przedsiębiorstwo (...) S.A. reprezentowane było przez I. G. i T. K. (1). Po przedłożeniu dokumentów związanych z wykonywaną działalnością przez PHU (...), ich weryfikacji przez (...) S.A. w T. doszło do zawarcia transakcji sprzedaży towarów o łącznej wartości 126.896,74 zł z odroczonym terminem płatności na 41 dni. Towar został dostarczony transportem (...) S.A. w T.. PHU (...) nie dokonało zapłaty za zakupione wyroby alkoholowe (k. 325v-326, 498-500). Prowadzone były w tym zakresie rozmowy przez G. K., B. G. oraz A. K. (1) (k. 557-558, 1070v).

Od początku grudnia 1998 r. A. K. (1) działający jako przedstawiciel PHU (...) prowadził rozmowy z firmą (...) S.A. w T.. W dniu 17 grudnia 1998 r. PHU (...) zawarło z (...) S.A. umowę w przedmiocie sprzedaży wyrobów alkoholowych. W jej wykonaniu, w dniu 23 grudnia 1998 r. PHU (...) dokonał zakupu produktów alkoholowych za łączną kwotę 94.201,99 zł (k.1317-1317v, 1322-1327). Towar został dostarczony przez sprzedawcę do wynajętej przez T. W. (1) powierzchni magazynowej w K.. Strony uzgodniły, że zapłata nastąpi w terminie 35 dniu od momentu zakupu (k. 1339-1342). Pomimo tego nie dokonano zapłaty za dostarczone produkty .. (...) toku prowadzonych rozmów handlowych i wizyt przedstawiciela (...) S.A. w K. spotykał on zarówno A. K. (1) jak i T. W. (3).

Także na początku grudnia 1998 r. J. P. z polecania R. P. podjął się prowadzenia rozmów z (...) Sp. z o.o. w O., reprezentowanej przez J. T.. Rozmowy prowadzone były za pośrednictwem Z. N.. W celu sfinalizowania transakcji ze Z. N. kontaktował się także R. P.. Spotykali się z nim także T. W. (1) oraz A. K. (1) przekazując mu pieniądze na organizację gali bokserskiej (k. 1838-1840, 2097-2101). W dniu 23 grudnia 1998 r. w siedzibie (...) Sp. z o.o. stawił się T. W. (1) oraz A. K. (1). Zwrócili się z propozycją podjęcia współpracy, a nadto przedłożyli szereg dokumentów związanych z przedsiębiorstwem PHU (...) i zakresem prowadzonej działalności. W tym samym dniu podpisana została umowa, która określała, iż zapłata za zakupiony towar miała nastąpić w terminie 35 dni od dnia zakupu (k. 542-543). Na mocy powyższej umowy wystawione zostały 3 faktury VAT: z dnia 8 stycznia 1999 r. dotycząca zakupu towarów o wartości 50.876,93 zł (k. 546), z dnia 14 stycznia 1999 r. o wartości 133.385,63 zł (k. 547) oraz z dnia 19 stycznia 1999 r. o wartości 131.291,52 zł (k. 548). Po wezwaniu PHU (...) do zapłaty za pobrany towar (k. 363-364), do (...) Sp. z o.o. wpłynęło pismo z prośbą o przełożenie terminu zapłaty (k. 365). W celu uregulowania długu prowadzone były rozmowy pomiędzy J. T. i Z. N., jak również pomiędzy tym ostatnim oraz T. W. (1) (k. 2097-2101). Alkohol pochodzący z (...) Sp. z o.o. zabrany został z magazynu PHU (...) przez samochody ciężarowe z (...) rejestracjami (k. 1774).

R. P., na przełomie lat 1998/1999, zwrócił się do M. O. (1), by ten pomógł mu znaleźć kontrahenta prowadzącego działalność w zakresie handlu węglem (k. 2179-2186). W wyniku tej rozmowy M. O. (1) skontaktował się z M. S. (1). M. S. (1) był byłym współpracownikiem (...) z W.. W celu uzgodnienia szczegółów R. P., A. K. (1) spotkali się w restauracji w O.. Następnie M. O. (1) wraz z A. K. (1) udali się do W. gdzie spotkali się z M. S. (1). Doszło wówczas do rozmów na temat zakupu węgla. W czasie spotkania M. S. (1) skontaktował się telefonicznie z A. C. z firmy (...). W jej trakcie umówił przedstawiciela PHU (...) na spotkanie z (...) (k. 2251-2252). Zabezpieczeniem transakcji miała być gwarancja bankowa. Następnie, A. K. (1) wraz z M. S. (1) wrócili wspólnie do K. i spotkali się z R. P.. W dniu 30 grudnia 1998 r. pomiędzy PHU (...) a (...) S.A. w K. doszło do zawarcia umowy zabezpieczenia wierzytelności F-21/034-00/98 (k. 1086), umowy ubezpieczenia kredytu kupieckiego (k.1081) oraz umowy przewłaszczenia maszyn: wózka widłowego oraz ładowarki (k. 1075-1080). (...) S.A. wydała gwarancję dla (...). Poza powyższą umową (...) nie podpisywała z PHU (...) innych umów dotyczących ubezpieczenia zobowiązań, w szczególności F-21/034/99. W grudniu 1998 r. T. W. (1) podpisał z przedsiębiorstwem (...) Sp. z o.o. w W. umowę dotyczącą sprzedaży węgla z polskich kopalń węglowych (k. 1083). Na zabezpieczenie zaciągniętych zobowiązań została przedłożona gwarancja ubezpieczeniowa (...) wystawiona przez (...) S.A. w S. (k. 1089-1090). Na podstawie powyższej umowy oraz zabezpieczenia (...) w dniu 22 stycznia 1999 r. wykonała jedną dostawę węgla w ilości 950 ton o wartości 152.895,28 zł (k. 1088), której odbiorcą był PHU (...) (k. 1345v-1346). Z uwagi na zawieszenie gwarancji przez (...) S.A., (...) nie wykonywała kolejnych dostaw. PHU (...) nie dokonał zapłaty za pobrany węgiel (k. 1087).

W tym samym czasie T. W. (1) prowadził rozmowy z Przedsiębiorstwem (...) w T. reprezentowaną przez A. K. (3), także na temat zakupów znacznych ilości węgla (k. 564-565). W celu nawiązania współpracy T. W. (1) przedłożył szereg dokumentów związanych z prowadzonych przez niego firmą. Do siedziby firmy (...) przyjechał także R. P. wraz z A. K. (1) (k. 1838-1840). W dniu 16 grudnia 1998 r. pomiędzy PHU (...) a Przedsiębiorstwem (...) w T. podpisana została umowa sprzedaży nr (...) na dostawę węgla w ilości 12.000 ton rocznie (k. 420-423). Na zabezpieczenie zawieranych dostaw przedłożona została sfałszowana gwarancja ubezpieczeniowa (...), w której jako wystawca została wskazana (...) S.A. (k. 424-425) oraz umowa ubezpieczenia kredytu kupieckiego (k.426-429). Następnie w dniu 8 lutego 1999 r. PHU (...) złożył zamówienie nr 36/99 na 1.500 ton węgla. Jako odbiorcę towaru wskazano (...) Giełdę (...) Towarową T. D. K. (1) w K.. Na dokonaną PHU (...) sprzedaż węgla została wystawiona faktura VAT (...) (k. 431). Termin płatności wynosił 30 dni. Pomiędzy firmą (...) a PHU (...) doszło do zawarcia umowy dotyczącej zamiany węgla dostarczonego przez Przedsiębiorstwo (...) w T. na cukier (k. 536). Zgodnie z w/w umową T. nabył węgiel za cukier w ilości 166 ton. Do niniejszej transakcji zostały wystawione faktury (...) na kwotę 278.863,40 zł odnośnie cukru (k. 537) oraz (...) na kwotę 279.624 zł za węgiel (k. 535). Za koszty transport węgla miał zapłacić D. K. (1). Z należnych (...) 54.332,80 zł (k. 511) zapłacił jednak tylko 29.332,80 zł (k. 517-518).

T. W. (1) podjął również próbę zakupu węgla w firmie (...) S.A. z siedzibą w S.. W tym celu prowadził rozmowy z reprezentującym (...) S.A. A. Z. (k. 2124-2131). W dniu 29 września 1998 r. pomiędzy PHU (...) a (...) S.A. zawarta została umowa sprzedaży węgla (k. 1278). W oparciu o powyższą umowę T. W. (1) zainteresowany był zakupem węgla o wartości od 500.000 zł do 900.000 zł. Złożył także zamówienie nr 30/99 na dostawę 1.500 ton węgla co 6 dni (k.1284). W celu dokonania sprawdzenia wiarygodności kontrahenta A. Z. udał się do K. gdzie by ocenić firmę (...). Doszło wówczas do spotkania A. Z., A. K. (1) oraz R. P. (k. 1838-1840). A. Z. przedstawił wówczas akceptowane przez (...) S.A. sposoby zabezpieczenia transakcji. Po krótkim czasie do siedziby (...) S.A. zostały przesłane faktury VAT sprzedaży wózka widłowego oraz ładowarki (k.1287-1288). Po przeprowadzeniu ich weryfikacji ustalono, iż firmy widniejące jako sprzedawcy w/w maszyn nie istnieją. Ponowna próba wyłudzenia węgla przez PHU (...) została podjęta po przesłaniu do (...) S.A. sfałszowanych dokumentów dotyczących ubezpieczania transakcji, rzekomo wystawionych przez (...) S.A. Ponownie przeprowadzono weryfikację rzetelności przedłożonych dokumentów (k. 1269). (...) S.A. T. M. (1) po skontaktowaniu się z (...) S.A. ustalił, że są one sfałszowane.

PHU (...) podjęło próbę dokonania zakupów węgla także w firmie (...) s.c. Rozmowy prowadził A. K. (1). Początkowo uczestniczył w nich także M. S. (1) (k. 929-930, 2196-2197, 2267-2268). W trakcie rozmów A. K. (1) złożył zamówienie na zakup towarów o łącznej wartości 230.000 zł. W celu nawiązania współpracy przedłożył szereg dokumentów związanych z firmą PHU (...), a jako zabezpieczenie transakcji zaproponował mowę przewłaszczenia maszyn wózka widłowego oraz ładowarki, a także własność działki należącej do T. W. (1) (k. 932-940). Z uwagi iż w ocenie firmy (...) s.c. zabezpieczenie to było niewystarczające, zażądała stosownego ubezpieczenia dostaw węgla. PHU (...) przesłało wówczas faksem umowę ubezpieczenia kredytu kupieckiego (...) (k. 943-946) oraz gwarancję ubezpieczeniową (...) rzekomo wystawioną przez (...) S.A. w S. (k. 941-942). (...) s.c. dokonało weryfikacji przedłożonych dokumentów i ustaliła iż towarzystwo ubezpieczeniowe nie wydało gwarancji o powyższym numerze (k. 947-948).

Na początku roku 1999, z firmą I- (...) Sp. z o.o. Odział w G. skontaktował się mężczyzna przedstawiając się jako T. W. (1) z K.. Zainteresowany był zakupem sprzętu gospodarstwa domowego za kwotę od 150.000 zł do 200.000 zł (k. 1672v-1774). Na spotkanie w celu omówienia szczegółów transakcji stawił się A. K. (1), który rozmawiał z J. B. (1) reprezentującym I- (...) Sp. z o.o. Przedłożył wówczas weksel in blanco (k. 1635-1636) dokumenty firmy PHU (...) (k. 1642-1662). Doszło do zawarcia umowy przewłaszczenia wózka widłowego oraz ładowarki (k. 1639-1641). Wśród przedłożonych dokumentów znajdowały się również faktury VAT dotyczące sprzedaży w/w maszyn (k. 1637). Wzbudziły one w J. B. (2) wątpliwości co do ich rzetelności. Po weryfikacji majątku PHU (...), jego obawy się potwierdziły się i z tego powodu nie doszło do zawarcia transakcji z odroczonym terminem płatności. J. B. żądał przedpłaty 70% wartości sprzętu, na co T. W. (1) oraz A. K. (1) oświadczyli że zdobędą pieniądze. Następnie T. W. (1) telefonował jeszcze i starał się przekonać J. B. do dostarczenia towarów z odroczonym terminem płatności, ten jednak nie wyraził zgody.

Na początku lutego do firmy (...) Sp. z o.o. w P. przybyli A. K. (1) oraz T. W. (1). Byli oni zainteresowaniu zakupem paliw. Przedłożyli dokumenty związane z prowadzoną firmą PHU (...) (k. 24-63) po czym pracownik (...) Sp. z o.o. P. N. sporządził dwa egzemplarze umowy (k. 7v-10v). Umowa została podpisana przez A. S. oraz T. W. (1) (k. 18-22). Warunkiem wydania towaru było przedstawienie przez PHU (...) gwarancji ubezpieczenia transakcji. T. W. (1) deklarował również gotowość zawarcia umowy przewłaszczenia wózka widłowego oraz ładowarki (k. 64-65). W pracownikach (...) Sp. z o.o. wątpliwości wzbudziła wartość ładowarki podana na przedłożonej fakturze VAT. Nadto w dniu 22 lutego 1999 r. w siedzibie spółki (...) Sp. z o.o. pojawił się A. K. (1) przedkładając sfałszowane gwarancje ubezpieczeniowe (k. 15-17) oraz umowę kredytu kupieckiego o nr (...) rzekomo wystawione przez (...) S.A. w S.. W wyniku dokonania sprawdzenia rzetelności przedłożonych dokumentów (...) Sp. z o.o. ustalił iż dokumenty te nie są wiarygodne (k. 68). Gdy w dniu 24 lutego 1999 r. T. W. (1) pojawił się w siedzibie spółki (...) Sp. z o.o. został zatrzymany przez policję.

We wrześniu 1998 r. P. H. (1) oraz M. W. (1) zawieźli A. K. (1) oraz T. W. (1) do banku z siedzibą w centrum K. (k. 2854v-2855).

Wobec M. Z. (1) w okresie od dnia 4 września 1998 r. do 12 listopada 1998 r. stosowano środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania do sprawy II K 352/00 Sądu Rejonowego w Koninie (k. 4739-4741).

W dniach od 26 września 1998 r. do 31 października 1998 r. P. H. (1) przebywał w Niemczech. Zamieszkiwał u P. O. i wykonywał pracę zarobkową (k. 3647-3650). Następnie w dniach 2 grudnia 1998 r. – 9 grudnia 1998 r. P. H. (1) przebywał w Egipcie (k. 4872-4875, 4844).

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II K 41/10 (k. 4750-4755) zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia II AKa 92/13 (k. 489), uznał R. P. i A. K. (1) za winnych popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 294 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 1-3 k.k. wymierzył R. P. karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 200 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł, natomiast wobec A. K. (1), na podstawie art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. wymierzył karę 11 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżony M. Z. (1) ma 57 lat. Jest żonaty. Ma czworo dzieci w tym jedno na utrzymaniu. Z zawodu jest nauczycielem wychowania fizycznego. Utrzymuje się z renty w wysokości 617 zł. W miejscu zamieszkania ma dobrą opinię (k. 4690-4691). Był wcześniej karany (k. 5152), ostatnio wyrokiem Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 30 listopada 2010 r., sygn. akt II K 3/10 za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 5 lat próby oraz grzywnę 200 stawek dziennych po 100 każda (k. 4620-4622, 5229).

Oskarżony P. H. (1) ma 40 lat. Jest żonaty i ma jedno dziecko pozostające na jego utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie. Prowadzi własną działalność. W tym roku nie osiągnął żadnych dochodów. Wcześniej uzyskiwał dochody w wysokości 3.000 zł miesięcznie. W miejscu zamieszkania ma dobrą opinię (k. 4676). Nie był dotychczas karany (k. 5148, 5232).

Oskarżony M. W. (1) ma 46 lat. Jest żonaty. Ma dwoje dorosłych dzieci pozostających na jego utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie. Prowadzi własną działalność gospodarczą z której osiąga dochód w wysokości 2.000 zł miesięcznie. Posada dobrą opinię w miejscu zamieszkania (k. 4692-4693). Był wcześniej karany wyrokiem Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 18 października 2012 r., sygn. akt II K 211/08, za przestępstwo z art. 268 § 1 k.k., na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat próby (k. 5150, 5231).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonych P. H. (1) (k. 4988v-4989, 5004v w zw. z k. 1884-1888, 1951, 2191-2194, 2356-2357, 2583-2584, 2854, 3340, 4439-4440, 4540-4541), M. W. (1) (k. 4989-4989v w zw. z k. 1866-1869, 1957, 2144-2146, 2332-2333, 2577-2579, 2854-2855, 3239, 4440-4441, 4541), M. Z. (1) (k. 4989-4990v w zw. z k. 1901-1902, 1943, 2347-2348, 2565-2566, 2852-2854, 3339-3340, 4439, 4540),

⚫

nadto na podstawie zeznań świadków: S. C. (k. 5002v-5003), D. K. (2) (k. 5003-5004), T. K. (2) (k.5004v-5005v w zw. z k. 3646-3647), W. S. (k. 5006-5006v w zw. z k. 2485-2487, 3043-3044), częściowo J. M. (k. 5007-5008v w zw. z k. 874-880, 1692-1693, 1987-1988, 2925v-2926, 3413-3414, 4492, 4589v), J. Z. (1) (k. 5033v-5034 w zw. z k. 670-673, 1613-1614, 2254-2257, 3347), D. N. (k. 5036-5036v w zw. z k. 2472-2473, 3427, 3503, 4601-4602) W. P. (k. 5052-5052v w zw. z k. 2345-2346), T. K. (3) (k.5052v-5053 w zw. z k. 685-688, 2922v, 3337), T. D. (k. 5053 w zw. z k. 449-452, 1011-1012v, 2948-2949) K. K. (2) (k. 5053-5054 w zw. z k. 1629-1631, 3003, 3426), H. S. (k. 5054-5055 w zw. z k. 1248-1261, 2279-2284, 3414, 4466, 4582), J. Z. (2) (k. 5055-5055v w zw. k. 1989-1991, 3502), H. G. (k. 5117v-5118 w zw. z k. 2151-2156, 3042-3043, 4491, 4559), M. O. (1) (k. 5118 w zw. z k. 2178-2186, 3426-3427, 4465), D. K. (3) (k. … w zw. z k. 3645), A. Z. (k. 5179 w zw. z k. 2125-2127, 3559-3560), J. J. (3) (k. 56-57 akt II Ko 71/15 SR w Koszalinie zawartych na płycie CD k. 58 w zw. z k. 832-834, 3348), M. O. (2) (k. 62-62v VII Ko 2/15 SR w Chorzowie zawartych na płycie CD k. 63 w zw. z k. 1265-1268v, 2950-2951) częściowo zeznań S. G. (k. 5005v-5006 w zw. z k. 3644) oraz częściowo R. P. (k 5034-5035v w zw. z k. 1922-1923, 1929, 2118-2123, 2170-2175, 2571-2573, 2841v-2842, 2949v-2950, 337-338, 4438-4439, 4539-4540),

⚫

nadto na podstawie ujawnionych na k. 5253-5253v zeznań R. B. (1) (k. 2338-2341), częściowo zeznań świadka A. K. (1) (k. 1737-1744, 1771-1775, 1837-1840, 1916-1918, 2102-2104, 2596-2597, 2836v-2841v, 2949v, 2950, 3043v, 33238-3239, 4716) oraz częściowo zeznań świadka T. W. (1) (k. 265-268, 331-333, 334-335, 632-635, 1490-1493, 2558-2560, 2850-2852, 3210, 3415, 4602, 4733-4734).

⚫

nadto na podstawie ujawnionych na k. 5253v zeznań świadków: P. N. (k. 7v-, 368v, 405-406, 2926v, (...)), M. A. (k. 71v, 2906v, 3577), A. T. (1) (k. 258-260v, 2336-2337, 2906v-2907), T. K. (1) (k. 325v-326, 370v, 2907-2907v, 3343), W. N. (k. 372v, 2927, 3343), I. G. (k. 498-500, 2908, 3590), H. K. (1) (k. 508-509), S. M. (k. 517-518, 2910, 3344-3345), A. M. (1) (k. 532-533, 2909v, 3345-3346), L. C. (k. 553-554, 2910, 3346), G. K. (k. 557-558, 2908v, 3346), A. K. (3) (k. 564-565), A. M. (2) (k. 654-655, 2922v, 3346-3347), M. B. (k. 682-683, 2475, 2922v-2924v, 3344), A. T. (2) (k. 708-709, 3347, 3534, 2951v), M. O. (3) (k. 712-714, 1679v-1681, 1810v-1811v, 2924v-2925), B. D. (k. 850-851, 2925, 3502), C. K. (1) (k. 854-856, 2925-2925v), G. T. (k. 929-930, 2209-2210, A. D. (k. 976-979v, 2030v-2031, 2034v-2035, 2047v-2048, 3559), M. K. (1) (k. 997v-998), R. H. (1) (k. 1019v-1020), K. B. (1) (k. 1025v-1026v, 2947v), W. J. (k. 1058v-1059v, 2947v-2948), S. S. (2) (k. 1064v-1065, 2948, 3577), J. R. (k. 1072v-1073, G. P. (k. 1135v-1136, 2948-2948v), S. J. (k. 1143v-1144), A. R. (k. 1151v), R. H. (2) (k. 1156), M. K. (2) (k. 1159v-1160, 2950v-2951), T. P. (k. 1161v, 2951), M. S. (2) (k. 1317v, 2951v-2952, 3403v), M. E. (1) (k. 1339-1342, 2952-2953), E. P. (k. 1345v-1346), A. W. (k. 1365-1367, 3404-3404v), E. S. (2) (k. 1423-1424, 2490v-2491, 2953-2954), A. C. (k. 1496-1497, 2251-2252, 3503), K. P. (1) (k. 1554-1555v, 3459), W. C. (k. 1559v-1560v, 3001v-3002, 3415), S. S. (3) (k. 1562v-1563, 3002-3002v), W. D. (k. 1580v-1581v, 3002v, 3415), M. S. (3) (k. 1610-1611v, 1416-1417), J. B. (1) (k. 1672v-1673v), H. K. (2) (k. 1683v-1684v, 3002v-3003), A. O. (k. 1685v-1686, 3004), M. W. (2) (k. 1707v-1709v, 3559), S. K. (k. 1764v-1766, 3003v-3004, 3501), J. T. (k. 1800v-1801v, 3004-3004v), M. J. (k. 1808v-1809, 3403v), A. P. (1) (k. 1825v-1826, 2453v, 304v-3005, 3426), M. W. (3) (k. 1827v-1828, 3005-3005v, 3404), M. S. (1) (k. 1897v-1850, 3501), M. W. (4) (k. 1979, 2196-2197, 3577), A. I. (k. 1995v-1996, 3534, 3800), Z. N. (k. 2097-2098, 3459), T. M. (2) (k. 2158-2160, 3534), R. A. (k. 2162-2164), R. K. (k. 2166-2167, 3042-3042v), M. M. (2) (k. 2267-2268), częściowo A. M. (3) (k. 2322v-2323, 3482), częściowo M. P. (k. 2325v-2327, 3427), A. B. (1) (k. 2328v, 3041-3042), A. J. (k. 1798v-1799, 2097v-2908, 3343), A. K. (4) (k. 2310-2312, 2483v-2484v, 3040v-3041, 3427-3427v, 4464-4465, 4588v), D. K. (3) (k. 3645), P. O. (k. 3647-3648), K. P. (2) (k. 3648-3649), A. P. (2) (k. 3991v), E. K. (k. 2503v-2507v, 4603-4603v).

⚫

nadto na podstawie zeznań świadków przesłuchanych w drodze pomocy prawnej: A. O. (k. 34), H. K. (2) (k. 37), W. J. (k. 40) akt VII Ko 7/05 Sądu Rejonowego w Płocku, S. S. (3) (k. 26) akt III RCps 94/05 Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia, E. K. (k. 30-30v) akt III Ko 850/05 Sądu Rejonowego w Rybniku, A. T. (1) (k. 31) akt II Ko 241/05/01 Sądu Rejonowego w Obornikach, M. E. (1) (k. 27-27v) akt II Ko Sądu Rejonowego w Toruniu, C. K. (1) (k. 4), G. P. (k. 5-6), M. K. (2) (k. 7-8), T. P. (k. 9-10) II Ko 677/05 Sądu Rejonowego w Koszalinie, R. A. (k. 23-23v) akt Cps 731/05 Sądu Rejonowego dla Warszawy P., M. O. (2) (k. 24-24v) akt II Ko 24/05 Sądu Rejonowego w Chorzowie, G. T. (k. 57) akt II Ko 2095/05 Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyki ujawnionych na k. 5253.

⚫

nadto na podstawie dokumentów i protokołów wymienionych w akcie oskarżenia do ujawnienia na rozprawie na stronach 43-59 aktu oskarżenia pod pozycjami 1-263, 265-282, 285-286, 288, 290-292, 295,298, 299-302, 304-311, 313, 319-320,325, 328-330, 351-356 oraz dokumentów na kartach 2799-2803, 2085, 2873-2878, 2885, 2895-2901, 3018, 3135, 3142-3144, 3149-3150, 3164-3165, 3172-3173, 3219-3235, 3245, 3247, 3249, 3252, 3255, 3311, 3473, 3475, 3599-3601, 3669-3671, 3690, 3717-3720, 3736-3738, 3764, 3776, 3811-3812, 3834, 3871-3872, 3880, 3892, 3958-3960, 3997-3998, 4003, 4013-4015, 4027, 4036, 4155, 4158, 4170, 4223-4224, 4229-4230, 4317, 4319-4321, 4337-4338, 4411-4412, 4445-4446, 4453-4454, 4630-4631, 4639-4640, 4653-4654, 4676, 4679, 4690-4691, 4692-4693, 4736-4743, 4785-4789, 4855-4586, 4859-4860, 4868-4870, 4872-4875, 4972, 4995, 5000, 5050a-5050b, 5076, 5097-5102, 5148-5152, 5228-5232, 5241-5246 oraz na podstawie pozostałych protokołów i dokumentów ujawnionych na rozprawie oraz akt Sądu Okręgowego w Koninie, sygn. 41/10.

Oskarżony P. H. (1) podczas pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 11 października 1999 r., nie przyznał się do zarzuconego mu przestępstwa. Wyjaśnił że około 3 lata wcześniej, za pośrednictwem M. Z. (1) poznał R. P.. Wskazał, że R. P. udzielał innym osobom pożyczek. W sytuacji gdy nie były one spłacane prosił oskarżonego, M. Z. (1) i M. W. (1) o ich odbiór. T. W. (1) poznał w K. podczas pobytu hotelu (...). Miało to miejsce około maja 1998 r. Po pewnym czasie R. P. poprosił oskarżonego, M. Z. (1) oraz M. W. (5) o rozmowę z T. W. (1) na temat zwrotu pieniędzy pożyczonych na otwarcie stacji paliw i hurtowni. W sumie, razem z M. Z. (1) i M. W. (1) w K. był trzy razy. Raz pojechali samochodem marki B., nr rej. (...), koloru czarnego, należącym do żony oskarżonego, natomiast pozostałe dwa razy samochodem marki M. (...) koloru czarnego należącym do M. Z. (1). Będąc w K., na terenie firmy należącej do T. W. (1) poznał A. K. (1). Zajmował on stanowisko dyrektora handlowego w firmie (...). Spotkał tam również starszą kobietę, blondynkę, zatrudnioną na stanowisku księgowej. Podczas jednej z wizyt K., był tam również R. P.. Był on wówczas w hurtowni alkoholi. Nie wie w jakim celu tam pojechał (k. 1886-1887).

Podczas posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania, w dniu 12 października 1999 r. P. H. (1) nie przyznał się do zarzuconego mu przestępstwa. Wyjaśnił, że razem z M. Z. (1), na polecenie R. P., trzy razy był w K. w celu zobligowania W. do oddania pieniędzy (k. 1951).

W dniu 2 listopada 1999 r. P. H. (1) podtrzymał swoje dotychczasowe wyjaśnienia (k. 2192-2193).

Następnie w dniu 10 grudnia 1999 r. oskarżony P. H. (1) wskazał, że już opisał całą swoją wiedzę temat działalności PHU (...) i innych faktów nie pamięta. Wyraził chęć współpracy w tym zakresie zarówno z prokuraturą jak i policją (k. 2356v-2357).

Przesłuchiwany po raz kolejny w dniu 31 stycznia 2000 r. P. H. (1) ponownie nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Nadto podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia (k. 2584).

Na rozprawie w dniu 24 marca 2000 r. P. H. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że nigdy nie zawoził nikogo z firmy (...) do S. czy też S.. Nigdy nie uczestniczył w załadunku lub rozładunku jakiegoś towaru, nigdy nie posługiwał się i nie miał do czynienia z dokumentami firmy (...). 18 i 19 listopada razem z W. i Z. byli w okolicach Z.. We wrześniu K. poprosił go o to, by podrzucił K. i W. do centrum K.. Był razem z W.. Wysadził K. i W. w centrum K., nie potrafił jednak bliżej określić tego miejsca. Nigdy nie wiózł z K. do P. czy z K. do K., W., K. czy też pani S.. Samochód B. należy do jego żony i nigdy innym osobom go nie udostępniał. Tylko raz był tym samochodem w K.. Sporadycznie jeździł dla R. P. w sprawach zwrotu pożyczek. W firmie (...) rozmawiali z T. W. (1) o zwrocie pożyczki. W rozmowie uczestniczył też K.. Widzieli, że w magazynie jest alkohol. W. potwierdził że jest alkohol, a K. stwierdził, że ruszają ze sprzedażą i że on będzie go sprzedawał. Nie pamięta czy w hotelu (...) poznał K. czy W. gdyż nie przywiązywał do tego wagi. (k. 2854).

Na rozprawie w dniu 10 maja 2005 r. oskarżony P. H. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu oraz skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Jednocześnie podtrzymał wcześniej złożone (k. 3340).

Podobnie na rozprawie w dniach 21 czerwca 2011 r. i 2 listopada 2011 r. P. H. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu aktem oskarżenia przestępstwa. Wskazał także że nie chce wyjaśniać (k. 4439-4440, 4540v-4541).

Po raz ostatni przesłuchiwany w dniu 19 maja 2014 r. P. H. (1) także nie przyznał się do zarzucanego mu przestępstwa. Wyjaśnił nadto, że w grudniu 1998 r. był w Egipcie. Był to wyjazd który organizował (...) Klub (...). Na wyjeździe było kilka osób w tym D. K. (2). Wyjazd trwał 7 dni. Wskazał także, że od roku 1999 kontakt ma jedynie z R. P.. Z A. K. (1) oraz T. W. (1) kontakt ma jedynie na salach sądowych w związku ze sprawą (k. 4988v-4989).

Oskarżony M. W. (1) po raz pierwszy przesłuchany został w dniu 11 października 1999 r.,nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że zna R. P. z K.. Poznał go za pośrednictwem M. Z. (1). Razem z M. Z. (1) i P. H. (1) pracowali dla R. P. na zlecenie. R. P. posiadał w K. lombard i pożyczał pieniądze na procent. W sytuacji gdy pożyczkobiorcy zwlekali z oddaniem długo, wówczas R. P. zlecał im by jechali do dłużnika i negocjowali warunki zwrotu. Oskarżeni nie stosowali przemocy. Gdy klient oddał pieniądze, wówczas R. P. płacił im procent. W 1998 r. w K. w hotelu (...) lub hotelu (...), poprzez R. P. i M. Z. (1) poznał T. W. (1). Później dowiedział się, że T. W. (1) prowadził w K. firmę – hurtownię alkoholi. Od R. P. dowiedział się, że pożyczył T. W. (1) dużą sumę pieniędzy na otworzenie tego interesu w K. i że T. W. (1) nie oddaje długu. Wówczas oskarżony M. W. (1) wraz z P. H. (1) i M. Z. (1) jechali do K. rozmawiać z T. W. (1). Był tam trzy razy. T. W. (1) zawsze mówił że odda pieniądze jak sprzeda towar. Oskarżonym nigdy żadnych pieniędzy nie przekazał. Czy się później rozliczył z R. P. oskarżony nie wie. Podczas jednego pobytu w K. spotkali R. P.. Podczas pobytów w K. oskarżony poznał wspólnika T. A. K.. Chyba podczas ostatniego z pobytów oskarżony wraz z P. H. (1) zawoził T. W. (1) i A. K. (1) do miasta do banku. Oskarżony i P. H. (2) nie wchodzili do banku i nie wie czy T. W. (1) i A. K. (1) pobierali tam pieniądze. Następnie wrócili do firmy. W. i K. weszli do biura w którym przebywali był już R. P.. Do K. jeździli albo samochodem marki B. (...) koloru czarnego albo czarnym M. (...) (k. 1868-1869).

Podczas kolejnych przesłuchań, w dniach 12 października 1999 r., 22 października 1999 r., 6 grudnia 1999 r. oraz 31 stycznia 2000 r. odmawiał składnia kolejnych wyjaśnień (k. 1957, 2145, 2332v, 2578).

Na rozprawie w dniu 24 marca 2000 r. M. W. (1) nie przyznał się do zarzuconego mu przestępstwa. Wskazał, że nigdy nie miał nic wspólnego z firmą (...). Nie przewoził żadnego alkoholu ani nie podwoził do S. K. ani W.. 18 i 19 listopada był razem z Z. i H. na pogrzebie koło Z.. Nie podtrzymał swoich wyjaśnień w zakresie w jakim w toku wcześniejszych przesłuchań wskazał, że T. W. (1) poznał w K.. Poznał go w K.. Podwożąc K. i W. do miasta nie wiedział, czy podwozi ich do banku. Miało to miejsce we wrześniu a nie w listopadzie. Miało miejsce takie zdarzenie, że podwoził K. i W., ale wcześniej, nie pamiętał czy we wrześniu czy w listopadzie. Teraz pamięta, że było we wrześniu gdyż w listopadzie był na pogrzebie. R. P. rzeczywiście spotkał w K., ale musiał to być we wrześniu, gdyż w listopadzie był na pogrzebie. Jest pewien, ze T. W. (1) poznał w K., a nie w K.. W czasie składania wcześniejszych wyjaśnień nie był pewien, czy spotkał T. W. (1) w K. w hotelu (...). We wrześniu był w K. z panem H., ale M. Z. (1) z nimi nie było (k. 2854v-2855).

Podobnie na rozprawie w dniu 26 stycznia 2005 r. M. W. (6) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień (k. 3239).

Także na rozprawie w dniu 21 czerwca 2011 r. nie przyznał się do zarzuconego przestępstwa oraz odmówił składania wyjaśnień (k. 4440-4441).

Podczas rozprawy w dniu 2 listopada 2011 r. wyjaśnił dodatkowo, że nigdy nie kupował z panem H. ani z żadną panią wyposażenia biura K. (k. 4541).

Następnie, na rozprawie w dniu 19 maja 2014 r. M. W. (1) także nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił jedynie, że nie utrzymuje żadnych kontaktów z R. P., A. K. (1) i T. W. (1). Widzą się sporadycznie na sprawach (k. 4989v).

Oskarżony M. Z. (1) w dniu 12 października 1999 r. nie przyznał się do zarzuconego mu przestępstwa. Wskazał, że z tym wszystkim nie miał nic wspólnego. W sierpniu był z rodziną nad morzem. We wrześniu, październiku i listopadzie 1998 r. siedział w więzieniu. Zna R. P. od trzydziestu lat. Wie, że pożyczył pieniądze T. W. (1). Nie wie jaka to była kwota i na jakie cele. Chodziło o stację paliw w K.. Na prośbę R. P. byli tam z H. i W. sprawdzić na miejscu, czy faktycznie jest tam stacja paliw i wówczas poznał T. W. (1). Kilka razy, nie wie gdzie, ale chyba w K., widział także wspólnika W., A. K. (1). W sumie był w K. dwa razy. Pierwszy raz chyba w czerwcu lub lipcu 1998 r. i drugi raz zimą. Wówczas rozmawiali z W. o zwrocie pieniędzy P.. W. miał dużo towaru u siebie, głównie alkoholu i mówił że zwróci pieniądze. P. z oskarżonym w K. nie było i nigdy się tam nie spotkali. Nie był obecny przy rozliczeniach pieniędzy, które W. i K. przywieźli. Jeżeli W. dopuścił się jakichś oszustw, to on nie brał w nim udziału. Do K. jeździł swoim samochodem marki M. (...) koloru czarnego. Wcześniej nie znał T. W. (1) (k. 1902-1902v).

Podczas kolejnego przesłuchania, w dniu 12 października 1999 r. M. Z. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu przestępstwa (k. 1943).

W dniu 7 grudnia 1999 r. M. Z. (1) dodatkowo wyjaśnił, że nie ma nic wspólnego z zarzucanymi mu czynami. Nie zna i nigdy nie był w firmach, o których była mowa w trakcie pobierania od niego próbek pisma ręcznego. Wskazał, że znalazł się w tym miejscu z uwagi na zemstę A. K. (1) za dostarczenie go siłą na Komendę Wojewódzką Policji w P.. Poprosił go o to policjant S. C.. Policjant prosił go o pomoc gdyż K. od około pół roku się ukrywał. Nic mu nie wiadomo na temat przestępczej działalności PHU (...) z K.. Nie popełnił absolutnie w tej firmie żadnej przestępczej roli. Nie wiedział, że działa na zlecenie przestępców (k. 2347v-2348).

Przesłuchany w dniu 21 stycznia 2000 r. M. Z. (1) nie przyznał się do zarzuconego mu przestępstwa i wyjaśnił, że nie ma z nimi nic wspólnego (k. 2566).

Na rozprawie w dniu 24 marca 2000 r. M. Z. (1) wyjaśnił, że nigdy nikogo nie oszukał. Dnia 2 września o godz. 12.00 został aresztowany przez policję z K. i przebywał w Areszcie Śledczym do dnia 12 listopada. 15 listopada zmarł jego kuzyn w S.. Pogrzeb był 19 listopada o godzinie 12.00. 18 listopada razem z W. i Z. byli w S. Dolnych. 18 listopada ze S. pojechali do Z.. Tam W. i H. zostawili oskarżonego i stryja H. Z.. Przed godziną 18.00 W. i H. wrócili po oskarżonego i razem pojechali do F. na czeską granicę. We F. byli zameldowani w hotelu (...). Dołączył do nich wówczas T. Ł. i sobie popili. Następnego dnia P. H. (1) zawiózł go i jego szwagra na cmentarz. Wrócił około godziny 14.00. Oskarżony początkowo był przesłuchiwany w charakterze świadka przez S. C.. Wówczas otrzymał kartkę z numerem telefonu policjanta. Zależało mu na tym, by W. szybko wyszedł z aresztu, ponieważ miał się rozliczyć z R. P.. C. powiedział oskarżonemu, że W. siedzi od pół roku tylko dlatego, że K. się ukrywa. Wtedy oskarżony powiedział, że przyprowadzi K.. Były dwa podejścia do złapania K.. Za pierwszym razem C. poprosił oskarżonego o przywiezienie K. w następnym tygodniu. 9 września razem z H. i W. zaczaili się na K.. Było to o 7 rano. K. się wyrywał, ale raz oskarżony uderzył go w brzuch i był potulny. Następnie oskarżeni przywieźli K. do P. i wypuścili przed K.. Wówczas zadzwonił do M. Z. (1) S. C. i poinformował o tym, że K. do niego dotarł. Z R. P. zna się trzydziestu lat. Któregoś dnia zadzwonił do niego kolega K.. Mówił że siedzi z K. pod celą i że K. chce się z nim widzieć. Załatwił sobie widzenie z K. P. (3). W holu czekała blondynka, którą okazałą się pani K.. Potem przyszedł K. i powiedział, żeby oskarżony przekazał R. P. by ten dał Bożence 200 milionów, bo jak nie to będzie żałował (k. 2852-2853v).

Na rozprawie w dniu 10 maja 2005 r. nie przyznał się do zarzuconego przestępstwa i wyjaśnił, że nie ma nic wspólnego z tą sprawą. Wskazał także, że nie zlecał H. i W. wywozu alkoholu z hurtowni (...). Siedząc w areszcie nie wydawał żadnych poleceń oskarżonym H. i W. odnośnie K. i W. (k. 3339-3340).

Podczas rozprawy w dniu 21 czerwca 2011 r. M. Z. (1) nie przyznał się do popełnienia przestępstwa i podtrzymał swoje dotychczasowe wyjaśnienia (k. 4439).

Także w dniu 2 listopada 2011 r. zaprzeczył by dopuścił się zarzuconego mu przestępstwa i skorzystał z prawa do odmowy wyjaśnień (k. 4540v).

Sąd oceniając wyjaśnienia M. W. (1), M. Z. (1) i P. H. (1), w zakresie w jakim zaprzeczyli by dokonali zarzuconych im przestępstw, dał im wiarę. Przede wszystkim wskazać należy na konsekwentne stanowisko oskarżonych, którzy od pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanych, mającego miejsce jeszcze w 1999 r., nie przyznawali się do zarzuconych im aktem oskarżenia czynów. Co prawda wyjaśnienia oskarżonych nie są bardzo szczegółowe, nie zmienia to jednak faktu, że nie zawierają istotnych wewnętrznych sprzeczności, a nadto w znacznej mierze pozostają zgodne między sobą. Wskazać także trzeba, że pozostały materiał nie potwierdził w dostatecznym stopniu sprawstwa i winy oskarżonych. Żaden z przesłuchanych w sprawie pokrzywdzonych nie tylko nie zeznał, że M. W. (1), M. Z. (1) czy P. H. (1) brali udział w wyłudzeniu towarów na ich szkodę (lub usiłował tego dokonać), ale nie wskazał chociażby by spotkał się z osobami oskarżonych. Jedynym istotnym dowodem obciążającym M. W. (1), M. Z. (1) i P. H. (1) był dowód z pomówienia A. K. (1). Z uwagi jednak na szczególnych charakter takiego dowodu, brak potwierdzenia relacji tego świadka w innych dowodach, a wręcz występowaniu dowodów zaprzeczających twierdzeniom świadka – o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia – Sąd uznał iż nie można ich uznać za wystarczające do uznania sprawstwa i winy oskarżonych. Przypomnieć bowiem należy, że naczelną zasadą procesu karnego jest zasada domniemania niewinności. Sprowadza się ona do tego, że oskarżony jest w procesie karnym niewinny, a "przeciwne" musi mu być udowodnione, przy czym związana ściśle z domniemaniem niewinności zasada in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) nakazuje rozstrzygnąć nie dające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyr. SN z 24.02.1999 r., V KKN 362/97, LEX 36732).

W szczególności Sąd dał wiarę wyjaśnieniom M. W. (1), M. Z. (1) i P. H. (1) w zakresie w jakim zgodnie wskazywali, że R. P. zlecał im podjęcie rozmów z T. W. (1) w przedmiocie zwrotu zaciągniętej pożyczki. W tym celu co najmniej trzykrotnie w drugiej połowie 1998 r., razem, udawali się do K. gdzie działalność gospodarczą prowadził T. W. (1) i tam prowadzili negocjacje dotyczące warunków spłaty zadłużenia. Uczestniczył w nich również A. K. (1). W sprawie brak jest dowodów by oskarżeni mieli świadomość przestępczej działalności R. P., T. W. (1) oraz A. K. (1). Jak już wcześniej wskazano, relacje A. K. (1) zeznającego na tą okoliczności okazały się niewiarygodne. Sąd dał wiarę oskarżonemu M. W. (1) w zakresie w jakim przyznał, że razem z P. H. (1) podwozili T. W. (1) oraz A. K. (1) do banku (k. 1868-1869). Poza zeznaniami A. K. (1) brak jest jednak dowodów wskazujących by oskarżeni mieli wiedzę w jakim celu T. W. (1) oraz A. K. (1) udali się do banku, a tym bardziej z jakiego źródła pochodziły wypłacone wówczas pieniądze. Z uwagi na treść wyjaśnień M. W. (1), Sąd odmówił wiary relacjom P. H. (1) wskazującego, że razem z oskarżonym M. W. (1), podwozili A. K. (1) oraz T. W. (1) do centrum K. nie zaś do banku (k. 2854). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom P. H. (1) oraz M. W. (1) także w tej ich części, w jakiej wskazywali że T. W. (1) poznali w K. (k. 1868-1869, 1886-1887). Późniejsza próba zmiany wyjaśnień i wskazywanie, że osobę T. W. (1) poznali podczas wizyt w K. okazała się nieprzekonująca albowiem nie poparta żadnymi racjonalnymi argumentami (k. 2854, 2854v-2855). Także oskarżony M. Z. (1) poznał T. W. (1) w K.. Wskazują na to bezpośrednio wyjaśnienia M. W. (1). Miał on bowiem poznać T. W. (1) właśnie m. in. za pośrednictwem M. Z. (1) (k. 1868-1869). Sąd dał wiarę oskarżonym zgodnie wskazującym, że nie dokonywali oni zakupów mebli czy też innego wyposażenia do biura użytkowanego przez T. W. (1) oraz A. K. (1). W tym miejscu wskazać należy, że miało mieć to miejsce wówczas, gdy M. Z. (1) przebywał w Areszcie Śledczym. Zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdził zeznań A. K. (1) wskazującego, że M. Z. (1) dokonywał zakupu wyposażania biura (k. 1773v) lub też go zlecał pozostałym oskarżonym (k. 2837v-2838). Jego twierdzenia w tej mierze pozostają gołosłowne, w szczególności nie wyjaśniają w jaki sposób P. H. (1) oraz M. W. (1) mieli kontaktować się z pozbawionym wolności M. Z. (1). Jednocześnie brak jest jakichkolwiek innych dowodów wskazujących na zaangażowanie w tą czynność oskarżonych. Przeczą temu natomiast chociażby zeznania H. S. (k. 5054-5054v). Oskarżeni zgodnie zaprzeczyli również, że brali udział w załadunku na samochody ciężarowe alkoholu znajdującego się w magazynie najmowanym przez PHU (...) czy też organizowali transport tego rodzaju towarów. Zeznania świadka A. K. (1) złożone na powyższą okoliczność pozostają bardzo nieprecyzyjne (k. 1774), a w rezultacie jako nieprzekonujące należało je odrzucić. Takim zdarzeniom zaprzeczyła w/w H. S. wskazując dodatkowo, że oskarżonych spotkała dopiero na sali rozpraw (k. 5054-5054v). Przypomnieć więc należy, że była ona zatrudniona na stanowisku księgowej w PHU (...), a zatem z racji wykonywanej pracy posiada istotne informacje z punktu widzenia sposobu działalności w/w firmy oraz osób biorących w tym udział. Oskarżeni M. W. (1) oraz P. H. (1) konsekwentnie oraz stanowczo zaprzeczali również, by zawozili A. K. (1) oraz T. W. (1) do S.. Zarówno W. S. jak i jego żona E. S. (2) nie rozpoznali oskarżonych jako tych, którzy przyjechali do ich siedziby razem z T. W. (1) oraz A. K. (1), a następnie oczekiwali w samochodzie na ich powrót (k. 2485-2491). Sąd dał także wiarę oskarżonemu M. Z. (1), że w okresie od dnia 4 września 1998 r. do 12 listopada 1998 r. stosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania do sprawy II K 352/00 Sądu Rejonowego w Koninie albowiem załączone do niniejszej sprawy dokumenty potwierdziły powyższą okoliczność (k. 4739-4741). Brak było również podstaw do odmówienia wiary wyjaśnieniom P. H. (1) wskazującego, że w dniach 2 grudnia 1998 r. – 9 grudnia 1998 r. przebywał w Egipcie (k. 4872-4875, 4844). Wskazują na to treść paszportu oskarżonego oraz zeznania D. K. (2).

Zasadniczym i właściwie jedynym dowodem, który obciążał oskarżonych P. H. (1), M. W. (1) oraz M. Z. (1) są zeznania A. K. (1). Zaznaczyć przy tym należy, że dowód ten uznać należy za „dowód z pomówienia” albowiem przed uchyleniem sprawy przez wyrok Sąd Apelacyjny w Poznaniu z dnia 29 sierpnia 2013 r., sygn. akt II AKa 92/13, P. H. (3), M. W. (1), M. Z. (1) oraz A. K. (1) byli osobami współoskarżonymi w sprawie Sądu Okręgowego w Koninie o sygn. akt II K 41/10.

Sąd rozpoznający sprawę zgadza się z poglądami judykatury, że choć dowody z pomówień nie mają innej mocy dowodowej, to winny podlegać szczególnie ostrożnej ocenie. Wypracowane w tym zakresie stanowisko pozwala na przyjęcie pewnych kryteriów pomocnych w procesie wartościowania tych dowodów wedle kryteriów wiarygodności. Dowód z pomówienia powinien zatem być stanowczy, konsekwentny, logiczny, prezentujący przebieg zdarzeń w sposób adekwatny do zasad logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. Przy tym drobne nieścisłości w wyjaśnieniach, zeznaniach nie mogą być oceniane jako dyskredytujące taki dowód o ile ich charakter wskazuje, że są wynikiem upływu czasu, albo wręcz odmiennego sposobu przesłuchania, w tym zakresu kierowanych do przesłuchiwanego pytań. Znaczenie ma również to, że dowód ów nie może być wynikiem osobistego zainteresowania pomawiającego w postaci umniejszenia, czy wręcz przerzucenia własnej winy. Nie chodzi przy tym o taki interes pomawiającego, który może zgodnie z przepisami ustawy prowadzić do złagodzenia, czy nawet nadzwyczajnego złagodzenia kary, skoro takie rozwiązania przewidział ustawodawca. Dodatkowo dowód z pomówienia winien znajdować oparcie w innych, co najmniej pośrednich dowodach, nie jest przy tym konieczne, aby odnosiło się to wprost do zakresu stawianego zarzutu, ale by dowody takie wspierały i korelowały z treścią relacji pomawiającego (tak wyr. SN z 13.11.2007 r., sygn. WA 45/07, OSNwSK 2007/1/2584, wyr. SA w Katowicach z 08.12.2010 r. sygn. akt II AKa 192/10).

Zaznaczyć także trzeba, co wynika zarówno z wyjaśnień M. Z. (1) (k. 2852-2853v) ale także zeznań S. C. (k. 5002v-5003), że A. K. (1) został zatrzymany przez organy ścigania przy pomocy oskarżonych. W godzinach porannych w dniu 8 września 1999 r. został on złapany przez M. Z. (1), M. W. (1) oraz P. H. (1), a następnie zawieziony przed budynek Komendy Wojewódzkiej Policji w P.. Został on wówczas zatrzymany (k. 1731), a następnie zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania (k. 1753). Okoliczność ta nakazuje oceny zeznań A. K. (1) dokonać z tym większą ostrożnością. A. K. (1) mógł bowiem chcieć „odegrać się” na osobach oskarżonych z uwagi na fakt, że ich działania przyczyniły się do jego tymczasowego aresztowania, a w dalszej perspektywie narażały go na odpowiedzialność karną.

Jednocześnie zeznań A. K. (1) nie można uznać za konsekwentne. Podczas pierwszego przesłuchania w dniu 9 września 1999 r., A. K. (1) opisując sposób działania firmy PHU (...) w której był zatrudniony, nie wskazał by M. Z. (1), M. W. (1) i P. H. (1) mieli jakikolwiek udział w popełnianiu przestępstw polegających na wyłudzaniu towarów (k. 1739-1743). Dopiero podczas kolejnego przesłuchania, w dniu 21 września 1999 r., złożył zeznania obciążające oskarżonych (k. 1772-1775). Podtrzymywał je podczas kolejnych przesłuchań w dniach 6 października 1999 r. (k. 1837v-1840), 12 października 1999 r. (k. 1916-1918v), 3 listopada 1999 r. (k. 2104), 1 lutego 2000 r. (k. 2597) 22 marca 2000 r. (k. 2836v-2841v) oraz 26 stycznia 2005 r. (k. 3238). Następnie, na rozprawie w dniu 26 czerwca 2012 r. nie podtrzymał wcześniejszych swoich relacji (k. 4716v).

Odnosząc się natomiast do poszczególnych twierdzeń A. K. (1) obciążający oskarżonych zauważyć należy: podczas przesłuchania w dniu 21 września 1999 r. zeznał że meble do biura PHU (...) „kupił Z.” (k. 1773v). Następnie, w dniu 12 października 1999 r. zeznał, że „kiedy M. Z. siedział P. [H.] z M. W. (7) zakupili meble do firmy (...). Zostały one przez nich przywiezione na ul. (...) do K.” (k. 1917). Podczas kolejnego przesłuchania, 22 marca 2000 r. zeznał że „jeśli chodzi o meble kupowane na ul. (...), to bezpośrednio kupowali je pan H. i W. ale z tego co wie, robili to na polecenie M. Z.” (k. 2837v-2838). Po chwili wskazał także: „pani S. powiedziała że jedzie z panem H. i W. kupić meble i stąd wie, że je kupowali” (k. 2839v). Analiza zeznań A. K. (1) nie pozwala więc ustalić czy meble kupowane były tylko przez M. Z. (1), tylko przez M. W. (1) i P. H. (1), przez M. W. (1) i P. H. (1) ale z polecenia M. Z. (1) czy też może przez M. W. (1), P. H. (1) ale także z udziałem H. S.. Nadto brak jest informacji w jaki sposób meble miał kupować M. Z. (1) skoro, w okresie od dnia 4 września 1998 r. do 12 listopada 1998 r. stosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania do sprawy II K 352/00 Sądu Rejonowego w Koninie (k. 4739-4741). Nie jest także jasne jak w warunkach tymczasowego aresztowania M. Z. (1) mógł wydawać polecenia współoskarżonym. Zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do rozstrzygnięcia tych kwestii, gdyż o fakcie zakupywania mebli przez M. W. (1), P. H. (1) i M. Z. (1) zeznawał wyłącznie A. K. (1). Zdarzenia tego nie potwierdzają żadne inne osoby przesłuchane w sprawie, czy też załączone do akt dokumenty. Takiemu zdarzeniu zaprzecza natomiast chociażby H. S. (k. 5054v). Z uwagi zatem, że brak jest przesłanek do jednoznacznego rozstrzygnięcia, w jakich okolicznościach i kto zakupywał meble do PHU (...), zeznania A. K. (1) złożone na tą okoliczność nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Nadto, obecna postawa A. K. (1) uniemożliwiła jego przesłuchania w charakterze świadka na powyższe okoliczności. Uwagę tą należy odnieść także do kolejno przywoływanych w niniejszym uzasadnieniu, niejasnych lub niepełnych wypowiedzi A. K. (1).

Podobnie krytycznie należy odnieść się do zeznań A. K. (1) w zakresie w jakim wskazywał na zaangażowanie oskarżonych w proces wywozu alkoholu przechowywanego w magazynie na(...) w K.. Przesłuchiwany na tą okoliczność w dniu 21 września 1999 r. wskazał, iż „wyłudzony z Polmosów i B. U. alkohol, według jego obserwacji został z K. w całości wywieziony do P.. Wszystkie samochody, które były ładowane alkoholem były na (...) rejestracjach (…) Pilotowali całą sprawę W., Z., W. i ten P. [H.]. Gdy rozmawiali między sobą, to on i S. musieli wyjść. Na wywożony alkohol S. zgodnie z przepisami wypisała fakturę. Na jego oczach W. i W. fakturę tą podarli” (k. 1774). W dniu 12 października 1999 r. A. K. (1) dodatkowo wskazał, że samochód „którym wywieziono alkohol z hurtowni w K. również został załatwiony przez P. tj., M. Z. (3), M. W. (7) i P.. Numer rejestracyjny zaczynał się na (...). Kierowcą auta był mężczyzna, który dobrze znał P. (…) Wydawało mu się, że na plandece był napis usługi transportowe” (k. 1917). Po raz kolejny fakty te opisywał podczas rozprawy w dniu 22 marca 2000 r. Zeznał wówczas: „przy załadunku [alkoholu] był oskarżony H. i W.. Niektóre faktury podarł pan W. (…) a niektóre pan H. i W. zawieźli do P. (…) O ile pamięta kierowca znał oskarżonego H., bo powiedział że przyjechał z polecenia pana H. i W.. Był obecny w miejscu gdzie w P. rozładowywano alkohol, był tam również H. i W. oraz pani S.. Nazwy tego miejsca nie potrafi podać. Towar był rozładowywany do sklepu. Z tego co zauważył pan H. i W. wcześniej przywieźli z K. (…) Jeśli chodzi o alkohol przywieziony do P. to razem z nim przyjechali z K. pan H., W. oraz pani S.” (k. 2840). Już tylko pobieżna analiza tych zeznań pokazuje, że z każde kolejne zawierają coraz więcej szczegółów w tym także bardzo istotnych. Nie sposób zatem wytłumaczyć ich wyłącznie różną techniką przesłuchiwania. W szczególności wskazać należy, że z pierwszych przywołanych zeznań A. K. (1) wynika, że twierdzenie o przewiezieniu alkoholu (z polecenia wszystkich oskarżonych) do P. świadek opiera na fakcie, iż samochody ciężarowe miały (...) tablice rejestracyjne. Rozmawiali o tym także oskarżeni, ale wówczas A. K. (1) był wypraszany. Tymczasem z ostatnich przywołanych zeznań świadka wynika, że razem z oskarżonymi P. H. (1) oraz M. W. (1) udał się do P. i był przy rozładunku alkoholu przywiezionego z P.. Zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania doświadczenia życiowego wskazują, że gdyby A. K. (1) faktycznie udał się razem z w/w oskarżonymi do P. w celu dostarczenia tam wyłudzonego alkoholu, niewątpliwie zeznałby na tą okoliczność już podczas składania pierwszych zeznań na tą okoliczność. Tymczasem wskazał on wówczas „według moich obserwacji został z K. w całości wywieziony do P.. Wszystkie samochody, które były ładowane alkoholem były na (...) rejestracjach”. Stwierdzeń tych nie da się wzajemnie wyjaśnić, a zatem budzą one uzasadnioną wątpliwość co do ich wiarygodności. Sąd zauważa także, że w pierwszych zeznaniach A. K. (1) nie wskazywał chociażby, że kierowcą ciężarówki był mężczyzna, prawdopodobnie o imieniu A., że znał on oskarżonych M. W. (1) i P. H. (1), a samochód miał napis na plandece „usługi transportowe”. Dodatkowo w zeznaniach A. K. (1) pojawiają się sprzeczności: podczas pierwszych zacytowanych zeznań wskazał, że „całą sprawę pilotowali W., Z., W. i ten P.”. W kolejnych świadek nie wymienia już M. Z. (1), a przy tym zmianie zeznań w tym zakresie nie towarzyszy żadne wyjaśnienie. Podczas pierwszych zeznań na okoliczność wywozu alkoholu wskazał, że faktury wypisane przez H. S. zostały podarte na jego oczach przez T. W. (1) oraz M. W. (1), natomiast podczas zeznań z dnia 22 marca 2000 r. wskazał, że niektóre faktury podarł T. W. (1), a niektóre P. H. (1) i M. W. (1) zawieźli do P.. Rozbieżności tych nie można wyjaśnić w oparciu o inny materiał dowodowy, gdyż żaden z dowodów nie potwierdza zeznań A. K. (1) w opisywanym powyżej zakresie. Na marginesie zauważyć należy, że zeznania A. K. (1) są wyjątkowo nieprecyzyjne. Nie wyjaśniają w szczególności: ile razy samochody ciężarowe przyjeżdżały po alkohol, kto nimi kierował, czy była to zawsze ta sama osoba bądź osoby, kto dokonywał załadunku samochodów, czy za każdym razem brali w tym udział oskarżeni oraz czy wszyscy czy też tylko niektórzy z nich, w jakim celu A. K. (1) miał jechać do P. razem z oskarżonymi oraz zabranym z K. alkoholem. Wskazać także należy, że na okoliczność wywozu alkoholu z magazynu położonego przy ul. (...) w K., zeznawała również H. S. (k. 1257v-1258). Wskazała, że transport w zakresie wywozu alkoholu załatwiał T. W. (1). Mówił on, że towar jest zawożony do różnych odbiorców. Wieczorem samochód wracał do magazynu a rano znowu wyjeżdżał. Z reguły T. W. (1) jeździł z kierowcą. Wówczas A. K. (1) zostawał w firmie. Świadek nie widziała żadnych dokumentów na obrót alkoholem. Raz lub dwa razy na polecenie T. W. (1) wystawiła dokument WZ. W sumie H. S. widziała dwa różne rodzaje samochodów ciężarowych i jeden dostawczy. Kierowcy się zmieniali z tym zastrzeżeniem że było dwóch młodych i jeden starszy. Dodatkowo podczas składania kolejnych zeznań wskazała, że była w bliżej nieustalonym czasie do magazynu na ul. (...) przyjechał samochód ciężarowy po alkohol. W kabinie znajdowało się dwóch mężczyzn, którzy wraz z A. K. (1) i T. W. (1) załadowali na samochód towar (k. 2283). W ocenie Sądu zeznania H. S. w przywołanym zakresie z uwagi na ich konsekwentność oraz szczegółowość należało obdarzyć wiarą. Świadek jako osoba niezainteresowana wynikiem procesu, posiadająca dużą wiedzę na temat funkcjonowania PHU (...) z uwagi na wykonywaną pracę księgowej złożyła obszerne zeznania, które w świetle zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie wzbudziły wątpliwości Sądu. W toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności wskazujące, że swoimi zeznaniami H. S., w sposób niezgodny z faktycznym przebiegiem zdarzeń, chciała polepszyć sytuację procesową oskarżonych. W konsekwencji Sąd odmówił wiary zeznaniom A. K. (1) gdyż okazały się one wątpliwe z uwagi na ich systematyczne rozszerzanie o kolejne zasadnicze okoliczności, istnienie wewnętrznych sprzeczności, ich fragmentaryczność oraz sprzeczność z pozostałym materiałem dowodowym tj. wyjaśnieniami oskarżonych oraz H. S..

Sąd nie dał wiary także tym zeznaniom A. K. (1), w których świadek wskazał, że oskarżeni M. W. (1) i P. H. (1) zawieźli świadka oraz T. W. (1) do (...) Banku (...) Oddział w K. celem odbioru pieniędzy przesłanych przez Petrochemię P. i przeznaczonych na modernizację stacji paliw (k. 1774). Jak wynika z dokumentu „czek gotówkowy”, kwota 190.000 zł została wypłacona z banku w dniu 4 grudnia 1998 r. (k. 392). Należy więc wskazać, że jak wynika z paszportu przedłożonego przez P. H. (1), w dniach 2 grudnia 1998 r. – 9 grudnia 1998 r. P. H. (1) przebywał w Egipcie (k. 4872-4875, 4844). Nie mógł zatem zawozić T. W. (1) oraz A. K. (1) po wypłatę w/w kwoty. Nie mógł być także obecny podczas spotkania po powrocie z tymi pieniędzmi do biura PHU (...). Przypomnieć także należy, że zarówno P. H. (1) jak i M. W. (1) przyznają, że zawozili T. W. (1) oraz A. K. (1) do centrum K.. Jak jednak wyjaśnił M. W. (1), miało to miejsce we wrześniu 1998 r. (k. 1868-1869). Zachodzi zatem uzasadniona wątpliwość czy A. K. (1) zeznając na powyższe okoliczności, dokonał ich opisu zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń.

A. K. (1) zeznał także, że pewnego dnia, oskarżeni P. H. (1) oraz M. W. (1) przywieźli D. K. (3), który następnie został zatrudniony w PHU (...). Według A. K. (1) miał on utrzymywać kontakt pomiędzy ludźmi R. P. z P., a K. (k. 1917). Okoliczności te zupełnie odmiennie opisuje jednak świadek D. K. (3). Z jego relacji wynika, że do pracy w K. pojechał własnym samochodem i nie zawozili go ani P. H. (1), ani też M. W. (1) (k. 5003v-5004). W firmie PHU (...) został on zatrudniony przez A. K. (1), a zwolniony przez T. W. (1) (k. 3645). Twierdzenie to koresponduje także z oświadczeniem świadka, że to A. K. (1) do niego zadzwonił wskazując, że telefon posiada od T. K. (2). Pozostaje to w zgodzie także z zeznaniami T. K. (2), który wskazał, że będąc w PHU (...) został zapytany m. in. przez A. K. (1) o to, czy nie zna kogoś, kto mógłby pracować w w/w firmie. Polecił wówczas D. K. (3) (k. 3647). Jednocześnie D. K. (3) przyznał, że po jego zwolnieniu telefonował do niego P. H. (1). Numer telefonu oskarżony dostał od T. K. (2). D. K. (3) i P. H. (1) chcieli porozmawiać o pracy świadka w firmie PHU (...). Zważyć jednak należy, że P. H. (1) po tej rozmowie nie zabiegał czy to u T. W. (1) czy też A. K. (1) o ponowne zatrudnienie D. K. (3) w firmie. Nie dociekał także powodów jego zwolnienia. Na powyższą okoliczność nie wskazują żadne dowody. W ocenie Sądu, gdyby rzeczywiście D. K. (3) został zatrudniony w PHU (...) z polecenia oskarżonych, mieliby oni także wpływ na decyzję o jego zwolnieniu. Jak bowiem wynika z zeznań A. K. (1) oskarżeni mieli bardzo silną pozycję i wpływ na sposób funkcjonowania firmy PHU (...). Żadne jednak dowody nie wskazują by M. W. (1) czy też P. H. (1) kontaktowali się w przedmiocie zwolnienia z pracy D. K. (3) lub zabiegali o jego przywrócenie do pracy. D. K. (3) wskazał także, że jego zadaniem w firmie było wyszukiwanie dostawców na alkohol (k. 3645) nie zaś utrzymywanie kontaktów pomiędzy K. a ludźmi R. P. z P. jak zeznał A. K. (1). D. K. (3) wskazał także, że nie zna oskarżonych M. Z. (1) oraz M. W. (1). Z P. H. (1) miał natomiast wyłącznie kontakt telefoniczny w 2000 r., raz gdy chciał porozmawiać o pracy w firmie PHU (...) (k. 5003v-5004) i kolejny raz gdy P. H. (1) poinformował go, że „podaje go za świadka” (k. 3645).

Świadek A. K. (1) zeznał także, że gdy pierwszy raz był w S. z T. W. (1), pojechali z nimi również oskarżeni P. H. (1) oraz M. W. (1) (k. 2839v). Przypomnieć należy w tym miejscu, że przyjazd do miejscowości S. związany był z wyłudzeniem wózka widłowego od W. S. oraz E. S. (2) prowadzących wspólnie firmę (...) Sp. z o.o. w S.. Wskazać więc należy, że przesłuchany na powyższe okoliczności przesłuchany został W. S. (k. 5006-5006v). Zeznał on, że T. K. (4) oraz T. W. (1) przyjechali dwa albo trzy razy. Przyjeżdżali samochodem z dwoma mężczyznami którzy zostawali w samochodzie. Według świadka ci mężczyźni za każdym razem to prawdopodobnie były te same osoby. Świadek nie rozpoznał oskarżonych jako tych, którzy pozostawali w pojeździe i oczekiwali na powrót A. K. (1) oraz T. W. (1). Świadek jednak musiał przyglądać się tym mężczyznom skoro zeznał, iż „siedzieli oni na siedzeniach z przodu. Był zdziwiony, że są zbyt młodzi, miał wrażenie po ich wyglądzie, że nie są to pracownicy a bardziej goryle tych , którzy weszli do pomieszczeń jego firmy. Oświadczył, że ubrani byli w czarne marynarki i włosy mieli krótko ostrzyżone (k. 2485v-2486). W tym stanie rzeczy okazaniu świadkowi wizerunków oskarżonych (k. 2488, 2289-2301) i wynikowi tej czynności należy nadać dość istotny walor dowodowy, tym bardziej, że czynność ta miała miejsce w stosunkowo nieodległym czasie od przestępczych zachowań T. W. (1) i A. K. (1). Sąd nie dał natomiast wiary zeznaniom świadka S. G. wskazującego, że to on wraz z R. B. (2), A. K. (1) oraz T. W. (1) był w S. (k. 3644, 5005v-5006). Zeznaniom tym przeczą bowiem relacje W. S. wskazującego, że czekający w samochodzie mężczyźni za każdym razem były to te same osoby. Tymczasem z zeznań S. G. wynika, że w S. był on tylko jeden raz. Nadto, W. S. na rozprawie w dniu 18 czerwca 2014 r, miał możliwość zobaczenia S. G. i nie rozpoznał go jako jednego z mężczyzn pozostałych w pojeździe (k. 5006-5006v). Dodać także należy, że z zeznań A. B. (2) (k. 2338v-2341) nie wynika, by miała miejsce taka sytuacja którą opisywał S. G.. Sąd nie dał wiary także tym zeznaniom J. M., w których wskazał iż podczas jego wyjazdu w okolice W. po zagęszczarkę, towarzyszyli mu A. K. (1) oraz T. W. (1). Mieli oni pojechać w sprawie jakiejś ładowarki lub wózka widłowego. Świadek nie uczestniczył w tym spotkaniu i niejako zawiózł ich przy okazji, gdyż załatwiał własne sprawy. Jak wskazał, gdy A. K. (1) oraz T. W. (1) poszli na spotkanie to on zapewne siedział w samochodzie (k. 5—7-5008v). Twierdzenia te budzą jednak wątpliwości Sądu z tego powodu, że W. S. wskazywał, że w samochodzie przebywało dwóch mężczyzn. J. M. nie wskazał natomiast by wraz z nim i w/w osobami do S. udał się jeszcze jeden mężczyzna. Nie zmienia to jednak faktu, iż pozostające w sprzeczności zeznania A. K. (1) oraz W. S. rodzą istotną wątpliwość co do tego, czy oskarżeni rzeczywiście towarzyszyli A. K. (1) oraz T. W. (1) podczas podróży do S.. Wątpliwości tej nie dało się usunąć za pomocą innych dowodów zgromadzonych w sprawie, gdyż nie zawierają one informacji w tym zakresie. Jednocześnie brak było możliwości uzupełniającego przesłuchania A. K. (1) na temat tych zdarzeń.

Wskazać także na kolejne wątpliwości, które rysują się na tle zeznań A. K. (1). Podczas przesłuchania w dniu 3 listopada 1999 r. zeznał, że obawiał się o własne bezpieczeństwo, gdyż R. P., M. Z. (1), P. H. (1) i M. W. (1) grozili mu (k. 2104). Tymczasem podczas rozprawy w dniu 22 marca 2000 r. wskazał, że oskarżony P. H. (1) bezpośrednio mu nie groził, a jedynie się go obawiał. Takie były jego osobiste odczucia (k. 2839). Nadto przyznał, że trudno mu sobie przypomnieć by był zastraszany bezpośrednio przez M. W. (1) (k. 2840). Nie znalazły potwierdzenia zeznania A. K. (1) jakoby to on kontaktował się z policją celem jego przesłuchania (k. 2838). Świadek S. C., funkcjonariusz Policji z dużym prawdopodobieństwem wykluczył taką sytuację. Przyznał natomiast, że wpływ na zatrzymanie A. K. (1) miał M. Z. (1) (k. 5002v-5003). Idąc dalej, w dniu 1 lutego 2000 r. A. K. (1) zeznał, że M. Z. (1) oraz R. P. nakłaniali go aby całą odpowiedzialność wziął na siebie tzn. że był pracownikiem i wykonywał polecenia T. W. (1) (k. 2597). Tymczasem podczas kolejnych zeznań wskazał, że „te wyjaśnienia, które mu odczytano są to moje wyjaśnienia, których nauczył go P.. To on mówił mu jak ma wyjaśniać, nikt inny mu tego nie mówił” (k. 2836v). A. K. (1) zdaje się również niejako pomniejszać swój udział w przestępczej działalności prowadzonej pod firmą PHU (...). Wskazać chociażby należy na zeznania W. S., który zeznał, że w czasie transakcji zakupu wózka widłowego główną rolę odgrywał A. K. (1). T. W. (1) „był praktycznie jako figurant” (k. 5006-5006v).

Reasumując wskazać trzeba, że zeznania A. K. (1) w zakresie obciążającym oskarżonych nie znalazły potwierdzenia w pozostałym materiale zgromadzonym w aktach sprawy. Jednocześnie oceniane samodzielnie rodzą liczne wątpliwości co do przebiegu zdarzeń, istotnych ich okoliczności, ról jakie mieli w nich pełnić oskarżeni, a nawet czy też wszyscy czy tylko niektórzy brali w nich udział. Jego zeznania są niekonsekwentne, lakoniczne, a w wielu miejscach wewnętrznie sprzeczne. Nadto A. K. (1) miał powód by obciążać oskarżonych – został do przez nich doprowadzony do organów ścigania. Wszystkie te okoliczności legły u podstaw decyzji Sądu o zaniechaniu czynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych a to ze względu na zasadę przewidzianą w art. 5 § 2 k.p.k. Na koniec należy wskazać, iż obecnie bezpośrednie przesłuchanie świadka K. jest niemożliwe ponieważ nie przebywa on pod wskazanym adresem.

Odnosząc się do zeznań R. P. w zakresie, w jakim dotyczą one oskarżonych P. H. (1), M. W. (1) i M. Z. (1), Sąd w zasadniczej mierze dał im wiarę. W szczególności brak było podstaw do kwestionowania tych jego relacji które dotyczyły: prowadzenia lombardu, znajomości z oskarżonymi, zlecenia im prowadzenia rozmów z T. W. (1), okoliczności wyjazdów oskarżonych do K., braku uczestnictwa oskarżonych w podziale pieniędzy, które R. P. otrzymywał od T. W. (1) oraz tego czy zlecał oskarżonym kupno mebli do biura PHU (...) (k. 5034-5035v). Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dał podstaw do kwestionowania zeznań w we wskazanym powyżej zakresie. Jednocześnie zeznania R. P. w tej części zgodne były z wyjaśnieniami oskarżonych. Sąd nie dał natomiast wiary twierdzeniom świadka w zakresie w jakim podał, że oskarżeni z T. W. (1) spotkali się po raz pierwszy dopiero w K. jak i że nie wiedział, iż w magazynie PHU (...) składowany był alkohol. Twierdzeniom świadka przeczą choćby wyjaśnienia oskarżonego M. W. (1) wskazującego, że T. W. (1) poznał w hotelu (...) za pośrednictwem M. Z. (1) i R. P. (k. 1868-1869). P. H. (3) stwierdził natomiast, że podczas wyjazdów z pozostałymi oskarżonymi do K., widzieli tam składowany alkohol (k. 2854). Skoro zatem na zlecenie R. P. mieli ocenić wypłacalność T. W. (1), zapewne informowali go także o tym jakie towary składowane są w jego magazynie. Powyższe nie zmienia jednak ogólnej oceny zeznań świadka, których treść nie daje podstaw od przypisywania oskarżonym jakichkolwiek przestępczych działań.

Świadek J. Z. (1) złożył zeznania na okoliczność wystawienia faktury VAT mającej za przedmiot sprzedaż wózka widłowego oraz braku współpracy z PHU (...). Wskazał nadto, że nie zna żadnego z oskarżonych i nigdy ich nie widział. Sąd dał wiarę tym zeznaniom albowiem były konsekwentne oraz logiczne (k. 5033v-5034 w zw. z k. 670-673, 1613-1614, 2254-2257, 3347).

H. G. złożył zeznania na okoliczność prowadzonej przez niego firmy (...) oraz czynności jakie w niej wykonywał M. O. (1). Opisał także przebieg współpracy z firmą (...) w zakresie handlu węglem oraz miejsca jego dostarczenia. Jego zeznania dotyczą także spotkania z R. P. oraz T. W. (1). Odnośnie oskarżonych świadek wskazał, że nazwisko M. Z. (1) zna jedynie ze słyszenia. Osoby tej nie zna jednak osobiście. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka albowiem okazały się rzeczowe oraz szczegółowe (k. 5117v-5118 w zw. z k. 2151-2156, 3042-3043, 4491,4559).

Podobnie Sąd ocenił zeznania M. O. (1) złożone na okoliczność pomocy udzielonej R. P. w zakresie nawiązania kontaktów handlowych z firmą (...). M. O. (1) szczegółowo opisał w jakich okolicznościach poznał R. P., kiedy się z nim spotykał i jaki był jego udział w nawiązaniu kontaktów pomiędzy PHU (...) a (...). Dodatkowo podał szczegóły spotkania mającego miejsce we W. a w którym uczestniczył M. S. (1), a z polecenia R. P. A. K. (1). Świadek nie znał wcześniej nazwisk oskarżonych (k. 5118 w zw. z k. 2178-2186, 3426-3427, 4465).

W pełni wiarygodne okazały się zeznania S. C. . Opisał on okoliczność doprowadzenia przez oskarżonego M. Z. (1) do Komendy Wojewódzkiej Policji w P. osoby A. K. (1). Jego relacje korespondują z wyjaśnieniami M. Z. (1). Jednocześnie wskazać należy, że świadek jako osoba bezstronna nie miała powodów by składać zeznania niezgodne z prawdą i rzeczywistym przebiegiem zdarzeń (k. 5002v-5003).

Sąd dał także wiarę zeznaniom D. K. (2) . Świadek opisał szczegóły wyjazdu do Egiptu mającego miejsce w grudniu 1998 r. oraz faktu uczestniczenia w tym wyjeździe także oskarżonego P. H. (1). Relacje świadka znalazły potwierdzenie w wyjaśnieniach P. H. (1) oraz treści złożonego do akt sprawy paszportu oskarżonego (k. 5003-5004).

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań D. K. (3) . Opisał on okoliczności podjęcia pracy w PHU (...). Wskazał, że został zatrudniony przez A. K. (1), zwolniony natomiast po 4 dniach pracy przez T. W. (1). Zeznał, iż do pracy pojechał sam, własnym samochodem. Polecił go jego kolega T. K. (2). Przyznał również, że po jego zwolnieniu z w/w firmy dwukrotnie kontaktował się z nim P. H. (1) (k. 5003v-5004 w zw. z k. 3645).

Brak było podstaw do kwestionowania zeznań T. K. (2) w zakresie w jakim świadek zeznał na okoliczność znajomości A. K. (1), R. B. (2) oraz T. W. (1). Opisał jego kontakty handlowe z PHU (...) oraz okoliczność poręczenia weksla in blanco. Przyznał, że polecił osobę D. K. (3) do wykonywania pracy w firmie PHU (...). Zaprzeczył jednak, by wpływ na zatrudnienie w/w osoby miał P. H. (1). Pozostałych oskarżonych poznał dopiero w toku procesu. Zarówno R. B. (2) jak i A. K. (1) nie wspominali w rozmowach ze świadkiem o osobach oskarżonych (k. 5004v-5005v w zw. z k. 3646-3647).

Wątpliwości Sądu wzbudziły natomiast zeznania S. G. . Opisał on sytuację w której razem z R. B. (2), T. W. (1) oraz A. K. (1) udał się samochodem marki B. do S.. Miało to mieć miejsce w 1998 r. Relacje świadka nie znalazły jednak potwierdzenia w zeznaniach W. S. oraz R. B. (1) i z tego powodu we wskazanym powyżej zakresie nie stanowiły postawy dokonanych ustaleń faktycznych (k. 5005v-5006 w zw. z k. 3644).

Zeznania W. S. jako szczegółowe i konsekwentne Sąd ocenił za w pełni wiarygodne. Świadek opisał okoliczności transakcji sprzedaży wózka widłowego PHU (...) oraz osób zaangażowanych w zawarcie tej umowy. Jednocześnie opisał on osoby towarzyszące A. K. (1) oraz T. W. (1), które oczekiwały na nich wewnątrz samochodu. Świadek nie rozpoznał oskarżonych jako tych mężczyzn, które pozostały w pojeździe (k. 5006-5006v w zw. z k. 2485-2487, 3043-3044).

Sąd dał wiarę zeznaniom J. M. w zakresie w jakim zeznał on, iż oskarżonych zna jedynie ze sprawy A. K. (1) oraz T. W. (1). Świadek opisał także pomoc jakiej udzielał w pierwszym okres działalności firmy PHU (...) oraz jego znajomość w w/w osobami. Sąd nie dał natomiast wiary, że świadek towarzyszył A. K. (1) oraz T. W. (1) w wyjeździe w okolice W. tj. do S. gdzie w/w osoby jechały w sprawie ładowarki lub wózka widłowego. Zeznania te jako sprzeczne z relacjami świadka W. S. nie mogły stanowić podstawy faktycznej wyroku (k. 5007-5008v w zw. z k. 874-880, 1692-1693, 1987-1988, 2925v-2926, 3413-3414, 4492, 4589v).

Odnośnie zeznań T. W. (1) Sąd dał im wiarę w części w jakiej świadek wskazał, że był formalnym właścicielem firmy PHU (...) oraz podpisywał wszystkie dokumenty związane z jej prowadzeniem. Nie wzbudziły wątpliwości Sądu także te jego relacje, w których wskazał iż P. H. (1) oraz M. W. (1) byli raz w jego firmie z pytaniem kiedy zwróci pieniądze R. P.. Zaprzeczył by w/w jechali z nim do S., byli zaangażowani w zakup mebli do biura czy też wywóz alkoholu. Sąd nie dał natomiast wiary świadkowi, iż w wyjeździe do S. towarzyszyli mu wyłącznie A. K. (1) i J. M. albowiem przeczą temu zeznania W. S. (k. 265-268, 331-333, 334-335, 632-635, 1490-1493, 2558-2560, 2850-2852, 3210, 3415, 4602, 4733-4734).

Sąd dał wiarę zeznaniom W. P. . Świadek zeznał iż współpracował z oskarżonym w ten sposób, że zlecał im prowadzenie rozmów z dłużnikami w celu zwrotu ciążących na nich zobowiązań. Według świadka oskarżeni nigdy nie przekroczyli norm prawnych i dobrych obyczajów prowadząc sprawy na jego zlecenie (k. 5052-5052v w zw. z k. 2345-2346).

Bez istotnego znaczenia, aczkolwiek wiarygodne zeznania złożył T. K. (3) . Opisał on okoliczność wysyłania faksów z telefonu znajdującego się w hotelu (...) w K. i udziału w tych zdarzeniach R. P. (k. 5052v-5053 w zw. z k. 685-688, 2922v, 3337).

Wiarygodne okazały się także zeznania T. D. . Złożył on relacje na okoliczność prowadzonej przez niego działalności gospodarczej oraz jego wiedzy na temat ładowarki, którą chciał zakupić od PHU (...). Transakcja ta nie została jednak sfinalizowana albowiem świadkowi nie przedstawiono dokumentów dotyczących własności tej ładowarki. W związku z powyższym odstąpił od jej zakupi. Świadek przyznał także, że zna M. Z. (1) oraz P. H. (1) jednak nie prowadził z nimi żadnych interesów (k. 5053 w zw. z k. 449-452, 1011-1012v, 2948-2949).

Nie wzbudziły wątpliwości również zeznania K. K. (2) . Opisał on jego okoliczności w jakich dochodziło do jego spotkań z A. K. (1), R. P. oraz M. B.. Wskazał, że R. P. i A. K. (1) widział m. in. w banku (...) w K.. Towarzyszyli im trzej dobrze zbudowani mężczyźni. Nie znał ich. Jednym z nich niewątpliwie nie mógł być M. Z. (1) gdyż tego oskarżonego świadek zna. Nadto opisał zdarzenie podczas którego M. B. pozostawił mu dokumenty związane z prowadzoną przez niego firmą i ich odbiorem przez D. K. (4). K. K. (2) podał, że A. K. (1) jest osobą niewiarygodną gdyż wielokrotnie oszukał go jeśli chodzi o wykonywane przez świadka przejazdy taksówką. Zeznania te są logiczne oraz konsekwentne (k. 5053-5054 w zw. z k. 1629-1631, 3003, 3426).

Wiarygodne zeznania na okoliczność braku zaangażowania oskarżonych w działalność firmy PHU (...) złożyła H. S. . Jako osoba wykonująca pracę księgowej w w/w firmie udzieliła ona istotnych dla sprawy informacji co do osób zaangażowanych w codzienną działalność firmy. W szczególności zaprzeczyła by oskarżeni byli obecni przy załadunku alkoholu i by byli zaangażowani w zakup mebli do biura. Nie przypominała sobie również sytuacji by oskarżeni mieli jej towarzyszyć w podróży do P. (k. 5054-5055 w zw. z k. 1248-1261, 2279-2284, 3414, 4466, 4582).

Nie było podstaw by odmówić wiary zeznaniom J. Z. (2) . Wskazał on, że będąc w K. w hotelu poznał T. W. (1), który zaproponował mu pracę. Osobę T. W. (1) przedstawił mu M. Z. (1) ale nie pośredniczył on w zawieraniu umowy (k. 5055-5055v w zw. z k. 1989-1991, 3502).

Także zeznaniom S. J. Sąd dał wiarę. Wskazał on, że T. W. (1) kupił od PPHU (...), której był pracownikiem, stację paliw położoną w K. przy ul. (...). Pieniądze do kasy PPHU (...) wpłacał osobiście w obecności mężczyzny w wieku 30-40 lat. Był on dobrze zbudowany, wzrostu około 175 cm. Miał także krótko ostrzyżone włosy. Podczas okazania tablicy nr 3 (k. 1483 i n.) wskazał osoby umieszczone pod nr 16 i 17 jako najbardziej podobne do mężczyzny, który towarzyszył T. W. (1) w dniu uiszczania zapłaty za zakupioną stację. Z uwagi jednak na brak potwierdzenia tożsamości opisywanego mężczyzny w innych dowodach zgromadzonych w sprawie oraz brak stanowczości świadka co do identyfikacji okazywanych osób, brak było podstaw do kategorycznych ustaleń Sądu w tym zakresie w oparciu wyłącznie o zeznania S. J. (k. 1143v-1144).

Sąd dał także wiarę zeznaniom A. Z. oraz M. O. (2) , którzy złożyli szczegółowe zeznania na okoliczność prowadzonych przez nich rozmów z ramienia firmy (...) z osobami T. W. (1), R. P. jak i A. K. (1). Ich zeznania w żadnej mierze nie dotyczą osób oskarżonych (k. 5179 w zw. z k. 2125-2127, 3559-3560; k. 60-62v akt VII Ko 2/15 SR w Chorzowie w zw. z k. 1265-1268v, 2950-2951).

Również zeznania J. J. (3) okazały się wiarygodne. Złożyła ona szczegółowe zeznania na okoliczność wynajęcia przez PHU (...) od firmy (...) powierzchni magazynowej w K. przy u. (...)Jednocześnie podała, że jej kontakty z w/w firmą był ograniczone aczkolwiek spotykała ona T. W. (1), A. K. (1) jak i H. S.. Nadto J. J. (3) podała, że na wynajmowanej hali widziała ładowarkę oraz wyjaśniła z jakich powodów doszło do zerwania umowy najmu (k. 56-57 akt II Ko 71/15 SR w Koszalinie w zw. z k. 832-834, 3348).

Sąd dał także wiarę niżej wymienionym zeznaniom świadków, których relacje co prawda posłużyły do poczynienia ustaleń faktycznych, aczkolwiek w zakresie odnoszącym się od oskarżonych, należy ocenić je jako irrelewantne. Dotyczy to w szczególności zeznań C. K. (1), S. J. (na okoliczność sprzedaży stacji paliw w K.), R. A., A. D., R. H. (1), M. K. (1), B. D., S. S. (3) (na okoliczność transakcji z Polskie Centrum (...) Sp. z o.o.), R. K., M. O. (3), A. T. (2), M. J., A. P. (1), M. W. (3), H. K. (2), A. O. (na okoliczność transakcji dotyczących modernizacji wyglądu stacji paliw oraz zakupów paliwa z P. P.), E. S. (2) (na okoliczność transakcji zakupu wózka widłowego z (...) Sp. z o.o.), M. E. (2), M. S. (2) (na okoliczność transakcji z Polmos T.), I. G., T. K. (1), W. N., L. C., G. K. (na okoliczność transakcji z Polmos P.), J. T., Z. N., A. J. (na okoliczność transakcji z firmą (...)), M. S. (1), A. C., E. P. (na okoliczność transakcji z (...)), J. R. (na okoliczność ubezpieczenia w (...)), K. B. (2), A. K. (3), A. W., S. M., M. S. (3) (na okoliczność transakcji z (...)), M. W. (4), M. M. (3), G. T. (na okoliczność transakcji z C. (...)), J. B. (1) (na okoliczność transakcji z I- (...)), P. N., M. A. (na okoliczność transakcji z firmą (...)), E. K., M. B., A. K. (4), P. O. i K. P. (2) (na okoliczności przez nich podane). Zeznania wymienionych świadków były jasne i szczere oraz znajdowały potwierdzenie w dokumentach i w przeważającej części nie były też przez strony kwestionowane. Częściowo zaś Sąd dał wiarę A. M. (3) oraz M. P..

Zeznania świadków: G. P., A. T. (1), H. K. (1), A. M. (2), A. M. (1), W. J., S. S. (2), A. R., R. H. (2), M. K. (2), T. P., W. C., M. W. (2), W. D., S. K., A. I., A. B. (1) oraz A. P. (2) były jedynie w znikomym stopniu przydatne dla czynionych ustaleń faktycznych, a jednocześnie nie dotyczyły okoliczności istotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych.

Sąd dał wiarę dokumentom zgromadzonym w aktach sprawy, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty i ich treść nie była kwestionowana w toku postępowania.

Z uwagi na śmierć w dniu 24 grudnia 2005 r. A. B. (3) (k. 4995) brak było możliwości przesłuchania w/w świadka.

Brak było również możliwości przesłuchania S. J. (k. 5072-5075), A. K. (4) (k. 5076-5079), M. B. (k. 5043, 5080-5083), A. T. (1) (k. 5110), M. O. (3) (k. 5114) gdyż świadkowie nie przebywali pod wcześniej znanymi adresami, a aktualne miejsce ich pobytu nie jest znane. Pomimo czynionych starań nie udało ustalić się także miejsca pobytu A. K. (1) (k. 5135-5137, 5239).

Mając na uwadze stan zdrowia psychicznego T. W. (1), Sąd odstąpił od jego przesłuchania (k. 5097-5098, 5241-5246).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie nie pozwala na uznanie, że oskarżony M. Z. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art. z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art . 270 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 11 § 2 k.k. zaś oskarżeni P. H. (1) oraz M. W. (1) przestępstwa z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k., z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k.

Sąd miał na względzie, że jedynym niebudzącym wątpliwości faktem jest ten, że oskarżeni w czasie zdarzenia trzykrotnie byli z polecenia R. P. w K.. Brak jest natomiast jakichkolwiek pewnych dowodów by mieli oni jakikolwiek wpływ na działalność firmy PHU (...), angażowali się w popełnianie przestępstw dokonanych przez osoby kierujące w/w firmą lub w tym pomagali.

Po raz kolejny wskazać należy, że zasadniczym dowodem obciążającym oskarżonych są zeznania A. K. (1). Z uwagi jednak iż nie znalazły one potwierdzenia w pozostałym materiale zgromadzonym w sprawie, a wręcz przeciwnie, szereg dowodów osłabił ich wiarygodność, pamiętając także, że dowód z zeznań w/w świadka należy uważać jako dowód z pomówienia przy czym świadek miał motyw by przedstawiać zachowania oskarżonych w sposób nieprawdziwy, nie sposób było jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości ustalić że oskarżeni dokonali przestępstw zarzucanych im aktem oskarżenia. Dodać przy tym należy, że zeznania A. K. (1) w wielu miejscach były nieprecyzyjne oraz wzajemnie sprzeczne co rodziło konieczność przesłuchania świadka na okoliczności istotne z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych. Świadek jednak ukrywa się, co dodatkowo wzmacnia obawy Sądu odnośnie jego postawy procesowej.

Jednocześnie, wyjaśnienia oskarżonych okazały się w zasadniczej mierze wzajemnie zgodne, a przy tym znalazły potwierdzenie w obiektywnych dowodach.

Wszelkie wątpliwości dotyczące zgromadzonych dowodów uniemożliwiające poczynienie jednoznacznych ustaleń zostały wykazane w części dotyczącej oceny materiału dowodowego i nie ma potrzeby ich powtarzania. Wątpliwości te są jednak tak istotne, że ustalenie, iż to oskarżeni popełnili zarzucane im aktem oskarżenia czyny, stanowiłoby, w ocenie Sądu, naruszenie dyrektywy płynącej z przepisu art. 5 § 2 k.p.k.

Dlatego też sąd, po gruntownej ocenie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, doszedł do przekonania, że materiał ten nie pozwala na uznanie w sposób niebudzący wątpliwości, że oskarżeni popełnili opisane powyżej czyny zabronione wobec braku wiarygodnych i precyzyjnych zeznań świadków w tym zakresie. Warunkiem koniecznym skazania oskarżonych jest bowiem udowodnienie popełnienia przez nich przestępstw. Przepis art. 5 § 2 k.p.k. nakazuje dodatkowo intepretowanie wątpliwości na korzyść oskarżonych.

W uzasadnieniu wskazano jakie wątpliwości pojawiły się w realiach niniejszej sprawy i dlaczego ich rozwianie jest na chwilę obecną niemożliwe.

W tym stanie rzeczy jedynym słusznym rozstrzygnięciem jest w ocenie Sądu uniewinnienie oskarżonych od popełnienia zarzuconych im czynów zabronionych.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k., § 2 ust. 3, § 14 § 1 pkt. 5, § 16 i § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn.: Dz. U. 2013, poz. 461 ze zm.), Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. S. (1) kwotę 1918,80 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. Z. (1) z urzędu.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia treść art. 632 pkt 2 k.p.k.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

Marek Ziółkowski