Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 listopada 2009r. I. B. pozwała B. R., dyrektora Szkoły Podstawowej nr (...) im. J. M. w W. o przywrócenie do pracy i zapłatę zaległego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Powołała się na bezprawne rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, wskazując, że cofnięcie misji kanonicznej nie skutkuje automatycznie ustaniem stosunku pracy. W piśmie z 8 lutego 2010r. wskazała, że pozywa Szkołę Podstawową nr (...) im. J. M. w W.. Roszczenie przeciwko Szkole zostało wydzielone do odrębnego rozpoznania i było przedmiotem postępowania w sprawie niniejszej.

W odpowiedzi na pozew pozwana Szkoła wniosła o oddalenie powództwa, wskazując, że powódka odmówiła odbioru pisma rozwiązującego umowę o pracę.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, co następuje:

Powódka I. B. została zatrudniona w pozwanej Szkole Podstawowej nr (...) im J. M. w W., na czas nieokreślony, jako nauczyciel religii, na 15 godzin tygodniowo – 14 w szkole i 1 w zerówce.

(bezsporne potwierdzone umowami i zakresem czynności – a/o powódki część B).

Powódka nie potrafiła prowadzić zajęć lekcyjnych z dziećmi, krzyczała na dzieci a jednocześnie nie potrafiła utrzymać na lekcjach dyscypliny, była też niekulturalna wobec rodziców dzieci, co powodowało dużą niechęć i strach dzieci co do uczestnictwa w lekcjach religii – ostatecznie część dzieci zostało wypisanych z lekcji religii, jednak niektóre z nich powróciły po odejściu powódki z pozwanej szkoły.

(zeznania J. B. k. 138, M. O. k. 140, M. W. k. 142, M. S. k. 169, B. T. k. 167)

Pismem z dnia 23 czerwca 2009r. pozwana szkoła zwróciła się do (...) o zmianę nauczyciela religii tj. powódki od 1 września 2009r.

W dniu 19 sierpnia 2009r. biskup pomocniczy (...) na podstawie decyzji biskupa Archidiecezji wycofał powódce skierowanie do nauczania religii w pozwanej szkole. Pismo z cofnięciem misji zostało dostarczone do szkoły przez proboszcza M. M. w dniu prawdopodobnie 20 sierpnia 2009r.

(wniosek k. 75, pismo z dnia 19.08.2009r. k. 1 część C a/o powódki, zeznania M. M. k. 91)

W dniu 1 września 2009r. powódka stawiła się na rozpoczęciu roku szkolnego w pozwanej szkole jednak nie została dopuszczona do pracy przez dyrektora pozwanej szkoły B. R., która poinformowała ją, że już tu nie pracuje i ma opuścić budynek szkoły. Przez kilka następnych miesięcy – do grudnia 2009r. powódka co pewien czas przychodziła do pozwanej szkoły, jednak nie była dopuszczana do pracy choć tego żądała, w jednym z wypadków doszło też do dwóch interwencji Policji w dniu września 2009r. w związku z jej obecnością w szkole. Powódka w tym czasie skarżyła się w Urzędzie Miasta i Kuratorium (...) na postępowanie szkoły.

(pismo Kuratorium k. 18, 20, pismo zastępcy Burmistrza D. M. k. 19, pismo Policji k. 21, pismo powódki do Kuratora k. 25 i k 26, k. 27, pismo powódki do Wydziału Oświaty k. 28 i 29, zeznania M. C. k. 166)

W dniu 8 września 2009r. szkoła przesłała powódce świadectwo pracy datowane na 31 sierpnia 2009r. z którego wynika, że „stosunek pracy ustał na skutek cofnięcia skierowania do nauczania religii (art. 27 ust 3 w zw. z art. 23 ust 1 pkt 6 Karty Nauczyciela).”

(zeznania powódki k. 250 i dyrektora pozwanego k. 251, świadectwo pracy i dowód nadania – a/o powódki część C k. 3 i karta kolejna bez numeru a/o powódki)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego w tym akt osobowych powoda oraz dokumentów złożonych do akt przez strony niniejszego postępowania.

Sąd dał wiarę dokumentom złożonym do akt sprawy, co do ich prawdziwości, która nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania. Sąd nie znalazł także z urzędu powodów, które dyskwalifikowałyby je jako materiał dowodowy przydatny dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy stąd w ocenie Sądu stanowią dowód tego, co zostało w nich zawarte. Sąd dał tez wiarę zeznaniom J. B., M. O., M. W., M. S. i B. T., co do sposobu prowadzenia zająć przez powódkę i M. C. co do faktu, iż skarżyła się do Wydziału Oświaty na pozwaną szkołę a także M. M. co do tego, że zawiózł do pozwanej szkoły pismo o cofnięciu misji dla powódki – zeznania te są spójne, logiczne i potwierdzają się nawzajem. Zeznania K. S., P. S., P. G. i A. K. nie wpłynęły na rozszerzenie materiału dowodowego co do kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Co do istotnej dla rozstrzygnięcia sprawy kwestii wręczenia powódce (lub nie) pisemnego oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę Sąd nie dał wiary zeznaniom dyrektora pozwanej szkoły, iż fakt ten miał miejsce i nastąpił w dniu 31 sierpnia 2009r. ze względu na brak na tę okoliczność obiektywnych dowodów – w tym zakresie Sąd dysponuje jedynie zeznaniami dyrektora szkoły, co przy braku jakichkolwiek innych dowodów i zdecydowanemu zaprzeczeniu powódki, (która twierdzi, że o rozwiązaniu dowiedziała się nieoficjalnie od proboszcza pod koniec sierpnia 2009r.) nie może być uznane za wystarczający dowód, iż powódce ktokolwiek wręczał oświadczenie o rozwiązaniu umowy. Co więcej – nawet z notatki podpisanej przez dyrektora szkoły w a/o powódki i wszytych do tych akt już po wysłaniu świadectwa pracy (k. 6 C a/o) nie wynika, by powódce zaproponowano odbiór konkretnie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę. Ponadto nawet w świadectwie pracy nie zawarto informacji o wypowiedzeniu czy innym oświadczeniu pozwanego a jedynie o tym, że umowa ustała na skutek „cofnięcia skierowania do nauczania religii.” Reasumując – pozwana nie przedstawiła dostatecznych dowodów, iż w dniu 31 sierpnia 2009r. rozwiązała z powódką – jak twierdzi – stosunek pracy. Bezsporne jest natomiast, że powódka w dniu 1 września 2009r. nie został dopuszczona do pracy i ustnie dostała polecenie opuszczenia szkoły.

Sąd Rejonowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Powództwo w zasługuje na uwzględnienie co do zasady choć nie co do rodzaju żądania.

W myśl art. 27 ust. 1ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela: Rozwiązanie umowy o pracę zawartej z nauczycielem na czas nieokreślony następuje z końcem roku szkolnego, za trzymiesięcznym wypowiedzeniem.

Zgodnie z art. 27 ust. 3 tej ustawy: do rozwiązania stosunku pracy z nauczycielem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony stosuje się również przepisy art. 23 ust. 1 pkt 3, 5 i 6, ust. 2 pkt 3, 5 i 6 oraz ust. 3-5.

W myśl art. 23 ust 1 pkt 6 w/w ustawy: Stosunek pracy z nauczycielem zatrudnionym na podstawie mianowania ulega rozwiązaniu: w razie cofnięcia skierowania do nauczania religii w szkole na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

W myśl art. 30 § 3 k.p. oświadczenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu umowy o pracę powinno nastąpić na piśmie.

Z ustalonego stanu faktycznego w sprawie wynika, że w dniu 1 września 2009r. nie został dopuszczona do pracy i ustnie dostała polecenie opuszczenia szkoły, brak zaś dowodów, że Pracodawca złożył powódce pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę. Pozwany ma wprawdzie rację, że cofnięcie misji nauczania religii jest przyczyną rozwiązania umowy o pracę, jednak nie następuje to w wypadku nauczyciela kontraktowego a więc zatrudnionego na umowę o pracę „automatycznie” – bowiem pracodawca musi złożyć odpowiednie pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, na co w niniejszej sprawie brak dowodów. Jednocześnie ustne oświadczenie pracodawcy z nakazem natychmiastowego opuszczenia miejsca pracy i niedopuszczenie do pracy jest niewątpliwie jasnym, choć niezgodnym z prawem oświadczeniem o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia.

Jeśli pracodawca nie zdoła wykazać, że rozwiązał z pracownikiem umowę o pracę bez wypowiedzenia z zgodnie z przepisami o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie to pracownikowi przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie (art. 56 § 1 k.p.). Zgodnie z art. 58 k.p. zdanie pierwsze odszkodowanie, o którym mowa w art. 56, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Zgodnie z art. 264 § 2 k.p. Żądanie przywrócenia do pracy lub odszkodowania wnosi się do sądu pracy w ciągu 14 dni od dnia doręczenia zawiadomienia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia lub od dnia wygaśnięcia umowy o pracę. W myśl art. 265. § 1 k.p. Jeżeli pracownik nie dokonał - bez swojej winy - w terminie czynności, o których mowa w art. 97 § 2 ¹ i w art. 264, sąd pracy na jego wniosek postanowi przywrócenie uchybionego terminu. Zgodnie z niekwestionowanym i konsekwentnym stanowiskiem judykatury i doktryny samo złożenie pozwu przez pracownika należy traktować jak wniosek o przywrócenie terminu.

W myśl art. 30 § 5 k.p.: W oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę lub jej rozwiązaniu bez wypowiedzenia powinno być zawarte pouczenie o przysługującym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy.

Mając na względzie, że w sprawie niniejszej pracodawca nie dopełnił obowiązku pouczenia pracownika o prawie odwołania do Sądu Pracy, (brak na to jakichkolwiek dowodów czy choćby twierdzeń) a także ustną, konkludentną formę rozwiązania umowy powódce należało przywrócić termin do złożenia odwołania.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził na rzecz powódki odszkodowanie za niezgodne z prawem (dokonane ustnie) rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia czyli za trzy miesiące. Roszczenie o przywrócenie do pracy nie mogło być uwzględnione bowiem pracodawca czyli szkołą nie może zatrudniać nauczyciela religii który ma cofniętą misję nauczania religii. Roszczenie o wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy było bezzasadne, bowiem powódka w dniu 1 września 2009r. została skutecznie zwolniona z pracy – choć było to zwolnienie nieprawidłowe pod względem formalnym, za co jednak otrzymała odszkodowanie.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. 2010, Nr 90, poz. 594 z późn. zm.), Sąd nakazał pobrać od strony pozwanej przegrywającej niniejszą sprawę na rzecz Skarbu Państwa – Kasa tutejszego Sądu kwotę w wysokości 5 % kwoty zasądzonej na rzecz powódki tytułem opłaty stosunkowej od pozwu, której zgodnie z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych powódka, jako pracownik wnoszący powództwo do sądu pracy, nie miała obowiązku uiszczać.

Art. 477 ² § 1 zd. 1 k.p.c. stanowi, iż zasądzając należność pracownika w sprawach z zakresu prawa pracy, sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności w części nie przekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Zgodnie z treścią powyższego przepisu, Sąd nadał wyrokowi w punktach 1 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty stanowiącej równowartość jednomiesięcznego wynagrodzenia za pracę powoda.