Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2015 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2015 r. w Gdańsku

sprawy A. P.

z udziałem zainteresowanego S. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o ubezpieczenie społeczne

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 marca 2015 r., sygn. akt VI U 3195/14

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. na rzecz ubezpieczonej A. P. kwotę 204,00 (dwieście cztery 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

SSA Grażyna Czyżak SSA Daria Stanek SSA Jerzy Andrzejewski

Sygn. akt III AUa 1047/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 31 października 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., powołując się na art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.) w zw. z art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p. orzekł, że A. P. nie podlega od dnia 10 czerwca 20l4 r. obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu jako pracownik u płatnika składek (...) S. P..

W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji organ rentowy wskazał, że rzeczywistą wolą odwołującej i zainteresowanego było wyłącznie stworzenie podstaw do zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych i uzyskanie przez A. P. świadczeń z ubezpieczeń społecznych, a nie faktyczne wykonywanie pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła A. P. kwestionując przyjęcie w postępowaniu administracyjnym w niniejszej sprawie, że sporna umowa o pracę jest nieważna z mocy art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p. oraz domagając się zmiany tej decyzji i ustalenia, że od dnia 10 czerwca 2014 r. obowiązkowo podlegała ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 26 marca 2015 r. w sprawie VI U 3195/14 Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

1.  zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. poprzez stwierdzenie, że A. P. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 10 czerwca 2014 r. jako pracownik u płatnika składek (...) S. P.;

2.  zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. na rzecz ubezpieczonej kwotę 300 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

S. P. prowadzi działalność gospodarczą usługi ogólnobudowlane. W 2013 r. postanowił rozszerzyć działalność o handel detaliczny artykułami elektrycznymi, narzędziami oraz sprzętem BHP. Zakupił towar, poszukiwał lokalu do wynajęcia. Zwrócił się do Powiatowego Urzędu Pracy o przedstawienie odpowiedniego kandydata na stanowisko sprzedawcy. Żaden kandydat z Urzędu Pracy nie zgłosił się. Ponieważ córka ubezpieczonego A. P. była osobą bezrobotną i nie mogła przez 2 lata znaleźć żadnej pracy ubezpieczony zamierzał ją zatrudnić w sklepie, zależało mu na stworzeniu miejsca pracy dla córki aby stała się samodzielna „miała swoje pieniądze”.

W maju 2014 r. przy pomocy znajomej J. J. ubezpieczonemu udało się wynająć odpowiedni lokal w N. przy ul. (...). Dnia 04 maja 2014 r. została spisana umowa najmu lokalu. Po tej dacie przystąpiono do przystosowania lokalu do działalności handlowej. A. P. pomagała przy uruchomieniu sklepu, metkowała towary, sprzątała sklep, odbywała przeszkolenie w zakresie kasy fiskalnej i obsługi sprzętu komputerowego.

Sklep został otwarty w dniu 02 czerwca 2014 r. W sklepie został zatrudniony B. L. (1), który pracował w godzinach od 8-16 lub od 9-17. W sklepie pracowały również żona odwołującego H. P. i córka A. P.. Początkowo A. P. pracowała bez formalnej umowy, gdy okazało się, że pomimo stanu ciąży dobrze sobie radzi, w szczególnością z obsługą komputera i kasy fiskalnej, S. P. zdecydował się zatrudnić ją na podstawie umowy o pracę. W dniu 10 czerwca 2014 r. została zawarta umowa o pracę, na podstawie której ubezpieczona została zatrudniona na czas nie określony w pełnym wymiarze czasu pracy z wynagrodzeniem miesięcznym 1.680 zł. A. P. pracowała codziennie w sklepie razem z pracownikiem B. L. (1). Nie było ścisłego podziału obowiązków. A. P. przyjmowała towar, metkowała, sprzątała sklep, obsługiwała sprzęt komputerowy, obserwowała klientów (w początkowym okresie był bardzo duży ruch i istniała obawa o możliwość kradzieży towarów).

Okoliczność zatrudnienia A. P. w sklepie potwierdzili również świadkowie: J. K. (zamieszkała w N. znajoma rodziny), która widziała ją m.in. jak stała za ladą i wykładała towar, świadek K. B., który dostarczał towar do sklepu, dwa razy w tygodniu widział ubezpieczoną w sklepie ok. 10 razy. E. K., który jest właścicielem sklepu naprzeciwko, widział A. P. jak otwiera sklep, często rozmieniała mu pieniądze, było to w różnych porach dnia. Pracującą w sklepie odwołującą widywała również B. L. (2) - żona współpracownika.

A. P. wykonywała pracę do dnia 02 lipca 2014 r. W dniu 03 lipca 2014 r. podczas wizyty kontrolnej u lekarza ubezpieczona z powodu wysokiego ciśnienia została skierowana do szpitala. Od dnia 03 lipca 2014 r. była niezdolna do pracy. Obecnie, po urodzeniu dziecka korzysta z urlopu macierzyńskiego.

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie omówionych wyżej dowodów wskazując, że nie zawierają sprzeczności, wzajemnie się uzupełniają, tworzą spójną logiczną całość.

W ocenie tego Sądu zeznania świadków i odwołujących są wyczerpujące, spontaniczne i spójne, a przedstawione w nich okoliczności są prawdopodobne w świetle zasad doświadczenia życiowego.

Ustalając stan faktyczny oparł się także na dokumentach zawartych w aktach sprawy, albowiem ich prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron.

Sąd I instancji zważył, że zgodnie z ukształtowanym poglądem w doktrynie prawniczej i orzecznictwie Sądu Najwyższego dla objęcia ubezpieczeniem społecznym jest istotne, czy strony zawierające umowę o pracę miały realny zamiar wzajemnego zobowiązania się - pracownika do świadczenia pracy, a pracodawca do przydzielenia pracy i wynagrodzenia za nią, oraz to, czy taki zamiar stron został w rzeczywistości zrealizowany.

Sąd ten wskazał, że ciężar „wykazania”, że po zawarciu umowy o pracę nie doszło do zatrudnienia pracownika, zgodnie z ogólną regułą dowodową zawartą w art. 6 k.c., spoczywał na organie rentowym.

Zdaniem Sądu Okręgowego przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwala na stwierdzenie, że umowa o pracę z dnia 10 czerwca 2014 r. zawarta pomiędzy S. P., a A. P. nie była czynnością pozorną. Ubezpieczona wykonywała obowiązki w sposób wskazany przez zatrudniającego, otrzymując za to stosowne wynagrodzenie. Sąd ten stwierdził, że przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż ubezpieczona wykonywała czynności należące do sprzedawcy w sklepie przy ul. (...) w N..

W ocenie Sądu I instancji organ rentowy nie przedstawił dowodów przesądzających o tym, że nie doszło do wykonywania pracy przez ubezpieczoną.

Sąd ten uznał, że okoliczność, iż ubezpieczona w okresie zatrudnienia była w ciąży i jest córką płatnika składek nie jest przesłanką wystarczającą by stwierdzić fikcyjność zatrudnienia (art. 83 k.c.), czy też uważać umowę o pracę za czynność zmierzającą do obejścia ustawy (art. 58 k.c.).

Podniósł, że samo zawarcie umowy o pracę w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego, nie jest naganne ani tym bardziej sprzeczne z prawem. Zarzutu obejścia przepisów ustawy nie można postawić umowie o pracę nienaruszającej art. 22 k.p., nawet gdy jej cel dyktowany był wyłącznie chęcią uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego W szczególności trudno uznać, że dążenie kobiety ciężarnej do uzyskania takiej ochrony jest sprzeczne z prawem (por. m.in. wyroki S.N.: z dnia 25 stycznia 2005 r., II UK 141/04, z dnia 09 sierpnia 2005 r., III UK 89/05 i z dnia 06 lutego 2006 r., III UK 156/05).

Zdaniem Sądu Okręgowego analiza niniejszej sprawy prowadzi do wniosku, że wnioskodawczyni faktycznie świadczyła pracę na rzecz S. P., a zatem podlega ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu z tytułu zatrudnienia w okresie zakwestionowanym przez organ rentowy.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 (14) § 2 k.p.c., Sąd ten orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając temu orzeczeniu:

1) błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na rozstrzygnięcie sprawy polegający na przyjęciu, że zachodzą podstawy do uznania, iż odwołująca zawarła z płatnikiem umowę o pracę z zamiarem faktycznej jej realizacji i tym samym stosunek pracy został nawiązany, podczas gdy okoliczności sprawy świadczą o tym, że umowa została zawarta jedynie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczeń społecznych, konsekwencją czego jest naruszenie norm prawa materialnego, tj. art.6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1 i art.13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1442 ze zm.), art. 58 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121), art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502),

2) naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic zasady swobodnej oceny dowodów.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy dokonał streszczenia postępowań: administracyjnego i sądowego-pierwszoinstancyjnego w niniejszej sprawie, powołał treść przepisów: art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 1, art. 36 ust. 4 i 11 ustawy systemowej oraz obszernie kwestionował przyjęcie, że w spornym okresie strony kwestionowanej umowy o pracę łączył stosunek pracy.

W konkluzji apelacji organ ten wnosił o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie

2) uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji.

Pismem procesowym z dnia 09 czerwca 2015 r., w odpowiedzi na apelację organu rentowego, A. P. i (...) S. P. wnieśli o jej oddalenie oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Po uzupełnieniu postępowania dowodowego w postępowaniu apelacyjnym okazało się, że apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Z apelacji tej wynika m.in. zarzut naruszenia prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji błędne przyjęcie, że strony kwestionowanej umowy faktycznie wykonywały prawa i obowiązki z niej wynikające, jak również nie zmierzały do uzyskania nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych.

Skuteczne postawienie zarzutu sprzeczności istotnych ustaleń ze zgromadzonymi dowodami lub naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, lub nie uwzględnił wszystkich przeprowadzonych w sprawie dowodów, jedynie to bowiem może być przeciwstawione uprawnieniu do dokonywania swobodnej oceny dowodów (por. wyrok S.N. z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, LEX nr 174185).

W ocenie Sądu II instancji skarżący nie zdołał wykazać wadliwości rozumowania Sądu Okręgowego z punktu widzenia zaprezentowanych powyżej kryteriów.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela poczynione w postępowaniu sądowym-pierwszoinstancyjnym w przedmiotowej sprawie ustalenia faktyczne oraz przyjmuje je za własne, a zatem nie zachodzi potrzeba ich powtarzania w tym uzasadnieniu (por. wyrok S.N. z dnia 11 czerwca 1999 r., II CKN 391/98, LEX nr 523662).

Spór w przedmiotowej sprawie koncentruje się na kwestii, czy od dnia 10 czerwca 2014 r. A. P. łączył z S. P. stosunek pracy, a zatem czy odwołująca uzyskała status pracownika w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 121 ze zm., nazywanej dalej ustawą systemową).

Od odpowiedzi na postawione wyżej pytanie zależy ustalenie, czy zachodzą przesłanki z art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 1 ustawy systemowej do objęcia A. P. obowiązkowo pracowniczymi ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym i wypadkowym od tego dnia.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności znajdującą wyraz w art. 232 zdanie pierwsze k.p.c. to na odwołujących spoczywa ciężar wykazania, że strony zawierając kwestionowaną umowę o pracę miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i faktycznie to czyniły, ponieważ to oni z powyższego faktu wywodzą skutek prawny w postaci podlegania z tego tytułu obowiązkowym, pracowniczym ubezpieczeniom społecznym.

Aby uznać umowę za pozorną, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 83 § 1 k.c., muszą zostać kumulatywnie spełnione następujące przesłanki: oświadczenie woli musi być złożone drugiej stronie, tylko dla pozoru, przy czym adresat oświadczenia woli musi zgadzać się na pozorowanie czynności prawnej. Złożenie oświadczenia woli dla pozoru oznacza, że składający wolę nie chce, aby powstały skutki prawne, jakie zwykle prawo łączy z tym oświadczeniem.

Kwestionowaną umowę o pracę: z dnia 10 czerwca 2014 r. (k. 14 akt sprawy) uznać zatem należałoby za zawartą dla pozoru (art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) wówczas, gdyby przy składaniu oświadczeń woli jej strony miały świadomość, że A. P. nie będzie świadczyła pracy, a S. P. nie będzie korzystał z jej pracy (por. wyrok S.N. z dnia 04 sierpnia 2005 roku, II UK 321/04, LEX nr 182768).

Podkreślenia wymaga, że dla uznania, że strony kwestionowanej umowy o pracę faktycznie wykonywały wypływające z niej prawa i obowiązki nie jest wystarczające spełnienie warunków formalnych zatrudnienia takich, jak: potwierdzenie na piśmie przez pracodawcę faktu zawarcia umowy o pracę, przejścia szkolenia BHP, uzyskanie zaświadczenia lekarskiego o zdolności do pracy, czy zgłoszenie do ubezpieczenia, a konieczne jest ustalenie, że strony miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i to czyniły (por. wyrok S.N. z dnia 19 października 2007 r., II UK 56/07, LEX nr 376433).

Uznanie, że kwestionowana umowa o pracę została zawarta dla pozoru (a zatem jest nieważna z mocy art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) bezprzedmiotowym czyniłoby jej ocenę (jako nieistniejącej) w kontekście art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p.

Dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy na wstępie konieczne było ustalenie, czy przeprowadzone w tej sprawie dowody potwierdzają, że strony kwestionowanej umowy o pracę miały zamiar wykonywać obowiązki stron stosunku pracy i faktycznie to czyniły.

W ocenie Sądu Apelacyjnego w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wnioskodawczyni wykazała, że zamiarem stron tej umowy było wykonywanie obowiązków wynikających z tego stosunku, jak również iż faktycznie to czyniły.

Przeprowadzone dowody, a w szczególności zeznania świadków: H. P. (k. 96 akt sprawy 00:09:25), K. B. (k. 96 akt sprawy 00:17:52), J. K. (k. 96 akt sprawy 00:25:12), E. K. (k. 96 akt sprawy 00:27:17), B. L. (2) (k. 96 akt sprawy 00:31:17), B. L. (1) (k. 96 akt sprawy 00:35:07) i K. S. (k. 96-97 akt sprawy 00:42:40) oraz przesłuchanie w charakterze stron: A. P. (k. 36-37 akt ZUS, k. 97 akt sprawy 00:47:02) i S. P. (k. 63-64 akt ZUS, k. 97 akt sprawy 00:55:29) wskazują, że w okresie od dnia 10 czerwca 2014 r. do dnia 02 lipca 2014 r. odwołująca faktycznie wykonywała umówioną pracę na rzecz odwołującego.

Powyższe zeznania świadków oraz przesłuchania w charakterze stron korespondują z treścią dokumentów w postaci: umowy o pracę z dnia 10 czerwca 2014 r. (k. 14 akt sprawy), oświadczenie PIT-2 z dnia 10 czerwca 2014 r. (k. 15 akt sprawy), list płac za: czerwiec 2014 roku (k. 60 akt ZUS), za lipiec 2014 r. (k. 61 akt ZUS) i za sierpień 2014 r. (k. 62 akt ZUS), listy obecności (k. 58-59 akt ZUS), oświadczenia A. P. z dnia 09 czerwca 2014 r. (k. 57 akt sprawy), zaświadczenia lekarskiego z dnia 09 czerwca 2014 r. (k. 30 akt ZUS), zaświadczenia płatnika składek (k. 2-3 akt ZUS).

Wobec faktycznego wykonywania przez A. P. umówionej pracy na rzecz S. P. nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli stron kwestionowanej umowy o zawarciu umowy o pracę, lecz nie wyklucza to rozważenia, czy w tym przypadku zawarcie umowy zmierzało do obejścia prawa (por. wyrok S.N. z dnia 14 marca 2001 r., II UKN 258/00, LEX nr 49241).

Zawarcie kwestionowanej umowy o pracę stanowiłoby obejście prawa wówczas, gdyby jej stronami kierował zamiar uzyskania nieuzasadnionych korzyści z systemu ubezpieczeń społecznych kosztem innych uczestników tego systemu.

Stwierdzenie, że umowa zmierza do obejścia ustawy wymaga poczynienia konkretnych ustaleń faktycznych, dotyczących okoliczności jej zawarcia i celu, jaki strony zamierzały osiągnąć (por. uchwałę S.N. z dnia 08 marca 1995 r., I PZP 7/95, LEX nr 12023 i wyrok S.N. z dnia 23 września 1997 r., I PKN 276/97, LEX nr 32889).

Z przeprowadzonych w sprawie dowodów, a w szczególności: przesłuchania S. P. w charakterze strony (k. 63-64 akt ZUS, k. 97 akt sprawy 00:55:29), dokumentów w postaci: umowy o świadczenie usług z dnia 30 maja 2014 r. (k. 23-23v. akt sprawy), umowy – zgłoszenia zamieszczenia reklamy z dnia 23 czerwca 2014 r. (k. 24 akt sprawy) i umowy najmu lokalu użytkowego (k. 25-25v. akt sprawy) wynika, że zatrudnienie A. P. było uzasadnione ekonomicznie, ponieważ odwołujący rozszerzył dotychczasową działalność gospodarczą o prowadzenie sklepu metalowego i potrzebował pracowników – sprzedawców do jego obsługi.

Fakt poszukiwania i zatrudnienia innych, oprócz wnioskodawczyni, pracowników potrzebnych do prowadzenia tego sklepu znajduje potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach, a w szczególności: w zeznaniach świadka B. L. (1) (k. 96 akt sprawy 00:35:07), dokumentach zawartych w aktach osobowych tego świadka (akta osobowe), piśmie z Powiatowego Urzędu Pracy w N. z dnia 28 stycznia 2015 roku (k. 78 akt sprawy) i w zgłoszeniu oferty pracy z dnia 05 maja 2014 r. (k. 79-80 akt sprawy).

Podkreślenia w tym miejscu wymaga również, że w okresie nieobecności A. P. w pracy w okresach: od dnia 01 września 2014 r. do dnia 31 października 2014 r. i od dnia 03 listopada 2014 r. do dnia 28 listopada 2014 r. część jej umówionych obowiązków – sprzątanie sklepu i układanie towaru – była wykonywana przez osobę wykonującą te prace na podstawie umów cywilnoprawnych (k. 18-19, k. 20-21 i k. 22 akt sprawy).

Celem uzupełnienia postępowania dowodowego przeprowadzonego w postępowaniu sądowym-pierwszoinstancyjnym w niniejszej sprawie, na mocy art. 382 k.p.c., postanowieniem z dnia 03 grudnia 2015 r. w sprawie III AUa 1047/15 Sąd II instancji dopuścił dowód z dokumentacji medycznej A. P. (k. 146 akt sprawy 00:03:24).

W oparciu m.in. o dokumenty zawarte w tej dokumentacji medycznej (koperta k. 141 akt sprawy) zasadne jest przyjęcie, że w dniu 03 lipca 2014 r. wnioskodawczyni została w trybie nagłym skierowana do (...) w N. i S. z uwagi na powikłania związane z ciążą i od tego dnia korzystała ze zwolnienia lekarskiego, a następnie urlopu macierzyńskiego aż do dnia urodzenia dziecka, tj. do dnia 31 października 2014 r.

Powyższe podważa stanowisko, zgodnie z którym strony kwestionowanej umowy o pracę: przewidywały, że A. P. bezpośrednio po jej zawarciu stanie się niezdolna do pracy oraz będzie korzystała ze świadczeń pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

Wprawdzie w niniejszej sprawie nie jest przedmiotem sporu ani nie budzi wątpliwości, że strony umowy o pracę z dnia 10 czerwca 2014 r. w momencie jej zawierania wiedziały o ciąży wnioskodawczyni, lecz podzielić należy stanowisko, iż samo zawarcie umowy o pracę w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego, nie jest naganne ani tym bardziej sprzeczne z prawem (por. wyrok S.N. z dnia 06 lutego 2006 r., III UK 156/05, LEX nr 272549).

Reasumując poczynione wyżej rozważania Sąd II instancji stwierdza, że przeprowadzone w przedmiotowej sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że strony kwestionowanej umowy o pracę miały zamiar wykonywać obowiązki z niej wynikające i to czyniły, a ponadto nie zmierzały do osiągnięcia celu zakazanego przez ustawę, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że umowa ta została zawarta dla pozoru (art. 83 k.c. w zw. z art. 300 k.p.), albo w celu obejścia prawa (art. 58 k.c. w zw. z art. 300 k.p.).

Sąd I instancji prawidłowo uznał, że A. P. od dnia 10 czerwca 2014 r. pozostaje w stosunku pracy w rozumieniu art. 22 § 1 k.p., wobec tego uzyskała status pracownika w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy systemowej, a w konsekwencji, stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust 1 w zw. z art. 13 pkt 1 ustawy systemowej, zachodzą podstawy prawne do objęcia jej od tego dnia obowiązkowo pracowniczymi ubezpieczeniami społecznymi: emerytalnym, rentowymi, chorobowym oraz wypadkowym.

Tym samym niezasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego, a w szczególności: art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 w zw. z art. 13 pkt 1 ustawy systemowej oraz art. 58 k.c. w z art. 300 k.p., wynikający z treści apelacji.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, wszechstronnej oceny całego zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego oraz prawidłowo: ustalił stan faktyczny tej sprawy i zastosował przepisy prawa materialnego.

Za niezasadny uznać zatem należy, wynikający z treści apelacji, zarzut naruszenia prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez błędną ocenę zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów, a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych w tej sprawie.

Wobec powyższego, uznając apelację organu rentowego za bezzasadną, na mocy art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu – kosztach zastępstwa procesowego A. P. – poniesionych w postępowaniu apelacyjnym, na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c., art. 99 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c., § 2 ust. 1 i 2, § 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.), Sąd ten orzekł jak w pkt 2 sentencji wyroku.

SSA Daria Stanek SSA Grażyna Czyżak (spr.) SSA Jerzy Andrzejewski