Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 22 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, Wydział II Cywilny, w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. K. Ś.

Protokolant: sekretarz sądowy D. B.

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2015 roku, w Ł. na rozprawie jawnej,

sprawy z powództwa S. M.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą
w W.

o zadośćuczynienie w kwocie 44 000,00 zł i o odszkodowanie w kwotach 3 082,00 zł
i 1 490,00 zł

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz S. M. kwotę 44 000,00 zł (czterdzieści cztery tysiące złotych) z odsetkami ustawowymi:

- od kwoty 10 000,00 zł (dziesięć tysięcy złotych) od dnia 13 maja 2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 34 000,00 zł (trzydzieści cztery tysiące złotych) od dnia 24 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz S. M. kwotę 2 446,80 zł (dwa tysiące czterysta czterdzieści sześć złotych 80/100) z odsetkami ustawowymi:

- od kwoty 344,00 zł (trzysta czterdzieści cztery złote) od dnia 13 maja 2014 roku
do dnia zapłaty,

- od kwoty 2 102,80 zł (dwa tysiące sto dwa złote 80/100) od dnia 1 października 2014 roku do dnia zapłaty,

3.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz S. M. kwotę 1 490,00 zł (jeden tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt złotych) z odsetkami ustawowymi:

- od kwoty 890,00 zł (osiemset dziewięćdziesiąt złotych) od dnia 1 października 2014 roku do dnia zapłaty,

- od kwoty 600,00 zł (sześćset złotych) od dnia 24 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty,

4.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

5.  orzeka, że obowiązkiem poniesienia kosztów procesu, w tym nieuiszczonych kosztów sądowych, obciąża w całości (...) Spółkę Akcyjną z siedzibą w W., pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu.

Sygnatura akt II C 571/14

UZASADNIENIE

S. M. reprezentowana przez pełnomocnika z wyboru – adwokata wystąpiła z powództwem przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę 10 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 maja 2014 roku do dnia zapłaty, płatną tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku zdarzenia z dnia 27 marca 2014 roku, oraz o zapłatę 3 082, 00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 maja 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby za okres od dnia 27 marca 2014 roku do 16 czerwca 2014 roku w związku ze zdarzeniem z dnia 27 marca 2014 roku, a także 890,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 maja 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem poniesionych przez powódkę kosztów leczenia w związku ze zdarzeniem z dnia 27 marca 2014 roku, a także o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik powódki w toku procesu rozszerzył powództwo co do żądania zadośćuczynienia o kwotę 34 000,00 zł, ostatecznie wnosząc o zasądzenie z tego tytułu łącznie 44 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 10 000,00 zł od dnia 13 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 34 000,00 zł od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma z rozszerzeniem powództwa do dnia zapłaty. Nadto w zakresie żądania zwrotu kosztów leczenia, powód rozszerzył powództwo o kwotę 600,00 zł, ostatecznie wnosząc z tego tytułu o zapłatę 1 490,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 890,00 zł od dnia 13 maja 2014 roku do dnia zapłaty oraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 600,00 zł od dnia następnego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pisma z rozszerzeniem powództwa do dnia zapłaty.

(pozew z uzasadnieniem k. 2-4, pismo procesowe k. 122-123 )

Pozwany reprezentowany przez pełnomocnika z wyboru – radcę prawnego wnosił o oddalenie powództwa. Pozwany żądał zapłaty przez powódkę na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą od pełnomocnictwa udzielonego przez pozwanego.

(odpowiedź na pozew z uzasadnieniem k. 42-44, protokół rozprawy k. 154)

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 27 marca 2014 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym uczestniczyły dwa pojazdy mechaniczne, w którego wyniku S. M. odniosła obrażenia ciała. G. B., będąca sprawcą i winną tego wypadku, miała zawartą z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego pojazdu, dalej przywoływaną w tym uzasadnieniu jako „umowa ubezpieczenia OC”.

(bezsporne)

W chwili zdarzenia powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa.

(bezsporne)

Powódka jest osobą praworęczną.

(zeznania świadka K. M. k. 103-105)

Na miejsce zdarzenia została wezwana karetka pogotowia ratunkowego, która przetransportowała powódkę do szpitala. Powódka zgłaszała bóle mostka oraz przedramienia i nadgarstka prawego. Badanie RTG mostka wykazało jego złamanie. Po wykonaniu badania RTG nadgarstka prawego, u powódki rozpoznano złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej. Przeprowadzono repozycję złamania i uszkodzoną kończynę unieruchomiono w opatrunku typu rękawiczka balowa. Powódka została wypisana ze szpitala w dniu przyjęcia, z zaleceniem kontroli w poradni chirurgii ręki i utrzymania unieruchomienia przez okres do 6 tygodni.

(bezsporne)

Powódka kontynuowała leczenie ręki w przyszpitalnej poradni chirurgii. Unieruchomienie ręki prawej powódki utrzymano przez okres 7 tygodni. Podczas wizyty w dniu 24 lipca 2014 roku stwierdzono ograniczoną ruchomość nadgarstka – ruch supinacji do 10 stopni. Zakończono leczenie.

(bezsporne)

W wyniku zdarzenia z dnia 27 marca 2014 roku powódka odniosła obrażenia ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej prawej, stłuczenia prawego barku oraz złamania mostka bez przemieszczenia. Złamanie nasady dalszej kości promieniowej, wygojone ze zniekształceniem, ograniczeniem ruchomości i osłabieniem mięśni zginaczy u powódki skutkowało trwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wymiarze 8 % według punktu 122 lit. a) tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku Z powodu stłuczenia prawego barku wygojonego, z ograniczeniem ruchomości u powódki, trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 10 % według punktu 104 tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku Stan po wygojonym złamaniu mostka bez zniekształcenia u powódki skutkuje długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu powódki w wymiarze 5 % zgodnie z punktem 59 tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku. Powódka w okresie unieruchomienia kończyny górnej prawej oraz dolegliwości bólowych z powodu złamania mostka i stłuczenia prawego barku była ograniczona w swobodnych zmianach pozycji i ułożenia ciała, czynnościach samoobsługi i codziennych, wymagających sprawności obu kończyn górnych oraz przy przenoszeniu ciężarów powyżej 3 kg. Powódka systematycznie przyjmowała doustne leki przeciwbólowe z powodu znacznych dolegliwości bólowych. Po zdjęciu unieruchomienia gipsowego powódka stosowała żele przeciwbólowe. Miesięczne koszty leczenia powódki przez pierwsze trzy miesiące od wyżej wskazanego zdarzenia opiewały na kwotę około 35,00 zł, po tym czasie do chwili obecnej koszty te wynoszą około 10,00 zł miesięcznie. Dysfunkcja prawego barku u powódki jest utrwalona. Nie wykluczony jest wpływ przebytego urazu na rozwój zmian zwyrodnieniowych w barku i nadgarstku powódki. Wskazane jest korzystanie przez powódkę z refundowanych rehabilitacji ambulatoryjnych, w wymiarze dwa razy w roku, oraz rehabilitacji sanatoryjnych, w wymiarze raz na 2-3 lata. Koszt turnusu sanatoryjnego opiewa w sezonie na kwotę 230,00 zł -795,00 zł, poza sezonem na kwotę 200,00 zł -630,00 zł.

(opinia biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji k. 111-114, ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji k. 157-158)

W okresie 7 tygodni unieruchomienia kończyny górnej prawej, powódka wymagała pomocy osób trzecich w wymiarze 5 godzin dziennie w czynnościach higienicznych, ubieraniu się, sprzątaniu, zakupach, przygotowywaniu posiłków oraz dowożeniu do placówek medycznych i urzędów. Po zdjęciu gipsu, przez okres kolejnych trzech tygodni pomoc przy wykonywaniu codziennych i higienicznych czynności w przypadku powódki uzasadniona była w wymiarze 4 godzin dziennie. W późniejszym czasie powódka wymagała pomocy przy wykonywaniu czynności związanych z unoszeniem obu kończyn górnych powyżej poziomu głowy, na przykład w przypadku sprzątania, przygotowywania posiłków, robienia zakupów, w wymiarze 3 godzin tygodniowo. Po wypadku z powódką zamieszkał jej syn by pomagać jej przy wykonywaniu codziennych czynności. W zakresie czynności higienicznych powódce pomoc świadczyła matka bądź synowa. Początkowo powódka wymagała pomocy przy wykonywaniu wszelkich czynności samoobsługowych. Dopiero rehabilitacja usprawniająca spowodowała usamodzielnianie się powódki i ograniczyła potrzebę korzystania z pomocy osób trzecich.

(opinia biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji k. 111-114, ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji k. 157-158, zeznania świadka K. M. k. 103-105, zeznania powódki k. 105-106)

Powódka bezpośrednio po wypadku odczuwała lęk związany z jazdą samochodem. Preferowała transport komunikacją miejską. Obecnie powódka nie uskarża się już na lęk przed podróżowaniem samochodem.

( zeznania świadka K. M. k. 103-105, zeznania powódki k. 105-106)

Powódka zgodnie z zaleceniami lekarskimi korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych, których łączny koszt wyniósł kwotę 1 340,00 zł. Powódka odbyła prywatną konsultację ortopedyczną, której koszt wyniósł 100,00 zł. Wykonała badanie RTG w prywatnej placówce diagnostycznej, ponosząc z tego tytułu koszt 50,00 zł.

(bezsporne, a także: kopie skierowań na zabiegi rehabilitacyjne k. 21, 23, 34-39, kopia faktury VAT k. 9, kopia dowodu wpłaty k. 9 odw., kopia dowodu wpłaty k. 9 odw., kopia dowodu wpłaty k. 9 odw., kopia rachunku k. 124, kopia faktur k. 125, kopia dowodu wpłaty k. 126)

Pismem doręczonym pozwanemu w dniu 10 kwietnia 2014 roku pełnomocnik powódki zgłosił pozwanemu szkodę związaną ze zdarzeniem z dnia 27 marca 2014 roku. Powódka żądała likwidacji jej szkody przez zapłacenie zadośćuczynienia w kwocie 80 000,00 zł i kwoty 924,00 zł jako skapitalizowanej renty za zwiększone potrzeby w postaci kosztów pomocy i opieki w następstwie zdarzenia z dnia 27 marca 2014 roku, naliczonej od dnia 27 marca 2014 roku do dnia 8 maja 2014 roku.

(bezsporne, a także zgłoszenie szkody k. 61-62)

Decyzją z dnia 6 maja 2014 roku pozwany przyznał powódce kwotę 2 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 580,00 zł tytułem odszkodowania stanowiącego zwrot kosztów opieki i pomocy świadczonej powódce po zdarzeniu z dnia 27 marca 2014 roku.

(bezsporne, a także decyzja k. 56)

Stawka jednej roboczogodziny dla opiekunki domowej na terenie miasta Ł. wynosi 9,20 zł / h.

(okoliczność znana Sądowi z urzędu – art. 228 § 2 k.p.c.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w przeważającej części zgłoszonych żądań i Sąd orzekł, jak w punkcie pierwszym, drugim i trzecim sentencji wyroku, z przyczyn i na podstawie przepisów jak poniżej.

W sprawie bezspornym jest, że sprawcą, winnym zdarzenia z dnia 27 marca 2014 roku był podmiot ubezpieczony w zakresie ubezpieczenia OC w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. Bezspornymi były także okoliczności samego wyżej wskazanego wypadku oraz rodzaj szkody powódki i związek przyczynowy pomiędzy szkodą powódki a wyżej wskazanym zdarzeniem z dnia 27 marca 2014 roku. Spór koncentrował się zatem wokół wysokości szkody, a w konsekwencji wysokości świadczeń rekompensujących jej zakres.

Według art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Również zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.), dalej przywoływanej jako „ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych”, z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierowca pojazdu mechanicznego są zobowiązani – na podstawie prawa – do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę. W przypadku zderzenia pojazdów mechanicznych art. 436 § 2 k.c. statuuje odpowiedzialność sprawcy szkody na zasadzie winy, poprzez odesłanie do ogólnych zasad prawa cywilnego.

Przepis art. 444 § 1 k.c. przewiduje, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast art. 445 § 1 k.c. pozwala w takich wypadkach na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych.

Stosownie do treści przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 zd. 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienia fizyczne, ból, dolegliwości oraz cierpienia psychiczne, ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Zadośćuczynienie obejmuje cierpienia zarówno już doznane, jaki i te, które wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego.

Przepisy kodeksu nie zawierają żadnych kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. W judykaturze zostały wskazane kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 lipca 1977 roku, ogłoszonym w sprawie o sygnaturze akt IV CR 244/97, niepublikowanym, stwierdził, że zadośćuczynienie z art. 445 § 1 k.c. ma charakter kompensacyjny, w związku z tym winno być stosowane do doznanej krzywdy oraz uwzględniać wszystkie zachodzące okoliczności, w szczególności winny być wzięte pod uwagę takie okoliczności jak: nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałe następstwa zdarzenia. Zadośćuczynienie nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz również niewspółmiernej. W świetle powyższego przy określaniu wysokości zadośćuczynienia należy wziąć pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, zadośćuczynienie ma bowiem na celu naprawienie krzywd niematerialnych, a więc trudno wymiernych i jego wysokość zależna jest od okoliczności konkretnego przypadku, rozpatrywanego indywidualnie.

Zadośćuczynienie to forma rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą jego żądania jest krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi. Wprawdzie szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz świadczenia te mogą łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego poprzez dostarczenie mu środków pozwalających w szerszym stopniu zaspokoić jego potrzeby. Podstawę żądania zadośćuczynienia stanowi przede wszystkim konsekwencja uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia w postaci krzywdy, czyli cierpienia fizycznego i psychicznego. Do cierpień fizycznych zalicza się przede wszystkim ból i podobne do niego dolegliwości. Cierpieniem psychicznym będą ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. konieczności zmiany sposobu życia. Na pojęcie krzywdy składają się nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu, polegające na znoszeniu cierpień psychicznych. Takie stanowisko w tej materii zajmuje również Sąd Najwyższy, na przykład w wyroku z dnia 20 marca 2002 roku, w sprawie o sygnaturze akt V CKN 909/00, opublikowanym w LEX nr 56027.

Ustawodawca nie wskazał żadnych kryteriów ustalania wysokości zadośćuczynienia, ale w judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania kryteriów obiektywnych i sprawdzalnych, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron. Takie też stanowisko zajmuje także Sąd Najwyższy, na przykład w wyroku z dnia 12.IX.2002 roku, w sprawie o sygnaturze akt IV CKN 1266/00, opublikowanym w LEX 80272. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody. Tak wskazał Sąd Najwyższy między innymi w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, w sprawie o syganurze akt I PR 175/68, opublikowanym w OSNCP 1968, nr 2, poz. 37, jak i w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, w sprawie o sygnaturze akt III CZP 37/73, opublikowanym w OSNCP 1974, nr 9, poz. 145, oraz w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, w sprawie o sygnaturze akt IV CKN 1266/00, czy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, w sprawie o sygnaturze akt IV CR 238/80, opublikowanym w OSNCP 1981, nr 5, poz. 81, jak również w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, w sprawie o sygnaturze akt I CK 131/03, opublikowanym w OSNC 2004, nr 4, poz. 40.

W oparciu o poczynione ustalenia co do faktów i rozważania prawne wskazane powyżej, w tym te dotyczące elementów jakie należy brać pod uwagę dokonując „wyceny” krzywdy, Sąd doszedł do wniosku, że właściwą wysokością zadośćuczynienia w przedmiotowym przypadku jest suma 46 000,00 zł i uwzględniając wypłaconą powódce przez pozwanego tytułem zadośćuczynienia sumę 2 000,00 zł, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia 44 000,00 zł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

Odnosząc się do żądanego przez powoda odszkodowania należy podnieść, że roszczenie powoda znajdowało swoją podstawę prawną w przepisie art. 444 k.c. i Sąd orzekł w tym przedmiocie jak w punkcie drugim, trzecim i czwartym sentencji wyroku. Przepis art. 444 k.c. daje podstawę do żądania odszkodowania obejmującego wszelkie wynikłe koszty z tytułu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, w szczególności zwrot wszelkich wydatków poniesionych przez poszkodowanego, zarówno w związku z samym leczeniem i rehabilitacją, jak i koszty opieki niezbędnej w czasie procesu leczenia.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala w sposób niewątpliwy ustalić, że rodzaj i nasilenie dolegliwości fizycznych u S. M. powodowały konieczność udzielania jej pomocy i wyręki przez osoby trzecie. Jak w wielu tego typu sprawach, określenie niezbędnego zakresu tej pomocy i wynikłych stąd kosztów jest dosyć trudne. Nie sposób oczekiwać od poszkodowanego, że będzie on – na potrzeby ewentualnego procesu o odszkodowanie – sprawdzać i zliczać czas udzielanej mu pomocy. Występują też trudności przy oszacowaniu kosztów tej pomocy, jeśli – tak, jak w realiach rozpoznawanej sprawy – pomoc jest udzielana przez osoby najbliższe poszkodowanemu.

Oceniając zasadność roszczenia powódki w tym zakresie, Sąd wziął pod uwagę wnioski biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji medycznej, która określiła, iż powódka mogła wymagać pomocy i wyręki przy pracach samoobsługowych przez okres 7 tygodni w wymiarze 5 godzin dziennie w czynnościach higienicznych, ubieraniu się, sprzątaniu, zakupach, przygotowywaniu posiłków oraz dowożeniu do placówek medycznych i urzędów. Następnie przez okres trzech tygodni powódka mogła wymagać pomocy i opieki w wymiarze 4 godzin dziennie, później zaś powódka mogła wymagać pomocy przy wykonywaniu czynności związanych z unoszeniem obu kończyn górnych powyżej poziomu głowy, w wymiarze 3 godzin tygodniowo. Uwzględnić należało również w tym przedmiocie zeznania świadka K. M., a także samej powódki. Wprawdzie biegła wskazała, iż w późniejszym czasie powódka także wymagała pomocy przy wykonywaniu czynności związanych z unoszeniem obu kończyn górnych powyżej poziomu głowy w wymiarze 3 godzin tygodniowo, jednakże sama powódka takiej potrzeby nie wskazała, ograniczając żądanie pozwu do skapitalizowanej renty za okres obejmujący opiekę osób trzecich za łączny okres 10 tygodni liczonych od dnia wyżej wskazanego wypadku z dnia 27 marca 2014 roku.

W świetle zasad doświadczenia życiowego, przy unieruchomieniu w opatrunku gipsowym prawej kończyny górnej oraz bólach mostka i barku, powódka mogła mieć trudności z czynnościami połączonymi ze zmianą pozycji ciała, myciem, ubieraniem, podnoszeniem cięższych przedmiotów, przygotowywaniem posiłków, robieniem zakupów. Uzasadnione jest przyjęcie wymiaru pomocy świadczonej powódce przez osoby trzecie we wskazanym przez biegłą zakresie, z ograniczeniem do czasookresu zakreślonego przez powódkę w treści pozwu, a więc obejmującego 10 tygodni, biorąc pod uwagę uszkodzenia jakich doznała powódka, ograniczeń powódki w ruchomości, rodzaj czynności, przy których należało pomagać powódce, takich jak na przykład wykonywanie cięższych czynności domowych związanych z koniecznością użycia obu rąk, przenoszenie cięższych przedmiotów, mycie się, ubieranie.

Sąd do wyliczenia należnego powódce odszkodowania z tytułu pomocy osób trzecich przyjął stawkę za świadczenia opiekuńcze w kwocie 9,20 zł / h wskazaną w pozwie, jako że z innych postępowań toczących się przed tutejszym Sądem w sprawach o odszkodowanie za pomoc i opiekę świadczoną poszkodowanemu w wypadku komunikacyjnym wynika, że w Ł. właśnie na tym poziomie cenowym sytuują się stawki za świadczoną pomoc i opiekę. Warto w tym miejscu jeszcze wskazać, że wskazywana przez powódkę stawka godzinowa jest nie jawi się jako nadmiernie wygórowana, mając na względzie wiedzę powszechną odnoszącą się do znajomości rynku w tym segmencie usług.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał za zasadne przyznanie powódce kwoty 3 026,80 zł skapitalizowanej renty za zwiększone potrzeby, pomoc i opiekę świadczoną powódce przez osoby trzecie, albowiem taka kwota wynika z dokonania rachunku matematycznego: 5 h x 49 dni (tj. 7 tygodni) x 9,20 zł oraz 4 h x 21 dni (tj. 3 tygodnie) x 9,20 zł. Uwzględniając wypłacone powódce przez pozwanego świadczenie w kwocie 580,00 zł za pomoc i opiekę świadczoną powódce w następstwie wypadku z dnia 27 marca 2014 roku, Sąd zasądził z tego tytułu kwotę 2 446,80 zł, bo 3 026,80 zł – 580,00 zł, jak w punkcie drugim sentencji wyroku.

Sąd oddalił żądanie powódki w zakresie przewyższającym zasądzoną sumę tytułem odszkodowania za pomoc i opiekę świadczoną poszkodowanemu w wypadku komunikacyjnym, jako dotyczące sumy wygórowanej, nie znajdującej uzasadnienia w realiach przedmiotowego przypadku, jak w punkcie czwartym sentencji wyroku.

W zakresie roszczenia o zwrot kosztów leczenia i rehabilitacji, opierając się na przedstawionych rachunkach, a także na opinii sporządzonej przez powołaną w sprawie biegłą sądową, Sąd zasądził na rzecz powódki od pozwanego dochodzoną z tego tytułu kwotę 1 490,00 zł, jak w punkcie trzecim sentencji wyroku. Biegła wskazała, iż powódka wymagała stosowania leków przeciwbólowych w pierwszych trzech miesiącach, których koszt wynosił około 35 zł miesięcznie. W następnym okresie zasadny koszt stosowania leków przeciwbólowych w przypadku powódki wynosił około 10,00 zł miesięcznie. Ze względu na długie terminy oczekiwania na zabiegi świadczone w ramach świadczeń refundowanych przez NFZ, co jest wiedzą powszechną, powódka zasadnie skorzystała z rehabilitacji, za które to zabiegi płaciła, ponosząc łączny koszt w kwocie 1 340,00 zł. Zasadnym było również wykonanie przez powódkę badania rtg nadgarstka oraz konsultacji ortopedycznej, których łączny koszt wyniósł 150,00 zł. Wysokość tych sum wydatkowanych przez powódkę nie była przez pozwanego kwestionowana w toku procesu. Odbycie zabiegów rehabilitacyjnych, badania rtg i konsultacji medycznej w ramach prywatnych wizyt uznać należy za uzasadnione w związku z długotrwałym oczekiwaniem na świadczenia medyczne w ramach bezpłatnych wizyt, co jest wiedzą powszechną, co w przypadku odniesionych przez powódkę obrażeń ciała nie było wskazane.

Przyjmując kwotę dochodzonego żądania w powyżej wskazanej części za udowodnioną, Sąd wziął również pod uwagę zasadę wyrażoną w przepisie art. 322 k.p.c. Zgodnie z przepisem art. 322 k.p.c., jeżeli w sprawie o naprawienie szkody ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nadmiernie utrudnione, Sąd może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swojej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powódce odszkodowania i zadośćuczynienia zapadło na podstawie przepisów art. 817 § 1 i 481 § 1 k.c., jak w punktach pierwszym, drugim, trzecim i czwartym sentencji wyroku. Wymagalność roszczenia w stosunku do zakładu ubezpieczeń powstaje z upływem terminu 30 dni, licząc ten okres od dnia otrzymania przez zakład ubezpieczeń zawiadomienia o żądaniu zlikwidowania doznanej szkody, ze wskazaniem konkretnych, sprecyzowanych roszczeń, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Zawiadomienie ubezpieczyciela o wypadku rodzi zatem po jego stronie obowiązek spełnienia świadczenia w terminie trzydziestu dni. Niespełnienie świadczenia w tym terminie rodzi po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe, o czym stanowi § 2 przepisu art. 481 k.c. Ze zwłoką, a więc kwalifikowaną postacią opóźnienia mamy do czynienia, gdy dłużnik nie spełnia świadczenia w terminie, a opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność, na co wskazuje przepis art. 476 k.c.

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu zakładowi 10 kwietnia 2014 roku, formułując żądanie w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania w zakresie kosztów pomocy i opieki. Powódka złożyła pozwanemu wszelką posiadaną dokumentację medyczną, pozostałą posiadaną przez siebie dokumentację i wyjaśnienia. Pozwany mógł więc w terminie 30 dni przeprowadzić postępowanie likwidacyjne, które kończyłoby się ustaleniami skutkującymi koniecznością zapłaty powódce kwot w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania w zakresie kosztów pomocy i opieki, których to sum powódka żądała następnie przed Sądem w niniejszym postępowaniu. Mając powyższe na uwadze, o ustawowych odsetkach od kwot pierwotnie wskazanych w pozwie, Sąd - w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania za koszty pomocy i opieki - orzekł licząc je od dnia 13 maja 2014 roku do dnia zapłaty, jak w punktach pierwszym i drugim sentencji wyroku. W zakresie kwot objętych rozszerzeniem powództwa, dotyczących zadośćuczynienia i odszkodowania w zakresie kosztów leczenia, wskazanych jak w punktach pierwszym i trzecim sentencji wyroku, odsetki zasądzono od dnia doręczenia pełnomocnikowi pozwanego odpisu pisma procesowego z rozszerzeniem powództwa, tj. od dnia 24 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty. W zakresie żądania odszkodowania za koszty pomocy i opieki i za koszty leczenia, zasądzonych w sumach 2 102,80 zł i 890,00 zł, jak w punkcie drugim i trzecim sentencji wyroku, Sąd jako daty początkowe naliczania odsetek od tych sum wskazał następny dzień po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, to jest dzień 1 października 2014 roku, albowiem najwcześniej w dniu 30 września 2014 roku, to jest w dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, pozwany dopiero mógł zapoznać się z tymi żądaniami powoda, gdyż na etapie postępowania likwidacyjnego powód nie zgłaszał roszczenia odszkodowawczego za koszty pomocy i opieki w takiej wysokości, a w niższej, zaś w zakresie odszkodowania za koszty leczenia powód w ogóle nie zgłaszał roszczeń na etapie postępowania likwidacyjnego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, jak w punkcie piątym sentencji wyroku. Powódka ostała się ze swoim roszczeniem niemal w całości, dlatego Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu wszystkich poniesionych przez powódkę kosztów procesu. Sąd także, z tych samych powodów co wskazane powyżej, orzekł o nieuiszczonych kosztach sądowych, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w związku z art. 98 § 1 k.p.c. Szczegółowe wyliczenie kosztów procesu i nieuiszczonych kosztów sądowych obciążających pozwanego zostało powierzone referendarzowi sądowemu, stosownie do dyspozycji normy art. 108 § 1 k.p.c.