Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 lutego 2015 roku ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury R. M. od dnia 1 lutego 2015 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił termin płatności świadczenia na 10 dzień każdego miesiąca. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że podstawę obliczenia wysokości emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury, tj. na dzień 3 lutego 2015 roku. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 391.457,53 zł. Po korekcie kapitału początkowego na koncie ubezpieczonego kwota skorygowanego i zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 918.504,69 zł. Średnie dalsze trwanie życia wynosi 253,5 miesięcy. Wyliczona kwota emerytury wynosi 5.167,50 zł brutto. Od dnia 1 kwietnia 2015 roku obliczona emerytura wynosi 5.203,50 zł brutto.

/decyzja – k. 167-168 akt ZUS/

R. M. uznając powyższą decyzję za krzywdzącą w dniu 26 marca 2015 roku złożył od niej odwołanie. Odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez podjęcie wypłaty emerytury od dnia 29 stycznia 2015 roku tj. z chwilą rozwiązania umowy o pracę oraz ponowne obliczenie wysokości emerytury przyjmując za podstawę jej wymiaru nabycie uprawnień od dnia rozwiązania umowy o pracę, jednolity wskaźnik wysokości podstawy wymiaru, a także jednolity wskaźnik średniego dalszego trwania życia.
W uzasadnieniu odwołujący wskazał, iż wniosek o emeryturę złożył w dniu 20 sierpnia 2014 roku, na kilka dni przed nabyciem uprawnień do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Wniosek składał w trakcie zwolnienia lekarskiego trwającego od
7 lipca 2014 roku. R. M. podniósł, iż w trakcie długotrwałej choroby wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o świadczenie rehabilitacyjne, które przyznano mu decyzją z dnia 16 grudnia 2014 roku za okres od dnia 5 stycznia 2015 roku do dnia 4 kwietnia 2015 roku, informując go jednocześnie, że w związku ze złożonym wnioskiem o emeryturę, od dnia przyznania prawa do emerytury nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Wnioskodawca argumentował, że decyzja emerytalna pozbawiła go prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, a jednocześnie nie podjęto wypłaty świadczenia. Skarżący zarzucił, iż od dnia 5 stycznia 2015 roku nie otrzymuje ani emerytury, ani świadczenia rehabilitacyjnego i jest pozbawiony środków do życia. Mimo, że teoretycznie pozostaje w zatrudnieniu, nie ma prawa do wynagrodzenia, ponieważ faktycznie nie pracuję. Odnosząc się do wysokości emerytury, ustalonej skarżoną decyzją odwołujący podniósł, iż do obliczenia wysokości emerytury przyjęto niejednolite podstawy jej wymiaru. W decyzji z dnia 18 lutego 2015 roku za wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przyjęto 250% podając, że jest średnią arytmetyczna wskaźników z poszczególnych lat kalendarzowych, podczas gdy z tabeli wynika, że jest 2818,24% za 10 lat, a zatem wskaźnik winien wynosić 281,82%, W decyzji z dnia 29 grudnia 2014 roku analogiczny wskaźnik wynosi 289,38%, a do wyliczeń przyjmowane jest 250%. Powyższe zdaniem odwołującego oznacza, ze posiada znacznie nadpłacone składki, których zwrot powinien otrzymać po ich waloryzacji lub winno się do wyliczeń przyjąć najlepszy wskaźnik. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku wskaźnika średniego trwania życia, który w decyzji z dnia 24 lutego 2015 roku wynosi 253,50 miesięcy, a w innej decyzji wynosi 209 miesięcy dla osób w wieku 62 lat.

/odwołanie - k. 2-3/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 kwietnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ rentowy wskazał, że decyzją z dnia 29 grudnia 2014 roku po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20 sierpnia 2014 roku przyznano R. M. zaliczkę na poczet emerytury od dnia 8 września 2014 roku tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. W treści tej decyzji ubezpieczony został poinformowany, iż wyplata emerytury podlega zawieszeniu, gdyż kontynuuje zatrudnienie. Poinformowano wnioskodawcę, iż wysokość emerytury zostanie ustalona w ostatecznej kwocie z chwilą podjęcia wypłaty emerytury, tj. po rozwiązaniu stosunku pracy i zgłoszeniu wniosku o podjęcie wypłaty emerytury. Jak podkreślono w treści decyzji z dnia 29 grudnia 2014 roku, średnie dalsze trwanie życia zostanie ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury. Dnia 22 stycznia 2015 roku R. M. złożył wniosek o wycofanie wniosku złożonego w sprawie polskiego świadczenia emerytalno – rentowego.
W związku z powyższym postępowanie w sprawie przyznania emerytury nieprawomocną jeszcze decyzją z dnia 29 grudnia 2014 roku uległo umorzeniu. Następnie ubezpieczony złożył zdaniem organu rentowego nieskuteczny już kolejny wniosek z dnia 28 stycznia 2015 roku o wycofanie wniosku złożonego w sprawie polskiego świadczenia emerytalno - rentowego. Dnia 3 lutego 2015 roku wpłynął kolejny wniosek o podjęcie wypłaty emerytury od dnia 1 stycznia 2015 rok, w którego treści R. M. wnosił o przyjęcie daty
26 stycznia 2015 roku, jako daty złożenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury, gdyż w tym dniu złożył wniosek o wycofanie wniosku o wycofanie wniosku o emeryturę. Dodatkowo organ rentowy wskazał, iż stosunek pracy pomiędzy R. M., a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością trwał od dnia
1 sierpnia 2008 roku do dnia 29 stycznia 2015 roku. Jednakże z uwagi na okoliczność, iż wniosek o ustalenie wysokości emerytury i podjęcie wypłaty emerytury został złożony dnia
3 lutego 2015 roku, brak jest podstaw prawnych do przyznania emerytury od dnia 29 stycznia 2015 roku, gdyż zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Natomiast w odniesieniu do zarzutów skarżącego w przedmiocie decyzji kapitałowej z dnia 18 lutego
2015 r w szczególności w zakresie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru, który przyjęto do ustalenia kapitału, organ rentowy podniósł, iż zgodnie z art. 15 ust 5 ww. ustawy - wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

/odpowiedź na odwołanie – k. 21-22 odwrót/

Na rozprawie w dniu 14 grudnia 2015 roku wnioskodawca poparł odwołanie, wyjaśnił, iż w jego ocenie wycofanie wniosku o „wycofanie wniosku złożonego w sprawie polskiego świadczenia emerytalno – rentowego”, które złożył w dniu 26 stycznia 2015 roku jest równoznaczne z wnioskiem o przyznanie emerytury oraz zakwestionował wysokość ustalonej emerytury, w zakresie, w jakim przy wyliczaniu kapitału początkowego ograniczono wysokość wskaźnika podstawy jego wymiaru do 250%. Pełnomocnik organu rentowego wniósł natomiast o jego oddalenie.

/stanowisko wnioskodawcy: 00:01:10, stanowisko wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS: 00:06:52 – płyta CD k. 28/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. M. urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna, a nadto wniosek – k. 1-8 plik II akt ZUS/

Wnioskodawca od dnia od dnia 1 sierpnia 2008 roku pozostawał w zatrudnieniu w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

/okoliczność bezsporna, a nadto świadectwo pracy – k. 159-160 plik II akt ZUS/

W dniu 20 sierpnia 2014 roku R. M. złożył wniosek o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury w związku z zatrudnieniem w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

/okoliczność bezsporna, a nadto wniosek – k. 1-8 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 16 grudnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał R. M. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od dnia
5 stycznia 2015 roku do dnia 4 kwietnia 2015 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru.
W związku ze złożonym wnioskiem o emeryturę poinformowano ubezpieczonego, że od dnia przyznania prawa do emerytury nie przysługuje prawo do świadczenia rehabilitacyjnego. Ubezpieczony został pouczony, iż o fakcie przyznania emerytury należy niezwłocznie powiadomić płatnika świadczenia rehabilitacyjnego, albowiem w przypadku wypłaty świadczenia rehabilitacyjnego od dnia, od którego będzie przyznana emerytura wypłacone świadczenie rehabilitacyjne będzie świadczeniem nienależnym i będzie podlegało zwrotowi.

/okoliczność bezsporna, nadto kopia decyzji – k. 9-9 odwrót/

Decyzją z dnia 29 grudnia 2014 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku z dnia 20 sierpnia 2014 roku przyznał R. M. prawo do emerytury oraz zaliczkę na jej poczet od dnia 8 września 2014 roku, tj. od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do obliczenia emerytury przyjęto kwotę składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przyznano emeryturę. Wskazano, iż emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia, które ustalono na dzień osiągnięcia wieku emerytalnego. Kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 391.200,13 zł, kwota zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 927.241,44 zł, średnie dalsze trwanie życia wynosi 256,40 miesięcy. Wyliczona kwota emerytury wynosi 5.142,13 zł. Wysokość emerytury została obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej (391.200,13 + 927.241,44) / 256,40 =5.142,13 zł. Jednocześnie stwierdzono, iż wypłata emerytury podlega zawieszeniu, gdyż ubezpieczony kontynuuje zatrudnienie. Poinformowano, iż w celu podjęcia wypłaty emerytury należy przedłożyć świadectwo pracy lub zaświadczenie potwierdzające fakt rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą na rzecz, którego praca ta była wykonywana bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury.

/decyzja – k. 141-144 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 21 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych uchylił decyzję z dnia 16 grudnia 2014 roku i odmówił R. M. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z przyznaniem prawa do emerytury decyzją z dnia 29 grudnia 2014 roku. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub do świadczenia przedemerytalnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.

/okoliczność bezsporna, nadto kopia decyzji – k. 10/

W dniu 22 stycznia 2015 roku wnioskodawca złożył wniosek o wycofanie wniosku złożonego w sprawie polskiego świadczenia emerytalno – rentowego.

/wniosek – k. 149-150 plik II akt ZUS/

W dniu 26 stycznia 2015 roku skarżący złożył kolejny wniosek o wycofanie „wniosku złożonego w sprawie polskiego świadczenia emerytalno – rentowego” złożonego dnia
22 stycznia 2015 roku.

/wniosek – k. 153-154 plik II akt ZUS/

Z dniem 29 stycznia 2015 roku stosunek pracy pomiędzy R. M.,
a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia stron.

/świadectwo pracy – k. 159-160 plik II akt ZUS/

W dniu 3 lutego 2015 roku R. M. wniósł o podjęcie wypłaty emerytury od dnia 1 stycznia 2015 rok. Skarżący w treści pisma wniósł o przyjęcie, jako daty złożenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury daty - 26 stycznia 2015 roku, gdyż w tym dniu złożył wniosek o wycofanie wniosku o wycofanie wniosku o emeryturę i jednocześnie wypowiedział umowę o pracę z dniem 29 stycznia 2015 roku. Wnioskodawca wyjaśnił dodatkowo, iż składając wniosek z dnia 26 stycznia 2015 roku pozostawał w przekonaniu,
iż jest on równoznaczny z wnioskiem o podjęcie wypłaty.

/wniosek – k. 155-156 plik II akt ZUS/

W dniu 3 lutego 2015 roku do organu rentowego wpłynęło świadectwo pracy wnioskodawcy z dnia 29 stycznia 2015 roku.

/pismo – k. 157-158, świadectwo pracy – k. 159-160 plik II akt ZUS/

Decyzją z dnia 18 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych ponownie ustalił kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku zgodnie z uwzględnieniem zmian wprowadzonych ustawą z dnia 28 lipca 2011 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach. W związku z wejściem w życie - z dniem 1 października 2013 roku przepisów ar. 174 ust. 3b ustawy emerytalnej w brzmieniu ustalonym przepisami ustawy z dnia 21 czerwca 2013 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na kwotę 288.277,88 zł.

/decyzja – k. 50-51 akt kapitałowych ZUS plik I/

Do ustalenia wysokości kapitału początkowego organ rentowy przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 3.052,23 zł Podstawę wymiaru kapitału początkowego ustalono w wyniku pomnożenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 250,00 % przez kwotę 1.220,89 zł, tj. kwotę bazową (250,00 % x 1.220,89 zł = 3.052,23 zł). Przyjęto okresy składkowe w wymiarze 20 lat, 1 miesiąca, 6 dni, tj. 241 miesięcy i okresy nieskładkowe w wymiarze 4 lata, 8 miesięcy, 21 dni, tj. 56 miesięcy po ograniczeniu do 1/3 okresów składkowych. W związku z nabyciem prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy powołanej o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do udowodnionych okresów składkowych dodano okres równy różnicy pomiędzy wiekiem emerytalnym wynoszącym 67 lat, a faktycznym 60 lat i 4 miesiące. Dodany okres składkowy - ustalony zgodnie z art. 185 powołanej ustawy - wyrażony w pełnych miesiącach wynosi 80 miesięcy. Współczynnik proporcjonalny do osiągniętego do dnia 31 grudnia 1998 roku wieku oraz okresu składkowego i nieskładkowego dla ubezpieczonego wynosi 74,38%. Współczynnik ten służy do obliczenia części socjalnej kapitału początkowego wynoszącej 24% kwoty bazowej. Średnie dalsze trwanie życia – wyrażone dla osób w wieku 62 lat wynosi 209 miesięcy (komunikat Prezesa GUS z dnia
25 marca 1999 roku w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn. Obliczono wartość kapitału początkowego w następujący sposób: 293,01 zł x 74,38% (współczynnik proporcjonalny) = 217,94 zł; (321 miesięcy składkowych x 1,3 %): 12 x 3.052,23 zł (podstawa wymiaru) = 1.061,57zł; (56 miesięcy nieskładkowych x 0,7 %): 12 x 3.052,23 zł (podstawa wymiaru) = 99,81 zł; razem 1.379,32 zł; 1.379,32 zł x 209 miesięcy (średnie dalsze trwanie życia) = 288.277,88 zł. Kapitał początkowy ustalony na dzień
1 stycznia 1999 roku wyniósł 288.277,88 zł.

/ustalenie wartości kapitału początkowego – k. 46-47, 50-51 akt kapitałowych ZUS plik I /

Do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego przyjęto dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z lat 1989-1998. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynosi 281,8 % (suma wskaźników będących stosunkiem podstawy wymiaru składek do przeciętnego wynagrodzenia proporcjonalnie do liczby miesięcy pozostawania w ubezpieczeniu w roku kalendarzowym w % podzielona przez liczbę lat) tj. po ograniczeniu wynosi 250 %.

/obliczenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego – k. 44-45 akt kapitałowych ZUS plik I /

Zaskarżoną decyzją z dnia 24 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 lutego 2015 roku ustalił wysokość i podjął wypłatę emerytury R. M. od dnia 1 lutego 2015 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Podstawę obliczenia wysokości emerytury stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne oraz kapitału początkowego z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury. Emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia emerytury przez średnie dalsze trwanie życia ustalone na dzień zgłoszenia wniosku o podjęcie wypłaty emerytury, tj. na dzień 3 lutego 2015 roku. Organ rentowy wskazał, iż kwota składek zewidencjonowanych na koncie z uwzględnieniem waloryzacji wynosi 391.457,53 zł. Po korekcie kapitału początkowego na koncie ubezpieczonego kwota skorygowanego i zwaloryzowanego kapitału początkowego wynosi 918.504,69 zł. Średnie dalsze trwanie życia wynosi 253,5 miesięcy. Wyliczona kwota emerytury wynosi 5.167,50 zł brutto. Od dnia 1 kwietnia 2015 roku obliczona emerytura wynosi 5.203,50 zł brutto.

/decyzja – k. 167-168 plik II akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów, które nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron, a Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, ażeby z urzędu zakwestionować ich wartość dowodową. Wskazać należy, że stan faktyczny był w całości bezsporny pomiędzy stronami, gdyż spór sprowadza się w istocie na odmiennej interpretacji obowiązujących przepisów i dotyczy daty podjęcia wypłaty świadczenia oraz wysokości świadczenia, w zakresie, w jakim organ rentowy ograniczył wskaźnik wysokości podstawy wymiaru do 250%.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy okazało się niezasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Przepis art. 116 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748) stanowi, iż postępowanie w sprawach świadczeń wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego, chyba że ustawa stanowi inaczej.

W myśl natomiast art. 116 ust. 2 przywołanej ustawy wniosek o emeryturę lub rentę może być wycofany, jednakże nie później niż do dnia uprawomocnienia się decyzji. W razie wycofania wniosku postępowanie w sprawie świadczeń podlega umorzeniu.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 w/w ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Stosownie zaś do treści przepisu art. 103a ustawy emerytalnej prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą na rzecz, którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury, ustalonym w decyzji organu rentowego.

Zasady wyliczania kapitału początkowego w myśl art. 174 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych określone są w art. 53,
z uwzględnieniem ust. 2-12.

Natomiast zgodnie z ust. 2 tego przepisu przy ustalaniu kapitału początkowego przyjmuje się przebyte przed dniem wejścia w życie ustawy:

1) okresy składkowe, o których mowa w art. 6,

2) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 5,

3) okresy nieskładkowe, o których mowa w art. 7 pkt 1-4 i 6-12, w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2.

W myśl ust. 3 w/w przepisu podstawę wymiaru kapitału początkowego ustala się na zasadach określonych w art. 15, 16, 17 ust. 1 i 3 oraz art. 18, z tym że okres kolejnych 10 lat kalendarzowych ustala się przed dniem przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

Z kolei z mocy art. 15 ust. 1 analizowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawę wymiaru emerytury i renty (tutaj kapitału początkowego) stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę.

Stosownie do ust. 4 wspomnianego przepisu w celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3,
w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych;

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach, z zaokrągleniem do setnych części procentu;

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty, oraz

4) mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art. 19.

Natomiast ust. 5 tego samego przepisu wprowadza ograniczenie zgodnie, z którym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250 %.

W niniejszej sprawie skarżący wnosił o podjęcie wypłaty przyznanej mu emerytury od dnia 29 stycznia 2015 roku tj. od dnia, w którym ustał stosunek pracy, a także kwestionował ograniczenie przy wyliczaniu kapitału początkowego wysokości wskaźnika podstawy jego wymiaru do 250%.

Odnosząc się do sytuacji prawnej skarżącego, w pierwszej kolejności zważyć należy, że treść art. 103a ustawy emerytalnej wskazuje, iż osoba, która w czasie zatrudnienia uzyskała prawo do emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie może jej pobierać do czasu rozwiązania tego stosunku pracy, niezależnie od tego, jakie osiąga zarobki,
a obowiązek rozwiązania stosunku pracy dotyczy zarówno osób, którym przyznano tzw. wcześniejszą emeryturę (tak jak wnioskodawcy), jak i osób, które uzyskały prawo do emerytury uzależnione od osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego. Należy podkreślić, że z art. 103a ustawy emerytalnej, nie wynika przy tym w żaden sposób obowiązek rozwiązania stosunku pracy przez pracownika, by można było uznać, że ubezpieczony nabył prawo do emerytury. Przepis ten nie nakłada też na pracodawcę obowiązku rozwiązania z takim pracownikiem stosunku pracy. Przypomnieć w tym miejscu należy, że od dnia
1 stycznia 2013 roku zmieniła się treść ustępu 2 art. 184 ustawy emerytalnej i aktualnie nie jest warunkiem nabycia uprawnień do wcześniejszej emerytury rozwiązanie stosunku pracy w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Dlatego pozostawanie w stosunku pracy nie miało w przypadku skarżącego żadnego znaczenia w zakresie nabycia przez niego uprawnień do wcześniejszej emerytury, ale miało znaczenie dla ustalenia jego uprawnień do wypłaty świadczenia z tego tytułu. Istotą regulacji zawartej w przepisie art. 103 a ustawy emerytalnej jest bowiem ograniczenie równoczesnego pobierania dwóch świadczeń - emerytury i wynagrodzenia za pracę, jeżeli pracownik nie miał zamiaru przejść na emeryturę, lecz planował nadal pracować u tego samego pracodawcy bez rozwiązywania dotychczasowego i nawiązania nowego stosunku pracy (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30 sierpnia 2012 roku, sygn. akt III AUa 312/12, Lex Nr 1217773).

W przypadku osób, które pozostając w zatrudnieniu nabyły prawo do emerytury po dniu 31 grudnia 2010 roku, organ rentowy w ogóle nie podejmuje wypłaty świadczenia, jeżeli nie nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy. Podjęcie wypłaty następuje po przedłożeniu w organie rentowym zaświadczenia (świadectwa pracy) wystawionego przez pracodawcę, potwierdzającego rozwiązanie stosunku pracy.

Z tych względów skarżący nie ma prawa do wypłaty emerytury od dnia 1 stycznia 2015 roku, o co wnosił we wniosku o podjęcie wypłaty emerytury, złożonym do organu rentowego w dniu 3 lutego 2015 roku, nawet gdyby zgodnie z jego wolą potraktowano wniosek z dnia 26 stycznia 2015 roku jako wniosek o podjęcie wypłaty emerytury.

Ponadto Sąd zważył, iż R. M. nie ma również prawa do wypłaty emerytury od dnia 29 stycznia 2015 roku tj. z dniem rozwiązania umowy o pracę.

Bezspornym w sprawie było, iż w dniu 22 stycznia 2015 roku wnioskodawca wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o wycofanie wniosku złożonego w sprawie polskiego świadczenia emerytalnego, na podstawie, którego organ rentowy decyzją z dnia 29 grudnia 2014 roku przyznał mu prawo do emerytury.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż działalnie ubezpieczonego zgodnie
z zacytowanym wcześniej art. 116 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych spowodowało, iż postępowanie w sprawie przyznania emerytury nieprawomocną jeszcze decyzją z dnia 29 grudnia 2014 roku zainicjowane wnioskiem z dnia 20 sierpnia 2014 roku uległo umorzeniu. Dlatego też, późniejszy wniosek złożony dnia
26 stycznia 2015 roku o wycofanie z kolei wniosku o wycofanie wniosku złożonego w sprawie polskiego świadczenia emerytalnego był nieskuteczny.

Postępowanie o ustalenie wysokości emerytury i podjęcie wypłaty świadczenia zostało zatem formalnie zainicjowane dopiero wnioskiem R. M. z dnia
3 lutego 2015 roku. Ogólną zasadą prawa ubezpieczeń społecznych jest wypłata świadczenia na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury/renty (tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie (art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Decydującą jest zatem data wystąpienia z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że organ rentowy prawidłowo jako datę podjęcia wypłaty emerytury wnioskodawcy przyjął datę 1 lutego 2015 roku.

Odnosząc się natomiast do zarzutu skarżącego dotyczącego wysokości ustalonego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego, mającego wpływ na wysokość ustalonej skarżoną decyzją emerytury, wskazać należy, że z uwagi na treść art.
15 ust. 5 w zw. z art. 174 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie można ustalić wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego na poziomie 281,8 %.

Podnieść należy, iż ograniczenie wskaźnika wysokości podstawy kapitału początkowego, wprowadzone w art. 15 ust. 5 ustawy skorelowane jest z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r. poz. 121), w myśl którego roczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób, o których mowa w art. 6 i 7, w danym roku kalendarzowym nie może być wyższa od kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 24 października 2005 roku (P 13/04OTK-A 2005/9/102, Dz. U. 2005/216/1833) orzekł, iż wspomniany wyżej art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest zgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Przy czym orzeczenie to dotyczy także osób, które przed dniem 1 stycznia 1999 r. uiszczały składki na ubezpieczenie społeczne, bez ograniczeń kwotowych w ich w wymiarze wprowadzonych art. 19 ust. wspomnianej wyżej ustawy, a których świadczenia również poddane regulacji art. 15 ust. 5 ograniczając maksymalny wskaźnik podstawy wymiaru ich świadczenia. Wydając wskazany wyrok Trybunał odwołał się do idei solidarności zbiorowej dotyczących ogółu ubezpieczonych korzystających z FUS oraz potrzeby stworzenia stabilnego systemu zabezpieczeń społecznych przy niekorzystnych trendach demograficznych. Istotą zatem regulacji z art. 15 ust. 5 ustawy ograniczającą wskaźnik podstawy wymiary świadczenia do 250% było zatem ograniczenie wysokości świadczeń ubezpieczonych uzyskujących bardzo wysokie przychody i tym samym uiszczających wysokie składki na ubezpieczenie społeczne w celu z jednej strony ograniczenia wypłat z Funduszu, z drugiej natomiast w celu zapobieżenia nadmiernemu zróżnicowaniu świadczeń ubezpieczonych.

Reasumując stwierdzić należy, że brak jest podstaw do przyjęcia innej daty wypłaty świadczenia oraz wysokości wskaźnika podstawy wymiaru kapitału początkowego, a tym samym emerytury R. M..

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada wyżej przytoczonym przepisom prawa i w konsekwencji orzekł, jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalając odwołanie wnioskodawcy.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie wniesienia apelacji.

20.01.2016r.