Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Kazimierz Kostrzewa

Protokolant: protokolant sądowy Marta Bartusiak

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania Z. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 10 czerwca 2014 roku nr (...)

w sprawie Z. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

oddala odwołanie.

Sygn. akt IVU 861/14

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 listopada 2014 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 10.06.2014 r. odmówił Z. B. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu swej decyzji organ rentowy wskazał, iż odwołujący nie spełnia przesłanek przyznania świadczenia emerytalnego określonych w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2004 r. Nr 39 poz. 353 z póź. zm.), bowiem nie udokumentował 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wymienionej w wykazie A bądź B stosownie do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. 1983 r. nr 8, poz. 43 z póź. zm.), a tylko 12 lat, 6 miesięcy i 20 dni. Organ rentowy nie uznał okresu od 17.10.1984 r. do 07.11.1986 r. w (...)jako zatrudnienia w szczególnych warunkach – brak dokumentacji archiwalnej z w/w okresu zatrudnienia.

Z. B. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania emerytury na podstawie przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ponieważ ukończył 60 lat, ma wymagany okres zatrudnienia, w tym 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Domagał się uwzględnienia jako pracy w tym charakterze jego zatrudnienia na stanowisku tokarz, kiedy to zajmował się obróbką wyrobów żeliwnych w (...)Przedsiębiorstwie (...) W G. i w (...) w W.. Domagał się także uwzględnienia okresu odbywania zasadniczej służby wojskowej. Sporne okoliczności zamierza udowodnić zeznaniami świadków i dokumentacją pracowniczą.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie z przyczyn podanych w uzasadnieniu.

Bezsporne były następujące okoliczności sprawy:

Z. B. urodzony w dniu (...) r. w dniu (...)r. ukończył 60 lat. Na dzień 01.01.1999 r. legitymuje się okresem zatrudnienia wynoszącym ponad 29 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Wymiar czasu pracy w szczególnych warunkach uznany przez organ rentowy wynosi 12 lat., 6 miesięcy i 20 dni na co składają się okresy zatrudnienia: od 02.08.1983 r. do 13.10.1984 r., od 13.11.1986 r. do 25.07.1989 r., od 27.07.1989 r. do 22.08.1990 r. , od 06.09.1990 r. do 14.09.1990 r., od 16.09.1990 r. do 14.01.1991 r., od 01.04.1991 r. do 31.08.1991 r., od 01.09.1991 r. do 07.05.1992 r., od 09.05.1992 r. do 31.03.1994 r., od 05.06.1994 r. do 31.03.1996 r., od 02.04.1996 r. do 17.04.1997 r. i od 15.05.1997 r. do 31.12.1998 r. Odwołujący w dniu 28.04.2014 r. wystąpił z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury.

(okoliczności bezsporne)

Ponadto Sąd ustalił następujące okoliczności:

Odwołujący w okresie od 02.09.1968 r. do 30.07.1983 r. pracował w (...)Przedsiębiorstwie (...)W G. na stanowisku ucznia zasadniczej szkoły zawodowej przyzakładowej i tokarza. Odwołującemu w toku zatrudnienia w tym przedsiębiorstwie wypłacono dodatek za pracę w warunkach szczególnych w następujących okresach i w wysokości: rok 1975 r. w miesiącach: styczeń 40 zł, luty 38 zł, czerwiec 46 zł, października 55 zł, listopad 96 zł, 1976 r. w miesiącach: styczeń 138 zł, luty 110 zł, marzec 61 zł i 41 zł, kwiecień 51 zł, maj 51 zł, czerwiec 83 zł, wrzesień 125 zł i 125 zł, w roku 1977 w kwietniu 11 zł, październik 60 zł, w 1978 r. maj 25 zł, lipiec 52 zł, w 1980 r. listopad 212 zł, grudzień 315 zł., w 1981 r. styczeń 297 zł, luty 283 zł, marzec 194 zł, kwiecień 126 zł, maj 144 zł, czerwiec 144 zł, wrzesień 108 zł, październik 180 zł, listopad 162 zł, grudzień 217 zł, w 1982 r. styczeń 162 zł, sierpień 90 zł i 1656 zł, wrzesień 180 zł, listopad 4275 zł i grudzień 400 zł. Wysokość dodatku zależała od ilości przepracowanych godzin. W okresie od 24.10.1972 r. do 18.10.1974 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową.

(dowód: częściowo zeznania odwołującego –k.54v as,

częściowo zeznania świadka E. B. –k. 33v as,

angaż z dnia 11.11.1982 r. – 28 as,

listy płac – dokumentacja archiwalna,

kserokopia książeczki wojskowej – akta rentowe,

świadectwo pracy z dnia 29.07.1983 r. –k. 13 ar czII).

Odwołujący w okresie od 17.10.1984 r. 07.02.1986 r. był zatrudniony w (...)w W. w wymiarze pełnego etatu na stanowisku tokarz –ślusarz. (dowód: częściowo zeznania świadka E. B. –k. 33v as,

zaświadczenie z dnia 31.10.2001 r. – akta rentowe,

świadectwo pracy – 28 ar czII).

Podstawą ustaleń w niniejszej sprawie były dowody z dokumentów oraz w niewielkim stopniu zeznania świadka E. oraz zeznania odwołującego słuchanego w charakterze strony.

Sąd pozytywie ocenił dowody z dokumentów zalegających w aktach rentowych odwołującego oraz w jego aktach osobowych, których autentyczność oraz wiarygodność, jak również poprawność materialna i formalna nie budziły wątpliwości Sądu, zarówno treść jak i forma dokumentów nie były kwestionowane prze strony postępowania. Brak było zatem jakichkolwiek podstaw, także takich jakie należałoby uwzględnić urzędu, aby dokumentom tym odmówić właściwego im znaczenia dowodowego w tym wynikającego z art. 244 i art.245 k.p.c. Na podstawie list płac z (...)Przedsiębiorstwa (...) W G. Sąd ustalił, że w niektórych miesiącach w spornym okresie odwołujący otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szczególnych, ale z uwagi na rozpiętość wysokości tego dodatku uznał, że odwołujący nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. W oparciu o karty wynagrodzeń ze (...) w W. Sąd ustalił, że pracodawca nie wypłacał odwołującemu dodatku za prace w warunkach szczególnych.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka E. B. co do faktu zatrudnienia odwołującego w (...)Przedsiębiorstwie (...) W G. i (...) w W., ale z uwagi na brak wiadomości tego świadka o wykonywanych przez odwołującego obowiązkach pracowniczych zeznania te w przeważającej części okazały się nieprzydatne do poczynienia ustaleń w niniejszej sprawie.

Zeznaniom odwołującego odnośnie jego zatrudnienia w (...)Przedsiębiorstwie (...)W G. Sąd dał wiarę jedynie częściowo w zakresie zgodnym z dowodami z dokumentów i uznał, że odwołujący jako tokarz nie zawsze pracował przy obróbce odlewów żeliwnych. Biorąc pod uwagę listy płac Sad uznał, że odwołujący w poszczególnych miesiącach za które przyznany miał dodatek za pracę w warunkach szczególnych z uwagi na rozpiętość jego wysokości nie zawsze przez cały miesiąc pracował w takich warunkach, a po drugie jedynie w sytuacji kiedy w jednym miesiącu dwa razy otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szczególnych to było to wynagrodzenie za zaległy i bieżący miesiąc. Jeżeli chodzi o okres zatrudnienia w (...)w W. to Sąd uznał, że odwołujący u tego pracodawcy nie pracował stale i w pełnym wymiarze jako tokarz w szczególnych warunkach, ponieważ pracował na stanowisku łączonym tokarz ślusarz i pracodawca nie wypłacał mu dodatku za pracę w warunkach szczególnych.

Sąd rozważył, co następuje:

Przedmiotem postępowania było rozstrzygnięcie czy Z. B. przysługuje prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do treści art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Z kolei art. 32 ust.4 stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, to jest na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.). Z §1 Rozporządzenia wynika, że jego treść stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze , wymienione w §4-15 rozporządzenia oraz w wykazach stanowiących załącznik do rozporządzenia. § 2 ust.1 rozporządzenia ustala, ze za okresy uzasadniające nabycie prawa do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu uważa się okresy, w których praca w szczególnych warunkach jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. §4 pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Kwestią sporną pomiędzy stronami było ustalenie, czy Z. B. był zatrudniony w warunkach szczególnych w (...) Przedsiębiorstwie (...) W G. od 02.09.1968 r. do 30.07.1983 r. i w (...)w W. od 17.10.1984 r. 07.02.1986 r. czy też jednak organ rentowy zasadnie w oparciu o świadectwa pracy nie uznał odwołującemu tych okresów jako zatrudnienia w szczególnych warunkach.

Rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) w § 2 ust. 2 zobowiązuje zakłady pracy do stwierdzenia okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji. Natomiast w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49) określone zostały środki dowodowe, które powinny być dołączone do wniosku, stwierdzające okoliczności uzasadniające przyznanie tego świadczenia (§ 4 ust. 3). W myśl § 21 ust. 1, 4 i 5 powołanego rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia są pisemne zaświadczenia zakładów pracy, wydane na podstawie posiadanych dokumentów, oraz legitymacje ubezpieczeniowe, a także inne dowody z przebiegu ubezpieczenia. W przypadku zaś ubiegania się pracownika o przyznanie emerytury lub renty z tytułu zatrudnienia w szczególnym charakterze, zaświadczenie zakładu pracy powinno stwierdzać charakter i stanowisko pracy w poszczególnych okresach oraz inne okoliczności, od których jest uzależnione przyznanie takiej emerytury lub renty. Wyjątek od zasady ustalonej w powołanym przepisie jest zawarty w § 22 wymienionego rozporządzenia, który przewiduje, że okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 maja 1985 r., III UZP 5/85 wyjaśnił, że w postępowaniu o świadczenia emerytalno-rentowe dopuszczalne jest przeprowadzenie przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, jeżeli zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy.

Pogląd ten został rozwinięty w znowelizowanym art. 473 kpc, który stanowi, że w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i z przesłuchania stron. W postępowaniu przed tymi sądami okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń mogą być udowadniane wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi (por. wyr. SN z dnia 02.02.1996 r. II URN 3/95 OSNP 1996/16/239).

Skoro w niniejszej sprawie organ rentowy kwestionował wykonywanie pracy w szczególnych warunkach przez odwołującego kierując się treścią świadectw pracy, konieczne stało się ustalenie rodzaju czynności faktycznie wykonywanych przez odwołującego w trakcie zatrudnienia u tych dwóch pracodawców. W toku postępowania odwołującemu w oparciu o zaoferowane dowody nie udało się wykazać, że w okresach zatrudnienia w (...)Przedsiębiorstwie (...)W G. od 02.09.1968 r. do 30.07.1983 r. i w (...)w W. od 17.10.1984 r. 07.02.1986 r.

pracował w warunkach szczególnych. Odnosząc się do pierwszego miejsca pracy to należy wskazać, że ze świadectwa pracy z dnia 29.07.1983 r. wynika, że pracował na stanowisku ucznia zasadniczej szkoły zawodowej przyzakładowej i tokarza. Odwołującemu w toku zatrudnienia w tym przedsiębiorstwie w niektórych miesiącach wypłacano dodatek za pracę w warunkach szczególnych co może wskazywać, że pracę w tym charakterze w tych okresach wykonywał. Dodatek za pracę w szczególnych warunkach wypłacono mu w: 1975 r. w miesiącach: styczeń 40 zł, luty 38 zł, czerwiec 46 zł, październik 55 zł, listopad 96 zł, 1976 r. w miesiącach: styczeń 138 zł, luty 110 zł, marzec 61 zł i 41 zł, kwiecień 51 zł, maj 51 zł, czerwiec 83 zł, wrzesień 125 zł i 125 zł, w roku 1977 w kwietniu 11 zł, październik 60 zł, w 1978 r. maj 25 zł, lipiec 52 zł, w 1980 r. listopad 212 zł, grudzień 315 zł., w 1981 r. styczeń 297 zł, luty 283 zł, marzec 194 zł, kwiecień 126 zł, maj 144 zł, czerwiec 144 zł, wrzesień 108 zł, październik 180 zł, listopad 162 zł, grudzień 217 zł, w 1982 r. styczeń 162 zł, sierpień 90 zł i 1656 zł, wrzesień 180 zł, listopad 4275 zł i grudzień 400 zł. Jak zeznał sam odwołujący wysokość dodatku zależała od ilości przepracowanych godzin. Skoro tak to należy uznać, iż z uwagi na rozpiętość wysokości tego dodatku w poszczególnych miesiącach nie pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych. W trakcie zatrudnienia u tego pracodawcy odwołujący w okresie od 24.10.1972 r. do 18.10.1974 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową i domagał się uwzględnienia także tego okresu jako pracy w warunkach szczególnych. W myśl § 19 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przy ustalaniu okresów pracy, o których mowa w § 2, uwzględnia się również okresy takiej pracy (służby), wykonywanej przed dniem wejścia w życie rozporządzenia. 2. Prace dotychczas zaliczone do I kategorii zatrudnienia w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 maja 1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia (Dz. U. z 1979 r. Nr 13, poz. 86 i z 1981 r. Nr 32, poz. 186) uważa się za prace wykonywane w szczególnych warunkach, o których mowa w § 4. W wyroku z dnia 6 kwietnia 2006 r. (III UK 5/06, OSNP 2007 nr 7-8, poz. 108) Sąd Najwyższy przyjął, że okres zasadniczej służby wojskowej odbytej w czasie trwania stosunku pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze zalicza się do stażu pracy wymaganego do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, jeżeli pracownik w ustawowym terminie zgłosił swój powrót do tego zatrudnienia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2012 r. I UK 399/11 stwierdził, że okres służby wojskowej dla żołnierza zatrudnionego przed powołaniem do czynnej służby wojskowej w warunkach szczególnych (I kategorii zatrudnienia), który po zakończeniu tej służby podjął zatrudnienie w tych samych warunkach, jest nie tylko okresem służby w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 u.e.r.f.u.s., ale także okresem pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu § 3 i 4 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 ze zm.). ( LEX nr 1211140). We wcześniejszym wyroku z dnia 9 marca 2010 r. (I UK 333/09, niepublikowanym) Sąd Najwyższy, wyraził pogląd, że dla kwalifikacji okresu zasadniczej służby wojskowej jako okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach, należy stosować regulacje prawne obowiązujące w okresie odbywania tej służby.

Odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową w okresie od 24.10.1972 r. do 18.10.1974 r. W tym czasie obowiązywała ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. z dnia 10 grudnia 1968 r.). W art. 108 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz w § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1968 r. w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin określono warunki wliczenia zasadniczej służby wojskowej do zatrudnienia w szczególnych warunkach – wtedy I kategorii zatrudnienia. W myśl wskazanych przepisów okres przerwy w wykonywaniu zatrudnienia w ramach stosunku pracy wywołany odbywaniem zasadniczej służby wojskowej zalicza się - z zachowaniem ciągłości pracy - do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień uzależnionych od ilości lat pracy w danym zakładzie lub gałęzi pracy oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Oznacza to że okres zasadniczej służby wojskowej jest okresem pracy na takich samych warunkach, jak przed powołaniem do służby. Okres taki podlega zaliczeniu ale pod warunkiem, że przed odbywaniem służby wojskowej i po powrocie po odbyciu służby wojskowej (w terminie do 30 dni) pracownik powrócił do wykonywania tej samej pracy w warunkach szczególnych. Odwołujący powrócił do wykonywanej przed powołaniem do służby wojskowej pracy przed upływem 30 dni od zwolnienia z tej służby, ale w toku postępowania nie udało się mu wykazać, aby przed powołaniem do wojska pracował w warunkach szczególnych ani, że po powrocie z wojska pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych.

Jeżeli chodzi o drugi z okresów jakiego uznania domagał się odwołujący to odnosił się on do jego zatrudnienia w (...)w W. od 17.10.1984 r. 07.02.1986 r. gdzie pracował w wymiarze pełnego etatu na stanowisku tokarz- ślusarz. Odwołującemu w toku postepowania nie udało się wykazać, że u tego pracodawcy stale i w wymiarze pełnego etatu wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Na podstawie świadectwa pracy Sąd ustalił, że odwołujący pracował na stanowisku łączonym i nie miał wypłacanego dodatku za prace w warunkach szczególnych co wynika z kart wynagrodzeń.

Praca w szczególnych warunkach ma być wykonywania stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd uznał, że odwołujący nie wykazał okresu 15 lat, kiedy to stale i w wymiarze pełnego etatu wykonywał pracę w warunkach szczególnych określoną w Wykazie A dziale III, poz. 23 tj. Wybijanie, oczyszczanie i wykańczanie odlewów żeliwnych.

Sąd uznał zatem, że odwołujący nie wykazał mimo ciążącego na nim obowiązku zgodnie z art. 6 k.c. co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych określonej w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Mając na względzie powyższe Sąd oddalił odwołanie Z. B. od zaskarżonej decyzji organu rentowego na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego i art.477 ¹⁴ §1 k.p.c.