Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

L., dnia 23 kwietnia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agata Kawa-Jerka

Protokolant: Wioletta Mróz

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2015 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa E. R.

przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki E. R. kwotę 19.213,40 złotych (dziewiętnaście tysięcy dwieście trzynaście złotych czterdzieści groszy) z odsetkami ustawowymi od kwoty:

- 19.000,00 zł od dnia 23.04.2015 r. do dnia zapłaty,

- 213,40 zł od dnia 10.02.2013 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala dalej idące powództwo co do odsetek;

III.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki E. R. kwotę 4.525,10 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.400,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

IV.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 747,27 złotych, tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1635/13

UZASADNIENIE

Powódka E. R. domagała się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w W. na swoją rzecz kwoty:

19000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.05.2010 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwoty 213,40 zł z tytułu poniesionych kosztów leczenia z odsetkami ustawowymi od dnia 27.05.2010 r. r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

Ponadto domagała się ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość za skutki wypadku drogowego z dnia 04.01.2007 r.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że w dniu 04.01.2007 r. doszło do zdarzenia drogowego, w którym została potrącona przez samochód i odniosła obrażenia ciała, zaś sprawca zdarzenia posiadał u strony pozwanej ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W 2012 r. ujawniły się u niej nowe schorzenia związane ze zdarzeniem, a długotrwałe leczenie i rehabilitacja trwają do chwili obecnej. Według powódki wypłacone dotychczas przez stronę pozwaną zadośćuczynienie i koszty leczenia nie są wystarczające.

Strona pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu strona pozwana zakwestionowała przyjęty przez powódkę procent uszczerbku na zdrowiu, a także kwotę przyjętą przez nią za 1 procent uszczerbku na zdrowiu. Zarzuciła również, że powódka nie wykazała konieczności poniesienia kosztów leczenia w wysokości 213,40 zł, a powódka, dążąc do minimalizacji szkody, powinna korzystać z publicznej służby zdrowia, a nie prywatnej. Ponadto strona pozwana podniosła, że powódka nie ma interesu prawnego w żądaniu ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość, ponieważ zgodnie z art. 442 ¹ § 3 kc w przypadku ujawnienia się nowej szkody na osobie bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się dopiero z chwilą dowiedzenia się o takiej szkodzie.

Strona pozwana utrzymywała również, że odsetki od zadośćuczynienia i odszkodowania powinny być zasądzone od daty wyrokowania i na uzasadnienie swoich przekonań powołała szereg orzeczeń Sądu Najwyższego. Uzasadniała, że wynika to z jednorazowości zadośćuczynienia ustalanego według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy oraz waloryzacyjnym charakterem odsetek ustawowych. Strona pozwana wskazała, że w celu ustalenia zadośćuczynienia Sąd będzie korzystał z opinii biegłych sądowych i z tego względu nie można jej zarzucić opóźnienia w ustalaniu odpowiedniej wysokości zadośćuczynienia.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 04.01.2007 r. powódka E. R. uczestniczyła w zdarzeniu komunikacyjnym, w którym została poszkodowana- potrącił ją samochód. Sprawca powyższego zdarzenia był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W..

Dowód:

- akta szkody,

- akta karne VI K 420/07.

Urazy doznane na skutek wypadku wymagały leczenia szpitalnego od dnia 04.01.2007 r. do dnia 08.01.2007 r.

Powódka miała but gipsowy przez 6 tygodni i nosiła gorset ortopedyczny. Powódka w wypadku doznała następujących obrażeń: złamania kostki bocznej podudzia prawego (bez przemieszczenia) i stłuczenia kręgosłupa piersiowego oraz złamania kompresyjnego trzonu (...) w kręgosłupie szyjnym.

Przez około pół roku powódka poruszała się o kulach. Po opuszczeniu szpitala dostawała zastrzyki przeciwbólowe i przeciwzakrzepowe około 60 sztuk przez 2 miesiące.

Od dnia wypadku powódka wielokrotnie zgłaszała się na wizyty lekarskie do ortopedy-chirurga urazowego i chirurga. W 2007 r. wizyty te miały miejsce średnio co miesiąc. Powodem wizyt lekarskich był ból i obrzęk stawu skokowego, ból kręgosłupa, ból lewej strony klatki piersiowej. Powódce były przepisywane leki przeciwbólowe (ketonal), polprazol, a także zlecana rehabilitacja.

W lipcu 2008 r. powódka doznała urazu żeber po stronie lewej.

Od października 2006 r., czyli przed wypadkiem, powódka pozostawała pod opieką lekarza reumatologa.

W 2008 r. powódka korzystała z rehabilitacji (kriokomory). W 2009 r. korzystała z masażu ręcznego na pas barkowy i cały kręgosłup. Uczestniczyła w ćwiczeniach wzmacniających gorset mięśniowy.

W badaniu MR z dnia 11.07.2011 r. u powódki stwierdzono stan po kompresyjnym złamaniu trzonu (...) z obniżeniem jego wysokości zwłaszcza do przodu oraz centralną wypuklinę tarczy m/k Th5/6 z uciśnięciem worka oponowego. W trzonie (...) stwierdzono u powódki naczyniaka. Również wykryto zmiany zwyrodnieniowe w trzonach kręgów piersiowych.

W dniu 18.03.2012 r. powódka miała robione badanie USG grzbietu stopy prawej, stwierdzono u niej wtórne zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowo- łódeczkowatego uniesienie torebki stawowej i wypełnienie płynem. Stwierdzono obrzęk ścięgna prostownika palców i okolicy kostek goleni nieznaczny obrzęk tkanki podskórnej. W dniu 18.12.2012 r. powódka miała robione kolejne badanie USG stopy prawej, stwierdzono u niej początkowe zmiany zwyrodnieniowe stawu skokowego, pogrubiałe i hiperechogeniczne więzadło trójgraniaste. Stwierdzono też zmiany zwyrodnieniowe połączenia stawowego pomiędzy kością łódeczkowatą a klinowatą pośrednią i zwiększoną ilość płynu.

W 2011 r. i 2012 r. powódka nadal pozostawała pod kontrolą poradni ortopedycznej ze względu na dyskopatię (...) i stan po kompresyjnym złamaniu (...).

Kolejne – liczne- zabiegi rehabilitacyjne powódka miała w 2011 , 2012 r. i w 2013 r.

Powódka w listopadzie 2011 r. zgłosiła się do poradni neurologicznej z powodu zawrotów głowy i szumów w uszach. Badania TK głowy i eeg wyszły prawidłowo.

W trakcie zdarzenia u powódki nie doszło do urazu głowy. Zawroty głowy występujące u powódki od końca 2011 r. nie mają związku z wypadkiem komunikacyjnym. Również występujące u powódki zaburzenia pamięci i koncentracji nie są związane z tym zdarzeniem. Powódka przed zdarzeniem była leczona z powodu zespołu depresyjnego.

W czerwcu 2013 r. neurolog skierował powódkę do poradni audiologicznej z uwagi na uporczywe zawroty głowy i parestezje słuchowe. Powódka podczas tej wizyty lekarskiej podawała lekarzowi, że zawroty ma od czasu urazu głowy w 2007 r. Wcześniej przed listopadem 2011 r. brak jest dokumentacji lekarskiej zawierającej skargi powódki na zawrotu głowy. Z powodu zawrotów głowy i wymiotów w marcu 2013 r. u powódki interweniowało pogotowie ratunkowe.

Powódka nadal ma bóle kręgosłupa piersiowego.

Dowód: akta szkody,

- dokumentacja lekarska, k. 24-49, k. 52-53, 55,k. 73-78,100, 101, 103, 104, 105, 106-107, 108-137, 173, 174, 175-177, 178-185, 189, 190-19, 270-280,

- wynik badania MR, k. 79,

- opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii J. W., k. 227-231,

- przesłuchanie powódki E. R., k. 193-194.

Z punktu widzenia chirurgii ogólnej uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł 12% (4% pkt 162 lit. a) (...) z dnia 18.12.2002 r. - niewielkie ograniczenie ruchomości w stawie skokowo-goleniowym prawym i okresowe dolegliwości bólowe i 8% pkt 94 lit b) (...) z dnia 18.12.2002 r. - urazowe zespoły korzeniowe po złamaniu (...)). Powódka odczuwa bóle kręgosłupa piersiowego i okresowe bóle stopy prawej. U powódki podczas badania dnia 10.02.2014 r. przez biegłego chirurga ogólnego występowały dolegliwości bólowe przy ruchach rotacyjnych kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego. Ruchomość kręgosłupa lędźwiowego była w granicach normy z niewielkim ograniczeniem zgięcia do przodu. Występowało niewielkie pogrubienie obrysu okolicy kostki bocznej prawej. Ruchomość stopy była symetryczna do strony lewej.

Powódka ma zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa oraz przebyła uraz żeber, które również mogą być przyczyną dolegliwości bólowych. Ma także chorobę zwyrodnieniową stawów kolanowych.

Nie można wykluczyć nasilenia dolegliwości bólowych związanych ze złamaniem (...). Zniekształcenie trzonu kręgu (...) nie ulegnie zmianie poza zmianami związanymi z wiekiem. Zniekształcenie kręgu jest przyczyną szybciej postępującego procesu zwyrodnieniowego w tej okolicy.

Dowód:

opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii A. S. (1) , k. 210-212 i opinia uzupełniająca, k. 245 .

Z punktu widzenia neurologicznego uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł 8% (pkt 94b (...) z dnia 18.12.2002 r.). U powódki utrzymują się zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa piersiowego. Uraz kręgosłupa (złamanie trzonu (...)) przyspieszyło bądź nasiliło wystąpienie zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych kręgosłupa w odcinku piersiowym. Obecne dolegliwości bólowe są skutkiem zarówno przebytego urazu, jak i stwierdzonych zmian organicznych w zakresie kręgosłupa piersiowego. Pomimo systematycznego stosowania leczenia rehabilitacyjnego istnieje możliwość nasilenia się stwierdzonych zmian. Dolegliwości bólowe mogą się utrzymywać z uwagi na zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa piersiowego. Powódka powinna prowadzić higieniczny tryb życia, codziennie wykonywać ćwiczenia wzmacniające gorset mięśniowy.

Dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa szyjnego są spowodowane zmianami zwyrodnieniowymi i dyskopatycznymi. Nie występowały w bezpośrednim okresie pourazowym i nie są skutkiem wypadku.

Dowód:

-opinia biegłej sądowej z zakresu neurologii J. W., k. 227-231.

Z punktu widzenia ortopedycznego trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wyniósł 25 % ( 15% pkt M 162 lit b) i 10% - pkt J 90 lit a (...) z dnia 18.12.2002 r.). Do grudnia 2014 r. (moment badania przez biegłego) u powódki występowały dolegliwości stawu skokowego z jego znacznym obrzękiem i ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej (zgięcie grzbietowe 35°, zgięcie podeszwowe 20°, nawracanie 10°, odwracanie 25°) . Do tego czasu u powódki występowała również bolesność wyrostków kolczystych w części środkowej i dalszej kręgosłupa piersiowego. U powódki występowała lekko ograniczona ruchomość kręgosłupa lędźwiowego oraz bolesność w części bliższej w czasie badania palpacyjnego.

Przebyte złamanie kostki bocznej podudzia prawego i złamanie kompresyjne trzonu (...) mogą predysponować do wcześniejszego rozwoju zmian zwyrodnieniowych. Urazy te w przyszłości będą wymagać kontynuowania leczenia usprawniającego, a w razie nasilenia się dolegliwości bólowych stosowania leków o działaniu przeciwbólowym , przeciwzapalnym oraz miorelaksacyjnych.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu chirurgii (...) , k.266-268 i opinia uzupełniająca, k. 315-316 .

Powódka zgłosiła szkodę stronie pozwanej dnia 26.04.2010 r.

Strona pozwana decyzją z dnia 13.07.2010 r. przyznała powódce bezsporne zadośćuczynienie w kwocie 1000 zł. Kolejną decyzją z dnia 31.08.2010 r. strona pozwana przyznała 9000 zł tytułem dopłaty do zadośćuczynienia.

W trakcie czynności postępowania odszkodowawczego strona pozwana na podstawie opinii swoich lekarzy orzeczników ustaliła, że powódka doznała uszczerbku na zdrowiu w wysokości 22%.

Orzeczeniem z dnia 29.02.2013 r. lekarz orzecznik strony pozwanej – ortopeda orzekł u powódki 10 % uszczerbku na zdrowiu, w tym: 4% za złamanie kostki bocznej podudzia prawego i 6% za złamanie kręgu (...).

Powódka pismem z dnia 20.10.2011 r., nadanym stronie pozwanej dnia 26.10.2011 r. wniosła między innymi o dopłacenie jej kwoty 50000 zł tytułem zadośćuczynienia i 105,00 zł tytułem kosztów leczenia wynikających z faktur z 2010 i 2011r ).

Decyzją z dnia 24.11.2011 r. strona pozwana przyznała powódce kwotę 105 zł tytułem kosztów leczenia oraz dopłatę 15000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Pismem z dnia 20.12.2012 r. powódka odwołała się od wysokości przyznanego zadośćuczynienia oraz podniosła, że wydatkowała dalsze koszty na leczenia w łącznej kwocie 213,40 zł wynikające z faktur za październik 2011, listopad 2011, październik 2012, listopad 2012. Pismo powyższe doręczono stronie pozwanej dnia 28.01.2013 r.

Decyzją z dnia 11.03.2013 r. strona pozwana odmówiła zapłaty kwoty 213,40 zł tytułem kosztów leczenia i podniosła, że poszkodowany ma obowiązek wykazania konieczności przeprowadzenia danego rodzaju leczenia w placówce prywatnej.

Dowód:

- akta szkody,

- potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody, k. 56,

- decyzje (...) SA k.58, 59, potwierdzenie odbioru, k. 60, k. 62-64,k. 91-93, k. 145,

- orzeczenia lekarza zaufania, k. 66 , k. 166,

- pismo powódki z dnia 20.10.2011 r. z potwierdzeniem nadania, k.69-72,

- pismo powódki z dnia 20.12.2012 r. z potwierdzeniem odbioru, k.93-96.

Powódka po wypadku poniosła koszty leczenia w łącznej kwocie 318,40 zł, w tym:

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 31.08.2009 r., pakiet rehabilitacyjny,

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 14.05.2009 r., pakiet rehabilitacyjny,

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 17.05.2010 r., pakiet rehabilitacyjny,

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 22.06.2010 r., pakiet rehabilitacyjny,

- 12,50 zł – faktura VAT z dnia 17.08.2011 r., pakiet zdrowe ciało,

- 12,50 zł – faktura VAT z dnia 24.08.2011 r., pakiet zdrowe ciało,

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 06.10.2010 r., za rehabilitację,

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 29.11.2010 r., za rehabilitację,

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 25.11.2010 r., za rehabilitację,

- 10,00 zł – faktura VAT z dnia 23.05.2011 r., za rehabilitację,

- 10 zł – KP z dnia 30.11.2010 r., za rehabilitację,

- 10 zł – KP z dnia 20.04.2010 r., za rehabilitację,

- 12,50 zł – faktura VAT z dnia 25.10.2011 r., pakiet zdrowe ciało,

- 12,50 zł – faktura VAT z dnia 07.11.2011 r., pakiet zdrowe ciało,

- 60 zł faktura VAT z dnia 08.10.2012- za poradę lekarska ortopedy, ,

- 68,40 zł faktura VAT z dnia 27.11.2012- za poradę lekarską ortopedy,

- 60 zł faktura VAT z dnia 29.11.2012- za poradę lekarską ortopedy, ,

- 30 zł – faktura VAT z dnia 24.04.2013 r., pakiet zdrowe ciało,

- 15,00 zł – faktura VAT z dnia 26.07.2013 r., pakiet zdrowe ciało.

Powódka korzystała z zabiegów fizjoterapeutyczny w (...) Aquaparku, za które częściowo dopłacała, ponieważ musiała korzystać z zabiegów wówczas, kiedy miała dolegliwości bólowe.

Dowód:

- akta szkody,

- faktury i rachunki, k. 51, k. 54, k. 81, k. 82, 83, 84, 85, 86, 87, 88, 89, 90,138, 139, 140, 141, 142, 186, 188,

- przesłuchanie powódki E. R., k. 193-194.

Powódka w 2004 r. zgłaszała się do lekarza z bólem i obrzękiem stawów kolanowych.

Dowód:

- dokumentacja lekarska, k. 25.

Powódka w chwili wypadku komunikacyjnego miała 55 lat. Jest emerytką.

Mieszka w bloku na IV piętrze bez windy. W dacie zdarzenia nie pracowała. Była wówczas na rencie z powodu depresji.

Dowód: przesłuchanie powódki E. R., k. 193-194.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie, co do kwoty należności głównej w całości, natomiast w zakresie odsetek podlegało częściowemu oddaleniu.

Również już na wstępie rozważań wypada przyznać, że Sąd – przez przeoczenie i pośpiech związany z ilością pracy - nie orzekł w żadnym z punktów wyroku o żądaniu ustalenia odpowiedzialności strony pozwanej na przyszłość, co jednak mogło być poprawione na skutek ewentualnego wniosku strony złożonego w trybie art. 351 § 1 kpc o uzupełnienie wyroku. Należy zauważyć, że oddalenie powództwa w pkt II dotyczyło tylko dalej idącego roszczenia odsetkowego.

Rozważania dotyczące zadośćuczynienia za doznaną krzywdę:

Stosownie do treści art. 445§1 k.c. sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie (krzywdy) stanowiącej rodzaj rekompensaty pieniężnej za doznane przez osobę pokrzywdzoną czynem niedozwolonym cierpienia fizyczne lub psychiczne i powinno ułatwić przezwyciężenie przez nią ujemnych przeżyć psychicznych. Wprawdzie przepisy prawa nie określają szczegółowo kryteriów jakimi powinien kierować się Sąd przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia, to jednak odpowiednie wskazówki w zakresie określania wysokości takiego świadczenia pieniężnego zostały wypracowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz w doktrynie prawa. Charakter szkody niemajątkowej decyduje o jej niewymierności, jednak biorąc pod uwagę, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i stanowi swoiste wynagrodzenie osobie poszkodowanej przeżytych cierpień fizycznych i psychicznych przez zobowiązanego do odszkodowania, to odpowiednia suma powinna być pochodną wielkości doznanej krzywdy i przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość zasądzonej kwoty powinna być umiarkowana przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności mających wpływ na rozmiar krzywdy. Przesłanki, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia zostały wskazane w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Decydujące znaczenie powinien mieć rozmiar doznanej szkody niemajątkowej przejawiający się rodzajem uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, ich nieodwracalny charakter, długotrwałość i przebieg procesu leczenia, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, wiek poszkodowanego, a także ujemne skutki zdrowotne w przyszłości (por. wyrok SN z dnia 27 lutego 2004 r. V CK 282/03, wyrok SN z dnia 1 kwietnia 2004 r. II CK 131/03). Ponadto wysokość świadczenia z tytułu zadośćuczynienia nie powinna być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, ale powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z dna 28 września 2001 r., sygn. akt III CKN 427/00).

Powódka żądała dopłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 19000 zł. Zatem po uwzględnieniu kwoty wypłaconej przez zakład ubezpieczeń żądane przez nią zadośćuczynienie wynosiło łącznie 44000 zł. Sąd uwzględnił żądanie powódki, co do kwoty głównej w całości. W ocenie Sądu , mimo, że kwota ta jest relatywnie wysoka, jest sumą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Za przyjęciem takiego wniosku przemawia fakt czasu trwania leczenia powódki oraz wysoki uszczerbek na zdrowiu orzeczony zarówno przez lekarzy orzeczników strony pozwanej, jak i lekarzy biegłych sądowych. Mimo upływu 7 lat od dnia wypadku, powódka nadal się leczy. W toku badania przez biegłych w 2014 r. nadal stwierdzano u niej dolegliwości mające swoje źródło w wypadku.

Należy podkreślić, że Sąd , orzekając o wysokości zadośćuczynienia, musi uwzględniać całość krzywdy doznanej przez poszkodowanego od czasu zaistnienia szkody, a nie tylko wysokość procentowego uszczerbku na zdrowiu ustaloną przez biegłych sądowych. Z tego względu Sąd oddalił wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z opinii konkurencyjnej biegłego z zakresu neurologii. Biegła J. W. sporządziła rzetelną , bezstronną opinię na podstawie całości dokumentacji lekarskiej z akt sprawy, jak również osobistego badania powódki. Sąd uwzględnił wniosek powódki i dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii, który jest również chirurgiem urazowym.

Jeśli chodzi o relację opinii biegłego z zakresu chirurgii ogólnej A. S. (1) do opinii biegłego z zakresu (...) (który jak wynika z jego opinii ma również specjalizację z zakresu chirurgii urazowej), Sąd uznał, że obie opinie nie deprecjonują się wzajemnie z uwagi na inny zakres specjalizacji biegłych. Tym niemniej należy zauważyć, że biegły M. J. ma wyższy stopień naukowy (doktor) niż biegły A. S.., a także więcej specjalizacji lekarskich, zatem dla Sądu bardziej przydatną opinią okazała się opinia biegłego M. J. (2).

Trzeba natomiast podkreślić, że bezsporne było, że orzecznicy strony pozwanej po wypadku ustalili u powódki aż 22% uszczerbku na zdrowiu.

Sam fakt powyższy jeszcze nie przesądzał o tak wysokim zadośćuczynieniu, jakie Sąd powódce zasądził. O wysokości zadośćuczynienia decydował bowiem również czas i przebieg leczenia powódki. W toku sprawy powódka przedłożyła obszerną dokumentacje lekarską, z której wynika, że przechodziła ona liczne cykle zabiegów rehabilitacyjnych jeszcze w 2011, 2012 i 2013 r. Podczas badania w grudniu 2014 r. biegły M. J. stwierdził u powódki znaczny obrzęk stawu skokowego prawego (złamana kostka), a biegły A. S. , badający powódkę w lutym 2014 r., stwierdził dolegliwości bólowe przy ruchach rotacyjnych kręgosłupa piersiowo-lędźwiowego, co z uwagi na upływ 7 lat od wypadku, pozwala stwierdzić, że czas trwania dolegliwości spowodowanych wypadkiem u powódki jest naprawdę bardzo długi, a leczenie uciążliwe. Powódka podawała, że przez pół roku po wypadku musiała poruszać się o kulach z uwagi na złamaną nogę, a mieszka w bloku na 4 piętrze bez windy, zatem niewątpliwie samo wchodzenie do mieszkania i schodzenie z niego o kulach, czy też z opuchniętym i bolesnym stawem skokowym było dla powódki cierpieniem. Zwłaszcza, że mąż powódki od sierpnia 2007 r. jest częściowo sparaliżowany i to na niej spoczywało wypełnianie wszelkich obowiązków domowych. Powódka potrzebowała pomocy córki i wnuka.

Obie strony składały zastrzeżenia do każdej opinii biegłego. W ocenie Sądu – po sporządzeniu opinii uzupełniających – materiał dowodowy był wystarczający do wydania wyroku. Opinie te były wszakże podsumowaniem i uzupełnieniem bogatej dokumentacji medycznej powódki, a także badań przeprowadzonych przez lekarzy orzeczników strony pozwanej.

O wysokości zadośćuczynienia przesądził również fakt, że biegły ortopeda-traumatolog i biegła neurolog wskazali na konieczność dalszego leczenia powódki. Biegła neurolog wspomniała, że dolegliwości wymagają stałego wykonywania ćwiczeń wzmacniających mięśnie gorsetowe przez powódkę. Biegły z zakresu chirurgii ogólnej również stwierdził, że nie można wykluczyć nasilenia dolegliwości bólowych związanych ze złamaniem trzonu (...).

Powódka po wypadku dostała ok. 60 zastrzyków przeciwbólowych i przeciwzakrzepowych, co również należało uwzględnić przy określaniu zadośćuczynienia. Konieczne były liczne i częste wizyty lekarskie , kilka razy w miesiącu, w późniejszych latach co miesiąc i to u kilku specjalistów.

Biegły ortopeda i neurolog wskazali, że uraz wpłynął u powódki na pojawienie się lub nasilenie zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa oraz stawu skokowego.

Sąd nie wziął zaś pod uwagę dolegliwości związanych z zawrotami głowy u powódki, ponieważ pojawiły się one, jak wynika z dokumentacji lekarskiej, ponad 4 lata po wypadku (listopad 2011), a biegła neurolog stwierdziła, że nie miały związku z wypadkiem. Sam fakt, że w 2013 r. powódka mówiła lekarzowi, że od 2007 r. ma takie zawroty jest niewystarczający wobec braku stosownej dokumentacji lekarskiej.

Z powyższych względów Sąd zasądził powódce dalsze zadośćuczynienie w kwocie 19000 zł.

Sąd uznał jednak, że nie zasługuje na uwzględnienie żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od kwoty zadośćuczynienia od dnia 27.05.2010 r. i zasądził odsetki od dnia wyrokowania, czyli od 23.04.2015 r. , przyznając w tym zakresie rację stronie pozwanej. Sąd, określając wysokość zadośćuczynienia, uwzględniał nową dokumentację lekarską, przedkładaną w zasadzie do samego końca trwania postępowania sądowego (za 2013 r., 2014 r.- z wizyt lekarskich i rehabilitacji, k. 274-276) oraz miał na względzie fakt, że proces leczenia powódki nie uległ zakończeniu i tak długo trwał– i to te okoliczności między innymi przesądzały o wysokiej kwocie, która została zasądzona na rzecz powódki tytułem zadośćuczynienia. Z tego względu zasądzanie dodatkowo odsetek od czterech lat wstecz byłoby, w ocenie Sądu, bezpodstawnym wzbogaceniem powódki. Dopiero bowiem na sam koniec niniejszego postępowania, zarówno Sąd, jak i strona pozwana, mają pełny obraz krzywdy powódki, jakiej doznała w wypadku (por. wyrok s.apel. w Katowicach z 2014-01-20, I ACa 763/13 , wyrok SA w Lublinie, I ACa 331/13, 2013-09-25).

Z powyższych względów, Sąd w punkcie II wyroku oddalił dalej idące powództwo, co do odsetek od kwoty zadośćuczynienia.

Odnośnie żądania kosztów leczenia:

Powódka na podstawie art. 444 § 1 k.c. mogła domagać się zwrotu kosztów leczenia. Z porównania faktur i rachunków zgromadzonych w aktach sprawy i w aktach szkodowych wynika, że strona pozwana nie zwróciła powódce wszystkich poniesionych przez nią kosztów leczenia.

Należy wskazać, że strona pozwana nie wykazała stosownymi dowodami, że zgłaszane przez powódkę koszty leczenia nie pozostają w związku przyczynowym z wypadkiem powódki. Zarzucała jedynie, że powódka, dążąc do minimalizacji szkody, powinna korzystać z publicznej służby zdrowia.

Przede wszystkim Sąd uznał, że wobec powszechnie wiadomych, dramatycznie długich terminów oczekiwania do specjalistów, powódka miała prawo korzystać z usług prywatnej służby zdrowia, zwłaszcza, że koszty poniesione przez nią z tego tytułu nie były wygórowane i mieściły się w standardowych stawkach miejscowych konsultacji lekarskich czy usług rehabilitacyjnych. Powódka korzystała z miejscowych lekarzy i rehabilitacji w (...) Aquaparku, nie jeździła w tym celu do drogich, czy zagranicznych ośrodków służby zdrowia i na rehabilitację, zatem Sąd także te koszty na rzecz powódki zasądził. Koszty te – 213,40 zł przy siedmioletnim okresie leczenia są naprawdę niewielkie, a przekonujący jest argument powódki, że rehabilitacja była jej niezbędna natychmiast, kiedy miała dolegliwości bólowe i nie mogła czekać na terminy refundowane.

Jednak w zakresie roszczenia odsetkowego od kosztów leczenia Sąd powództwo częściowo oddalił. Powódka żądała odsetek od kosztów leczenia od całej kwoty 213,40 zł od dnia 27.05.2010 r. Należy jednak zauważyć, że powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty tej kwoty w piśmie doręczonym stronie pozwanej dnia 28.01.2013 r. Wśród faktur są faktury z 2011, 2012, 2013 r., zatem żądanie odsetek od 2010 r. jest nieporozumieniem. A zatem były podstawy , aby od tej kwoty zasądzić odsetki od dnia 10.02.2013 r. (art. 455 k.c.), licząc termin 14 dni od doręczenia wezwania na spełnienie świadczenia.

Roszczenie o dalsze odsetki zostało oddalone, jako bezzasadne (pkt II wyroku).

Orzeczenie o kosztach procesu zapadło na podstawie art. 100 k.p.c. oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. W związku z tym, że żądania powódki zostały uwzględnione w całości co do kwot głównych, Sąd zobowiązał stronę pozwaną do zwrotu na rzecz powódki całości kosztów postępowania, czyli kwoty 4525,10 zł w tym : 961 zł opłaty od pozwu, (...) wynagrodzenie pełnomocnika i opłata skarbowa, 1000 zł zaliczka na biegłych, 147,10 zł dojazdy pełnomocnika powódki do Sądu.

O kosztach w pkt IV wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c w zw. z art. 100 kpc, obciążając brakującymi kosztami opinii biegłych stronę pozwaną jako przegrywającą sprawę prawie w całości.