Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2015 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

Protokolant Katarzyna Chmiel

przy udziale prokuratora Zbigniewa Lemke

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 23 października, 10 grudnia 2014 roku, 12 listopada i 17 grudnia 2015 roku sprawy:

P. S. syna H. i M. z domu (...), urodzonego (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w okresie od 31 sierpnia 2012 roku do dnia 21 września 2013 roku w G. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził M. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 58500 zł w ten sposób, że w dniu 31 sierpnia 2012 roku zawarł dwie umowy z M. N. tj. umowę kupna-sprzedaży przyczepy ciężarowej SAM, o nr rejestracyjnym (...) wartości 500 zł oraz umowę kupna – sprzedaży łodzi motorowej marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) wartości 75000 zł, na podstawie których wszedł w posiadanie ww. mienia, a następnie zapłacił po terminie tylko jedna z rat w wysokości 17000 zł nie wywiązując się z umowy ani nie zwracając zabranej łodzi oraz przyczepy, czym działał na szkodę M. N.

to jest o czyn przewidziany w art. 286§1 k.k.

I.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. w granicach zarzutu aktu oskarżenia oskarżonego P. S. uznaje za winnego tego, że w nieustalonym okresie czasu nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku do dnia 17 września 2012 roku w I. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywłaszczył powierzone mu przez M. N. rzeczy ruchome w postaci przyczepy ciężarowej SAM o nr rejestracyjnym (...) i nr ramy (...) o wartości nie mniejszej niż 500 zł oraz łodzi motorowej marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) nr kadłuba US- (...) o wartości nie mniejszej niż 75000 zł w ten sposób, iż po wejściu w posiadania tych ruchomości w dniu 31 sierpnia 2012r. na podstawie umów sprzedaży z zastrzeżeniem prawa własności pomiędzy (...) Sp. z o.o. w G., której to spółki był prokurentem i w imieniu której zawarł ww. umowy z M. N., wyżej wymienione rzeczy ruchome sprzedał nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku i nie później niż w dniu 17 września 2012 roku J. S. (1), mimo braku zapłaty całej ceny na rzecz M. N., czym działał na szkodę M. N., czyn ten kwalifikuje z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na mocy art. 284§2 k.k. skazuje go na karę roku pozbawienia wolności, a na podstawie art. 33§1,2 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 300 (słownie: trzysta) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 (słownie: dziesięć) złotych;

II.  przy zastosowaniu art. 4§1 k.k. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 §1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w stosunku do oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (słownie: dwa) lata;

III.  na podstawie art. 627 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 1, §16 i §19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz M. N. kwotę (...) (słownie: pięć tysięcy trzysta dwadzieścia trzy) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków;

IV.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k. i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 266,80 (słownie: dwieście sześćdziesiąt sześć i 80/100t) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 780 (słownie: siedemset osiemdziesiąt) złotych;

Sygnatura akt II K 780/14

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. N. był właścicielem ruchomości w postaci łodzi motorowej marki S. (...), numer rejestracyjny: (...), numer kadłuba: US- (...), rok produkcji: 2006, kolor: biało-czerwony oraz przyczepy ciężarowej: SAM, numer rejestracyjny: (...), numer ramy: (...), rok produkcji: 2006, kolor: czarny. Oskarżyciel posiłkowy nabył przedmiotową łódź w 2009 r. Sprzedający polecił mu wówczas P. S., jako osobę, która zajmowała się jej serwisowaniem. M. N., w okresie od 2009 roku do 2012 roku, korzystał w tym zakresie z usług oskarżonego P. S.. W 2012 roku wspomniana łódź znajdowała się w marinie S.. Oskarżony P. S., w trakcie serwisu, zaproponował M. N. jej kupno.

Dowód: pismo (...) Związku (...) z dnia 23 października 2014 r. (k. 279),

pismo Urzędu Miejskiego w G. z dnia 23 października 2014 r. (k. 304), zeznania świadka M. N. (k.39, k. 86v, k. 292-294),

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. S. (k. 189-189v,k. 342).

W dniu 31 sierpnia 2012 r., pomiędzy M. N. (sprzedający) a (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., reprezentowaną przez prokurenta samoistnego P. S. (kupujący), doszło do zawarcia dwóch umów sprzedaży.

Przedmiotem pierwszej umowy była sprzedaż łodzi motorowej marki S. (...), numer rejestracyjny: (...), numer kadłuba: US- (...), rok produkcji: 2006, kolor: biało-czerwony. Z pojazdem przekazano również dowód rejestracyjny oraz komplet kluczyków. Strony ustaliły wartość przedmiotu umowy na kwotę 75.000,00 złotych. Termin zapłaty pierwszej raty – w wysokości 40.000,00 zł – ustalono na dzień 05 września 2012 r. Termin zapłaty drugiej raty – w wysokości 17.500,00 zł – ustalono na dzień 03 października 2012 r. Termin zapłaty trzeciej raty – w wysokości 17.500,00 zł – ustalono na dzień 03 listopada 2012 r. Płatność miała nastąpić przelewem na rachunek bankowy sprzedającego. W treści umowy zawarto postanowienie, iż sprzedający przenosi na rzecz kupującego własność pojazdu określonego w paragrafie 1 tej umowy z zastrzeżeniem prawa własności na rzecz sprzedającego do czasu zapłaty całej ceny opisanej w paragrafie 3 tej umowy. W umowie znalazł się również zapis, zgodnie z którym kupujący potwierdził odbiór przedmiotowego pojazdu..

Przedmiotem drugiej umowy była sprzedaż przyczepy ciężarowej: SAM, numer rejestracyjny: (...), numer ramy: (...), rok produkcji: 2006, kolor: czarny. Z pojazdem przekazano dowód rejestracyjny. Strony ustaliły wartość przedmiotu umowy na kwotę 500,00 złotych. Termin zapłaty ustalono na dzień 05 września 2012 r. Płatność miała nastąpić przelewem na rachunek bankowy sprzedającego. W treści umowy zawarto postanowienie, iż sprzedający przenosi na rzecz kupującego własność pojazdu określonego w paragrafie 1 tej umowy z zastrzeżeniem prawa własności na rzecz sprzedającego do czasu zapłaty całej ceny opisanej w paragrafie 3 tej umowy. W umowie znalazł się również zapis, zgodnie z którym kupujący potwierdził odbiór przedmiotowego pojazdu..

Dowód: kopia umowy kupna-sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r. (k. 13-14),

kopia umowy kupna-sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r. (k. 15-16), informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców KRS (k. 10-11),

zeznania świadka M. N. (k.39, k. 86v, k. 292-294),

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. S. (k. 189-189v,k. 342).

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. nie dokonała zapłaty kwoty 500,00 zł - wynikającej z umowy sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r., dotyczącej przyczepy ciężarowej. W dniu 21 września 2012 r. na rachunek bankowy M. N. wpłynął natomiast przelew w kwocie 17.000,00 złotych, dokonany przez (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, dotyczący zapłaty za łódź S. (...) Speedster 200, nr VIN: US- (...).

Dowód: potwierdzenie przelewu (k. 12),

zeznania świadka M. N. (k.39, k. 86v, k. 292-294).

M. N., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, pismem z dnia 26 października 2012 r., wezwał (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. do zapłaty należności wynikających z dwóch umów sprzedaży – zawartych w dniu 31 sierpnia 2012 r.

Wobec braku uregulowania całości należności, M. N., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w dniu 15 listopada 2012 r., złożył w Sądzie Rejonowym w Gliwicach pozew o zapłatę przeciwko (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.. Powód domagał się zapłaty kwoty 58.500,00 złotych wraz z ustawowymi odsetkami.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Gliwicach Wydziale I Cywilnym, w dniu 29 stycznia 2013 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym. Przedmiotowe orzeczenie jest prawomocne.

M. N., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zainicjował wszczęcie postępowania egzekucyjnego wobec (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością. Postępowanie zostało umorzone z uwagi na bezskuteczność egzekucji.

Poza wpłatą dokonaną w dniu 21 września 2012 r. – w wysokości 17.000,00 złotych, oskarżyciel M. N. nie otrzymał już żadnych pieniędzy.

Dowód: kopia ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 26 października 2012 r., wraz z kopią potwierdzenia nadania listem poleconym (k. 17-18),

kopia pozwu o zapłatę z dnia 09 listopada 2012 r. (k. 5-7),

kopia odpisu nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 stycznia 2013 r., sygnatura akt I Nc 81/13 (k. 9),

kopia zawiadomienia o wszczęciu egzekucji z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygnatura akt Km 152/13 (k. 8),

zeznania świadka M. N. (k.39, k. 86v, k. 292-294).

Nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku i nie później niż w dniu 17 września 2012 roku, oskarżony P. S. spotkał się z J. S. (1) – który był jego wieloletnim znajomym. J. S. (1) prowadził działalność gospodarczą pod firmą Firma Handlowo-Usługowa (...), z siedzibą w I.. Oskarżony zaproponował mu sprzedaż przedmiotowej łodzi oraz przyczepy. J. S. (1) zgodził się na przedstawioną mu propozycję. Pomiędzy stronami doszło do transakcji. Przedmioty umowy zostały dostarczone na posesję J. S. (1) osobiście przez P. S.. J. S. (1) dokonał zapłaty gotówką bezpośrednio do rąk oskarżonego. P. S. powiedział J. S. (1), iż są to jego rzeczy.

J. S. (1) porozumiał się następnie ze swoim bratem – R. S., który powiedział mu w przeszłości, że był zainteresowany kupnem łodzi oraz przyczepy. R. S. postanowił sfinansować zakup łodzi za pomocą kredytu.

Dowód: zeznania świadka J. S. (1) (k. 447-448),

zeznania świadka R. S. (k. 448-449),

częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. S. (k. 189-189v,k. 342).

J. S. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).H.U. J. S. (1), w dniu 13 września 2012 r. wystawił na rzecz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. fakturę VAT nr (...), dokumentującą sprzedaż łodzi motorowej używanej S. (...) 200, rok produkcji: 2006, VIN: US (...), za kwotę 90.000,00 zł netto (110.700,00 zł brutto).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T., w dniu 13 września 2012 r., wystawiła na rzecz R. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...), fakturę VAT nr (...), dotyczącą sprzedaży na rzecz R. S. (...), rok produkcji: 2006, numer identyfikacyjny/kadłuba: US (...), numer rejestracyjny: (...). Cena sprzedaży wynosiła 110.700,00 złotych netto (136.161,00 złotych brutto).

W dniu 13 września 2012 r. pomiędzy (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T. (jako sprzedającym) a (...) Zakład (...) (jako kupującym) zawarte zostało porozumienie w sprawie zapłaty za fakturę VAT nr (...).

Dowód: pismo (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. z dnia 26 listopada 2015 r. (k. 453),

kopia faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r. (k. 454), kopia faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r. (k. 455),

porozumienie w sprawie zapłaty za fakturę VAT nr (...). (k. 38 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.).

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowana przez P. S., w dniu 17 września 2012 r., wystawiła na rzecz J. S. (1), prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...).H.U. J. S. (1), fakturę VAT nr (...).09.2012, dokumentującą sprzedaż przyczepki ciężarowej używanej, marka: SAM, typ: SAM, rok: 2006, VIN: (...). Zgodnie z treścią faktury, cena sprzedaży wynosiła 12.915,00 złotych brutto, płatne gotówką.

J. S. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).H.U. J. S. (1), w dniu 24 września 2012 r. wystawił na rzecz R. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) fakturę VAT nr (...), dokumentującą sprzedaż przyczepki ciężarowej używanej, marka: SAM, typ: SAM, rok: 2006, VIN: (...). Zgodnie z treścią faktury, cena sprzedaży wynosiła 18.450,00 złotych brutto, płatne gotówką w dniu 24 września 2012 r.

Dowód: kopia faktury VAT nr (...).09.2012 z dnia 17 września 2012 r. (k. 18 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.),

kopia faktury VAT nr (...) z dnia 24 września 2012 r. (k. 16 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.),

W dniu 02 października 2012 r., R. S., złożył w Starostwie Powiatowym w I. Wydziale Komunikacji i (...) wniosek o rejestrację przyczepy ciężarowej SAM, koloru czarnego, rok produkcji 2006, numer VIN: (...).

Starosta (...), w dniu 02 października 2012 r., po rozpoznaniu wniosku R. S., wydał decyzję nr WK. (...).2012, zgodnie z którą czasowo zarejestrował pojazd marki S. (...) o numerze nadwozia (...) i wydał pozwolenie czasowe seria i numer: (...), tablice rejestracyjne numer: (...), znak legalizacyjny numer (...).

Starosta (...), w dniu 22 października 2012 r., po rozpoznaniu wniosku R. S., wydał decyzję nr (...). (...).2012.EO, zgodnie z którą zarejestrował pojazd marki S. (...) o numerze nadwozia (...) i wydał dowód rejestracyjny seria i numer (...), tablice rejestracyjne numer: (...), znak legalizacyjny numer (...).

Dowód: pismo Starostwa Powiatowego w I. z dnia 06 listopada 2014 r. wraz z załącznikami (k. 305-323),

kopia decyzji nr (...). (...).2012.EO z dnia 22 października 2012 r. (k. 28 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.),

dowód rejestracyjny seria i numer BAI (...) (k. 38 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.)

Oskarżony P. S., przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 23 kwietnia 2014 r., nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia. Wskazał, iż obecnie w większości czasu przebywa za granicą w Niemczech. Stwierdził, że nie ma zamiaru oszukać M. N.. Odnośnie pieniędzy za przedmiotową łódź, wie i ma świadomość, że te pieniądze musi mu oddać. Podał, że na chwilę obecną nie posiada takich środków, lecz w momencie gdy jego klienci spłacą zadłużenia w stosunku do jego osoby oraz do firmy (...), to on automatycznie spłaci w/w zobowiązanie wobec Marga N.. Podał, iż otrzymał nakaz zapłaty za w/w łódź i naczepę. Ma świadomość, że ta spłata na nim ciąży. Wskazał, iż ma zaległości wobec innych osób w kwocie około 200-250 tys. złotych. Wyjaśnił, iż przedmiotowa łódź znajduje się najprawdopodobniej w rejonach B.. Została przez niego sprzedana wraz z naczepą w 2013 roku – p. S., który mieszka w B.. Stwierdził, iż ona została sprzedana w rozliczeniu za kwotę 60-70 tys. złotych. Podał, iż wraz z łodzią i naczepą przekazał nowemu właścicielowi posiadane dokumenty. Wskazał, iż dokona wszelkich starań, aby pieniądze dla M. N. zostały zwrócone w jak najszybszym terminie, około dwóch miesięcy.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego P. S. (k. 189-189v).

Oskarżony P. S., przesłuchany w toku postępowania sądowego, w dniu 10 grudnia 2014 r., nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz złożył wyjaśnienia. Stwierdził, że nigdy nie zamierzał oszukać M. N., czy przywłaszczyć jego mienie. Była to czysta transakcja handlowa spowodowana jego sytuacją w firmie, co spowodowało opóźnienie. Nie miał zamiaru nie zwrócić pieniędzy M. N. czy nie zapłacić za zawartą transakcję. Nie miał zamiaru przywłaszczyć mienia. Wskazał, iż jak chodzi o przedmiot umowy, to łódkę serwisował od wielu lat i współpraca bardzo dobrze się układała. Wyjaśnił, iż gdyby M. N. miał obawy co do niego - żeby próbował mu nie zwrócić pieniędzy, czy oszukać – a on nie miał takiego zamiaru. Wskazał, iż byłby w stanie ustawić hipotekę na rzecz M. N., celem zabezpieczenia jego wierzytelności. Zaznaczył, że jego sytuacja finansowa, firmy - prawdopodobnie za parę tygodni, jak i jego prywatna ma się wyjaśnić. Wskazał, iż jeżeli nie z majątku firmy, to prywatnego kwotę M. N. zwróci. Podał, iż jak chodzi o kwestię związaną z firmą, to nie ustali pewnej daty, prawdopodobnie luty 2015 r. natomiast jego prywatna sytuacja jest taka, że ma swoich dłużników - to jest firmy, to nie małe kwoty, ponad 200.000 zł. A jak chodzi o jego majątek prywatny, to wierzyciele są mu winni mniej więcej około 150.000 euro. Wyjaśnił, że jego majątek prywatny, to wartość około kilku milionów złotych.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego P. S. (k. 342).

Oskarżony P. S., w chwili orzekania miał ukończone 50 lat. Posiadał wykształcenie wyższe, z zawodu informatyk. Był kawalerem, nie miał potomstwa. Posiadał nieruchomości w Pępowinie i G., prowadził działalność gospodarczą w Polsce i za granicą – handel w ramach firmy (...) sp. z o.o. oraz podmiotów zagranicznych. Zarabiał około 5000 złotych miesięcznie. Stan zdrowia oskarżonego był dobry; psychiatrycznie, odwykowo – nie leczony.

Dowód: dane osobo-poznawcze (k. 342).

Oskarżony P. S. nie był uprzednio karany.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 24 listopada 2015 r. (k. 452).

Sąd zważył, co następuje.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł na istotnej części dowodów. Zebrany materiał dowodowy jest jednorodny w tym sensie, że oceniany całościowo nie pozostawia najmniejszych wątpliwości co do winy i sprawstwa oskarżonego P. S.. Sąd ustaleń w tym zakresie, jak i w zakresie stanu faktycznego dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności w postaci zeznań świadków, zebranej dokumentacji oraz wyjaśnień samego oskarżonego - w zakresie w jakim dano im wiarę.

Część ze zgromadzonych w sprawie dokumentów – pismo Urzędu Miejskiego w G. z dnia 23 października 2014 r. (k. 304), informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z rejestru przedsiębiorców KRS (k. 10-11), pismo Starostwa Powiatowego w I. z dnia 06 listopada 2014 r. (k. 305), dowód rejestracyjny seria i numer BAI (...) (k. 38 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 24 listopada 2015 r. (k. 452) – to dokumenty urzędowe, sporządzone przez uprawnione do tego podmioty w zakresie ich kompetencji i prawem przepisanej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez strony kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody stwierdzonych nimi okoliczności.

Odnosząc się do dokumentu w postaci pisma (...) Związku (...) z dnia 23 października 2014 r. (k. 279), należy wskazać, iż stanowi on wydruk faksu. Nie ulegało przy tym wątpliwości, iż tak sporządzony dokument stanowi wierne odzwierciedlenie oryginału pisma. W rezultacie, brak było podstaw do kwestionowania jego autentyczności. Treść zawarta w tym dokumencie koresponduje z zeznaniami M. N., który wskazał, iż był właścicielem (...) o numerze kadłuba US- (...).

Na uwzględnienie w całości zasługiwały również przedłożone przez oskarżyciela posiłkowego dwie kopie umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r. (k. 13-14 oraz k. 15-16). Kserokopie stanowiły wierne odzwierciedlenie oryginałów. Autentyczność i prawdziwość tych dokumentów nie była przedmiotem zarzutu. Fakt zawarcia tych umów nie był kwestionowany przez żadną ze stron. Podana okoliczność znalazła potwierdzenie w zeznaniach M. N. oraz wyjaśnieniach oskarżonego P. S..

W całości na przymiot wiarygodności zasługiwał dokument w postaci potwierdzenia wykonania przelewu internetowego (k. 12). Treść tego wydruku wskazuje, iż w dniu 21 września 2012 r., na rachunku bankowym M. N., odnotowano wpływ kwoty 17.000,00 zł. Wskazany przelew został dokonany przez (...) sp. z o.o., a dotyczył zapłaty za łódź S. (...) 200, numer VIN: US- (...). Fakt otrzymania tej kwoty potwierdził oskarżyciel posiłkowy. Powyższe koresponduje również z przedłożoną przez niego dokumentacją, na okoliczność czynności podjętych w celu otrzymania pozostałej należności, wynikającej z dwóch umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r.

Na uwzględnienie w całości zasługiwały dokumenty w postaci - kopii ostatecznego wezwania do zapłaty z dnia 26 października 2012 r., wraz z kopią potwierdzenia nadania listem poleconym (k. 17-18), kopii pozwu o zapłatę z dnia 09 listopada 2012 r. (k. 5-7), kopii odpisu nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 29 stycznia 2013 r., sygnatura akt I Nc 81/13 (k. 9) oraz kopii zawiadomienia o wszczęciu egzekucji z dnia 23 kwietnia 2013 r., sygnatura akt Km 152/13 (k. 8). W pierwszej kolejności należy wskazać, iż nie budziło wątpliwości Sądu, że przedłożone kserokopie dokumentów stanowią ich wierne odzwierciedlenie. Oskarżony P. S. przyznał, iż miał świadomość o toczącym się postępowaniu sądowym – wskazał, iż wiedział o wydanym nakazie zapłaty. Oskarżyciel posiłkowy, w treści swoich zeznań, wskazał na podejmowane przez niego czynności, zmierzające do otrzymania należnej mu zapłaty.

Uwzględniono również dokumenty w postaci porozumienia w sprawie zapłaty za fakturę VAT nr (...) (k. 38 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.), pisma (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. z dnia 26 listopada 2015 r. (k. 453), kopii faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r. (k. 454) oraz kopii faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r. (k. 455). Wymieniona dokumentacja była związana z zakupem (...), numer VIN: US- (...), przy czym dotyczyła ona transakcji pomiędzy J. S. (1) a (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. ( vide pismo (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. z dnia 26 listopada 2015 r. oraz kopia faktury VAT nr (...)) – a w dalszej kolejności transakcji pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. a R. S. ( vide kopia faktury VAT nr (...) oraz porozumienie w sprawie zapłaty fakturę VAT nr (...)).

W tym miejscu należy podkreślić, iż R. S., w treści swoich zeznań, wskazał, że zakup łodzi od J. S. (1) miał zostać sfinansowany z kredytu. Powyższe koresponduje z chronologią czynności – to jest rozporządzeniem tą ruchomością przez J. S. (1) na rzecz spółki (...) sp. z o.o., a następnie umową pomiędzy tym podmiotem a R. S..

Powołana wyżej dokumentacja, w odniesieniu do kwestii odpowiedzialności karnej P. S., miała znaczenie o tyle, iż wyznaczała moment, w którym J. S. (1) sprzedał przedmiotową (...) sp. z o.o. z siedzibą w T. – to jest 13 września 2012 r. Podana data pozwoliła na zakreślenie czasu, w którym J. S. (1) bezsprzecznie dysponował tą łodzią – co z kolei prowadzić musiało do uznania, iż najpóźniej w tym czasie doszło do transakcji pomiędzy P. S. a J. S. (2), której przedmiotem była ta jednostka pływająca. W pozostałym zakresie rzeczona dokumentacja nie miała znaczenia dla istoty sprawy – to jest oceny prawno karnej zachowań P. S. – lecz odnosiła się do odrębnego zagadnienia, dotyczącego przesłanek zwrotu zatrzymanej rzeczy na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., która to kwestia została rozstrzygnięta w odrębnym prawomocnym już orzeczeniu ( vide postanowienie Sądu z dnia 17 grudnia 2015 r. – k. 460-461 i orzeczenie Sądu II instancji z 8 lutego 2016 roku).

W całości na przymiot wiarygodności zasługiwały dokumenty w postaci kopii faktury VAT nr (...).09.2012 z dnia 17 września 2012 r. (k. 18 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.) oraz kopii faktury VAT nr (...) z dnia 24 września 2012 r. (k. 16 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.). Nie budziło wątpliwości Sądu, iż kserokopie stanowią wierne odzwierciedlenie pierwowzorów.

Pierwsza z wymienionych faktur dotyczyła sprzedaży przyczepki ciężarowej na rzecz J. S. (1). Dokument wskazuje datę 17 września 2012 r., jako moment wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż tej ruchomości. W tym miejscu należy wskazać, iż pomimo stwierdzenia w treści tej faktury, iż sprzedającym była spółka (...) sp. z o.o. – reprezentowana przez P. S., to wobec zeznań J. S. (1), który wskazał, iż oskarżony kontaktował się z nim jako osoba fizyczna, a nie jako przedstawiciel spółki (...) sp. z o.o. i to P. S. otrzymał od J. S. (1) zapłatę z tytułu zawartej umowy, uznać należało, iż to oskarżony – a nie (...) sp. z o.o. był podmiotem faktycznie dokonującym sprzedaży tej przyczepki.

Druga z wymienionych faktur dotyczyła transakcji późniejszej, to jest sprzedaży przyczepki ciężarowej SAM, numer VIN: (...). Sprzedającym był J. S. (1), prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...).H.U. J. S. (1). Kupującym był zaś R. S., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...). Zgodnie z treścią tego dokumentu, do zapłaty gotówką kwoty 18.450,00 złotych miało dojść w dniu 24 września 2012 r. Podobnie jak w poprzednim przypadku, kwestia transakcji z udziałem R. S. odnosiła się do odrębnego zagadnienia, dotyczącego przesłanek zwrotu zatrzymanej rzeczy na podstawie art. 230 § 2 k.p.k., które to zagadnienie zostało rozstrzygnięte w odrębnym orzeczeniu ( vide postanowienie Sądu z dnia 17 grudnia 2015 r. – k. 460-461).

Zasadniczo na uwzględnienie zasługiwały załączniki przedłożone wraz z pismem Starostwa Powiatowego w I. z dnia 06 listopada 2014 r. (k. 306-323) oraz kopia decyzji nr (...). (...).2012.EO z dnia 22 października 2012 r. (k. 28 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.). Wskazana dokumentacja dotyczyła postępowania administracyjnego związanego z wnioskiem R. S. o rejestrację przyczepy marki SAM, numer VIN: (...). Nie budziło wątpliwości Sądu, iż przedłożone kserokopie stanowią odzwierciedlenie dokumentacji zawartej w aktach sprawy administracyjnej. Odnosząc się do przedłożonej kopii faktury VAT nr (...).09.2012 (k. 316), odwołać należy się do podanych wyżej rozważań w przedmiocie podmiotu, który faktycznie dokonał sprzedaży tej przyczepki ciężarowej.

Zasadniczo uwzględnienie zasługiwały świadka M. N. (k.39, k. 86v, k. 292-294). Odnosząc się do zeznań złożonych w dniu 04 października 2013 r. (k. 39), świadek wskazał, iż sprzedał P. S. łódź oraz przyczepkę ciężarową. Zeznania świadka okazały się nieprecyzyjne. W podanym zakresie należało zwrócić uwagę, że sprzedaż nastąpiła na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. (reprezentowaną przez P. S.) – co wynika z treści umów sprzedaży, jak i pośrednio z dokumentu w postaci potwierdzenia przelewu (k. 12), zgodnie z którym to (...) sp. z o.o. dokonała częściowej zapłaty w kwocie 17.000,00 złotych. Podejmowane przez M. N. czynności w postępowaniu cywilnym, adresowane były właśnie do (...) sp. z o.o. Znamienne jest, iż w trakcie późniejszych zeznań (k. 293), świadek zwrócił uwagę, że w trakcie spotkania oskarżony przekazał mu, iż umowy zawiera jako reprezentant spółki (...).

W pozostałym zakresie, zeznania świadka uznano za wiarygodne. Brak było podstaw do odmówienia wiarygodności twierdzeniom M. N., iż poza kwotą 17.000,00 pokrzywdzony nie otrzymał już żadnych pieniędzy. Okoliczności związane z czynnościami podjętymi w celu uzyskania należnej zapłaty potwierdzone zostały dokumentacją w postaci kopii pisemnego wezwania do zapłaty, kopii pozwu, kopii nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym oraz kopii zawiadomienia o wszczęciu egzekucji. Wiarygodne okazały się również twierdzenia M. N., iż przedmioty obu umów sprzedaży pozostały jego własnością. Powyższe wynika z treści postanowień zawartych w tych umowach, oraz braku całkowitej zapłaty ze strony (...) sp. z o.o. z siedzibą w G..

Na uwzględnienie zasługiwały również zeznania świadka złożone w dniu 19 grudnia 2013 r. (k. 86v). Oskarżyciel posiłkowy – w wiarygodny sposób – zrelacjonował przebieg kontaktów pomiędzy nim a oskarżonym P. S.. Wobec przebiegu całego postępowania karnego, nie budziło wątpliwości Sądu, iż P. S. zwodził M. N., że w niedługim czasie ureguluje zaległości wynikające z przedmiotowych umów. Znamienne jest, iż pomimo licznych deklaracji w tym zakresie, oskarżyciel posiłkowy nie otrzymał zaległych pieniędzy. Świadek potwierdził, iż jedyną dokonaną wpłatą była kwota 17.000,00 złotych – z dnia 21 września 2012 r.

Odnosząc się do zeznań świadka złożonych w toku postępowania sądowego (k. 292-294), należy wskazać, iż na uwzględnienie zasługiwały twierdzenia oskarżyciela posiłkowego dotyczące momentu nabycia łodzi Speedster oraz okoliczności zapoznania P. S.. Powyższe relacja jest spójna i konsekwentna. Za wiarygodne uznano również zeznania odnoszące się do propozycji ze strony oskarżonego P. S., w kwestii zakupu przedmiotowej łodzi oraz ustaleń stron co do przedmiotu obu umów sprzedaży. Świadek zrelacjonował również kontakty pomiędzy nim a P. S. oraz bezskuteczne próby otrzymania należnej mu sumy pieniędzy. W podanym zakresie relacja świadka korespondowała z uprzednio złożonymi zeznaniami oraz przedłożoną przez niego dokumentacją. Świadek zwrócił uwagę, że doszło do wydania przedmiotów umowy. Nastąpiło to w okresie zawarcia umowy. Powyższe znalazło potwierdzenie w treści przedmiotowych umów, gdzie kupujący potwierdził fakt otrzymania łodzi oraz przyczepy ciężarowej.

Nie miały znaczenia dla istoty sprawy zeznania świadka Z. K. (k. 113, k. 294-295). Wymieniona osoba pełniła funkcję członka zarządu spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., w okresie od kwietnia 2011 r. do listopada 2011 r. Wobec podanego przedziału czasowego, zważywszy iż oskarżony działał w nieustalonym okresie czasu nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku do dnia 17 września 2012 roku - uznać należało, iż zeznania wspomnianej osoby nie mogły stanowić podstawy ustaleń stanu faktycznego sprawy.

Nie miały znaczenia dla sprawy zeznania J. S. (1) (k. 106v, k. 295). W tym miejscu należy wskazać, iż wymieniona osoba została przesłuchana w charakterze świadka wobec zbieżności danych osobowych (imienia i nazwiska oraz miejscowości zamieszkania) z osobą, która miała być powiązana z oskarżonym P. S.. Dopiero dalsze czynności pozwoliły na ustalenie danych innej osoby, która posiadała istotną wiedzę na temat przedmiotowej sprawy.

Zasadniczo na uwzględnienie zasługiwały zeznania świadka J. S. (1) (k. 447). Świadek podał, iż znał oskarżonego P. S. od dłuższego czasu. Zeznał, iż P. S. zaproponował mu sprzedaż łodzi oraz przyczepy. Stwierdził, iż któregoś dnia oskarżony przyciągnął łódź i przyczepę i w ten sposób świadek wszedł w ich posiadanie. Dodał, iż nabył te dwie rzeczy na podstawie faktur. Wskazał, iż sprzedającym był P. S.. Zeznał, iż dokonał zapłaty gotówką. Pieniądze przekazał oskarżonemu P. S.. Świadek J. S. (1) wskazał również, iż następnie porozumiał się ze swoim bratem – R. S., który kiedyś wspominał mu, że był zainteresowany kupnem takich rzeczy. Zeznał, iż jego brat wziął na to kredyt. Świadek zwrócił uwagę, iż P. S. powiedział mu, że to są jego przedmioty. Podkreślił, iż inaczej by ich nie kupił. Zeznania świadka uznać należało za wiarygodne. Z podanej relacji bezspornie wynika, iż P. S. sprzedał J. S. (1) przedmiotową łódź oraz przyczepę ciężarową. Na podstawie zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji ustalono jednocześnie, iż do sprzedaży tych przedmiotów doszło nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku (tego dnia doszło bowiem do zawarcia dwóch umów sprzedaży pomiędzy M. N. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. i dopiero w tym dniu P. S. wszedł w ich posiadanie) i nie później niż w dniu 17 września 2012 roku (dzień wystawienia przez (...) sp. z o.o. faktury VAT nr (...).09.2012, dokumentującej sprzedaż na rzecz J. S. (1) przyczepki ciężarowej używanej, marka: SAM, typ: SAM, rok: 2006, VIN: (...)). W omawianym zakresie należało mieć również na względzie treść dokumentu w postaci kopii faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r. (k. 455) – dokumentującej transakcję pomiędzy J. S. (1) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., która to transakcja dotyczyła sprzedaży łodzi Speedster 200, VIN: US- (...). Nie ulegało bowiem wątpliwości, iż w dacie wystawienia tego dokumentu J. S. (1) był już w posiadaniu tej jednostki, wobec wcześniejszej transakcji sprzedaży dokonanej z P. S..

Odnosząc się do zeznań świadka R. S. (k. 448-449), należało mieć na względzie, iż był on kolejnym ogniwem w łańcuchu transakcji przedmiotowej łodzi i przyczepy ciężarowej. Świadek podał, iż zakup łodzi był finansowany z kredytu. Zeznał, iż mogło być tak, że kupił ją od banku, a bank kupił łódź od J. S. (1). Powyższe zasadniczo koresponduje ze zgromadzoną w aktach sprawy dokumentacją. W istocie, J. S. (1) sprzedał przedmiotową łódź na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T. ( vide kopia faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r. – k. 455), zaś wymieniona spółka zawarła następnie umowę z R. S. ( vide kopia faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r.– k. 454 oraz porozumienie w sprawie zapłaty za tą fakturę VAT - k. 38 teczki opisanej „postępowanie sądowe II K 780/14” – nadesłanej z KPP I.). Zeznania R. S. zasadniczo nie miały jednak znaczenia dla istoty sprawy. W kontekście oceny odpowiedzialności karnej P. S. kluczowe były bowiem transakcje dokonane pomiędzy oskarżonym a J. S. (1).

Mając na uwadze powyższe, jedynie w części zasługiwały na uwzględnienie wyjaśnienia oskarżona P. S. .

Odnosząc się do wyjaśnień złożonych w toku postępowania przygotowawczego (k. 189-190), stwierdzić należy co następuje. Za wiarygodne uznano stwierdzenie oskarżonego, iż nie miał on zamiaru oszukać M. N.. W istocie, przeprowadzone postępowanie dowodowe nie pozwoliło na przypisanie oskarżonemu popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. Przede wszystkim brak było podstaw do uznania, aby w momencie zawarcia przedmiotowych umów sprzedaży (31 sierpnia 2012 r.) oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Nie budziło wątpliwości Sądu stwierdzenie oskarżonego, iż ma on świadomość o ciążącym zadłużeniu w związku z umowami zawartymi z M. N.. Oskarżony przyznał, iż otrzymał wydany w sprawie cywilnej nakaz zapłaty. Sąd uznał, iż brak jest podstaw do kwestionowania wyjaśnień oskarżonego, w części dotyczącej jego trudnej sytuacji finansowej, jak i trudnej sytuacji finansowej spółki (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Częściowo za wiarygodne uznano wyjaśnienia oskarżonego P. S., dotyczące okoliczności sprzedaży przedmiotowej łodzi oraz przyczepy. Jakkolwiek wiarygodne okazały się twierdzenia, iż do transakcji doszło z J. S. (1), to niewiarygodne było stwierdzenie, iż miało to nastąpić w 2013 r. Jak już podano wyżej (w części dotyczącej oceny wiarygodności zeznań J. S. (1)), na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci kopii faktur VAT oraz kopii umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r., ustalono, iż do transakcji pomiędzy P. S. a J. S. (1) doszło nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku i nie później niż w dniu 17 września 2012 roku.

Oceniając wiarygodność wyjaśnień złożonych w toku postępowania sądowego (k. 342), należy wskazać, iż na uwzględnienie zasługiwały twierdzenia, że w trakcie transakcji z M. N., oskarżony działał jako przedstawiciel spółki. Powyższe koresponduje z treścią dwóch umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r. Podana okoliczność została również potwierdzona przez oskarżyciela posiłkowego. Podobnie, za wiarygodne uznano twierdzenia oskarżonego, iż nie miał on zamiaru oszukać M. N.. Niewiarygodne okazały się zaś wyjaśnienia, iż nie miał on zamiaru przywłaszczyć jego mienia. W podanym zakresie należy zwrócić uwagę na treść dwóch umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r., gdzie w każdej z nich zawarto zapis, zgodnie z którym sprzedający przenosi na rzecz kupującego własność pojazdu określonego w § 1 danej umowy (odpowiednio łodzi oraz przyczepy) z zastrzeżeniem prawa własności na rzecz sprzedającego do czasu zapłaty całej ceny opisanej w § 3 danej umowy. Oskarżony miał świadomość, iż nie dokonano zapłaty całości kwot wynikających z tych umów. Wszak dopiero w dniu 21 września 2012 r. wpłacono na rachunek bankowy M. N. kwotę 17.000,00 zł tytułem częściowej zapłaty za łódź. Oskarżony był przedsiębiorcą, prowadził działalność gospodarczą. W zakresie zawieranych umów działał jako prokurent. Nie ulegało wątpliwości, że zdawał sobie sprawę z charakteru wspomnianych postanowień umownych, a przede wszystkim ich wpływu na kwestię przeniesienia prawa własności tych ruchomości (momentu, w którym miało to nastąpić). W rezultacie, w omawianym zakresie, nie sposób było uwzględnić twierdzeń P. S..

Za wiarygodne uznano twierdzenia oskarżonego, iż przez wiele lat zajmował się serwisowaniem przedmiotowej łodzi i współpraca z M. N. układała się dobrze. Powyższe koresponduje z zeznaniami oskarżyciela posiłkowego, który przyznał, iż P. S. przez kilka lat zajmował się serwisem tej jednostki. Zważywszy na długoletnią współpracę, za wiarygodne uznano twierdzenie, iż w podanym zakresie współpraca przebiegała pozytywnie.

Na koniec należy wskazać, że brak było podstaw do odmówienia wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w kwestii jego sytuacji majątkowej, jak i sytuacji majątkowej spółki (...) sp. z o.o.

Odnośnie sprawstwa oskarżonego P. S.

W ocenie Sądu postępowanie dowodowe potwierdziło, iż P. S. popełnił czyn przypisany mu w punkcie I. wyroku.

Sąd uznał P. S. za winnego tego, że w nieustalonym okresie czasu nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku do dnia 17 września 2012 roku w I. działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przywłaszczył powierzone mu przez M. N. rzeczy ruchome w postaci przyczepy ciężarowej SAM o nr rejestracyjnym (...) i nr ramy (...) o wartości nie mniejszej niż 500 zł oraz łodzi motorowej marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) nr kadłuba US- (...) o wartości nie mniejszej niż 75000 zł w ten sposób, iż po wejściu w posiadania tych ruchomości w dniu 31 sierpnia 2012r. na podstawie umów sprzedaży z zastrzeżeniem prawa własności pomiędzy (...) Sp. z o.o. w G., której to spółki był prokurentem i w imieniu której zawarł ww. umowy z M. N., wyżej wymienione rzeczy ruchome sprzedał nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku i nie później niż w dniu 17 września 2012 roku J. S. (1), mimo braku zapłaty całej ceny na rzecz M. N., czym działał na szkodę M. N.. Czyn ten zakwalifikowano z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Zważywszy na treść zarzutu aktu oskarżenia, należy w pierwszej kolejności wskazać, że przestępstwo oszustwa, określone w art. 286 § 1 k.k., polega na doprowadzeniu innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem m.in. przez wprowadzenie w błąd. Wprowadzenie w błąd z kolei to wytworzenie w świadomości innej osoby fałszywego obrazu pewnego wycinka rzeczywistości. Środkiem użytym do wprowadzenia w błąd może być np. słowo, pismo, fałszywe narzędzie lub urządzenie. Przy czym błąd musi dotyczyć tzw. istotnych okoliczności, które mogą mieć wpływ na podjęcie przez osobę oszukiwaną decyzji rozporządzenia mieniem. Wystarczające jest przy tym ustalenie jakiegokolwiek działania, które może spowodować błędne wyobrażenie o rzeczywistości u osoby rozporządzającej mieniem (zob. postanowienie SN z dnia 26 czerwca 2003 r., V KK 324/2002, LexisNexis nr (...)). Oszustwo jest przestępstwem materialnym, którego skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem przez pokrzywdzonego. Powstanie szkody w mieniu nie jest koniecznym warunkiem do przyjęcia, że doszło do tak pojmowanego niekorzystnego rozporządzenia (zob. wyrok SN z 30 sierpnia 2000 r., V KKN 267/2000, LexisNexis nr (...)). Niekorzystne rozporządzenie mieniem nie musi pozostawać w związku z osiągnięciem przez sprawcę korzyści majątkowej. Osiągnięcie korzyści nie należy do znamion przestępstwa oszustwa. Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Przypisanie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. wiąże się z wykazaniem, że sprawca obejmował swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym wprowadzenie w błąd innej osoby oraz to, że doprowadza ją w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (zob. postanowienie SN z 4 stycznia 2011 r., III KK 181/2010, LexisNexis nr (...)).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, iż zebrany materiał dowodowy nie pozwolił na stwierdzenie, aby P. S. – w momencie zawierania umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r. - działał z zamiarem bezpośrednim doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W tym miejscu należy wskazać, iż oskarżyciel posiłkowy w sposób niezasadny kwalifikował zachowania P. S., podjęte przez niego już po zawarciu tych umów (opóźnienia zapłaty), jako zachowania wyczerpujące znamiona przestępstwa oszustwa. Podkreślić należy, iż późniejsze zachowania wymienionej osoby – stanowiące o opóźnieniu, czy też zwłoce w terminie płatności - pozostają bez znaczenia dla oceny znamion czynu zabronionego, stypizowanego w art. 286 § 1 k.k.

Odnosząc się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie I. wyroku, wskazać wypada, że przestępstwo określone w art. 284 § 2 kodeksu karnego stanowi kwalifikowany typ przywłaszczenia. Przepis ten chroni własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne przysługujące danemu podmiotowi do rzeczy ruchomej. Podkreślić należy, iż przywłaszczenie - będąc przestępstwem kierunkowym - wymaga działania w celu włączenia cudzego mienia ruchomego do posiadanego przez sprawcę majątku lub w celu postępowania z nim jak z własnym (por. postanowienie SN z 15 listopada 2002 r., IV KKN 380/99, LEX nr 77427). O zachowaniu umyślnym można mówić jedynie wtedy, gdy sprawca obejmował swoją świadomością wszystkie istotne elementy czynu, wszystkie jego podstawowe znamiona, zaś istotnym wyznacznikiem tego, że sprawca obejmuje czyn swój świadomością, a zatem i umyślnością, jest jego zamiar (por. wyrok SA w Poznaniu z 20 lipca 1999 r., sygn. akt II AKa 136/99, OSA 2000/5/38). Przepis art. 284 § 2 k.k. wskazuje, iż czynność wykonawcza polega na przywłaszczeniu sobie powierzonej rzeczy, a zatem na postąpieniu z rzeczą tak jak właściciel, przy czym rzecz znajduje się już we władaniu sprawcy (por. Górniok, Pleńska, Przestępstwa (w:) System, 1989, s. 409-410). Przedmiotem czynności wykonawczej w wypadku omawianego czynu zabronionego jest cudza rzecz ruchoma. Wykładnia językowa wskazuje na to, iż rzecz jest cudza wtedy, gdy ma właściciela i jest nim osoba inna niż sprawca. W orzecznictwie podkreślono, iż przywłaszczeniem jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie znajdującym się w posiadaniu sprawcy, cudzym mieniem ruchomym przez włączenie go do majątku swego lub innej osoby i powiększenie w ten sposób swojego lub innej osoby stanu posiadania. Nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, lecz musi temu towarzyszyć tzw. animus rem sibi habendi, zamiar zatrzymania cudzego mienia ruchomego dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu (zob. wyrok SN z dnia 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978/6/64). W przeciwieństwie do kradzieży sprawca przywłaszczenia nie zabiera cudzego mienia ruchomego w celu przywłaszczenia, lecz bezprawnie rozporządza cudzą rzeczą ruchomą, która znalazła się w jego legalnym, nie bezprawnym, posiadaniu. Dla oceny zachowania sprawcy mają więc znaczenie zarówno moment wejścia w posiadanie rzeczy, jak i moment rozporządzenia rzeczą (zob. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, Prok. i Pr.-wkł. 2006, nr 6, poz. 16). Dla ustalenia znamion strony podmiotowej niezbędne jest wykazanie, iż sprawca, postępując z rzeczą w sposób sprzeczny z uzgodnieniami poczynionymi z właścicielem, działał w celu włączenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności (zob. wyrok SA w Rzeszowie z 6 czerwca 2013 r., II AKa 38/2013, LexPolonica nr 6720017).

Mając powyższe na uwadze należy zwrócić uwagę, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że pomiędzy M. N. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. – reprezentowaną przez prokurenta samoistnego P. S., doszło do zawarcia dwóch umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r. – dotyczących odpowiednio sprzedaży przyczepy ciężarowej SAM o nr rejestracyjnym (...) i nr ramy (...) za cenę 500,00 zł oraz łodzi motorowej marki S. (...) o nr rejestracyjnym (...) nr kadłuba US- (...) za cenę 75.000,00 zł. W każdej z tych umów zawarto jednak postanowienie, zgodnie z którym sprzedający przenosi na rzecz kupującego własność pojazdu określonego w § 1 danej umowy (odpowiednio łodzi oraz przyczepy) z zastrzeżeniem prawa własności na rzecz sprzedającego do czasu zapłaty całej ceny opisanej w § 3 danej umowy. Istotne jest również, iż w każdej z tych umów zawarto zapis, zgodnie z którym kupujący potwierdził odbiór rzeczy. Nie budziło zatem wątpliwości, iż (...) sp. z.o.o. z siedzibą w G. – reprezentowana przez P. S., w legalny sposób weszła w posiadanie tych przedmiotów. Wobec jasnego brzmienia zapisów umownych, stanowiących zastrzeżenie prawa własności na rzecz M. N. do czasu zapłaty całej ceny za daną rzecz – przy jednoczesnej świadomości P. S., iż nie dokonano takiej zapłaty – nie ulegało wątpliwości, iż oskarżony zdawał sobie sprawę, iż ani (...) sp. z o.o. z siedzibą w G., ani tym bardziej on jako osoba fizyczna, nie stał się właścicielem przedmiotowej łodzi oraz przyczepy ciężarowej.

Należy zwrócić uwagę, iż cel zastrzeżenia własności przez sprzedawcę uzasadnia umożliwienie mu odzyskania rzeczy już z tej przyczyny, że kupujący nie wywiązał się w terminie z obowiązku zapłaty ceny. Wydanie rzeczy sprzedanej przez zapłatą ceny, nawet w sytuacji, gdy sprzedawca zastrzegł sobie prawo własności, wiąże się z istotnym ryzykiem po stronie sprzedawcy. Kupujący jest uprawniony tylko do posiadania i korzystania z rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem; nie jest jej właścicielem ani osobą uprawnioną do rozporządzenia rzeczą (zob. Andrzej Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna. LEX, 2014).

Oskarżony P. S., po wejściu w posiadanie tych ruchomości w dniu 31 sierpnia 2012 r. - na podstawie wspomnianych umów sprzedaży z zastrzeżeniem prawa własności - wyżej wymienione rzeczy ruchome sprzedał nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku i nie później niż w dniu 17 września 2012 roku J. S. (1) – prowadzącemu działalność gospodarczą w I., mimo braku zapłaty całej ceny na rzecz M. N., czym działał na szkodę M. N..

Odnośnie czasu, w którym doszło do sprzedaży tych ruchomości przez P. S. na rzecz J. S. (1), należy ponownie wskazać, iż na podstawie zgromadzonej w aktach sprawy dokumentacji ustalono, że do sprzedaży tych przedmiotów doszło nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku (tego dnia doszło bowiem do zawarcia dwóch umów sprzedaży pomiędzy M. N. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. i dopiero w tym dniu P. S. wszedł w ich posiadanie) i nie później niż w dniu 17 września 2012 roku (dzień wystawienia przez (...) sp. z o.o. faktury VAT nr (...).09.2012, dokumentującej sprzedaż na rzecz J. S. (1) przyczepki ciężarowej używanej, marka: SAM, typ: SAM, rok: 2006, VIN: (...)). W omawianym zakresie należało mieć również na względzie treść dokumentu w postaci kopii faktury VAT nr (...) z dnia 13 września 2012 r. (k. 455) – dokumentującej transakcję pomiędzy J. S. (1) a (...) Sp. z o.o. z siedzibą w T., która to transakcja dotyczyła sprzedaży łodzi Speedster 200, numer VIN: US- (...). Nie ulegało bowiem wątpliwości, iż w dacie wystawienia tego dokumentu J. S. (1) był już w posiadaniu tej jednostki, wobec wcześniejszej transakcji sprzedaży dokonanej z P. S..

Nie ulegało przy tym wątpliwości, iż w momencie rozporządzenia tymi rzeczami, P. S. nie był ich właścicielem. Działał on ze świadomością, iż nie przysługuje mu prawo własności tych rzeczy. Nie był on zatem uprawniony do ich sprzedaży na rzecz J. S. (1).

Mając na uwadze powyższe, uznać należało, iż oskarżony P. S. działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, iż w czasie popełniania przez oskarżonego przypisanego mu czynu zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca jego kryminalną bezprawność. Nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę oskarżonego – w szczególności nie był on ograniczony w możliwości rozpoznania znaczenia i konsekwencji swojego czynu przez chorobę psychiczną, niedorozwój umysłowy lub czasowe zaburzenie czynności psychicznych. P. S. jest osobą dorosłą. Sprawca naruszył przepisy obowiązującego prawa, zdając sobie sprawę, że zachowanie w przypisanym kształcie jest zabronione pod groźbą kary. Należy podkreślić, że fakt karalności przywłaszczenia jest w społeczeństwie powszechnie znany.

W związku z tym uznano, iż oskarżony P. S. dopuścił się czynu kwalifikowanego z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Odnosząc się do zastosowanej instytucji czynu ciągłego (art. 12 k.k.), należy wskazać, iż zgodnie z tym przepisem, dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uważa się za jeden czyn zabroniony. Ustawodawca przesądził, że przy spełnieniu pewnych warunków wiele zachowań stanowi jednorazowe wypełnienie znamion jakiegoś typu czynu zabronionego. Zastosowanie art. 12 k.k. uzależnione jest z jednej strony od przesłanki podmiotowej (subiektywnej) w postaci „z góry przyjętego zamiaru”, z drugiej od przesłanek przedmiotowych, takich jak „krótkie odstępy czasu” oraz tożsamość pokrzywdzonego, jeżeli przedmiotem zamachu jest dobro osobiste. Przesłanka powziętego z góry zamiaru oznacza, że sprawca chce popełnić dwa lub więcej zachowań albo przewiduje możliwość ich popełnienia i na to się godzi (zob. postanowienie SN z 12 kwietnia 2007 r., WZ 7/07, OSNwSK 2007/1/817), a zarazem przystępując do realizacji pierwszego zachowania, obejmuje zamiarem wszystkie zachowania połączone znamieniem ciągłości (zob. wyrok SN z 09 grudnia 2009 r., V KK 290/09, LEX nr 553738). Brzmienie art. 12 k.k. przesądza o tym, że czyn ciągły charakteryzuje się jednym zamiarem (tym samym, a nie takim samym) obejmującym wszystkie elementy składowe. W orzecznictwie podnosi się, że sprawca w chwili podejmowania pierwszego zachowania musi mieć zamiar popełnienia (co najmniej w ogólnym zarysie) pozostałych zachowań składających się na czyn ciągły (postanowienie SN z 12 kwietnia 2007 r., WZ 7/07, OSNwSK 2007, Nr 1, poz. 817; podobnie wyrok SA w Katowicach z 31 października 2012 r., II AKa 441/12, LEX nr 1236452).

Omawiany przepis jest podstawą do uznania wielości zachowań za jednorazową realizację znamion czynu zabronionego, czego konsekwencją jest przyjęcie, iż sprawca pomimo wielości zachowań przestępnych popełnia jeden czyn zabroniony. Z punktu widzenia ocen prawno karnych bierze się pod uwagę sumę zachowań składających się na czyn ciągły, tak więc zarówno o kwalifikacji prawnej decyduje łączna ocena wszystkich zachowań, łącznie także dokonuje się oceny społecznej szkodliwości zachowań składających się na ciąg (por. wyrok SN z 09 grudnia 2009 r., V KK 290/09, LEX nr 553738).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, nie budziło wątpliwości Sądu, iż spełnione zostały wszystkie niezbędne przesłanki do przyjęcia czynu ciągłego.

Oskarżony P. S. działał w nieustalonym okresie czasu nie wcześniej niż w dniu 31 sierpnia 2012 roku do dnia 17 września 2012 roku. Przyjęta granica czasu popełnienia przestępstwa niewątpliwie mieści się w pojęciu krótkich odstępów czasu. Oskarżony działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jednocześnie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. P. S., w odniesieniu do obu transakcji sprzedaży dokonanych z J. S. (1), zdawał sobie sprawę z treści umów zawartych z M. N.. Oskarżony wiedział, iż nie uregulowano całości należności z tytułu dokonanych zakupów. Wobec jasnego brzmienia postanowień umownych o zastrzeżeniu prawa własności, wiedział, iż nie jest właścicielem tych ruchomości. Mimo to, podjął decyzję o sprzedaży tych rzeczy. Niewątpliwie działał przy tym w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Wszak dokonane czynności były odpłatne.

Odnośnie stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Dokonując oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego – z uwzględnieniem treści art. 115 § 2 k.k. - uznać należy, że jego społeczna szkodliwość jest znaczna. W przypadku przywłaszczenia szczególnym przedmiotem ochrony jest własność rzeczy (zob. Dąbrowska-Kardas, Kardas (w:) Zoll III, s. 210; Michalski (w:) Wąsek II, s. 823-824; Kulik (w:) Mozgawa i in., s. 552). Jest to wartość istotna, podlegająca ochronie przez państwo, w tym również ochronie konstytucyjnej. Przedmiotem czynu były dwie rzeczy - przyczepa ciężarowa SAM o wartości nie mniejszej niż 500 zł oraz łódź motorowa marki S. (...) o wartości nie mniejszej niż 75000 zł. Łączna wartość tych ruchomości była zatem znaczna, co mogłoby wskazywać na taki rozmiar wyrządzonej szkody. Nie można było jednak tracić z pola widzenia okoliczności, iż w toku postępowania ustalono lokalizację tych rzeczy - zaś w dniu 17 grudnia 2015 r. Sąd wydał postanowienie o zwrocie zatrzymanych rzeczy osobie uprawnionej, to jest oskarżycielowi posiłkowemu M. N.. Jeżeli chodzi o sposób i okoliczności popełnienia przypisanego czynu, wskazać należy, iż oskarżony P. S. znał M. N., w przeszłości zajmował się serwisowaniem jego łodzi. Swoim dotychczasowym zachowaniem wzbudził w nim zaufanie. W rezultacie, wykorzystał nadarzającą się okazję. Elementy strony podmiotowej, wskazane w art. 115 § 2 k.k., wpływały negatywnie na rozmiar społecznej szkodliwości czynu. Oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, zaś jego motywacją była chęć uzyskania w łatwy sposób potrzebnych pieniędzy, a więc w celu uzyskania korzyści majątkowej.

Odnośnie wymiaru kary.

Wymierzając oskarżonemu karę – za przestępstwo przypisane mu w punkcie I. wyroku, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., zgodnie z którym, Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę Sąd był zobligowany wziąć pod uwagę, w myśl art. 53 § 2 k.k., przede wszystkim motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

Jako okoliczność obciążającą Sąd potraktował fakt, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej – przez co negatywnie należało ocenić jego motywację. Ustalenie w toku postępowania lokalizacji przedmiotowych rzeczy, jak i wydanie w dniu 17 grudnia 2015 r. postanowienia o zwrocie zatrzymanych rzeczy osobie uprawnionej - pozytywnie wpłynęło na ocenę rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa. Niemniej, nie można było tracić z pola widzenia, iż swoim zachowaniem oskarżony obniżył pewność obrotu gospodarczego i zaufania pomiędzy partnerami handlowymi. Oskarżony P. S. był przedsiębiorcą. Od osób prowadzących działalność gospodarczą należy oczekiwać zachowań zgodnych ze standardami rzetelnego kontrahenta. Podkreślić należy, iż oskarżony, pomimo wielokrotnych deklaracji – składanych również w toku postępowania karnego – nie doprowadził do uregulowania całości należności wynikających z zawartych umów sprzedaży z dnia 31 sierpnia 2012 r. Na korzyść oskarżonego przemawiał natomiast fakt, iż nie był on uprzednio karany sądownie.

Oskarżony P. S. dopuścił się omawianego czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, takową zresztą osiągnął, a więc celu szczególnie negatywnie postrzeganego przez ustawodawcę, skoro zdecydował w takich sytuacjach na orzeczenie kary grzywny, nie zawartej w sankcji konkretnego przestępstwa (art. 33 § 2 k.k.). Wzgląd na indywidualne oddziaływanie kary nakazywał w niniejszej sprawie orzeczenie grzywny z powodu konieczności ukształtowania w oskarżonym pozytywnego stosunku do składników majątkowych legalnie uzyskanych (objętych prawem własności) przez inny podmiot. Liczba stawek dziennych odpowiada wadze okoliczności obciążających, natomiast wysokość stawki dziennej Sąd ustalił, uwzględniając sytuację majątkową i zarobkową oskarżonego. Oskarżony podał, że posiada nieruchomości w Pępowinie i G., prowadzi działalność gospodarczą w Polsce i za granicą – handel w ramach firmy (...) sp. z o.o. oraz podmiotów zagranicznych. Wskazał, że zarabia około 5000 złotych miesięcznie. Oskarżony był kawalerem, nie miał potomstwa. Stan zdrowia oskarżonego był dobry; psychiatrycznie, odwykowo – nie leczony. W związku z tym wysokość jednej stawki została ustalona na kwotę 10 (słownie: dziesięciu) złotych. Ustalając liczbę stawek dziennych kary grzywny Sąd kierował się tymi samymi dyrektywami i okolicznościami, co omówione przy wymiarze kary pozbawienia wolności.

W związku z tym, Sąd uznał, że kara roku pozbawienia wolności oraz kara grzywny w wysokości 300 (słownie: trzysta) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na 10 (słownie: dziesięć) złotych, jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości, nie przekracza stopnia winy, a także czyni zadość celom w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzona kara niewątpliwie będzie akcentowała jej wychowawczą rolę, co ma na celu uświadomienie oskarżonemu naganności jego postępowania i wzbudzenie w nim refleksji o konieczności przestrzegania obowiązującego porządku prawnego.

Sąd uznał również, że istnieją względem oskarżonego P. S. przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, o czym rozstrzygnięto w punkcie II. wyroku.

Podstawą był art. 69 §1 i §2 k.k., art. 70§ 1 pkt 1 k.k. W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd zastosował omawiane przepisy w brzmieniu obowiązującym przed wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r.), która w odniesieniu do wspomnianych przepisów weszła w życie z dniem 01 lipca 2015 r.

Mając na uwadze treść art. 4 § 1 k.k., Sąd rozważył, który stan prawny był dla oskarżonego względniejszy. Wobec faktu, że przypisany wyrokiem czyn popełniony został przez oskarżonego przed dniem 1 lipca 2015 r., natomiast wyrok wydano już po tej dacie, zachodziła konieczność zastosowania art. 4 § 1 k.k. regulującego sposób rozstrzygnięcia kolizji ustaw w czasie.

Przepis ten stanowi, że co do zasady w przypadku kolizji ustaw stosuje się ustawę nową, chyba że ustawa obowiązująca poprzednio jest względniejsza dla sprawcy. W orzecznictwie wskazano, iż ustawą względniejszą dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z kolejnego zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Warunkiem dokonania wyboru spełniającego te wymogi jest przeprowadzenie przez sąd orzekający swoistego testu polegającego na podjęciu rozstrzygnięcia w sprawie, odrębnie na podstawie jednej i drugiej ustawy, a następnie na porównaniu obu rezultatów według kryterium korzystności dla oskarżonego. Sąd powinien określić możliwe konsekwencje wynikające z każdej ze zbiegających się ustaw i dopiero po wyborze jednej z nich jako względniejszej przystąpić do wymiaru kary, rozumowanie przeprowadzone odwrotnie jest błędem (zob. wyrok SN z dnia 13 maja 2008 r., V KK 15/08, LEX nr 398529). Korzystniejsza dla sprawcy jest zaś ta ustawa, która za popełnione przez niego przestępstwo przewiduje najłagodniejsze konsekwencje, a jej wybór musi zostać poprzedzony oceną całokształtu konsekwencji, jakie pociąga za sobą zastosowanie konkurujących ze sobą ustaw (zob. A. Zoll [red.], Kodeks karny. Część ogólna, Kraków 1998, s. 66).

Uznać należało, że właściwszym w badanym przypadku było zastosowanie starych przepisów, gdyż przy zastosowaniu przepisów w obecnym brzmieniu konieczne byłoby orzeczenie przynajmniej jednego z obowiązków określonych w treści art. 72 § 1 pkt 1-8 k.k. Powyższe kreowałoby sytuację mniej korzystną dla oskarżonego. W związku z tym, ustawa obowiązująca poprzednio jest dla niego względniejsza. W rezultacie, odstąpiono od zasady wynikającej z treści art. 4 § 1 k.k., gdzie ustawodawca przewidział priorytet stosowania ustawy nowej (obowiązującej w czasie orzekania) nad ustawą starą (obowiązującą w czasie popełnienia przestępstwa) (por. wyrok SN z dnia 18 lutego 2009 r., III KK 349/2008, LexPolonica nr 2039016).

Odnosząc się do zastosowanej instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, należy wskazać, iż w ocenie Sądu, takie orzeczenie kary – przy uwzględnieniu orzeczonej kary grzywny - jest wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa.

W omawianym zakresie należało wziąć pod uwagę fakt, iż oskarżony P. S. nie był uprzednio karany sądownie. Sąd przyjął, że zachodzą przesłanki do postawienia względem niego pozytywnej prognozy kryminologicznej. Przesłanką decydującą o tym, czy kara ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, jest ocena, w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa, a więc rozstrzygnięcie to musi znajdować uzasadnienie w pozytywnej lub negatywnej prognozie kryminologicznej. Fakt skazania na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, a także na podlegającą wykonaniu grzywnę, pozwoli oskarżonemu na pozytywną refleksję dotyczącą tego przestępstwa i zapobiegnie ponownemu naruszeniu porządku prawnego. Orzeczona grzywna, która stanowi realną dolegliwość, winna zapobiec wystąpieniu u oskarżonego poczucia bezkarności.

Ustalając okres próby Sąd kierował się pozytywnym stopniem prognozy kryminologicznej. Konieczne było ustalenie okresu próby, który pozwoli na weryfikację stosunku sprawcy do obowiązującego porządku prawnego. W związku z tym, w oparciu o treść art. 70 § 1 pkt 1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 2 (słownie: dwa) lata.

W tym miejscu należy odnieść się do wniosku pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, który w głosach stron, na podstawie art. 46 § 1 k.k. zażądał zobowiązania oskarżonego do naprawienia szkody. W toku postępowania sądowego ustalono lokalizację przedmiotowych ruchomości. Na rozprawie w dniu 17 grudnia 2015 r. Sąd wydał postanowienie o zwrocie oskarżycielowi posiłkowemu dowodów rzeczowych w postaci rzeczonej przyczepy ciężarowej oraz łodzi motorowej, zatrzymanych od R. S. w dniu 12 sierpnia 2015 r. i oddanych R. S. na przechowanie. Wobec zapadłego w tej kwestii orzeczenia, nie sposób było uznać, aby spełnione zostały przesłanki z art. 46 § 1 k.k. Podkreślić należy, że Sąd nie może odmówić orzeczenia obowiązku naprawienia szkody – niemniej dotyczy to sytuacji, gdy złożono wniosek, istnieją podstawy do skazania, a szkoda została określona i udowodniona. W przedmiotowej sprawie, w związku z orzeczeniem o zwrocie M. N. wspomnianych dowodów rzeczowych, nie sposób było uznać, aby po jego stronie wystąpiła jakakolwiek szkoda majątkowa. Jedynie na marginesie należy zwrócić uwagę, iż na etapie sporządzania uzasadnienia wyroku z dnia 17 grudnia 2015 r., kwestia orzeczenia w przedmiocie zwrotu dowodów rzeczowych została prawomocnie rozstrzygnięta postanowieniem Sądu Okręgowego w Gdańsku Wydział V Karny Odwoławczy z dnia 08 lutego 2016 r., sygnatura akt V Kz 16/16, gdzie Sąd drugiej instancji utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

Odnośnie dalszych rozstrzygnięć.

W punkcie III. wyroku, na podstawie art. 627 k.p.k., art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.) oraz § 14 ust. 2 pkt 1, §16 i §19 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) zasądzono od oskarżonego na rzecz M. N. kwotę (...) (słownie: pięć tysięcy trzysta dwadzieścia trzy) złotych tytułem zwrotu poniesionych wydatków. W tym miejscu należy wskazać, że pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego złożył wniosek o zwrot wydatków poniesionych przez stronę, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika – według przedłożonego zestawienia kosztów (k. 458).

W punkcie IV. wyroku – wobec ustabilizowanej sytuacji majątkowej i rodzinnej oskarżonego - na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k. i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądzono od P. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 266,80 (słownie: dwieście sześćdziesiąt sześć i 80/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 780 (słownie: siedemset osiemdziesiąt) złotych.