Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Jacek Matusik

Sędziowie: SO Małgorzata Bańkowska (spr.)

SR del. Włodzimierz Szyszkowski

protokolant: prot. sądowy - stażysta Łukasz Sierdziński

przy udziale prokuratora Gabriela Żuławskiego

po rozpoznaniu dnia 27 stycznia 2016 r.

sprawy:

K. D. syna S. i E. z d. K., urodzonego (...)
w Ś. oskarżonego o przestępstwa z art. 18 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 258 § 3 kk, art. 18 § 1 kk w zw. z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

A. O. syna W. i B. z d. S., urodzonego (...)
w W. oskarżonego o przestępstwa z art. 279 § 1 kk, art. 258 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk,

P. M. s. M. i M. z d. Wziątek, urodzonego (...) w W. oskarżonego o przestępstwa z art. 279 § 1 kk, art. 258 § 1 kk

oraz w trybie art. 435 k.p.k.

G. O. s. S. i G. z d. P., urodzonego (...) w G. oskarżonego o przestępstwa z art. 291§1 k.k. w zw. z art. 91§ 1 k.k. i art. 258§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych K. D., A. O.
i P. M.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 6 listopada 2014 r. sygn. akt VIII K 209/10

I. wyrok w zaskarżone części wobec oskarżonych K. D., A. O. i P. M., a w trybie art. 435 k.p.k. również wobec oskarżonego G. O. zmienia w ten sposób, że:

1. oskarżonego K. D. uniewinnia od popełnienia, przypisanego mu w pkt. 2 sentencji (pkt. II aktu oskarżenia) czynu z art. 258§3 k.k., kosztami postępowania w sprawie w tej części obciążając Skarb Państwa;

2. oskarżonego A. O. uniewinnia od popełnienia, przypisanego mu w pkt. 4 sentencji (pkt. XVIII aktu oskarżenia) czynu z art. 258§1 k.k., kosztami postępowania w sprawie w tej części obciążając Skarb Państwa;

3. oskarżonego P. M. uniewinnia od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, kosztami postępowania w sprawie w tej części obciążając Skarb Państwa;

4. w odniesieniu do oskarżonego G. O. :

- uchyla rozstrzygnięcia: o karze łącznej z pkt. 12 sentencji oraz o warunkowym zawieszeniu wykonania kary z pkt. 13 sentencji;

- uniewinnia tego oskarżonego od popełnienia, przypisanego mu w pkt. 8 sentencji (pkt. XXXVII aktu oskarżenia) czynu z art. 258§1 k.k.;

- na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt.1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. z art. 4§1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec G. O. w pkt.
7 sentencji kary roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 5 (pięciu) lat;

II. w pozostałej zaskarżonej części w odniesieniu do oskarżonych A. O. i K. D. tenże wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie do ponownego rozpoznania;

III. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięć z pkt. 14 i 17 oraz w pozostałej niezaskarżonej części w odniesieniu do G. O.;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. W. kwotę 516,60 zł obejmująca wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji w tym podatek VAT.

SSO Małgorzata Bańkowska SSO Jacek Matusik SSR del. Włodzimierz Szyszkowski

Sygn. akt VI Ka 660/15

UZASADNIENIE

K. D. został oskarżony o popełnienie czynu z art. 258§3 kk oraz trzynaście czynów z art. 18§1 kk. w zw. z art. 279§1 kk. w zw. z art. 64§1 kk. i jednego z art.18§1 kk. w zw. z art.13§1 kk. w zw. z art. 279§1 kk. w zw. z art.64§1 kk.

A. O. został oskarżony o popełnienie czynu z art. 258§1 kk oraz 14 czynów z art. 279§1 k.k. i jednego z art. 13§1 kk w zw. z art. 279§1 k.k.

P. M. został oskarżony o popełnienie czynu z art. 258§1 kk oraz dwóch czynów z art. 279§1 k.k.

G. O. został oskarżony o popełnienie czynu z art. 258§1 kk oraz art. 291§1 kk w zw. z art. 91§1 kk.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 6 listopada 2014 roku, sygn. akt VIII K 209/10:

- oskarżonego K. D. uznał za winnego popełnienia wszystkich czynów z art. 18 § 1 kk. w zw. z art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk oraz czynu z art. 18§1 kk. w zw. z art.13§1 kk. w zw. z art. 279§1 kk. w zw. z art.64§1 kk. poprzez wyeliminowanie art. 13§1 kk. oraz przyjmując, iż czyny te stanowią określony w art. 91 § 1 kk. ciąg przestępstw i na podstawie art.18 § 1 kk. w zw. z art. 279 § 1 kk. w zw. z art.64 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. skazał go, zaś na podstawie art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. wymierzył oskarżonemu K. D. karę 4 lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 kk. karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 40 złotych każda; uznał oskarżonego K. D. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 258§3 k.k. i za to na podstawie art. 258 § 3 kk wymierzył mu karę 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk oraz art. 91 § 2 kk. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu K. D. karę łączną 5 lat pozbawienia wolności;

- oskarżonego A. O. uznał za winnego popełnienia czynów z art. 279 § 1 kk. przyjmując iż czyny opisane stanowią określony w art. 91 § 1 kk. ciąg przestępstw, uznał iż oskarżony A. O. wyczerpał swym zachowaniem dyspozycję art. 13 § 1 kk. w zw. z art. 279 § 1 kk. i art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. i za to na podstawie art. 14 § 1 kk. w zw. z art. 279 § 1 kk. i art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. wymierzył oskarżonemu A. O. karę 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 kk. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 120 stawek dziennych po 40 złotych każda; oskarżonego A. O. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 258§3 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk. wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk oraz art.91 § 2 kk. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu A. O. karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

- oskarżonego P. M. uznał za winnego popełnienia czynów z art. 279 § 1 kk. przyjmując iż czyny te stanowią określony w art. 91 § 1 kk. ciąg przestępstw; uznał iż oskarżony P. M. wyczerpał swym zachowaniem dyspozycję art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. i za to na podstawie art. 279 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. wymierzył mu karę 1 roku i 6) miesięcy pozbawienia wolności zaś na podstawie art. 33 § 2 kk. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 30 złotych każda; oskarżonego P. M. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 258§3kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk oraz art. 91 § 2 kk. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu P. M. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności;

- oskarżonego G. O. uznał za winnego popełnienia czynów z art. 291§1 kk przyjmując iż czyny opisane stanowią określony w art. 91 § 1 kk. ciąg przestępstw, uznał iż oskarżony G. O. wyczerpał swym zachowaniem dyspozycję art. 291 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. i za to na podstawie art. 291 § 1 kk. w zw. z art. 91 § 1 kk. wymierzył mu karę 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 33 § 2 kk. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 40 złotych każda; oskarżonego G. O. uznał za winnego popełnienia czynu z art. 258§3 kk i za to na podstawie art. 258 § 1 kk. wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk oraz art. 91 § 2 kk. w miejsce orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu G. O. karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego G. O. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby; na podstawie art. 415 § 3 kpk powództwo cywilne wytoczone przeciwko oskarżonemu K. D. przez powoda cywilnego B. M. pozostawił bez rozpoznania, zaliczając koszty procesu poniesione przez powoda cywilnego w postępowaniu karnym do kosztów procesu cywilnego o to samo roszczenie; na podstawie art. 46 § 1 kk. orzekł wobec oskarżonych K. D. i A. O. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości i zobowiązał oskarżonych K. D. i A. O. do zapłaty solidarnie na rzecz: pokrzywdzonej B. F. kwoty 8000 złotych; na podstawie art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego K. D. zaliczył mu zatrzymanie oraz tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 23 czerwca 2006 roku do 21 września 2007 roku; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego A. O. zaliczył jego zatrzymanie oraz tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 23 czerwca 2006r. do dnia 19 września 2007r.; na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego P. M. zaliczył zatrzymanie oraz tymczasowe aresztowanie w okresie od dnia 23 czerwca 2006r. do dnia 06 czerwca 2007r.; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. W. kwotę 1549, 80 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. M. z urzędu; zwolnił oskarżonych K. D., A. O., P. M. i G. O. od obowiązku uiszczania kosztów sądowych w całości za postępowanie w I instancji.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obrońcy oskarżonego K. D., P. M. oraz A. O.. Co do oskarżonego G. O. wyrok nie został zaskarżony przez żadną ze stron.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesione apelacje obrońców oskarżonych A. O., K. D. oraz P. M. uznać należy za częściowo zasadne.

Przed przystąpieniem do oceny trafności zarzutów stawianych orzeczeniu Sądu Rejonowego w apelacjach złożonych przez obrońców oskarżonego K. D., A. O. oraz P. M. przypomnieć należy, iż zgodnie z treścią art. 433 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach środka odwoławczego, zaś w zakresie szerszym o tyle, o ile ustawa to przewiduje, przy czym, oczywiście jest obowiązany rozważyć wszystkie wnioski i zarzuty wskazane w złożonych środkach odwoławczych. Przekraczanie przez Sąd Odwoławczy granic podmiotowych oskarżeń orzeczenia możliwe jest wyłącznie w związku ze stwierdzeniem okoliczności wymienionych w art. 439 k.p.k. lub art. 440 k.p.k. oraz w art. 435 k.p.k., przy czym z ostatniego ze wskazanych przepisów jednoznacznie wynika, iż sąd odwoławczy uchyla lub zmienia orzeczenie na korzyść współoskarżonych, choćby nie wnieśli środka odwoławczego, jeżeli je uchylił lub zmienił na rzecz współoskarżonego, którego środek odwoławczy dotyczył, gdy te same względy przemawiają za uchyleniem lub zmianą na rzecz tamtych. Ratio legis przepisu art. 435 k.p.k. polega na zagwarantowaniu wewnętrznej sprawiedliwości orzeczenia wydanego w stosunku do więcej niż jednego oskarżonego.

Odnosząc się do zaskarżonego orzeczenia, na wstępie należy skonstatować, że w ocenie Sądu Odwoławczego sporządzając uzasadnienie do zaskarżonego wyroku Sąd I instancji nie sprostał wymogom jakie zakreśla treść przepisu art. 424 k.p.k. Sporządzając pisemne uzasadnienie wydanego orzeczenia Sąd I instancji powinien wyraźnie wskazać, na jakich dowodach opierał ustalenia każdego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy faktu, a także należycie rozważyć i ocenić wszystkie dowody przemawiające za przyjętymi ustaleniami faktycznymi lub przeciwko nim, wyjaśnić wszystkie istotne wątpliwości w sprawie i sprzeczności w materiale dowodowym oraz ustosunkować się do nich. Uzasadnienie wyroku ma dać wyczerpującą i logiczną odpowiedź na pytanie, dlaczego właśnie taki, a nie inny wyrok został wydany. Uzasadnienie sporządzone w przedmiotowej sprawie takich warunków nie spełnia. Pisemne motywy zaskarżonego orzeczenia, chociaż objętościowo dosyć obszerne, merytorycznie są wyjątkowo lakoniczne i zawierają istotne braki w zakresie oceny poszczególnych dowodów ujawnionych w toku przewodu sądowego. Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny w przedmiotowej sprawie wskazał ogólnie, że oparł się w całości na aktach sprawy VIII K 717/10 oraz aktach niejawnych w całości załączonych do sprawy VIII K 209/10 i VIII K 717/10, nie wskazując, na jakich konkretnie dowodach z tychże akt, oparł swoje przekonanie o sprawstwie oskarżonych. Wątpliwym jest bowiem, aby akta tych postępowań zawierały w całości tylko dowody istotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W tym miejscu podnieść również należy, iż opierając się na aktach ww. spraw, Sąd de facto odwołał się zatem również do treści depozycji oskarżonych, które złożone zostały przez nich, gdy byli przesłuchiwani w charakterze świadków, nie zaś oskarżonych, co w sposób oczywisty jest niedopuszczalne. Wskazać także należy, iż Sąd I instancji podniósł również, że za przypisaniem oskarżonym czynów z aktu oskarżenia przemawia materiał kontroli operacyjnej w postaci nagrań z rozmów telefonicznych, przy czym jednak zupełnie pominął wskazanie, które to konkretnie nagrania przemawiać mają za powyższym - nie dokonał streszczenia istotnej ich treści i nie wskazał jakie wnioski z nich wypływają. Sąd nie odniósł się również w sposób wyczerpujący do kwestii związanych z udziałem poszczególnych oskarżonych w zorganizowanej grupie przestępczej, albowiem brak w uzasadnieniu wskazania kto wchodził skład grupy i w jakich okresach poszczególne osoby w niej funkcjonowały. Ponadto podkreślić należy, iż między uzasadnieniem a wyrokiem istnieje wewnętrza sprzeczność, a mianowicie Sąd w uzasadnieniu przypisał oskarżonym popełnienie wszystkich czynów z art. 279§ 1 k.k. (291 § 1 k.k. w przypadku oskarżonego O.) wskazanych w akcie oskarżenia podnosząc jednocześnie, że wszystkie te przestępstwa (i wyłącznie te) zostały popełnione przez zorganizowaną grupę kierowaną przez K. D., wszystkim oskarżonym przypisał udział w tejże grupie, a pomimo tego, w wyroku czynów tych nie opisał, jako popełnionych w zorganizowanej grupie i nie zakwalifikował ich w związku z art. 65§1 k.k. Sytuacja ta sprawiła, iż tak naprawdę nie wiadomym jest jakich czynów mieli zdaniem Sądu, dopuścić się oskarżeni działając w zorganizowanej grupie przestępczej, albowiem przypisane im czyny z art. 279§ 1 k.k. (291 § 1 k.k.), nie były popełnione w ramach działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Wskazanie, iż czyny przypisane oskarżonym były popełnione w zw. z art. 65§1 k.k. miałoby przecież istotne znaczenie również dla wymiaru karu o czym Sąd Rejonowy winien był pamiętać. Mając na względzie powyższe wywody stwierdzić należy, iż uzasadnienie w niniejszej sprawie nie spełnia ustawowych wymogów przewidzianych w art. 424 k.p.k. Zastrzec należy co prawda, iż o ile obraza art. 424 k.p.k. nie stanowi naruszenia prawa procesowego, mającego wpływ na treść orzeczenia (sporządzenie uzasadnienia następuje bowiem już po wydaniu orzeczenia), to wady uzasadnienia mogą utrudnić stronom korzystanie z prawa do odwołania, a sądowi II instancji dokonanie kontroli instancyjnej ( vide, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 16 grudnia 2013 r., sygn. akt II Aka 153/13, KZS 2014/66), co w niniejszej sprawie miało miejsce.

Przechodząc do wniesionych apelacji, w pierwszej kolejności odnieść się należy, do wyrażonego wprost w apelacji obrońcy oskarżonego D., zarzutu zaistnienia tzw. bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o jakiej stanowi przepis art. 439§1 pkt 4 k.p.k., albowiem stwierdzenie podnoszonej przez tego skarżącego okoliczności determinowałoby rozstrzygnięcie Sądu Odwoławczego i skutkowałoby koniecznością uchylenia całego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji. Podniesiony zarzut nie jest zasadny. Skarżący wskazał, iż w niniejszej sprawie sąd niższego rzędu orzekał w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu w zakresie przestępstw zarzuconych oskarżonym z art. 258§ 1-3 k.k. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie do którego wniesiono w dniu 12 kwietnia 2007 roku akt oskarżenia był zobligowany zbadać z urzędu swą właściwość, a w razie stwierdzenia niewłaściwości, przekazać sprawę sądowi właściwemu (art. 35 k.p.k.). Szczególne znaczenie miało rozważenie, czy do rozpoznania sprawy sąd ten był właściwy rzeczowo, a to z tego względu, że ewentualne wydanie wyroku przez sąd niższego rzędu w sprawie należącej do właściwości sądu wyższego rzędu, stanowiłoby bezwzględną przyczynę odwoławczą, przesądzającą o konieczności uchylenia wyroku w razie zaskarżenia (art. 439 § 1 pkt 4 k.p.k.). Oskarżonym zarzucono popełnienie czynów z art. 279§1 k.k. oraz czynu z art. 258§1-3 k.k. Według przepisu art. 25§ 1 pkt 2 k.p.k. obowiązującego na dzień wniesienia aktu oskarżenia tj. 12 kwietnia 2007r. sądem właściwym do rozpoznania niniejszej sprawy był sąd rejonowy jako sąd pierwszej instancji. Ustawą z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie ustawy o Prokuraturze, ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 64, poz. 432) zmieniono art. 25 § 1 pkt 2 k.p.k. według którego sąd okręgowy miał orzekać w pierwszej instancji w sprawach o czyny z art. 258 § 1-3 k.k. Przepisy te weszły w życie z dniem 12 lipca 2007 roku. Następnie w ustawie z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 64, poz. 432), dokonano zmiany poprzez dodanie art. 6a. (ustawą z dnia 23 sierpnia 2007 r. zmieniająca ustawę o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 27 września 2007 r.). Przepis ten stanowił, iż „ jeżeli na podstawie niniejszej ustawy nastąpiła zmiana właściwości sądu, orzeka sąd właściwy w dniu wniesienia aktu oskarżenia". Ustawa ta wchodziła w życie z dniem ogłoszenia. W związku z wprowadzonymi zmianami pojawiły się wątpliwości, czy sądy rejonowe w myśl znowelizowanych przepisów art. 25 § 1 pkt 2 k.p.k. winny się uznać zgodnie z art. 35§ 1 k.p.k. za niewłaściwe rzeczowo i w związku z tym przekazać sprawy, które były przez nich rozpoznawane przed dniem wejścia w życie nowelizacji, sądom wyższego rzędu czy może winny uznać się za kompetentne do rozpoznania spraw. Wątpliwości te zostały rozstrzygnięcie uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2007 r., I KZP 38/07, w której Sąd Najwyższy stwierdził, iż „sąd właściwy rzeczowo do rozpoznania sprawy według przepisów obowiązujących przed zmianą stanu prawnego, zachowuje swą właściwość do zakończenia sprawy w danej instancji”. Mając na względzie powyższe wywody oraz fakt, iż pierwsze merytoryczne rozpoznanie przedmiotowej sprawy przez Sąd Rejonowy nastąpiło w dniu 6 czerwca 2007 roku, zasadnym jest stwierdzenie, iż Sąd ten był władny orzekać w niniejszej sprawy jako sąd właściwy. Przychylając się zatem do stanowiska prokuratora i nie podzielając poglądu obrońców, uznać należy, iż w sprawie nie stwierdzono bezwzględnej przyczyny odwoławczej o jakiej stanowi art. 439§ 1 pkt 4 k.p.k.

Wszyscy autorzy apelacji podnieśli również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przez bezzasadne przyjęcie, iż P. M. i A. O. swoimi zachowaniami wyczerpali znamiona czynu z art. 258§ 1 k.k., zaś K. D. czynu z art. 258§ 3 k.k., które to zarzuty okazały się zasadne. Sąd Rejonowy w kwestii przypisanych oskarżonym czynów z art. 258 k.k., w uzasadnieniu wskazał, iż pomiędzy K. D., P. M., A. O. oraz G. O. istniał stopień powiązań organizacyjnych. K. D. był przywódcą i założycielem grupy, kierował wszystkimi działania, zlecał dokonywanie kradzieży, demontaż oraz ukrywanie skradzionych pojazdów. Większość członków grupy się znała, zdawała sobie sprawę z mechanizmów jej działania i funkcjonowania oraz znała pełnione przez siebie rolę. Za przyjęciem takiego stanu faktycznego Sąd meriti wskazał sposób porozumiewania się oskarżonych, ustalone schematy nazewnictwa, wyjaśnienia A. O. i G. O. oraz materiały z kontroli operacyjnej w postaci nagrań rozmów telefonicznych prowadzonych przez oskarżonych i dokumenty zgromadzone w sprawie. Wskazania wymaga, iż w pojęciu zorganizowania tkwią warunki podstawowej, wewnętrznej struktury organizacyjnej, choćby z niskim stopniem zorganizowania, jakaś trwałość tej struktury, czy to pionowej z przywódcą kierującym działalnością czy to poziomej ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł, jakaś więź organizacyjna w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokajania potrzeb grupy, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno - psychologiczne między jej członkami. Progiem karalności zorganizowania grupy jest istnienie między jej członkami choćby niewysokiego ale widocznego stopnia powiązań organizacyjnych i hierarchicznych ( vide, Marek A., Komentarz do art. 258 kodeksu karnego). Nie można pominąć oczywistej okoliczności, że samo zorganizowanie pewnych działań, zachowań nie może być utożsamiane z popełnieniem przestępstwa z art. 258 k.k. Przepis ten odnosi bowiem pojęcie "zorganizowania" do grupy, a nie do przestępstw. Organizowanie należy rozumieć jako podjęcie działań zmierzających do ułożenia czegoś w pewne formy, ramy z określeniem podporządkowania pewnym regułom. Organizowanie grupy o charakterze wskazanym w art. 258 k.k., bez względu na to czy przyjmie ona sztywną hierarchię, czy też przynależność do niej będzie miała luźniejszy charakter przy zachowaniu w tej grupie cech trwałości, wymaga wyodrębnienia ośrodka decyzyjnego, jej faktycznego przywództwa. Należy przy tym pamiętać, że czyn popełniony we współsprawstwie również może charakteryzować się podziałem ról, skoordynowanymi przez jednego ze współsprawców działaniami, wzajemną pomocą, wcześniejszym planowaniem późniejszych działań, czego nie można utożsamiać z popełnieniem czynu z art. 258 § 1 i 3 k.k. ( vide, m.in. wyroki Sądów Apelacyjnych: w Krakowie - z dnia 8 listopada 2013 r., sygn. akt II AKa 220/13, Lex nr 1437995, w Łodzi - z dnia 29 maja 2014 r. Lex nr 1480462, sygn. akt II AKa 34/14, w Katowicach - z dnia 10 grudnia 2009 r. sygn. akt II AKa 360/09 KZS 2010 r., Nr 3, poz. 58, w Warszawie - z dnia 19 lipca 2013 r., sygn. akt II AKa 227/13, Lex nr 1353875, we Wrocławiu - z dnia 12 czerwca 2014 r., sygn. akt II AKa 48/14, KZS 2014, Nr 12, poz. 59). W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i jego analizy nie ulega wątpliwości, że K. D., A. O. oraz G. O. znali się i wspólnie funkcjonowali w przestępczych procederach, czego żaden z nich nie kwestionował. Jednakże każdy z nich był podejmował inne czynności, a ich przestępcze działania, chociaż często ze sobą powiązane, w ocenie Sądu Okręgowego, nie charakteryzowały się takim zorganizowaniem, które uzasadniałoby przypisanie im udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Wiadomym jest, że A. O. wyszukiwał samochody i dokonywał ich kradzieży. Często (w świetle wyjaśnień A. O.) towarzyszyć mu miał K. D., który „stał na czatach” i „ubezpieczał” A. O., co jednak sam D. kwestionuje. Po dokonanych kradzieżach oskarżeni odprowadzać mieli pojazd na ustaloną posesję i wspólnie odjeżdżali. Zdarzało się, że pojazdy były przechowywane na posesji G. O., który czasami dokonywał demontażu samochodu, tak by można było sprzedać go na części. Pojazdy lub części z nich wymontowane były następnie odbierane przez K. D.. Za skradzione samochody A. O., zaś za rozbiórkę bądź przechowanie G. O. otrzymywali wynagrodzenie od K. D.. A. O. kradzieży dopuszczał się sam, po uprzedniej obserwacji pojazdu bądź też nie. Nikt nie zlecał mu jakich kradzieży ma konkretnie dokonać, kiedy i gdzie. Nie można wykluczyć, iż wyżej wymienionych oskarżonych łączył pewien stopień powiązania, jednakże trudno jest skonstatować, iż była to grupa rozumiana jako ta, o której stanowi art. 258 k.k. Podstawową przesłanką przemawiającą za nie przychyleniem się do stanowiska Sądu Rejonowego w tym zakresie, jest brak dowodów pozwalających uznać, iż w grupie którą tworzyli oskarżeni istniała jakakolwiek struktura, czy to pionowa z przywódcą kierującym działalnością czy to pozioma ze stałym gronem uczestników koordynujących działalność według ustalonych reguł. Mając na uwadze materiał dowodowy nie sposób jest nawet przyjąć w jakim czasookresie owa grupa miałaby funkcjonować i przez kogo została zainicjonowana. Wbrew poglądom sądu orzekającego, za głównego organizatora i kierownika grupy przestępczej nie sposób jest uznać K. D.. Brak w sprawie dowodów, że K. D. miał rzeczywisty wpływ na działania oskarżonych, jak również innych nieustalonych osób, by wydawał im polecenia, które oni wypełniali. Z całą stanowczością nie mogą o tym świadczyć wyjaśnienia A. O. oraz G. O.. Jak wskazał A. O. (k.1408) - K. D. nigdy nie powiedział mu wprost, że za skradzione pojazdy dostanie od niego wynagrodzenie, było to oczywiste, gdyż razem jeździli na kradzieże. O. wyjaśnił, iż nie było żadnej grupy przestępczej, nikt nie dowodził. K. D. nie musiał wyrażać zgody na kradzieże, gdyż oskarżony sam wybierał samochody. Dodał, iż ten nic mu nie zlecał. W swoich wyjaśnieniach G. O. również nie wskazywał, jakoby K. D. był głównym organizatorem przestępczego procederu. Zatem za nietrafne należy uznać stanowisko Sądu orzekającego, iż K. D. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu z art. 258§3 k.k. Wbrew twierdzeniu Sądu meriti istnienie zorganizowanej grupy przestępczej nie warunkuje posługiwanie się przez oskarżonych ustalonym schematem nazewnictwa i sposobem porozumiewania się. Idąc tokiem rozumowania Sądu Rejonowego, przyjąć by należało, że każda grupa społeczna posługująca się tym samym dialektem stanowi od razu zorganizowaną grupą przestępczą. W doktrynie jak i judykaturze ustalony jest pogląd, iż zorganizowaną grupę przestępczą tworzą co najmniej trzy osoby. Jak słusznie podniósł obrońca K. D., Sąd I instancji przypisując oskarżonym czyny z art. 258§1-3 k.k. nie wskazał wprost kto w tej grupie uczestniczył. W uzasadnieniu Sąd posługiwał się określeniami „większość członków grupy”, „pozostałych członków”, „wszystkich członków grupy” bez konkretnego podania danych personalnych owych członków. Sama okoliczność, że K. D., A. O. oraz G. O. zdawali sobie sprawę z przestępczego charakteru dokonywanych przez siebie działań nie może przemawiać za uznaniem, że we trzech tworzyli grupę zorganizowaną zgodnie z art. 258 k.k. Treść wyjaśnień A. O. oraz G. O. potwierdza, iż oskarżeni współdziałali ze sobą w popełnieniu przestępstw, jednakże trudno jest przyjąć, iż stanowili oni zorganizowaną grupę przestępczą. Z treści materiałów operacyjnych w postaci nagrań rozmów telefonicznych również nie wyłania się obraz zorganizowanej grupy przestępczej. Nagrania potwierdzają jedynie wskazane powyżej okoliczności, czyli wspólne działania oskarżonych w zakresie kradzieży, demontażu, przechowania skradzionych pojazdów. Oskarżeni kontaktowali się ze sobą wzajemnie w odpowiednim dialekcie, ustalali miejsce spotkań i wskazywali na czynności których winni dokonać. Brak jednakże konkretnych zleceń, które mogłyby świadczyć o jakimkolwiek podporządkowaniu się członków względem siebie. Okoliczności sprawy nie pozwoliły również na stwierdzenie, iż między oskarżonymi istnieją powiązania socjologiczno – psychologiczne. Kontakty między oskarżonymi były ograniczone jedynie do przestępczej działalności. Sam G. O. podał, iż w początkowym stadium współpracy K. D. przedstawił mu się jedynie z imienia. Oskarżeni nie posiadali o sobie żadnych informacji ze sfery prywatnej, nie podejmowali spotkań towarzyski, nie udzielali wzajemnej ochrony czy też wsparcia finansowego. Treść rozmów nie wskazuje, aby oskarżeni poruszali tematy niezwiązane z przestępczością. Podnieś również należy, iż w toku całego postępowania zarówno przygotowawczego, jak i jurysdykcyjnego wszyscy oskarżeni negowali udział w zorganizowanej grupie przestępczej, pomimo, iż np. A. O. oraz G. O. przyznali się częściowo do zarzuconych im czynów. Sąd meriti w zaskarżonym wyroku przypisał, ponad wskazanych wyżej oskarżonych, że czynu z art. 258§ 1 k.k. miał się dopuścił również P. M.. Analiza akt pozwoliła jednakże przychylić się do stanowiska obrońcy oskarżonego w niniejsze kwestii, iż P. M. nie sposób jest przypisać czynu z art. 258§ 1 k.k. P. M. w toku całego postępowania nie przyznawał się do przypisanych mu aktem oskarżenia czynów. K. D., A. O. oraz G. O. w żadnych wyjaśnienia nie wspomnieli nawet o kontaktach z P. M. na płaszczyźnie działań zabronionych. W sprawie nie istnieje żaden materiał dowodowy, który mógłby potwierdzić tezę Sądu Rejonowego o sprawstwie oskarżonego w zakresie czynu z art. 258§ 1 k.k. Faktem jest, iż w stenogramach rozmów przewija się osoba o pseudonimie (...), który to pseudonim nosi również oskarżony, niemniej jednak przydomek ten jest na tyle powszechny, że nie sposób jest go przypisać do konkretnej osoby.

Konkludując, między oskarżonym K. D., A. O. oraz G. O. stwierdzić należy współdziałanie w popełnianiu przestępstw, zaś w odniesieniu do P. M. nie stwierdzono nawet współdziałania między w/wymieniony oskarżonymi, niemniej jednak na podstawie zgromadzonych dowodów nie stwierdzono przesłanek uzasadniających przypisanie oskarżonym udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Za przypisaniem oskarżonym działania w ramach czynu z art. 258§1-3 k.k. nie może przemawiać posługiwanie się ustalonym dialektem, działanie z określonym podziałem ról oraz współsprawstwo w ramach grupy osób popełniających czyn zabroniony, albowiem jak wskazano powyżej cechy te nie są charakterystycznie jedynie dla istnienia i działania zorganizowanej grupy przestępczej. Nie sposób jest uznać, iż między oskarżonymi występowały łącznie wszystkie aspekty cechujące grupę zorganizowaną jak np. aspekt funkcjonalny, dynamiczny oraz tzw. „brania udziału” poprzez przynależność do grupy, wykonywanie poleceń, popełnianie przestępstw, udział w zyskach itp. Brak stwierdzenia powyższych właściwości podważyło zatem prawidłowość przypisania oskarżonym przez Sąd I instancji czynów z art. 258§1-3 k.k. Konsekwencją tego stanu rzeczy zasadnym jawiło się uniewinnienie przez Sąd Odwoławczy od popełnienia czynu z art. 258§1 k.k. A. O. i P. M. oraz K. D. z art. 258§3 k.k. Korzystając z dyspozycji art. 435 k.p.k., wprowadzającego podstawę do orzekania przez sąd odwoławczy poza podmiotowym zakresem zaskarżenia, Sąd Okręgowy uniewinnił również G. O. od popełnienie czynu z art. 258§1 k.k., mimo, że w części dotyczącej tego oskarżonego wyrok nie został zaskarżony przez którąkolwiek ze stron. Za decyzją tą przemawiały te same względy, co w przypadku pozostałych trzech oskarżonych, wskazane w powyższych rozważaniach. Tym samym Sąd odwoławczy uznał, iż w przypadku G. O. zostały spełnione przesłanki z art. 435 k.p.k.

Przechodząc do omówienia kolejnych zarzutów apelacyjnych także należy przyznać w pewnym stopniu rację skarżącym, że przypisanie K. D., A. O. oraz P. M. czynów z art. 279§1 k.k. odbyło się na podstawie nie do końca precyzyjnych ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji, co z kolei może wynikać z niezbyt wnikliwej oceny materiału dowodowego, jak również w postępowaniu dowodowym nastąpiło istotne uchybienie skutkujące tym, iż poszczególnych dowodów nie można uwzględnić. Jak już wskazano powyżej, Sąd orzekający oparł się w całości na aktach sprawy VIII K 717/10 oraz aktach niejawnych w całości załączonych do sprawy VIII K 209/10 i VIII K 717/10. Pomijając, iż Sąd nie wskazał jakie dowody przemawiały za przypisaniem oskarżonym zarzucanych im czynów, to odniósł się on do treści składanych przez oskarżonych depozycji w owych sprawach, w których oskarżeni występowali w charakterze świadków, nie zaś oskarżonych, co jest niedopuszczalne.

Kolejnym uchybieniem Sądu Rejonowego było oparcie ustaleń faktycznych w zakresie czynów z art. 279§ 1 k.k. na materiałach pozyskanych w toku kontroli operacyjnej w postaci nagrań z rozmów telefonicznych, wbrew przepisom art. 19 ust. 1 ustawy o Policji. Wskazać w związku z tym należy, iż uzyskane "dowody pozwalające na wszczęcie postępowania karnego lub mające znaczenie dla toczącego się postępowania karnego" (art. 19 ust. 15 ustawy o Policji) to dowody popełnienia przestępstw określonych w art. 19 ust. 1 tej ustawy. Takie uregulowanie oznacza, że informacje uzyskane w drodze podsłuchu telefonicznego nie mogą stanowić dowodu w sprawie o przestępstwo inne, niż określone w wyżej wymienionym katalogu, zwłaszcza jeżeli dotyczy to innej osoby niż ta, przeciwko której prowadzone było postępowanie i wobec której zarządzono kontrolę rozmów. Zgodnie z art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji, czynności operacyjno-rozpoznawcze mogą być prowadzone w przypadku umyślnych przestępstw m.in. z art. 258 k.k., zaś według art. 19 ust 1 pkt 3 przestępstw skierowanych przeciwko mieniu, jeżeli wysokość szkody lub wartość mienia przekracza pięćdziesięciokrotną wysokość najniższego wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie odrębnych przepisów. Akta sprawy wskazują, iż w stosunku do oskarżonych prowadzono czynności operacyjne w zakresie czynów z art. 258§1-3 k.k. Mimo, iż zasadność przeprowadzonych kontroli operacyjnych budzi zastrzeżenie, to nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Sąd Okręgowy stwierdził bowiem, że utrwalone treści podsłuchanych rozmów telefonicznych oraz wiadomości sms-owych, nie mogą stanowić dowodu w niniejszym postępowaniu prowadzonym o czyny z art. 279§1 k.k.

We wcześniejszych wywodach wskazano, iż Sąd Rejonowy przyjął, że oskarżeni dopuścili się czynów z art. 279 § 1 k.k. działając w zorganizowanej grupie przestępczej, które to ustalenia nie znalazły odzwierciedlenia w modyfikacji kwalifikacji prawnej czynów poprzez dodanie art. 65§1 k.k. Zatem skonstatować wypada, iż pozyskane dowody w drodze kontroli operacyjnej które zostały uzyskane na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy o Policji tj. w związku z art. 258 k.k., nie mogły być procesowo wykorzystane przeciwko oskarżonym o czyny z art. 279§ 1 k.k., albowiem nie były to przestępstwa z zamkniętego katalogu zawarego w w/w ustawie. W zakresie czynów z art. 279§ 1 k.k. podsłuchy mogłyby zostać uznane za legalne w przypadku spełnionych przesłanek z art. 19 ust 1 pkt 3 w/w ustawy, czyli jeśli wysokość szkody lub wartość mienia (co do każdego z osobna czynu) przekraczałaby pięćdziesięciokrotną wysokość najniższego wynagrodzenia za pracę określonego na podstawie odrębnych przepisów. W okresie przeprowadzanych czynności operacyjno-rozpoznawczych w stosunku do oskarżonych oraz w dacie rozpoczęcia postępowania jurysdykcyjnego, minimalna wysokość wynagrodzenia za pracę obowiązująca niezmiennie od 1 stycznia 2003 roku wynosiła 760 złotych. Podsłuchy mogłyby więc stanowić dowody w przypadku ustalenia, iż wartość szkody wynosiła minimum 38 000 złotych. Okoliczności przedmiotowej sprawy ukazują, iż najwyższa wartość skradzionego pojazdu wynosiła 35 000 złotych, a zatem nie przekracza ona pięćdziesięciokrotnej wysokość najniższego wynagrodzenia. Tym samym stwierdzić wypad, iż Sąd I instancji nie mógł poczynić ustaleń faktycznych w zakresie zarzucanych oskarżonym czynów z art. 279§ 1 k.k. na podstawie połączeń telefonicznych oraz wiadomości sms-owych, czym dopuścił się naruszenia prawa procesowego. Uchybienie to musiało zatem spowodować uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego K. D. oraz A. O. w zakresie czynów im przypisanych z art. 279§ 1 k.k. Naruszenie prawa procesowego nie miało jednakże większego wpływu na rozstrzygnięcie w kwestii sprawstwa oskarżonego P. M., albowiem w sprawie stwierdzono inne okoliczności przemawiające za uniewinnieniem oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Dokonując ustaleń faktycznych w stosunku do sprawstwa P. M. Sąd meriti dopuścił się naruszenia przepisu art. 7 k.p.k., albowiem poczynił ustalenia dowolnie, w oderwaniu od materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Sąd orzekający nie wykazał w sposób wyczerpujący i logiczny, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, aby oskarżony P. M. dopuścił się zarzucanych mu czynów. Sąd orzekający przypisał winę oskarżonemu P. M. w zakresie dwóch czynów popełnionych z art. 279§ 1 k.k. oraz czynu z art. 258§ 1 k.k. Dywagacje odnośnie do sprawstwa oskarżonego czynu z art. 258§ 1 k.k. miały miejsce powyżej, zatem zbędne byłoby powtórne przytoczenie tożsamych okoliczności, przemawiających za uniewinnieniem P. M. od zarzucanego mu czynu. W zakresie czynów z art. 279§ 1 k.k., analiza wyjaśnień P. M. ukazuje, iż w toku całego postępowania oskarżony konsekwentnie zaprzeczał jakoby brał dział w dokonaniu kradzieży przypisanych mu w akcie oskarżenia. Oskarżony wyjaśnił (k.1037), iż z uwagi na kolizję, jaka miała miejsce z jego udziałem, pojazd którym się na co dzień poruszał trafi do warsztatu, na początku czerwca 2006r. pożyczył samochód od współoskarżonego A. O., aby mógł dojeżdżać do pracy. O. kilkukrotnie prosił P. M. o zawiezienie go do W., na które to prośby oskarżony przystał z uwagi na fakt, iż użytkował jego pojazd. P. M. podał, iż nie wiedział w jakim celu A. O. jedzie do W.. Wyjaśnienia P. M. znajdują odzwierciedlenie w wyjaśnieniach współoskarżonego A. O., który oświadczył (k.1038), iż oskarżony nie wiedział, że będzie on dokonywał kradzieży samochodów. Ten jedynie zawiózł go do W. i wrócił. Oskarżeni w toku całego postępowania wyjaśniali w sposób tożsamy. Żaden z pozostałych oskarżonych nie wskazywał na udział P. M. w przestępczym procederze. W sprawie nie ujawniono żadnych dowodów, które mogłyby zaprzeczać wersji oskarżonych. Z całą stanowczością, nie można uznać za takich dowodów treści podsłuchów, pomijając ich legalność, albowiem wynika z nich jedynie, że P. M. dwukrotnie kontaktował się ze współoskarżonym. Sąd Okręgowy nie podziela twierdzeń Sądu meriti, iż w sprawie ujawniono dowody przemawiające za uznaniem wyjaśnień w/wymienionych za niewiarygodne. Wręcz przeciwnie, wyjaśnienia P. M. oraz A. O. należy uznać za spójne, logiczne i konsekwentne. Zdaniem Sądu Odwoławczego w sprawie brak jest dowodów na uznanie winy oskarżonego P. M. w zakresie czynów z art. 279§ 1 k.k. Mając na uwadze powyższe wywody oraz podzielając argumentacje przedstawioną w apelacji, Sąd Odwoławczy uniewinnił P. M. od popełnienia wszystkich zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów.

Odnosząc się do apelacji złożonych przez obrońcę oskarżonego K. D. oraz oskarżonego A. O. jak już wcześniej zaznaczono, z uwagi na konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku spowodowaną naruszeniem prawa procesowego w zakresie czynów z art. 279§ 1 k.k., na obecnym etapie przedwczesne jest odniesienie się przez Sąd Okręgowy do zarzutów podniesionych przez obrońców oskarżonych w kwestii winy oskarżonych, a tym samym co do kary w zakresie czynów z art. 279§ 1 k.k. Nie można jednakże odmówić słuszności obrońcy oskarżonego A. O., iż gdyby wszystkie czyny zarzucone oskarżonemu O. były przedmiotem rozpoznania w jednej sprawie, bez wyłączenia do odrębnego rozpoznania część z nich, wówczas stanowiłyby one jeden ciąg przestępstw, za który wymierzono by oskarżonemu – wtedy niekaranemu – jedną karę na zasadzie art. 91 § 1 k.k.

W wyniku tak przeprowadzonej kontroli odwoławczej, z powodów wskazanych powyższe, Sąd Odwoławczy wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonych K. D., A. O. i P. M., a w trybie art. 435 k.p.k. również wobec oskarżonego G. O. zmienił w ten sposób, że oskarżonego K. D. uniewinnił od popełnienia, przypisanego mu w pkt. 2 sentencji (pkt. II aktu oskarżenia) czynu z art. 258§3 k.k., kosztami postępowania w sprawie w tej części obciążając Skarb Państwa; oskarżonego A. O. uniewinnił od popełnienia, przypisanego mu w pkt. 4 sentencji (pkt. XVIII aktu oskarżenia) czynu z art. 258§1 k.k., kosztami postępowania w sprawie w tej części obciążając Skarb Państwa; oskarżonego P. M. uniewinnił od popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, kosztami postępowania w sprawie w tej części obciążając Skarb Państwa; w odniesieniu do oskarżonego G. O. uchylił rozstrzygnięcia o karze łącznej z pkt. 12 sentencji oraz o warunkowym zawieszeniu wykonania kary z pkt. 13 sentencji, uniewinnia tego oskarżonego od popełnienia, przypisanego mu w pkt. 8 sentencji (pkt. XXXVII aktu oskarżenia) czynu z art. 258§1 k.k., na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt.1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015r. w zw. z art. 4§1 k.k., wykonanie orzeczonej wobec G. O. w pkt. 7 sentencji kary roku i sześciu miesięcy pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 5 (pięciu) lat; w pozostałej zaskarżonej części w odniesieniu do oskarżonych A. O. i K. D. tenże wyrok uchylił i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Pragi - Północ w W. do ponownego rozpoznania; utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięć z pkt. 14 i 17 oraz w pozostałej niezaskarżonej części w odniesieniu do G. O.; zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. W. kwotę 516,60 zł obejmująca wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji w tym podatek VAT.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, w uchylonym zakresie, uzasadnionym jawi się dokonanie przez Sąd I instancji ustaleń jakimi konkretnie czynnościami zajmowali się oskarżeni, aby prawidłowo przypisać im działanie przestępcze oraz jakie łączyły ich relacje. Określając czynności sprawcze oskarżonych Sąd Rejonowy winien mieć na uwadze wyjaśnienia oskarżonych, jak również materiał dowodowy zgromadzony w sprawie z pominięciem dowodów pozyskanych w toku kontroli operacyjnej i wniosków z nich wynikających. O ile bowiem, co do zasady nie budzi wątpliwości rola oskarżonego O., który nie kwestionował tego, że kradł samochody, to już rola oskarżonego D. wymaga rzetelnego wyjaśnienia, w kontekście faktu, że przyznał się on jedynie do nabycia niektórych spośród wskazanych w akcie oskarżenia, pojazdów. W konsekwencji Sąd dokona ponownej oceny materiału dowodowego i ustali stan faktyczny na podstawie dowodów ocenionych zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. oraz mając na uwadze art. 5 § 2 k.p.k. Dopiero po wykonaniu tych czynności (i innych, których potrzeba może pojawić się w toku postępowania) Sąd Rejonowy wyda orzeczenie, które należycie uzasadni zgodnie z normą art. 424 k.p.k.

Na marginesie wskazać trzeba, iż konstrukcja środka odwoławczego wywiedzionego przez obrońcę oskarżonego P. M. nie była spójna. Skarżący zarzucił Sądowi obrazę prawa materialnego oraz błąd w ustaleniach faktycznymi. Obraza przepisów prawa materialnego zachodzi wówczas, gdy stan faktyczny ustalony przez sąd pierwszej instancji nie budzi wątpliwości, ale do tak ustalonego stanu faktycznego nie zastosowano właściwego przepisu prawa. Nie ma obrazy prawa material­nego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Tak więc nie jest możliwe jednoczesne przyjęcie błędu w ustaleniach faktycz­nych oraz podzielenie zarzutu obrazy prawa materialnego ( vide, wyrok SN z dnia 23.07.1974r., V KR 212/74, OSNKW 1974/12/233). Zarzut obrazy prawa materialnego może być zasadny tylko wówczas, gdy dotyczy zastosowania lub niezastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Niemniej jednak jak już podniesiono powyżej Sąd orzekający niezasadnie przypisał oskarżonemu winę za popełnienie czynów z art. 279§1 k.k. oraz art. 258§ 1 k.k. wobec czego zasadnym jawiło się uniewinnienie oskarżonego P. M. od czynów mu zarzucanych.

Mając na uwadze powyższe wywody, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

SSO Małgorzata Bańkowska SSO Jacek Matusik SSR del. Włodzimierz Szyszkowski