Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 grudnia 2015 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Monika Makowska

Protokolant: Karolina Szczęsna

Oskarżyciel publiczny:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 roku w W.

sprawy G. A.

syna K. i J.

urodzonego (...) w Ż.

obwinionego o to, że:

w dniu 08 maja 2015 r. wezwany do siedziby Straży Miejskiej na ulicy (...) w W., będąc posiadaczem pojazdu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazał na żądanie uprawnionego organu użytkownika pojazdu, który w dniu 19 lutego 2015 r. o godz. 09:35 zatrzymał pojazd przy ul. (...) w W. w miejscu zabronionym

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw

orzeka

I.  obwinionego G. A. uznaje za winnego tego, że w dniu 09 kwietnia 2015 r. w siedzibie Straży Miejskiej na ulicy (...) w W., będąc osobą uprawnioną do reprezentowania (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. – użytkownika pojazdu marki V. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie uprawnionego organu użytkownika pojazdu, który w dniu 19 lutego 2015 r. o godz. 09:35 zatrzymał pojazd przy ul. (...) w W. w miejscu zabronionym, który to czyn stanowi wykroczenie z art. 96 § 3 kw i za to na podstawie art. 96 § 3 kw skazuje go, zaś na podstawie art. 96 § 3 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt XI W 10009/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 lutego 2015 roku na ulicy (...) vis a vis nr (...) w W., około godziny 9:35 nieujawniony kierowca zaparkował pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...) w obszarze objętym znakiem B – 36 tj. zakaz zatrzymywania się z tabliczką z napisem „nie dotyczy pojazdów poczty i zaopatrzenia”, czym dopuścił się wykroczenia z art. 92 § 1 Kodeksu Wykroczeń.

Straż Miejska, która ujawniła wykroczenie pozostawiła na przedniej szybie pojazdu, pod wycieraczką, wezwanie do osobistego wstawienia się z dowodem osobistym i prawem jazdy w celu złożenia wyjaśnień w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia z art. 92 § 1 KW.

Na podstawie Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców ustalono, iż właścicielem pojazdu jest (...) Spółka Akcyjna II Oddział w W., mająca swoją siedzibę przy ul. (...) w W.. W związku z powyższym Straż Miejska wystosowała do w/w spółki wezwanie do wskazania komu powierzono pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. (...) S. A. w odpowiedzi na wezwanie wystosował pismo, oświadczając, że wyżej wymieniony pojazd stanowi przedmiot leasingu na podstawie umowy leasingu z dnia 26 listopada 2013 r. zawartej pomiędzy (...) S. A. jako leasingodawcą a (...) Sp. z o.o. jako korzystającym. W dniu 30 listopada 2013 roku, (...) S. A. wydała pojazd marki V. o numerze rejestracyjnym (...) sp. z o.o. do korzystania i pobierania pożytków.

W piśmie z dnia 25 lutego 2015 roku, skierowanym do Straży Miejskiej spółka (...) wskazała, że pojazd V. o nr. rej. (...), w dniu 19 lutego 2015 roku był chwilowo zaparkowany przy ul. (...) nie jak wskazuje Straż Miejska przy ul. (...) vis a vis nr (...) oraz że znak B – 36 nie znajduje zastosowania dla pojazdów zaopatrzenia pobliskich lokali, co określa tabliczka „nie dotyczy pojazdów i zaopatrzenia”. Spółka (...) świadczy usługi na rzecz podmiotów wynajmujących lokal nr (...) w budynku przy ul. (...).

Następnie z uwagi na treść Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 09 marca 2015 roku spółki (...) Straż Miejska wystosowała imienne wezwanie do G. A., będącego Prezesem (...) sp. z o.o. by wskazał komu w oznaczonym czasie powierzył pojazd do kierowania lub używania. Poczta została podjęta w dniu 26 marca 2015 roku.

W dniu 09 kwietnia 2015 roku wpłynęło do siedziby Straży Miejskiej pismo G. A., który ponownie wskazał że pojazd V. o nr. rej. (...), w dniu 19 lutego 2015 roku był chwilowo zaparkowany przy ul. (...) nie jak wskazuje Straż Miejska przy ul. (...) vis a vis nr (...) oraz że znak B – 36 nie znajduje zastosowania dla pojazdów zaopatrzenia pobliskich lokali, co określa tabliczka „nie dotyczy pojazdów i zaopatrzenia”. Spółka (...) świadczy usługi na rzecz podmiotów wynajmujących lokal nr (...) w budynku przy ul. (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień obwinionego złożonych w toku postępowania sądowego, notatki urzędowej (k. 1), dokumentacji fotograficznej (k. 2 - 3), notatki urzędowej (k. 4), wezwania (k. 5), zpo (k. 6), pisma leasingodawcy (k. 7), odpowiedzi (k. 8 - 9), dokumentacji fotograficznej (k. 10), kserokopii wezwania (k. 11), odpisu aktualny z KRS (k. 12 -13), wezwania i oświadczenia (k. 14 -15), zpo (k. 16), odpowiedzi (k. 17 – 18), dokumentacji fotograficznej (k. 19), informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 63), KRK (k. 62), odpisu pełny z rejestru przedsiębiorców (k. 66 – 67), dokumentacji fotograficznej (k. 71 – 76).

Obwiniony w toku postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Na rozprawie w dniu 10 grudnia 2015 roku obwiniony wyjaśnił, że w dniu 19 lutego 2015 roku był prezesem Zarządu spółki (...) sp. z o.o. Wyjaśnił ponadto, że nie wskazał kierowcy samochodu, bowiem pojazd należał do firmy, która zatrudniała kilka osób. W tym dniu wszyscy, oprócz obwinionego korzystali z pojazdu. Jednakże w związku z tym, że był to dzień w którym zwożono do firmy materiały z punktów oddalonych od firmy o 1 km, 2 km a czasem 200 m i było bardzo dużo pracy, istnieje prawdopodobieństwo, że w ciągu godziny z tego samochodu mogło korzystać kilka osób. Obwiniony wskazał, że pytał pracowników o to, kto użytkował w tym czasie pojazd, a także sprawdzał wraz z nimi godziny odbioru towaru, by stwierdzić kto w danym momencie ten pojazd użytkował, ale nie był w stanie jednoznacznie stwierdzić, kto ten pojazd w oznaczonym czasie i miejscu zaparkował. Ponadto oświadczył, że wezwanie nie miało sensu, gdyż znak drogowy nie dotyczy poczty i dostawców oraz wskazał, że auto stało pod innym adresem niż figuruje na wezwaniu.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego jedynie w zakresie, w jakim potwierdził fakt, bycia Prezesem Zarządu spółki (...) sp. z o.o.

Okoliczności te znajdują bowiem odzwierciedlenie w pozostałym, zgromadzonym w niniejszej sprawie materiale dowodowym w postaci notatek urzędowych i pism obwinionego kierowanych do Straży Miejskiej oraz odpisów z KRS.

Natomiast Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego w zakresie w jakim twierdzi, iż nie jest wstanie wskazać na wezwanie Straży Miejskiej komu powierzył pojazd w dniu 19 lutego 2015 r. W ocenie Sądu obwiniony pomimo wezwania, nie wykonał ciążącego na nim obowiązku wskazania na żądanie organu, osoby, której powierzył pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Nie był w jakikolwiek sposób z obowiązku tego zwolniony.

Obwiniony kwestionował również fakt popełnienia wykroczenia przez osobę, która zaparkowała pojazd w dniu 19 lutego 2015 roku podnosząc, że z tego powodu wezwanie Straży Miejskiej nie miało sensu.W ocenie Sądu z powyższymi twierdzeniami obwinionego nie sposób się zgodzić. Obwiniony dokonał błędnej analizy prawnej stanu faktycznego a powoływane przez niego okoliczności nie mają znaczenia w niniejszej sprawie.

Dla dokonania ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na materiale dowodowym w postaci: notatki urzędowej (k. 1), dokumentacji fotograficznej (k. 2 - 3), notatki urzędowej (k. 4), wezwania (k. 5), zpo (k. 6), pisma leasingodawcy (k. 7), odpowiedzi (k. 8 - 9), dokumentacji fotograficznej (k. 10), kserokopii wezwania (k. 11), odpisu aktualnego z KRS (k. 12 -13), wezwania i oświadczenia (k. 14 -15), zpo (k. 16), odpowiedzi (k. 17 – 18), dokumentacji fotograficznej (k. 19), informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego (k. 63), KRK (k. 62), odpisu pełnego z rejestru przedsiębiorców (k. 66 – 67), dokumentacji fotograficznej (k. 71 – 76). Sąd uznał powyższe dokumenty za w pełni wiarygodne. Strony nie kwestionowały ich prawdziwości ani autentyczności. Sąd z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności i mocy dowodowej.

Dokonując subsumcji tak ustalonego w sprawie stanu faktycznego pod obowiązujące przepisy sprawa, Sąd doszedł do przekonania, iż swoim zachowaniem obwiniony G. A. wyczerpał znamiona wykroczenia spenalizowanego w art. 96 § 3 kw.

Przepis art. 96 § 3 kw odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2012 poz. 1137), zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Udzielenie odpowiedzi wymijającej, bądź też zasłanianie się niepamięcią może być uznane za przejaw zachowania sprawczego z art. 96 § 3 kw. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (Stefański R.A., Wykroczenia drogowe. Komentarz, Lex 2011). Jednocześnie wskazać należy, iż stosownie do treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym właściciel lub posiadacz zwolniony jest z obowiązku wskazanego w art. 96 § 3 kw, w przypadku użycia pojazdu przez osobę nieznaną wbrew woli i wiedzy właściciela lub posiadacza w sposób niemożliwy do zapobieżenia. Ponadto stosownie do treści art. 78 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, gdy właścicielem lub posiadaczem pojazdu jest osoba prawna do wskazania na żądanie organu, komu powierzono pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie obowiązana jest osoba wyznaczona przez organ uprawniony do reprezentowania tego podmiotu, a w przypadku niewyznaczenia takiej osoby – osoby wchodzące w skład tego organu, zgodnie ze sposobem reprezentacji podmiotu.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy należy podkreślić, że w świetle art. 96 § 3 kw oraz art. 78 ust. 4 i ust. 5 Prawo o ruchu drogowym to na obwinionym, jako osobie uprawnionej do reprezentowania podmiotu, ciążył obowiązek posiadania danych na temat osoby, której spółka powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

Faktu niewskazania obwiniony nie kwestionował. Uważał on jednak, że nie był w stanie określić kierującego, bo nie miał wiedzy w tym zakresie. Jednocześnie z uwagi na to, iż samochód pozostawał w dyspozycji większego kręgu osób, nie potrafił wskazać, kto się w danym dniu nim poruszał, albowiem mimo własnych prób ustalenia kierującego nie udało mu się określić właściwej osoby. Zdaniem Sądu powyższe okoliczności nie mają jednak znaczenia dla zwolnienia się od obowiązku określonego w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym. Z tych przepisów wynika bowiem ciążący na tych podmiotach obowiązek należytego zabezpieczenia pojazdu i kontrolowania, kto go użytkuje. W przypadku, gdy pojazdem mogło kierować wiele osób i przy braku możliwości zapamiętania tych danych, osoba odpowiedzialna może np. prowadzić w tym celu stosowny rejestr tak, aby zgodnie z ustawą efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Niewątpliwym jest natomiast, że powierzanie samochodu wielu osobom w żaden sposób nie może zwalniać jego właściciela czy posiadacza lub osoby uprawnionej do reprezentacji osoby prawnej z obowiązku z art. 78 ust. 4 Prawo o ruchu drogowym. Obowiązek ten dotyczy, bowiem w równym stopniu wszystkich właścicieli i posiadaczy pojazdów – bez względu na to czy jedynie oni sami użytkują swoje pojazdy czy też oddają je do korzystania innym osobom.

Odnosząc się natomiast do okoliczności podnoszonych przez obwinionego a dotyczących popełnienia wykroczenia przez kierującego pojazdem w dniu 19 lutego 2015 roku wskazać należy, iż nie mogą one podlegać ocenie przez Sąd w niniejszym postępowaniu. Obowiązek bowiem określony w art. 96 kw dotyczy wskazania komu w danym czasie powierzono samochód i wypełnienie bądź niewypełnienie tego obowiązku jest ustalane przez Sąd. Natomiast okoliczności dotyczące popełnienia wykroczenia, z uwagi na które powstał obowiązek wskazania kierującego pojazdem, mogą podlegać badaniu Sądu w przypadku wszczęcia postępowania przeciwko osobie, która została wskazana jako użytkownik pojazdu. Zatem argumentacja obwinionego dotycząca miejsca parkowania pojazdu oraz twierdzenie, iż pojazd marki Volvo o numerze rejestracyjnym (...) w oznaczonym dniu został zaparkowany prawidłowo, nie zwalniała obwinionego od obowiązku ustalenia osoby, która w tym dniu kierowała pojazdem. Obowiązek, którego nie wypełnił obwiniony dotyczy bowiem wskazania osoby, która według jego wiedzy użytkowała samochód.

Wobec powyższego Sąd uznał, iż obwiniony wypełnił znamiona czynu stanowiącego wykroczenie z art. 96 § 3 kw., przy czym czyn obwinionego był społecznie szkodliwy.

Sąd zmienił opis czynu. Sąd przyjął, iż obwiniony będąc osobą uprawnioną do reprezentowania spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. został wezwany osobiście do wskazania kierującego pojazdem marki V. nr rej. (...) w dniu 19.02.2015 roku, pismem doręczonym pełnomocnikowi w dniu 26 marca 2015 roku. Wówczas w ocenie Sądu powstał po stronie obwinionego obwiązek wskazania kierowcy przedmiotowego pojazdu w dniu popełnienia wykroczenia. Obwiniony zdaniem Sądu, nie wywiązał się z tego obowiązku w dniu 9 kwietnia 2015 roku, czyli w dniu kiedy do siedziby Straży Miejskiej wpłynęła odpowiedź obwinionego. pismo przy czym czyn obwinionego był społecznie szkodliwy.

Obwiniony jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości co do jego poczytalności. W świetle zebranego materiału dowodowego jego wina nie budzi żadnych wątpliwości. Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. W myśl natomiast art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi. W przedmiotowej sprawie zapytanie od Straży Miejskiej zostało skierowane do obwinionego w krótkim czasie od daty zdarzenia, co umożliwiało ustalenie przez niego, kto w tym dniu użytkował samochód. W konsekwencji należy uznać, że obwiniony jako osoba uprawniona do reprezentacji spółki, podając, że nie jest w stanie określić, kto dokładnie we wskazanym czasie użytkował pojazd, a jednocześnie nie zabezpieczając sobie danych na temat tego komu powierzył pojazd, biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw i przewidując możliwość popełnienia tego wykroczenia, godził się na to.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że zostały spełnione przesłanki do poniesienia przez obwinionego odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Wymierzając obwinionemu karę, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 kw. Orzeczona kara grzywny w wysokości 200 złotych w swojej dolegliwości nie przekracza stopnia winy, jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Sąd wziął także pod uwagę wartość naruszonego dobra w postaci porządku w komunikacji. Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego Sąd zważył, że G. A. popełnił wykroczenie na skutek naruszenia istotnego obowiązku wynikającego z ustawy Prawo o ruchu drogowym. Sąd uwzględnił też warunki materialne i osobiste obwinionego, który osiąga dochód miesięczny w wysokości 1500 - 2000 złotych i ma na utrzymaniu syna. Orzeczona kara jest karą spełniającą swe cele zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i przede wszystkim indywidualnej.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r. Nr 118, poz. 1269) oraz opłatę w wysokości 30 (trzydzieści) złotych, ustaloną na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.).