Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2016r.

Sąd Okręgowy w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący Sędzia S.O. E.Steckiewicz-Ochocka

Protokolant K.Loska

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2016r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. W.

przeciwko (...) z siedzibą w N.

o zapłatę i ustalenie

1.zasądza od (...) z siedzibą w N. na rzecz Z. W.:

- kwotę 65.000zł(sześćdziesiąt pięć tysięcy)złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 9 sierpnia 2013r. tytułem zadośćuczynienia;

-kwotę 1.680zł(jeden tysiąc sześćset osiemdziesiąt)złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 9 sierpnia 2013r. tytułem odszkodowania;

-odsetki ustawowe od kwoty 30.000zł od dnia 8 grudnia 2012r. do dnia 29 sierpnia 2013r. i od kwoty 5.000zł(pięć tysięcy)złotych od dnia 9 sierpnia 2013r. do dnia 29 sierpnia 2013r.;

-kwotę 3.617zł(trzy tysiące sześćset siedemnaście)złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

2.oddala powództwo w pozostałej części;

3.umarza postępowanie z zakresie kwoty 35.000zł (trzydzieści pięć tysięcy)złotych oraz kwoty 1.289,35zł(jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt dziewięć i 35/100)złotych wraz z dochodzonymi odsetkami ustawowymi;

4. ustala, iż pozwany odpowiada za skutki wypadku któremu uległa powódka w dniu 1 maja 2012r.mogące ujawnić się w przyszłości;

5.nakazuje pobrać od (...) z siedzibą w N. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Łodzi kwotę 9.402,28zł (dziewięć tysięcy czterysta dwa i 28/100)złotych tytułem należnych kosztów sądowych.

Sygn. akt. II C 983/13

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 22 lipca 2013 r. powódka Z. W., wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego – A. A. z siedzibą w N. następujących kwot:

1)  100.000 zł tytułem zadośćuczynienia, wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 30.000 zł liczonymi od dnia 8 grudnia 2012 do dnia zapłaty, zaś od kwoty 70.000 zł od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty;

2)  1.680 zł tytułem zwrotu kosztów opieki nad Powódką z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pozwu pozwanemu;

3)  286,94 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych;

4)  1.002,41 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia, z ustawowymi odsetkami od kwoty 597,99 zł liczonymi od dnia 25.06.2013 do dnia zapłaty, zaś od kwoty 404,42 zł od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty.

Nadto powódka wniosła o ustalenie odpowiedzialności pozwanego za następstwa wypadku z dnia 1 maja 2012 roku mogące się ujawnić w przyszłości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według zestawienia kosztów, które zostanie przez stronę powodową złożone w późniejszym terminie.

W uzasadnieniu pozwu, wskazano w dniu 1 maja 2012 r. miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego poszkodowana została powódka Z. W.. Powódka przechodząc przez przejście dla pieszych, na ul. (...) w Ł., na wysokości posesji (...) została potrącona przez kierującego pojazdem A. o nr rejestracyjnym (...). Powódka w momencie zdarzenia była w zaawansowanej ciąży.

Wobec sprawcy wypadku zostało wszczęte postępowanie karne.

W wyniku zdarzenia powódka doznała szeregu urazów i stłuczeń, stwierdzono u niej wstrząśnienie mózgu oraz uraz głowy z utratą przytomności i niepamięcią wsteczną. Powódka została przetransportowana z miejsca wypadku, na Izbę Przyjęć Centrum (...), gdzie przeprowadzono podstawową diagnostykę oraz badanie TK głowy i USG jamy brzusznej. Następnie powódkę skierowano do Kliniki (...), gdzie zastosowano leczenie zachowawcze oraz obserwację płodu. Z uwagi na ciąże powódki – nie było możliwe przeprowadzenie pełnej diagnostyki urazów, w związku z czym część z nich – została zdiagnozowana w okresie późniejszym, w trakcie leczenia powypadkowego.

Sprawca wypadku posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Szkoda została zgłoszona pozwanemu, listem poleconym w dniu 3 września 2012 r. Pozwany uznał zasadę swojej odpowiedzialności, wypłacając powódce następujące kwoty: 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 1.225 zł z tytułu kosztów opieki osób trzecich oraz 34,80 zł, tytułem zwrotu kosztów zakupu leków. Pozwany zwrócił również powódce koszty dojazdów oraz przyznał odszkodowanie z tytułu uszkodzonego mienia.

/pozew, k.2-12/

Pozew został doręczony stronie pozwanej w dniu 8 sierpnia 2013 r.

/zwrotne potwierdzenie odbioru, k. 171/

W odpowiedzi na pozew, pozwany uznał wytoczone powództwo - częściowo w zakresie kwoty 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia, oraz w całości - odnośnie kwoty 286,94 zł z tytułu zwrotu kosztów dojazdów medycznych, oraz kwoty 1.002,41zł z tytułu zwrotu kosztów leczenia. W pozostałej części pozwany wniósł o oddalenie powództwa, oraz zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych lub spisu kosztów w przypadku jego przedstawienia.

Pozwany wskazał, iż nie kwestionuje okoliczności, iż jako ubezpieczyciel sprawcy wypadku ponosi odpowiedzialność z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku ze zdarzeniem drogowym z dnia 1 maja 2012 r. Zakwestionował jedynie zasadność i wysokość dochodzonego przez powódkę roszczenia.

/odpowiedź na pozew , k.173 – 177/

Pismem, z dnia 23 września 2013 r., w związku z dokonaną przez stronę pozwaną w dniu 29 sierpnia 2013 r. wypłatą na rzez Z. W. kwoty 35.000 zł z tytułu zadośćuczynienia, kwoty 1.002,41 zł z tytułu odszkodowania w związku z poniesionymi przez powódkę kosztami leczenia oraz kwoty 286,94 zł z tytułu odszkodowania w związku z poniesionymi przez powódkę kosztami dojazdów do placówek medycznych, strona powodowa ograniczyła żądanie pozwu do kwot:

–

65.000 zł z tytułu zadośćuczynienia, z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia pozwu pozwanemu do dnia zapłaty;

–

1.680 zł z tytułu odszkodowania obejmującego koszty opieki wraz z odsetkami ustawowymi od dnia doręczenia pozwu do dnia zapłaty.

Jednocześnie, w związku z dokonanymi wypłatami, powódka wniosła o zasądzenie na jej rzecz odsetek ustawowych: od kwoty 30.000 zł liczonych od dnia 8 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty; zaś od kwoty 5.000 zł od dnia doręczenia stronie pozowanej pozwu do dnia 29 sierpnia 2013 r.

/ pismo procesowe strony powodowej, k. 289/

Pismem z dnia 26 września 2013 r., w odpowiedzi na wezwanie Sądu z dnia 30 sierpnia 2013 r., pozwany uzupełnił brak formalny w zakresie swojej zdolności sądowej poprzez złożenie do akt sprawy pełnomocnictwa procesowego, udzielonego przez prezesa – Dyrektora Generalnego A. A. z siedzibą w N., wyciągu z Rejestru Handlowego i Spółek z Kancelarii Sądu Handlowego w N. wraz z tłumaczeniem przysięgłym z języka francuskiego na język polski.

/pismo procesowe pozwanego z dnia 26.09.2013 r., wraz z załącznikami, k. 301 – 310/

Na rozprawie w dniu 28 stycznia 2016 r., pozwany wyraził zgodę na cofnięcie pozwu, w zakresie w jakim powódka ograniczyła jego żądanie.

/ oświadczenie pełnomocnika strony pozwanej, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 00:04:04, k. 488/

Sąd Okręgowy ustał następujący stan faktyczny,

W dniu 1 maja 2012 r., około godziny 16:00 w Ł., na ul. (...), na wysokości posesji nr (...) miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego poszkodowaną stała się powódka – Z. W.. Kierujący pojazdem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) D. J. nie zachował szczególnej ostrożności i potrącił powódkę, przechodzącą przez jezdnią po wyznaczonym przejściu dla pieszych.

/zaświadczenie o zdarzeniu drogowym nr (...), k. 34 /

Powódka w chwili zdarzenia była w zaawansowanej ciąży.

/bezsporne/

Bezpośrednio po wypadku, powódka została przewieziona karetką pogotowia na Izbę Przyjęć Instytutu Centrum (...) w Ł., gdzie rozpoznano u niej uraz głowy z utratą przytomności, wstrząśnienie mózgu, ranę ciętą okolicy czołowej lewej, krwiak podczepcowy okolicy lewej ciemieniowo - potylicznej, krwiak oka lewego z raną tłuczoną, uraz łuku żebrowego po stronie lewej, uraz lewego ramienia z otarciem naskórka, uraz lewego łokcia z otarciem naskórka oraz ograniczeniem ruchomości, uraz kolana prawego z uszkodzeniem więzadła pobocznego strzałkowego i ograniczeniem ruchomości oraz uraz kolana lewego z obrzękiem. Prawą kończynę dolną unieruchomiono szyną gipsową udowo – kolanową. Powódce wykonano podstawowe badania diagnostyczne, w tym badanie TK głowy oraz USG jamy brzusznej.

Następnie, z uwagi na zagrożenie przedwczesnym porodem, powódka została przyjęta do Kliniki (...), celem dalszego leczenia i obserwacji płodu. W przeprowadzonym badaniu USG płodu nie stwierdzono cech oddzielenia łożyska.

Po dwudniowej obserwacji powódka wypisała się na własne żądanie.

/ karta medycznych czynności ratunkowych, k. 45 v; badanie TK głowy, k. 37; konsultacja neurochirurgiczna i ortopedyczna, k. 36; karta informacyjna leczenia szpitalnego (...) Instytutu (...) w Ł., k. 35 ; badanie ultrasonograficzne ciąży, k. 39, k. 48; karta położnicza, k. 40, k. 50 - 52; wyniki badań laboratoryjnych, k. 38, k. 41 – 42, k. 44, k. 46; zeznania świadka K. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:24:51, k. 491v/

Po wyjściu ze szpitala, powódka w pierwszej kolejności udała się do Szpitala (...), gdzie wykonała badanie USG płodu. Zgłosiła się również do Szpitala Miejskiego im. dr E. S., gdzie wykonano jej opatrunek gipsowy. Udała się również do laryngologa, ginekologa i neurologa. Co 2-3 dni powódka jeździła na badania KTG płodu. Na wszystkie badania woził ją ojciec.

/ karta informacyjna ambulatoryjnego leczenia szpitalnego, k. 52; zeznania świadka K. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:29:15, 01:32:27, k. 491v; zeznania świadka Z. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 00:58:53, k. 490 v; zeznania powódki, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:43:20, k. 492/

Dalsze leczenie powypadkowe powódka kontynuowała ambulatoryjnie w Poradni Neurologicznej, Chirurgicznej, Ortopedycznej, Ginekologicznej, Laryngologicznej oraz u lekarza rodzinnego, w ramach podstawowej opieki zdrowotnej. Podczas badania powódki w dniu 21 maja 2012 r., lekarz laryngolog rozpoznał u niej skrzywienie przegrody nosa z obrzękiem małżowin nosa dolnych.

/dokumentacja medyczna, k. 56 – 6 5 /

Powódka otrzymywała pomoc ze strony rodziców, przy wykonywaniu codziennych czynności. Matka codzienne przyjeżdżała do córki środkami komunikacji miejskiej - myła ją, asekurowała przy wykonywaniu czynności fizjologicznych, robiła zakupy, przygotowywała posiłki, karmiła, sprzątała w domu. Taki stan trwał przez okres pół roku. Ojciec powódki woził ją na badanie lekarskie.

/zeznania świadka Z. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:04:46, k. 490v – 491; zeznania świadka K. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:36:27, k. 491v – 492;/

Powódka urodziła dziecko w 39 tygodniu ciąży. Przed porodem miała zdjęty gips. Rodziła siłami natury. Poród był trudny, gdyż, powódka nie mogła zgiąć nogi. Matka powódki pomogła przygotować się jej do porodu.

/ zeznania świadka Z. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:04:46, k. 490v – 491; zeznania powódki, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:43:20, k. 492, 01:47:51, k. 492v/

Po porodzie powódka zamieszkała początkowo u rodziców, później wróciła do siebie. Matka powódki pomagała jej w opiece nad dzieckiem (codziennie przyjeżdżała do córki, ażeby wykąpać wnuczkę), robiła zakupy, przygotowywała posiłki. Powódka mogła samodzielnie dziecko przewinąć i nakarmić oraz wyjąć je z łóżeczka. Była w stanie wykonać codzienną toaletę, usiąść do stołu. Powódka nie wychodziła sama na spacery z dzieckiem. Obowiązek ten spoczywał na głowie jej matki.

/ zeznania powódki, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:47:51,00:52:19 k. 492v /

Od 2 do 5 kwietnia 2013 r., z powodu dolegliwości bólowych prawego stawu kolanowego powódka przebywała na Oddziale (...) w Ł., gdzie 2 kwietnia 2013 r. przeszła zabieg operacyjnego artroskopii prawego kolana. Operowana kończyna została unieruchomiona opatrunkiem gipsowym (szyna gipsowa stopowo-udowa) na okres 6 tygodni.

Następnie powódka kontynuowała leczenie w Ośrodku (...) B. Sp. j.” w Ł..

Po wyjściu ze szpitala powódka nie była w pełni sprawna, miała założoną ortezę i poruszała się o kulach.

/dokumentacja medyczna ze Szpitala (...), k. 66 – 68 , k. 70-93; dokumentacja medyczna (...) B. Sp. j.” w Ł., k. 94; zeznania świadka K. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:32:27 , k. 491v/

W okresie od 19 stycznia 2016 r., do 24 stycznia 2016 r., powódka przebywała na Oddziale Chirurgicznym Ogólnym Szpitala (...). J. B. (1) w Ł., gdzie przeszła, zabieg artroskopii oraz rekonstrukcji więzadła ACL prawego stawu skokowego

/karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 484/

Powódka przed wypadkiem była osobą samodzielną i aktywną fizycznie (lubiła grać w tenisa, pływała). Powódka nosiła buty na obcasie, inaczej się ubierała. Powódka lubiła taniec, spotkania z przyjaciółmi, wycieczki. Często ofiarowywała swoją pomoc mamie. Mieszkała sama. Obecnie, z uwagi na obecność blizn, powódka inaczej się ubiera i maluje - nosi długie spódnice, rajstopy. Nadto powódka zaprzestała gry w tenisa. Zrobiła się nerwowa i nadwrażliwa w trakcie jazdy samochodem, jak i w czasie przebywania na ulicy.

/zeznania świadka K. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:36:27, k. 491v – 492; zeznania świadka Z. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r.,1:08:12, 01: 10:35 , k. 491/

Powódka przed wypadkiem była osobą aktywną zawodowo – pracowała jako kelnerka i barmanka. Planowała otworzyć własną kawiarnię Po wypadku powódka pracowała chwilowo jako kasjerka w sklepie, ale długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej powodowało dyskomfort – powódce drętwiała noga oraz poszkodowana część ciała. Obecnie powódka pracuje jako agent ubezpieczeniowy. Ma podpisaną umowę terminową, do 2021 r. Jest to praca siedząca, biurowa. Powódka zarabia najniższą krajową pensję.

/zeznania świadka Z. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:14:02, k. 491; zeznania świadka K. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:36:27, k. 491v – 492; zeznania powódki, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:52:19 k. 492v/

Znalezienie pracy bardzo korzystanie wpłynęło na psychikę powódki. Powódka znajduje ponadto wsparcie ze strony narzeczonego który, troskliwie opiekuje się nią i dzieckiem.

/ zeznania świadka Z. W., protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:16:17, k. 491/

Po wypadku powódka pozostawała na utrzymaniu rodziców. Powódka korzystała z pomocy opieki społecznej, uzyskując kwoty 20 zł, 60 zł, 120 zł na zakupy żywnościowe. Świadczenie było przyznawane na miesiąc lub dwa miesiące. Powódka otrzymała również 77 zł z Urzędu Gminy.

/ zeznania powódki, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 01:56:31; 02:00:37, k. 492v /

Z punktu widzenia urazów laryngologicznych, w wyniku wypadku z dnia 1 maja 2012 r powódka doznała lewobocznego, nieznacznego wygięcia przegrody nosa bez upośledzenia jego drożności (dotyczy to części chrzęstna nosa, która nie musi być złamana żeby spowodować deformację). Rodzaj skrzywienia, wskazuje na jego pourazowy charakter. Trwały uszczerbek na zdrowiu, w tymże aspekcie wynosi 2% wg poz. 20a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. 2002 nr 234 poz. 1974).

Na skutek wypadku, powódka odczuwała cierpienia fizyczne (spowodowane były dolegliwościami bólowymi związanymi z doznanymi obrażeniami), jak również cierpienia psychiczne (powodowane głównie lękiem o stan zdrowia nienarodzonego dziecka).

Następstwa wypadku z dnia 1 maja 2012 r. w zakresie szkód laryngologicznych nie spowodowały utrudnienia w życiu codziennym powódki (nie występowała konieczność opieki ze strony osób trzecich), jak również przy wykonywaniu pracy zawodowej. Powódka, w związku ze wskazanym wyżej urazem, z nie poniosła żadnych kosztów leczenia. Rokowania na przyszłość są dla powódki są pomyślne.

/pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu laryngologii dr hab. S. K., k. 312 – 315; ustna opinia uzupełniająca, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016, 00:07:07 – 00:12:50, k. 488v /

Z punktu widzenia neurologii, w wyniku wypadku z dnia 1 maja 2012 r., powódka doznała urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu oraz prawdopodobnie urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego – bez trwałych i długotrwałych następstw.

Rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych powódki, związanych z dolegliwościami bólowymi i lękiem z powodu zagrożonej ciąży, przez pierwszy miesiąc po wypadku utrzymywał się jako dość znaczny, w kolejnym miesiącu był umiarkowany.

W zakresie obrażeń neurologicznych, powódka nie wymagała opieki osób trzecich, rehabilitacji ani leczenia farmakologicznego. Nie występowały również u niej utrudnienia w życiu codziennym i pracy zawodowej.

/pisemna opinia biegłego neurologa, lek. med. J. B. (2), k. 332-333 ; ustna opinia uzupełniająca /

Z punktu widzenia ortopedii, w związku z potrąceniem z dnia 1 maja 2012 r. powódka doznała urazu głowy, stłuczenia łuku żebrowego lewego, otarć skóry lewego łokcia, stłuczenia lewego uda i urazu skrętnego prawego stawu kolanowego z uszkodzeniem więzadłowym. Bolesny ubytek w tkance podskórnej w okolicy nadkolanowego lewego uda prawdopodobnie ma związek z wypadkiem z dnia 1 maja 2012 r.

Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki, związany z przedmiotowym wypadkiem, na skutek urazów ortopedycznych, wynosi:

–

1% - odnośnie rany lewego łuku brwiowego – wg pkt 19 a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. 2002 nr 234 poz. 1974).

–

10 % - odnośnie skręceniem prawego stawu kolanowego, wg pkt 156 w/w Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.;

–

5 % - odnośnie stłuczenia lewego uda, wg pkt 149 w/w Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.;

Łączny uszczerbek na zdrowiu powódki, oceniany wyłącznie z punktu widzenia urazów ortopedycznych, wynosi 16 %.

Cierpienia fizyczne powódki związane z urazem prawego kolana były znaczne, co było spowodowane przetrwałą niewydolnością więzadłową skutkującą istotnym upośledzeniem funkcji chodu powódki.

Na skutek wypadku pozwana doznała ograniczeń w życiu codziennym i zawodowym powódki co do czynności wymagających chodzenia na dłuższe dystanse, dźwigania ciężarów. Uraz lewego uda, poza odczuwaną miejscową bolesnością nie spowodował ograniczeń możliwościach lokomocyjnych powódki.

Z uwagi na doznane na skutek wypadku urazy, powódka, wymagała pomocy osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności dnia codziennego, takich jak przygotowanie posiłków, domowe prace porządkowe, zakupy, jedynie przez okres 2 miesięcy po wypadku, w następującym wymiarze:

–

3 godziny dziennie przez okres pierwszego miesiąca po wypadku;

–

2 godziny dziennie, przez okres drugiego miesiąca po wypadku.

Okoliczność urodzenia w tymże okresie dziecka, nie wpłynęła na zakres potrzebnej powódce pomocy przy wykonywaniu codziennych czynności egzystencjalnych.

Pomoc osób trzecich była ponownie konieczna, po zabiegu artroskopii, łącznie przez okres 4 miesięcy, po zabiegu w następującym wymiarze:

–

4 godziny dziennie w okresie pierwszych 6 tygodni po zabiegu operacyjnym,

–

3 godziny dziennie, w okresie kolejnych 6 tygodni

–

2 godziny dziennie w okresie kolejnego miesiąca

W związku z urazami ortopedycznymi, powódka poniosła koszty leczenia, na które złożyły się: zakup leków i szczepionek – 254,65 zł, koszty badania RM stawu kolanowego – 550 zł, zakup ortezy - 195 zł., koszt badania USG lewego uda, 75 zł.

Zasadniczym procesem leczniczym który może poprawiać funkcję statyczną i lokomocyjną powódki jest zabieg operacyjny rekonstrukcji więzadła krzyżowego. Zabieg może zostać przeprowadzony w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Po zabiegu chory zostaje wyposażony w ortezę i wykonuje ćwiczenia zgodnie z instrukcja operatora. W pierwszym okresie pooperacyjnym zasadne jest korzystanie z usług kinezyterapeuty. Trudności związane z szybkim uzyskaniem świadczenia w placówce publicznej – uzasadniają możność pobierania świadczeń w gabinecie prywatnym. Niezbędne wydatki związane z procesem leczenia w tym zakresie, łącznie z częściową refundacją kosztu stabilizatora kolana to wydatek rzędu 500 – 600 zł.

Powódka wymaga ćwiczeń wzmacniających mięsień czworogłowy uda najważniejszego stabilizatora dynamicznego kolana wykonywanych przez nią samą w domu, a także w warunkach poradni rehabilitacyjnej. Powódka winna również wykonywać wyuczone ćwiczenia w domu. Ćwiczenia te są niezbędne zarówno przed jak i po zabiegu operacji – rekonstrukcji więzadła krzyżowego.

Rokowania na przyszłość są niepewne i uzależnione od wykonania i wyniku zabiegu rekonstrukcyjnego więzadła krzyżowego prawego stawu kolanowego. Ponadto przebyty uraz prawego stawu kolanowego predysponuje do rozwoju zmian zwyrodnieniowych stawu kolanowego.

/opinia biegłego ortopedy, dr med. J. F. , k. 393 – 395 ; pisemna opinia uzupełniająca, k. 419-420, ustna opinia uzupełniająca, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 00:12:54 – 00:21:28, k. 488v - 489 /

Z punktu widzenia rehabilitacji medycznej, u powódki stwierdzono stan po urazie wielonarządowym komunikacyjnym, zagrażający poród przedwczesny w 33 tygodniu ciąży, stłuczenie głowy z utratą przytomności, wstrząśnieniem mózgu i niepamięcią wsteczną, stłuczenie twarzoczaszki z ranami czoła i okolicy skroniowej lewej, krwiak oczodołu lewego, skręcenie części szyjnej kręgosłupa (prawidłowe zgięcie to 45 stopni, u powódki było ponad 30 stopni) z objawami rzekomokorzeniowymi (bóle i ograniczenie ruchomości części szyjnej kręgosłupa i zaniki mięśni nadgrzebieniowych, osłabienie siły mięśnia naramiennego, dyskretne zaburzenia czucia kończyny górnej lewej), stłuczenie stawu łokciowego, skręcenie stawu kolanowego lewego z przemijającymi objawami stanu zapalnego, skręcenie stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem więzadeł – pobocznego strzałkowego, krzyżowego przedniego, podkolanowego skośnego, uszkodzenie rogu przedniego łąkotki bocznej prawej, zerwanie przyczepu ścięgna mięśnia podkolanowego lewego w okolicy przyczepu udowego, ograniczenie ruchomości w zakresie zgięcia stawu kolanowego prawego, ubytki tkanki podskórnej i mięśniowej uda lewego z zaburzeniami czucia i obecnym guzkiem stłuczenie ogólne i liczne drobne rany oraz otarcia naskórka, a także stany lękowe i zaburzenia snu pozostające w związku z doznanym urazem psychofizycznym, skrzywienie przegrody nosa. Uraz bezpośredni dotyczył głowy, pośrednim urazem był uraz kręgosłupa.

Pomimo przeprowadzonej dwa lata temu operacji naprawczej i rehabilitacji, u powódki nadal występują: niestabilność przednio-boczna kolana prawego, zaburzenia funkcji mięśniowej w obrębie obu ud, ubytek tkanek w obrębie uda lewego z zaburzeniami czucia, zaburzenia neurologiczne o charakterze głównie funkcjonalnym związane ze skręceniem kręgosłupa szyjnego i powiązane objawowo ze stanami lękowymi. Utrzymują się nadto szpecące blizny.

Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki, związany z przedmiotowym wypadkiem, na skutek urazów ortopedycznych, wynosi:

–

6 % - odnośnie stłuczenia głowy z utratą przytomności i niepamięcią wsteczną u poszkodowanej w 33 miesiącu ciąży z zagrażającym porodem przedwczesnym - wg pkt 10 a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. 2002 nr 234 poz. 1974).

–

3 % - odnośnie ran tłuczonych okolicy czołowej i skroniowej lewej u poszkodowanej w 33 miesiącu ciąży - wg pkt. 19 a w/w Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.;

–

15 % - odnośnie skręcenie części szyjnej kręgosłupa u poszkodowanej w 33 tygodniu ciąży – wg 89 a - w/w Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.;

–

5 % - odnośnie ubytku tkanek w obrębie uda wraz z zaburzeniami czucia i osłabieniem siły mięśniowej – wg. pkt 149 w/w Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.;

–

10 % - odnośnie skręcenia stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem więzadeł i niestabilnością przednio – boczną, ograniczeniem ruchomości i osłabieniem siły mięśniowej, wg. pkt. 156 w/w Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18.12.2002 r.;

–

2 % - odnośnie skrzywienia przegrody nosowej, w oparciu o opinię biegłej laryngolog.

Łączny uszczerbek na zdrowiu powódki, oceniany z punktu widzenia rehabilitacji medycznej, wynosi 41 %.

W okresie powypadkowym, cierpienia fizyczne i psychiczne, były znacznego stopnia (lęk o nienarodzone dziecko, a także odtwarzanie przebiegu wypadku i doznanych cierpień). Po operacji kolana cierpienia fizyczne powódki należy ocenić jako znacznego stopnia, co pozostaje w związku z utrudnieniami w życiu codziennym oraz aktywności. W chwili obecnej cierpienia fizyczne i psychiczne mają charakter przewlekły, poza zaostrzeniami związanymi z lękiem manifestującym się niekiedy w postaci napadów o charakterze psychosomatycznym.

Dysfunkcja kończyn dolnych, powodowała i w dalszym ciągu powoduje utrudnienia w codziennym życiu powódki, w tym w sprawowaniu opieki małym dzieckiem. Powódka przez długi okres czasu nie mogła podjąć żadnej pracy, szczególnie wymagającej wysiłku fizycznego i pozycji stojącej.

W chwili obecnej powódka może podjąć pracę siedzącą, ale bez narażenia siebie na chwilowy stres i przewlekłe stany napięcia nerwowego.

Powódka wymagała pomoc ze strony osób trzecich w okresie po wypadku (z uwagi na unieruchomienie gipsowe kończyny) oraz po zabiegu operacyjnym.

W chwili obecnej, powódka nie jest w stanie wykonywać wszystkich czynności związanych z samoobsługą i opieką nad małym dzieckiem, a to ze względu na ograniczenie ruchomości stawów, zaburzenia chodu oraz stany lękowe.

Powódka winna w dalszym ciągu poddawać się zabiegom rehabilitacyjnym nakierowanym na poprawę siły mięśniowej i funkcji kończyn dolnych, działanie przeciwbólowe w zakresie karku i kończyny górnej lewej, uda lewego oraz korekcję dysfunkcji części szyjnej kręgosłupa. Wskazana jest również rehabilitacja o charakterze psychiatrycznym – psychoterapia. Długości procesu rehabilitacyjnego uzależniona jest od efektów ewentualnej intensywnej rehabilitacji o charakterze stacjonarnym.

Rokowania na przyszłość powódki, co do powrotu do zdrowia i równowagi psychicznej są niepewne, a to ze względu na niewiadome efekty kolejnej operacji kolana, ewentualnej dalszej diagnostyki części szyjnej kręgosłupa czy rekonstrukcji wyglądu funkcji uda lewego.

/ pisemna opinia biegłego rehabilitanta prof. nadzw. dr hab. med. M. O., k. 370 – 375, ustna opinia uzupełniająca, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 0028:59 – 00:55:14, k. 490 – 490v/

W aspekcie psychologicznym u powódki stwierdzono znacznie nasilone reakcje emocjonalne z dominacją objawów lękowych, przy czym nie stwierdzono istotnych zaburzeń w funkcjonowaniu procesów poznawczych. Stwierdzone dolegliwości somatyczne nie są cechą stałą osobowości powódki, ale objawem lęku. Reakcja powódki nie jest objawem histerycznym.

Cierpienie fizyczne i psychiczne powódki należy ocenić jako znacznego stopnia w pierwszym okresie, gdy trafiła do szpitala i wymagała opieki ze strony innych osób. Cierpienie psychiczne było nasilone przez to, że była ona w zaawansowanej ciąży i obawiała się o zdrowie i życie swojego dziecka. Powódka nadal ma obawy, czy postępowanie diagnostyczne (badania RTG i TK) oraz jej sytuacja emocjonalna powstała na skutek wypadku nie mają niekorzystnego wpływu na zdrowie córki.

Z psychologicznego punktu widzenia nie było szczególnie istotnych utrudnień w życiu codziennym powódki. Powódka nie korzystała z pomocy psychologicznej, więc nie poniosła z tego tytułu kosztów

Z uwagi na stwierdzone zaburzenia lękowe, powódka wymaga psychoterapii (chodzi o tzw. przepracowania sytuacji – wyjaśnienie mechanizmu zaburzeń pojawiających się w psychice), w wymiarze (początkowo) 10 spotkań.

Rokowania na przyszłość są pomyślne.

/pisemna opinia biegłego neuropsychologa, dr L. S., k. 346-347; ustna opinia uzupełniająca, protokół rozprawy z dnia 28.01.2016 r., 00:21:39 – 00:28:54, k. 489 – 489v/

W aspekcie psychiatrycznym, powódka nie doznała uszczerbku na zdrowiu. Nie stwierdzono u niej zaburzeń lękowych, jak również zaburzeń nerwicowych w następstwie urazu czaszkowo - mózgowego lub po ciężkim uszkodzeniu ciała pozostających w związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 1 maja 2012 r.

Wypadek nie spowodował utrudnień w życiu codziennym i zawodowym powódki.. Powódka stała się jedynie ostrożniejsza, poruszając się po ulicy, co stanowi adekwatną reakcję emocjonalną, do przebytego zdarzenia. Powódka nie wymaga leczenia psychiatrycznego. Rokowania na przyszłość w tymże aspekcie są pomyślne.

/pisemna opinia sądowo – psychiatryczna, biegłej dr n. med. A. R., k. 422-442/

Sprawca szkody, posiadał ubezpieczenie OC w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Szkoda została zgłoszona ubezpieczycielowi pismem z dnia 3 września 2012 r., doręczonym pozwanemu w dniu 7 września 2012 r. W piśmie tym powódka wniosła o przyznanie jej 45.000 zł, tytułem zadośćuczynienia, 909 zł, tytułem odszkodowania za zniszczone mienie, 1.440 zł tytułem zwrotu kosztów opieki, 34,80 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz o zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych.

W toku postępowania likwidacyjnego Pozwany uznał zasadę swojej odpowiedzialności i przyznał powódce świadczenie w łącznej wysokości 17.024,87 zł, na które składało się: 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, 1.225 zł tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich oraz kwota 34,80 zł tytułem zwrotu kosztów zakupu leków (kwoty przyznane pismem z dnia 16.10.2012 r.,) oraz 65,07 zł tytułem zwrotu koszów dojazdów do placówek medycznych oraz 700 zł, tytułem odszkodowania za uszkodzenie mienia (przyznane pismem z dnia 26.03.2013 r.)

Pismem z dnia 4 czerwca 2013 r. – pozwany odmówił przyznania odszkodowania z tytułu leczenia.

/ pismo pełnomocnika powódki z dnia 3.09.2012 r., k. 96- 100; pismo pozwa nego z dnia 16.10.2012, k. 129, pismo pozwanego z dnia 26 marca 2013 r., k. 148, pismo pozwanego z dnia 4 czerwca 2013 r., k. 161/

W dniu 29 sierpnia 2013 r., pozwany wypłacił na rzecz powódki kwoty objęte uznaniem powództwa, a mianowicie: 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 1.002,41 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia oraz 286,94 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów do placówek medycznych.

/ bezsporne/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów, opinii biegłych sądowych, jak również zeznań świadków: Z. W., K. W. oraz powódki.

Dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, podnieść należy, że proces leczenia powódki, jak również charakter doznanych przez nią, na skutek wypadku, urazów, wynikał z przedłożonej przez powódkę dokumentacji medycznej. Dokumentacja ta oraz badania przedmiotowe Z. W. były podstawą do sformułowania przez biegłych sądowych lekarzy wnioskowanych specjalności, opinii na temat stanu jej zdrowia po wypadku i udzielania odpowiedzi na pytania objęte tezami dowodowymi postanowienia Sądu. Biegli lekarze ocenili i opisali stan zdrowia powódki oraz zakres jej zwiększonych potrzeb, pozostających w związku przyczynowym z następstwami doznanego urazu.

Wydane przez biegłych lekarzy opinie Sąd uznał za rzetelne, fachowe i wyjaśniające wszystkie, konieczne do rozstrzygnięcia sprawy, kwestie. Zostały one sporządzone zgodnie z tezami dowodowymi, w oparciu o analizę akt sprawy, zaś wszelkie zgłaszane przez strony wątpliwości, zostały wyjaśnione w pisemnych opiniach uzupełniających.

Biegli ocenili procentowy uszczerbek na zdrowiu w oparciu o załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz.U. Nr 234, poz. 1974).

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu powódki, ustalony, w oparciu o powołane dowody z opinii biegłych sądowych, wyniósł w sumie 41 %, bowiem trwałe uszczerbki stwierdzone przez: lekarza laryngologa (2 %) oraz ortopedę (16%) mieszczą się w całości w uszczerbku opisanym przez biegłego rehabilitanta (41%).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd pragnie wskazać, iż w niniejszej sprawie, stroną pozwaną był podmiot zagraniczny. Na terenie Rzeczpospolitej Polskiej, podmiot ten działa poprzez swój oddział, na podstawie art. 131 ust. 1 i art. 223 zn ustawy z dnia 22 maja 2003 r., o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 950 ze zm.). Oddział taki nie posiada osobowości prawnej odrębnej od przedsiębiorcy zagranicznego, działa on poprzez osobę upoważnioną do reprezentowania, której dane winny być ujawnione w Krajowym Rejestrze Sądowym. Osoba taka – dyrektor oddziału reprezentuje przedsiębiorcę zagranicznego tylko w oddziale czyli, zgodnie z art. 86 ustawy z 2 lipca 2004 r., o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. 2004 nr 173 poz. 1807) – w zakresie zarobkowej aktywności prowadzonej w sposób zorganizowany i ciągły.

W sprawie został przedstawiony odpowiedni wypis z rejestru, z którego wynika, że podmiot ten jest podmiotem prawa handlowego. W sprawie zostało złożone do akt prawidłowe pełnomocnictwo dla pełnomocnika procesowego.

Dlatego w ocenie sądu pozwany został prawidłowo oznaczony jako (...)z siedzibą w N. i nie zachodziły podstawy odrzucenia pozwu./por. Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 16 stycznia 2015 r.
III CSK 72/14/

Odnosząc się merytorycznie do żądania powódki - powództwo podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia, ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Na podstawie art. 822 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Odpowiedzialność pozwanego wynika z ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ).

Zgodnie z art. 34 ust. 1 wskazanej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Stosownie do art. 35 ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu.

Sprawca wypadku ponosi odpowiedzialność za skutki tego wypadku na podstawie art. 436 k.c. w związku z art. 435 k.c.

W granicach odpowiedzialności sprawcy szkody za szkodę odpowiada pozwany ubezpieczyciel.

W analizowanym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że w następstwie opisanego wypadku komunikacyjnego, powódka poniosła szkodę na osobie, zarówno w postaci uszczerbku w mieniu, jak i krzywdę o charakterze niemajątkowym. Pozwany ubezpieczyciel od początku zresztą nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za skutki przedmiotowego wypadku, czemu dał wyraz dokonując, w ramach postępowania likwidacyjnego wypłaty na rzecz powódki części dochodzonego świadczenia (o łącznej wysokości 17.024,87 zł), jak poprzez uznanie powództwa, w zakresie kwoty 35.000 zł tytułem zadośćuczynienia, kwoty 286,94 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów medycznych oraz kwoty 1002, 41 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Bezspornie zatem spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności, tj. szkoda i związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem sprawczym.

Na skutek przedmiotowego wypadku powódka doznała stłuczenia twarzoczaszki z ranami czoła i okolicy skroniowej lewej, skręcenia części szyjnej kręgosłupa, stłuczenia stawu łokciowego, skręcenia stawu kolanowego lewego, skręcenie stawu kolanowego prawego z uszkodzeniem więzadeł, uszkodzenia rogu przedniego łąkotki bocznej prawej, zerwania przyczepu ścięgna mięśnia podkolanowego lewego w okolicy przyczepu udowego, skrzywienia przegrody nosa. Powódka nadto doznała wstrząśnienia mózgu z utratą przytomności. Była dwukrotnie operowana. Doznane obrażenia, skutkowały utrudnieniami w momencie porodu, niemożnością chodzenia, trudnościami w poruszaniu się oraz wykonywaniem codziennych czynności egzystencjalnych oraz wiązały się z potrzebą pomocy ze strony osób trzecich oraz koniecznością przejścia zabiegów rehabilitacyjnych.

Podstawę zasądzenia zadośćuczynienia stanowi przepis art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c., w myśl których, w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie jest formą rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej i obejmuje swym zakresem wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te które mogą powstać w przyszłości. Ma w swej istocie ułatwić przezwyciężenie ujemnych przeżyć. Dzięki niemu winna zostać przywrócona równowaga, zachwiana wskutek popełnienia przez sprawcę czynu niedozwolonego. Ma ono charakter całościowy i winno stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość. Wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności sprawy, w tym rozmiaru doznanych cierpień, ich intensywności, trwałości, czy nieodwracalnego charakteru. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień i ujemnych doznań psychicznych powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, jednakże w relacji do indywidualnych okoliczności danego przypadku. Od osoby odpowiedzialnej za szkodę poszkodowany winien otrzymać sumę pieniężną, o tyle w danych okolicznościach odpowiednią, by mógł za jej pomocą zatrzeć lub złagodzić poczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną. Nie ma natomiast podstaw do uwzględnienia żądania w takiej wysokości, by przyznana kwota stanowiła ponadto, ze względu na swoją wysokość, represję majątkową (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73).

Analizując okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy, Sąd uznał za zasadne żądanie zasądzenia na rzecz powódki dalszego zadośćuczynienia w kwocie 65.000 zł, przy uwzględnieniu, przyznanego już świadczenia z tego tytułu, w wysokości 15.000 zł, oraz kwoty 35.000 zł, uznanej przez stronę pozwaną po wytoczeniu powództwa.

Rozmiar cierpień psychicznych i fizycznych, których powódka doznała w związku z potrąceniem, niewątpliwie należy ocenić jako znaczny (zwłaszcza w okresie występującym bezpośrednio po wypadku). Cierpienia fizyczne powódki spowodowane były w głównej mierze poważnym urazem jakiego doznała (stłuczenie lewego uda, uraz prawego stawu kolanowego z uszkodzeniem więzadłowym), wiążącymi się z tym dolegliwościami bólowymi, upośledzeniem funkcji chodu, długotrwałym procesem rehabilitacji i leczenia.

Cierpienia psychiczne powódki powodowały przede wszystkim lęk o życie i zdrowie nienarodzonego dziecka. Okoliczność, iż w chwili wypadku powódka była w zaawansowanej ciąży – niewątpliwie potęgował zakres negatywnych emocji - wypadek stanowił dla powódki przeżycie traumatyczne - do negatywnych przeżyć będących skutkiem odniesionych urazów, doszła obawa o stan zdrowia nienarodzonego dziecka, bezpieczeństwo ciąży i jej rozwiązania.

Nadto rozmiar i zakres urazów oraz wiążące się z tym upośledzenie czynności organizmu, powodujące niemożność podjęcia i wykonywania pracy zarobkowej, zmuszały do korzystania z pomocy osób trzecich oraz w rezultacie pozbawiły powódkę możliwości wykonywania czynności opiekuńczych nad nowonarodzonym dzieckiem, w pełnym zakresie.

Niewątpliwie, cierpienia psychiczne potęgowała również niepewność co do tego, czy postępowanie diagnostyczne, mające miejsce bezpośrednio po wypadku (badanie TK głowy, RTG) oraz stan emocjonalny, w jakim powódka znajdowała się po nim, nie wpłynęły niekorzystnie na zdrowie jej córki.

Na odczucie trwałego dyskomfortu psychicznego powódki – młodej kobiety wpływa także oszpecenie bliznami, które zmusiły ją co zmiany sposobu ubierania się. Podkreślenia wymaga również fakt, iż rokowania co stanu zdrowia powódki są niepewne, ze względu na istniejące ryzyko powstania w przyszłości choroby zwyrodnieniowej w obrębie stawy kolanowego.

Bez wpływu na ocenę wysokości należnego powódce zadośćuczynienia nie może pozostać również wielkość trwałego uszczerbku na zdrowiu związanego z przebytymi urazami, który został oceniony przez biegłego ortopedę na poziomie 16%, rehabilitanta na poziomie 41 %, zaś biegłego laryngologa na poziomie 2 %.

Oczywistym jest, że szkody niemajątkowej nie da się wymierzyć w kategoriach ekonomicznych. Uszczerbek na zdrowiu psychicznym i fizycznym powódki w znacznym stopniu nie może zostać zrestytuowany w sposób adekwatny poprzez świadczenia pieniężne. Uszczerbek ten może jednak być złagodzony poprzez dostarczenie poszkodowanej wyżej wymienionej kwoty, która pomoże jej w zaspokojeniu potrzeb, a także pokryciu kosztów rehabilitacji.

Biorąc pod uwagę rozmiar krzywdy doznanej przez powódkę, przyznana jej kwota, tytułem zadośćuczynienia, nie jest wygórowana, a adekwatna do rozmiaru doznanych cierpień natury fizycznej i psychicznej. Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że odpowiednią wartością zadośćuczynienia będzie kwota 115.000 zł. Skoro pozwany wypłacił poszkodowanej, z tego tytułu, w trakcie postępowania likwidacyjnego kwotę 15.000 zł, zaś w toku procesu uznał powództwo co do kwoty 35.000 zł (a więc łącznie przyznał jej 50.000 zł), Sąd zasądził na rzecz powódki dodatkowo kwotę 65.000 zł.

Kolejne żądanie pozwu – zasądzenia odszkodowania– znajduje oparcie w przepisie art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którym, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce, w ramach roszczenia odszkodowawczego następujące kwoty: z tytułu kosztów opieki nad powódką bezpośrednio po wypadku - kwotę 1.225 zł, kwotę 34,80 zł z tytułu zwrotu kosztów zakupu leków, kwotę 65,07 zł tytułem zwrotu koszów dojazdów do placówek medycznych oraz kwotę 700 zł, tytułem odszkodowania za uszkodzenie mienia.

Na żądanie powódki sprecyzowane w pozwie składały się: koszty opieki osób trzech, w okresie po zabiegu artroskopii, który miał miejsce 2 kwietnia 2013 r. (w kwocie 1.680 zł), koszty zwrotu dojazdów do placówek medycznych (286,94 zł) oraz koszty leczenia (w kwocie 1.002,41 zł).

W odpowiedzi na pozew, pozwany uznał roszczenie powódki, jedynie co do kwot obejmujących: koszty dojazdów do placówek medycznych oraz koszty leczenia. Kwestią sporną zaś pozostało żądanie obejmujące koszty opieki osób trzecich, po zabiegu artroskopii.

W ocenie Sądu, roszczenie powódki w tym zakresie zasługuje na uwzględnienie, w całości. W świetle wyników postępowania dowodowego, Sąd przyjął, że po zabiegu artroskopii, który miał miejsce 2 kwietnia 2013 r., powódka wymagała opieki osób trzech przy wykonywaniu czynności dnia codziennego: przez okres pierwszych 6 tygodni w wymiarze 4 godzin dziennie; przez kolejne 6 tygodni w wymiarze 3 godzin dziennie, zaś przez kolejny miesiąc w wymiarze 2 godzin dziennie.

Przyjmując, że średnia stawka wynagrodzenia opiekunek społecznych za jedną godzinę pracy w roku 2013 wynosiła 8 zł za godzinę, w wyżej wymienionych przedziałach czasowych, koszty opieki nad powódką wyniosły:

–

w pierwszych 6 tygodniach po zabiegu artroskopii – 1.344 zł (6 tygodni to 42 dni x 4 godziny x 8 zł/godz., tj. 1.344 zł)

–

w kolejnych 6 tygodniach – 1.008 zł (6 tygodni, tj. 42 dni x 3 godziny x 8 zł/godz.)

–

w okresie kolejnego miesiąca – 480 zł (30 dni x 2 godziny x 8 zł/godz.)

Łącznie, koszty pomocy osób trzecich, uzasadnione w okresie objętym żądaniem odszkodowania odpowiadało kwocie 2.832 zł, a więc wykraczały poza zakres żądania powódki. Z uwagi jednak na zasadę określoną w art. 321 § 1 k.p.c., stosownie do której Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu który nie był objęty żądaniem, ani zasądzić ponad żądanie – należało uwzględnić je zasądzając z tego tytułu kwotę 1.680 zł , zgodnie z żądaniem pozwu.

W myśl art. 359 § 1 k.c. odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub decyzji innego właściwego organu. W niniejszej sprawie źródłem roszczenia o odsetki jest przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym dłużnik, który nie spełnia świadczenia w odpowiednim terminie dopuszcza się opóźnienia i wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego.

Stosownie do treści art. 455 k.c. roszczenie wierzyciela wobec dłużnika staje się wymagalne wraz z nadejściem terminu do spełnienia świadczenia. Jeżeli termin ten nie jest oznaczony, ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Należy podkreślić, że roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym staje się wymagalne dopiero po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 1973 r. I CR 55/73, niepublikowane). Z charakteru świadczenia, którego wysokość ze swej istoty jest trudno wymierna i zależna od szeregu okoliczności związanych z następstwami zdarzenia szkodowego, wynika, że obowiązek jego niezwłocznego spełnienia powstaje po wezwaniu dłużnika i że od tego momentu należą się odsetki za opóźnienie.

Dłużnik ma obowiązek spełnić świadczenie pieniężne w chwili, gdy wskazana została jego wysokość i dopiero od tej chwili można mówić o „świadczeniu pieniężnym" w rozumieniu art. 481 k.c. Dla prawidłowego określenia daty początkowej płatności odsetek konieczne jest ustalenie, przy zastosowaniu zasad art. 481 § 1 k.c., jaka część ze zgłoszonych roszczeń była zasadna co do wysokości w dacie ich wymagalności. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 19 września 1995 r., I ACr. 393/95, OSA 1995/9/66)

Należy w tym miejscu wskazać, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r., o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Natomiast w myśl ust. 2 tego przepisu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

Zgłoszenie szkody i wezwanie do zapłaty, w zakresie kwoty 45.000 zł tytułem zadośćuczynienia nastąpiło pismem przedsądowym doręczonym pozwanemu w dniu 7 września. Pozwany, w postępowaniu przedsądowym, wypłacił powódce jedynie kwotę 15.000 zł, zatem co do pozostałej kwoty 30.000 zł, pozwany, stosownie do w/w przepisu, pozostawał w opóźnieniu najpóźniej od dnia 8 grudnia 2012 r.

Mając na uwadze, że w trakcie postępowania sądowego, w dniu 29 sierpnia 2013 r., pozwany wypłacił na rzecz powódki kwotę 30.000 zł, tytułem zadośćuczynienia Sąd zasądził odsetki ustawowe od tej kwoty od dnia 8 grudnia 2012 r. (bowiem od tego dnia pozwany pozostawał w opóźnieniu, z zapłatą pozostałej części kwoty, zgłoszonej w przedsądowym żądaniu) do dnia 29 sierpnia 2013 r., tj. do dnia dokonania zapłaty – zgodnie z żądaniem powódki.

W zakresie kwoty zadośćuczynienia, wykraczającej poza zakres żądania przedsądowego – datą wezwania pozwanego do zapłaty, jest data doręczenia mu pozwu, a więc 8 sierpnia 2013 r. (k.171) Zatem pozwany pozostaje w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia od dnia następnego, tj. od dnia 9 sierpnia 2013 r. (a nie, od dnia doręczenia pozwu, jak chce tego powódka). Dlatego też, w związku z dokonaną w dniu 29 sierpnia 2013 r., wypłatą na rzecz powódki kwoty 35.000 zł (z czego kwota 30.000 zł objęta była żądaniem przedsądowym, zaś kwota 5.000 zł, żądaniem pozwu), Sąd orzekł o odsetkach od kwoty 5.000 zł, od dnia 9 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty, tj., do dnia 29 sierpnia 2013 r.

W pozostałym zakresie, Sąd oddalił żądanie w zakresie odsetek, jako nieuzasadnione.

W zakresie zaś zadośćuczynienia w kwocie 65.000 zł. za datę wezwania do zapłaty należy uznać - datę doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, co nastąpiło w dniu 8 sierpnia 2013 r. (k. 171), a zatem od dnia następnego (a nie jak chciała powódka, w dniu doręczania pozwu) tj. 9 sierpnia 2013., zobowiązany pozostaje w opóźnieniu w wypłacie świadczenia w tej wysokości.

W pozostałym zakresie, Sąd oddalił żądanie w zakresie odsetek, jako nieuzasadnione.

Odsetki za opóźnienie w zapłacie odszkodowania, Sąd zasądził w analogiczny sposób, do tych od kwoty 65.000 zł tytułem zadośćuczynienia, a więc od dnia następującego po dniu, w którym nastąpiło doręczenia stronie pozwanej pozwu, tj. od 9 sierpnia 2013 r., gdyż od tego momentu pozwany poinformowany o żądaniu pozostaje w opóźnieniu w co do obowiązku jego spełnienia.

W pozostałym zakresie, Sąd oddalił żądanie w zakresie odsetek, jako nieuzasadnione.

Z uwagi na okoliczność, że po wytoczeniu powództwa pozwany uznał żądanie pozwu powódki w zakresie kwoty 35.000 zł, oraz kwoty 1.289,35 zł wraz z dochodzonymi odsetkami ustawowymi, powódka zaś cofnęła powództwo w tym zakresie, na co pozwany wyraził zgodę, Sąd umorzył postępowanie w tej części, na podstawie art. 355 par. 1 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c., uznając cofnięcie powództwa za dopuszczalne, gdyż nie sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego, ani nie zmierzające do obejścia prawa.

Ponieważ nie jest obecnie możliwe ustalenie, czy i jakie skutki urazu, nie objęte przedmiotem niniejszego sporu, mogą się ujawnić w przyszłości, należało uznać istnienie po stronie powódki interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności strony pozwanej za następstwa wypadku, jakie mogą ujawnić się w przyszłości i na podstawie art. 189 k.p.c. orzec jak w pkt 4. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.. Z. W. poniosła koszty procesu w łącznej kwocie 3.617 zł., obejmujące: wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600 zł. oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Z uwagi na to, iż pozwany przegrał proces, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, ciążył na nim obowiązek zwrotu kosztów procesu poniesionych przez przeciwnika.

W myśl art. 113 ust. 1 ustawy z 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2014 r., Nr 1025 ze zm. ) w zw. z art. 98 k.p.c. kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, sąd w orzeczeniu kończącym obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją ku temu podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Z uwagi na okoliczność, iż postanowieniem z dnia 29 lipca 2013 roku Sąd Okręgowy w Łodzi zwolnił powódkę od kosztów sądowych w całości, w toku procesu, powstały nieuiszczone koszty sądowe, pokryte tymczasowo przez Skarb Państwa obejmujące: opłatę sądową od pozwu w wysokości 5.149 zł. oraz wydatki na poczet wynagrodzenia biegłych lekarzy w łącznej kwocie 4.253,28 zł., razem: 9.402,28 zł.

Obowiązkiem ich poniesienia, stosownie do dyspozycji w/w przepisu należało obciążyć pozwanego, jako stronę przegrywającą proces.