Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 grudnia 2015r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anatol, Gul

Sędziowie SO Jerzy Dydo

SO Agnieszka Terpiłowska

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2015r. na posiedzeniu niejawnym sprawy

ze skargi W. S.

o wznowienie postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w sprawie o sygn. akt VIII C 1380/12 ze skargi o wznowienie postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Wałbrzychu w sprawie o sygn. akt VIII Nc 8445/07

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko W. S.

o zapłatę

na skutek zażalenia W. S. na postanowienie Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 26 sierpnia 2015r., sygn. akt VIII C 1594/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

(...)

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2015r. Sąd Rejonowy w Wałbrzychu odrzucił skargę W. S. o wznowienie postępowania. W uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w sprawie o sygn. akt VIII C 1380/12 nie zapadł wyrok, nakaz zapłaty tj. orzeczenie merytoryczne dotyczące istoty stosunku prawnego lecz wyłącznie postanowienie w przedmiocie wniosku o ustanowienie adwokata i zarządzenie dotyczące zwrotu skargi o wznowienie postępowania. W sprawie o sygn. akt VIII Nc 8445/07 w dniu 29 listopada 2007r. został wydany nakaz zapłaty. Bezprzedmiotowa pozostawała skarga o wznowienie postępowania, które zakończyło się wyłącznie formalnie a tak było w sprawie o sygn. akt VIIIC 1380/12. W pozostałym zakresie Sąd pierwszej instancji powołał się na brak podstaw do wznowienia postępowania w oparciu o treści art. 399 § 2 k.p.c. oraz 408 k.p.c. i na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. odrzucił skargę.

Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł W. S. wskazując, iż:

- (...) posłużył się i legitymował się aktem notarialnym (...). nr (...) z dnia 20.08.1997r., który to akt został sporządzony z rażącym naruszeniem prawa i na podstawie którego sporządzono księgę wieczystą która też jest sporządzona błędnie, co wykazuje skarżący od ośmiu lat;

- (...) do dnia dzisiejszego posługuje się w/w aktem notarialnym i który jest w obrocie prawnym;

- (...) nie był i nie jest właścicielem mieszkania skarżącego na ul. (...)

- przedstawiciele (...) Sp. z o.o. K. B., (...), A. Z. na podstawie zebranych dowodów w oczach skarżącego to oszuści i złodzieje, którzy kosztem skarżącego i Skarbu Państwa bogacą się;

- Skarb Państwa jest stratny na wielomilionowe kwoty a Sąd nie reaguje;

- Skarżący przypomniał, iż toczą się procesy przed Sądem Rejonowym w Wałbrzychu na podstawie pozwu zbiorowego o uzgodnienie księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym.

Odnosząc się do uzasadnienia zaskarżonego postanowienia skarżący podniósł, iż nie powoływał się na okoliczności w zakresie pozbawienia możliwości działania ponieważ:

- w 2007r. nie miał wiedzy co dzisiaj;

- nikt nie chciał udostępnić żadnych dokumentów włącznie z Sądem Rejonowym;

- dlaczego ani Sąd Rejonowy ani Prokuratura nie wszczęły postępowań z urzędu.

Skarżący wskazał, iż tylko dzięki p. mgr G. D. i p. mgr Z. D. od roku 2008 do dziś udało się zebrać materiał dowodowy, za które to dowody skarżący musiał płacić. Ponadto wniósł o przesłuchanie w/w jako świadków. Skarżący złożył pytanie czy działanie sądów wobec (...) są zgodne z prawem i czy ma to coś wspólnego z niezawisłością sądów. Mając tyle dokumentów w ocenie skarżącego Sąd je pomija i broni złodziei. Złożona skarga pokazuje proceder złodziei który zaczął się od 1985r. i trwa nadal.

Sąd Okręgowy zważył:

Zażalenie nie było zasadne.

Należy zaznaczyć, iż zażalenie nie zawiera w zasadzie żadnych zarzutów odnoszących się do treści zaskarżonego postanowienia.

Sąd Okręgowy wskazuje, iż zaskarżonym postanowieniem Sąd pierwszej instancji odrzucił skargę o wznowienie postępowania. Skarga o wznowienie postępowania ma na celu weryfikację prawomocnych orzeczeń ale ze względu na swój wyjątkowy charakter dopuszczalna jest w ściśle określonych przepisami okolicznościach. Prawomocne orzeczenia korzystające z powagi rzeczy osądzonej budują stabilność sytuacji stron postępowań zakończonych takimi orzeczeniami. W wyjątkowych sytuacjach może dojść do wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem, ale tylko w takich, w których Ustawodawca uznał, iż przemawia za tym ochrona praworządności. Przypadki te zostały enumeratywnie wyliczone przez Ustawodawcę. Instytucja wznowienia postępowania nie służy korygowaniu wszelkich nieprawidłowych orzeczeń lecz tylko wzruszeniu orzeczeń wydanych w warunkach określonych w treści art. 401 k.p.c. i 403 k.p.c. ( por. postanowienie SN z dnia 20 maja 1999 r., II UKN 105/99, Legalis).

Sąd pierwszej instancji słusznie wskazywał, iż co do zasady skarga dopuszczalna jest w oparciu o treść art. 399 § 1 k.p.c. w sprawach, w których postępowanie zakończyło się prawomocnym wyrokiem, z jednym wyjątkiem przewidzianym treścią art. 401 ¹ k.p.c. Jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji skarżący nie powoływał się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego jako podstawę skargi. Z treści skargi nie wynika, by została ona oparta na którejś przesłance przewidzianej treścią art. 401 k.p.c. Z treści skargi raczej wynika, iż podstawą jej wniesienia miałoby być wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2 k.p.c.).

Należy jednak zaznaczyć, iż zgodnie z treścią art. 407 k.p.c. skargę należało wnieść w terminie trzymiesięcznym a termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia. Skarga powinna zawierać okoliczności uzasadniające, iż zachowany został powyższy termin (art. 409 k.p.c.). W sprawie niniejszej natomiast z uzasadnienia zażalenia wynika, iż dowody na które powołuje się skarżący udało się zebrać począwszy od 2008r. Z treści skargi natomiast wniesionej w 8.10.2012r. w sprawie o sygn. akt VIII C 1390/12 (na które to postępowanie powołuje się skarżący w niniejszej sprawie) wynika, iż skarżący powoływał się dokładnie te same okoliczności, twierdzenia i dowody jak w niniejszej sprawie. Podstawy skargi zatem były skarżącemu znane co najmniej od 2012r. Skarżący w zażaleniu odnosząc się do zaskarżonego postanowienia nie uzasadnia z jakich powodów wnosi skargę obecnie wskazuje jedynie, iż w 2007r. nie miał tej wiedzy co obecnie a nikt nie chciał mu udostępnić dokumentów i zdaje się oczekuje, iż postępowanie w tym zakresie Sąd powinien prowadzić z urzędu.

Wbrew oczekiwaniu skarżącego Sąd nie prowadzi postępowań z urzędu w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie cywilnej o zapłatę. Postępowanie cywilne opiera się bowiem na zasadzie kontradyktoryjności. Strona, która wywodzi z określonych okoliczności skutki prawne obowiązana jest te okoliczności udowodnić samodzielnie (art. 6 k.c.).

Skarżący nie wykazał dotrzymania terminu przewidzianego treścią art. 407 k.p.c.

Ponadto zgodnie z treścią art. 408 k.p.c. po upływie lat pięciu od uprawomocnienia się wyroku nie można żądać wznowienia, z wyjątkiem wypadku, gdy strona była pozbawiona możności działania lub nie była należycie reprezentowana. Pozbawienie możności działania w rozumieniu powyższego przepisu oznacza pozbawienie udziału w postępowaniu, w którym zapadło skarżone orzeczenie merytoryczne, w następstwie naruszenia przepisów postępowania (art. 401 pkt 2 k.p.c.). Na takie naruszenie przepisów postępowania w toku postępowania nie wskazuje skarga.

Samo sformułowanie skargi o wznowienie postępowania nie wystarcza do uznania, iż zachodzą przesłanki do jej rozpoznania ( por. postanowienie SN z dnia 28 października 1999 r., II UKN 174/99, Legalis).

Skarga nie oparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega odrzuceniu, o czym zasadnie na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. orzekł Sąd pierwszej instancji.

Na marginesie rozważań Sąd Okręgowy wskazuje, iż skarżący formułując zarzuty wobec osób wymienionych z imienia i nazwiska i nie wskazując, by wymienione osoby zostały skazane prawomocnymi wyrokami za jakiekolwiek przestępstwa nadużywa swojego prawa do popierania żądań w postępowaniu cywilnym. Nieakceptowalne pozostaje posługiwanie się określeniami „oszust” i „złodziej” wobec kogokolwiek.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. zażalenie podlegało oddaleniu.

(...)

informacje o jednostce