Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 5 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy X Wydział Cywilny Rodzinny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Hanna Nowak (spr.)

Sędziowie: SO Anna Pochylczuk

SO Edyta Dolińska - Kryś

Protokolant: stażysta Maciej Łobacz

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2013r.

sprawy z powództwa M. S. (1)

przeciwko Z. S.

o podwyższenie alimentów

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 18 kwietnia 2013 roku, sygnatura akt VI RC 869/11

postanawia:

1. uchylić zaskarżony wyrok w całości i umorzyć postępowanie;

2. nie obciążyć pozwanego kosztami procesu za dwie instancje, którymi obciążyć Skarb Państwa;

3. wypłacić ze Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Bydgoszczy na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat K. K. (1) kwotę 738zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) zawierającą podatek VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powódce za I instancję i kwotę 110,70 (sto dziesięć złotych 70/100) zawierającą podatek VAT z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu powódce za II instancję.

Sygn. akt X Ca 146/13

UZASADNIENIE

Powódka M. S. (1), działająca przez kuratora M. S. (2), wniosła o podwyższenie alimentów od pozwanego Z. S. z kwoty 200 zł miesięcznie, ustalonej w zawartej przez strony w dniu 14 grudnia 2009 r. ugodzie do kwoty uzgodnionej na rozprawie. Na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2012 r. pełnomocnik powódki sprecyzował żądanie poprzez podwyższenie alimentów z kwoty 200 zł do kwoty 600 zł miesięcznie. Uzasadniając pozew, działający w imieniu powódki kurator M. S. (2) wskazał, iż powódka M. S. (1) znajduje się w bardzo trudnej sytuacji życiowej, spowodowanej m. in. stanem zdrowotnym powódki, tj. chorobą psychiczną, za którą odpowiedzialnością obarcza pozwanego. Trudną sytuację finansową uzasadnia również fakt, że opiekuje się upośledzonym synem. W piśmie procesowym, które wpłynęło do Sądu w dniu 18 października 2011 r., powódka stwierdziła, iż podwyższenie alimentów od pozwanego jest w pełni zasadne ze względu na jej stale pogarszający się stan zdrowia i ciężką sytuację życiową. Wraz z chorym synem powódka musiała dbać o zabezpieczenie lokalu do zamieszkiwania, a na to potrzebne są zwiększone fundusze. Ze względu na to, że pozwany przyczynił się do tak trudnej sytuacji życiowej, podwyższenie alimentów jest jak najbardziej uzasadnione. Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości. Argumentując swoje stanowisko wskazał, iż oprócz łożenia alimentów na powódkę w wysokości 200 zł jest także zobowiązany do płacenia alimentów na niepełnosprawnego syna w wysokości 700 zł. Pozwany jest zatrudniony w (...) Sp. z o.o., a jego średnie wynagrodzenie wynosi 3000 zł netto. Pozwany podał, iż na miesięczne koszty utrzymania składają się: koszty związane z utrzymaniem domu - 447 zł, koszty związane z leczeniem - ok. 280 zł, koszty związane z eksploatacją samochodu - 290 zł, koszty wyżywienia - 650 zł, i pozostałe koszty - 390 zł. Ponadto pozwany nadmienił, że partycypuje ze swoją siostrą w kosztach leczenia i utrzymania matki w wysokości 120 zł. Pozwany stwierdził, iż nie jest w stanie osiągnąć wyższych dochodów i nie posiada żadnego majątku, prócz samochodu marki O. (...). W piśmie z dnia 9 lipca 2012 r. pełnomocnik powódki podtrzymał wniosek o podwyższenie alimentów na rzecz powódki od pozwanego z kwoty 200 zł do kwoty 600 zł miesięcznie, poczynając od dnia wniesienia powództwa. Jednocześnie wskazał, iż w chwili obecnej powódka znajduje się w skrajnym ubóstwie, a obowiązek alimentacyjny pozwanego opiera się na przepisie art. 60 § 2 k.r. i o. Pełnomocnik podał, że powódka otrzymywała emeryturę w wysokości 597,23 zł, alimenty na swoje utrzymanie od pozwanego w wysokości 200 zł, a ponadto alimenty od pozwanego na utrzymanie syna w wysokości 700 zł oraz pobiera zasiłek dla osoby niepełnosprawnej w wysokości 153 zł. Wydatki ponoszone comiesięcznie przez powódkę na utrzymanie mieszkania wynoszą ok. 93 8 zł. Na rozprawie w dniu 10 kwietnia 2013 r. pozwany wyraził zgodę na zasądzenie alimentów na rzecz powódki w wysokości 400 zł.

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt VI RC 869/11, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy Wydział VI Rodzinny i Nieletnich podwyższył od pozwanego Z. S. alimenty na rzecz powódki M. S. (1) z kwoty 200 zł miesięcznie ustalonej ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w dniu 14 grudnia 2009 roku w sprawie o sygn. akt V RC 779/09 do kwoty 400 zł miesięcznie, płatną z góry do dnia 15-tego każdego miesiąca, do rąk powódki, z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od dnia 8 września 2011 roku; oddalił powództwo w pozostałej części. Sąd I instancji ustalił, że wyrokiem Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 24 stycznia 2006 r. małżeństwo powódki z pozwanym zostało rozwiązane z winy pozwanego. Ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w dniu 14 grudnia 2009 r. pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz powódki alimentów w wysokości 200 zł miesięcznie. Obecnie powódka wraz z niepełnosprawnym synem zamieszkuje w wynajmowanej kawalerce przy ul. (...) w B.. Opłaty za wyżej wymienione mieszkanie, obejmujące czynsz najmu, czynsz płatny do spółdzielni, opłaty za prąd, wodę oraz gaz obecnie wynoszą około 1000 zł miesięcznie. Sytuacja materialna powódki uległa stopniowemu pogorszeniu od 2009 r. w związku z chorobą powódki i kosztami leczenia. Po wykupieniu lekarstw i opłaceniu rehabilitacji, co stanowi kwotę ok. 200 zł oraz spłacie raty kredytu i karty kredytowej w kwocie około 600 zł, a także opłaceniu posiłków obiadowych w kwocie 220 zł, powódce pozostaje na bieżące utrzymanie około 400 zł. Wydatki te powódka ogranicza tylko do pokrycia koniecznych i niezbędnych potrzeb. Koszt jej miesięcznego utrzymania wynosi około 1700 zł, a koszt utrzymania jej niepełnosprawnego syna wynosi około 1400 zł. W chwili obecnej powódka utrzymuje siebie i jej upośledzonego syna uznanego za niepełnosprawnego z wypłacanego jej świadczenia emerytalnego w kwocie 691,25 zł, renty przysługującej jej synowi w wysokości 597,23 zł, zasiłku rehabilitacyjnego w wysokości 153 zł, a także alimentów otrzymywanych od pozwanego w wysokości 200 zł na siebie i 700 zł na syna. Powódka została uznana za osobę niepełnosprawną na stałe i ubezwłasnowolnioną częściowo ze względu na zaburzenia lękowo-depresyjne z somatyzacją objawów nerwicowych. W związku z powyższym od 2009 r. sytuacja powódki ulegała pogorszeniu ze względu na jej stan zdrowia i konieczność na stałe przyjmowania leków, na które miesięcznie potrzebuje około 100 zł, a także ze względu na konieczność korzystania z zabiegów rehabilitacyjnych, których koszt miesięczny wynosi około 150 zł miesięcznie. Powódka potrzebuje minimum po 300 zł na wyżywienie oraz ubranie na siebie i na syna. Pozwany w przeszłości znęcał się psychicznie nad M. S. (1), za co został skazany wyrokiem przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dniu 20 marca 2002 r. U pozwanego stwierdzono zespół zależności alkoholowej i skierowano go na leczenie odwykowe. Wcześniej gdy strony zamieszkiwały wspólnie pozwany utrzymywał rodzinę. Pozwany osiąga dochód w wysokości około 3000 zł netto. Nie jest to stała kwota, ponieważ zależy od liczby przepracowanych nadgodzin oraz uzyskiwanych premii. Pozwany mieszka w domku gospodarczym przy ul. (...), który jest własnością jego matki i siostry. Opłaty związane z utrzymaniem mieszkania wynoszą około 460 zł miesięcznie. Pozwany na swoje utrzymanie, tj. żywność, ubranie, leki, środki czystości, a także ubezpieczenie i naprawę samochodu, koszty transportu, wydaje około 1600 zł miesięcznie Przez kilka dni w tygodniu przebywa w mieszkaniu swojej konkubiny. Nie opłaca tam opłat, ale robi wspólne zakupy dla nich obojga za kwotę około 300 zł miesięcznie.

Powyższy stan faktyczny Sąd I instancji ustalił na podstawie zeznań stron oraz świadka M. S. (2), a także częściowych zeznań świadka J. S. oraz dokumentów urzędowych, dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony, które nie budziły wątpliwości Sądu Rejonowego, co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Zeznania świadka M. S. (2), powódki, jak i pozwanego Sąd I instancji uznał za wiarygodne, albowiem korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, a uznanym przez Sąd za wiarygodny. Zeznania świadka J. S. z kolei Sąd Rejonowy uznał jedynie w części za wiarygodne. W zakresie w którym podawała, iż pozwany zamieszkuje jedynie na ul. (...) i zarabia około 2000 zł Sąd I instancji uznał za niewiarygodne albowiem nie znajdowały one poparcia w zeznaniach samego pozwanego, który przyznał, iż przez kilka dni w tygodniu zamieszkuje ze swoją konkubiną a także w zestawieniu jego wynagrodzenia, z którego wynika, iż zarabia miesięcznie od 2600 zł do 3000 zł.

Na wstępie swych rozważań Sąd Rejonowy wskazał, iż podstawą prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 60 § 2 k.r. i o., który przewiduje, że jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać w odpowiednim zakresie do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, choćby ten nie znajdował się w niedostatku. Zgodnie z kolei z art. 135 § 1 kr i o zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego i od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Analiza dokumentów oraz zeznania stron oraz świadka M. S. (2) w ocenie Sądu I instancji potwierdziły, iż powódka znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, a jej sytuacja materialna uległa pogorszeniu od czasu rozwodu z pozwanym. Od chwili ustalenia alimentów w ugodzie upłynęły blisko 4 lata. W związku z powyższym niewątpliwym jest, iż na przestrzeni tego okresu wzrosły koszty utrzymania powódki, jak i jej syna, co wiązało się m.in. z ogólnym wzrostem cen za artykuły spożywcze oraz kosztów wynajmu mieszkania a przede wszystkim kosztów ich leczenia. Sąd I instancji wskazał, iż w 2000 r. stwierdzono u powódki zaburzenia psychiczno - somatyczne na podłożu depresji i silnej nerwicy, a jej syn R. S. jest upośledzony w stopniu znacznym. Ponadto powódka ma poważne problemy z kręgosłupem i przepuklinę. Mając na uwadze pogarszający się stan zdrowia powódki oraz konieczność ciągłej opieki nad niepełnosprawnym synem, w ocenie Sądu Rejonowego, należy stwierdzić, iż powódka znajduje się w gorszej sytuacji materialnej niż w trakcie trwania małżeństwa, a także gorszej niż podczas zawierania ugody dotyczącej wysokości alimentów należnych jej od pozwanego. Obecnie powódka utrzymuje się z alimentów w kwocie 900 zł na siebie i syna (700 zł alimenty na R. S. i 200 zł alimenty na nią), z renty socjalnej na syna z uwagi na jego niezdolność do pracy w kwocie 610 zł miesięcznie, zasiłku pielęgnacyjnego na syna 153 zł, emerytury w kwocie 691 zł. Łączny jej dochód miesięczny wynosi 2440 zł. Mieszka z upośledzonym synem, którym sama się opiekuje w wynajętym mieszkaniu o powierzchni 22 m2. Opłaty za jej mieszkanie wynoszą: czynsz i wynajem - 770 zł, prąd - 53 zł, gaz - 30 zł, TV-9 zł, leki -120 zł, telefon - 25 zł. Na wyżywienie i środki czystości dla siebie i syna wydaje około po 540 zł miesięcznie, na ubranie dla siebie i syna wydaje około 100 zł miesięcznie. Potrzebuje jednak na swoje ubranie około 120 zł miesięcznie. Syn R. ma problemy z kręgosłupem. Musi korzystać z turnusów rehabilitacyjnych za 1700 zł. Powódka sama powinna uczęszczać na 10 zabiegów w miesiącu na kręgosłup, których koszt wynosi 30 zł za jeden zabieg. Biorąc pod uwagę przedstawione przez powódkę koszty Sąd I instancji uznał, iż koszt jej miesięcznego utrzymania wynosi około 1700 zł miesięcznie, a jej syna R. S. około 1400 zł miesięcznie. Pozwany zarabia obecnie od 2600-3000 zł. Pracuje w (...) jako elektromonter. W grudniu 2012 r. zarobił 5000 zł, gdyż otrzymał premię. Mieszka w domku gospodarczym na ul. (...) w B., gdzie wcześniej zamieszkiwała jego rodzina. Przez kilka dni w tygodniu przebywa u swojej konkubiny na ul. (...). Jego opłaty miesięczne wynoszą: gaz- 40 zł, prąd-40 zł, podatek od nieruchomości - 17 zł, wywóz śmieci - 18 zł, woda - 25 zł - łącznie około 160 zł miesięcznie. Pozwany podał, iż na wyżywienie wydaje miesięcznie około 650 zł, na środki czystości 90 zł, na ubranie - 80 zł, bilet miesięczny -88 zł, telefon -80 zł, paliwo-140 zł, stomatologa- 30 zł, miesięcznie leki -120 zł. Zdaniem Sądu Rejonowego kwota 500 zł jest kwotą wystarczająca na pokrycie kosztów wyżywienia miesięcznie przez pozwanego. Pozostałe koszty uznano za usprawiedliwione. Pozwany pali papierosy, na które wydaje około 300 zł miesięcznie. Pozwany choruje na łuszczycę i przyjmuje w związku z tym na stałe leki. Pozwany kilka dni w tygodniu przebywa u swojej konkubiny, która pokrywa opłaty za swoje mieszkanie. Ma rentę w wysokości 1200 zł. Pozwany ma u niej swój pokój. Kupuje jedynie dla niej i dla siebie wspólne zakupy. Koszt utrzymania pozwanego Sąd ocenił w skali miesiąca, biorąc pod uwagę powyższe koszty, na kwotę około 1600 zł. Pozwany płaci alimenty w kwocie 900 zł miesięcznie. Pozostaje mu zatem kwota 100-500 zł. Pozwany spłaca też zadłużenie w kwocie 4000 zł. W czasie małżeństwa strony pracowały, utrzymywały się z pensji. Od czasu urodzenia niepełnosprawnego syna R. S., powódka była zmuszona do opieki nad nim. Pozwany nie akceptował go i nie pomagał powódce w opiece nad nim. Pracował w zakładzie energetycznym i zarabiał dość dobrze, jak to określił. Strony zgodnie podały, iż wystarczało im na pokrycie wszystkich kosztów związanych z utrzymaniem mieszkania, kosztami wyżywienia i ubrania oraz innymi. Mając na uwadze powyższe, biorąc pod uwagę zeznania powódki, która podawała, iż kwota 400 zł miesięcznie byłaby kwotą która by polepszyła jej sytuację materialną i w miarę wystarczającą, zeznania pozwanego i fakt, iż sytuacja materialna powódki uległa pogorszeniu od czasu rozwodu, Sąd I instancji uznał, iż uzasadnione jest podwyższenie renty alimentacyjnej należnej od pozwanego na rzecz powódki. Podwyższenie alimentów z kwoty 200 zł do 400 zł mieści się w granicach możliwości zarobkowych pozwanego i zdaniem Sądu Rejonowego przyczyni się do polepszenia sytuacji materialnej powódki, pozwoli jej w wyższym stopniu pokryć jej niezbędne koszty utrzymania związane choćby z leczeniem i rehabilitacją. Sytuacja materialna pozwanego natomiast, który został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, pozwala na łożenie alimentów na rzecz powódki w kwocie 400 zł. Pozwany zresztą sam wyraził zgodę na zasądzenie na rzecz powódki alimentów w kwocie 400 zł miesięcznie. Z kolei obciążenie jego wyższymi kosztami alimentów w kwocie 600 zł miesięcznie stanowiłoby obciążenie go ponad jego możliwości. W związku z tym Sąd I instancji zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 400 zł tytułem alimentów płatnych do rąk powódki, do dnia 15-tego każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat.

Powyższy wyrok w części oddalającej powództwo o podwyższenie alimentów powyżej kwoty 400 zł miesięcznie od daty wniesienia powództwa zaskarżył pełnomocnik powódki. Jednocześnie zaskarżył orzeczenie o przyznaniu pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenia w kwocie 369 zł brutto z pominięciem przepisu rozdziału 3 § 7 ust. 1 pkt. 11 w zw. z ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz zestawienia kosztów pełnomocnika w wysokości 2 stawek minimalnych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego art. 135 § 1 Kodeksu rodzinnego i Opiekuńczego przez nie uwzględnieniu w wystarczającym stopniu rażącej dysproporcji stopy życiowej ,na jakiej żyje powódka z niepełnosprawnym synem stron R. S. , a pozwanym. Skarżący wskazał też na nowe fakty i dowody, które powódka przedstawi na rozprawie w postaci dokumentów na okoliczność nieprzewidzianych rosnących wydatków związanych z rehabilitacją jej i syna R., koniecznością czasowego opuszczenia wynajmowanego mieszkania i znalezienia innego locum na czas remontu planowanego przez właściciela lokalu i skutkami na zdrowiu m.in. braku lodówki w gospodarstwie domowym powódki. Z uwagi na powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i podwyższenie zasądzonych przez Sąd I instancji alimentów od pozwanego na rzecz powódki do kwoty po 600 zł miesięcznie w miejsce zasądzonych poprzednio alimentów po 200 zł miesięcznie. Jednocześnie wniósł o zmianę orzeczenia o kosztach procesu w części odnoszącej się do wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu przez ich podwyższenie do kwoty wykazanej w zestawieniu kosztów.

W toku rozprawy apelacyjnej strony zawarły ugodę, mocą której:

- pozwany Z. S. zobowiązał się podwyższyć rentę alimentacyjną na rzecz powódki M. S. (1) z kwoty 200 zł miesięcznie ustalonej ugodą zawartą przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy w sprawie V RC 779/09 do kwoty 400 zł miesięcznie za okres od 8 września 2011 r. do 5 września 2013 r. i do kwoty 500 zł miesięcznie począwszy od dnia 6 września 2013 r., płatne z góry do 13-go dnia każdego miesiąca, do rąk powódki z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat,

- jednocześnie strony oświadczyły, że pozwany uregulował w pełnej wysokości alimenty za okres od 8 września 2011 r. do 31 sierpnia 2013 r.

- powódka zobowiązała się zawiesić bieżącą egzekucję alimentów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 386 § 3 k.p.c., jeżeli zachodzi podstawa do umorzenia postępowania, sąd drugiej instancji uchyla wyrok oraz umarza postępowanie. Jak zaś wynika z przepisu art. 355 § 1 k.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania między innymi wówczas, gdy wydanie wyroku stało się z jakichś przyczyn zbędne. Sytuacja taka zachodzi między innymi w przypadku zawarcia przez strony ugody, gdyż ze względu na umowne uregulowanie spornego stosunku prawnego stanowiącego przedmiot postępowania wydanie orzeczenia staje się zbędne.

Z uwagi na fakt, iż w toku postępowania apelacyjnego strony zawarły ugodę, a jednocześnie brak było podstaw do tego, aby uznać, że czynność ta była sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa (art. 223 § 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 4 k.p.c.), na podstawie art. 386 § 3 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok w całości i postępowanie umorzył.

Na mocy art. 102 k.p.c., który znajduje zastosowanie na podstawie art. 391 § 1 k.p.c. Sąd nie obciążył pozwanego kosztami procesu za I i II instancję mając na uwadze jego aktualną sytuacją materialną oraz wysokość zasądzonych alimentów, którymi obciążył Skarb Państwa.

Sąd na podstawie § 7 pkt 11 w zw. z ust. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. ( Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm. ) w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził biorąc pod uwagę ilość terminów i nakład pracy pełnomocnika z urzędu, na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. K. (2) kwotę 738 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu przed Sądem I instancji. Zgodnie bowiem z § 2 ust. 2. Podstawę zasądzenia opłaty, o której mowa w ust. 1, stanowią stawki minimalne określone w rozdziałach 3-5. Opłata ta nie może być wyższa niż sześciokrotna stawka minimalna ani przekraczać wartości przedmiotu sprawy. Zasądzenie wynagrodzenia w wysokości dwóch stawek minimalnych według wartości przedmiotu sprawy uzasadnione jest tym, że uczestnictwo w rozprawie czy sporządzenie pism procesowych nie oddaje czasu i trudu poświęconego na kontakt osobisty z powódką. Jak wskazał pełnomocnik, powódka, mimo że stara się opanować chorobę i niepokój o losy swojej sprawy - nie jest w stanie tego uczynić. Wielokrotne wyjaśnianie sytuacji, omawianie sprawy, odpowiadanie na listy i SMS-y w formie zapytań i wyrażania stałego lęku czy pełnomocnik zechce i może jej pomóc z jednej strony, a dostarczanie ciągle stosów tych samych zaświadczeń wystawianych od 2003 r. w celu ich przedłożenia sądowi powodowało nadmierny nakład pracy i czasu w tej sprawie.

Natomiast na podstawie § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.) w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Sąd zasądził biorąc pod uwagę ilość terminów i nakład pracy pełnomocnika z urzędu, na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. K. K. (2) kwotę 110,70 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu przed Sądem II instancji.